Герміёна прыходзіць на дапамогу 1 страница

Герміёна была права: вольныя гадзіны ў раскладзе шасцікласнікаў адводзіліся не для шчаслівага марнавання часу, пра якое так марыў Рон, а для выканання неймавернай колькасці дамашніх заданняў. Хлопцы займаліся столькі, нібы кожны дзень рыхтаваліся да новых іспытаў, ды і самі прадметы патрабавалі значна большай аддачы. На ператварэннях Гары цяпер разумеў толькі палову тлумачэнняў; нават Герміёне іншым разам прыходзілася прасіць прафесара МакГонагал паўтарыць сказанае. Аднак самым дзіўным было тое, што любімым прадметам Гары, дзякуючы прынцу-Паўкроўке і да найвялікшага незадавальнення Герміёны, нечакана стала зеллеварэнне.

Валоданне невербальнымі заклёнамі стала патрабавацца не толькі на Абароне ад Цёмных Мастацтваў, але таксама на Заклёнах і Трансфігурацыі. Гары нярэдка бачыў, як яго аднакурснікі вакол надзімаліся, быццам у іх штосьці затрымалася ў кішках, але ён ведаў, што на самай справе яны спрабуюць чараваць, не прамаўляючы заклёны ўслых. Трохі лягчэй было на занятках па гербалогіі ў цяпліцах; яны цяпер вывучалі значна больш небяспечныя расліны, але, тым, прынамсі, можна было ад душы выказацца, калі ззаду цябе нечакана хапала Атрутная Тэнтакула.

З-за велізарнай колькасці дамашніх заданняў і шматгадзінных знясільваючых трэніровак невербальным заклёнам Гары, Рон і Герміёна ўсё ніяк не маглі знайсці часу, каб наведаць Хагрыда. Ён перастаў прыходзіць за настаўніцкі стол – злавесны знак, а калі яны зрэдку сутыкаліся з ім у калідорах або ў двары, ён таемнай выявай слепнуў і глухнуў.

У суботу за сняданкам Герміёна, зірнуўшы на пустое крэсла Хагрыда, сказала:

- Трэба пайсці да яго і ўсё растлумачыць.

- У нас жа адборачныя выпрабаванні па квідышу! – выклікнуў Рон. – Плюс Агуаменці для Флітвіка! І наогул, растлумачыць што? Што мы заўсёды ненавідзелі яго дурны прадмет?

- Гэта не так! – запярэчыла Герміёна.

- Кажы за сабе, а я пакуль не забыўся Скрутаў, - хмурна кінуў Рон. – І вось што табе скажу: невядома, якіх яшчэ няшчасця мы пазбеглі. Ты не чула, як ён размаўляў пра свайго тупога браціку – калі бы мы засталіся, то зараз, мабыць, вучылі бы Гроўпа шнураваць чаравічкі.

- Мне жудасна непрыемна, што Хагрыд з намі не размаўляе, - засмучана прызналася Герміёна.

- Мы пойдзем да яго пасля квідышу, - паабяцаў Гары. Ён таксама нудзіўся па Хагрыду, хоць, як і Рон, лічыў, што без Гроўпа жывецца лягчэй. – Але выпрабаванні могуць заняць усю раніцу; народа запісалася вельмі шмат. – Гары трохі нерваваўся, сумняваючыся, ці атрымаецца яму зладзіцца з роляй капітана. – Не разумею, адкуль раптам такая павальная цікавасць да квідыша?

- Ой, кінь Гары, - з нечаканым раздражненнем адмахнулася Герміёна. – Не да квідыша, а да цябе! Ты яшчэ ніколі не выклікаў столькі цікавасці – і рамантычнай ў тым ліку.

Рон папярхнуўся селядцом. Герміёна змерала яго кароткім пагардлівым поглядам і зноў павярнулася да Гары:

- Усе цяпер ведаюць, што ты казаў праўду. Што Валан дэ Морт вярнуўся, а ты за апошнія два гады два разы ваяваў з ім і ён не змог цябе перамагчы. Цяпер ты – Абраны… Скажы праўду, няўжо ты не бачыш, што народ ад цябе проста млее?

Гары раптам стала вельмі горача, нягледзячы на зацягнутую хмарамі столь.

- У дадатак – ганенні Міністэрства, калі цябе спрабавалі выставіць вар’яцкім ілгуном. Тая жудасная жанчына прымушала цябе пісаць уласнай крывёй… вось, на руцэ дагэтуль сляды… а ты не адступіўся…

- У мяне таксама дагэтуль меткі пасля міністэрскіх мазгоў, глядзі, - Рон скалануў рукавом, агаляючы перадплечча.

- А тое, што ты за лета вырас на цэлы фут, таксама цябе не псуе, - закончыла Герміёна, не звяртаючы ўвагі на Рона.

- Я высокі, - чамусьці злічыў паведаміць той.

