Падслуханая прадракальніца

Раман Гары і Джыні стаў прадметам жывой цікавасці шматлікіх – галоўным чынам, дзяўчынак, - затое сам Гары з прыемным здзіўленнем выявіў, што зрабіўся абсалютна неўспрымальны да слыхаў. Апынулася, што гэта нават прыемна - калі пра табе, для разнастайнасці, гутараць не з-за якой-небудзь цёмнай гісторыі, а таму, што ты шчаслівы як ніколі ў жыцці.

- Можна падумаць, ім больш не пра што казаць, - сказала Джыні. Яна сядзела на падлозе ў агульнай гасцінай, прывалячыся спіной да ног Гары, і чытала "Штодзённы Прарок". - Тры напады дзяментараў за тыдзень, а Рамільду Вейн цікавіць адно: ці праўда, што ў цябе на грудзі выкалаты гіпагрыф.

Рон з Герміёнай гучна разрагаталіся.

- І што ты адказала?

- Што не гіпагрыф, а венгерскі хвастарог, - Джыні гультаявата перавярнула старонку. - Як у сучаснага мачо.

- Дзякуй, - усміхнуўся Гары. - Ну, а ў Рона што?

- Карузлікавая Пухлянятка - я, вядома, не сказала, дзе.

Герміёна пакацілася са смеху, а Рон нахмурыўся.

- Глядзіце ў мяне, - ён строга пагразіў пальцам Гары і Джыні. - А то раздумаюся і забяру дазвол…

- Дазвол, - кпліва паўтарыла Джыні. - З якіх гэта часоў мне патрабуецца твой дазвол? І наогул, ты сказаў, што лепш ужо Гары, чым Дын або Майкл.

- Была справа, - неахвотна прызнаў Рон. - Але яшчэ да таго, як вы пачалі лізацца ў усіх навідавоку…

- Гнюсны крывадушнік! А самі з Лавандай? Ліпнулі адзін да аднаго, як пара вугроў, дзе толькі можна! - абурылася Джыні.

Урэшце, наступіў чэрвень, і цярпенню Рона не пагражалі занадта цяжкія выпрабаванні. Гары і Джыні праводзілі разам значна менш часу, чым раней: набліжаліся іспыты па С.А.Ч., і Джыні прыходзілася дапазна займацца. Як-то ўвечар, калі яна пайшла ў бібліятэку, Гары сядзеў каля акна ў агульнай гасцінай і нібы дарабляў дамашняе заданне па гербалогіі, а ў рэчаіснасці зноў перажываў адну асабліва шчаслівую гадзіну, які яны з Джыні замест абеду правялі на беразе возера. Раптам паміж ім і Ронам плюхнулася Герміёна, суровая і рашучая.

- Гары, мне трэба з табой пагаварыць.

- Пра што? - адразу насцярожыўся Гары. Не раней як учора яна лаяла яго за тое, што ён адцягвае Джыні ад падрыхтоўкі да іспытаў.

- Пра так званага Прынца-Паўкроўку.

- Ізноў дваццаць пяць, - праенчыў ён. - Забудзься ты пра гэта нарэшце!

Ён баяўся вяртацца ў Патрабавальны Пакой за падручнікам Прынца, і на зеллеварэнні ўжо не бліскаў (Слагхорн, якому вельмі падабалася Джыні, пакуль толькі жартаваў: мо, небарака, зусім страціў галаву ад кахання). Але Гары быў упэўнены, што Снэйп спіць і бачыць, як бы накласці лапы на падручнік, і вырашыў да лепшых часоў пакінуць кнігу там, дзе яна ёсць.

- Не забудуся, - цвёрда сказала Герміёна, - пакуль ты мяне не выслухаеш. Увогуле, так: я паспрабавала высветліць, хто мог у якасці хобі вынаходзіць чорныя заклёны…

- Ды не было ў яго такога хобі…

- У яго, у яго… а хто сказаў, што гэта менавіта ён?

- Ужо абмяркоўвалі, - незадаволена кінуў Гары. - Прынц, Герміёна, Прынц!

На шчоках Герміёны запалалі чырвоныя плямы.

- Менавіта! - выкрыкнула яна, дастала з кішэні вельмі старую газетную выразку і кінула на стол перад Гары. - Вось, паглядзі! На здымку!

Гары ўзяў у рукі мятую выразку і паглядзеў на малюнак, які рухаўся; Рон таксама з цікаўнасцю пацягнуўся да яго. З жоўклай ад часу фатаграфіі глядзела худасочная дзяўчына гадоў пятнаццаці, зусім не прыгажуня - панурая, з бледным выцягнутым тварам і густымі бровамі. Подпіс унізе абвяшчаў: "Эйлін Прынц, капітан каманды Хогвартса па гульні ў пабракушы.

- І што? - спытаў Гары, хутка прабегшы вачамі кароткую і сумную нататку пра школьнае спаборніцтва.

- Яе клікалі Эйлін Прынц. Прынц, Гары.

Яны паглядзелі адзін на другога, і Гары зразумеў, што мае ў выглядзе Герміёна. Ён засмяяўся.

- Ніколі!

- Што?

- Думаеш, яна - Прынц-Паўкроўка…? Кінь.

- А чаму не? Гары, у чараўніцкім свеце няма сапраўдных прынцаў! Значыць, гэтая альбо мянушка, выдуманы тытул, якім хтосьці вырашыў сябе ўзнагародзіць, альбо сучаснаснае імя, так? Не, ты паслухай! Можа, яе бацька быў чараўнік па прозвішчы Прынц, а маці - нечараўніца, вось і атрымліваецца, што яна напалову Прынц!

- Так, так, проста геніяльна…

- Не, праўда! Можа, яна ганарылася сваім прозвішчам!

- Слухай, Герміёна, я сапраўды ведаю: ён - не дзяўчынка. Проста ведаю і ўсё.

- Проста ты занізкага меркаванні аб дзяўчынках, - атрутна сказала Герміёна.

- Вядома, цэлых пяць гадоў маю зносіны з табой і лічу дзяўчынак дурненькімі, - абразіўся Гары. - Не, разумееш… то, як ён піша... Я упэўнены, што Прынц - хлопчык, я адчуваю! А твая Эйлін тут зусім не пры чым. І наогул, дзе ты яе адкапала?

- У бібліятэцы, - рушыў услед суцэль прадказальны адказ. - Там велізарная падборка старых нумароў "Штодзённага"… Добра, паспрабую даведацца пра яе пабольш.

- Ага, поспехаў, - раздражнёна пажадаў Гары.

- Дзякуй, - абыякава адказала Герміёна. - І перш за ўсё, - кінула яна ўжо ад партрэтнай дзюры, - я прагледжу архіўныя запісы аб узнагародах за поспехі ў зеллеварэнні!

Гары хмурна паглядзеў ёй услед, а затым вярнуўся да сузірання неба за акном, якое цямнела.

- Ніяк не можа прабачыць, што ты яе ў чымсьці абышоў, - прамармытаў Рон, зноў апускаючыся ў чытанне "Тысячы чарадзейных траў і грыбоў".

- Ты-ж, спадзяюся, не лічыш мяне прыдуркам за тое, што я жадаю вярнуць падручнік?

- Не, вядома! - з гарачнасцю выклікнуў Рон. - Ён геній, твой Прынц… калі бы не яго падказка пра безаар… - ён шматзначна шоргнуў пальцам па сваім горле, - я бы з табой зараз не размаўляў. У сэнсе, я не кажу, што заклён, які ты выкарыстаў супраць Малфоя, добры…

- Я таксама, - хутка ўставіў Гары.

- Але ён жа паправіўся, так? Як новенькі, без праблем.

- Так, - кіўнуў Гары; гэта было сапраўды так, але сумленне яго ўсё роўна мучыла. - Дзякуй Снэйпу…

- У суботу зноў пойдзеш адпрацоўваць? - спытаў Рон.

- Так, і ў наступную таксама, і потым, - уздыхнуў Гары. - А яшчэ ён намякае, што да канца года мне са ўсімі скрынкамі не разабрацца і прыйдзецца працягнуць у сёмым класе.

Цяпер адпрацоўкі яго асабліва злавалі, паколькі адымалі каштоўны час, які можна было б правесці з Джыні. Гары нярэдка здавалася, што Снэйп гэта выдатна разумее - з кожным разам ён затрымоўваў яго ўсё даўжэй і да таго ж адпускаў шматзначныя рэплікі: мо, выпускаеш добрае надвор'е і іншыя задавальненні.

Ад горкіх разважанняў Гары адцягнула з'яўленне Джымі Пікса з пергаментным скруткам у руках.

- Дзякуй, Джымі… О, гэта ж ад Дамблдора! - усхвалявана выклікнуў Гары, разгортваючы пасланне і прабягаючы яго вачамі. - Ён просіць як мага хутчэй прыйсці да яго ў кабінет!

Яны з Ронам утаропіліся адзін на аднаго.

- Чорт, - прашаптаў Рон. - Ты ж не думаеш… што ён знайшоў…?

- Пабягу пазнаю, - Гары ўскочыў з крэсла.

Ён выскачыў з агульнай гасцінай і паспешліва пабег па сёмым паверсе. Па дарозе ён не сустрэў нікога, акрамя Піўза, які ляцеў насустрач. Той млява, па звычцы, закідаў Гары мелам і з гучным хіхіканнем увярцеўся ад яго псуты. Як толькі Піўз схаваўся, на паверсе запанавала маўчанне; да адбоя заставалася пятнаццаць хвілін, амаль усё ўжо разышліся па агульных гасціных.

Раптам Гары пачуў крык і нейкі грукат. Ён замёр, прыслухваючыся.

