Герміёна прыходзіць на дапамогу 7 страница

- Я запрашала нашу выдатную Тонкс, - місіс Уізлі грукнула аб стол міскай з морквай і пранізала Флёр поглядам. – Але яна не захацела прыйсці. Ты не сустракаўся з ёй у апошні час, Рэмус?

- Не, я наогул мала з кім маю зносіны, - адказаў Люпін. – Але ў Тонкс жа свая сям’я, ёсць куды пайсці, няўжо не так?

- Хм-м-м-м, - працягнула місіс Уізлі. – Магчыма. Але ў мяне стварылася ўражанне, што небарака мае намер сустракаць Каляды адна.

Яна незадаволена паглядзела на Люпіна – так, быццам гэта ён вінаваты ў тым, што яна атрымае ў нявесткі Флёр, а не Тонкс. Гары падумаў, што бітва місіс Уізлі даўно прайграная. Пры гэтым ён успомніў, што жадаў нешта высветліць наконт Тонкс, і лепш за ўсё ў Люпіна, спецыяліста па Патронусам.

- У Тонкс змяніўся Патронус, - сказаў ён. – Ва ўсякім разе, па словах Снэйпа. Я не ведаў, што такое бывае. Чаму гэта?

Люпін не спяшаўся з адказам. Ён доўга жаваў індычку, потым нарэшце праглынуў і павольна вымавіў:

- Часам… ад вялікага ўзрушэння… пасля цяжкіх эмацыйных перажыванняў…

- Ён вялікі, з чатырма нагамі, - тут Гары раптам ахінула, і ён прашаптаў: - Слухайце… а гэта не можа быць…?

- Артур! – раптам ускрыкнула місіс Уізлі. Яна саскочыла с крэсла, прыціскаючы далонь да сэрца, і не адрываючыся глядзела ў кухоннае акно. – Артур… там Персі!

- Што?

Містэр Уізлі азірнуўся. Усе хутка павярнуліся да акна; Джыні устала, каб лепш бачыць. Сапраўды, па заснежаным двары крочыў Персі Уізлі, яго акуляры ў рагавой аправе зіхацелі на сонцы. Але ён быў не адзін.

- Артур, з ім… міністр!

І праўда, следам за Персі, ледзь накульгваючы, ішоў чалавек, фатаграфію каторага Гары бачыў у “Штодзённым Прароку”. Грыва сіваватых валасоў і чорны плашч былі прыпарошаныя снегам. У кухні ніхто не паспеў нічога сказаць, містэр і місіс Уізлі ледзь абмяняліся здзіўленымі поглядамі, а заднія дзверы ўжо адчыніліся, і на парозе з’явіўся Персі.

На імгненне павісла маўчанне. Затым Персі чапурыста вымавіў:

- Вясёлых Каляд, мама.

- О, Персі! – ускрыкнула місіс Уізлі і кінулася да сына.

Руфус Скрымджэр затрымаўся ў дзвярах, абапіраючыся на кій і з усмешкай пазіраў на рканальную сцэну.

- Прабачце за ўварванне, - сказаў ён, калі місіс Уізлі, ззяючы і абціраючы вочы, павярнулася да яго. – Мы з Персі былі паблізу – праца, ці ведаеце, - і ён не мог не зайсці і не пабачыцца з вамі.

Паміж тым, Персі не выказаў жадання павітаць каго-небудзь з сям’і, акрамяя маці. Ён стаяў, нібы аршын праглынуўшы, і ад няёмкасці глядзеў па-над галовамі прысутных. Містэр Уізлі і двайняты з каменнымі тварамі свідравалі яго вачамі.

- Прашу вас, уваходзьце. садзіцеся, міністр! – замітусілася місіс Уізлі,папраўляючы капялюш. – Частуйцеся: пындэйка, удынг… гэта значыць…

- Не-не, дарагая Моллі, - закруціў галавой Скрымджэр. Гары зразумеў, што ён пазнаў яе імя ў Персі на парозе, перш чым увайсці ў хату. – Не жадаю навязвацца! Мяне бы наогул тут не было, калі бы Персі не дзёрся ўбачыцца з сям’ёй…

- О, Персі! – са слязамі ў голасу выклікнула місіс Уізлі і прыпаднялася на дыбачках, каб пацалаваць яго.

-... мы ўсяго на пяць хвілін, так што я, мабыць, прайдуся па двары, а вы пакуль пагутарыце з Персі. Не, не, запэўніваю вас, я не жадаю быць назойлівым! Ну-з, калі хто-небудзь пакажа мне ваш чароўны сад… а, вось малады чалавек як раз даеў! Чаму бы яму са мной не прагуляцца?

Атмасфера за сталом адчувальна змянілася. Усе перавялі погляд з Скрымджэра на Гары. Выкрут Міністра нікога не абурыў; нікому не здалося натуральным, што яго павінен суправаджаць менавіта Гары, хоць у Джыні, Флёр і Джорджа таксама чыстыя талеркі.