Прыбыла савіная пошта. Птушкі імкліва ўварваліся ў залітыя дажджом вокны і абрындалі ўсё вакол. У апошні час лістоў прыходзіла вельмі шмат; бацькі турбаваліся за дзяцей і жадалі пераканацца, што з імі ўсё ў парадку, а заадно паведамлялі, што і дома ўсё добра. Гары з пачатку семестра не атрымаў ні аднаго ліста; адзіны яго карэспандэнт памёр; надзеі на ліст ад Люпіна таксама пакуль не апраўдваліся. Таму ён неверагодна здзівіўся, заўважыўшы ў сера-карычневай зграі беласнежную Буклю. Яна прызямлілася каля Гары з вялікім прастакутным скруткам. Праз секунду такі жа скрутак апусціўся перад Ронам, прыціснуўшы сабой мініятурнага паштара – Сычыка.

- Ха! – выклікнуў Гары, разгарнуўшы пасылку і ўбачыўшы там новенькі асобнік “Вышэйшага зеллеварэння”, толькі што ад “Завітуша і Клякца”.

- Выдатна, - узрадавалася Герміёна. – Зможаш нарэшце аддаць сваю размалёваную старызну.

- З розуму сышла? – абурыўся Гары. – Я пакіну яго сабе! Глядзі, што я прыдумаў…

Ён дастаў з заплечніка патрапанае “Вышэйшае зеллеварэнне” і пастукаў па вокладцы чарадзейнай палачкай, прамармытаўшы: “Дыфінда!” Вокладка адвалілася. Тады ён прарабіў тое ж самае з новай кнігай (абурэнню Герміёны не было мяжы). Потым памяняў воладкі і пастукаў па кожнай са словамі: “Рэпара!”

Так кніга Прынца апынулася замаскіраванай пад новы падручнік, а Вышэйшае зеллеварэнне” ад “Завітуша і Клякца” набыла патрапаны выгляд

- Аддам Слагхорну новы падручнік. Няўжо дрэнна, ён каштуе цэлых дзевяць галеонаў.

Герміёна злосна падціснула вусны, але, да шчасця, адразу адцягнулася, паколькі прыляцела яшчэ адна сава са свежым нумарам “Штодзённага прарока” Герміёна паспешліва разгарнула яго і прабегла вачамі па першай старонцы.

- Загінуў хто-небудзь з знаёмых? – з штучнай нядбайнасцю спытаў Рон; ён задаваў гэтае пытанне кожны раз, як Герміёна адкрывала газету.

- Не, але адзначаны новыя напады дзяментараў, - адказала Герміёна. – І яшчэ арышт.

- Выдатна, хто? – спытаў Гары. Ён падумаў пра Белатрысу Лестрэйндж.

- Стэн Шэнпайк, - сказала Герміёна.

- Што ўразіўся Гары.

- “Стэн Шэнпайк, кандуктар вядомага чараўніцкага транспартнага сродку “Начны рыцар”, арыштаваны па падазроне ў прыналежнасці да Пажыральнікаў Смерці. 21 гадовы Містэр Шэнпайк быў узяты пад варту ўчора позна ноччу пасля рэйду, праведзенага ў яго хаце ў Клэпеме…”

- Стэн Шэнпайк – Пажыральнік Смерці? – з сумневам прагатаваў Гары, успамінаючы прышчаватага юнака, з якім упершыню пазнаёміўся тры гады назад. – Ды ніколі!

- Ён мог патрапіць пад заклён Імперыўс, - выказаў здагадку Рон. – Ніколі ж не адгадаеш.

- Наўрад ці, - прамармытала Герміёна, не адрываючы вачэй ад тэксту. – Тут напісана, яго арыштавалі таму, што хтосьці чуў, як ён у пабе размаўляў пра сакрэтныя планы Пажыральнікаў Смерці. – Яна з трывогай паглядзела на Рона і Гары. – Пад заклёнам Імперыё ён наўрад ці стаў бы выдаваць іх планы.

- Па-мойму, ён проста рабіў выгляд, быццам ведае больш, чым на самай справе. – сказаў Рон. – Гэта ж ён спрабаваў закадрыць вейлу і выхваляўся, што стане Міністрам магіі?

- Так, ён, - пацвердзіў Гары. – Не ведаю, пра што яны думаюць? Прымаць сур’ёзна Стэна!

- Мабыць, жадаюць паказаць, што не сядзяць скадуючы рукі, - Герміёна нахмуралася. – Усе ў паніцы… Вы ведаеце, што блізнятак Паціл збіраюцца забраць дадому? А Элойзу Міджэн ужо забралі. Бацька прыехаў за ёй учора вечарам.

- Што?! – Рон, вытарашчыўшы вочы, утаропіўся на Герміёну. – Але ж у Хогвартсу бяспечней, чым у хаце! А як жа: у нас тут Аўроры, і куча ахоўных заклёнаў, і Дамблдор!

- Па-мойму, ён тут не ўвесь час, - ціха сказала Герміёна, зірнуўшы па-над газетамі на настаўніцкі стол. – Не заўважылі? Увесь мінулы тыдзень яго не было прыкладна столькі ж, колькі Хагрыда.

