Герміёна прыходзіць на дапамогу 5 страница

- І што ты збіраешся рабіць, выдасі нас? – абурана спытаў Рон.

- Пра што гэта вы? – Гары адвярнуўся, каб павесіць форму і адначасова схаваць усмешку.

- Сам выдатна ведаеш! – пранізліва выкрыкнула Герміёна. – За сняданкам ты падліў Рону зелле поспеху! Фелікс Феліцыс!

- Нічога я не падліваў, - сказаў Гары і павярнуўся да іх тварам.

- Яшчэ як падліваў, таму ўсё і прайшло добра, слізэрынцы захварэлі і Рон узяў усе галы!

- Я нічога нікуды не падліваў! – Гары ўсміхнуўся ўжо адкрыта. Ён саўгануў руку ў кішэнь курткі і выцягнуў маленькую бутэлечку, якую Герміёна бачыла ў яго ў руках раніцай. Бутэлечка была даверху напоўненая залацістай вадкасцю, а корак шчыльна запячатаны воскам. – Я жадаў, каб Рон так падумаў, вось і прыкінуўся ў цябе на вачах. – Ён паглядзеў на Рона. – Ты ўзяў усе мячы, таму што быў упэўнены, што ў цябе будзе поспех. Але ты зрабіў усё сам.

Ён зноў схаваў зелле.

- У соку нічога не было? – уразіўся Рон. –Але… добрае надвор’е… і Вэйзі не змог гуляць… Мне праўда нічога не падлівалі?

Гары паматаў галавой. Рон здзіўлена паглядзеў на яго, а затым стромка звярнуўся да Герміёны і сказаў, перадражніваючы яе:

- За сняданкам ты падліў Рону зелле поспеху і таму ён узяў усе галы! З’ела, Герміёна? Я магу браць мячы ез старонняй дапамогі!

-Я ніколі не казала, што не можаш… Рон, ты таксама думаў, што табе падлілі зелле!

Але Рон ужо ўскінуў на плячо мятлу і прайшоў міма Герміёны да дзвярэй.

- Э-м-м, - у раптам насталай цішыні прамыкаў Гары; ён не чакаў, што ўсё так дзіўна абгарнецца, - тады… пойдзем наверх, святкаваць?

- Ідзіце! – выклікнула Герміёна, лыпаючы, каб прагнаць слёзы. – А я жудасна стамілася ад Рона! Не разумею, у чым я яшчэ правінілася…

І яна таксама выляцела з распранальны.

Гары павольна паплёўся да замка, прабіраючыся скрозь натоўп заўзятараў. Шматлікія выкрыквалі віншаванні, але ён адчуваў сябе ашуканым; бо яму здавалася, што калі Рон выйграе, то яны з Герміёна адразу змірацца… Гары не разумеў, як – за даўнасцю злачынства – растлумачыць Герміёне, што яна вінаватая толькі ў тым, што цалавалася з Віктарам Крамам,.

На свяце ў гонар перамогі, якое, калі з’явіўся Гары, ішло поўным ходам, Герміёны не было. Гары сустрэлі радаснымі крыкамі і воплескамі, яго акружылі і прыняліся віншаваць. Ён доўга не мог вырвацца ад братоў Крыві, якія жадалі пачуць штохвілінную справаздачу пра матч, і ад дзяўчынак, якія узмоцнена трапяталі вейкамі і смяяліся над самымі сумнымі яго рэплікамі, таму далёка не адразу пачаў шукаць Рона. Нарэшце, ён вырваўся ад Рамільды Вейн, якая недвухсэнсоўна намякала, што марыць пайсці з ім на калядны вечар да Слагхорна, і, прабраўшыся да століка з напоямі, сутыкнуўся з Джыні. На плячы ў яе сядзеў карузлікавы пухлянятак Арнольд, а ў ног з надзеяй мяўкаў Жываглот.

- Шукаеш Рона? – усміхнулася Джыні. – Вось ён, адваротны крывадушнік.

Гары паглядзеў у кут, куды яна паказвала. Там, навідавоку ў усіх, стаяў Рон і так моцна адымаў Лаванду Браўн, што было немагчыма зразумець, дзе чые рукі.

- Такое ўражанне, што ён жадае з’есці яе губы, праўда? – абыякава спытала Джыні. – Але спадзяюся, з часам адпрацуе тэхніку… Выдатна згулілі, Гары.

Яна папляскала яго па руцэ – у Гары ўнутры ўсё абарвалася – і пайшла за Слівачным півам. Жываглот пацерушыў за ёй, не зводзячы жоўтых вачэй з Арнольда.

Гары адвярнуўся ад РОна, які відавочна не збіраўся ў хуткім часе выныраць на паверхню, і з непрыемным пачуццём заўважыў у адтуліне за партрэтам, якая зачынялася, пухнатую каштанавую крыву.

Ён кінуўся да выхаду, у чарговы раз вырваўшыся ад Рамільды Вейн, і адапхнуў партрэт. У калідоры было пуста.