- Ды як… ты… смееш… а-а-а-а-а-а!

Крык даносіўся з блізкага калідора. Гары кінуўся туды, трымаючы напагатове чарадзейную палачку, імкліва загарнуў за кут і ўбачыў прафесара Трэлані, якая ляжала на падлозе. Шаль загарнулася ёй на галаву; побач валяліся бутэлькі з херасам, адна з іх разбілася.

- Прафесар…

Гары хутка падышоў да настаўніцы, каб дапамагчы ёй падняцца. Некалькі нітак незлічоных зіготкіх караляў учапіліся за яе акуляры. Яна гучна ікнула, прыгладзіла валасы, узялася за працягнутую руку Гары і ўстала.

- Што адбылося, прафесар?

- Ты яшчэ пытаеш! - пранізліва завішчала яна. - Я ішла па калідоры, гаротна разважаючы пра змрочныя прадвесці, якія мне адкрыліся…

Але Гары амаль не слухаў. Ён толькі зараз заўважыў, дзе яны знаходзяцца: справа вісеў габелен з танцуючымі тролямі, а злева цягнулася абсалютна роўная каменная сцяна, за якой…

- Прафесар, вы што, спрабавалі пракрасціся ў Патрабавальны Пакой?

- …і знаках, якія… што?

Яе вочы раптам забегалі.

- У Патрабавальны Пакой, - паўтарыў Гары. - Вы спрабавалі туды пракрасціся?

- Я… трэба ж… не ведала, што школьнікам вядома…

- Далёка не ўсім, - сказаў Гары. – Усё такі, што здарылася? Вы крычалі… вас хтосьці пакрыўдзіў?

- Мяне… ці бачыш, - прафесар Трэлані, нібы абараняючыся, шчыльней захінула шаль і падняла на Гары вочы, вельмі павялічаныя лінзамі акуляраў. - Я жадала… э-э… схаваць такія-сякія… э-м-м… асабістыя рэчы… - І яна невыразна замармытала пра "зласлівыя паклёпы".

- Ясна, - кіўнуў Гары, паглядзеўшы на бутэлькі з херасам. - Але вам не атрымалася ўвайсці?

Гэта здалося яму вельмі дзіўным; бо пакой адчыніўся, калі спатрэбілася схаваць падручнік Прынца-Паўкроўкі.

- Увайсці ж я ўвайшла, - прафесар Трэлані гнеўна паглядзела на сцяну. - Але ўнутры ўжо хтосьці быў.

- Быў? Хто? - патрабавальна спытаў Гары. - Хто там быў?

- Паняцця не маю, - адказала прафесар Трэлані, трохі збянтэжыўшыся ад настойлівасці Гары. - Я увайшла і пачула голас, у той час як за ўсе гады, што я хаваю… гэта значыць, карыстаюся пакоем… такога ні разу не здаралася.

- Голас? Што ён казаў?

- Што казаў? Нічога не казаў, - сказала прафесар Трэлані. - Ён хутчэй… крычаў.

- Крычаў?

- Ад радасці, - удакладніла яна.

Гары ўпіўся ў яе вачамі.

- Мужчынскі ці жаночы?

- Магу толькі здагадвацца, але, мабыць, мужчынскі, - прагаварыла прафесар Трэлані.

- І ён чаму-то цешыўся?

- Як вар'ят, - пагардліва адказала прафесар Трэлані.

- Нібы нешта святкаваў?

- Мабыць, так.

- А потым…?

- Я крыкнула: "Хто тут?"

- А проста так вы не маглі зразумець, хто гэта? - расчаравана пацікавіўся Гары.

- Маё ўнутранае вока, - з вартасцю адказала прафесар Трэлані, папраўляючы шалі і зіготкія каралі, - было накіравана на матэрыі, змешчаныя далёка за межамі зямных рэалій.

- Ясна, - кіўнуў Гары; пра ўнутранае вока прафесара Трэлані ён чуў не раз і не два. - І ён назваўся?

- Не! - выклікнула яна. - У вачах у мяне стала чорным-чорна, і я вылецела з пакоя галавой наперад!

- Вы што, не маглі гэтага прадбачыць? - не ўтрымаўся Гары.

- Не, я ж сказала, усё счарнела… - Яна замоўкла і падазрона ўтаропілася на яго.

- Я думаю, вам трэба пра ўсё распавесці прафесару Дамблдору, - сказаў Гары. - Ён павінен ведаць, што Малфой святкаваў… у сэнсе, што вас вышпурнулі з пакоя.

Да яго здзіўлення, прафесар Трэлані ганарліва выпрастала спіну і холадна вымавіла:

- Дырэктар даў мне зразумець, што жадае скараціць нашы зносіны, а я не з тых, хто навязвае сваё грамадства людзям, якія мяне не шануюць. Калі Дамблдор аддае перавагу не звяртаць увагі на засцярогі карт…

Нечакана яе кашчавыя пальцы ўпіліся ў запясце Гары.

- Зноў і зноў, як ні раскладвай…

Яна драматычна выхапіла з-пад шалі карту і прашаптала:

- …вежа, паражаная маланкай. Катастрофа. Няшчасце. І з кожным разам усё бліжэй…

- Ясна, - у чарговы раз кіўнуў Гары. - Увогуле… я ўсё ж думаю, што вам лепш распавесці Дамблдору пра голас. І як усё пацямнела, а вас вышпурнула з пакоя…

- Думаеш? - Прафесар Трэлані задумалася, але Гары бачыў, што ёй вельмі жадаецца распавесці каму-небудзь аб сваёй прыгодзе.

- Я як раз іду да яго, - паведаміў Гары. - У мяне з ім сустрэча. Можам пайсці разам.

- Раз так, добра,- усміхнулася прафесар Трэлані. Яна нахілілася, падхапіла бутэлькі і без лішніх роздумаў кінула іх у вялікую сіне-белую вазу, якая стаяла побач у нішы сцяны.

- Як мне не хапае цябе на ўроках, Гары, - шчыра вымавіла яна, выкрочваючы побач з ім. - Вядома, ты ніколі толкам не Бачыў… але затое быў выдатным Аб'ектам…

Гары не адказаў; у свой час яму страшна не падабалася быць Аб'ектам бясконцых трагічных прадказанняў.

- Баюся, - працягвала прафесар Трэлані, - што наш каняжына… прабач, кентаўр… поўны дурань у картачнай варажбе. Я пытала яго - як празорца празорцу – ці не адчувае ён таксама падаленых вібрацый будучай бяды? Але ён літаральна падняў мяне на смех. На смех!

Яна істэрычна падвысіла голас, і на Гары адчувальна павеяла херасам, хоць бутэлькі засталіся далёка ззаду.

- Мабыць, дурны конь чуў гутаркі пра тое, быццам я не ўспадкавала дарунак маёй прапрабабкі. Зайздроснікі, дарагі хлопчык, вакол зайздроснікі... Ведаеш, што я адказваю такім людзям, Гары? Няўжо Дамблдор даў бы мне месца педагога ў нашай выдатнай школе, няўжо давяраў бы мне так доўгія гады, калі бы я не давяла сваёй карыснасці?

Гары прамямліў нешта нявызначанае.

- Я добра памятаю нашу з ім першую сустрэчу, - грудным голасам працягвала прафесар Трэані. - Ён быў так узрушаны, так узрушаны… Я спынілася ў "Башцы парсюка"… Дарэчы, не рэкамендую - блашчыцы, мой хлопчык… але кошты разумныя… так… Дамблдор аказаў мне гонар і наведаў мяне ў маёй сціплай мясціне… задаў мноства пытанняў… прызнаюся, спачатку мне здалося, што ён не занадта высокага меркавання аб прадраканні… і раптам, памятаю, я адчула сябе як-то дзіўна, я мала ела ў той дзень… а потым…

І тут Гары стаў слухаць вельмі ўважліва. Ён ведаў, што было далей: Трэлані вымавіла прадказанне, якое змяніла ўвесь ход яго жыцця – прадказанне пра яго і Валан дэ Морту.

- …нам самай беспардоннай выявай перашкодзіў Сэверус Снэйп!

- Што?

- Так; за дзвярамі раздаўся шум, яны расхінуліся, і мы ўбачылі на парозе тамтэйшага нябрытага бармену, а з ім Снэйпа. Ён панёс нейкае глупства: нібы яны падняліся не па той лесвіцы… Але я ж адразу зразумела, што яму жадалася падслухаць маю гутарку з Дамблдорам - разумееш, Снэйп і сам тады шукаў працу і, відавочна, разлічваў пазнаць што-небудзь каштоўнае! І ведаеш, пасля гэтага здарэння Дамблдор раптам змяніўся да мяне і ўзяў на працу! Па-мойму, Гары, нахабства і дакучлівасць маладога чалавека, які не саромецца падслухоўваннем у замочнай свідравіны, так ашаламляльна канстрастыравала з маёй сціпласцю, маёй непрыкметнай здольнасцю, што Дамблдор… Гары, хлопчык мой?

Яна азірнулася, толькі цяпер сцяміўшы, што Гары няма побач; ён спыніўся, і яна паспела адысці ад яго футаў на дзесяць.

- Гары? - няўпэўнена паўтарыла прафесар Трэлані.

Яе твар выяўляў спалоханую заклапочанасць: мабыць, ён вельмі збялеў. Ён стаяў абсалютна нерухома, адчуваючы, як жахлівае ўзрушэнне хваляй за хваляй абвальваецца на яго, вымываючы з галавы ўсе думкі, акрамя адной… як жа доўга ад яго хавалі…

Дык вось хто падслухаў прадказанне! Вось хто распавёў пра яго Валан дэ Морту! Снэйп і Піцер Петыгру разам навялі Валан дэ Морта на след Лілі, Джэймса і іх сына…

Усё астатняе раптам страціла сэнс.