- Добра, добра, - сказаў Гары ў поўнай цішыні.

Ён таксама не паверыў. што Скрымджэр і Персі проста былі паблізу, і Персі раптам захацелася пабачыць родных. Ясна, што праўдзівая прычына візіту – жаданне Міністра пагаварыць з Гары сам-насам.

- Усё нармальна, - ледзь чутна вымавіў ён, праходзячы міма Люпіна; той прыўстаў з крэсла. – Нармальна, - паўтарыў Гары, заўважыўшы, што містэр Уізлі адкрыў рот і збіраецца нешта сказаць.

- Выдатна! – Скрымджэр збочыўся, прапускаючы Гары наперад. – Мы толькі абыйдзем сад, а потым мы з Персі адправімся далей. Прашу, не саромейцеся, працягвайце!

Гары пайшоў праз двор да заваленых снегам зараснікаў. Скрымджэр, злёгку накульгваючы, крочыў побач. Гары ведаў, што цяперашні міністр у свой час узначальваў кабінет Аўрораў; у яго быў выгляд суровага байца, і гэтым ён вельмі адрозніваўся ад мажнага Фаджа з яго кацялком.

- Чароўна, - прагаварыў Скрымджэр, спыняючыся каля агароджы саду і гледзячы на белае поле з неадметнымі пад снегам раслінамі. – Чароўна.

Гары маўчаў, адчуваючы, што Скрымджэр за ім назірае.

- Я даўно жадаў пагаварыць з табой, - праз некалькі імгненняяў сказаў той. – Ты ведаў пра гэта?

- Не, - сумленна адказаў Гары.

- Так-так, вельмі даўно. Але Дамблдо цябе ад усяго засцерагае, - працягваў Скрымджэр. – Суцэль натуральна, вядома, пасля ўсіх выпрабаванняў, якія выпалі на тваю долю…. асабліва ў Міністэрству…

Ён пачакаў, але Гары не злічыў патрэбным адказваць, і Мністр загаварў зноў:

- Уступіўшы ў пасаду, я ўвесь час чакаў часу, каб пагутарыць з табой, але Дамблдор перашкоджваў гэтаму – што, як я сказаў, цалкам зразумела.

Гары па-ранейшаму не раскрываў роту і чакаў.

- Гэтулькі слыхаў! – ціха выклікнуў Скрымджэр. – Вядома, мы абодва ведаем, як у нас умеюць усё пераблытаць… дзіўныя гутарцы пра прадказанне..пра тое, што ты- Абраны…

Вось гэта ўжо бліжэй да справы, падумаў Гары, вось чаму мы тут.

- …лісу, вы абмяркоўвалі гэта з Дамблдорам?

Гары напружана задумаўся, не ведаючы, зманіць ці не. Ён глядзеў на маленькія сляды гномаў на кветніках і разварушанае месца, дзе Фрэд злавіў цяперашняе ўпрыгожванне елкавай верхавіны. Нарэшце, Гары вырашыў сказаць праўды… або частку праўды.

- Так, абмяркоўвалі.

- Вось як, вось як… - замармытаў Скрымджэр. Гары бачыў кутком вока, што Міністр прыжмурыўся і ўважліва на яго глядзіць, а таму прыкінуўся, быццам дашчэнту зацікаўлены гномам, які высунуў галаву з-пад заледзянелага рададэндрона. – Што жа кажа Дамблдор? Прабачце, але гэта наша з ім тайна, - адказаў Гары.

Ён імкнуўся быць вельмі ветлівы, і Скрымжэр у адказ прагаварыў таксама вельмі лёгкім і прыязным тонам:

- Зразумела, зразумела, я і не жадаю, каб ты выдаваў… ні ў якім разе… і потым, няўжо гэта так важна, Абраны ты або не?

Гары ўважліва абдумаў яго слова і толькі потым вымавіў:

- Не разумею, што вы жадаеце сказаць, міністр.

- Гэта значыць, вядома ж, для цябе гэта надзвычай важна, - хіхікнуў Скрымжэр. - Але для чараўніцкай грамадкасці… справа ў эмоцыях, дакладна? У тым, у што людзі вераць.

Гары маўчаў. Ён пачаткаў смутна разумець, куды хіліць міністр, але не збіраўся дапамагаць яму падысці да істы. Гном рыўся ў каранёў рададэндрона, адшукваючы чарвякоў; Гары не адрываў ад яго погляду.

- Разумееш, людзі вераць, што ты - Абраны, - працягваў Скрымжэр. - Лічаць цябе героем… якім ты, абраны або не, несумнеўна, з'яўляешся! Колькі разоў ты ўжо процістаяў Сам-Ведаеш-Каго? Урэшце, усё роўна, - не чакаючы адказу, прыспешыўся міністр, - галоўнае, што для шматлікіх ты, Гары, знак надзеі. Нехта, каму, магчыма, самым лёсам прызначана знішчыць Сам-Ведаеш-Каго… гэта не можа не ўмацоўваць маральны дух. Я упэўнены, калі ты гэта зразумееш, то злічыш сваім, скажам так, абавязкам далучыцца да міністэрства і падняць грамадскі настрой.