- Герміёна?

Ён знайшоў яе ў першым жа незачыненым кабінеце. Яна сядзела на настаўніцкім стале, адна, калі не лічыць зграйку жоўтых птушачак, якія з гучным ціўканнем выпісвалі кругі ў яе над галавой. Герміёна, відавочна, стварыла іх прама з паветра. Гары не мог не захапіцца, што нават у гэтак цяжкую хвіліну яна здольная рабіць такія дзівосныя рэчы.

- А, Гары, прывітанне, - сказала яна надтрэснутым голасам. – Вось, вырашыла папрактыкавацца.

- Так… э-э… выдатна… - прамармытаў Гары.

Ён не ведаў, што сказаць, і толькі смутна спадзяваўся, што яна ўсё такі не бачыла Рона, а сышла з агульнай гасцінай, ратуючыся ад шуму. Але Герміёна ненатуральна тонка вымавіла:

- Рон, падобна, весяліцца на ўсю моц.

- Так? – здзівіўся Гары.

- Не прыкідвайся, што не заўважыў, - сказала Герміёна. – Ён, увогуле ж, не хаваецца…

Дзверы адчыніліся,і, да жаху Гары, у пакой увайшоў Рон; ён, смеючыся, цягнуў за руку Лаванду. Пры выглядзе Гары і Герміёны ён войкнуў і застыг на месцы.

- ОЙ! – ускрыкнула Лаванда, захіхікала і, адыходзячы, выйшла з класа. Дзверы зачыніліся.

павісла цяжкае маўчанне. Герміёна глядзела прама на Рона. Той, упарта не паднімаючы вачэй, з няспраўнай бравадай выпаліў:

- Гары! А я думаю, куды ты дзеўся?

Герміёна саслізнула са стала. Зграйка залатых птушачак па-ранейшаму вілася ў яе над галавой – разам яны нагадвалі апераную мадэль сонечнай сістэмы.

- Не прымушай Лаванду чакаць, - ціха прагаварыла яна. – Яна будзе хвалявацца, што ты знік.

Герміёна павольна і вельмі прама пайшла да дзвярэй. Гары паглядзеў на Рона. Той відавочна цешыўся, што не здарылася нічога горш.

- Апуньё! – раздаўся раптам крык ад дзвярэй.

Гары стромка павярнуўся і ўбачыў, што Герміёна з вяр’яцкім тварам накіравала палачку на Рона, і да яго, як град з залатых куль, панеслася зграйка птушачак. Рон завішчаў і закрыў твар рукамі, але птушкі бязлітасна атакавалі яго; яны дзяўблі і раздзіралі кіпцюрамі ўсё, да чаго маглі дабрацца.

- Пайшлі ад мяне! – верашчаў Рон. Герміёна з мсцівай лютасцю паглядзела на яго ў апошні раз, з сілай адчынілі дзверы і знікла, але перш чым дзверы зачыніліся, да Гары данесліся рыданні.

 

Непарушны зарок

За абледзянелымі вокнамі зноў кружыўся снег; хутка набліжаліся Каляды. Хагрыд ужо прынёс належныя дванаццаць елак для Вялікай залы; парэнчы лесвіц былі ўвіты гірляндамі з мішуры і востраліса; пад шлемамі рыцарскіх даспехаў свяціліся вечназапаленыя свечкі, а па сценах калідораў праз роўныя інтэрвалы віселі вялізныя вянкі амялы. Пад імі зграйкамі збіраліся дзяўчынкі; яны чакалі Гары, ствараючы заторы; да шчасця, ён, дзякуючы начным падарожжам, выдатна ведаў усе сакрэтныя хады-выхады і мог без працы прайсці да любога кабінета, абыходзячы вянкі.

Рон яшчэ нядаўна зайдросціў бы і раўнаваў, а цяпер проста рагатаў да ўпаду. Гары безумоўна аддаваў перавагу новаму вясёламу Рону хмурнаму і агрэсіўнаму, але за гэта прыйшлося дорага заплаціць: па-першае, трываць амаль пастаянную прысутнасць Лаванды – якая лічыла час, калі не цалавалася з Ронам, патрачаным дарма, - а па другое, змірыцца з становішчам сябра двух трыклятых ворагаў.

На руках Рона яшчэ не зажылі драпіны ад птушыных кіпцікаў; ён быў пакрыўджаны і лічыў сябе пацярпелым бокам.

- Ён не на што жаліцца, - сказаў ён Гары. – Яна цалавалася з Крамам. І раптам выявілі, што са мной таксама хтосьці жадае цалавацца! У нас, паміж іншым, вольная краіна. Я нічога дрэннага не раблю.

Гары не адказаў, прыкінуўшыся, быццам цалкам пагружаны ў чытанне кнігі, якую патрабавалася праштудзіраваць да заўтрашніх заклёнаў (“Квінтэстэнцыя: пошук”). Ён цвёрда вырашыў захаваць адносіны і з Ронам і з Герміёнай, але ў выніку амаль увесь час праводзіў з шчыльна стуленым ротам.

