Герміёна прыходзіць на дапамогу 6 страница

Тут, да жаху Гары Слагхорн рэзкім рухам вывудзіў з натоўпу Снэйпа.

- Хопіць хавацца, ідзі да нас, Сэверус! – радасна ікнуў Слагхорн. – Я кажу, у Гары дзіўныя здольнасці па частцы зеллеварэння! У гэтым, зразумела, і твая заслуга, бо ён вучыўся ў цябе цэлых пяць гадоў!

Слагхорн моцна трымаў рукой плечы Снэйпа, і таму было няма куды дзявацца. Павузіўшы чорныя вочы, ён паглядзеў на Гары па-над кручкаватым носам.

- Дзіўна, мне заўсёды здавалася, што ён так нічаму і не вывучыўся.

- Значыць, гэта ад прыроды! 0 выкрыкнуў Слагхорн. – Паглядзеў бы ты, што ён выдаў у самым пачатку! Глыток жывой смерці – ніколі не бачыў, каб школьнік стварыў падобнае з першай спробы! Нават ты, Сэверус…

- Вось як? – ціха вымавіў Снэйп, углядваючыся у Гары. Той занепакоіўся. Не хапала, каб Снэйп пачаў высвятляць, чаму ён абавязаны сваім нечаканым майстэрствам.

- Нагадай. Гары, якія прадметы ты абраў? – папытаў Слагхорн.

- Абарона ад Цёмных мастацтваў, заклёны, ператварэнні, гербалогія…

- Адным словам, усё, што трэба будучаму аўрору, - з лёгкімі кепікамі вымавіў Снэйп.

- Так, менавіта гэтым я бы жадаў займацца, - з выклікам адказаў Гары.

- І ў цябе гэта выдатна атрымаецца! – бухнуў Слагхорн.

- А па-мойму, табе не трэба станавіцца аўрорам, Гары, - нечакана ўмяшалася Луна. Усе павярнуліся да яе. – Аўроры – частка Карыеескай змовы, я думала, гэта ўсім вядома. Яны спрабуюць разбурыць Міністэрства Магіі знутры з дапамогай чорнай магіі і захворвання дзёсен.

Гары пырснуў і выпадкова ўдыхнуў праз нос палову свайго мёда. Сапраўды, дзеля толькі гэтага трэба было прывесці сюды Луну! Гары, у мокрай адзежы, кашляючы, але ўсё роўна ўсміхаючыся, падняў вочы над кубкам – і ўбачыў нешта, што развесяліла яго яшчэ больш: Драка Малфоя, якога цягнуў за вуха Аргус Філч.

- Прафесар Слагхорн, - прахрыпеў Філч. Яго брылі трэсліся вытарашчаныя вочы маніякальна свяціліся; ён быў шчаслівы, што выявіў непарадак. – Хлапчук шнарыў па калідоры наверсе. Сцвярджае, што запрошаны на вечар,толькі трохі прыпазніўся. Яму высылалі запрашэнне?

Малфой абурана вызваліўся і гнеўна выпаліў:

- Добра, добра, не высылалі! Я жадаў пралезці без запрашэння, задаволеныя?

- Ніколькі не задаволены! – адказаў Філч, але гэтае заява дрэнна ўзгаднялася з вар’яцкай радасцю, якая гарэла ў яго вачах. – Ты патрапіў, ясна? Няўжо не казаў, што без адмысловага дазволу швэндацца па начах забаронена?

- Усё дакладна, Аргус, усё дакладна, - замахнуў рукой Слагхорн. – Але сёння Каляды, а жаданне патрапіць на вечар – не злачынства. Давайце на гэты раз абыйдземся без пакарання; ты можаш застацца, Драка.

На твару Філча выказалася гаротнае расчараванне, і ў гэтым не было нічога дзіўнага, але чаму, здзіўляўся Гары, Малфой амаль гэтак жа засмучаны? І чаму Снэйп глядзіць на Малфоя з гневам і адначасова… ці магчыма?.... страхам?

Гары яшчэ не паспеў ні ў чым разабрацца, а Філч ужо павярнуўся і пайшоў да дзвярэй, шорхаючы і мармычучы нешта сабе пад нос. Малфой адлюстраваў усмешку і падзякаваў Слагхорна за велікадушнасць. Твар Снэйпа зноў стаў непранікальным.

- Дробязі, дробязі, - казаў Слагхорн, адмахваючыся ад Малфоя. – У выніку, я і праўда ведаў твайго дзеда…

- Ён заўсёды вельмі высока пра вас адклікаўся, сэр, - паспяшаўся ўставіць Малфой. – Казаў, што не ведаў зеллероба лепш…

Гары ва ўсе вочы глядзеў на Малфоя, прычым заінтрыгавала яго зусім не імкненне падлізацца; той усё жыццё бессаромна выдыгаў перад Снэйпам. Справа была ў іншым: Малфой выглядаў зусім хворым. За доўгі час Гары ўпершыню ўбачыў яго так блізка і зараз звярнуў увагу на цёмныя кругі пад вачамі і пашарэлую скуру.

