Сюрпрызы на дзень нараджэння

На наступны дзень Гары распавёў пра заданні Дамблдора Рону і Герміёне, праўда, па асобнасці: Герміёна па-ранейшаму не жадала знаходзіцца каля Рона даўжэй, чым патрабавалася для таго, каб абліць яго пагардлівым поглядам.

Рон лічыў, што з Слагхорнам не будзе ніякіх цяжкасцяў.

- Ён цябе любіць, - сказаў ён за снеданнем, нядбайна махнуўшы відэльцам з вялікім кавалкам яечні. – І ніў чым не адмовіць свайму любімаму Прынцу-Зеллеварэння. дачакайся, пакуль усе разыдуцца пасля ўрокаў, папытай – і ўсё ў парадку.

Герміёна была наладжаная больш песімістычна.

- Судзячы па ўсім, Слагхорн цвёрда мае намер схаваць ісціну, раз нават Дамблдор не здолеў нічога выведаць, - панізіўшы голас, вымавіла яна. Быў перапынак; яны стаялі пасярод пустога, заснежанага двара. – Хоркруксы… Хоркруксы… ніколі не чула..

- Не?

Гары знерваваўся; ён спадзяваўся, што Герміёна хоць бы прыблізна ведае, што гэта такое.

- Мабыць, гэта з вышэйшай чорнай магіі, інакш навошта яны Валан дэ Морту? Так, Гары, здабыць інфармацыю будзе няпроста, з Слагхорнам трэба быць вельмі асцярожным, дбайна прадумаць стратэгію…

- Рон лічыць, трэба проста дачакацца, пакуль усе разыдуцца пасля ўроку, і…

- Выдатна! Калі ўжо сам Вон-Вон так лічыць, дзеёнічай! – момантам ўспыхнула Герміёна. – Ці было такое, каб Вон-Вон аказаўся няправы?

- Герміёна, няўжо ты не можаш…

- Не! – адрэзала яна і памчалася. Гары застаўся стаяць па калене ў снезе.

Урокі зеллеварэння ў апошні час былі цяжкім выпрабаваннем. – Гары, Рону і Герміёне прыходзілася сядзець за адным сталом. Сёння Герміёна перасунула свой кацёл як мага бліжэй да Эрні і дэманстратыўна ігнаравала не толькі Рона, але і Гары.

- Ты у чым жа правініўся? – амаль нячутна пацікавіўся Рон, гледзячы на напышлівы профіль Герміёны.

Гары не паспеў адказаць: Слагхорн, стоя ў пачатку класа, заклікаў усіх да маўчання.

- Селі, селі, сябры! Хуценька, сёння вельмі шмат працы! Такім чынам: трэці закон Галпаллота… хто скажа?... Ну вядома, міс Грэнджэр!

Герміёна з нечалавечай хуткасцю адказала:

- Трэці закон Галпалота абвяшчае, што антыдот да складанасастаўнога яду роўны больш, чым суме антыдотаў да кожнага з кампанентаў.

- Цалкам дакладна! - праззяў Слагхорн. - Дзесяць балаў "Грыфіндору"! А цяпер, калі прыняць трэці закон Галпалота за аксіёму…

Гары нічога іншага і не заставалася - ён зусім нічога не зразумеў. Наступных тлумачэнняў Слагхорна таксама не разумеў ніхто, акрамя Герміёны.

- …гэта, вядома ж, азначае наступнае - зразумела, пры ўмове, што мы ідэнтыфіцыруем інгрэдыенты зелля з дапамогай шукальніка інгрэдыентаў Скарпена - нашай першачарговай задачай становіцца не прымітыўны збор антыдотаў да інгрэдыентаў як такі, але пошук таго дадатковага кампанента, які амаль алхімічнай выявай трансфармуе несупаставімыя элементы…

Рон сядзеў побач з Гары, ледзь адкрыўшы рот, і безуважліва балакаў нешта на сваім новенькім "Вышэйшым зелллеварэннем". Ён кожны раз забываў, што больш не можа разлічваць на дапамогу Герміёны.

- …а таму, - скончыў Слагхорн, - я прашу вас падысці да майго стала, узяць па флакончыку з ядам і да канца ўроку стварыць проціяддзе. Жадаю поспехаў! Так, і не забудзьцеся пра ахоўныя пальчаткі!

Герміёна ўстала і апынулася на паўдарогі да стала Слагхорна значна раней, чым іншыя паспелі апамятацца. Калі Гары, Рон і Эрні вярнуліся да стала, яна ўжо пераліла змесціва сваёй бутэлечкі ў кацёл і разводзіла пад ім агонь.

- На жаль, Гары, гэтым разам Прынц табе не дапаможа, - жыццярадасна сказала яна, выпростваючы спіну. - Тут патрабуецца разумець прынцыпы. Не абжуліш!

Гары раздражнёна выдраў корак з свайго фіала, пераліў крыкліва-ружовую вадкасць у кацёл і развёў агонь. Ён не ўяўляў, што рабіць далей, і пакрывіўся на Рона. Той паўтарыў усе дзеянні Гары і стаяў з даволі-такі дурным выглядам.

- У Прынца сапраўды нічога няма? - паціху спытаў ён у Гары.

Гары дастаў "Вышэйшае зеллеварэнне", адкрыў раздзел "Антыдоты" і адразу ўбачыў трэці закон Галпалота - Герміёна працытавала яго слова ў слова. Аднак ніякіх зацемак Прынца, якія маглі бы праліць святло на ісціну злапомнага закона, не было. Відавочна, Прынц, як і Герміёна, разумеў яго без працы.

- Ні чорта, - хмурна канстатаваў Гары.

Герміёна бадзёра размахвала палачкай над сваім катлом. На жаль, паўтарыць яе заклён было немагчыма; яна дасягнула такіх поспехаў у невербальнасці, што ўжо нічога не прамаўляла ўслых. Эрні МакМілан, аднак, мармытаў: "Спецыяліс рэвеліё!" Гэта гучала вяліка, і Гары з Ронам паспяшаліся сказаць тое ж самае.

Гары не спатрэбілася і пяці хвілін, каб усвядоміць: яго рэпутацыя вялікага зеллероба трашчыць па ўсіх швах. Пры першым абыходзе падзямелля Слагхорн з надзеяй зазірнуў у яго кацёл, рыхтуючыся, як заўсёды, захоплена ахнуць, але замест гэтага адшмаргнуў галаву і закашляўся, калі яму ў нос стукнуў пах тухлых яек. Герміёна ледзь не лопалася ад яхіднасці; яе даўно абурала, што на зеллеварэнні яна ўвесь час апыняецца на другіх ролях. Цяпер яна ўжо падзяліла сваё зелле на дзесяць кампанентаў і разлівала іх па крыштальных бутэлечках. Каб не бачыць гэтага абуральнага відовішча, Гары схіліўся над падручнікам Прынца-Паўкроўкі і з непатрэбнай сілай стаў гартаць старонкі.

Вось яно! Па-над доўгім спісам проціяддзяў было надрапана:

Проста саўгануць у глотку безаар.

Пару секунд Гары нічога не разумеючы глядзеў на гэтую фразу. Здаецца, калісьці ён ужо чуў пра безаары. Няўжо не пра іх згадваў Снэйп на самым першым уроку? "Камень здабываецца з страўніка казла і можа выратаваць ад большасці ядаў".

Гэта не вырашала задачу Голпаллота, і пры Снэйпе Гары ні завошта бы не адважыўся бы так паступіць, але сітуацыя патрабавала адчайных мер. Ён падбег да шафы і прыняўся раскідваць у розныя бакі рога аднарога і звязкі сушаных траў, пакуль не знайшоў у самай сцены маленькую кардонную скрыначку з надпісам: "Безаары".

Ён адкрыў яе ў той момант, калі Слагхорн прагукаў:

- Засталося дзве хвіліны!

Унутры ляжала шэсць зморшчаных карычневых каменьчыкаў, якія больш нагадвалі сушаныя чалавечыя ныркі. Гары схапіў адну штуку, саўгануў пушцы назад у шафу і своечасова вярнуўся да свайго катла.

- Час… ВЫЙШАЎ! - лагодна апавясціў Слагхорн. - Паглядзім на вашы поспехі! Блэйз… што ў цябе?

Слагхорн павольна ішоў па класе, уважліва вывучаючы проціяддзі. Ніхто не паспеў скончыць заданне, хоць Герміёна і паспрабавала неўзаметку ўпіхнуць у сваю бутэлечку яшчэ некалькі інгрэдыентаў. Рон цалкам здаўся і толькі імкнуўся не ўдыхаць агідныя пары, якія вырываліся з яго катла. Гары стаяў і чакаў, хаваючы безаар у трохі спацелай руцэ.

Да іх стала Слагхорн падышоў у апошнюю чаргу. Ён панюхаў зелле Эрні і з грымасай перамясціўся да катла Рона. Там ён не затрымаўся ні секунды і адскочыў, душачы ванітавы позыў.

- Цяпер ты, Гары, - сказаў ён. - Што ты мне пакажаш?

Гары працягнуў яму на далоні безаар.

Слагхорн моўчкі глядзеў на яго секунд дзесяць, не менш. Гары ўжо спалохаўся, што настаўнік зараз на яго закрычыць, але Слагхорн адкінуў галаву назад і гучна разрагатаўся.

- Які, аднак! - прабразгаў ён, узяўшы безаар і паказваючы яго класу. - Ну проста вылітая маці… не, не магу на цябе сердаваць… безаар безумоўна служыць антыдотам да ўсіх гэтых зелляў!

Герміёна, з потным тварам і сажай на носу, раздулася ад абурэння. Няскончанае проціяддзе, якое складалася з пяцідзесяці двух кампанентаў, уключаючы жмут яе ўласных валасоў, жэлеабразна пузырылася за спіной у Слагхорна, але той не заўважаў нічога, акрамя Гары.

- Сам дадумаўся, так, Гары? - скрозь зубы працадзіла Герміёна.

- Вось вам нетрывіяльны падыход праўдзівага зеллероба! - шчасліва выклікнуў Слагхорн, не чакаючы адказу Гары. - Зусім як Лілі… інтуітыўны нюх… нікуды не дзенешся, гены… так, Гары, так, калі ёсць безаар, гэта, вядома ж, вырашае справу…. Тым не менш, яны падыходзяць не для ўсяго і наогул вельмі рэдкія, таму ведаць, як рыхтуюцца проціяддзі, зусім не перашкодзіць…

Больш Герміёны злаваўся, мабыць, толькі Малфой, які, як зларадна адзначыў Гары, абліўся чымсьці накшталт каціных ваніт. Аднак ні той, ні іншая не паспелі выказаць сваіх эмоцый, паколькі зазваніў звон.