- Я ёй нічога не абяцаў, - бубніў Рон. – Гэта значыць, я, вядома, збіраўся пайсці з ёй вечарам да Слагхорну, але яна ж не казала…. Проста па-сяброўску… я вольны чалавек…

Гары перавярнуў старонку “Квінтэсенцыі”, адчуваючы на сабе погляд Рона, прамова якога паступова ператварылася ў невыразнае мармытанне, ледзь адрознае за гучным патрэскваннем агню ў каміне; урэшце Гары, здаецца, улавіў словы “Крам” і “сама вінаватая”.

З Герміёнай, з-за яе вельмі шчыльнага раскладу заняткаў, можна было нармальна пагаварыць толькі вечарам, калі Рон, у любым выпадку прыліпаў да Лаванды і пераставаў заўважаць Гары. Герміёна не жадала знаходзіцца ў агульнай гасцінай адначасова з Ронам, таму Гары, як правіла, прыходзіў да яе ў бібліятэку, дзе ўсе гутаркі вяліся шэптам.

- Ён мае поўнае права цалавацца з кім заўгодна, - заявіла Герміёна. Мадам Пінс. Бібліятэкар, нячутна хадзіла ззаду за паліцамі. – Мяне гэта не кропелькі не хвалюе.

Яна занесла пяро на сваёй працай і з такой сілай паставіла кроку, што праткнула дзірку ў пергаменце. Гары прамаўчаў. Ён сур’ёзна асцерагаўся, што ў яго хутка знікне голас – за непатрэбнасцю. Ён ніжэй схіліўся над “Вышэйшым зеллеварэннем” і працягнуў канспектаваць інструкцыі па вырабу вечнадзейнічых эліксіраў, зрэдку спыняючычся, каб разабраць надпісы Прынца да тэкста Лібацыўса Барага.

- Так, дарэчы, - сказала Герміёна ледзь пачакаўшы, - будзь асцярожней.

- У апошні раз кажу, - сіпла зашаптаў Гары; пасля сарака пяці хвілін маўчання ён трохі ахрып, - я не збіраюся аддаваць свій падручнік! Ад Прынца-Паўкроўкі я пазнаў больш, чым ад Снэйпа і Слагхорна ра…

- Я не пра твайго самазванага Прынца, - Герміёна паглядзела на злапомны падручнік з такой непрыязнасцю, нібы ён яе чымсьці абразіў, - а усім пра іншае. Перад бібліятэкай я зайшла ў туалет. Там было чалавек шэсць дзяўчынак – у тым ліку Рамільда Вейн, - і яны вырашалі, як бы падсунуць табе Зелле Кахання. Яны дружна мараць патрапіць на вечар да Слагхорну і, падобна, накуплялі ў Фрэда з Джорджам Зелля Кахання, якое, баюся, дзейнічае…

- Што жа ты яго не канфіскавала? – абурана спытаў Гары. Неймаверна, каб маніякальны запал Герміёны да захавання правіл раптам знік у самы крытычны момант!

- Яны ж не бяруць яго з сабой у туалет, - пакрыўджана адказала Герміёна. – Проста абмяркоўвалі тактыку. А паколькі ці наўрад Прынц-Паўкроўка, - яна яшчэ раз варожа паглядзела на падручнік, - ведае проціяддзе адразу да дзясятка Зелляў Кахання, то я бы на тваім месцы ўжо запрасіла каго-небудзь, каб адсекчы астатніх. Вечарынка заўтра – яны гатовыя на крайнасці.

- Але мне не жадаецца запрашаць, - прамармытаў Гары. Ён па-ранейшаму імкнуўся не думаць пра Джыні, але яна ўпарта пранікала ў яго сны, ды так, што заставалася толькі дзякаваць лёс за няздольнасць Рона да Легіліменцыі.

- Увогуле, у Рамільды выгляд рашучы, так што сачы за тым, што п’еш, - змрочна завяршыла Герміёна.

Яна прасунула наперад доўгі пергаментны скрутак з працай па Нумаралогіі і пачала пісаць далей. Гары сачыў за ёй, вітая думкамі дзесьці далёка.

- Пачакай-ка, - павольна прагаварыў ён. – Філч жа ўвёў забарону на тавары з “Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі”?

- З якіх часоў у нас зважаюць на забароны Філча? – адклікнулася Герміёна, не перастаючы пісаць.

- Але казалі, што ўсіх соў правяраюць? Як жа гэтым дзяўчынкам атрымалася працягнуць у школу Зелле Кахання?

- Фрэд і Джордж рассылюць іх пад выглядам парфума ці мікстуры ад кашля, - растлумачыла Герміёна. – У іх гэта ўваходзіць у паслугі.

- Ты прам-такі эксперт.

Герміёна паглядзела на яго прыкладна так жа, як на “Вышэйшае зеллеварэнне” Прынца-Паўкроўкі.