- Я жадаю пагаварыць з табой, Драка, - раптам абвясціў Снэйп.

- Сэверус, кінь, - Слагхорн зноў ікнуў, - зараз Каляды, не будзь такім строгім…

- Я завуч яго каледжа і сам вырашаю, якім быць, строгім або не, - адрэзаў Снэйп. – Драка, ідзі за мной.

Яны сышлі, Снэйп наперадзе, пакрыўджаны Малфой – ззаду. Гары пастаяў у нерашучасці, а потым сказаў:

- Я хутка вярнуся, Луна, я… у туалет.

- Добра, - весела адклікнулася тая і працягнула абмяркоўваць Карыескую змову з прафесарам Трэлані, якая праявіла да гэтай тэмы жывую цікавасць. Гары, хутка пабіраючыся да выхаду, некаторы час чуў зрыўкі іх гутаркі.

Выляцеўшы за дзверы. Гары змог без працы дастаць з кішэні і накінуць на сябе Плашч-Нябачнік: у калідоры нікога не было.

Складаней апынулася знайсці Снэйпа і Малфоя. Гары пабег наперад. Яго тупат заглушалі музыка і гучныя галасы з вечарынкі. Магчыма, Снэйп павёў Малфоя ў свой кабінет.. або ў агульную гасціную Слізэрына?... Але Гары ўсё такі прыціскаў вуха да ўсіх замочных дзірак і нарэшце, каля апошняга класа, здрыгануўся ад радасці, пачуўшы знаёмыя галасы:

- …нельга дапушчаць памылак, Драка, бо калі цябе выключаць…

- Я да гэтага адносін не маю, ясна?

- Спадзяюся, што так; усё атрымалася дурна і ненатуральна. Цябе і так падазраюць у дачыненні…

- Хто? – гнеўна ўскінуўся Малфой. – У апошні раз кажу: я не пры чым, зразумела? У гэтай дзяўчынкі, Бэл, мабыць ёсць ворагі, пра якіх ніхто не ведае…. Не трэба на мяне так глядзець! Я ведаю, што вы задумалі, не дурань! Толькі нічога не выйдзе – я не дазволю!

Услед рушыла паўза, а затым Снэйп вымавіў:

- А… Бачу, цётка Белатрыса навучыла нас аклюменцыі. Што за думкі ты спрабуеш схаваць ад свайго спадара, Драка?

- Ад яго я нічога не хаваю, я не жадаю, каб вы ўмешваліся!

Гары шчыльней прыціснуў вуха да замочнай дзіркі…. чаму гэта Малфой так размаўляе са Снэйпам, з якім заўсёды быў ветлівы і паважны?

- Дык вось чаму ты пазбягаеш мяне ўвесь семестр? Баішся майго ўмяшання? Ты ж разумееш, Драка, што калі бы я выклікаў да сабе ў кабінет кагосьці іншага, а ён упарта не прыходзіў…

- Так пакарайце мяне! Пажальцеся Дамблдору! – ашчэрыўся Малфой.

Пасля яшчэ адной паўзы Снэйп сказаў:

- Ты выдатна ведаеш, што я не зраблю ні таго, ні іншага.

- Тады перастаньце выклікаць мяне ў свой кабінет!

- Паслухай, - вымавіў Снэйп так ціха, што Гары прыйшлося яшчэ мацней прыціснуць вуха да дзвярэй. – Я жадаю табе дапамагчы. Я пакляўся тваёй маці абараняць цябе. Я даў Непарушны Зарок, Драка…

- Прыйдзецца яго парушыць, таму што мне не патрэбна ваша абарона! Гэта маё заданне, ён даў яго мне, і я яго выканаю. У мяне ёсць план, і ён спрацуе як трэба! Проста ён займае больш часу, чым я разлічваў!

- Што за план?

- Вас не дакранаецца!

- Калі распавядзеш, што збіраешся рабіць, я дапамагу…

- Дапамога ў мяне ёсць, дзякуй, я не адзін!

- Аднак сёння ты быў адзін, і гэта надзвычай дурна. Хадзіць па калідорах без падтрымкі! Самая элементарная памылка…

- Калі бы не ваша спагнанне, са мной былі бы Крэб і Гойл!

- Цішэй! – прыкрыкнуў Снэйп; ад узрушанасці Малфой вельмі падвысіў голас. – Калі твае таварышы маюць намер здаць экзамены па Абароне ад Цёмных мастацтваў, яны павінны працаваць лепш, чым зар…

- Ды якая розніца?! – ускрыкнуў Драка. – Абарона ад Цёмных Мастацтваў… гэта ж несмешка, крывадушнасць! Як быццам камусьці з нас трэба ад іх абараняцца…

- Гэтая крывадушнасць, жыццёва важная для нашага поспеху, - адказаў Снэйп. – Дзе, як ты думаеш, я правёў бы ўсе гэтыя гады, калі бы не ўмеў прыкідвацца? А цяпер паслухай мяне! Ты выявіў крайнюю неасцярожнасць, калі выйшаў у калідор вечарам і да таго ж патрапіў у рукі Філча, і калі ты спадзяешся на такіх памочнікаў, як Крэб і Гойл…

-Не толькі, у мяне ёсць людзі лепей!