- Час збірацца! - выклікнуў Слагхорн. - Дарэчы, дзесяць балаў "Грыфіндору" дадаткова - за звычайную дзёрзкасць!

Не перастаючы кудахтаць ад смеху і перавальваючыся з боку на бок, ён накіраваўся ў пачатак падзямелля да свайго стала.

Гары марудзіў, няўяўна доўга складаючы рэчы ў заплечнік. Ні Рон, ні Герміёна, сыходзячы, не пажадалі яму поспехаў; у абодвух быў вельмі незадаволены выгляд. Нарэшце ў класе не засталося нікога, акрамя Гары і Слагхорна.

- Ну жа, Гары, спазнішся на наступны ўрок, - лагодна прагаварыў Слагхорн, зашчылваючы залатыя замочкі на партфелі з драконавай скуры.

- Сэр, - сказаў Гары, мімаволі нагадаўшы сам сабе Валан дэ Морта, - я жадаў вас сёе пра што спытаць.

- Тады пытай хутчэй, мой хлопчык, пытай…

- Сэр, мне цікава, ці ведаеце вы што-небудзь пра… Хоркруксы?

Слагхорн застыг. Яго круглыя шчокі нібы ўцягнулася ўнутр. Ён аблізаў вусны і хрыпла вымавіў:

- Што ты сказаў?

- Я спытаў, ці ведаеце вы што-небудзь пра Хоркруксы, сэр. Разумееце…

- Цябе Дамблдор падаслаў, - прашаптаў Слагхорн.

Яго голас зусім змяніўся і гучаў не дабратворна, як раней, а ўзрушана, спалохана. Слагхорн няслушнымі пальцамі палез у нагрудную кішэнь, дастаў насоўку і выцер спацелы лоб.

- Дамблдор паказаў табе… успамін, - сказаў ён. - А? Так жа?

- Так, - кіўнуў Гары, вырашыўшы, што лепш не хлусіць.

- Вядома, - ціха прамармытаў Слагхорн, не перастаючы змакаць збялелы твар. - Зразумела.. Што жа, Гары, калі ты бачыў успамін, то ведаеш, што пра Хоркруксы мне невядома нічога - нічога, - з сілай паўтарыў ён, схапіў драконавы партфель, саўгануў хустку ў кішэнь і рашуча накіраваўся да дзвярэй.

- Сэр, - у адчаі выклікнуў Гары, - я проста падумаў, можа, было нешта яшчэ…

- Вось як? – адклікнуўся Слагхорн. - Ну, так ты памыліўся, ясна? ПАМЫЛІЎСЯ!

Гары і пікнуць не паспеў, як настаўнік, грозна прароўшы апошняе слова, зачыніў за сабой дзверы падзямелля.

Пазнаўшы пра правал, ні Рон, ні Герміёна не выявілі ніякай спагады. Герміёна кіпела ад гневу з-за таго, што Гары ўславіўся дзякуючы гультайству, а Рон пакрыўдзіўся, што Гары не ўзяў безаар і для яго.

- Прадстаў, як дурна гэта бы выглядала, калі бы мы абодва раптам дадумаліся да такога! - раздражнёна ўскрыкнуў Гары. - Мне ж трэба было падлізацца да яго, каб распытаць пра Валан дэ Морта! І, слухай, вазьмі сябе ў рукі! - дасадліва кінуў ён, убачыўшы, што Рон спалохана зморшчыўся.

Засмучаны няўдачай і крыўдамі сяброў, Гары наступныя некалькі дзён змрочна разважаў над тым, як паступіць з Слагхорнам. І ў выніку вырашыў перад новым нападам усыпіць яго пільнасць, зрабіўшы выгляд, быццам начыста забыўся пра Хоркруксы.

Такім чынам, Гары стаіўся. Слагхорн зноў стаў ставіцца да яго ласкава і, падобна, выкінуў непрыемны інцыдэнт з галавы. Гары чакаў запрашэння на чарговую вечарынку, вырашыўшы, што гэтым разам прымет яго, нават калі прыйдзецца перанесці трэніроўку. На жаль, запрашэння не было. Гары пацікавіўся ў Герміёны і Джыні: тыя таксама нічога не атрымлівалі, як, па іх звесткам, і ўсё астатнія. Гары нехаця задумаўся: можа, Слагхорн зусім не так няпамятлівы, а проста хаваецца ад роспытаў?

Паміж тым, бібліятэка Хогвартса упершыню ў жыцці падвяла Герміёну. Гэта яе так патрэсла, што яна забылася пра сваю крыўду на Гары.

- Я не знайшла ніводнага згадвання пра тое, для чаго патрэбныя твае Хоркруксы! - абуралася яна. - Ніводнага! Я праглядзела ўвесь забаронены аддзел! І уяўляеш, нават у самых кашмарных кнігах пра самыя жахлівыя зеллі - нічога! Знайшла толькі вось… у прадмове да "Самага Жахлівага Чараўніцтва”… слухай: "пра Хоркруксы, самых жахлівых з усіх чараўніцкіх выдумак, мы ні казаць, ні нават намякаць не станем"… Пытаецца, навошта наогул пісалі? - выклікнула яна і закрыла старадаўнюю кнігу; тая завыла, як прывід. - Ой, заткніся ты дзеля ўсяго святога, - прыкрыкнула Герміёна і саўганула кнігу ў заплечнік.

З прыходам лютага снег растаў, і маразы змяніліся пранізлівай волкасцю. Над замкам віселі цяжкія сера-фіялетавыя хмары; бесперапынныя ледзяныя дажджы цалкам размылі траўнікі. З-за ўсяго гэтага першы ўрок апарыравання, прызначаны на суботнюю раніцу, каб рабяты не прапускалі звычайных заняткаў, прайшоў не на вуліцы, а ў Вялікай зале.

З'явіўшыся туды, Гары і Герміёна (Рон суправаджаў Лаванду) убачылі, што сталы зніклі. Па высокіх вокнах хвасталі бруі дажджу; на зачараванай столі змрочна круціліся хмары. Шасцікласнікі выбудаваліся ў шэраг перад прафесарам МакГонагал, Снэйпам, Флітвікам, Спраўт - завучамі каледжаў - і маленькім ведзьмаком, мабыць, міністэрскім інструктарам апарыравання. Бескаляровы, з невялікай колькасцю валасоў і празрыстымі вейкамі, ён выглядаў настолькі нематэрыяльным, што пагражаў знікнуць з першым жа парывам ветра. Гары падумаў, што, мабыць, гэты чалавек нейкім чынам паменшыўся ад сталых знікненняў, хоць, магчыма, справа ішла прасцей: далікатнае складанне ідэальна падыходзіла для апарыравання. Калі ўсё пабудаваліся, і завучы дамагліся цішыні, міністэрскі вядзьмак загаварыў.

- Добрай раніцы, - сказаў ён. - Мяне клічуць Уілкі Тутытам. Дванаццаць тыдняў я буду вучыць вас апарыраванню і, спадзяюся, за гэты час здолею падрыхтаваць да іспыту…

- Малфой, стойце ціха і слухайце! - раўнула прафесар МакГонагал.

Усё павярнулі галовы да Малфоя. Ён блякла счырванеў і зласліва адступіў ад Крэба, з якім, па ўсёй бачнасці, да гэтага люта спрачаўся. Гары хутка перавёў погляд на Снэйпа. Яго твар таксама выяўляла абуранасць, але, хутчэй за ўсё, не з-за благіх паводзін Малфоя, а таму, што МакГонагал адчытала яго падапечнага.

- …які шматлікія паспяхова здадуць з першага разу, - як ні ў чым не бывала працягваў Тутытам.

- Вы, верагодна, ведаеце, што звычайна на тэрыторыі "Хогвартса" апарыраваць немагчыма. Аднак дырэктар зняў заклён, усяго на адну гадзіну і ў межах Вялікай залы, каб вы маглі папрактыкавацца. Падкрэслю: пракрасціся за сцены залы нельга і з вашага боку было бы вельмі неразважна паспрабаваць гэта зрабіць.

- А зараз я бы папытаў вас разыйсціся - так, каб перад кожным апынулася футаў пяць пустой прасторы.

Рабяты зашумелі, заварушыліся, напіхваючыся сябар на сябра і ваюючы за месцы. Завучы расхаджвалі паміж вучнямі, перастаўлялі іх, сцішалі спрэчкі.

- Гары, куды гэта ты? - крыкнула Герміёна.

Гары не адказаў. Ён хутка прабіраўся скрозь шэрагі савучняў - міма прафесараў Флітвіка, які, нешта ціўкаючы, расстаўляў равенклаўцаў, якія змагаліся за месца наперадзе; міма прафесараў Спраўт, якая спрытна выстройвала хафлпафцаў у лінію. Нарэшце, абмінуўшы Эрні МакМілана, Гары апынуўся ззаду ўсіх, прама за Малфоем. Той, карыстаючыся ўсеагульнай мітуснёй, з ваяўнічым выглядам спрачаўся з Крэбам, які стаяў у пяці футах ад яго.

- Не ведаю, колькі яшчэ, ясна? - адгыркнуўся Малфой, не здагадваючыся, што ў яго за спіной стаіць Гары. - Усё ідзе павольней, чым я думаў.

Крэб адкрыў рот, але Малфой і так здагадаўся, што ён жадае сказаць.

- Навошта, цябе не дакранаецца, Крэб, вы з Гойлам павінны рабіць, што загадана! Стойце напагатове і ўсё!

- А я заўсёды тлумачу сябрам, чаму яны павінны стаяць напагатове, - сказаў Гары нягучна, але так, каб Малфой пачуў.

Малфой крутануўся на месцы, яго рука ўскінулася да чарадзейнай палачкі, але тут усе чацвёра завучаў закрычалі: "Ціха!", і ў зале запанавала цішыня. Малфой павольна павярнуўся тварам да інструктара.

- Дзякуй, - падзякаваў Тутытам. - А цяпер…

Ён узмахнуў палачкай, і на палу перад кожным школьнікам з'явіліся старамодныя драўляныя кольцы.

- Пры апарыраванні важна памятаць правіла трох "Н"! - абвясціў Тутытам. - Накірунак, настрой, няспешнасць!

- Крок першы: накіруйце ўсе думкі на месца, дзе жадаеце апынуцца, - сказаў інструктар. - У дадзеным выпадку, на ўнутраную частку кольца. Прашу вас, засяродзьцеся.