- Гэта было напісана на бутэлечках, якія яны паказвалі нам з Джыні летам, - холадна сказала яна. –Я, ці ведаеш, нічога нікому не падсыпаю… і не прыкідваюся, быццам падсыпала, што, па-мойму, не лепш…

- Добра, добра, забудземся, - хутка перабіў Гары. – Важна іншае; Філча абдурылі, так? Зелле патрапіла ў школу пад выглядам чагосьці іншага! Чаму ж тады Малфою не працягнуць каралі…?

- Гары… не пачынай…

- Не, ты скажы, чаму? – запатрабаваў Гары.

- Таму, - уздыхнула Герміёна. – Сэнсары сакрэтнасці распазнаюць псуту, праклёны і ўтойлівыя чары. Яны выкарыстоўваюцца супраць чорнай магіі, для выяўлення загавораных прадметаў. Магутную псуту, такую, як на каралях, яны распазналі бы ў пяць секунд. Але тое, што проста пералілі ў іншую бутэльку… А потым, Зелле Кахання не небяспечнае і не мае адносін до чорнай магіі…

- Табе лёгка казаць, - буркнуў Гары, успомніўшы Рамільду Вейн.

- …і зразумець, што гэта не мікстура, мог толькі Філч, а ён не вельмі добры чараўнік і наўрад ці адрозніць адно зелле ад…

Герміёна раптам замоўкла; Гары таксама пачуў шоргат. Хтосьці падкрадаўся да іх ззаду з цемры, уздоўж кніжных стэлажоў. Яны замерлі. Праз імгненне з-за паліцы з’явілася драпежная фізіяномія мадам Пінс; у руках яна несла лямпу, якая вельмі непахвальна асвятляла яе запалыя шчокі і доўгі кручкаваты нос.

- Бубліятэка зачыняецца, - абвясціла яна. – Будзьце добрыя пакласці ўсё, што ўзялі, на… Што ты зрабіў з кніжкай, пачвара?

- Гэта не бібліятэчная, гэта мая! – выкрыкнуў Гары і ўчапіўся ў “Вышэйшае зеллеварэнне”, на якой ўжо легла кіпцюрастая рука мадам Пінс.

- Ганьба! – сыкнула яна. – Блюзнерства! Апаганенне!

- Падумаеш, хтосьці нешта напісаў! – запярэчыў Гары, спрабуючы вырваць кнігу.

У мадам Пінс зрабіўся такі выгляд, нібы яна зараз страціць прытомнсць. Герміёна спешна пахапала свае рэчы, учапілася Гары ў руку і павалакла яго да выхаду.

- Будзеш так сябе весці, яна забароніць табе доступ у бібліятэку. Навошта толькі ты прывалок гэтую дурную кнігу?

- Ведаеш, Герміёна, калі яна псіх ненармальны, я не вінаваты. Або, можа, яна ўчула, што ты казала пра Філча? Я заўсёды падазраваў, што паміж імі нешта ёсць…

- О-о, ха-ха…

Гары і Герміёна, цешачыся, што зноў могуць размаўляць нармальна, прайшлі па пустынных, асветленых лямпамі калідорам і вярнуліся ў агульную гасціную, пры гэтым усю дарогу спрачаліся пра існаванне таемнага рамана паміж Філчам і мадам Пінс.

- Цацкі, - сказаў Гары, звяртаючыся да Поўнай цётцы. Гэта быў новы, святочны пароль.

- І вам таго жа, - з хітраватай усмешкай адказала Поўная цётка і кіўнулася наперад, прапускаючы іх.

- Прывітанне, Гары! – крыкнула Рамільда Вейн, ледзь ён ускараскаўся ў дзюру за партрэтам. – Жадаеш горнай вады?

Герміёна, азірнуўшыся праз плячо, паглядзела на Гары, нібы жадала сказаць: “Што я табе гаварыла?”

- Не, дзякуй, - не разважаючы адмовіўся Гары. – Мне не вельмі падабаецца.

- Тады вазьмі вось гэта. – Рамільда шаўганула яму ў рукі каробку цукерак. – “Шакаладныя кацелкі”, яны з агневіскі. Мне бабуля прыслала, а я не люблю.

- А… так… вялікі дзякуй, - прамармытаў Гары, не прыдумаўшы, што бы яшчэ сказаць. – Э-э… мы тут як раз ішлі…

Ён паспяшаўся за Герміёнай, і яго бездапаможны лопат паступова замёр.

- Казала ж, - незадаволена кінула Герміёна, - чым хутчэй каго-небудзь запросіш, тым хутчэй ад цябе адстануць і ты зможаш…

Раптам у яе зрабіўся абыякавы твар: яна ўбачыла Рона і Лаванду, якія, цесна сплятучыся, сядзелі ў адным крэсле.

- Дабранач, Гары, - адрывіста вымавіла Герміёа і, не сказаўшы больш ні слова, выдалілася, хоць было толькі сем гадзін вечара.