- Тады чаму ты не жадаеш мне даверыцца, я мог бы…

- Я ведаю, што вы задумалі! Вы жадаеце выкрасці маю славу!

Памаўчаўшы, Снэйп холадна вымавіў:

- Ты кажаш як дзіця. Я разумею, цябе знерваваў арышт бацькі, але…

У Гары была секунда на разважанне; учуўшы крокі Малфоя з іншага боку, ён адскочыў з дарогі літаральна за імгненне да таго, як адчыніліся дзверы. Малфой імкліва закрочыў па калідоры, прайшоў адчынены кабінет Слагхорна, павярнуў за кут і знік з выгляду.

Гары стаяў скурчыўшыся і ледзь адважваўся дыхаць. Снэйп павольна выйшаў з класа з невытлумачальным выразам на твару і неўзабаве вярнуўся на вечарынку. Гары застаўся на палу, пад Плашчом, ліхаманкава абдумваючы тое, што толькі што здарылася.

 

Вельмі халодныя Каляды

- Так Снэйп прапаноўваў яму дапамогу? Прама такі прапаноўваў?

- Яшчэ раз спытаеш, - працадзіў Гары, - І я засуну гэты парастак…

- Я толькі ўдакладняю! – ускрыкнуў Рон. Яны стаялі над кухоннай ракавінай і чысцілі шпараг для місіс Уізлі. Перад імі, за акном Нары, падаў снег.

- Так, Снэйп прапаноўваў яму сваю дапамогу! – адчаканіў Гары. – Сказаў, што абяцаў яго матулі, даў Непарушны Зарок або нешта такое…

- Непарушны зарок? – уразіўся Рон. – е можа быць… ты ўпэўнены?

- Так, упэўнены, - сказаў Гары. – А што?

- Ну, Непарушны зарок нельга парушыць…

- Ты будзеш смяяцца, але пра гэта я і сам здагадаўся. Так што жа будзе, калі яго ўсё такі парушыць?

- Адразу памрэш, - проста адказаў Рон. – Калі мне было гадоў пяць, Фрэд з Джорджам паспрабавалі ўзяць з мяне Непарушны зарок. Дарэчы, я ледзь не даў, мы з Фрэдам трымаліся за рукі і іншае, але тут нас застукаў тата. Ён жудасна ўзвар’яваўся, - вочы Рона зацягнуліся імглой настальгіі. – Амаль як маці! Я яго такім больш ніколі не бачыў. Фрэд гаворыць, у яго з тых часоў левая ягадзіца адрозніваецца ад правай.

- Добра, добра, але калі апусціць левую ягадзіцу Фрэда…

-Я перапрошваю, што апусціць? – раздаўся голас Фрэда. У кухню ўвайшлі двайняты.

- А-а-а, Джордж, ты толькі паглядзі; яны чысцяць спаржу нажамі! Бедныя малюткі.

- Праз два месяца з невялікім мне споўніцца семнаццаць, - пабарчаў Рон, - і тады я ўсё буду рабіць з дапамогай чараўніцтва!

- Але пакуль, - Джордж сеў за стол і палажыў на яго ногі, - іы іодам паглядзець, як правільна карыстацца ўсякімі… ой-ёй!

- Гэта ты вінаваты! – у сэрцах кінуў Рон і саўгануў у рот парэзаны вялікі палец. – Вось пачакай, будзе мне семнаццаць…

- І ты, я ўпэўнены, патрасеш свет дагэтуль невядомымі чараўніцкімі ўменнямі, - пазяхнуў Фрэд.

- Дарэчы пра дагэтуль невядомыя чараўніцкія ўменні, Рональд, - умяшаўся Джордж, - што гэта за гісторыя з табой і юнай прыгажуні па імі – калі наша інфармацыя дакладная – Лаванда Браўн?

Рон паружавеў і адвярнуўся да ракавіны, аднак выгляд у яго быў задаволены.

- Не твая справа.

- Вельмі дасціпны адказ, - сказаў Фрэд. – Яктолькі ты іх выдумляеш? Але мя проста жадалі пазнаць, што… з ёй здарылася?

- У сэнсе?

Яе цаглінай кантузіла або як?

- Чаго?

- Ну, адкуль гэтак шырокія мазавыя пашкоджанні? Э-гэй, асцярожней!

Рон шпурнуў у двайнят нажом, які Фрэд гультаяватым узмахам палаччкі ператварыў у папяровы самалёцік. Тут у пакой ўвайшла місіс Уізіл.

- Рон! – абурана выклікнула яна. – Каб я больш не бачыла, як ты кідаешся нажамі!

- Добра, - буркнуў Рон і, адвярнуўшыся да спаржавай кучы, ціха дадаў: - не ўбачыш.