Гары і Рон таксама паглядзелі на настаўніцкі стол. Крэсла дырэктара на самай справе пуставала, і Гары раптам зразумеў, што не бачыў Дамблдора з мінулага тыдня, з часу індывідуальнага занятку.

- Мне здаецца, ён зараз не ў школе, а дзесьці па справах Ордэна, - ледзь чуваць працягнула Герміёна. – У сэнсе… становішча-то, падобна, сур’ёзнае, так?

Гары і Рон не адказалі, але было ясна, што ўсе падумалі пра адно і тое ж. Напярэдадні адбылося страшнае: Ханну Абат выклікалі з гербалогіі і паведамілі пра смерць маці. З тых часоў Ханну ніхто не бачыў.

Праз пяць хвілін Гары, Рон і Герміёна ўсталі з-за стала. Яны выйшлі на вуліцу і скрозь імглістую, халодную імжу адправіліся да стадыёна. Па дарозе ім сустрэлася Лаванда Браўн і Парваці Паціл, якія шапталіся пра штосьці. Нядзіўна, раз Парваці жадаюць забраць з Хогвартсу… Але тут Гары з поўным здзіўленнем заўважыў, што пры выглядзе Рона Парваці раптам пхнула локцем Лаванду. Тая азірнулася і надарыла Рона асляпляльнай усмешкай. Рон залыпаў вачыма, потым няўпэўнена ўсміхнуўся ў адказ і пайшоў далей – вельмі ненатуральным ходам. Гары здушыў рогат: Рон жа не смяяўся, калі Малфой разбіў яму нос. Герміёна, аднак, зрабілася халоднай і ўсю дарогу да стадыёна маўчала, а потым пайшла шукаць месца на трыбунах, не пажадаўшы Рону поспехаў.

Адборачныя выпрабаванні, як і прадбачыў Гары, працягваліся ўсю раніцу. Пакаштаваць шчасця прыйшла як мінімум палова Грыфіндора, пачынаючы з першакурснікаў, якія нервова цапляліся за патрапаныя школьныя мётлы, і заканчваючы абыякавымі сямікурснікамі, якія ўзвышаліся над астатнімі прэтэндэнтамі і выклікалі нясмеласць адным сваім выглядам. Сярод іх быў і той здаравяка з цвёрдымі валасамі, з якім Гары пазнаёміўся ў Хогвартс-Экспрэсу. Ён упэўнена выступіў з натоўпу, працягваючы Гары руку:

- Мы сустракаліся ў цягніку, у старога Слагхорна. Кормак МакЛаген, Ахоўнік.

- Ты ж не спрабаваўся летась? – спытаў Гары, ацэньвальна гледзячы на квадратную фігуру МакЛагена. Такі, мабыць, не варушачыся зачыніць сабою усе тры тычкі.

- Так, я быў у лякарні, - МакЛаген важна задраў падбародак. – З’еў на спрэчку дванаццаць яек доксі.

- Ясна, - сказаў Гары. – Добра… пачакай пакуль там…

Ён паказаў на бок, туды, дзе сядзела Герміёна. Ад яго не атулілася лёгкае раздражненне, якое скальзнула па твару МакЛагена: відаць, той чакаў да сабе адмысловага стаўлення, калі цяпер яны абодва – улюбёнцы “старога Слагхорна”.

Гары вырашыў пачаць з базавай праверкі і папрасіў усіх тых, хто прыйшоў, падзяліцца на групы па дзесяць чалавек і адзін раз абляцець поле. Рашэнне апынулася верным: адразу стала ясна, што першая дзесятка – адны першакурснікі – мабыць не лётала раней увогуле. пратрымацца ў паветры даўжэй некалькіх секунд здолеў усяго адзін хлопчык; праўда ад здзіўлення ён неадкладна ўрэзаўся ў тычку.

У другой групе былі, падобна, дзесяць самых дурных дзяўчынак на свеце; калі Гары дунуў у свісток, яны толькі расхіхікаліся і прыняліся хапацца адна за адну. Сярод іх была і Рамільда Вэйн. Гары загадаў дурнічкам пакінуць поле; тыя весела выдаліліся, селі на трыбуне і сталі задзіраць усіх вакол.

Трэцяя дзесятка ўстроіла кучу мала дзесьці над цэнтрам поля. У чацвёртай большасць прыйшлі без мёцел. Пятая група складалася з хафлпафцаў.

- Калі ёсць хтосьці яшчэ не з Грыфіндора, - закрычаў Гары, які пачаў жадаць сысці ад таго што адбывалася, - калі ласка, сыходзьце зараз!

Пасля хвіліннай паўзы два маленькіх равенклаўца, рохкаючы ад смеху, уцяклі з поля.