Гары пайшоў спаць, суцяшаючы сябе, што засталося перажыць усяго адзін дзень заняткаў і вечар у Слагхорна, а потым яны з Ронам з’едуць у Нару. Відавочна, што да пачатку вакацый Рон і Герміёна не памірацца, але, магчыма, за час расстання яны як-небудзь супакояцца, падумаюць пра сваі паводзіны…

Урэшце, надзея на гэта была не занадта вялікая, а назаўтра, пасля таго, як Гары перажыў урок ператварэнняў з імі абодвума, стала яшчэ менш. Клас толькі пачаў праходзіць неверагодна складаную тэму – чалавечыя метамарфозы; рабяты, працуючы перад люстэркамі, павінны былі змяніць колер уласных броў. Першая спроба Рона апынулася катастрафічнай: ён неспасціжнай выявай адрасці сабе пышныя, ліха закручаныя вусы. Герміёна ліха пасмяялася над ім. Рон не замарудзіў адпомсціць, жорстка, але вельмі дакладна адлюстраваўшы, як Герміёна падскоквае на крэсле пры кожным пытанні прафесара МакГонагал. Лаванда і Парваці знайшлі гэта страшна смешным, а Герміёна ледзь стрымала слёзы і адразу пасля звона выбегла з класа, забыўшыся палову рэчаў. Гары вырашыў, што зараз яна больш патрабуецца ў спагадзе, чым Рон, схапіў яе кніжкі і паспяшаўся следам.

Ён знайшоў яе паверхам ніжэй, на выхадзе з туалета. З ёй была Луна Лаўгуд, якая ніякавата пастуквала яе па спіне.

- Гары, прывітанне, - прывіталася Луна. – Ты ведаеш, што ў цябе адно брыво ярка-жоўтае?

- Прывітанне, Луна. Герміёна, ты забылася..

Ён працягнуў ёй кніжкі.

- Ах, так, - здушаным голасам адказала Герміёна, забіраючы падручнікі і хутка адварочваючыся, каб Гары не заўважыў, як яна абцірае вочы пеналам. – Дзякуй, Гары. Добра, я, мабыць, пайду…

Яна хутка сышла, і Гары нават не паспеў яе суцешыць, хоць, калі дакладна, паняцця не меў, што тут можна сказаць.

- Яна трохі засмучаная, - паведаміла Луна. – Я нават падумала, што гэта Плакса Міртл, але потым апынулася, Герміёна. Нешта там з Ронам Уізлі…

- Так, яны пасварыліся, - кіўнуў Гары, і яны з Луной разам закрочылі па калідоры.

Ён часам смешна жартуе, - прамовіла Луна. – Але можа быць даволі жорсткім. Я заўважыла летась.

- Мабыць, - адклікнуўся Гары. Луна валодала дзіўнай здольнасцю вымаўляць непрыемныя ісціны, і ў чарговы раз гэта прадэманстравала; ён яшчэ ніколі не сустракаў падобнага чалавека. – Ну што… як прайшоў семестр, добра?

- Нармальна, - сказала Луна. – Праўда без АД крышачку самотна. Затое Джыні – вельмі мілая. Нядаўна на ператварэннях забараніла двум хлопчыкам з нашага класа зваць мяне Палумнай….

- А жадаеш пайсці са мной на вячэру Слагхорна?

Словы вырваліся нібы самі сабой; для Гары яны прагучалі так, нібы іх вымавіў незнаёмец.

Луна здзіўлена павярнула да яго выпуклыя вочы:

- Да Слагхорну? З табой?

- Так, - пацвердзіў Гары. – Мы маем права прыводзіць госцяў, вось я і падумаў, можа, табе цікава… у сэнсе… - Ён захацеў расставіць усе кропкі над “і”. – Як сябры, разумееш? Але калі ты не жадаеш…

Ён амаль ужо спадзяваўся на гэта.

- Не, не, я з задавальненнем, як сябры! – Ён яшчэ не бачыў Луну такой зіготкай. – Мяне пакуль ніхто не запрашаў на вечар як сябра! Ты таму пафарбаваў брыво, для свята? Я таксама павінна?

- Не, - цвёрда сказаў Гары, - гэта выпадкова атрымалася. Я папытаю Герміёну, яна ўсё выправіць… Карацей, сустракаемся ў вестыбюлі ў восем вечара.

- АГА! – закрычалі зверху. Гары і Луна здрыгануліся; яны не заўважылі, што прайшлі прама пад Піўзам, які звісаў уніз галавой з кандэлябра і зласліва лыбіўся, гледзячы на іх.

- Абармотар запрасіў Палумну на вячэру! Абармотар уцюрыўся ў Палумну! Абармотар у-цю-рыўся ў Палумну!

Палтэргейст панёсся прочкі, хіхікаючы і гучна спяваючы:

- Абармотар уцюрыўся ў Палумну!