- Фрэд, Джордж, прабачце, шаноўныя, але сёння вечарам прыязджае Рэм, так што вым прыйдзецца прытуліць Біла!

- Без праблем, - сказаў Джордж.

- А пакольк Чарлі не паявіцца, то гарышча ў распараджэнні Гары з РОнам, і калі пакласці Флер у пакоі Джыні…

- …то Джыні забяспечаныя сапраўды шчаслівыя Каляды, - прамармытаў Фрэд.

- …то ўсім будзе добра і зручна. Ва ўсякім разе, знойдзецца дзе спаць, - з накалькі зацкаваным выглядам склала місіс Уізлі.

- Значыць, Персі свайго выродлівага носіка дакладна не пакажа? – спытаў Фрэд.

Місіс Уізлі адвярнулася і толькі тады адказала:

- Не, ён, наколькі я разумею, заняты ў Міністрэрству.

- Або ён – самы вялікі казёл у свеце, - сказаў Фрэд, ледзь місіс Уізлі выйшла. – Адно з двух. Хм-м… Джордж, нам трэба адпраўляцца.

- Куды гэта? – запытаўся Рон.- Маглі бы, паміж іншым, дапамагчы. Што вам стоіць? Адзін узмах палачкай – і мы бы таксама вызваліліся!

- Не, наўрад ці мы маем на гэта права, - сур’ёзна прамовіў Фрэд. – Чыстка спаржы без чараўніцтва вельмі гартуе характар, дазваляе зразумець, як цяжка жывецца маглам і сквібам…

- …а калі ты, Рон, жадаеш, каб табе дапамагалі, - дадаў Джордж, кідаючы ў малодшага брата папяровым самалёцікам, - то я бы на тваім месцы не кідаўся ў людзей нажамі. Такая табе маленькая парада. Усё, мы адчальваем у вёску. Там ў газетным кіёску працуе аднп вельмі добранькая паненька, якой мае картачныя фокусы здаюцца зусім фантастычнымі… амаль чарадзейнымі…

- Вось бараны, - змрочна вымавіў Рон, гледзячы ў акно на заснежаны двор і двайнят, якія сыходзілі. – Усяго дзесяць секунд, і мы таксама маглі бы пайсці.

- Я –не, - запярэчыў Гары. – Я абяцаў Дамблдору нікуды адсюль не сыходзіць.

- Ах, так, - сказаў Рон. Ён пачысціў яшчэ пару сцяблінак і спытаў: - А ты распавядзеш Дамблдору пра Снэйпа і Малфоя?

- Ага, - адклікнуўся Гары. – Я бы распавёў усякаму, хто здольны гэта спыніць, а Дамблдор – першы ў спісу. Я бы, можа, і з тваім татам пагаварыў.

- Шкада, ты не чуў, што ўсё такі рабіў Малфой.

- Адкуль? Ён жа адмовіўся казаць Снэйпу.

Яны памаўчалі, а затым Рон пацікавіўся:

- Ты, вядома, ведаеш, што табе скажуць? Тата, Дамблдор і ўсе-усе? Яны скажуць: “Снэйп на самай справе не збіраўся дапамагаць Малфою, а проста жадаў высветліць, што той задумаў.

- Яны ж не чулі яго інтанацыю, - без выраза вымавіў Гары. – Ніхто бы не мог так праўдзіва згуляць, нават Снэйп.

- Ды я чаго… я проста так, - паціснуў плячамі Рон.

Гары, нахмурыўшыся, павярнуўся да яго.

- Але ты ж сам мне верыш?

- Так, так! – сказаў Рон. – Сапраўды! Затое яны ўсе перакананыя, што Снэйп – член Ордэна.

Гары нічога не адказаў. Ён ужо думаў пра такія пярэчанні і нібы бы чуў голас Герміёны: “Гары, але ж відавочна, што ён прыкідваўся, быццам жадае дапамагчы, а сам жадаў вывудзіць з Малфоя, што той робіць”…

Але гэта толькі ва ўяўленні – яму не атрымалася распавесці Герміёне пра падслуханую гутарцу. Калі ён вярнуўся на вечарынку Слагхорна, яна ўжо сышла – так, прынамсі, сказаў раздражнёны МакЛаген, - і ў агульнай гасцінай яе таксама не было. А рана раніцай Гары з Ронам адпраўляліся ў Нару, і Гары ледзь паспеў пажадаць Герміёне шчаслівых Каляд і шапнуць, што пасля вакацый у яго ёсць вельмі важныя навіны. Праўда, незразумела, ці чула яна; у той жа самы час за яго спіной Рон развітваўся з Лавандай - зусім невербальна.

Адно, прынамсі, Герміёна сапраўды не можа адмаўляць: Малфой сапраўды задумвае нейкую поскудзь, і Снэйпу пра гэта вядома.

- Я ж казаў, - з поўным правам паўтараў Гары Рону.