Гном знайшоў чарвяка і цяпер цягнуў з усіх сіл, імкнучыся выцягнуць яго з мерзлай зямлі. Гары маўчаў так доўга, што Скрымжэр перавёў погляд на гнома і вымавіў:

- Пацешныя рабяты, так? Ну, што скажаш, Гары?

- Я не суцэль разумею, чаго вы жадаеце, - павольна загаварыў Гары. - "Далучыцца да міністэрства"… што гэта значыць?

- Нічога асоба цяжкага, запэўніваю цябе, - адказаў Скрымжэр. - Напрыклад, калі ты будзеш час ад часу паказвацца ў міністэрству, гэта вырабіць належнае ўражанне. Дарэчы, там ў цябе будзе маса магчымасцяў пагутарыць з Гавейнам Рабардсам, які змяніў мяне ў кабінеце Аўрораў. Далорэс Амбрыдж кажа, ты марыш стаць Аўрорам. Што жа, гэта вельмі лёгка задаволіць…

Гары адчуў, як у душы імкліва закіпае лютасць: няўжо Далорэс Амбрыдж пакінулі ў Міністэрству?

- Гэта значыць, папросту кажучы, - сказаў ён такім тонам, нібы жадаў усяго толькі растлумачыць пару смутных момантаў, - вы жадаеце стварыць уражанне, быццам я працую ў міністэрстве?

- Гэта ўмацавала бы баявы дух нацыі, Гары, - у голасу Скрымжэра гучала відавочнае палягчэнне таму, што Гары так хутка пагадзіўся. - Абраны клапоціцца аб нас і ўсё такое іншае… народу патрэбна надзея, адчуванне, што справа робіцца…

- Але ж калі я буду мільгаць у міністэрству, - сказаў Гары, пакуль яшчэ ветліва, - людзі могуць вырашыць, што я ўхваляю вашу палітыку?

- Ну, - Скрымжэр злёгку нахмурыўся, - так; у прыватнасці, таму мы жадаем…

- Не, ці наўрад нешта атрымаецца, - міла ўсміхнуўся Гары. - Ці бачыце, мне жудасна не падабаюцца некаторыя вашы дзеянні. Напрыклад, арышт Стэна Шэнпайка.

Скрымжэр маўчаў, імгненна напружыўшыся.

- Я і не чакаў, што ты зразумееш, - вымавіў ён ледзь пачакаючы, хаваючы свой гнеў нашмат горш, чым Гары. - Суровыя часы патрабуюць суровых рашэнняў. Табе ўсяго шаснаццаць…

- Дамблдору нашмат больш, але і ён не лічыць, што Стэн павінен сядзець у Азкабану, - перабіў Гары. - Вы зрабілі Стэна казлом адпушчэння, а з мяне жадаеце зрабіць кудменем.

Яны доўга і сурова глядзелі сябар на сябра. Потым Скрымжэр вымавіў без ценю цеплыні:

- Ясна. Ты аддаеш перавагу - як твой герой Дамблдор - цалкам размежвацца з міністэрствам?

- Я не жадаю, каб мной карысталіся, - сказаў Гары.

- Іншы злічыў бы сваім абавязкам паслужыць міністэрству!

- Так, а хтосьці яшчэ злічыў бы вашым абавязкам саджаць у Азкабан толькі сапраўдных злачынцаў! - Абурэнне Гары нарастала з кожнай секундай. - Вы такой жа, як Барці Краўч. Няўжо міністэрства нічога не можа зрабіць як трэба? У вас альбо Фадж, які прыкідваўся, што ўсё цудоўна, пакуль людзей не пачалі забіваць у яго пад носам, альбо вы, які кідае ў турму невінаватых і жадае адлюстраваць, быццам на яго працуе Абраны!

- Так ты не Абраны? - рэзка абарваў Скрымжэр.

- Здаецца, вы казалі, што гэта ўсё роўна? - горка засмяяўся Гары. - Вам, ва ўсякім разе.

- Так казаць не трэба было, - хутка сказаў Скрымжэр. - Гэта было бестактоўна…

- Не, усяго толькі сумленна, - запярэчыў Гары. - Адна з нешматлікіх праўдзівых рэчаў, якія я пачуў. Вам абыякава, памру я або выжыву, важна толькі, каб я дапамог пераканаць грамадскасць, быццам вы перамагаеце ў вайне з Валан дэ Мортам. Я не забыўся, міністр…

Ён падняў правы кулак. На тыльным боку халоднага запясця зіхацелі белыя шнары ад слоў, якія Далорэс Амбрыдж прымушала яго выразаць на ўласнай руцэ: "Я ніколі не павінен ілгаць".