Прайшло дзве гадзіны. Вытрываўшы мноства скарг і бурных істэрык (прычынай адной з іх паслужылі зламаная “Камета 260” і некалькі выбітых зубоў), Гары здолеў абраць трох Паляўнічых: Кэці Бэл, якая паказала выдатныя вынікі і вярнулася ў каманду, Дэмельзу Робінс, сапраўдную знаходку, якая ўмела дзіўна спрытна адлятаць ад Нападалаў, і Джыні Уізлі. Апошняя перасягнула ўсіх супернікаў і да таго ж забіла семнаццаць галоў. Гары быў задаволены выбарам, але жудасна ахрып ад бясконцых спрэчак з скаржнікамі, але ж яму трэба было прарабіць тое ж самае з адпрэчанымі Адбіваламі.

- Гэта маё канчатковае рашэнне! Не перастанеш мяшаць Ахоўнікам, зачарую! – крычаў ён.

Ніхто з новых Адбівалаў не мог параўняцца з Фрэдам і Джорджам, і тым не менш, Гары яны суцэль уладкоўвалі. Джымі Пікс, невысокі, але вельмі шыракаплечы трэцякурснік, так люта адбіў Нападалу, што ў Гары на патыліцы з’явіўся сіняк велічынёй з галубінае яйка; Рычы Праўстак выглядаў хілавата, затое біў на здзіўленне трапна. Адбівалы селі на трыбунах побач з Кэці, Дэмельзай і Джыні, каб паглядзець на выпрабаванні Ахоўнікаў.

Гары адмыслова адкладаў гэта на канец у надзеі, што да таго часу частка народа разыйдзецца інапал запалу будзе менш. Але на жаль, адпрэчаныя гульцы нікуды не сышлі, а да натоўпу дадаліся тыя гультаі, якія толькі нядаўна скончылі снедаць, так што гледачоў на трыбунах стала яшчэ больш, чым спачатку. Сімпатыі падзяліліся; кожнага Ахоўніка падбадзёрвалі крыкамі і адначасова асвіствалі. Гары занепакоена зірнуў на Рона. Той быў вельмі нервовым гульцом; Гары спадзяваўся, што пасля выйгрышу у прошлым фінальным матчы Рон выгаіцца, але, відаць, дарма: цяпер яго твар набыў бледна-зялёнае адценне.

Ні адзін з першых прэтэндэнтаў не змог адбіць больш двух мячоў запар, затое Кормак МакЛаген, да вялікага засмучэння Гары, узяў чатыры, і толькі на апошнім, пятым, чамусьці шпурнуўся ў процілеглы бок. Гледачы засмяяліся, залюлюкалі; МакЛаген вярнуўся на зямлю, гнеўна сціскаючы сківіцы.

Рон, усаджваючыся на “Чыстую перамогу 11”, быў блізкі да непрытомнасці.

- Поспехаў! – крыкнуў хтосьці з трыбун. Гары азірнуўся, лічачы, што гэта Герміёна, але крычала, як высвятлілася, Лаванда. Яна адразу ж закрыла твар далонямі. Гары таксама з задавальненнем бы так паступіў, але лічыў, што капітан абавязаны быць мужным, і прымусіў сябе глядзець на выпрабаванне Рона.

Хвалявацца, паміж тым, не трэба было: Рон узяў адзін, два, тры, чатыры, пяць мячоў запар. Гары, ледзь стрымліваючыся, каб не далучыцца да ўсеагульных захопленых крыкаў, вырашыў сказаць МакЛагену, што, да яго глыбокага шкадавання, Рон, на жаль, перамог. Ён радасна павярнуўся назад – і літаральна ў цалі ад свайго носу ўбачыў чырвоную фізіяномію МакЛагена. Гары ў страху адступіўся.

- Яго сястрыца не вельмі імкнулася, - люта вымавіў МакЛаген. На яго скроні пульсавала жылка, зусім як тая, што зачароўвала Гары пры гутарках з дзядзькам Вернанам. – Яна яму падыгрывала.

- Глупства, - холадна запярэчыў Гары. – Адзін мяч ён ледзь не прапусціў.

МакЛаген пагрозліва ступіў да Гары, але на гэты раз той не адступіў.

- Дай мне паспрабаваць яшчэ.

- Не дам, - сказаў Гары. – У цябе быў шанец. Але Рон узяў пяць мячоў. Ахоўнікам будзе ён, гэта дакладна і справядліва. Сыдзі з дарогі.

На імгненне яму здалося, што МакЛаген збіраецца яго стукнуць, але той толькі скурчыў гідкую грымасу ікінуўся прочкі, вырыгваючы заклёны.

Гары павярнуўся да сваёй новай каманды. Усе яму ўсміхаліся.

- Малайчыны, - хрыпла пахваліў ён. – Выдатна гулялі…

- Ты проста геній, Рон!

Зараз гэта была Герміёна; яна бегла да іх з трыбун. Лаванда Браўн з вельмі незадаволеным выглядам выдалілася пад руку з Парваці. Рон быў надзвычай ганарлівы і нават, здавалася, стаў вышэй ростам; ён шчасліва круціў галавой, усміхаючыся камандзе і Герміёне.