Усё ўпотай азірнуліся, правяраючы, чым занятыя астатнія, а потым утаропіліся на кольцы. Гары пільна глядзеў на пыльны круг падлогі ў драўлянай раме, з усіх сіл спрабуючы не думаць ні пра што іншае. Высветлілася, што гэта немагчыма - ён не мог выкінуць з галавы думкі пра Малфоя і пра тое, навошта яму патрэбныя дазорцы.

- Крок другой, - працягнуў Тутытам. - Наладзьцеся на неабходнасць апынуцца ў тым месцы, якое ўяўляеце! Хай імкненне патрапіць туды перапоўніць ваш мозг і распаўсюдзіцца па ўсім целе!

Гары пакрывіўся па баках. Злева ад яго Эрні МакМілан так упіваўся вачамі ў кольца, што яго твар пабарвавеў; ён як быццам збіраўся знесці яйка памерам з Квафл. Гары здушыў смех і пахутчэй перавёў погляд на ўласнае кольца.

- Крок трэці, - пракрычаў Тутытам, - толькі па камандзе… павярніцеся на месцы, прачуйце шлях у нікуды і, галоўнае, рухайцеся павольна! Такім чынам, па камандзе… раз…

Гары яшчэ раз агледзеўся; шматлікія відавочна спалохаліся, што трэба так адразу апарыраваць.

- …два…

Гары ізноў паспрабаваў сфакусавацца на кольцы; ён ужо забыўся, у чым складаецца правіла трох "Н".

- ТРЫ!

Гары крутануўся, страціў раўнавагу і ледзь не зваліўся. Але не ён адзін. У Вялікай зале ўсе раптам захісталіся; Невіл зваліўся ніц; затое Эрні МакМілан, здзейсніўшы недарэчны піруэт, ускочыў у кольца і некаторы час стаяў там з вельмі важным выглядам, пакуль не заўважыў Дына Томаса, які рагатаў.

- Нічога, нічога, - суха сказаў Тутытам, які, мабыць, нічога іншага не чакаў. - Папраўце кольцы, калі ласка, і вярніцеся на зыходную пазіцыю…

Другая спроба апынулася нічым не лепш першай. Трэцяя - таксама; нічога ўражлівага. На чацвёртай раптам раздаўся страшны крык. Усё ў жаху азірнуліся і ўбачылі, што С’юзан Боўнс з "Хафлпафа" так-сяк трымаецца ў кольцы, а яе левая нага ляжыць за пяць футаў ад яе, там, адкуль яна перамясцілася.

Завучы накіраваліся да яе; раздалася гучны воплеск, і вырас клуб фіялетавага дыму, які, рассеяўшыся, адкрыў поглядам С’юзан, якая ўсхліпвала. Яе нага вярнулася на месца, але небарака была страшна напалоханая.

- Расчапленне, або аддзяленне якіх-небудзь частак цела, - абыякава вымавіў Уілкі Тутытам, - адбываецца пры адсутнасці належнага настрою. Вы павінны заўсёды памятаць пра накірунак, і рухацца не спяшаючыся, павольна… вось так.

Інструктар зрабіў крок наперад і грацыёзна павярнуўся, расставіўшы рукі. Ускінулася адзежа, і ён знік, тут жа з'явіўшыся ў задняй частцы залы.

- Памятайце правіла трох "Н", - сказаў ён, - і паспрабуйце яшчэ раз… адзін… два… тры…

Але і праз гадзіну расчапленне С’юзан заставалася самай цікавай падзеяй усяго занятку. Тутытама гэта ніколькі не збянтэжыла. Зашпіліўшы плашч у горла, ён абыякава прамовіў:

- Да наступнай суботы, рабяты, і не забывайце: Накірунак, настрой, няспешнасць.

З гэтымі словамі ён узмахнуў палачкай, прыбраў кольцы і разам з прафесарам МакГонагал выйшаў з залы. Школьнікі адразу пайшлі да выхаду; у зале загудзелі галасы.

- У цябе атрымалася? - спытаў Рон, падбягаючы да Гары. - У апошні раз я, здаецца, нешта адчуў - у назе закалола.

- Мабыць, красоўкі ціснуць, Вон-Вон, - вымавіў голас у іх за спіной. Міма, адваротна хмылячыся, прайшла Герміёна.

- А я нічога не адчуў, - сказаў Гары, не звяртаючы на яе ўвагі. - Але мне гэта зараз абыякава…

- Што значыць "абыякава"? - не паверыў Рон. - Ты што, не жадаеш навучыцца апарыраваць?

- Ды ўжо не мару. Мне больш падабаецца лётаць, - прызнаўся Гары і азірнуўся праз плячо, адшукваючы поглядам Малфоя. Яны вышлі ў вестыбюль, і ён паскорыў крок. - Слухай, давай хутчэй, я жадаю нешта зрабіць…

Разам з здзіўленым Ронам ён амаль бегам вярнуўся ў грыфіндорскую вежу. На чацвёртым паверсе іх ненадоўга затрымаў Піўз, які заблакіраваў дзверы і адмаўляўся прапускаць школьнікаў, пакуль яны не падпаляць уласныя штаны, але Гары і Рон папросту павярнулі зваротна і прайшлі па адным з правераных кароткіх шляхоў. Меней чым праз пяць хвілін яны ўжо караскаліся ў дзіру за партрэтам.

- Ты калі-небудзь скажаш, што мы збіраемся рабіць? - ледзь затыхаючыся, спытаў Рон.

- Ідзі за мной, - замест адказу сказаў Гары, перасёк гасціную і накіраваўся да дзвярэй у спальню.

Там, як ён і спадзяваўся, было пуста. Гары расхінуў куфар і пачаткаў перабіраць рэчы. Рон нецярпліва сачыў за ім.

- Гары…

- Малфой выкарыстоўвае Крэба і Гойла як вартавых. Ён толькі што спрачаўся пра гэта з Крэбам. Я жадаю высвятліць… ага.

Ён знайшоў, што шукаў: складзены пергамент, на першы погляд цалкам чысты. Гары разгарнуў яго, разгладзіў і пастукаў па ім кончыкам чарадзейнай палачкі.

- Урачыста клянуся, што не надумваю нічога добрага… ва ўсякім разе, Малфой не надумвае.

На пергаменце паўстала Карта Марадзёраў з дэталёвым планам усіх паверхаў замка. Па ёй рухаліся чорныя кропачкі з імёнамі - насельнікі замка.

- Дапамажы адшукаць Малфоя, - папытаў Гары.

Ён паклаў карту на свой ложак, і яны з Ронам схіліліся над ёй.

- Вось! - сказаў Рон праз пару хвілін. - У слізэрынскай гасцінай, глядзі… Ён, Паркінсан, Забіні, Крэб і Гойл…

Гары паглядзеў на карту ў страшным расчараванні, але амаль адразу ўзяў сябе ў рукі.

- З сённяшняга дня я буду за ім сачыць, - абвясціў ён. - І як толькі ўбачу ў неналежным месцы з Крэбам і Гойлам на гадзінах, адразу пад плашч-нябачнік - высвятляць, што…

Гары замоўк: у спальню ўвайшоў Невіл. Ён прынёс з сабой востры пах гарэлага і палез у куфар за новымі штанамі.

Гары цвёрда нацэліўся злавіць Малфоя, аднак наступныя два тыдня яму рашуча не везла. Ён то і справа глядзеў на карту, іншы раз нават адпрошваўся з урокаў быццам бы ў туалет, але ні разу не заспеў Малфоя за чым-небудзь падазроным. Крэб і Гойл, сапраўды, часцей, чым звычайна хісталіся па замку і, бывала, нерухома стаялі ў пустых калідорах, але Малфоя не толькі не было побач, ён наогул знікаў з карты. Усё гэта здавалася вельмі загадкавым. Гары стаў думаць, што Малфой сапраўды пакідае тэрыторыю школы, але не мог зразумець, як такое магчыма пры новых, звышстрогіх, мерах бяспекі. Заставалася толькі выказаць здагадку, што ён губляе Малфоя сярод сотняў іншых кропак. Ну, а тое, што Малфой, Крэб і Гойл раней былі неразлучныя, а зараз займаюцца кожны сваімі справамі, гэта ж… здараецца з часам, журботна думаў Гары. Рон з Герміёнай - жывы таму доказ.

Набліжаўся сакавік. Надвор'е не змянялася, за адным выключэннем: стала не толькі волка, але і легкадумна. У агульных гасціных, да крайняга абурэння школьнікаў, развесілі аб'явы пра тое, што прагулка ў Хогсмід адмяняецца. Рон абураўся.

- У мой дзень нараджэння! - крычаў ён. - Я так чакаў!

- Увогуле ж, нічога дзіўна, - заўважыў Гары. - Пасля выпадку з Кэці.

Яна ўсё яшчэ ляжала ў лякарні. А "Штодзённы Прарок” паведамляў пра усё новыя знікненні - у тым ліку сваякоў навучэнцаў Хогвартса.

- Але цяпер застаецца чакаць толькі дурнога апарыравання! - бурчаў Рон. – Вось уж мне задавальненне…

Пасля трох заняткаў цяжкасці з апарыраваннем працягваліся, і яшчэ некалькі чалавек прымудрыліся расчапіцца. Расчараванне расло разам з ліхімі пачуццямі да Уілкі Тутытаму і яго трох "Н", з-за якіх яму прысвоілі мноства мянушак. Самымі прыстойнымі былі Накакан і Гнаявая башка.

Раніцай першага сакавіка Гары абудзілі шумныя зборы Дына і Сімуса на сняданак.

- З днём нараджэння, Рон, - сказаў ён, ледзь тыя сышлі. - Атрымай падаруначак.

Ён шпурнуў скрутак Рону на ложак, у дадатак да невялікай кучкі, якую, як выказаў здагадку Гары, уначы прынеслі эльфы.

- Угу, - сонна буркнуў Рон і пачаткаў раздзіраць абгортку. Гары ўстаў і палез у куфар за Картай Марадзёраў; ён кожны раз яе хаваў. Перавярнуўшы палову куфара, ён выняў яе з-пад згорнутых шкарпэтак, у якіх захоўваў зелле поспеху – Фелікс Фелецыс. Гары аднёс карту ў ложак, пастукаў па ёй і ціха, каб не пачуў Невіл, які як раз праходзіў міма яго ложка, прамармытаў:

- Урачыста клянуся, што не надумваю нічога добрага.

- Прыгожыя, Гары! - захоплена крыкнуў Рон, размахваючы новымі квідышнымі пальчаткамі.