- Не ўзгадаю, каб вы ўсталі на маю абарону, калі я спрабаваў давесці, што Валан дэ Морт вярнуўся. Летась міністэрства чамусьці не імкнулася са мной сябраваць.

Запанавала маўчанне, гэтак жа халоднае, як зямля ў іх пад нагамі. Гном выняў чарвяка і радасна абсасваў яго, прываліўшыся да ніжніх галінак рададэндрона.

- Што зараз робіць Дамблдор? - бесцырымонна запытаўся Скрымжэр. - Дзе бывае, калі яго няма ў Хогвартсу?

- Паняцця не маю, - адказаў Гары.

- А калі бы і ведаў, не сказаў, - працягнуў за яго Скрымжэр, - так жа?

- Не, не сказаў бы, - пацвердзіў Гары.

- Што ж, прыйдзецца паспрабаваць высвятляць самастойна.

- Паспрабуйце, - Гары раўнадушна паціснуў плячамі. - Але вы ж разумней Фаджа і, здавалася бы, павінны вучыцца на яго памылках. Ён спрабаваў умешвацца ў справы Хогвартсу. І цяпер, як вы, можа быць, заўважылі, ён больш не міністр. А Дамблдор застаецца дырэктарам. На вашым месцы я бы пакінуў Дамблдора ў супакоі.

Павісла доўгая паўза.

- Відаць, што, прынамсі, над табой ён хвалебна папрацаваў, - пасля доўгага маўчання холадна прагаварыў Скрымжэр, цвёрда гледзячы на Гары скрозь акуляры ў драцяной аправе. - Чалавек Дамблдора да мозгу костак, так, Потэр?

- Так, так, - сказаў Гары. - Рады, што мы гэта высветлілі.

Ён павярнуўся спіной да міністра і закрочыў да хаты.

 

Правалы ў памяці

Хутка пасля Новага года, рана вечарам, Гары, Рон і Джыні сталі перад камінам, збіраючыся адправіцца ў Хогвартс – Міністэрства арганізавала аднаразовае падлучэнне да каміннай сеткі для хуткага і бяспечнага перакідання вучняў у школу. Праводзіла хлопцаў адна толькі місіс Уізлі: містэр Уізлі, Фрэд, Джордж, Біл і Флер былі на працы. Місіс Уізлі танула ў слязах. Урэшце, трэба прызнаць, апошнім часам яна амаль заўсёды плакала; з тых самых пор, калі ў калядны вечар Персі выляцеў з хаты ў акулярах, залепленых пюрэ з пастэрнака (“аўтарства” гэтага подзвігу прыпісвалі сабе Фрэд, Джордж і Джыні).

- Не плач, маці, - Джыні паляпвала па спіне місіс Уізлі, якая плакала ў яе на плячу. – Усё нармальна…

- Так, не хвалюйся пра нас, - сказаў Рон, дазваляючы маці захаваць на сваёй шчацэ вельмі і вельмі вільготны пацалунак, - а тым больш аб Персі. Ён такі дэбіл, што не вялікая страта, так?

Місіс Уізлі расплакалася яшчэ мацней і абняла Гары.

- Абяцай, што будзеш асцярожны… не палезеш на ражон…

- А ніколі не лезу, - адказаў Гары. – Вы жа мяне ведаеце, я люблю жыць ціха і спакойна.

Місіс Уізлі слязліва хіхікнула і адступіла назад.

- Добра, дарагія мае, будзьце разумніцамі…

Гары ступіў у ізумрудны агонь і крыкнуў: “Хогвартс!” Перад вачамі мільганулі напрыканцы куток кухні і мокры твар місіс Уізлі, а затым полымя асягнула яго цалкам. Гары закруціла; перад ім пранёсся размыты калейдаскоп чужога чараўніцкага жылля, але малюначкі знікалі раней, чым ён паспяваў штосьці разгледзець. Праз некалькі імгненняў рух замарудзіўся, і нарэшце рэзка спыніўся. Гары стаяў у каміне кабінета прафесара МакГонагал, якая, калі ён стаў пералазіць праз камінную рашотку, на імгненне адарвалася ад сваёй працы і сказала:

- Добры вечар, Потэр. Паспрабуйце не выпэцкваць дыван.

- Што вы, прафесар.

Гары паправіў акуляры і прыгладзіў валасы. У каміну тым часам з’явіўся Рон. Пачакаўшы Джыні, усе трое вышлі з кабінета МакГонагал і хутка накіраваліся ў грыфіндорскую вежу. Па дарозе Гары выглядаў у вокны. Сонца ўжо садзілася за сценамі замка, уся тэрыторыя якога была накрытая снежным дыванам, яшчэ больш шчыльным, чым у садзе Нары. Удалечыні, перад халупай, Хагрыд карміў Клювакрыла.

- Цацка, - упэўнена вымавіў Рон, падыходзячы да Поўнай цётцы. Яна была незвычайна бледная і паморшчылася ад яго гучнага голасу.

- Не, - сказала яна.

- Што значыць “не”?