- Гары? - яшчэ раз паклікала прафесар Трэлані. - Гары… я думала, мы ідзем да Дамблдора.

- Стойце тут, - знямелымі вуснамі вымавіў Гары.

- Але, дарогі мой… я жадала распавесці, як мяне абразілі ў…

- Стойце тут! - гнеўна паўтарыў Гары.

Яна аслупянела ад спалоху, а ён, прамчаўшыся міма яе, згарнуў за кут, у калідор, дзе несла варту самотная гаргулля. Гары выгукнуў пароль і, скачучы праз тры прыступкі, узбег па шрубавай лесвіцы. Ён не пастукаў у дзверы, а забарабаніў; калі спакойны голас адказаў: "Увайдзіце", Гары ўжо ўляцеў у пакой.

Фенікс Фоўкс павярнуў галаву; яркія чорныя вочкі паблісквалі золатам, адлюстроўваючы святло заходу. Дамблдор, з чорнай дарожнай мантыяй у руках, стаяў каля акна і глядзеў на вуліцу.

- Ну, Гары, я абяцаў узяць цябе з сабой.

Спачатку Гары нічога не зразумеў; з-за аповеду Трэлані ў яго ўсё вылецела з галавы, і мазгі, здавалася, ледзь вярнуліся.

- Узяць…? З вамі…?

- Зразумела, калі ты жадаеш.

- Калі я…

Тут ён раптам успомніў, навошта так спяшаўся да Дамблдора.

- Вы знайшлі? Знайшлі Хоркрукс?

- Думаю, так.

Гнеў і крыўда дужаліся з узрушэннем і рызыкам; Гары нават не мог казаць.

- Ты спалоханы, але гэта суцэль натуральна, - сказаў Дамблдор.

- Зусім я не спалоханы! - выпаліў Гары, і гэта была праўдзівая праўда; чаго-чаго, а страху ў яго не было зусім. - Які гэта Хоркрукс? Дзе ён?

- Я не зусім упэўнены, які - урэшце, змяю, лічу, можна выключыць - але не сумняваюся, што ён схаваны за шмат міль адсюль, у пячоры каля мора, якую я так даўно шукаў: тую, дзе Том Рэддл калісьці здзекаваўся над двума малянятамі з свайго прытулку. Памятаеш, на штогадовым загарадным шпацыры?

- Так, - кіўнуў Гары. - А як ён абаронены?

- Не ведаю; у мяне ёсць падазроны, але яны могуць апынуцца няслушнымі. - Дамблдор памаўчаў у нерашучасці, а затым дадаў: - Гары, я абяцаў узяць цябе з сабой і стрымаю слова, аднак я проста абавязаны папярэдзіць, што вандраванне будзе вельмі небяспечным.

- Я з вамі, - заявіў Гары, ці ледзь не раней, чым Дамблдор паспеў дамовіць. Яго літаральна раздзірала ад нянавісці да Снэйпу, і за апошнія некалькі хвілін жаданне здзейсніць нешта рызыкоўнае і адчайнае стала раз у дзесяць мацней. Судзячы па ўсім, гэта адлюстроўвалася на яго твару: Дамблдор адышоў ад акна і ўважліва прыгледзеўся ў Гары. Паміж срэбнымі бровамі дырэктара пралегла маршчынка.

- Што з табой здарылася?

- Нічога, - не разважаючы, зманіў Гары.

- Што цябе засмуціла?

- Нічога.

- Гары, ты ніколі не адрозніваўся поспехамі ў аклюменцыі.

Апошняе слова апынулася іскрай, якая васпаліла лютасць Гары.

- Снэйп! - кінуў ён, так гучна, што Фоўкс за яго спіной ціха ўскрыкнуў. - Вось што здарылася! Гэта ён данёс Валан дэ Морту пра прадказанне, гэта ён, ён падслухоўваў пад дзвярамі, мне Трэлані распавяла!

Твар Дамблдора застаўся абыякавы, аднак Гары здалося, што ён збялеў, хоць на ім і ляжаў крывавы водбліск заходу сонца. Пасля даволі доўгага маўчання Дамблдор спытаў:

- Калі ты пазнаў?

- Толькі што! - Гары прыкладаў усе высілкі, каб не раскрычацца, і раптам, нечакана, яго прадзерла: - І ВЫ УЗЯЛІ ЯГО НАСТАЎНІКАМ! КАЛІ ЁН ПАДАСЛАЎ ВАЛАН ДЭ МОРТА ДА МАІХ БАЦЬКОЎ?

Ён адвярнуўся ад Дамблдора, які дагэтуль не павёў і брывом, і прыняўся расхаджваць узад-наперад па кабінеце. Ён дыхаў цяжка, быццам пасля бойкі, і паціраў косткі пальцаў, з апошніх сіл стрымліваючыся, каб не пачаць разбураць усё вакол. Яму жадалася шалець, гарлапаніць на Дамблдора, але жаданне адправіцца за Хоркруксам было не меней вялікае; ледзь не выпаліўшы, што толькі стары дурань мог столькі гадоў давяраць Снэйпу, Гары спалохаўся: калі ён не ўправіцца са сваім гневам, дырэктар не возьме яго з сабой…

- Гары, - ціха вымавіў Дамблдор. - Калі ласка, выслухай мяне.

Перастаць хадзіць было цяжка - амаль гэтак жа, як стрымліваць крык. Гары закусіў губу, спыніўся і зірнуў у маршчыністы твар Дамблдора.

- Прафесар Снэйп здзейсніў жудасную…

- Толькі не кажыце, што гэта памылка, сэр, ён падслухоўваў пад дзвярамі!

- Калі ласка, дазволь мне скончыць. - Дамблдор дачакаўся, пакуль Гары кіўне, і працягнуў: - Прафесар Снэйп здзейсніў жудасную памылку. Калі ён пачуў першую палову прадказання, ён яшчэ быў на службе ў лорда Валан дэ Морта. Натуральна, ён паспяшаўся да свайго спадара і распавёў пра пачутае, бо таго гэта напроста дакраналася. Але прафесар Снэйп не ведаў - не мог ведаць - за кім з хлопчыкаў пачне паляваць Валан дэ Морт, не ведаў, што ў сваёй страшнай пагоні ён знішчыць бацькоў дзіцяці і што гэта апынуцца знаёмыя яму людзі, твае бацька і маці…

Гары выдаў невясёлы смяшок, які прагучаў амаль як выкрык.

- Ён ненавідзеў майго бацьку не менш, чым Сірыўса! А няўжо вы не заўважылі, прафесар, што людзі, якіх Снэйп ненавідзіць, чамусьці абавязкова паміраюць?

- Ты не ўяўляеш, Гары, наколькі вялікае было раскаянне прафесара Снэйпа, калі ён зразумеў, як лорд Валан дэ Морт вытлумачыў прадказнне. Думаю, што гэта самы вялікі грэх яго жыцця, з-за яго ён, уласна, і вярнуўся…

- Але э ён вельмі добра валодае аклюменцыяй, ці не праўда, сэр? - Гары так імкнуўся казаць спакойна, што яго голас дрыжаў. - А Валан дэ Морт па-ранейшаму ўпэўнены, што Снэйп на яго боку. Прафесар… адкуль вы ведаеце, што Снэйп - наш?

Дамблдор памаўчаў, нібы нешта для сябе вырашаючы, і нарэшце вымавіў:

- Ведаю. Я цалкам давяраю Сэверусу Снэйпу.

Гары некалькі разоў глыбока ўдыхнуў, спрабуючы ўправіцца з сабой. Яму гэта не атрымалася.

- Ну, а я - не! - гучна выгукнуў ён. - Яны і зараз нешта ладзяць з Драка Малфоем, прама ў вас пад носам, а вы…

- Мы гэта ўжо абмяркоўвалі, Гары, - у голасе Дамблдора загучалі суровыя ноткі. - Я растлумачыў табе свой пункт гледжання.

- Сёння вас не будзе ў школе, а вы, я гатовы паспрачацца, нават не падумалі, што Снэйп і Малфой могуць…

- Што? - спытаў Дамблдор, падымаючы бровы. - У чым пэўна ты іх падазраеш?

- Я… яны нешта задумалі! - выклікнуў Гары, і яго рукі самі сабою сціснуліся ў кулакі. - Прафесар Трэлані заходзіла ў Патрабавальны Пакой, жадала схаваць бутэлькі з херасам, і чула, як Малфой нешта святкуе і крычыць ад радасці! Ён правіў там нешта небяспечнае і, па-мойму, нарэшце-то паправіў, а вы жадаеце пакінуць школу без…

- Досыць, - сказаў Дамблдор суцэль спакойна, і тым не менш Гары адразу ўмоўк; ён зразумеў, што перайшоў нейкую нябачную мяжу. - Ты думаеш, што падчас маіх адлучак я пакідаю школу без нагляду? Нічога падобнага. Сёння таксама абавязкова будзе ўключаная дадатковая абарона. Калі ласка, не думай, што я несур'ёзна стаўлюся да бяспецы школьнікаў.

- Я не… - спалохана замямліў Гары, але Дамблдор яго перабіў:

- Я больш не жадаю абмяркоўваць гэтую тэму.

Гары прыкусіў язык, баючыся, што зайшоў занадта далёка і выпусціў шанец суправаджаць Дамблдора, аднак той спытаў:

- Так ты жадаеш адправіцца са мной сёння?