Гары прызначыў першую трэніроўку на наступны чацвер, паля чаго яны з Ронам і Герміёнай развіталіся з астатнімі і накіраваліся да Хагрыда. Імжа нарэшце спынілася, скрозь аблокі нясмела прагледжвала бледнае сонца. Гары страшна прагаладаўся; ён спадзяваўся, што ў Хагрыда знойдзецца што-небудзь паесці.

- Я думаў, што прапушчу чацвёрты мяч, - радасна казаў Рон. – Бачылі, як хітра Дэмельза яго закруціла…

- Так, ты быў проста пышны, - захоплена раскрыўшы вочы, пацвердзіла Герміёна.

- Ужо лепей, чым МакЛаген, - з непараўнальным самазадавальненнем сказаў Рон. – Бачылі, як ён ірвануў не туды на пятым мячы? Быццам пад заклёнам Канфундус…

Да здзіўлення Гары, Герміёна раптам вельмі счырванела. Рон нічога не заўважыў; ён быў вельмі захоплены апісаннем сваіх подзвігаў.

Перад халупай Хагрыда стаяў прывязаны Клювакрыл, велічэзны шэры гіпагрыф. Убачыўшы рабят, ён павярнуў да іх сваю масіўную галаву і заляскаў вострай, як брытва, дзюбай.

- Жах якой, - нервова пралапатала Герміёна. – Усёткі ён вельмі страшны.

- Кінь, ты ж на ім лётала, - адклікнуўся Рон.

Гары ступіў наперад і нізка пакланіўся гіпагрыфу, гледзячы яму прама ў вочы і не міргаючы. Праз некалькі секунд Клювакрыл таксама апусціўся ў паклоне.

- Як пажываеш? – ціха спытаў Гары і падышоў бліжэй, каб пагладзіць звера па аперанай галаве. – Нудзішся па ім? Але табе ж добра тут з Хагрыдам, так?

- Гэй! – гучна паклікаў нечы голас.

З-за кута халупы выскачыў Хагрыд у вялікім квятчастым фартуху, з мяшком бульбачкі ў руках. Следам паявіўся велізарны нямецкі дог Клык; ён гулка гаўкнуў і кінуўся наперад.

- Адыдзіце! Ён вам зараз пальцы… а-а.. Гэта вы.

Клык скакаў на Рона і Герміёну, спрабуючы лізнуць іх у вушы. Хагрыд секунду пастаяў, гледзячы на рабят, потым рашуча павярнуўся і ўвайшоў у хату, зачыніўшы за сабой дзверы.

- Кашмар! – выклікнула ўзрушаная Герміёна.

- Не хвалюйся, - змрочна кінуў Гары, падышоў да дзвярэй і гучна пастукаў.

- Хагрыд! Адчыні, нам трэба з табой пагаварыць!

Знутры не раздавалася ні гуку.

- Калі не адчыніш, мы яе падарвем! – Гары выцягнуў чарадзейную палачку.

- Гары! – з дакорам выклікнула Герміёна. – Не будзеш жа ты…

- Яшчэ як буду! – адказаў Гары. – Адчыні…

Нічога больш ён сказаць не паспеў: дзверы, як і спадзяваўся Гары, расхінуліся. На парозе стаяў угневаны Хагрыд. Нягледзячы на квятчасты фартух, выглядаў ён грозна.

- Я – настаўнік! – зароў ён, звяртаючыся да Гары. – Настаўнік, Потэр! Ты не смееш выбухаць мае дзверы!

- Выбачце, сэр, - адказаў Гары, падкрэсліўшы апошняе слова, і схаваў палачку ва ўнутраную кішэнь.

Хагрыд збянтэжыўся.

- З якіх часоў ты звяртаешся да мяне “сэр”?

- З тых часоў, як ты завеш мяне “Потэр”!

- Ага, вельмі дасціпна, - прабурчаў Хагрыд, - абхіхікаешся! Злавіў старога дурня, так? Добра ўжо, уваходзьце, маленькія няўдзячныя…

Хмурна бурчучы, ён адступіў назад і даў рабятам прайсці. Герміёна спалохана прашмыгнула ў халупу ўслед за Гары.

- Ну? – буркліва сказаў Хагрыд, калі Гары, Рон і Герміёна расселіся за велізарным драўляным сталом. Клык адразу паклаў галаву Гары на калена і абслініў яму адзежу. – У чым справа? Пашкадавалі мяне? Думалі, я тут з нуды дыхну або што?

- Не, - адказаў Гары. – Проста жадалі цябе пабачыць.

- Мы па табе нудзіліся! – дрыготкім голасам выклікнула Герміёна.

- Нудзіліся, значыць? – чмыхнуў Хагрыд. – А-а… Так-так.

Ён тупаў па халупе, заварваючы гарбату ў велізарным медным імбрычку, і ўвесь час нешта бубніў сабе пад нос. Потым нарэшце кінуў на стол тры вялікія, нібы вёдры, кружкі з гарбатай колеру чырвонага дрэва і талерку з каменнымі кексамі. Гары так прагаладаўся, што ўзрадаваўся і гэтаму, і імгненна схапіў адзін кекс. Хагрыд сеў за стол і прыняўся чысціць бульбу з такой лютасцю, як быццам няшчасныя клубні чымсці жорстка яму дапяклі.