- Не трэба падзякі, - безуважліва адклікнуўся Гары, уважліва аглядаючы спальню "Слізэрыну". - Гэй… здаецца, яго няма ў пасцелі…

Рон не адказаў; ён быў занадта заняты падарункамі і ўвесь час захоплена ахкаў.

- Выдатны ўлоў сёлета! - абвясціў ён, паднімаючы над галавой цяжкі залаты гадзіннік з незразумелымі знакамі па баках і маленечкімі зорачкамі, якія рухаліся, замест стрэлак. - Бачыш, што мама з татам падарылі? Мабыць, трэба задаволіць паўналецце і на наступны год таксама…

- Правільна, - прамармытаў Гары, мімалётна паглядзеў на гадзіннік, і зноў утаропіўся на карту. Дзе ж Малфой? Ён не снедае ў Вялікай зале… яго няма ў Снэйпа, які сядзіць у сваім кабінеце… няма ні ў адным з туалетаў і ў лякарні…

- Жадаеш? - невыразна прамыкаў Рон, працягваючы Гары каробку шакаладных цукерак.

- Не, дзякуй, - Гары падняў вочы. - Малфой ізноў знік!

- Ніяк не мог, - паматаў галавой Рон, засунуў у рот другую цукерку, вылез з ложка і пачаў апранацца. - Давай-ка, паспяшайся, а то табе прыйдзецца апарыраваць на пусты страўнік… урэшце, можа, так лягчэй…

Рон задуменна ўтаропіўся на скрынку са ласункамі, паціснуў плячамі і саўгануў у рот трэцюю цукерку.

Гары пастукаў па карце чарадзейнай палачкай са словамі: "Выхадка атрымалася", хоць гэта было зусім не так, і апрануўся, не перастаючы напружана разважаць. Ёсць жа тлумачэнне дзіўным знікненням Малфоя, толькі, на жаль, ён цалкам не ўяўляў, якое. Вядома, прасцей за ўсё было бы прасачыць за ім, але нават з плашчом-нябачнікам гэта практычна нерэальна; у яго ўрокі, трэніроўкі, дамашнія заданні, апарыраванне. А калі нешта прапусціць, яго адсутнасць абавязкова заўважаць.

- Гатовы? - спытаў ён Рона.

На паўдарогі да дзвярэй Гары зразумеў, што Рон нават не паварушыўся. Ён стаяў, абапіраючыся на стойку палогі, і дзіўна расфакусаваным поглядам глядзеў у залітае дажджом акно.

- Рон? Сняданак.

- Я не галодны.

Гары здзіўлена ўтаропіўся на яго.

- Ты жа толькі што казаў…?

- Добра, я спушчуся з табой, - уздыхнуў Рон, - але есці не буду.

Гары падазрона паглядзеў на сябра.

- Сажраў палову каробку цукерак??

- Не ў тым справа, - Рон ізноў уздыхнуў. - Ты… ты не зразумееш.

- Дзе ўжо мне, - адказаў парадкам заінтрыгаваны Гары і накіраваўся да дзвярэй.

- Гары! - раптам паклікаў Рон.

- Што?

- Я не магу гэтага стрываць!

- Стрываць чаго? - Гары пачаў хвалявацца. Рон быў бледны і выглядаў так, нібы яго зараз вырве.

- Не магу перастаць думаць аб ёй! - хрыпла выдушыў Рон.

Гары ў жаху на яго паглядзеў. Ён такога не чакаў і не жадаў гэтага слухаць. Яны, вядома, сябры, але калі Рон пачне зваць Лаванду "Лаў-Лаў", прыйдзецца правесці рысу.

- Гэта ж не мяшае снедаць, - сказаў Гары, каб надаць таму, што зараз адбывалася крыху разумнага сэнсу.

- Яна не ведае пра мае існаванне, - з адчайным жэстам вымавіў Рон.

- Ведае, і яшчэ як, - узрушана запярэчыў Гары. - Яна ўвесь час з табой цалуецца, забыўся?

Рон міргнуў.

- Ты пра каго?

- А ты пра каго? - спытаў Гары. Яму ўсё больш здавалася, што яны абодва здурэлі.

- Пра Рамільду Вейн, - прашаптаў Рон, і яго твар асвятліўся, нібы ад яркага сонца.

Хвіліну-іншую яны моўчкі глядзелі сябар на сябра. Потым Гары сказаў:

- Гэта жарт, так? Ты жартуеш.

- Гары, здаецца… я кахаю яе, - прызнаўся Рон здушаным голасам.

- Вельмі добра, - Гары падышоў да Рона і ўважлівей зазірнуў у яго ашклянелыя вочы і абяскроўлены твар. - Выдатна… скажы гэта яшчэ раз сур'ёзна.

- Я кахаю яе, - ледзь чуваць паўтарыў Рон. - Ты бачыў, якія ў яе валасы, чорныя, блішчалыя, шаўкавістыя… а вочы? Вялікія чорныя вочы? А…

- Жудасна смешна і ўсё іншае, - нецярпліва перабіў Гары, - толькі жарт зацягнуўся. Годзе. Хопіць.

Ён паспеў зрабіць пару крокаў да дзвярэй, але раптам атрымаў магутны ўдар па правым вуху. Пахіснуўшыся, ён азірнуўся. Рон, з скажоным ад лютасці тварам, зноў адводзіў кулак назад, рыхтуючыся стукнуць яшчэ раз.

Рэакцыя Гары была інстыктыўнай; палачка быццам сама выляцела з кішэні, а ў мозгу прагучаў заклён:

-Левікорпус!

Рон закрычаў. Яго задрала за пятку; ён бездапаможна боўтаўся ў паветры ўверх нагамі, адзежа звісала ўніз.

-За што? - абурана зароў Гары.

-Ты абразіў яе! Назваў гэта жартам! - закрычаў Рон. Кроў прылівала да яго твару, і ён павольна барвавеў.

- Вар'яцтва нейкае! - выклікнуў Гары. - Што на цябе найшло?

Тут ён убачыў на ложку Рона адкрытую скрынку, і яго нібы троль па галаве трэснуў.

- Адкуль ты ўзяў цукеркі?!

- Гэта падарунак на дзень нараджэння! - выгукнуў Рон, спрабуючы вызваліцца і павольна бултыхаючыся у паветры. - Я табе прапаноўваў, не памятаеш?

- Ты падабраў іх з падлогі?

- Яны зваліліся з майго ложка, ясна? Адпусці!

- Яны не з ложка зваліліся, доўбня, не разумееш, ці што? Гэта ж мая скрынка, я выняў з куфара, калі шукаў карту. Мне Рамільда падарыла на Каляды! Яны жа нашпігаваныя зеллем кахання!

З усяго гэтага Рон пачуў толькі адно слова.

- Рамільда? - пралапатаў ён. - Ты сказаў "Рамільда"? Гары… ты яе ведаеш? А мяне можаш пазнаёміць?

Твар бултыхаючага ў паветры Рона асвяціўся вар'яцкай надзеяй. Гары глядзеў на яго, ледзь стрымліваючыся, каб не засмяяцца. Нейкая яго частка – самая блізкая да пульсавалага ад болю вуху - жудасна жадала спусціць Рона ўніз і паглядзець, што ён будзе рабіць, пакуль не выветрае зелле… але, з іншага боку, яны сябры, Рон быў не ў сабе, калі напаў на яго… Гары падумаў, што, дазволіўшы Рону абвясціць пра вечнае каханне Рамільдзе Вейн, заслужыў бы другі ўдар па вуху.

- Вядома, пазнаёмлю, - паабяцаў ён, ліхаманкава разважаючы. - Я зараз спушчу цябе ўніз, добра?

Ён з грукатам апусціў Рона на падлогу (усё такі вуха балела вельмі моцна), але Рон маментальна ўскочыў на ногі, усміхаючыся ва ўвесь рот.

- Яна ў кабінеце Слагхорна, - упэўнена сказаў Гары і пайшоў да дзвярэй.

- Навошта? - устрывожана спытаў Рон, спяшаючыся за ім.

- У яе… дадатковыя заняткі па зеллеварэнню, - на хаду злажыў Гары.

- Можа, я таксама з ёй пазаймаюся? - летуценна вымавіў Рон.

- Выдатная думка, - пахваліў Гары.

У дзіры за партрэтам іх чакала неспадзяванае ўскладненне ў твару Лаванды.

- Спазняешся, Вон-Вон, - надзьмула губкі яна. - У мяне для цябе пада…

- Пакінь мяне ў супакоі, - нецярпліва адмахнуўся Рон. - Гары зараз пазнаёміць мяне з Рамільдай Вейн.

Нічога ёй больш не сказаўшы, Рон пралез у дзіру за партрэтам. Гары з выбачаючым выглядам паглядзеў на Лаванду, але той, відаць, здалося, што ён над ёй проста пацяшаецца, настолькі абражаным быў яе твар. Потым партрэт Поўнай Цёткі зачыніўся.

Гары асцерагаўся, як бы Слагхорн не сышоў снедаць, але той адкрыў дзверы пасля першага ж груку. На ім быў зялёны ізумрудны халат і падыходны начны каўпак. Ён сонна папляскаў вачамі і прамямліў:

- Гары... ты так рана… па суботах я звычайна сплю позна…

- Прафесар, мне жудасна шкада вас турбаваць, - як мага цішэй сказаў Гары, стрымліваючы Рона, які прыўздымаўся на дыбачках і спрабаваў зазірнуць за Слагхорна, у пакой, - але мой сябар Рон па памылцы праглынуў зелле кахання. Вы не можаце прыгатаваць проціяддзе? Я бы адвёў яго да мадам Помфры, але нам не дазваляюць трымаць тавары з "Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі” і… ну, вы разумееце… роспыты…

- Але ты і сам мог бы прыгатаваць лекі. Ты жа дасведчаны зеллероб, - прагаварыў Слагхорн.

- Э-м-м, - замыкаў Гары. Рон пхаў яго локцем пад рэбры, спрабуючы прадзерціся ў пакой, і гэта трохі адцягвала ад гутаркі. - Ці бачыце, сэр… я ніколі не рабіў проціяддзя да зелля кахання… пакуль я ўсё прыгатую, Рон можа што-небудзь нарабіць…

Нібы ў пацверджанне яго слоў, Рон праенчыў:

- Я не бачу яе, Гары… ён што, яе хавае?

- А зелле выпадкова не пратэрмінавана? – Слагхорн паглядзеў на Рона ўжо з прафесійнай цікавасцю. - Бывае, з часам яны становяцца мацней.