- Так, - не разважаючы адказаў Гары.

- Што ж, вельмі добра, тады слухай.

Дамблдор выпрастаўся ва ўвесь рост.

- Я бяру цябе на адной умове: беспярэчна падпарадкоўвацца маім загадам, адразу і без абмеркаванняў.

- Вядома.

- Спадзяюся, ты зразумеў мяне, Гары: нават такім загадам, як "бяжы", "хавайся" і "вяртайся назад". Даеш слова?

- Я… так, вядома.

- Калі я загадаю схавацца, ты падпарадкуешся?

- Так.

- Калі загадаю бегчы, пабяжыш?

- Так.

- Калі загадаю кінуць мяне і ратавацца, ты зробіш, як я сказаў?

- Я…

- Гары?

Імгненне яны глядзелі сябар на сябра.

- Так, сэр.

- Выдатна. Тады я папытаю цябе схадзіць за Плашчом-Нябачнікам і праз пяць хвілін чакаць мяне ў вестыбюлі.

Дамблдор адвярнуўся да агністага акна; ад сонца засталася толькі блякла зіготкая лалава-чырвоная палоска над гарызонтам. Гары хутка выйшаў з кабінета і спусціўся па шрубавай лесвіцы. У галаве нечакана выпагадзілася. Ён цяпер ведаў, што рабіць.

Рон і Герміёна сядзелі ў агульнай гасцінай.

- Што жадаў Дамблдор? – пачала было Герміёна, але тут жа ўстрывожана спытала: - Гары, што з табой?

- Усё нармальна, - на хаду кінуў Гары. Ён узляцеў па лесвіцы ў спальню, адкінуў вечка куфара і дастаў Карту Марадзёраў і пару згорнутых шкарпэтак. Затым збег уніз і рэзка спыніўся перад ашаломленымі Ронам і Герміёнай.

- У мяне мала часу, - цяжка дыхаючы, прагаварыў Гары, - Дамблдор паслаў за Плашчом. Слухайце…

Ён сцісла распавёў, куды адпраўляецца, і навошта. Ён не звяртаў увагі ні на охі і ахі Герміёны, ні на пытанні Рона; у іх яшчэ будзе час усё абгаварыць.

- …увогуле, вы разумееце, што гэта значыць? - ледзь не захлёбваючыся, скончыў Гары. - Дамблдора ўвесь вечар не будзе, і Малфой зможа вельмі спакойна заняцца сваімі справамі. Не, паслухайце! - гнеўна сыкнуў ён, убачыўшы, што Рон з Герміёнай адкрылі роты. - Я ведаю, што гэта менавіта ён крычаў ад радасці. На-ка… - Ён саўгануў Герміёне ў руку Карту Марадзёраў. - Вы павінны сачыць за ім і Снэйпам. Прыцягніце ўсіх, каго знойдзеце, з А. Д. Герміёна, кантактныя галеоны яшчэ працуюць, так? Дамблдор кажа, што ўсталяваў дадатковую абарону, але, калі ў справу замяшаны Снэйп, то ён у курсе, у чым яна складаецца і як яе абыйсці - але не ведае, што будзе ў вас пад каўпаком, дакладна?

- Гары… - пачала Герміёна з велізарнымі ад жаху вачамі.

- На спрэчкі няма часу, - адрэзаў Гары. - Вазьміце яшчэ вось гэта, - ён пхнуў Рону шкарпэткі.

- Дзякуй, - падзякаваў Рон. - Але… э-э… навошта мне шкарпэткі?

- Не шкарпэткі, а тое, што ў іх загорнута: гэта Фелікс Фелецыс. Падзеліце паміж сабой і Джыні таксама дайце. Развітайцеся з ёй за мяне. Мне час ісці, Дамблдор чакае…

- Не! - выклікнула Герміёна, калі Рон поўна глыбокай пашаны выняў на святло маленечкую бутэлечку з залацістым зеллем. - Нам не трэба, лепш ты вазьмі, хто ведае, што цябе чакае?

- Са мной усё будзе добра, я ж з Дамблдорам, - адказаў Гары. - Але я жадаю быць упэўнены, што і ў вас усё ў парадку… Не глядзі так, Герміёна, мы яшчэ ўбачымся…

Ён выскачыў у дзюру за партрэтам і панёсся да вестыбюля.

Дамблдор стаяў у дубовых дзвярэй і адразу павярнуўся да Гары, ледзь той, затыхаючыся, знемагаючы ад жахлівай рэзі ў боку, выбег на каменны ганак.

- Надзень плашч, калі ласка, - папытаў Дамблдор, дачакаўся, пакуль Гары стане нябачным, і сказаў: - Вельмі добра. Пойдзем? - Ён адразу пачаткаў спускацца па каменных прыступках; летні вечар быў такі спакойны, што дарожная мантыя Дамблдора нават не калыхалася. Гары пад Плашчом-Нябачнікам спяшаўся следам, ён па-ранейшаму затыхаўся і даволі моцна пацеў.

- Але што падумаюць людзі, калі ўбачаць, што вы зноў пакідаеце школу, прафесар? - спытаў Гары, не ў сілах выкінуць з галавы думкі пра Снэйпа і Малфое.

- Вырашаць, што я пайшоў у Хогсмід прапусціць шкляначку, - легкадумна адклікнуўся Дамблдор. - Я ж часам наношу візіт Размерце, а не то наведваю "Башку парсюка"... прынамсі, усім так здаецца. Самы лепшы спосаб адвесці падазроны.

Яны закрочылі па пад'язной алеі. Насоўваліся змярканне, у паветры луналі пахі нагрэтай травы, азёрнай вады, падпаленых паленаў з халупы Хагрыда. Цяжка было паверыць, што ў іх будзе страшнае і небяспечнае вандраванне.

- Прафесар, - ціха сказаў Гары, згледзеўшы вароты, - мы будзем апарыраваць?

- Так, - кіўнуў Дамблдор. - Ты, на маю думку, гэта ўжо асвоіў?

- Асвоіў, - пацвердзіў Гары, - але ў мяне пакуль няма правоў.

Лепш было сказаць праўду, а то раптам ён усё сапсуе, апынуўшыся за сотні міль ад патрэбнага месца?

- Глупства, - адмахнуўся Дамблдор, - я табе дапамагу.

Яны вышлі з варот на пустынную, ледзь бачную ў змярканні дарогу, якая вяла ў Хогсмід. Цемра згушчалася імкліва; калі яны дабраліся да Высокай вуліцы, ужо наступіла ноч. У вокнах над крамамі мігацелі агеньчыкі. На падыходзе да "Трох мёцел" яны пачулі сіплы крык.

- …і больш сюды не хадзі! - надрывалася мадам Размерта, выштурхваючы з сваёй установы нейкага мурзатага чараўніка. - О дабрыдзень, Альбус… нешта позна вы…

- Добры вечар, Размерта, добры вечар… прабач, я сёння ў "Башку парсюка"… не крыўдзіся; нешта раптам захацелася цішыні…

Праз хвіліну яны павярнулі за кут, да "Башцы парсюка". Шыльда над барам паскрыпвала, хоць ветра зусім не адчувалася. Унутры, у адрозненне ад "Трох мёцел", амаль нікога не было.

- Захадзіць не абавязкова, - прамармытаў Дамблдор, аглядаючыся па баках. - Калі хутка ніхто нас не бачыў… Пакладзі далонь мне на руку, Гары. Не трэба моцна хапацца, я буду толькі накіроўваць цябе. На тры… раз… два… тры…

Гары павярнуўся на месцы. І адразу адчуў, быццам яго працягваюць скрозь пруткую гумовую трубу; ён не мог дыхаць, цела сціскала са ўсіх бакоў. Але неўзабаве, калі ён адчуў, што больш не ў сілах гэтага выносіць і цяпер задушыцца, нябачныя абручы лопнулі, і Гары выявіў, што стаіць ў цемры, прагна ўдыхаючы свежае, халоднае марское паветра.

 

Пячора

Гары адчуваў пах солі, чуў шоргат хваль; халаднаваты ветрык кудлаціў яму валасы; наперадзе распасціралася месячная дарожка, неба стракацела зоркамі. Ён стаяў на высокай скале, пад нагамі бурлілі і пеніліся хвалі. Гары азірнуўся. За спіной узвышалася гара, стромая, чорная, безаблічная. Ад яе, мабыць, і адшчапіліся калісьці вялічэзныя камяні, якія ляжалі вакол, на якіх апынуліся Гары і Дамблдор. Краявід быў суровы, безрадасны: мора ды камяні – ні дрэўца, ні травы, ні пяску.

- Што скажаш? – спытаў Дамблдор так, нібы, цікавіўся ў Гары, ці падыдзе гэты ўчастак для пікніка.

- І сюды прывозілі дзяцей з прытулку? – цяжка было прадставіць меней прыдатнае месца для прагулкі.

- Не зусім сюды, - растлумачыў Дамблдор. – Там, наверсе, дзесьці на сярэдзіне гары, ёсць вёсачка. Думаю, менавіта там сіроты дыхалі марскім паветрам і любаваліся хвалямі. А сюды не захадзіў ніхто, акрамя Тома Рэддла і яго малалетніх ахвяр. Да гэтых скал не падбярэцца ні адзін магл, няўжо што дасведчаны альпініст, і на лодцы таксама не пад'едзеш; занадта небяспечна. Я думаю, што Рэддл слез з гары - чараўніцтва куды надзейней вяровак. Ён прывёў з сабой двух дзяцей, відавочна, каб задаволіцца і як след напалохаць іх. Па-мойму, для гэтага хапіла бы аднаго толькі спуску, як ты лічыш?