- Хагрыд, - нясмела загаварыла Герміёна, - мы ж праўда жадалі працягваць заняткі…

Хагрыд яшчэ раз гучна чмыхнуў. Гары здалося, што на бульбу звалілася некалькі казюлек, і ён унутрана пацешыўся, што яны не застаюцца да вячэры.

- Сапраўды! – запэўніла Герміёна. – Але гэта ну проста ніяк не ўпісваецца ў расклад!

- Ага, вядома, - упарта сказаў Хагрыд.

Тут нешта дзіўна хлюпнула, і ўсе азірнуліся. Герміёна ціха завішчала, а Рон ускочыў і хутка абабег стол, далей ад вялікай бочкі, якая стаяла ў куце. Спачатку яны яе не заўважылі, а яна была да баккоў поўная слізкіх белых лічынак футавай даўжыні.

- Што гэта, Хагрыд? – Гары, хаваючы агіду, адлюстраваў цікавасць, але ўсё жа адклаў каменны кекс у бок.

- Звычайныя гіганцкія лічынкі, - буркнуў Хагрыд.

- А вырастуць з іх…? – небяспечна спытаў Рон.

- Не вырастуць яны, - праварчаў Хагрыд, - я імі Арагога кармлю, - і нечакана выліўся рыданнямі.

- Хагрыд! – выклікнула Герміёна. Яна ўскочыла, кінулася да яго па доўгім боку стала, каб не падыходзіць да бочкі, і абняла волата за плечы, якія ўздрыгвалі. – Ц чым справа?

- Справа… у… ім, - Хагрыд, сутаргава заглытваючы, абціраў фартухам слёзы, якія струменіліся з яго вачэй, падобных на двух вялікіх жукоў. – У… Арагоге… Ён, здаецца, памірае… захварэў летам і не папраўляецца… не ведаю, што са мною будзе, калі… калі ён… мы з ім усё жыццё…

Герміёна разгублена пляскала Хагрыда па плячу і відавочна не ведала, што сказаць. Гары выдатна яе разумеў. Бо іх велічэзны прыяцель суцэль здольны падарыць дзіцяню дракона плюшавага мішку, самазабыўна буркаваць над жахлівымі скарпіёнамі са страшнымі джаламі, клапатліва выхоўваць дзікуна-гіганта… А зараз гаворка ішла пра, мабыць, самую безразважную прыхільнасць Хагрыда: велізарнага павука Арагогу, які жыве ў Забароненым Лесе і можа размаўляць, ад якога Гары з Ронам цудам выратаваліся чатыры гады таму.

- А мы… можам чымсьці дапамагчы? – спытала Герміёна, не звяртаючы ўвагі на тое, што Рон адчайна грымаснічае і трасе галавой.

- Наўрад ці, Герміёна, - адказаў Хагрыд, душачыся і спрабуючы суняць слёзы. – Разумееш, яго племя… сям’я Арагога… як ён захварэў… сталі такія дзіўныя… неспакойныя нейкія…

- Ага, мы заўважылі, - напаўголасу прабурчаў Рон.

- … так што цяпер нікому з чужых да іх лепш не падыходзіць, толькі мне, - скончыў Хагрыд, гучна высмаркаўся ў фартух і падняў вочы. – Але ўсё роўна дзякуй, Герміёна… Гэта так многа для мяне значыць…

Пасля гэтага становішча істотна разрадзілася: хоць ні Гары, ні Рон не выявілі гатовасці выкормліваць гіганцкімі лічынкамі смяротна небяспечную істоту, Хагрыд, тым не менш, вырашыў, што яны таксама прапаноўваюць сваю дапамогу, і зноў стаў самім сабой.

- Я так і ведаў, што вам мяне ў расклад не ўціснуць, - буркліва прагаварыў ён, наліваючы рабятам яшчэ гарбату. – Нават калі вам усім даць вяртальнікі часу…

- Нічога бы не выйшла, - сказала Герміёна. – Мы жа разбілі ўвесь міністэрскі запас. Пра гэта пісалі ў “Штодзённым Прароку”.

- Тады добра, - адклікнуўся Хагрыд. –У вас бы ніяк не атрымалася… Прашу прабачэння, што быў… ну, вы разумееце… проста хвалююся за Арагога… а яшчэ падумаў, можа, прафесар Граблі-Плэнк лепеш…

Тут усе трое катэгарычна і абсалютна хлусліва заявілі, што прафесар Граблі-Плэнк, якая некалькі разоў замяняла Хагрыда, самы агідны настаўнік. У выніку, калі Гары, Рон і Герміёна сыходзілі, Хагрыд быў ужо зусім вясёлы. Як толькі дзверы зачыніліся і рабяты паспешліва пайшлі па цёмным пустынным двары, Гары абвясціў:

- Паміраю з голаду – Ён ледзь не зламаў аб кекс карэнны зуб і адразу раздумаўся яго есці. – А ў мяне яшчэ сёння Снэйп са спагнаннем, на вячэру зусім мала часу…

Увайшоўшы ў замак, яны заўважылі на парозе Вялікай залы Кормака МакЛагена. Той патрапіў у дзверы толькі з другой спробы, спачатку уткнуўшыся ў касяк. Рон зларадна хіхікнуў і нядбайным ходам прайшоў за МакЛагенам, а Гары схапіў Герміёну за локаць і затрымаў яе.