- Пароль змянілі, - растлумачыла Поўная Цётка. – І ўмольваю цябе, не крычы.

- Нас не было, адкуль нам ведаць…?

- Гары! Джыні!

Да іх падляцела расчырванелая Герміёна ў мантыі, капелюшу і пальчатках.

- Я вярнулася гадзіны дзве назад, я толькі што ад Хагрыда і Клю… гэта значыць, Куракрыла, - на адзіным дыханні паведаміла яна. – Як Каляды, добра?

- Так, - ахвотна адклікнуўся Рон, - даволі бурна, Руфус Скрым…

- У мяне для цябе нешта ёсць, Гары, - сказала Герміёна, не гледзячы на Рона і быццам не заўважаючы яго. – Так, дарэчы – пароль. Устрыманне.

- Сапраўды, - слабым голасам прамовіла Поўная Цётка і кінулася наперад, адчыняючы дзіру за партрэтам.

- Што гэта з ёй? – спытаў Гары.

- Перашчыравала на святы, - закаціўшы вочы, адказала Герміёна і першай пралезла ў перапоўненую агульную гасціную. – Яны з сяброўкай Віялетай выпілі ўсё віно ў п’яных манахаў, ведаеце, з той карціны ў калідоры каля кабінета заклёнаў… Добра, усё роўна…

Яна парылася ў кішэні і выцягнула пергаментны скрутак, падпісаны почыркам Дамблдора.

- Выдатна, - Гары адразу разгарнуў пасланне і пазнаў, што наступны індывідуальны занятак будзе заўтра вечрам. – Мне столькі ўсяго трэба яму распавесці – ды і табе таксама. Пайдзем сядзем…

Тут раздаўся гучны віск: “Вон-вон!”, і Лаванда Браўн, выскачыўшы невядома адкуль, кінулася на шыю Рона. Народ захіхікаў; Герміёна меладычна засмяялася і сказала:

- Вон столік… ты з намі, Джыні?

- Не, дзякуй, я абяцала знайсці дына, - ад усякага запалу, што Гары, зразумела, не мог не адзначыць. Рон і Лаванда стаялі, сашчапіўшыся ў барацьбітаўскім захопе. Пакінуўшы ім абдымацца, Гары павёў Герміёну да вольнага століка.

- А як твае Каляды?

- Нармальна, - яна паціснула плячамі. – Нічога асаблівага. А што было ў Вон-Вона?

- Зараз распавяду, - паабяцаў Гары. – Слухай, Герміёна, а ты не магла бы…?

- Не, не магла бы, - бескаляровым голасам адказала тая, - нават не прасі.

- Я думаў, што, можа, за вакацыі… ну, ты разумееш…

- Гэта Поўная цётка выпіла цыстэрну віна пяць стагоддзяў вытрымкі, Гары, а не я. Ну, кажы, што за важныя навіны ты жадаў паведаміць?

У яе быў настолькі люты выгляд, што Гары ўпадабаў забыцца пра Рона і перасказаў гутарку Малфоя і Снэйпа.

Калі ён скончыў, Герміёна трохі пасядзела ў роздумах і сказала:

- А ты не думаеш…?

- … што ён прыкідваўся, быццам жадае дапамагчы, каб выведаць у Малфоя яго намер?

- Ну.. так, - кіўнула Герміёна.

- Містэр Уізлі і Люпін таксама так думаюць, - незадаволена буркнуў Гары. – Але, значыць, Малфой сапраўды задумвае нейкую поскудзь, спадзяюся, ты не станеш адмаўляць…

- Не, не стану, - павольна вымавіла яна.

- І дзейнічае па загаду Валан дэ Морта, як я і казаў!

- Хм-м-м.. а гэтае імя прамаўлялася?

Гары нахмурыўся, узгадваючы.

- Не ўпэўнены… Снэйп сапраўды сказаў: “твой спадар”… хто ж яшчэ?

- Не ведаю, - Герміёна прыкусіла губу. – Можа, яго бацька?

Яна ўтаропілася ўдалячынь і так глыбока пагрузілася ў свае думак, што нават не заўважыла, як Лаванда ласкоча Рона.

- А як пажывае Люпін?

- Не вельмі добра, - прызнаў Гары і распавёў пра місію Люпіна і яго цяжкасці. – Ты наогул чула пра Фенрыра Грэйбэка?

- Так! – спалохана выклікнула Герміёна. – І ты таксама, Гары!

- Калі, на Гісторыі магіі? Ты выдатна ведаеш, што я ніколі не слухаю…

- Не, не, не на гісторыі магіі! Малфой пагражаў Борджыну гэтым самым Фенрырам! Ён сказаў, што Грэйбэк – стары сябар іх сям’і і што ён будзе сачыць за Борджынам!

Гары ўтаропіўся на яе, разявіўшы рот.

- Я забыўся! Але гэта даказвае, што Малфой – Пажыральнік Смерці! Як інакш ён можа звязвацца з Грэйбэкам і аддаваць распараджэнні?