Гары паглядзеў на гару. Па яго спіне пабеглі мурашкі.

- Але канчатковая мэта Рэддла - і наша - знаходзіцца трохі далей. Ідзём.

Дамблдор павёў Гары да абрыву. Мноства невялікіх выступаў унізе, якія ўтваралі падабенства лесвіцы і напалову выступалі з вады, вялі да валуноў пад скалой. Спуск апынуўся падступным; Дамблдор з-за хворай рукі рухаўся вельмі павольна. Камяні ў ніжняй частцы ўступа былі мокрымі і слізкімі. Гары адчуваў на шчоках салёныя з'едлівыя пырскі.

- Люмас, - сказаў Дамблдор, дабраўшыся да самага блізкага да абрыву каменя і апускаючыся на кукішкі. На цёмнай паверхні мора зазіхацелі тысячы залатых кропак; чорная скала за спіной Дамблдора таксама асвятлілася.

- Бачыш? - ціха спытаў Дамблдор, паднімаючы палачку ледзь вышэй. Гары заўважыў у скале расколіну, дзе бурліла чорная вада.

- Не баішся трохі змокнуць?

- Не, - адказаў Гары.

- Тады знімі Плашч-Нябачнік - ён зараз не патрэбен - і нырай.

З быстрынёй, нечаканай для гэтак немаладога чалавека, Дамблдор саслізнуў з валуна ў мора і бездакорным брасам паплыў да расколіны, якая зіхацела. Чарадзейную палачку, што свяцілася, ён трымаў у зубах. Гары зняў Плашч, саўгануў яго ў кішэнь і рушыў услед за Дамблдорам.

Вада была ледзяная; мокрая адзежа мяшала рухацца і цягнула ўніз. Глыбока і мерна дыхаючы - у ноздры біў востры пах солі і марскога багавіння, - Гары плыў на мігатлівы агеньчык, які прасоваўся ўнутр скалы, становячыся ўсё менш і менш.

Расколіна хутка ператварылася ў тунель, які падчас прыліву, відавочна, запаўняецца вадой. Шырынёй ён быў фута тры, не больш; сцены, пакрытыя сліззю, бліскацелі ад святла чарадзейнай палачкі, як сапраўды мокры гудрон. Трохі далей тунель паварочваў налева і сыходзіў глыбока ў скалу. Гары засяроджана плыў за Дамблдорам, то і справа дакранаючыся кончыкамі пальцаў грубіянскай паверхні каменя.

Нарэшце Дамблдор падняўся з вады. Серабрыстыя валасы і доўгая адзежа вільготна бліскацелі ў цемры. Якалі Гары падплыў да яго, ён ўбачыў прыступкі, якія вялі ў вялікую пячору. Ён так-сяк ускараскаўся па іх, адчуваючы, як з адзежы бруямі сцякае вада. Паветра было спакойнае і вельмі халоднае; Гары латашыла дрыготка.

Дамблдор стаяў пасярод пячоры і, высока трымаючы палачку, павольна круціўся на месцы, аглядаючы сцены і столь.

- Так, гэта тут, - вымавіў ён.

- Адкуль вы ведаеце? - шэптам спытаў Гары.

- Калісьці тут было здзейснена чараўніцтва, - проста растлумачыў Дамблдор.

Гары ўжо не разумеў, чаму дрыжыць - ад холаду або ад прысутнасці чарадзейных чар - і ўважліва сачыў за Дамблдорам. Той задуменна круціўся вакол сваёй восі, услухоўваючыся у штосьці, зусім не даступнае Гары.

- Гэта ўсяго толькі вестыбюль, - сказаў Дамблдор ледзь пачакаючы. - Нам жа трэба пракрасціся ўнутр… і цяпер нас чакаюць перашкоды, створаныя не прыродай, а Лордам Вала дэ Мортам…

Дамблдор падышоў да сцяны і асцярожна правёў па ёй кончыкамі счарнелых пальцаў, мармычучы словы на дзіўнай мове, якой Гары не разумеў. Затым стары чараўнік два разы абыйшоў пячору па перыметры, часта дакранаючыся рукой каменных сцен, часам заміраючы на імгненне і праводзячы пальцамі па якім-небудзь месцу. Нарэшце ён спыніўся, плоска прыціснуўшы далонь да сцяны.

- Тут, - абвясціў ён. - Мы пройдзем тут. Уваход запячатаны.

Гары не стаў пытаць, адкуль Дамблдор гэта ведае. Ён ніколі не бачыў, каб вядзьмарылі вось так, поглядам і дакрананнем; урэшце, яму даўно было зразумела, што дым і грукат - спадарожнікі няўмельства, а не майстэрства.

Дамблдор адступіў ад сцяны і паказаў на яе палачкай. На імгненне ў камені праступіў контур аркі, які ўспыхнуў белым агнём - так, нібы з іншага боку ўключылі магутны пражэктар.

- У у-вас а-атрымалася, - вымавіў Гары, стукаючы зубамі, але, перш чым словы зляцелі з яго вуснаў, контур знік. Дамблдор азірнуўся.

- Гары, прабач, я зусім забыўся, - сказаў ён і павёў палачкай у бок Гары, чыя адзежа адразу стала сухой і цёплай, быццам яе высушылі перад гарачым камінам.

- Дзякуй! - удзячна выклікнуў Гары, але Дамблдор ужо адвярнуўся да гладкай сцяны пячоры. Ён больш не спрабаваў вядзьмарыць, проста стаяў і пільна ўзіраўся ў яе, нібы чытаў нешта неверагодна цікавае. Гары чакаў, затаіўшы дыханне; ён не жадаў адцягваць Дамблдора.

Пасля двух хвілін вельмі напружанага маўчання Дамблдор ледзь чуваць прагаварыў:

- Не, не можа быць. Як грубіянска.

- Што, прафесар?

- У мяне ёсць вялікія падазроны, - Дамблдор саўгануў здаровую руку ва ўнутраную кішэнь і дастаў адтуль кароткі срэбны ножык; Гары звычайна здрабнеў такім кампаненты зелляў, - што нам прыйдзецца заплаціць за ўваход.

- Заплаціць? - здзівіўся Гары. - Даць што-небудзь дзверы?

- Менавіта, - пацвердзіў Дамблдор. - Кроў, калі я не вельмі памыляюся.

- Кроў?

- Я ж кажу, грубіянска, - сказаў Дамблдор з расчараванай пагардай у голасе; відавочна, Валан дэ Морт не апраўдаў яго чаканняў. - Фокус, як ты несумнеўна здагадаўся, складаецца ў тым, што вораг не можа ўвайсці, не прыслабіўшы сябе. Як звычайна, Лорд Валан дэ Морт выпусціў з выгляду, што ёсць рэчы больш страшныя фізічнага калецтва.

- Так, але ўсё роўна, калі гэтага можна пазбегнуць… - прамармытаў Гары. Ён выпрабаваў у жыцці нямала болю і зусім не імкнуўся да новых выпрабаванняў.

- На жаль, часам пакуты непазбежныя, - адклікнуўся Дамблдор, адкінуў рукаў, вызваляючы пашкоджаную руку, і занёс над ёй нож.

- Прафесар! - крыкнуў Гары і падбег да яго. - Лепш мне, усё ж я…

Ён не ведаў, што жадаў сказаць - маладзей, мацней? Дамблдор толькі ўсміхнуўся. Бліснула срэбнае лязо, і забіў пунсовы фантанчык; сцяну густа абрасілі цёмныя, блякла зіготкія кропачкі.

- Ты вельмі добры, Гары, - сказаў Дамблдор і правёў кончыкам чарадзейнай палачкі над глыбокім парэзам. Рана на яго руцэ імгненна зацягнулася; сапраўды гэтак жа Снэйп загаіў раны Малфоя. - Але твая кроў значна каштоўней маёй. Ага, здаецца, спрацавала…

Контур аркі паўстаў зноў, і гэтым разам не знік; камень усярэдзіне аркі, апырсканы крывёй, выпарыўся, утварыўшы праём, за якім панавала непранікальная цемра.

- Мабыць, я пайду першым, - вырашыў Дамблдор і прайшоў у арку. Гары паспешліва рушыў услед за ім, засвяціўшы на хаду палачку.

Ім адкрылася цалкам нерэальнае відовішча: неабсяжная пячора, такая высокая, што было смутна, ці ёсць у яе столь, і велізарнае чорнае возера без канца. З глыбіні дзесьці пасярэдзіне зыходзіла імглістае зелянявае святленне, якая адлюстроўвалася ў абсалютна гладкай воднай паверхні. Гэтае дзіўнае святло і прамяні чарадзейных палачак толькі ледзь-ледзь разрэджвалі непранікальную аксаміцістую цемру і не пранікалі далёка. Цемра тут чамусьці была трохі шчыльней звычайнай.

- Пойдзем, - спакойна сказаў Дамблдор. - І асцярожна, не крані воды. Трымайся бліжэй да мяне.

Ён пайшоў уздоўж берага; Гары пайшоў следам, амаль надыходзячы яму на пяткі. Іх крокі гулкім, звонкім рэхам адлюстроўваліся ад вузкай паласы камянёў, якія нібы агароджвалі возера. Яны ішлі і ішлі, але пейзаж не мяняўся: з аднаго боку - грубіянская сцяна пячоры, з іншай - бязмежная чорная люстраная роўнядзь, з самага сэрца якой зыходзіла загадкавае зелянявае святленне. Гэтае жудаснае месца, злавесная цішыня вакол палохалі і душылі Гары.

- Прафесар, - нарэшце не вытрымаў ён. - Па-вашаму, Хоркрукс тут?