- Гэта б шматлікае растлумачыла, - затыхаючыся, прагаварыў Гары. Яму прыходзілася літаральна дужацца з Ронам, каб той не збіў Слагхорна з ног. - У яго сёння дзень нараджэння, прафесар, - дадаў ён умольна.

- Добра, уваходзіце, - здаўся Слагхорн. - Усё неабходнае ў мяне ў кайстры, проціяддзе не складанае…

Рон уляцеў у дзверы горача натопленага, застаўленага рэчамі кабінета, спатыкнуўся аб упрыгожаную пэндзлікамі нізенькую зэдальку, з працай утрымаўся на нагах, схапіўшы Гары за шыю, і прамармытаў:

- Яна гэтага не бачыла, не?

- Яна яшчэ не прыйшла, - сказаў Гары, гледзячы на Слагхорн. Той адкрыў набор для падрыхтоўкі зелляў і прыняўся насыпаць па дробцы таго-сяго ў маленькі крыштальны флакончык.

- Гэта добра, - горача вымавіў Рон. - Як я выглядаю?

- Фантастычна, - абыякава запэўніў Слагхорн, працягваючы Рону шклянку з празрыстай вадкасцю. - Выпі, гэта танізавальнае, умацоўвае нервы… дапаможа супакоіцца перад яе прыходам, ну, сам разумееш.

- Выдатна, - узрадаваўся Рон і шумна праглынуў проціяддзе.

Гары і Слагхорн уважліва назіралі за ім. Імгненне Рон, ззяючы, глядзеў на іх; затым усмешка вельмі павольна сышла з яго твару, саступіўшы месцу крайняму жаху.

- Што, апамятаўся? - усміхнуўся Гары. Слагхорн хіхікнуў. - Дзякуй велізарны, прафесар.

- Няма за што, мой хлопчык, няма за што, - адклікнуўся Слагхорн. Рон з адчайным выглядам паваліўся ў самае блізкае крэсла, а Слагхорн паспяшаўся да століка, які быў застаўлены напоямі, са словамі: - Яму трэба што-небудзь выпіць для ўзняцця настрою. Так, у мяне ёсць слівачнае піва, віно… апошняя бутэлька мёду, які настоены ў дубовых бочках… х-мм… жадаў падарыць Дамблдору на Каляды… а, добра… - Слагхорн паціснуў плячамі, - ён не ведае і не пакрыўдзіцца! Чаму бы нам не адкрыць яе і не адсвяткаваць дзень нараджэння містэра Уізлі? Нішто так не палягчае пакут непадзеленага кахання, як вытанчанае віно…

Ён закурлыкаў ад смеху, і Гары далучыўся да яго. З часу няўдалай спробы выцягнуць праўдзівы ўспамін яны ўпершыню зноў апынуліся практычна сам-насам. Калі добры настрой настаўніка захаваецца… калі яны вып'юць дастатковую колькасць дубовага мёду…

- Прашу, прашу, - Слагхорн працягнуў Гары і Рону куфлі, а пасля падняў свой. - Што ж, віншую, Ральф…

- Рон, - шапнуў Гары.

Той, здавалася, нават не чуў тоста, хутка перакуліў куфель і праглынуў віно.

Праз секунду, праз адзін удар сэрца, Гары ўсвядоміў, што здарылася нешта жудаснае, але Слагхорн пакуль яшчэ нічога не зразумеў.

- …будзь здаровы і…

- Рон!

Рон выпусціў куфель, трохі прыўстаў з крэсла - і паваліўся, канвульсіўна тузаючы канечнасцямі. З рота пацякла пена, вочы вылезлі з арбіт.

- Прафесар! - загарлапаніў Гары. - Зрабіце што-небудзь!

Але Слагхорна нібы паралізавала. Рон уздрыгваў, душыўся; яго скура хутка сінела.

- Што… але… - лепятаў Слагхорн.

Гары пераскочыў праз нізенькі столік, падбег да набору для падрыхтоўкі зелляў і прыняўся выхопліваць розныя слоікі і мяшочкі. Рон выдаваў жудасныя гукі. Нарэшце Гары знайшоў тое, што трэба - зморшчаны, падобны на чалавечую нырку камень, які Слагхорн забраў у яго на зеллеварэнні.

Ён кінуўся да Рона, сілком раскрыў яму рот і саўгануў туды безаар. Рон жахліва здрыгануўся і перарывіста выдыхнуў, потым яго цела змякла і замерла ў нерухомасці.

 

Эльфійская агентура

- Карацей, у цэлым, не самы ўдалы дзень нараджэння, - канстатаваў Фрэд.

Наступіў вечар. У палаце панавала цішыня, вокны былі занавешаны, лямпы запаленыя. Рон ляжаў тут адзін, побач сядзелі Гары, Гермiёна і Джыннi. Яны ўвесь дзень прастаялі за падвойнымі дзвярамі бальнічнага крыла, зазіраючы ўнутр, калі хтосьці ўваходзіў або выходзіў. Толькі ў восем вечара мадам Помфры дазволіла ім увайсці. Праз дзесяць хвілін з'явіліся Фрэд і Джордж.

- Не так мы сабе ўяўлялі ўручэнне падарункаў, - хмурна вымавіў Джордж. Ён паклаў на прыложкавы столік вялікі пакет ў падарункавым пакаванні і сеў побач з Джыннi.

- Сапраўды, у нашым уяўленні ён быў у прытомнасці, - сказаў Фрэд.

- Сядзелi мы ў Хогсміду, збіраліся яго здзівіць… - працягваў Джордж.

- Вы былі ў Хогсміду? - падняўшы вочы, спытала Джыннi.

- Мы падумвалі купіць магазін "Зонка", - маркотна растлумачыў Фрэд. - Адкрыць Хоксмідскае аддзяленне. Толькі ці шмат карысці, калі вас не будуць туды пускаць? Каму тады прадаваць тавар… зрэшты, добра, цяпер не аб гэтым.

Ён прысунуў крэсла блiжэй да Гары і паглядзеў на бледны твар Рона.

- Як жа гэта здарылася?

Гары паўтарыў гісторыю, якую распавядаў ужо раз сто - Дамблдору, МакГонагал, мадам Помфры, Герміёне, Джыннi.

-…і тады я саўгануў яму ў горла безоар, ён задыхаў свабадней, Слагхорн кінуўся за дапамогай, прыбеглі МакГонагал і мадам Помфры і аднеслі Рона сюды. Яны лічаць, ён паправіцца. Мадам Помфры кажа, ён праляжыць тут тыдзень або каля таго, будзе прымаць лекі…

- Божа, якое шчасце, што ты сцяміў наконт безоара, - ціха сказаў Джордж.

- Шчасце, што ён наогул тамака знайшоўся, - адклікаўся Гары, які халаднеў кожны раз, калі думаў аб тым, што магло здарыцца, калі бы гэтага каменьчыка пад рукой не апынулася.

Гермiёна, якая цэлы дзень была на рэдкасць маўклівая, амаль нячутна ўсхліпнула. Раніцай яна, цалкам збялелая, прымчалася да дзвярэй лякарні і запатрабавала ў Гары справаздачы аб тым, што здарылася, але потым практычна не прымала ўдзел у гарачых спрэчках Гары і Джыннi аб атручванні. Яна проста стаяла побач, спалохана сціснуўшы зубы, пакуль нарэшце іх не прапусцілі да хворага.

- Мама з татам ведаюць? - спытаў Фрэд у Джыннi.

- Яны тут ужо былі, прыкладна гадзіну назад. Яны цяпер у кабінеце ў Дамблдора і хутка вернуцца…

Рон нешта прамармытаў у сне. Усё замоўклі і паглядзелі на яго.

- Значыць, яд быў у віне? - нягучна прагаварыў Фрэд.

- Так, - ахвотна пацвердзіў Гары; ён не мог уявіць нічога іншага і быў рады магчымасці яшчэ раз усё абгаварыць. - Слагхорн разліў яго i…

- А ён не мог неўзаметку ад цябе што-небудзь падсыпаць?

- Мог, - сказаў Гары, - але толькі навошта?

- Паняцця не маю, - Фрэд нахмурыўся. - Думаеш, што ён выпадкова пераблытаў куфлі? А атруціць збіраўся цябе?

- Навошта Слагхорну труціць Гары? - здзівілася Джыннi.

- Не ведаю, - сказаў Фрэд, - напэўна жадаючых атруцiць Гары зараз нямала. Ён жа Абраны і ўсё такое іншае.

- Думаеш, Слагхорн -Пажыральнік Смеці? - спытала Джыннi.

- Не выключана, - змрочна адказаў Фрэд.

- Ён мог дзейнічаць пад заклёнам Імперыё, - вымавіў Джордж.

- А можа, ён увогуле тут не пры чым, - сказала Джыннi. - Яд маглі наліць у бутэльку, і тады ён прызначаўся для самога Слагхорна.

- Каму трэба забіваць Слагхорна?

- Дамблдор лічыць, што Валан дэ Морт сам жадаў перацягнуць на свой бок Слагхорна, - умяшаўся Гары. - Да Хогвартса Слагхорн цэлы год хаваўся. Верагодна, што… - ён падумаў аб успаміне, якi Дамблдору не атрымалася выцягнуць з Слiзнарта - Валан дэ Морт жадае яго прыбраць, каб ён не прынёс карысці Дамблдору.

- Але ты казаў, што Слагхорн жадаў падарыць гэтую бутэльку Дамблдору на Раство Хрыстова, - нагадала Джыннi. - Значыць, меркаванай ахвярай мог быць і Дамблдор.

- У такім разе атрутнік не занадта добра ведаў Слагхорна, - сказала Гермiёна. Яна загаварыла ўпершыню за некалькі гадзін, і яе голас гучаў, як пры моцнай прастудзе. - Інакш сцяміў бы, што смачнiну ён зберажэ для сябе.

- Ер-мо-на, - нечакана праенчыў Рон.

Усё прыцішэлі, накіраваўшы на яго трывожныя погляды, але Рон пралапатаў нешта непераборлівае і захроп.

Раптам расхінулася дзверы, і ўсё здрыгануліся ад спалоху. У палату шырачэннымі крокамі ўварваўся Хагрыд з арбалетам у руках і кропелькамі дажджу ў валасах, у мядзведжым футры. За ім заставаліся велізарныя, памерам з дэльфіна, брудныя сляды.

- Увесь дзень у лесе! - затыхаючыся, выпаліў ён. – Арагогу стала горш, я яму казкі чытаў… толькі-толькі прыйшоў на вячэру, а прафесар Сцябло мне ўсё і распавяла!... Як Рон?