На даль, яму пакуль не прадставілася магчымасць пагутарыць з містэрам Уізлі: той увесь час працаваў дапазна, нават у Каляды. Але да вечара ўсё семейства Уізлі і госці сабраліся ў гасцінай. Джыні упрыгожыла яе так пышна, што яна здавалася эпіцэнтрам выбуху папяровых гірлянд. Веравіну елкі венчаў анёл, і ніхто, акрамя Фрэда, Джорджа, Гары і Рона, не ведаў, што на самай справе гэта садовы гном, які ўкусіў Фрэда за лодыжку, калі той выйшаў надраць морквы да каляднай вячэры. Яго аслупянелі, вымалявалі залатой фарбай, запхнулі ў мініятурны балетную пачку, прыляпілі на спіну маленькія крылцы, і цяпер на тых, хто сабраўся, зласліва пазіраў самы выродлівы ў свеце анёл з вялікай лысай галавой-бульбачкай і вельмі валасатымі нагамі.

Усе слухалі па радыё святочны канцэрт любімай спявачкі місіс Уізлі, Мелясціны Уорбэк. З вялікага драўлянага прымача несліся меладычныя пошчакі. Флёр, відавочна, знаходзіла Селясціну невыносна сумнай і размаўляла, не паніжаючы голасу. Місіс Уізлі, гнеўна раздзімаючы ноздры, то і справа тыкала чарадзейнай палачкай у бок рэгулятара гучнасці, таму рулады гучалі ўсё магутней. Калі пачалася амаль джазавая кампазіцыя пад назвай “Кацёл, поўны моцнага і салодкага кахання”, Фрэд і Джордж рызыкнулі задумаць з Джыні гульню ў хлапушкі. Рон употай пазіраў на Біла і Флёр, нібы спадзяваўся набрацца досведу. Рэмус Люпін, худы і абарваны, як ніколі, сядзеў каля каміна і глядзеў у агонь, нібы не заўважаючы спевы Селясціны.

О, прыйдзі, ты прыйдзі, мой кацёл памяшай,

Калі зробіш гэта як трэба,

Я звару табе моцнага і салодкага кахання,

Што сагрэе цябе віхурнай ноччу.

- Мы танцавалі пад гээта, калі нам было васемнаццаць! – выклікнула місіс Уізлі, абціраючы вочы вязаннем. – Памятаеш, Артур?

- А-а? – схамянуўся містэр Уізлі. Ён чысціў мандарын і адчайна дзёўб носам. – Так-так… цудоўны матыў…

Ён з высілкам выпрастаў спіну і зарнкў на Гары, які сядзеў побач.

- Прабач, - сказаў ён, матнуўшы галавой у бок радыё. Да Селясціны далучыўся хор. – Гэта хутка скончыцца.

- Глупста. – усміхнуўся Гары. – Як у Міністэрству, спраў шмат?

- Вельмі, - адказаў містэр Уізлі. – Быў бы толк, я бы не пярэчыў, але…. тры арышта за два месяца і, падобна, ні аднаго сучаснага Пажыральніка Смерці… толькі нікому не кажы, - дадаў ён, раптам канчаткова прачнуўшыся.

- Няўжо Стэна Шэнпайка яшчэ не адпісцілі? – ашаламіўся Гары.

- На жаль, не, - прагаварыў містэр Уізлі. – Дамблдор, я ведаю, звяртаўся да Скрымджэра… гэта значыць, усе, хто дапытваў Стэна, аднадушна лічаць, што ён такі ж Пажыральнік Смерці, як гэты мандарын… але вышэйшым людзям трэба стварыць бачнасць бурнай дзейнасці, а “тры арышта” усё такі лепш, чым “тры хібных арышта з наступным вызваленнем”… але гэта таксама самы строгі сакрэт…

- Я нікому не скажу, - запэўніў Гары. Ён памаўчаў, разважаючы, з чаго бы пачаць, а Селясціна Уорбэк тым часам завяла баладу “Сваім чараўніцтвам ты выкраў маё сэрца”.

- Містэр Уізлі, памятаеце, што я казаў на вакзале перад ад’ездам у школу?

- Я правяраў, Гары, - тут жа адказаў містэр Уізлі. – Абшукаў хату Малфоеў. Мы не знайшлі нічога, ні пабітага, ні цэлага.чаму там быць не належыла.

- Так, ведаю, я чытаў у “Штодзённым Прароку”… але тут іншае… больш сур’ёзнае…

І Гары распавёў містэру Уізлі пра падслуханую гутарцу. Люпін павярнуў галаву ў іх бок, ўслухоўваючыся кожнаму слову. Калі Гары скончыў, наступіла маўчанне, толькі ціха буркавала Селясціна:

О, беднае сэрца знікла маё,

Яго чараўніцтва выкрала тваё…

- Гары, а табе не прыходзіла ў галаву, - пачаў містэр Уізлі, - што Снэйп проста…

- …прыкідваўся, прапаноўваючы дапамогу, а сам жадаў высветліць, што задумаў Малфой? – хутка скончыў за яго Гары. – Я так і думаў, што вы гэта скажаце. Але ці можна ведаць напэўна?