- Усё гэта вельмі падазрона, - выдыхнула Герміёна, - калі толькі не…

- Я цябе ўмольваю! – у раздраженні ўскрыкнуў Гары. – Тут спрачацца не пра што!

- Але… усё такі не выключна, што гэта была пустая пагроза.

- Неймаверны чалавек, - Гары патрос галавой. – Добра, убачым, хто меў рацыю… Ты, Герміёна, разам з Міністэрствам, яшчэ папомніш мае словы. Так, дарэчы, я прымудрыўся пасварыцца з Руфусам Скрымджэрам…

Астатак вечара яны правялі суцэль мірны, лаючы міністэрства магіі – Герміёна, як і Рон, лічыла неверагодным нахабствам з іх боку прасіць Гары аб дапамозе пасля леташняга ганення.

Новы семестр пачаўся з прыемнай неспадзеўкі: раніцой на дошцы ў агульнай гасцінай з’явілася вялікая аб’ява:

Заняткі па тэхніцы апарыравання

Усе, хто дасягнуў, або дасягне да 31 жніўня гэтага года ўлучна, сямнаццацігоддзя, могуць прайсці дванаццацітыдзенны курс тэхнікі апарыравання з інструктарам з міністэрства магіі.

Просім жадаючых занесці сваё прозвішча ў спіс унізе.

Кошт: 12 галеонаў.

Гары і Рон улезлі ў натоўп каля аб’явы і па чарзе запісаліся ў спіс. Рон якраз вымаў пяро, калі Лаванда, якая падкралася ззаду, закрыла яму вочы рукамі і пранізліва праспявала:

- Адгадай хто, Вон-Вон?

Гары павярнуўся, убачыў Герміёну, якая рашуча аддалялася, і дагнаў яе, не маючы ні найменшага жадання заставацца з Ронам і Лавандай. Да яго здзіўлення, Рон параўняўся з імі амаль адразу за партрэтнай дзірой, вельмі незадаволены і з ярка-чырвонымі вушамі. Герміёна, не кажучы ні слова, паскорыла крок і сышла наперад, да Нэвіла.

- Значыць, аппарыраванне, - сказаў Рон. Па яго тону было абсалютна ясна, што абмяркоўваць тое, што здарылася, забараняецца. – павесялімся?

- Не ведаю, - працягнуў Гары. – Можа, калі сам аппарыруеш, яно і нічога, а разам з Дамблдорам мне не вельмі спадабалася.

- А я і забыўся, што ты ўжо аппарыраваў… Мне трэба здаць іспыт адразу, - з некаторай трывогай вымавіў Рон. – Фрэд з Джорджам здалі.

- Але Чарлі ж праваліўся?

- Так, але ён больш мяне, - Рон растапырыў рукі, як гарыла, - так што Фрэд з Джорджам не вельмі шмат выступалі… у вочы, прынамсі, не гаварылі…

- А калі трэба здаваць?

- Як толькі споўніцца семнаццаць. Гэта значыць, мне – ужо ў сакавіку!

- Так, але ты ж не зможаш аппарыраваць тут, у замку…

- Усё роўна, галоўнае, усе будуць ведаць, што я магу, калі захачу.

Заняткі хвалявалі не толькі Рона. Увесь дзень шасцікурснікі толькі пра гэта і казалі; магчымасць знікаць і з’яўляцца дзе жадаеш здавалася неацэннай перавагай.

- Вось будзе выдатна, калі мы зможам проста… - Сімус пстрыкнуў пальцамі, адлюстраваўшы знікненне. – Мой стрыечны брат Фергус увесь час мяне гэтым цвяліць. Але нічога, я яму адпомшчу… не дам ні хвіліны супакою…

Пагрузіўшыся ў шчаслівыя бачанні, ён занадтна моцна ўзмахнуў палачкай, і з яе замест зададзенага фантанчыка чыстай вады забіла моцная, нібы з брандспойта, бруя. Стукнуўшыся ў столь, яна абрынулася на прафесара Флітвіка, і той зваліўся тварам уніз. Пасля таго, як збянтэжаны Сімус атрымаў ад прафесара Флітвіка, які высушыўся ўзмахам чарадзейнай палачкі, заданне многа разоў напісаць: “Я чараўнік, а не бабуін, які размахвае дубцом”, Рон паведаміў яму:

- А Гары ўжо аппарыраваў! Дамб… э-э… адзін чалавек браў яго з сабой. Ну, ведаеш, раўналежнае аппарыраванне.

- Ух ты! - шэптам выклікнуў Сімус. Ён, Дын і Нэвіл наблізілі галовы да Гары, каб выслухаць яго ўражанні. Да канца дня Гары абложвалі просьбамі апісаць, што выпрабоўваеш пры аппарыраванні. Пазнаўшы, наколькі гэта непрыемна, усе ўпадалі ў поўны глыбокай пашаны жах, але зусім не гублялі запалу, таму без дзесяці восем вечара Гары ўсё яшчэ раздзіралі бясконцымі роспытамі. Каб своечасова патрапіць на занятак, яму прыйшлося зманіць, што ён павінен тэрмінова вярнуць кнігу ў бібліятэку.