- О, так! – адклікнуўся Дамблдор. - Я упэўнены. Пытанне толькі ў тым, як да яго падабрацца.

- А нельга… скарыстацца заклёнам Акцыё? - спытаў Гары, разумеючы, што пытанне дурное, але… ён нават сабе баяўся прызнацца, наколькі моцна яму жадаецца ўйсці адсюль - прычым як мага хутчэй.

- Зразумела, можна, - сказаў Дамблдор і спыніўся так рэзка, што Гары ледзь не ўткнуўся ў яго. - Чаму бы табе не паспрабаваць?

- Мне? Э-э… добра…

Гары не чакаў падобнай прапановы, аднак кашлянуў, і, падняўшы чарадзейную палачку, гучна вымавіў:

- Акцыё Хоркрукс!

З шумам, які нагадваў выбух, над цёмнай вадой футах у дваццаці ад берага ўзвілося нешта вялікае і бледнае; Гары не паспеў яго разгледзець, і яно з гучным воплескам знікла. Па вадзе пабеглі вялікія, глыбокія кругі. Гары ў страху адскочыў назад і стукнуўся аб сцяну пячоры. Ён звярнуўся да Дамблдора.

- Што гэта было?

- Лічу, нешта, гатовае абараняць Хоркрукс.

Гары паглядзеў на ваду. Чорная паверхня возера зноў зрабілася гладкай і зіготкай, як шкло; хвалі ўлягліся ненатуральна хутка. Сэрца Гары ўсё яшчэ латашылася як ашалелае.

- Вы чакалі такога, сэр?

- Я чакаў чагосьці ў адказ на відавочную спробу дабрацца да Хоркрукса. Дарэчы, выдатная думка, Гары; мы вельмі проста высветлілі, што нам пагражае.

- Але мы ж не ведаем, што гэта была за штука, - запярэчыў Гары, аглядаючы спакойную водную роўнядзь.

- Штукі, ты жадаеш сказаць, - паправіў Дамблдор. - Я моцна сумняваюся, што яна там адна. Ідзем далей?

- Прафесар…

- Так, Гары?

- Думаеце, нам прыйдзецца лезці ў возера?

- У возера? Толькі калі вельмі-вельмі не павязе.

- Хоркрукс не на дне?

- Не… хутчэй, ён у цэнтры.

Дамблдор паказаў на імглістае зелянявае святленне ў сярэдзіне возера.

- Значыць, прыйдзецца плыць па возеры?

- Думаю, так.

Гары замоўк. Яго цалкам паглынулі думкі пра вадзяныя пачвары, гіганцкія змеі, дэманы і іншыя поскуддзі…

- Так, - Дамблдор ізноў спыніўся, і на гэты раз Гары наткнуўся на яго; ён захістаўся, ледзь утрымліваючыся на абзе каля чорнай вады. Дамблдор здаровай рукой схапіў яго за локаць і пацягнуў назад. - Прабач, Гары, мне трэба было папярэдзіць цябе. Устань, калі ласка, каля сцяны; здаецца, я знайшоў месца.

Гары паняцця не меў, пра што кажа яго спадарожнік; гэты ўчастак на беразе нічым не адрозніваўся ад астатніх, але Дамблдор, мабыць, пачуў тут нешта асаблівае. Толькі цяпер ён правёў рукой не па каменнай сцяне, а па паветры, нібы спадзяваўся схапіць нейкі нябачны прадмет.

- Ага! - радасна выклікнуў Дамблдор праз дзве секунды і схапіў нешта, што Гары не бачыў. Стары чараўнік ушчыльную наблізіўся да вады; Гары нервова сачыў за тым, як шкарпэткі чаравікоў з спражкамі балансуюць на камяністым боку возера. Дамблдор, выцягваючы перад сабой кулак, іншай рукой падняў чарадзейную палачку і пастукаў яе кончыкам па сваёй сціснутай далоні.

І адразу немаведама адкуль з'явіўся тоўсты трохі зялёны медны ланцуг, які цягнуўся з вады прама да кулака Дамблдора. Ён пастукаў па яму, і ланцуг, нібы змяя, заслізгаў скрозь яго руку. З гучным ляскам, які рэхам адлюстроўваўся ад каменных сцен, ланцуг клаўся на зямлю і звіваўся ў кольцы, адначасова выцягваючы нешта са дна возера. Гары хрыпла войкнуў: з вады здаўся нос зманлівай лодкі, таксама пазелянелай, як і ланцуг. Лодка ўсплыла і, амаль не трывожачы ваду, накіравалася да Гары і Дамблдора.

- Як вы пазналі, што яна там? - здзіўлена спытаў Гары.

- Магія заўсёды пакідае след, - адказаў Дамблдор. Лодка з ціхім грукам прытарнавала да берага. - Часам вельмі ясны. Я сам вучыў Тома Рэддла і ведаю яго стыль.

- А яна… не страшная?

- Не, думаю, не. Валан дэ Морту быў неабходны сродак, каб пераплысці возера, не трывожачы тых, каго ён пасяліў у ім - на выпадак, калі спатрэбіцца наведаць або забраць Хоркрукс.

- Значыць, водныя істоты нічога нам не зробяць, калі мы паплывем у яго лодцы?

- У нейкі момант яны напэўна ўсвядомяць, што мы - не лорд Валан дэ Морт, і тут ужо нічога не паробіш. Урэшце, пакуль усё ішло гладка. Яны падалі нам лодку.

- Але чаму? - спытаў Гары. Ён ніяк не мог адагнаць ад сябе бачанне: гідкія шчупальцы, якія ўстануць над чорнай вадой, як толькі бераг знікне з выгляду.

- Валан дэ Морт ведаў, што адшукаць лодку, а тым больш дабрацца да яго Хоркрукса здольны толькі вельмі моцны чараўнік, - растлумачыў Дамблдор. - Таму вырашыўся пайсці на рызык, з яго пункта гледжання, практычна нулявы. Да таго ж ён лічыў, што яму аднаму пад сілу пераадолець наступныя перашкоды. Цяпер мы праверым, ці так гэта.

Гары паглядзеў уніз, на лодку: такая маленькая!

- Яна відавочна не прызначаная для дваіх. Вытрымае яна нас абодвух? Або мы занадта цяжкія?

Дамблдор усміхнуўся.

- Упэўнены, Валан дэ Морт прымаў у разлік не вагу, а аб'ём чараўніцкай сілы. Я пахілены думаць, што чары накладзеныя так, каб лодка вытрымоўвала толькі аднаго чараўніка.

- Але тады…?

- Ці наўрад цябе трэба прымаць у разлік, Гары: ты непаўналетні і без дыплома. Валан дэ Морт не думаў, што сюды патрапіць шаснаццацігадовы юнак; хутчэй за ўсё, побач са мной твая чараўніцкая сіла зусім не будзе заўважаная.

Такія словы зусім не ўмацавалі баявы дух Гары; мабыць, Дамблдор гэта зразумеў, паколькі дадаў:

- Валан дэ Морт памыліўся, Гары, памыліўся… Дарослыя дурныя і непамятлівыя, а таму схільныя недаацэньваць магчымасці юнацкасці… А цяпер, мабыць, ты першы. І будзь асцярожны, не дакранайся да вады.

Дамблдор адступіў у бок, і Гары асцярожна перабраўся ў лодку. Дамблдор рушыў услед за ім, кольцамі абклаўшы на дно ланцуг. Было вельмі цесна; Гары не мог нармалёва сядзець і ўвесь сціснуўся, упіраючыся каленамі ў борт лодкі; тая адразу адплыла ад берага. Вакол не раздавалася ні гуку, акрамя нежнага шоргату, з якім нос лодкі разрэзаў ваду; яна плыла да цэнтра возера сама, нібы яе прыцягвала нябачная вяроўка. Неўзабаве сцены пячоры зніклі ўдалечыні; здавалася, што вакол мора, толькі без хваль.

Гары паглядзеў уніз. Па чорнай паверхні вады, пабліскваючы, слізгаў залаты праменьчык, адлюстроўвальны ад яго палачкі. Ад носу лодкі па вадзе расхадзіліся глыбокія разоры, якія нагадваюць драпіны на цёмным люстэрку…

Раптам Гары ўбачыў у глыбіні нешта мармурова-белае.

- Прафесар! - усхвалявана крыкнуў ён, і яго голас гулкім рэхам разнёсся над цішынёй возера.

- Гары?

- У вадзе рука - чалавечая!

- Натуральна, - спакойна адклікаўся Дамблдор.

Гары ўтаропіўся ў ваду, вышукваючы поглядам зніклую руку, адчуваючы, як да горла падступае млоснасць.

- Так гэтая штука, якая выскачыла з вады…?

Не паспеў Дамблдор раскрыць рот, як Гары атрымаў адказ на сваё пытанне; праменьчык чарадзейнай палачкі выхапіў з цямрэчы чалавечае цела, якое плавала асобай уверх у некалькіх цалях ад паверхні возера. Адкрытыя вочы мерцвяка былі зацягнутыя плёнкай, валасы і адзежа віліся вакол яго, быццам дым.

- Там трупы! - не сваім голасам завішчаў Гары.

- Так, - ціхамірна адклікаўся Дамблдор, - але зараз аб іх можна не турбавацца.

- Зараз? - паўтарыў Гары, адрываючы погляд ад вады і перакладаючы яго на Дамблдора.

- Пакуль яны мірна плаваюць унізе, - растлумачыў Дамблдор. - Трупаў наогул баяцца не трэба, як і цемры. Зразумела, лорд Валан дэ Морт, які ўпотай баіцца і таго, і іншага, са мной бы не пагадзіўся. Але гэта, ізноў жа, ад недахопу розуму. Бо ў смерці і цемры палохае, уласна, невядомасць.