- Прыемна, калі паважаюць тваё права на асабістае жыццё, - з іроніяй заўважыў Гары. І сапраўды, у імгненне вока ўся школа пазнала, што Гары Потэр запрасіў Луну Лаўгуд на вячэру Слагхорна.

- Ты мог абраць каго заўгодна! – дзівіўся Рон за абедам. – Каго заўгодна! А паклікаў Палумну?

- Не заві яе так, Рон, - рыкнула Джыні, якая ішла да сваіх сяброў і на секунду спынілася за спіной у Гары. – Я вельмі рада, Гары, што ты яе запрасіў, яна па-за сябе ад шчасця.

Джыні прайшла ледзь далей і села з Дынам. Гары жадаў пацешыцца таму, што Джыні рада, але чамусці не мог. На іншым канцы стала ў ганарлівай адзіноце сядзела Герміёна і калупала відэльцам рагу. Гары заўважыў, што Рон асцярожна пазірае ў яе бок.

- Ты мог бы перапрасіць, - без абвінавачвання заявіў Гары.

- Так? І пайсці на корм канаркам? – адклікнуўся Рон.

- Навошта ты яе перадражніваў?

- Яна смяялася над маімі вусамі!

- Я таксама, у жыцці не бачыў нічога больш ідыёцкага.

Але Рон яго ўжо не чуў: з’явілася Лаванда разам з Парваці. Лаванда ўціснулася паміж Гары і Ронам і апавіла рукамі шыю свайго ўмілаванага.

- Прывітанне, Гары, - сказала Парваці. Было відаць, што я на, гэтак жа, як і ён, трохі саромеецца паводзін іх сябраў і ўжо стамілася яго трываць.

- Прывітанне, - адказаў Гары, - як жыццё? Засталася ў Хогвартсу? А то я чуў, бацькі жадалі цябе забраць.

- Пакуль што іх атрымалася адгаварыць, - усміхнулася Парваці. – Пасля гісторыі з Кэці яны проста ашалелі, але, паколькі больш нічога не было… Ой, Герміёна, дабрыдзень!

Парваці выпраменьвала добразычлівасць. Гары разумеў: ёй сорамна, што яна смяялася над Герміёнай на ператварэннях. Ён павярнуў галаву і ўбачыў, што Герміёна ўсміхаецца яшчэ прамянісцей – хоць гэта, здавалася бы, немагчыма. Усёткі часам дзяўчынкі жудасна дзіўныя.

- Дабрыдзень, Парваці! – праспявала Герміёна, цалкам ігнаруючы Рона з Лавандай. – Ты ідзеш сёння да Слагхорну?

- Мяне не запрасілі, - хмурна буркнула Парваці. – Шкада, мне бы жадалася, кажуць, там выдатна… а ты ідзеш?

- Так, мы з Кормакам сустракаемся ў восем і…

Раздаўся гук, падобны на той, з якім выдзіраюць затычку з ракавіны, якая засарылася; Рон вынырнуў на паверхню. Герміёна гэтага нібы не заўважыла.

- …разам ідзем да Слагхорна.

- З Кормака? – паўтарыла Парваці. – Кормакам МакЛагенам?

- Цалкам дакладна, - ветліва пацвердзіла Герміёна. – Той, які ледзь было, - яна моцна падкрэсліла апошнія словы, - не стаў грыфіндорскім Ахоўнікам.

- Вы што, сустракаецеся? – шыорка раскрыўшы вочы, спытала Парваці.

- А? Так.. ты не ведала? – адказала Герміёна і хіхікнула зусім не ўласцівай для сабе выявай.

- Ды ты што! – выклікнула Парваці, па-за сябе ад такой весткі. – Ух ты! ДЫ ў цябе запал да квідышных гульцоў! Спачатку Крам, цяпер МакЛаген…

- Так, добрых квідышных гульцоў, - паправіла Герміёна, не перастаючы ўсміхацца. – Ну ўсё… трэба ісці рыхтавацца да вячэры…

Яна ганарліва выдалілася. Лаванда і Парваці тут жа схілілі галовы сябар да сябра, каб абгаварыць новы паварот падзей, а таксама ўсё, што чулі пра МакЛагена, і пра што здагадваліся наконт Герміёны. Рон сядзеў да дзівацтва нерухома і адхілена маўчаў. Гары пра сябе дзівіўся, як нізка гатовыя пасці дзяўчынкі дзеля помсты.

У восем вечара ён прыйшоў у вестыбюль і ўбачыў, што там сноўдаецца цэлы натоўп назіральніц. Ён накіраваўся да Луны, адчуваючы на сабе іх абражаныя погляды. Убор яго спадарожніцы – серабрыстая адзежа з бліскаўкамі – таксама відавочна выклікаў кплівую пагарду навакольных, але ў цэлым Луна выглядала суцэль нармальна. Прынамсі, абышлося без завушніц-радысак, спектракуляраў і караляў з коркаў ад Слівачнага піва.

- Салют, - прывітаўся Гары. – Ідзем?

- Так, так, - радасна заківала Луна. – А куды?