- Што? – імгненна натапырылася Герміёна.

- На мой погляд, - ціха сказаў Гары, - хтосьці і праўда наклаў на яго заклён Канфундус. І стаяў ён прама насупраць цябе.

Герміёна ўспыхнула.

- Добра, добра, я гэта зрабіла, - прашаптала яна. – Але ты бы чуў, што ён казаў пра Рона і Джыні! І наогул, у яго гідкі характар! Бачыў, як ён узвар’яваўся, калі яго не ўзялі? Такі чалавек у камандзе не патрэбен.

- Не патрэбен, - пагадзіўся Гары, - ты права. Але ўсё роўна, няўжо гэта так, Герміёна? Ты жа стараста?

- Цішэй, - цыкнула яна. Гары ухмыльнуўся.

- Пра што гэта вы шэпчацеся? – падазрона запытаўся Рон, зноў з’яўляючыся ў дзвярах Вялікай залы.

- Ні пра што, - разам адказалі Гары і Герміёна і пайшлі за Ронам. Ад паху ростбіфа ў Гары падвяло жывот. На жаль, не паспелі яны зрабіць і трох крокаў у кірунку грыфіндорскага стала, як дарогу ім заступіў прафесар Слагхорн.

- Гары, Гары, цябе ж я і жадаў сустрэць! – лагодна загудзеў ён, падкручваючы кончыкі густых вусоў і выпінаючы велізарны жывот. – Спадзяваўся злавіць да ежы! Што скажаш наконт вячэры ў маёй сціплай мясціне? У нас вызначаецца сходка, зусім невялікая, усяго некалькі ўзыходзячых зорак!

МакЛаген, Забіні, чароўная Мелінда Бобін – не ведаю, ці знаёмыя вы? Яе сям’я валодае велізарнай сеткай аптэк… І зразумела, ад душы спадзяюся, што міс Грэнджэр таксама ўшануе нас сваёй прысутнасцю.

Слагхорн злёгку пакланіўся Герміёне. Рона нібыі не было; Слагхорн на яго нават не зірнуў.

- Не магу, прафесар, - не разважаючы адмовіўся Гары. – Мяне чакае прафесар Снэйп. У мяне пакаранне.

- Бацечкі мае! – з камічным адчаем выклікнуў Слагхорн. – А я так на цябе разлічваў! Што ж, прыйдзецца перамовіцца з Северусам, растлумачыць сітуацыю; упэўнены, што здолею ўгаварыць яго адкласці пакаранне. Ну-з, Гары, міс Грэнджэр, да сустрэчы!

Ён энергічна пайшоў да выхаду.

- Яму Снэйпа не ўгаварыць, - сказаў Гары, ледзь Слагхорн адышоў на дастатковую адлегласць. – Пакаранне ўжо адзін раз адкладалі; дзеля Дамблдора Снэйп на гэта пайшоў, але больш ні каго не паслухае.

- Ой, лепш бы ты пайшоў, а то як я там адна, - заныла Герміёна; Гары зразумеў, што яна думае пра МакЛагена.

- Наўрад ці ты будзеш адна; Джыні, нябось, таксама запрасілі, - незадаволена буркнуў Рон, відавочна пакрыўджаны няўвагай Слагхорна.

Пасля ежы яны пайшлі ў грыфіндорскую вежу. У агульнай гасцінай было не прайсці, амаль усе ўжо вярнуліся з вячэры, але Гары, Рону і Герміёне ўсё жа атрымалася знайсці вольны столік і сесці. Рон пасля сустрэчы з Слагхорнам знаходзіўся ў дрэнным настроі, таму склаў рукі на грудзях і, нахмурачыся, утаропіўся ў столь. Герміёна пацягнулася за свежым нумарам “Штодзённага Прароку”, які хтосьці пакінуў у крэсле.

- Што новенькага? – пацікавіўся Гары.

- Ды нічога асаблівага… - Герміёна разгарнула газету і стала ўважліва яе вывучаць. – Ой, Рон, глядзі, твой тата… Усё ў парадку! – пахутчэй запэўніла яна, убачыўшы, што Рон у жаху аглянуўся. – Проста тут сказана, што ён пабываў у хаце Малфоеў. “Гэта ўжо другі ператрос жылля Пажыральніка Смерці, аднак і ён, падобна, не даў ніякіх вынікаў. Артур Уізлі з аддзела па выяўленні і канфіскацыі фальшывых засцярог сказаў, што яго брыгада дзейнічала па сігнале, атрыманаму ад прыватнай асобы”.