- Ведаць – не наш клопат, - нечакана ўмяшаўся Люпін, які павярнуўся спіной да агню і глядзеў на Гары міма містэра Уізлі. – А Дамблдора. Ён давярае Сэверусу, і гэтага павінна быць досыць.

- Але дапусцім, - запярэчыў Гары, - толькі дапусцім… што Дамблдор памыляецца…

- Падобнае я чуў ужо шмат раз. Усё ж такі гэта пытанне даверу Дамблдору. Я яму давяраю; такім чынам, давяраю і Снэйпу.

- Але Дамблдор таксама можа памыляцца, - не сцішаўся Гары. – Ён сам так кажа. А вас…

Ён паглядзеў Люпіну прама ў вочы.

- … Снэйп таксама падабаецца?

- Я не выпрабоўваю да яго ні прыязнасці, ні варожасці, - сказаў Люпін. – Гэта праўда, - дадаў ён, заўважыўшы скептычны выраз на твару Гары. – Вядома, мы ніколі не станем добрымі сябрамі пасля ўсяго, што было паміж ім, Джэймсам і Сірыўсам; занадта шмат крыўд. Але ці можна забыцца, што пакуль я выкладаў у Хогвартсу, Сэверус кожнымесяц рыхтаваў мне аканітавае зелле, прычым абсалютна правільна, каб я не пакутаваў, як звычайна пры поўным месяцы.

- Але ён “выпадкова” прагаварыўся, што вы пярэварацень, і вам прыйшлося сысці! – злосна выклікнуў Гары.

Люпін паціснуў плячамі.

- Гэта ўсё роўна стала бы вядома. Мы абодва ведалі, што ён пазначае на маё месца, і яму нічога не каштавала зрабіць мне вялікую шкоду, крышачку прыпсаваўшы зелле. А ён клапаціўся пра маё здароўе. Я павінен быць удзячны.

- Можа, ён проста не адважыўся махляваць з зеллем з-за Дамблдора! – кінуў Гары.

- Ты поўны нянавісці, Гары, - слаба ўсміхнуўся Люпін. – І я цябе разумею; Джыймс – твой бацька, Сірыўс – хросны, гэта ў цябе ў крыві. Ты можаш распавесці Дамблдору ўсё, што і нам з Артурам, але не чакай, што ён устане на твой бок або хоць бы здзівіцца. Не выключана, што Снэйп дапытваў Драка па загадзе Дамблдора.

Цяпер, калі ты разарваў яго на часткі,

Вярні мне сэрца, я памру ад шчасця!

Селясціна скончыла спяваць на вельмі доўгай, высокай ноце. З радыёпрымача панесліся гучныя апладысменты, якія імпэтна падхапіла місіс Уізлі.

- Закончылась нагэшце? – гучна спытала Флёр. – Хвала ніябёсам, што за жудаснае…

- А ці не выпіць нам на ноч па шкляначцы? – гучна прапанаваў містэр Уізлі, ускокваючы крэсла. – Хто будзе егнаг?

Ён адправіўся за напоем; астатнія заварушыліся, прыняліся пацягвацца і перагаворвацца сябар з сябрам.

- А чым вы зараз займаецеся? – спытаў Гары Люпіна.

- Сяджу ў падполле, - адказаў Люпін,- Амаль літаральна. Таму я і не пісаў, Гары; адпраўляючы лісты, я мог выдаць сябе.

- Гэта значыць?

- Я жыў сярод сваіх суродзічаў, - сказаў Люпін і, убачыўшы, што Гары не разумее, растлумачыў: - Пярэваратняў. Яны амаль усе на боку Валан дэ Морта. Дамблдор вырашыў заслаць да іх выведніка і… вось ён я, гатовенькі.

У яго голасе прагучала гарката. Люпін, відаць, і сам гэта заўважыў, усміхнуўся значна цяплей і працягнуў:

- Я не жалюся; праца неабходная, а лепшага кандыдата, чым я, не знайсці. Але заваяваць іх давер было цяжка. Ці бачыш, па мне адразу відаць, што я жыў сярод чараўнікоў, а яны пазбягаюць нармальнага грамадства і здабываюць пражытак крадзяжом – або забойствам.

- А чым ім так спадабаўся Валан дэ Морт?

- Яны думаюць, што пры ім стануць жыць лепш, - сказаў Люпін. – Тут з Грэйбэкам не паспрачаешся…

- Хто такі Грэйбэк?

- Не ведаеш? – Люпін канвульсіўна сціснуў уласнае калена. – Фенрыр Грэйбэк, мабыць, самы дорсткі пярэварацень на святле. Яго жыццёвая місія – скусаць і заразіць як мага больш людзей, каб пярэваратняў стала больш, чым чараўнікоў. У выплату за службу Валан дэ Морт абяцаў пастаўляць яму ахвяраў. Грэйбэк спецыялізуецца па дзецях… кажа, іх трэба кусаць у маленстве і выхоўваць удалечыні ад бацькоў, у нянавісці да нармальных чараўнікоў. Валан дэ Морт пагражае нацкаваць яго на нашу моладзь; звычайна такія пагрозы вельмі дзейсныя.