- У кабінет Слагхорна, - сказаў Гары і павёў яе ўверх па мурмуровай лесвіцы, далей ад намоў і цікаўных вачэй. – Ты чула, што там будзе вампір?

- Руфус Скрымджэр? – спытала Луна.

- Я… што? – разгубіўся Гары. – Міністр магіі?

- Ну так, ён жа вампір, - абыякава адказала Луна. – Тата напісаў пра гэта даўжэзны артыкул, калі Скрымджэр толькі змяніў Фаджа, але Міністэрства забараніла яго друкаваць. Натуральна, ім не жадаецца, каб праўда выйшла вонкі!

Гары моцна сумняваўся ў тым, што Руфус Скрымджэр – вампір. Але ён абвык да заяў Луны і ведаў, наколькі горача яна верыць у дзіўныя ідэі свайго бацькі, а таму не стаў спрачацца. Яны ўжо падыходзілі да кабінета Слагхорна; адтуль несліся смех музыка, ажыўленыя гутаркі, якія з кожным крокам гучалі ўсё гучней.

Месцазнаходжанне Слагхорна, дзякуючы архітэктурным асаблівасцям, ці то нейкаму чараўніцтву, здавалася нашмат больш звычайнага настаўніцкага покоя. З столі і сцен звісалі ізумрудныя, малінавыя і залатыя тканіны, ствараючы ілюзію велізарнага шатра. Тут тоўпіўся народ, было душна; у цэнтры столі вісела раскошная залатая люстра, якая залівала пакой чырвоным святлом, а вакол яркімі светлавымі кропкамі віліся сапраўдныя феі. У далёкім куце хтосьці гучна спяваў пад акампанемент скрыпак, некалькі пажылых чараўнікоў, глыбока пагружаных у гутарку, амаль цалкам хаваліся пад густой заслонай табачнага дыму; пад нагамі госцяў, папіскваючы, хадзіла цэлае войска дамавых эльфаў. Яны разносілі закускі і былі амаль не бачныя пад цяжкімі срэбнымі падносамі, чым нагадвалі маленькія хадзячыя столікі.

- Гары, мой хлопчык! – загрымеў Слагхорн, калі Гары і Луна праціснуліся ўнутр. – Захадзі, захадзі, мне са столькімі трэба цябе пазнаёміць!

Слагхорн быў у смокінгу і аксамітным капелюшу з пэндзлікамі. Ён учапіўся ў Гары так, быццам жадаў апарыраваць разам з ім, і дзелавіта павёў у натоўп госцяў; Гары схапіў Луну за руку і пацягнуў за сабой.Элдрэд Уорпл, мой былы вучань, аўтар кнігі “Кроўныя браты: маё жыццё з вампірамі” – і яго, вядома, яго сябар Сангвіні.

Уорпл, маленькі чалавечак у акулярах, энергічна патрос руку Гары; высокі Сангвіні, змардаваны, з цёмнымі кругамі пад вачамі, ледзь прыкметна кіўнуў. У яго быў нудны выгляд. Непадалёк памкнулася зграйка дзяўчынак; яны з прагнай цікаўнасцю глядзелі на вампіра.

- Гары Потэр! Я проста ў захапленні! – выклікнуў Уорпл, блізарука ўзраючыся ў твар Гары. – Я літаральна на днях пытаў прафесара Слагхорна: “Дзе ж біяграфія Гары Потэра, якую мы так даўно чакаем?”

- Э-м-м.. – здзівіўся Гары. – Чакаеце?

- Дзіўны сціплы чалавек, як і распавядаў Гарацый! – захапіўся Уорпл. – Але калі сур’ёзна, - ён нечакана загаварыў дзелавым тонам, - я бы з радасцю напісаў яе сам! Людзі жадаюць пазнаць пра цябе пабольш, дарагі хлопчык, жадаюць! Калі ты падарыш мне пару-тройку інтэрв’ю, скажам, па пяць-шэсць пытанняў, мы можам скончыць кнігу праз некалькі месяцаў! І запэўніваю, з самымі мінімальнымі высілкамі з твайго боку – спытай хоць Сангвіні, ці так ужо гэта… Сангвіні, стаяць! – раптам люта крыкнуў Уорпл, заўважыўшы, што вампір, прагна гледзячы на дзяўчынак, паволі перамяшчаецца да іх. – З’ясі пірожнае, - Уорпл схапіў ласунак з падноса эльфа, які праходзіў міма, і саўгануў Сангвіні, пасля чаго зноў звярнуўся да Гары.

- Мой дарагі хлопчык, ты не ўяўляеш, колькі грошаў прынясе кніга.

- Мне гэта зусім не цікава, - цвёрда заявіў Гары. – Дарэчы, выбачце, я заўважыў адну знаёмую…

Ён, пацягнуўшы за сабой Луну, нырнуў у натоўп; там, паміж двума “Чортавымі сястрычкамі”, сапраўды мільганула і знікла доўгая каштанавая грыва.