Гары маўчаў, не жадаючы спрачацца, але думка аб шматлікіх трупах зусім побач прыводзіла яго ў жах, да таго ж, ён не верыў, што яны настолькі бяскрыўдныя.

- Але адзін з іх выскачыў, - сказаў ён, спрабуючы захоўваць спакой. - Калі я заклікаў Хоркрукс, з возера выскачыў мярцвяк.

- Так, - пагадзіўся Дамблдор. - Упэўнены, калі мы забярэм Хоркрукс, яны стануць больш ваяўнічыя. Да шчасця, тыя, хто жыве ў холадзе і цемры, звычайна баяцца цеплыні і святла. Такім чынам, яго мы і заклічам на дапамогу, здарся такая галеча. Агонь, Гары, - з усмешкай растлумачыў Дамблдор у адказ на крайняе здзіўленне, якое адбілася на твару Гары.

- А… так… - слаба адклікнуўся той і, павярнуўшы галаву, зірнуў на зелянявае святленне, да якога няўмольна вабіла лодку. Адлюстроўваць бясстрашнасць больш не атрымлівалася. Бязмежнае возера, якое кішыць мерцвякамі… Гары здавалася, што прайшло ўжо шмат гадзін з тых часоў, як ён сустрэў прафесара Трэлані, аддаў Рону з Герміёнай Фелікс Фелецыс… І чаму ён не развітаўся з імі як след… не пабачыўся з Джыні…

- Амаль прыплылі, - весела паведаміў Дамблдор.

Сапраўды, зелянявае святленне раптам апынулася побач, і праз некалькі хвілін лодка мякка ўткнулася ў нешта. Гары падняў чарадзейную палачку, якая свяцілася, вышэй і ўбачыў, што яны праплылі да астраўка, які ўяўляў сабой плоскую каменную пляцоўку ў сярэдзіне возера.

- Асцярожней, не дакраніся вады, - нагадаў Дамблдор, калі Гары выбіраўся з лодкі.

Па памеры астравок ці ледзь пераўзыходзіў кабінет Дамблдора; на гладкім і цёмным камені не было нічога, акрамя крыніцы зелянявага святлення, якое бліжэй здавалася нашмат ярчэй. Гары прыжмурыўся, дагледзеўся і спачатку вырашыў, што гэта лямпа, але затым зразумеў: святло зыходзіць ад каменнай чары накшталт Віра Памяці, якая стаяла на пастаменце.

Дамблдор накіраваўся да чары; Гары рушыў услед за ім. Яны ўсталі бок аб бок, зазірнулі ўнутр і ўбачылі смарагдавую вадкасць, якая выпускала флюарэсцэнтнае ззянне.

- Што гэта? - ціха спытаў Гары.

- Сапраўды не ведаю, - адказаў Дамблдор. - Але гэта відавочна небяспечней, чым кроў і трупы.

Дамблдор адсунуў рукаў і кончыкамі асмаленых пальцаў пацягнуўся да зелля.

- Не, сэр, не чапайце!…

- Ды я і не магу, - слаба ўсміхнуўся Дамблдор. - Бачыш? Не атрымліваецца. Паспрабуй ты.

Гары, у страху гледзячы на зелле, паспрабаваў да яго дакрануцца і адчуў нябачны бар'ер, які мяшаў паднесці руку бліжэй, чым на цалю. Ён пхнуў мацней, яшчэ мацней, але пальцы нічога не адчувалі, толькі паветра, чамусьці вельмі шчыльнае, непранікальнае.

- Адыдзі, калі ласка, Гары, - сказаў Дамблдор.

Ён узняў палачку і, амаль нячутна мармычучы, прарабіў над чарай нейкія мудрагелістыя рухі. Нічога не адбылося, хоць зелле, мабыць, засвяцілася ярчэй. Гары маўчаў, але, ледзь Дамблдор апусціў палачку, адразу загаварыў.

- Вы думаеце, Хоркрукс унутры, сэр?

- О так. - Дамблдор прыгледзеўся ўглыб чары. Гары ўбачыў на гладкай зялёнай паверхні яго перавернуты твар. - Толькі як да яго дабрацца? У зелле не атрымоўваецца пагрузіць руку, яго нельга выпарыць, прымусіць расступіцца, сабраць, уцягнуць у палачку, а таксама зачараваць, трансфармаваць або нейкай іншай выявай змяніць яго прыроду.

Дамблдор амаль бяздумна крутануў палачкай і злавіў крыштальны кубак, які стварыў з паветра.

- Магу толькі скласці, што зелле трэба выпіць.

- Што? - выклікнуў Гары. - Не!

- Мабыць, так: толькі выпіўшы зелле, можна спустошыць чару і ўбачыць, што ляжыць на дні.

- Але калі… калі яно заб'е вас?

- Сумняваюся, - бесклапотна адклікаўся Дамблдор. - Ці ледзь лорд Валан дэ Морт жадаў забіць чалавека, які дабраўся да гэтай выспы.

Гары не верыў уласным вушам. Што гэта - чарговы прыклад вар'яцкага імкнення Дамблдора ва ўсім і ўся бачыць толькі дабро?

- Сэр, - вымавіў Гары, - мы кажам пра Валан дэ Морту…

- Прабач, Гары; трэба было сказаць, што ён не жадаў забіваць яго адразу, - паправіўся Дамблдор. - Не, ён трымаў бы яго жывым датуль, пакуль не пазнае, як той здолеў прайсці скрозь яго заслоны і, галоўнае, чаму жадае спустошыць чару. Не забывай, лорд Валан дэ Морт упэўнены, што, акрамя яго, ніхто нічога не ведае пра Хоркруксы.

Гары жадаў нешта сказаць, але Дамблдор падняў руку, заклікаючы да маўчання, і, злёгку нахмурачыся, паглядзеў на чару. Пасля напружаных разважанняў ён вымавіў:

- Без сумневу, зелле павінна перашкодзіць мне ўзяць Хоркрукс. Яно можа паралізаваць мяне, прымусіць забыцца, для чаго я тут, выклікаць такі боль, што мне стане не да чары, альбо яшчэ як-то перашкодзіць маім намерам. Калі так, Гары, твая задача - прасачыць, каб я ўсё выпіў, нават калі табе прыйдзецца мяне прымушаць. Ты зразумеў?

Іх вочы сустрэліся над чарай; бледныя твары былі падсветленыя зялёным. Гары маўчаў. Дык вось навошта ён тут - каб сілком уліваць у Дамблдора зелле, якое можа прычыніць невыносны боль?

- Ты памятаеш, - сказаў Дамблдор, - на якіх умовах я ўзяў цябе з сабой?

Гары нерашуча паглядзеў у блакітныя вочы старога чараўніка, якія сталі зялёнымі ў святле чары.

- Але што калі…?

- Ты пакляўся, ці не так, падпарадкоўвацца маім загадам?

- Так, але…

- Я папярэджваў, што вандраванне можа быць небяспечным?

- Так, - адказваў Гары, - але…

- Што ж, у такім разе, - сказаў Дамблдор, зноў адсоўваючы рукаў і паднімаючы пусты кубак, - ты чуў мой загад.

- Чаму я не магу выпіць зелле? - у адчай выклікнуў Гары.

- Таму што я трохі старэй за цябе і разумней і пры гэтым не такі каштоўны, - адказаў Дамблдор. - Раз і назаўжды, Гары: даеш слова зрабіць усё, што ў тваіх сілах, каб я выпіў зелле да канца?

- А нельга…?

- Даеш?

- Але…

- Дай слова, Гары.

- Я… добра, але…

Перш чым ён паспеў вымавіць яшчэ хоць слова пратэсту, Дамблдор апусціў крыштальны кубак у чару. У Гары яшчэ заставалася надзея, што кубак не зможа крануць зеллі, аднак крышталь пагрузіўся туды з лёгкасцю. Калі кубак напоўніўся да бакоў, Дамблдор паднёс яго да рота.

- Тваё здароўе, Гары.

І выпіў да дна. Гары ў жаху сачыў за ім, учапіўшыся ў бок чары так, што здранцвелі кончыкі пальцаў.

- Прафесар! - устрывожана паклікаў ён, ледзь Дамблдор апусціў кубак. - Як вы сябе адчуваеце?

Дамблдор патрос галавой. Ён шчыльна сціскаў павекі. "Так больна?" - спалохаўся Гары. Дамблдор не гледзячы саўгануў кубак у чару, зноў напоўніў яго і выпіў яшчэ раз.

У поўным маўчанні ён выпіў тры кубка, а на сярэдзіне чацвёртага пахіснуўся і зваліўся наперад, на чару. Ён па-ранейшаму не адкрываў вачэй і вельмі цяжка дыхаў.

- Прафесар Дамблдор! - трывожна выклікнуў Гары. - Вы мяне чуеце?

Дамблдор не адказваў. Яго твар паторгваўся, як быццам ён вельмі глыбока спаў і бачыў кашмар. Рука, якая трымала зелле, саслабела; пітво вось-вось магло выліцца. Гары пацягнуўся і выраўняў крыштальны кубак.

- Прафесар, вы мяне чуеце? - гучна паўтарыў ён, і яго слова гулка разляцеліся па пячоры.

Дамблдор часта і цяжка дыхаў. Потым ён загаварыў, і Гары не пазнаў яго голасу; раней Дамблдор ніколі не выказваў пры ім страху.