У кабінеце Дамблдора гарэлі лямпы; партрэты былых дырэктараў і дырэктрыс мірна спалі у сваіх рамах; Вір Памяці стаяў напагатове на пісьмовым стале. Рукі Дамблдора былі пахаваныя па баках чары, правая - чорная і асмаленая, як заўсёды. Чаму яна не вылечваецца? Гары ў соты раз задумаўся над тым, адкуль магла ўзяцца настолькі сур'ёзная рана, але пытаць не стаў; Дамблдор абяцаў у патрэбны час распавесці, і да таго ж, Гары жадаў абгаварыць зусім іншае. Але не паспеў ён загаварыць пра Снэйпа і Малфоя, як Дамблдор спытаў:

- Я чуў, на вакацыях ты сустракаўся з Міністрам Магіі?

- Сустракаўся, - пацвердзіў Гары. – Ён застаўся мною незадаволены.

- Так, - уздыхнуў Дамблдор, - мною таксама. Аднак, Гары, нам прыйдзецца перажыць гэтае няшчасце і жыць далей.

Гары хмыкнуў.

- Ён жадаў, каб я распавёў, якія яны ў Міністэрству малайчыны.

Дамблдор усміхнуўся.

- Ці бачыш, першапачаткова гэта ідэя Фаджа. У канцы ён адчайна спрабаваў захаваць свой пост і жадаў з табой сустрэцца ў надзеі на падтрымку…

- Пасля ўсіх яго леташніх подзвігаў?- узвіўся Гары. – Пасля Амбрыдж?

- Я казаў Карнэліўсу, што нічога не выйдзе, але нават з яго сыходам задумка не памерла. Ужо праз пару гадзін пасля прызначэння, Скрымджэр запатрабаваў у мяне сустрэчы з табою…

- Дык вось пра што вы паспрачаліся! – вырвалася ў Гары. – Гэта было ў “Штодзённным”.

- Што ж, іншы раз і там пішуць праўду, - сказаў Дамблдор, - хай нават выпадкова. Так, мы спрачаліся менавіта пра гэта. Такім чынам, Руфус знайшоў спосаб да цябе дабрацца.

- Ён абвінаваціў мяне ў тым, што я – “чалавек Дамблдора да мозгу костак”.

- Як грубіянска з яго боку.

- А я сказаў, так і ёсць.

Дамблдор адкрыў рот, збіраючыся нешта сказаць, і зноў закрыў яго. За спіной Гары фенікс Фоўкс выдаў ціхі, далікатны, меладычны крык. Гары раптам убачыў, што яркія блакітныя вочы Дамблдора завільгатнеліся, страшна збянтэжыўся і хутка ўткнуўся поглядам ва ўласныя калены. Аднак неўзабаве Дамблдор загаварыў, і яго голас быў зусім цвёрды.

- Я вельмі крануты, Гары.

- Скрымджэр жадаў ведаць, дзе вы бываеце, калі вас няма ў школе, - паведаміў Гары сваім каленам.

- Так, гэта выклікае яго жывую цікавасць, - Дамблдор відавочна павесялеў, і Гары вырашыўся падняць вочы. - Ён нават усталяваў за мной сачэнне. Смешна, на самай справе. Пасадзіў мне на хвост Доліша. Вельмі ліхі ўчынак. Як-то раз я быў змушаны навесці на Доліша псуту; цяпер, да найвялікшага шкадавання, прыйшлося прарабіць гэта зноў.

- А яны так і не пазналі, дзе вы бываеце? – пацікавіўся Гары, разлічваючы хоць як-небудзь растлумачыць гэтае таямнічае пытанне, але Дамблдор толькі ўсміхнуўся і зірнуў на Гары з-пад акуляр-паўмесяцаў

- Не, і табе пакуль таксама не трэба ведаць… А цяпер прапаноўваю прыступіць да занятку, каля няма іншых…

- Наогул-то ёсць, сэр, - сказаў Гары. – Гэта дакранаецца Малфоя і Снэйпа.

- Прафесара Снэйпа, Гары.

- Так, сэр. На вячэры ў Слагхорна я выпадкова… гэта значыць, на самай справе, я за імі прасачыў…

Дамблдор выслухаў Гары з абыякавым тварам. Нейкі час ён маўчаў, а пасля вымавіў:

- Дзякуй за звесткі, Гары, але… праваноўваю табе ўсё забыць. Гэта не так уж важна.

- Не так важна? – не верачы сваім вушам, паўтарыў Гары. – Прафесар, ды разумееце…?