- Нічога, - сказаў Гары. - Паправіцца.

- Не больш шасці наведвальнікаў за раз! - выклікнула мадам Помфры, выбягаючы са свайго кабінета.

- З Хагрыдом нас як раз шэсць, - заўважыў Джордж.

- А-а… так… - прабурчэла мадам Помфры. Мабыць, з-за неабсяжных памераў Хагрыда яна палічыла яго адразу за некалькіх чалавек і зараз, каб схаваць замяшанне, выхапіла чарадзейную палачку і прынялася паспешліва выдаляць мокрыя сляды.

- Прама паверыць не магу, - хрыпла прагаварыў Хагрыд, гледзячы на Рона і матаючы вялікай калматай галавой. - Не веру і ўсё тут… глядзіце… ляжыць… каму раптам спатрэбілася яго труціць?

- Менавіта гэта мы зараз і абмяркоўвалi, - сказаў Гары. - Незразумела.

- Можа, на грыфіндорскую каманду хтосьці зло затаіў? - занепакоена выказаў здагадку Хагрыд. - Спачатку Кэцці, зараз Рон..

- Каманду? - здзівіўся Джордж. - Ды каму гэта ў галаву зайдзе?

- Вуд забіў бы ўсіх слізэрынцаў, калі бы ведаў, што гэта сыдзе яму з рук, - справядліва заўважыў Фрэд.

- Ці наўрад справа ў квiдыше, але, думаю, паміж замахамі ёсць сувязь, - ціха вымавіла Гермiёна.

- З чаго ты ўзяла? - спытаў Фрэд.

- Па-першае, яны абодва не сталі смяротнымі толькі дзякуючы шчаслівай выпадковасці. А па-другое, ні яд, ні каралі, па ўсёй бачнасці, не патрапілі да меркаваных ахвяр. Вядома, гэта азначае, - дадала яна, разважаючы, - што злачынец небяспечней, чым мы думаем: яму абыякава, колькі людзей ён прыкончыць на шляху да мэты.

Не паспела прагучаць гэтае страшнае вяшчунства, як дзверы зноў адчынілася, і ў палату хутка ўвайшлі містэр і місіс Уізлі. У першы раз яны ўсяго толькі пераканаліся, што Рон паправіцца; цяпер місіс Уізлі абняла Гары і вельмі дужа прыціснула яго да сабе.

- Дамблдор распавёў нам пра безоар, -шмыргаючы носам, вымавіла яна. - Гары, Гары, што тут сказаць? Ты выратаваў Джыннi… потым Артура… а зараз вось - Рона…

- Не варта… я не… - ніякавата мармытаў Гары.

- Калі падумаць, палова нашай сям'і абавязаная табе жыццём, - прыдушаным голасам вымавіў містэр Уізлі. - Так, Гары… дзень, калі Рон вырашыў сесці ў купэ з табой ў "Хогвартс-экспрэсе", вызначана быў для ўсіх Уізлі вельмі шчаслівым.

Гары рашуча не ведаў, што на гэта адказаць, і амаль узрадаваўся, калі мадам Помфры яшчэ раз нагадала, што ў пасцелі Рона павінна знаходзіцца не больш шасці наведвальнікаў. Ён і Гермiёна адразу ўскочылі. Хагрыд таксама вырашыў сысці, каб пакінуць Рона з сям'ёй. Яны ўтрох пайшлі па калідоры да мармуровых усходаў.

- Страшная справа, - правуркатаў Хагрыд сабе ў бараду. - Гэтулькі новых мер, а на дзяцей усё роўна нападаюць… Дамблдор трывожыцца да смерці… нічога не кажа, але я ж бачу…

- А у яго няма ніякіх здагадак? - адчайным голасам спытала Гермiёна.

- З яго-то мазгамі ў яго іх сотні, - адказаў верны Хагрыд. - Але толькі і ён не ведае, хто даслаў гэтыя каралі і хто вiно атруцiў, не то бы іх схапілі, дакладна? Я чаго хвалююся, - Хагрыд панізіў голас і азірнуўся праз плячо (Гары, для пэўнасці, паглядзеў яшчэ і на столь: ці няма Піўза), - калі на дзетак і далей будуць нападаць, Хогвартс доўга не пратрымаецца. Гэта ж як з Таемным пакоем. Ізноў паніка, ізноў бацькi пачнуць забіраць дзяцей, не паспееш азірнуцца, як збяруць раду кіравання і…

Хагрыд замоўк, прапускаючы здань доўгавалосай жанчыны, якая ціхамірна праплыла міма, а потым працягнуў хрыплым шэптам:

- …вырашаць зачыніць нас назаўжды.

- Няўжо гэта магчыма? - спалохалася Гермiёна.

- А ты зірні з іхняга пункта гледжання, - змрочна вымавіў Хагрыд. - Пасылаць дзіця ў Хогвартс гэта ж наогул заўсёды рызыка, так? Калі гэтулькі малалетніх ведзьмакоў сядзяць пад замком у адным месцы, чакай непрыемнасцяў. Але спроба забойства, гэтая справа іншае. Ці мудрагеліста, што Дамблдор сярдуе на Снэ…

Хагрыд раптам устаў як укапаны. На яго асобе - прынамсі, той яго часткі, што віднелася над зблытанай чорнай барадой - з'явілася знаёмы вінаваты выраз.

- Што? - хутка перапытаў Гары. - Дамблдор сярдуе на Снэйпа?

- Я такога не казаў, - адказаў Хагрыд, запанікаваўшы і тым самым цалкам сябе выдаўшы. - Зірніце, колькi часу і, поўнач амаль, мне ўжо трэба…

- Хагрыд, чаму Дамблдор сярдуе на Снэйпа? - гучна паўтарыў Гары.

- Ш-ш-ш! - нервова i незадаволена адгукнуўся Хагрыд. - Няма чаго лямантаваць пра такое на ўсю акругу, ты чаго, жадаеш, каб мяне з працы пагналі? Хоць якое табе дзела, ты ж кінуў сыход за магічнымі…

- Не спрабуй мяне пасарамаціць, гэта не дапаможа! - напорыста сказаў Гары. - Што зрабіў Снэйп?

- Не ведаю, Гары, мне наогул гэтае слухаць не належыла! Я… ну, карацей, выйшаў учора ўвечар з лесу і раптам чую: гутарка… спрэчка, дакладней. Я не жадаў, каб мяне заўважылі. Крадуся сабе міма, імкнуся не слухаць, але яны так… гарачыліся, а вушы не затыкнеш...

- І што? - настойваў Гары. Хагрыд у замяшанні завозіў велізарнымі нагамі.

- Ну… Снэйп казаў, што Дамблдор занадта шмат прымае як належнае і што, можа быць, ён - Снэйп, гэта значыць - не жадае гэтым займацца…

- Чым?

- Не ведаю, Гары! Снэйп накшталт як заявіў, што перапрацаваў, вось і ўсё… а Дамблдор яму ў адказ: маўляў, пагадзіўся, значыць, выконвай. Вельмі так цвёрда. А потым яшчэ сказаў пра расследаванне, якое Снэйп вядзе на сваім факультэце, у Слізэрыне. Ну, у гэтым нічога дзіўнага няма! - выклікнуў Хагрыд, убачыўшы, што Гары і Гермiёна абмяняліся шматзначнымі поглядамі. - Усім дэканам загадалі выведаць наконт караляў…

- Так, але з астатнімі Дамблдор не лаяўся, - заўважыў Гары.

- Слухай, Гары, - Хагрыд эбянтэжана прыняўся круцiць у руках арбалет; раптам раздаўся трэск, і зброя разламалася напалам, - Я ведаю, што табе Снэйп папярок горла, і не жадаю, каб ты ўсякага напрыдумляў.

- Асцярожна, - сцісла папярэдзіла Гермiёна.

Яны абгарнуліся - як раз своечасова, каб заўважыць велізарны цень Аргуса Філча, якая з'явілася на сцяне. Неўзабаве і сам ён выйшаў з-за кута, горбячыся і лязгаючы ад радаснага прадчування зубамі.

- Ага! - прасвістаў ён. - Так позна, а вы не ў ложках! За гэта - спагнанне!

- З якой радасці, Філч? - запярэчыў Хагрыд. - Яны ж са мной.

- Ну і што? - абразліва запытаўся Філч.

- Я - настаўнік, чорт мяне пабяры, ясна, сквiб ты снічлівы? - маментальна ўспыхнуў Хагрыд.

Філч надзьмуўся ад лютасці. Раздалося агіднае шыпенне, і невядома адкуль паўстала місіс Норыс. Выгнуўшыся, яна апавілася вакол худых лодыжак Філча.

- Тупайце адгэтуль, - сказаў Хагрыд кутком рота.

Гары не прыйшлося ўпрошваць; яны з Герміёной пусціліся прочкі. Услед несліся гучныя галасы Хагрыда і Філча. На павароце да грыфіндорской вежы ім сустрэўся Піўз, але ён радасна спяшаўся на крык, хіхікаючы і спяваючы:

Калi дзе сварацца людзi,

Гукнi Пiўза - бойка будзе!

Поўная Дама ўжо спала і разбурчэлася, што яе абудзілі, аднак прапусціла Гары і Герміёну ў агульную гасціную, дзе панавала бязлюддзе і блаславёная цішыня. Відаць, ніхто пакуль не ведаў пра Рона. Гары ўздыхнуў з палягчэннем: роспытаў на сёння было больш чым досыць. Гермiёна, пажадаўшы яму дабранач, накіравалася да спальні дзяўчын, а Гары затрымаўся, сеў перад камінам і ўтаропіўся на згасаючыя вугольчыкі.

Значыць, Дамблдор лаяўся са Снэйпам, накрычаў на яго насуперак усім сваім заявам аб безумоўным даверы… Значыць, ён лічыць, што Снэйп нядосыць старанна дапытвае слізэрынцаў… а можа быць, аднаго слізэрынца - Малфоя?

Чаму жа Дамблдор прыкідваўся, быццам падазрэннi Гары цалкам неабгрунтаваныя? Баяўся, што Гары зробіць дурасць, палезе сам у гэтую справу? Суцэль верагодна. Але не выключана і іншае: Дамблдор не жадае, каб Гары адцягваўся ад заняткаў або ад "хатняга задання" з успамінам. Або Дамблдор не лічыць магчымым дзяліцца падазронамі наконт аднаго з выкладчыкаў з шаснаццацігадовым хлапчуком…

- А, вось і ты, Потэр!