- Правільна, ад мяне! – выклікнуў Гары. – Я распавёў яму на вакзале пра Малфоя і тую штуку, якую ён жадаў паправіць! Што ж, раз яе няма ў яго хаце, значыць, ён прывёз яе ў Хогвартс…

- Якім чынам, Гары? – Ад здзіўлення Герміёна нават адклала газету. – Калі мы прыехалі, нас усіх абшукалі, забыўся?

- Праўда? – здзіўлена спытаў Гары. – Мяне – не.

- Ах так, ты жа спазніўся… Дык вось, калі мы праходзілі ў вестыбюль, Філч з галавы да ног адмацаў нас сэнсарамі сакрэтнасці. Любую падазроную рэч абавязкова выявілі бы; я абсалютна дакладна ведаю, што ў Крэба канфіскавалі сушаную галаву. Малфой ніяк не мог нічога працягнуць!

Некаторы час Гары збянтэжана глядзеў, як Джыні гуляе з карузлікавым пухляняткам Арнольдам – пакуль не прыдумаў, што запярэчыць.

- Значыць, яму гэта даслалі савінай поштай, - сказаў ён. – Маці або хтосьці яшчэ.

- Соў таксама правяраюць, - адказала Герміёна. – Філч сказаў, што наторкаў сэнсараў усюды, куды толькі змог дабрацца.

Гары больш не знайшоў, што сказаць, і здаўся. Падобна, Малфой сапраўды не мог працягнуць у школу нічога небяспечнага. У надзеі на падтрымку Гары зірнуў на Рона, але той па-ранейшаму сядзеў, перакрыжаваўшы рукі на грудзях, і глядзеў на Лаванду Браўн.

- Ты можаш прадставіць, як Малфой мог бы…?

- Адстань, - сказаў Рон.

- Слухай, я не вінаваты, што Слагхорн запрасіў нас з Герміёнай на сваю дурную вячэру! Мы цалкам не жадаем туды ісці, ясна? – пырснуў Гары.

- Ну, а мяне ні на якія вячэры не запрашалі, - паднімаючыся, прагаварыў Рон, - таму я іду спаць.

Ён рашуча накіраваўся да дзвярэй, якія вядуць у спальні хлопчыкаў. Гары і Герміёна збянтэжана глядзелі яму ўслед.

- Гары? – Дэмельза Робінс, новы паляўнічы, нечакана паявілася каля яго пляча. – У мяне для цябе паведамленне.

- Ад прафесара Слагхорна? – з надзеяй спытаў Гары і сеў ледзь прамей.

- Не… ад прафесара Снэйпа, - сказала Дэмельза. У Гары звалілася сэрца. – Ён кажа, што сёння вечарам у палове дзевятага ты павінен быць у яго ў кабінеце і адпрацаваць пакаранне…. э-э… нават калі цябе запрасілі на дваццаць пяць вячэраў. А яшчэ ён прасіў сказаць, што ты будзеш сартаваць флобер-чарвей для зеллеварэння, адбіраць пратухаўшых, і яшчэ… табе не трэба прыносіць ахоўныя пальчаткі.

- Зразумеў, - змрочна кіўнуў Гары. – Дзякуй вялікі, Дэмельза.

 

Срэбра і апалы

Але дзе ж Дамблдор, і чым ён заняты? За некалькі тыдняў Гары бачыў дырэктара два разы, ды і то мімаходам. У Вялікай зале той не паяўляўся. Мабыць, Герміёна права: Дамблдора доўга не бывае ў школе. Але як жа ўрокі, якія ён збіраўся даваць Гары? Спачатку сказаў, што яны звязаныя з прадказаннем, супакоіў, а цяпер кінуў…. На сярэдзіну кастрычніка прызначылі першы ў гэтым годзе паход у Хогсмід. Гары баяўся, што з меркаванняў бяспецы іх наогул могуць забараніць, таму вельмі узрадаваўся, пазнаўшы пра прагулкі; заўсёды прыемна на некалькі гадзін вылучацца з замка.

У дзень паходу – ён абяцаў быць непагодлівым – Гары прачнуўся рана і вырашыў да сняданку пагартаць “Вышэйшае зеллеварэнне”. Яго рэдка можна было застаць за чытаннем падручніка ў ложку; як справядліва заўважыў Рон, такія паводзіны проста непрыстойныя, калі ты не Герміёна, у гэтым сэнсе хворая на галаву. Але Гары не лічыў “Вышэйшае зеллеварэнне” Прынца-Паўкроўкі падручнікам. Чым больш ён яго чытаў, тым ясней разумеў, колькі там разнастайнай каштоўнай інфармацыі – не толькі парады па падрыхтоўцы зелляў, дзякуючы якім Гары атрымалася заслужыць захопленую павагу Слагхорна, але і розных заклёнаў і цікаўных выглядаў псуты, вынайдзеных, судзячы па шматлікіх выкрасленнях і выпраўленнях на палях, самім Прынцам.