Люпін памаўчаў і дадаў:

- Гэта ён зрабіў мяне пярэваратнем.

- Як? – уразіўся Гары. – Калі… у дзяцінстве?

- Так. Мой бацька абразіў яго. Я вельмі доўга не ведаў, хто вінаваты ў маёй бядзе, і нават шкадаваў яго, лічачы, што небарака быў не ўладны сабой; да таго часу я добра ведаў, якая гэта пакута – ператварэнне. Але Грэйбэк не такі. У поўню ён загадзя падбіраецца бліжэй да вызначаных ахвяр і дзейнічае напэўна. Плануе ўсё загадзя. І такога гнюса Валан дэ Морт паставіў над усімі пярэваратнямі. Не буду прыкідвацца, што здольны са сваімі бездапаможнымі запэўніваннямі канкурыраваць з Грэйбэкам, які адкрыта заяўляе, што мы, пярэваратні, заслугоўваем крыві і павінны помсціць нармальным людзям.

- Але вы – нармальны! – горача запярэчыў Гары. – Проста ў вас… праблема.

Люпін разрагатаўся.

- Часам ты вельмі нагадваеш Джэймса. Той пры старонніх звычайна зваў гэта маёй “маленькай ваўнянай праблемай”. Усе думалі, што гаворка ідзе пра блага выгадаваным трусе.

Ён узяў з рук містэра Уізлі шклянку егнота, падзякаваў і трохі павесялеў. Затое Гары вельмі расхваляваўся, успомніўшы пры слове “Джэймс”, што даўно жадаў нешта спытаць у Люпіна.

- Вы калі-небудзь чулі пра Прынца-Паўкроўку?

- Якога прынцу?

- Паўкроўку, - паўтарыў Гары, уважліва сочачы за Люпіным.

- У чараўнікоў не бывае прынцаў, - усміхнуўся той. – Ты што, жадаеш узяць такі тытул? Мне здавалася, “Абранага” больш чым дастаткова.

- Пры чым тут я! – абурыўся Гары. – Прынц-Паўкроўка калісьці вучыўся ў Хогвартсу, мне дастаўся яго падручнік па зеллеварэнню. Ён пісаў на палях усякія заклёны, якія сам вынайшаў. Напрыклад Левікорпус…

- О, у мой час ён быў у вялікім ходу, - летуценна вымавіў Люпін. – На пятым курсу некалькі месяцаў кроку нельга было ступіць, каб цябе не задралі ў паветра за лодыжку.

- Мой тата ім карыстаўся. – сказаў Гары. – Я бачыў у Віры Памяці, як ён падняў у паветра Снэйпа.

Ён імкнуўся казаць нядбайна, быццам не надаючы адмысловага значэння сваім словам, але ледзь ці дасягнуў жаданага; занадта ўжо разумеючы ўсміхнуўся яго суразмоўцу.

- Так, - кіўнуў Люпін, - і не ён адзін. Як я сказаў, заклён карыстаўся рэдкай папулярнасцю… ведаеш, як гэта бывае, нешта ўсплывае, потым забываецца…

- Але падобна, што Прынц сам вынайшаў яго, калі вучыўся ў школе, - настойваў Гары.

- Не абавязкова, - запярэчыў Люпін. – Мода на заклёны пераменлівая, як усё астатняе. – Ён зазірнуў Гары ў твар і ціха прагаварыў: - Джэймс быў чыстакроўным чараўніком і, клянуся, ніколі не прасіў зваць яго Прынцам.

Гары адкінуў прытворства і спытаў:

- І гэта быў не Сірыўс? І не вы?

- Абсалютна дакладна, не.

- Ясна. – Гары ўтаропіўся ў агонь. – Проста я думаў… гэты Прынц вельмі дапамог мне з зеллеварэннем.

- А колькі гадоў твайму падручніку?

- Не ведаю, не высвятляў.

- А гэта б дапамагло бы зразумець, калі Прынц вучыўся ў Хогвартсу, - сказаў Люпін.

Флёр раптам вырашыла перадражніць Селясціну і зацягнула “Кацёл, поўны моцнага і салодкага каханя”, а астатнія, злавіўшы выраз твару місіс Уізлі, успрынялі гэта як сігнал адбою. Гары і Рон улезлі па лесвіцы у пакой Рона на гарышча, дзе для Гары паставілі раскладанку.

Рон амаль адразу заснуў, а Гары спачатку парыўся ў сваім куфры, дастаў “Вышэйшае зеллеварэнне” і толькі потым лёг. Ён гартаў кнігу, пакуль не знайшоў у самым пачатку дату яе выпуску. Падручніку было амаль пяцьдзесят год. Ні бацькі, ні яго сябраў у Хогвартсу тады яшчэ не было. Гары расчаравана шпурнуў кнігу зваротна ў куфар, выключыў лямпу і павярнуўся на бок. Ён думаў пра перэваратняў і Снэйпа, Стэна Шэнпайка і Прынца-Паўкроўку, і праз нейкі час праваліўся ў цяжкі сон, дзе яго праследавалі цені і крыкі ўкушаных дзяцей…

- Яна што, жартуе?