- Герміёна! Герміёна!

- Гары! Вось ты дзе, хвала нябёсам! Прывітанне. Луна!

- Што з табой? – спытаў Гары. Герміёна была настолькі растрапаная, нібы толькі што выблыталася з Сеткі Д’ябла.

- Ой, ледзь вырвалася ад.. у сэнсе, пакінула Кормака, - Герміёна у адказ на неразумеючы погляд Гары, растлумачыла: - Пад амелай.

- Так табе і трэба, не трэба было з ім ісці, - сварліва буркнуў ён.

- Мне жадалася мацней раззлаваць Рона, - абыякава сказала Герміёна. – Я сумнявалася паміж Кормакам і Захарыі Смітам, але вырашыла, што ў цэлым…

- Ты сумнявалася наконт Сміта? – з агідай скрывіўся Гары.

- Так, і цяпер шкадую, што не абрала яго. У параўнанні з МакЛагенам нават Гроўп – джэнтльмен. Ідзіце сюды, так мы адразу яго ўбачым, ён такі высокі…

Яны прыхапілі па кубку з мёдам, і перабраліся да процілеглай сцяны, занадта позна заўважыўшы, што там стаіць прафесар Трэлані, зусім адна.

- Дабрыдзень, - ветліва прывіталася Луна.

- Добры вечар, дарагая, - сказала прафесар Трэлані, з працай факусуючы погляд на Луне. Гары зноў улавіў пах кулінарнага хераса. – Апошні час я нешта не бачу цябе ў класу…

- У мяне сёлета Фірэнц, - растлумачыла Луна.

- Ах, ну вядома, - з’едліва кінула прафесар Трэлані і хмельна прышчоўкнула языком. – Кляча, як я яго заву. Здавалася бы, цяпер, калі я вярнулася, праыесар Дамблдор мог бы пазбавіцца ад дурнога каня, праўда? Але не… мы выкладаем разам… пакладучы руку на сэрца, гэтая абраза, сучасная абраза. Вы ведаеце, што…

Прафесар Трэлані была так п’яна, што не пазнавала Гары. Той, пад лютыя нападкі на Фірэнца. Прыціснуўся да Герміёны і шапнуў:

- Давай нешта растлумачым. Ты збіраешся распавесці Рону пра абдорачныя выпабаванні?

Герміёна падняла бровы.

- Ты і праўда лічыш, што я здольна пасці так нізка?

Гары пільна на яе паглядзеў.

- Калі ты магла запрасіць МакЛагена…

- Гэта зусім іншае, - з вартасцю заявіла Герміёна. – Я не буду казаць Рону пра тое, што адбылося, або не адбылося, на адборачных выпрабаваннях Ахоўнікаў.

- Правільна, - горача ўхваліў Гары. – А то ён зноў расклеіцца, і мы прайграем наступны матч…

- Квідыш! – незадаволена выклікнула Герміёна. – Больш вас нічога не хвалюе? Пра мяне Кормак не спытаў абсалютна нічога, затое я слухала пра “Сто лепшых мячоў Кормака МакГалена” нон-стоп… о не, вось ён ідзе!

Яна знікла так хутка, быццам дэзапарырывала, толькі што была тут, а ў наступнае імгненне праціснулася паміж двума чараўніцамі, якія хіхікалі, і знікла.

- Герміёну не бачыў? – спытаў МакЛаген, выбіраючыся з натоўпу хвілінай пазней.

- Не, выбач і хутка адвярнуўся да Луны, падлучаючыся да яе гутарцы. Ён не секунду забыўся, з кім яна гаворыць.

- Гары Потэр! – глыбокім голасам, які вібрыраваў, усклікнула прафесар Трэлані, якая заўважыла яго толькі зараз.

- А-а, дабрыдзень, - без запалу прывітаў яе Гары.

- Мой дарагі хлопчык! – вельмі гучным шэптам загаварыла яна. – Столькі слыхаў! Плётак! Абраны! Вядома, я даўным-даўно ведала… ні аднаго добрага знака, Гары… але чаму ты не вярнуўся на прадказанне? Для цябе, як ні для каго іншага, мой прадмет выключна важны!

- Ах, Себіла, усе мы ўпэўненыя, што наш прадмет – найважнейшы! – гучна сказаў хтосьці, і па іншым боку ад прафесара Трэлані вырас Слагхорн з вельмі чырвоным тварам і капелюшы, які з’ехаў набок. У адной руцэ ён трымаў куфель мёда, а ў іншай – велізарны кавалак мяснога пірага. – Аднак я не чакаў, што сустрэчу такі талент! Гэта ж прыроджаны зеллероб! – працягваў Слагхорн, ласкава гледзячы на Гары счырванелымі, у крывавых прожылках, вачамі. – Нюх, разумееце – зусім як у маці! Магу вам прызнацца, Себіла, я ўсяго толькі некалькі разоў сутыкаўся з такімі здольнасцямі… падумайце, нават Сэверус…