Гары спалохана ўскокнуў на ногi і выхапіў палачку. Ён быў абсалютна ўпэўнены, што ў агульнай гасцінай нікога няма, і не чакаў, што над дальнiм крэслам раптам вырасце нейкая велізарная постаць. Прыгледзеўшыся, ён пазнаў Кормака МакЛагана.

- Я цябе чакаў, - сказаў МакЛаган, не заўважаючы нацэленай на яго чарадзейнай палачкі. -Мусіць, заснуў. Слухай, я бачыў, што Уізлі забралі ў лякарню. наўрад ці ён паправіцца да матчу. Гэта ж на наступным тыдні.

Гары спатрэбілася некалькі секунд, каб зразумець, пра што прамова.

- А… так… квiдыш, - прамармытаў ён, засоўваючы палачку за рамень джынсаў і стомлена праводзячы рукой па валасах. - Сапраўды… можа і не паправіцца.

- Ну я магу ўстаць на вароты, правiльна? - спытаў МакЛаган.

- Так, - сказаў Гары, - думаю, так…

Ён не мог знайсці пярэчанняў; у рэшце рэшт, МакЛаган быў другім па выніках адборачных выпрабаванняў.

- Выдатна, - узрадвана вымавіў МакЛаган. - Калі трэніроўка?

- Што? А… заўтра ўвечар.

- Добра. Слухай, Потэр, нам трэба загадзя сёе-тое абгаварыць. У мяне ёсць меркаванні наконт стратэгіі, яны могуць апынуцца карыснымі.

- Выдатна, - без запалу адказаў Гары. - Заўтра, добра? А то я парадкам стаміўся…

На наступны дзень навіна аб атручванні Рона хутка распаўсюдзілася па школе, але, у адрозненні ад нападу на Кэцці, не выклікала вялікай сенсацыі. Лічылася, што калі ўсё адбылося ў кабінеце выкладчыка зеллеварэння, гэта мог быць няшчасны выпадак; да таго ж, Рону своечасова далі проціяддзе, і справа скончылася шчасна. У цэлым, грыфіндорцаў больш хваляваў матч з Хафлпафам; шматлікія жадалі ўбачыць, як Захарыя Сміт, паляўнічы хафлпафскай каманды, панясе заслужанае пакаранне за свае гнюсныя каментары да першага матчу сезону.

А вось Гары яшчэ ніколі не цікавіўся квiдышам так мала. Думкi пра Драка Малфоя хутка ператварылiся ў яго ў падабенства манii. Пры кожным зручным выпадку правяраў Карту Марадзёраў і, бывала, адмыслова ішоў туды, дзе знаходзіўся Малфой, аднак ні разу не заспеў яго за чым-небудзь падазроным. І усё жа ён па-ранейшаму невытлумачальна знікаў з карты…

Нажаль, часу на абдумванне гэтай загадкі было зусім мала, улічваючы трэніроўкі, дамашнiя заданні, ды яшчэ тую акалiчнасць, што зараз, куды б ён нi накiроўвался, за iм неадступна рушылi МакЛаган і Лаванда Браўн.

Ён нават не ведаў, хто з іх надакучыў яму больш. МакЛаган бамбаваў яго намёкамі на тое, што як галкiпер ён куды лепш за Рона і што Гары, убачыўшы яго гульню, хутка сам у гэтым пераканаецца. Акрамя таго, МакЛаган ахвотна крытыкаваў іншых гульцоў і завальваў Гары дэталёвымі схемамі трэніровак, так што Гары не аднойчы прыходзілася нагадваць, хто з іх капітан.

Лаванда, у сваю чаргу, стала апынялася поруч Гары і адразу пачынала абмяркоўваць Рона, што было не меней стомна, чым спартыўныя лекцыі МакЛагана. Спачатку Лаванда крыўдавала на тое, што ніхто не здагадаўся паведаміць ёй пра няшчасце з Роном ("Усё-ткі я яго дзяўчына!"), але потым прабачыла Гары яго бестактоўнасць і вырашыла правесцi з iм шэраг шчырых гутарак, прысвечаных пачуццям Рона, хоць Гары з радасцю бы адмовіўся ад такога прывілею.

- Слухай, чаму бы табе не спытаць самога Рона? - пацікавіўся Гары пасля асабліва доўгіх распытванняў Лаванды, якая ахапiлi сабою ўсё, пачынальна з таго, ці спадабалася Рону яе новая парадная адзежа, сканчаючы тым, ці ўпэўнены Гары, што Рон лічыць свае адносіны з ёй "сур'ёзнымі".

- Я бы спытала, толькі, як ні прыйду, ён усё спіць! - засмучана выклікнула Лаванда.

- Так? - здзівіўся Гары. Яго Рон сустракаў суцэль бадзёра, з нецярпеннем чакаў навін аб Дамблдоры і Снэйпе і быў гатовы без стомы перамываць косткі МакЛагену.

- А Гермiёна Грэнжер працягвае яго наведваць? - раптам пацiкавiлася Лаванда.

- Так, па-мойму. Яны жа сябры, - пачуваючыся няўтульна, адказаў Гары.

- Сябры, не смешыце мяне, - з кепікамі сказала Лаванда. - Калі мы пачалі сустракацца, яна з ім шмат тыдняў не размаўляла! А зараз, калі ён стаў такі цікавы, марыць змірыцца…

- Як ты можаш? Яго спрабавалі атруціць, што жа тут цікавага? - уразіўся Гары. - І наогул… Як бы там нi было, прабач, я павiнен пайсцi, ідзе МакЛаган, зноў прычэпiцца да мяне з размовамi пра квiдыш, - паспешліва прамармытаў Гары, шаснуў убок, у дзверы, якая здавалася суцэльнай сцяной, і кароткім шляхам панёсся на зеллеварэнне, дзе, да шчасця, ні Лаванда, ні МакЛаган не маглі яго дастаць.

Раніцай перад матчам супраць Хафлпафа Гары, перш чым адправіцца на стадыён, заскочыў у лякарню. Рон страшна хваляваўся; мадам Помфры не адпускала яго глядзець гульню, лічачы, што ён можа ператаміцца.

- Як поспехі МакЛагана? - нервова спытаў ён, мабыць, забыўшыся, што задаваў гэтае пытанне як мінімум двойчы.

- Я жа сказаў, - цярпліва паўтарыў Гары, - будзь ён хоць зорка сусветнага маштабу, я бы не пакінуў яго ў камандзе. Ён ён лезе да ўсiх з указаннямi,вучыць, што каму рабіць, і наогул лічыць сябе лепш за усіх. Я сплю і бачу, як бы ад яго адкараскацца. Дарэчы,- сказаў ён, паднімаючыся, і ўзяў у рукі "Пошуг", - можа, перастанеш прыкідвацца спячым перад Лавандай? А то яна мяне ўжо давяла да ручкі.

- А, - збянтэжана вымавіў Рон, - Так. Вядома.

- Не жадаеш больш сустракацца, так і скажы, - параіў Гары.

- Так… але… гэта не так проста, - прамармытаў Рон, памаўчаў і як бы няўзнак пацікавіўся: - А Гермiёна зойдзе перад матчам?

- Не, яны з Джыннi ўжо на стадыёне.

- Зразумела, - спахмурнеўшы, сказаў Рон. - Добра. Ну, жадаю поспехаў. Спадзяюся, ты разграмiш МакЛаг… гэта значыць, Сміта.

- Паспрабую, - адказаў Гары I закiнуў на плячо мятла. - Убачымся пасля матчу.

Ён хутка крочыў па спусцелых калідорах; уся школа была на вуліцы, альбо на стадыёне, альбо накiроўвалiся да яго. Гары пазіраў у вокны, мяркуючы, наколькі моцны вецер, і раптам пачуў наперадзе шум. Насустрач ішоў Малфой з двума дзяўчынкамі; абедзве выглядалі жудасна незадаволенымі і пакрыўджана дзьмуліся.

Пры выглядзе Гары Малфой замер, затым сцісла, зларадна хохотнул і зрушыўся далей.

- Куды гэта ты? - спытаў Гары.

- Спяшаюся і падаю распавесці, Потэр, каму і ведаць, як не табе, - здзекліва працадзіў Малфой. - Паспяшайся лепш, людзі чакаюць Абранага Гульца, Хлопчыка, Які Заўсёды Перамагае, або як тамака цябе цяпер клічуць.

Адна з дзяўчынак супраць волі хіхікнула. Гары здзіўлена ўтаропіўся на яе. Яна счырванела. Малфой, закрануўшы Гары, мінуў міма. Дзяўчынкі затупалі за ім, і неўзабаве яны ўтраіх схавалася за кутом.

Гары сапраўды ўрос зямлю. Ён стаяў і не адрываючыся глядзеў ім услед. Вось бязладдзе; ён ледзь паспявае на матч, а тут Малфой! Накіраваўся па сваіх справах, калі ўся школа на вуліцы: выдатны шанец высвятліць, што жа ў яго на розуме. Хутка праляталі маўклівыя секунды, а Гары марудзіў, застыўшы ў нерухомасці і гледзячы на кут, за якім знік Малфой…

- Дзе знікаў? - незадаволена спытала Джыннi, калі Гары ўляцеў у распранальню. Уся каманда ўжо перапранулася і падрыхтавалася да выхаду; Пікс і Кут, Адбівалы, нервова стукалі сябе па нагах бітамі.

- Я сустрэў Малфоя, - ціха адказаў Гары, нацягваючы праз галаву чырвоную адзежу.

- І што?

- Тое, што я жадаў высвятліць, чаму ён і нейкія дзве дзяўчынкі тырчаць у замку, калі ўсё астатнія на стадыёне…

- Гэта так важна менавіта цяпер?

- Зараз я ўжо ці наўрад пазнаю! - кінуў Гары, схапіў "Пошуг" і паправіў акуляры. - Усё, пайшлі!

Не сказаўшы больш ні слова, ён рашуча выйшаў на поле пад аглушальныя крыкі з трыбун. Ветра амаль не было, па небе плылі невялікія аблокі, час ад часу прагледжвала яркае сонца.

- Падступнае надвор'іца! - падбадзёрыў каманду МакЛаган. - Пікс, Кут, падлятайце з боку сонца, каб яны не бачылі вашага набліжэння…

- МакЛаган, капітан тут - я, хопіць раздаваць указанні, - раздражнёна спыніў яго Гары. - Ішоў бы ты лепш да тычак!

Незадаволены МакЛаган выдаліўся. Гары звярнуўся да Піксу і Куту і неахвотна сказаў:

- Падлятайце з боку сонца.