Гары здрыгануўся, прачнуўся і ўбачыў у нагах ложка разадзьмутая панчоха з падарункамі. Ён надзеў акуляры, агледзеўся. Маленечкае акно звонку амаль цалкам занесла снегам. На яго фоне ў пасцелі вельмі прама сядзеў Рон, разглядаючы тоўсты залаты ланцуг.

- Што гэта? – здзівіўся Гары.

- Ад Лаванды, - з агідай кінуў Рон. – Няўжо яна сур’ёзна думае, што я….

Гары прыгледзеўся ўважлівей і гучна хіхікнуў. З ланцуга звісалі вялікія залатыя літары, якія утваралі надпіс: “Мой каханы”.

- Міла, - сказаў ён. – Прышпільны. Ты абавязкова павінен гэта надзець. А галоўнае, паказаць Фрэду з Джорджам.

- Калі ты ім распавядзеш, - залепятаў Рон, засоўваючы ўпрыгожванне пад падушку, - то я… то я… то я…

- Абзаікаеш мяне да смерці? – ухмыльнуўся Гары. – Кінь, за каго ты мяне прымаеш?

- Але як яна магла падумаць, што я здольны напяліць такую штуковіну? – аслупянела гледзячы ў прастору, прашаптаў Рон.

- А ты падумай, успомні, - прапанаваў Гары. – Раптам ты выпадкова прагаварыўся, што марыш расхаджваць у нашыйніку з надпісам: “Мой каханы”?

- Ды мы з ёй… не вельмі ж і размаўлялі, - прызнаўся Рон, - усё больш…

- Цалаваліся, - падказаў Гары.

- Ну так, - кіўнуў Рон і, пахіснуўшыся імгненне, спытаў: - А Герміёна праўда сустракаецца з МакЛагенам?

- Пяняцця не маю, - сказаў Гары. – На вячэры ў Слагхорна яны сапраўды былі разам, але па-мойму, без адмысловага поспеху.

Рон падбадзёрыўся і зноў палез даследаваць змесціва сваёй панчохі. Гары атрымаў вязаны швэдар з вялікім залатым Снітчам на грудзі ад місіс Уізлі, вялікую скрынку ўсякай усячыны з “Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі” ад двайнят і сыраваты, пахкі цвіллю пакуначак з надпісам “Гаспадару ад Крычара”.

Гары здзіўлена на яго паглядзеў.

- Як думаеш, адкрыць можна? – спытаў ён.

- Нічога небяспечнага там быць не можа, нашу пошту па-ранейшаму правяраюць у Міністэрству, - адказаў Рон, хоць таксама глядзеў на пакуначак з падазронам.

- А я і не ўспомніў пра Крычара! Што, на Каляды Дамавым эльфам прынята дарыць падарункі? – Гары падазрона патыкаў скрутак пальцам.

- Герміёна бы падарыла, - сказаў Рон. – Але ты пачакай мучыцца сумленнем, спачатку пазнай, што там.

Праз секунду Гары гучна закрычаў і ўзляцеў з раскладанкі; у скрутку апынуўся клубок мучных чарвякоў.

- Цудоўна, - скуголячы ад смеху, ледзь вымавіў Рон. – Які кранальны клопат.

- Усё лепш, чым ланцуг, - парыраваў Гары, адразу ацверазіўшы Рона.

Да ланчу ўсе спусціліся ў новых швэдрах. Выключэнне склалі Флёр (на якую, судзячы па ўсім, місіс Уізлі не пажадала марнаваь часу) і сама місіс Уізлі у новым, з іголачкі, чараўніцкім капялюшу колеру ночы, абсыпанай зорачкамі дыяментаў, і ўрушаючым залатым калье.

- Фрэд і Джордж падарылі! Ну няўжо не прыгажсць?

- Ведаеш, мам, з тых часоў, як мы самі сціраем сабе шкарпэткі, мы шануем цябе ўсё больш і больш, - сказаў Джордж, нядбайна адмахваючыся ад падзяк. – Пастарнака, Рэм?

- Гары, у цябе ў валасах чарвяк, - весела паведаміла Джыні і перахілілася праз стол, каб зняць яго; па шыі Гары пабеглі мурашкі, зусім не з-за чарвяка.

- Які кашмаг, - Флёр дэманстратыўна здрыганулася.

- Так, праўда, - горача падтрымаў Рон. –Яшчэ падліўкі, Флёр?

Шчыра жадаючы ўслужыць, ён перакуліў соўснік; Біл узмахнуў чарадзейнай палачкай; падліўка паднялася ў паветра і палухмяна вярнулася на месца.

- Ты н’е лепш, чыім ваша Тонкс, - папракнула Флёр Рона, абсыпаўшы Біла ўдзячнымі пацалункамі. – Яна вечна усё апгакідвае…