- Так, Гары, фенаменальныя разумовыя здольнасці дазволілі мне зразумець усё, што ты распавёў, - даволі рэзка адказаў Дамблдор. – Не выключана нават верагоднасць, што я разумею трохі больш цябе. Паўтаруся: я рад, што ты са мной падзяліўся, але, дазволь запэўніць, я не пачуў нічога, пра што трэба было турбавацца.

Гары моўчкі свідраваў дырэктара абураным поглядам. У чым справа? Дамблдор сапраўды загадаў Снэйпу высвятліць, што робіць Малфой, і даўно ведае пра ўсё ад Снэйпа? Або ён проста прыкідваецца, што зусім не ўстрывожаны?

- Значыць, сэр, - Гары спадзяваўся, што яго голас гучыць спакойна і ветліва, - вы па-ранейшаму давяраеце..?

- Я, здавецца, праявіў досыць памяркоўнасці, шмат разоў адказваючы на гэтае пытанне, - сказаў Дамблдор, цяпер ужо без намёку на памяркоўнасць. - Мой адказ нязменны.

- А як жа інакш, - раздаўся яхідны голас; відавочна, Фініўс Найджэлус толькі рабіў выгляд, што спіць. Дамблдор не звярнуў на яго ўвагі.

- Гары, я настойваю, каб мы прыступілі да заняткаў. Нам неабходна абгаварыць куды важнейшыя рэчы.

Гары асільвалі мяцежныя думкі. Што, калі ён не жадае змяняць тэму, а жадае казаць пра Малфоя, адстойваючы сваю пазіцыю? Нібы прачытаўшы яго думкі, Дамблдор пагушкаў галавой.

- Ах, Гары, Гары, як часта гэта здараецца, нават сярод лепшых сябраў! Кожны лічыць, што яго меркаванне значна важней усіх астатніх!

- Я не лічу ваша меркаванне няважным, сэр, - суха адказаў Гары.

- Ты маеш рацыю, яно вельмі важна, - лёгкім тонам адклікаўся Дамблдор. - Але сёння я павінен паказаць табе яшчэ два ўспаміна. Абодва здабытыя з найвялікшай працай, прычым другое, з майго пункта гледжання, самае істотнае з усіх, што мне атрымалася сабраць.

Гары нічога не адказаў; ён усё яшчэ злаваўся на тое, што Дамблдор занядбаў яго даверам, аднак выдатна разумеў, чаго можа дамагчыся, калі працягне спрачацца.

- Такім чынам, - звонка загаварыў Дамблдор, - мы працягваем аповяд пра Тома Рэддла, якога ў мінулы раз пакінулі літаральна на парозе "Хогвартса". Ты, зразумела, памятаеш, з якім захапленнем Рэддл пазнаў аб тым, што ён чараўнік; як ён адмовіўся ад майго суправаджэння ў паездцы на Касы завулак і як я папярэдзіў яго, што ў "Хогвартсу" не трываюць крадзяжу.

- Пачаўся вучэбны год. Том Рэддл, ціхае дзіця ў падношанай адзежы, прыбыло ў школу і разам з іншымі выбудавалася ў чаргу на сартаванне. Яго залічылі ў "Слізэрын" практычна адразу, як толькі капялюш крануў яго галавы, - Дамблдор узмахнуў счарнелай рукой, паказваючы на паліцу над галавой, дзе нерухома стаяла старажытны капялюш-сартыроўшчык. - Калі ён пазнаў, што знакаміты заснавальнік яго каледжа таксама ўмеў размаўляць са змеямі, не магу сказаць - магчыма, у той жа вечар. Але ўпэўнены, што гэта яшчэ больш узрадавала Рэддла і вельмі падвысіла яго самаацэнку.

- Не ведаю, ці спрабаваў ён палохаць або дзівіць савучняў сваім незвычайным дарам - да настаўнікаў такі слых не даходзіў. Рэддл не быў нахабным або агрэсіўным. Незвычайна адораны, вельмі прыгожы і да таго ж сірата, ён, натуральна, прыцягваў увагу і з першых дзён у школе карыстаўся сімпатыяй усіх настаўнікаў. Ён здаваўся спакойным, ветлівым, вельмі жадаў вучыцца і амаль на ўсіх вырабляў самае спрыяльнае ўражанне.

- А вы нікому не распавядалі пра вашу першую сустрэчу ў прытулку? - спытаў Гары.

- Не. Рэддл не выказваў ні найменшага раскаяння, але я не выняткоўваў, што ён сароміцца былых грахоў і жадае пачаць жыццё з чыстага ліста. Я вырашыў даць яму шанец.

Дамблдор замоўк і пытальна паглядзеў на Гары. Той адкрыў рот, збіраючыся загаварыць. Вось вам, калі ласка: насуперак разумнаму сэнсу Дамблдор гатоў выявіць ласку да ўсякага нягодніка! Але затым Гары сёе-тое ўспомніў.

- Але вы не давяралі яму па-сучаснаму, так? Ён сам казаў… Рэддл, які выйшаў з дзённіка… "Дамблдор ніколі не любіў мяне так, як усе астатнія настаўнікі".