Ён абмяняўся поціскам рукі з хафлпафскім капітанам, а затым па свістку мадам Трук адапхнуўся ад зямлі, узняўся ў паветра, вышэй сваёй каманды, і стаў аблятаць поле ў пошуках Сніча. Калі злавіць яго хутчэй, то можна паспець вярнуцца ў замак, узяць Карту Марадзёраў і высвятліць, чым заняты Малфой…

- Квофл у руках Сміта з Хафлпафа, - рэхам разнёсся над стадыёнам летуценны голас. - Гэта ён у апошні раз каментаваў матч і Джыннi Уізлі наляцела проста на яго, адмыслова, я думаю… ва ўсякім выпадку, так гэта выглядала. Сміт даволі грубіянска адклікаўся пра Грыфіндор, а зараз, калі гуляе супраць іх, мусіць, шкадуе аб гэтым… ой, глядзіце, Джыннi адабрала ў яго мяч, яна мне падабаецца, такая добрая…

Гары здзіўлена паглядзеў уніз на пляцоўку каментатара. Няўжо хтосьці ў здаровым розуме і цвёрдай памяці пусціў туды Луну Лаўгуд? Але нават адгэтуль, з вышыні, нельга было не пазнаць доўгія бруднавата-белыя валасы і пробкавыя каралі… Прафесар МакГонагал стаяла побач з Лунай і выглядала некалькі збянтэжанай, нібы пачала сумнявацца ў правільнасці гэтага прызначэння.

- …але зараз вялікі хафлпафец адабраў у яе Квофл, не памятаю, як яго клічуць, нейкі Быкінс… Бугайні…

- Скоткінс! - гучна паправіла прафесар МакГонагал. Натоўп засмяялася.

Гары агледзеўся; Сніча не было відаць. Праз імгненне Скоткінс забіў гол. МакЛаган зласліва лямантаваў на Джыннi за тое, што яна адпусціла Квофл Ён у выніку не заўважыў вялікага чырвонага мяча, які прасвістаў міма яго правага вуха.

- МакЛаган, можа, зоймешся сваёй справай, і пакінеш усіх астатніх у супакоі! - зароў Гары, разгортваючыся асобай да свайго Ахоўніка.

- Бяру прыклад з цябе! - абурана крыкнуў у адказ пачырванеўшы МакЛаган.

- Гары Потэр лаецца са сваім Ахоўнікам, - ціхамірна паведаміла Месяц. хафлпафцы і слізэрынцы на трыбунах здзекліва, радасна загаманілі. - Ці наўрад гэта дапаможа знайсці Сніч, але, магчыма, тут нейкая хітрасць…

Вылаяўшыся, Гары стромка разгарнуўся і ізноў паляцеў вакол стадыёна, уважліва аглядаючы ўсё вакол і спадзяючыся на з'яўленне малюсенькага крылатага залатога мячыка.

Джыннi і Дэмельза забілі кожная па гале, чым пацешылі чырвона-залатых заўзятараў. Затым Груббакінс забіў, зраўнаваўшы становішча, але Луна гэтага не заўважыла; у яе цалкам адсутнічала цікавасць да такіх прызямлёных рэчаў, як галы. Затое яна спрабавала прыцягнуць увагу гледачоў да аблокаў мудрагелістай формы і выказала здагадку, што Захарыя Сміт, якому дагэтуль не атрымоўвалася ўтрымліваць Квофл даўжэй хвіліны, хварэе загадкавым "сіндромам няўдачніка".

- Семдзесят - сорак у карысць Хафлпафа! - раўнула прафесар МакГонагал у мегафон Луны.

- Праўда, ужо? - безуважліва здзівілася Луна. - Ой, глядзіце! Грыфіндорскі ахоўнік адабраў у адбівалы біту.

Гары рэзка звярнуўся. І праўда, МакЛаган па нейкіх таямнічых меркаваннях адабраў у Пікса біту і, здаецца, паказваў, як запусціць нападалу ў імкліва набліжаючагася Скоткінса.

- Неадкладна аддай біту і вярніся да тычак! - зароў Гары і кінуўся да МакЛагана. Той люта замахнуўся і ніякавата патрапіў па мячы.

Асляпляльны, ванітны боль… выбліск… падаленыя крыкі… і ўніз, уніз па доўгіаму, даўжэзнаму тунэлю…

У наступнае імгненне Гары адкрыў вочы ў дзіўна цёплай, зручнай пасцелі. Над ім была цёмная столь і круг залацістага святла. Ён з цяжкасцю адарваў галаву ад падушкі. Злева ляжаў нехта знаёмы - вяснушчаты і руды.

- Рад, што ты заскочыў да мяне, - сказаў Рон.

Гары міргнуў і агледзеўся па баках. Вядома: ён у лякарні. Неба за акном цёмна-сіняе з малінавымі пражылкамі. Матч даўным-даўно скончыўся… надзеі пасацыць за Малфем няма. Галава Гары здавалася дзіўна цяжкай. Ён падняў руку і абмацаў шчыльны цюрбан з бінтоў.

- Што здарылася?

- Расколіна ў чэрапе, - мадам Помфры хутка падышла і заставіла яго зноў адкінуцца на падушкі. - Турбавацца не пра што, я ўсё адразу загаіла, але ты застаешся на ноч. Некалькі гадзін табе нельга перанапружвацца.

- Я не жадаю на ноч, - абурыўся Гары, сеў і скінуў коўдру. - Я жадаю знайсці і забіць МакЛагана.

- Баюся, гэта і завецца "перанапружвацца", - сказала мадам Помфры, уладна вяртаючы яго ў пасцелю, і пагрозліва падняла палачку. - Ты застанешся тут, пакуль цябе не выпішуць, Потэр, або я паклічу дырэктара.

Яна рашуча выдалілася ў свой кабінет, а Гары, кіпячы ад абурэння, апусціўся на падушкі.

- Ты ведаеш, з якім рахункам мы прайгралі? - скрозь зубы спытаў ён Рона.

- Ведаю, - прабачальным тонам адказаў Рон. - Канчатковы рахунак трыста двадцаць- шэсцьдзесят.

- Пышна, - люта выплюнуў Гары. - Проста пышна! Ну, пачакай, МакЛаган, дабяруся я да цябе…

- Навошта табе гэты троль, - слушна заўважыў Рон. - Асабіста я лічу, што варта абдумаць варыянт з заклёнам Прынца, ад якога растуць пазногці. І наогул, раней, чым ты адгэтуль выйдзеш, з ім разбярэцца каманда, яны відавочна не ў захапленні…

У голасе Рона гучала дрэнна ўтоеная весялосць; ён быў проста шчаслівы, што МакЛаган так аблажаўся. Гары ляжаў, утаропіўшыся ў круг святла на столі; нядаўна падгоены чэрап не то каб балеў, але набываў празмерную адчувальнасць.

- Мне адгэтуль было чуваць каментарыі, - сказаў Рон. У яго голасе звінеў смех. - Спадзяюся, Луна заўсёды будзе каментаваць… Сіндром няўдачніка…

Але Гары быў занадта злосны, каб ацаніць гумар сітуацыі, і пырханне Рона патроху заціхла.

- Дарэчы, пакуль ты быў без прытомнасці, Джыннi прыходзіла, - пасля доўгага маўчання сказаў ён, і ўяўленне тут жа панесла Гары далёка-далёка, туды, дзе Джыннi, рыдаючы над яго нячулым целам, прызнаецца яму ў сваіх глыбокіх пачуццях, а Рон іх бласлаўляе… - Яна сказла, ты ледзь паспеў на матч. Чаму гэта? Ты сышоў адсюль своечасова.

- А-а… - пралапатаў Гары. Сцэна перад яго ўнутраным поглядам скурчылася і знікла. - Так… Разумееш, я ўбачыў Малфоя, ён ішоў кудысьці з двумя дзяўчынкамі, па якіх было відаць, што іх гэта цалкам не цешыць, і гэта ўжо другі раз, калі ён прапускае матч па квідышу.На апошнім матчы яго таксама не было, памятаеш? - Гары ўздыхнуў. - Лепш бы я пайшоў за ім, чым трываць такую паразу…

- Не дуры, - рэзка абарваў Рон. - Прапускаць матч з-за нейкага Малфоя! Ты жа капітан!

- Я жадаю ведаць, чым ён заняты, - сказаў Гары. - І не кажы, што я ўсё выдумаў! Пасля яго гутаркі са Снэйпам…

- Я ніколі не казаў, што ты ўсё выдумаў, - Рон прыпадняўся на локці і, нахмурыўшыся, паглядзеў на Гары, - толькі няма такога правіла, што злыднем можа быць толькі адзін чалавек! Ты зусім звар'яцеў на Малфое, Гары. Жадаеш прапусціць матч, каб сачыць за ім…

- Я жадаю заспець яго на месцы злачынства! - засмучана кінуў Гары. - Высвятліць, куды ён ходзіць, калі знікае з карты?

- Не ведаю… у Хоксмід? - выказаў здагадку Рон, пазяхнуўшы.

- Я ні разу не бачыў яго на карце ў сакрэтных праходах. Іх, мусіць, зараз ахоўваюць?

- Тады я не ведаю, - сказаў Рон.

Запанавала маўчанне. Гары глядзеў у столь, на круг святла ад лямпы, і разважаў…

Калі бы ён валодаў уладай Руфуса Скрымджара, то ўсталяваў за Малфоем сачэнне, але, нажаль, у яго пад пачаткам няма цэлага кабінета аўрораў… Гары мімалётна падумаў аб А Д, але тут узнікала праблема прагулаў; што ні кажы, ва ўсіх вельмі шчыльны расклад…

З ложка Рона данёсся ціхі, гулкі храп. Потым мадам Помфры выйшла з свайго кабінета ў тоўстым халаце. Гары зразумеў, што прасцей за ўсё прыкінуцца спячым; ён звярнуўся на бок і стаў слухаць, як, падпарадкоўваючыся руху чарадзейнай палачкі, зачыняюцца запавесы. Лямпы самі сабой прытушылі святло, і фельчарка вярнулася да сабе; дзверы зашчапілася, і Гары зразумеў, што яна легла спаць.

Гэта ўжо трэцяе трапленне ў лякарню з-за квiдышнай траўмы, думаў у цемры Гары. У апошні раз ён зваліўся з мятлы з-за дзяментараў, а да гэтага ў яго ў руцэ растварыліся ўсе косткі - дзякуй няшчаснаму няўмеху прафесару Локхарду… мабыць, тады было балючай за ўсё … страшная пакута, калі за адну ноч зноўку адрастаюць косткі… яго пакут не палегчыў нават нечаканы візіт пасярод…

Г