- Я не жадаю… не прымушай мяне…

Гары глядзеў на збялелы твар, такі знаёмы, на кручкаваты нос і акуляры ў форме паўмесяца, і не разумеў, што рабіць.

- Мне не падабаецца… я больш не жадаю… - енчыў Дамблдор.

- Трэба… трэба, прафесар, - цвёрда сказаў Гары. - Трэба ўсё выпіць, памятаеце? Вы загадалі прымушаць вас піць. Вось…

Гары, выпрабоўваючы пякучую нянавісць да сабе, рашуча падапхнуў кубак да рта Дамблдора і нахіліў яго. Дамблдор пакорліва выпіў астаткі зелля.

- Не… - пралапатаў ён, калі Гары зноў напоўніў кубак. - Я не жадаю… не жадаю… адпусці мяне…

- Нічога, нічога, прафесар, - сказаў Гары. Яго рука адчайна дрыжала. - Нічога, я з вамі…

- Хай гэта спыніцца, хай спыніцца… - плакаў Дамблдор.

- Так… так, выпіце яшчэ і ўсё спыніцца, - зманіў Гары і выліў зелле ў адкрыты рот Дамблдора.

Той закрычаў; крык рэхам разнёсся па велізарнай пячоры, над мёртвай чорнай вадой.

- Не, не, не… не… не магу… не магу, не прымушай мяне, я не жадаю…

- Усё добра, прафесар, усё добра! - выклікнуў Гары. Яго рукі так моцна трэсліся, што ён ледзь здолеў у шосты раз зачэрпаць зелле; чара спусцела напалову. - З вамі нічога не здарыцца, гэта бяспечна, не па-сучаснасці, праўда, не па-сучаснасці… вось, піце, піце…

Дамблдор паслухмяна выпіў, быццам атрымаўшы проціяддзе, але, ледзь спустошыўшы кубак, паваліўся на калены. Ён дрыжаў дробнай дрыготкай, рыдаючы:

- Прабачыце мяне, я больш не буду, не буду! Калі ласка, спыніце, я ведаю, што паступіў дрэнна, але, калі ласка, хай гэта спыніцца, і я больш ніколі, ніколі…

- Выпіце, і ўсё спыніцца, прафесар, - пакутуючы, паабяцаў Гары і выліў у рот Дамблдору сёмы кубак.

Бедны стары скурчыўся, нібы абараняючыся ад нябачных катаў, выпадкова махнуў рукой і ледзь не выбіў з рук Гары новы кубак зелля, якочучы:

- Не мучайце іх, не мучайце, калі ласка, калі ласка, гэта я вінаваты, вазьміце мяне…

- Выпіце, выпіце, вам стане лепш, - ашалела маліў Гары, і зноў Дамблдор падпарадкоўваўся і адкрыў рот, хоць не адкрываў вачэй і дрыжаў з галавы да ног.

Потым ён паваліўся на зямлю, зноў рыдаючы і стукаючы кулакамі па зямлі. Гары зноў напоўніў кубак.

- Калі ласка, калі ласка, калі ласка, не… не гэта, толькі не гэта, я ўсё зраблю…

- Проста выпіце, прафесар, выпіце…

Дамблдор выпіў, як дзіця, якое памірае ад смагі, і тут жа закрычаў, нібы яму абпаліла ўсе вантробы:

- Усё, усё, калі ласка, больш не магу…

Гары ў дзесяты раз зачэрпаў зелле і адчуў, што крышталь шкрабануў па дне чары.

- Ужо амаль усё, прафесар, піце, піце…

Ён падтрымаў Дамблдора за плечы, і той асушыў кубак; Гары ўстаў за новай порцыяй, і раптам Дамблдор закрычаў у смяротнай пакуце:

- Я жадаю памерці! Жадаю памерці! Спыні гэта, спыні, я жадаю памерці!

- Піце, прафесар, піце…

Дамблдор падпарадкоўваўся, але, не дапіўшы, узмаліўся:

- ЗАБІ МЯНЕ!

- Вось… гэта заб'е! - у жаху выдыхнуў Гары. - Проста выпіце… і ўсё скончыцца… скончыцца!

Дамблдор, гучна глынаючы, выпіў зелле да апошняй кроплі, выдаў адчайны, перарывісты стогн і зваліўся на зямлю тварам уніз.

- Не! - выгукнуў Гары, які ўстаў за чарговай порцыяй; ён выпусціў кубак у чару, кінуўся да Дамблдора і з цяжкасцю перавярнуў яго на спіну. Акуляры старога чараўніка перакасіліся, павекі былі закрытыя, рот адкрыты. - Не, - Гары затрос Дамблдора, - вы не можаце памерці, вы самі сказалі, што гэта не яд, ачуйцеся, ачуйцеся… Рэннервейт! - ускрыкнуў ён, паказваючы палачкай на грудзі Дамблдора. Успыхнула чырвонае святло, але нічога не адбылося. - Рэннервейт… сэр… калі ласка…

Павекі Дамблдора завагаліся; сэрца Гары з надзеяй прыскокнула ў грудзі.

- Сэр, вы…?

- Вады, - хрыпла праенчыў Дамблдор.

- Ваоды, - выдыхнуў Гары, - так…

Ён ускочыў і выхапіў з чары кубак, амаль не звярнуўшы ўвагі на залаты медальён, які ляжаў пад ім.

- Агуаменці! - пракрычаў ён, тыкаючы ў кубак чарадзейнай палачкай.

Той напоўніўся чыстай вадой; Гары зваліўся на калены каля Дамблдора, падняў яго галаву і паднёс кубак да вуснаў - але там было пуста. Дамблдор застагнаў і пачаткаў затыхацца.

- Была ж … пачакаеце… Агуаменці! - загадаў Гары. На секунду ў кубку зазіхацела вада, але, толькі Гары паднёс яго да рта Дамблдора, як вада зноў знікла.

- Сэр, я імкнуся, імкнуся! - у адчаі выклікнуў Гары, але Дамблдор ці наўрад яго чуў; ён перакаціўся на бок і дыхаў перарывіста, як у агоніі. - Агуаменці… агуаменці… АГУАМЕНЦІ!

Кубак у трэці раз напоўніўся і спусцеў. Дыханне Дамблдора спынялася. Мозг Гары ліхаманкава працаваў, і ён раптам здагадаўся, дзе, па задумцы Валан дэ Морта, трэба ўзяць ваду…

Ён кінуўся да боку каменнай пляцоўкі і хутка апусціў кубак у возера, да бакоў напоўніўшы яго ледзяной вадой. Яна не знікла.

- Сэр… вось! - загарлапаніў Гары і, ніякавата кінуўшыся да Дамблдора, выплюхнуў ваду яму на твар.

Больш ён нічога не паспеў зрабіць; па яго вольнай руцэ папоўз холад, і зусім не з-за ледзяной вады. Нечая слізкая белая канечнасць, ухапіўшы Гары за запясце, павольна цягнула яго назад, да возера, паверхня якога ўжо не была люстраной; вада завіравала, і адусюль, куды ні кінь погляд, выныралі бледныя рукі і галовы, мужчынскія, жаночыя, дзіцячыя. Да астраўка, паўстаўшы з чарноцця, няўмольна набліжалася войска мерцвякоў з невідушчымі запалымі вачамі.

- Петрыфікус таталус! – закрычаў Гары, з усіх сіл чапляючыся за гладкі і мокры камень і адначасова тыкаючы палачкай у інфернія, які схапіў яго за руку. Труп расціснуў хватку, перакуліўся назад і з гучным воплескам паваліўся зваротна ў возера. Гары так-сяк падняўся, але на камень ужо залазілі іншыя інферніі; кашчавыя пальцы ўпіваліся ў слізкую абзу сушы, пустыя, зацягнутыя плёнкай вочы слепа глядзелі на Гары, з лахманоў сцякала вада.

- Петрыфікус таталус! - зароў Гары, адыходзячы і размахваючы палачкай; шэсць або сем трупаў зваліліся, але за імі надыходзіла мноства іншых. - Імпедымента! Інкарсерус!

Некаторыя інферні спатыкнуліся, аднаго або двух аблыталі вяроўкі, але ідучыя следам проста пераступалі праз ляжалыя целы. Гары ўпарта размахваў палачкай, крычучы:

- Сектумсэмпра! СЕКТУМСЭМПРА!

Але скрозь разрэзы на мокрым рыззі і ледзяной скуры мерцвякоў не пралівалася ні кроплі крыві: яны ішлі і ішлі, як ні ў чым не бывала, і цягнулі да яго сваі рукі. Гары адступіў далей - і адчуў, што ззаду яго таксама хапаюць рукі, тонкія, страціўшыя целы, халодныя, як сама смерць. Яго адарвалі ад зямлі, падхапілі і павольна, але няўхільна пацягнулі да вады. І Гары зразумеў, што яму ўжо не вырвацца, што ён патоне і таксама стане мёртвым захавальнікам часцінкі знявечанай душы Валан дэ Морта…

Раптам цемру прарэзаў агонь, малінава-залаты; ён кольцам атачыў каменную выспу, і інферніі, якія чэпка трымалі Гары, завагаліся і захісталіся; яны не адважваліся прайсці скрозь агонь да вады. Яны выпусцілі Гары; ён стукнуўся аб зямлю, адразу паспрабаваў устаць, але паслізнуўся і зваліўся, да крыві абадраўшы рукі аб камень; потым усёткі падняўся і, трымаючы чарадзейную палачку напагатове, агледзеўся па баках.

Дамблдор ачуўся і ўстаў. Ён быў бледны, падобна інферніям, але грозна ўзвышаўся над усімі; у яго вачах танцаваў агонь. Ён трымаў чарадзейную палачку як паходня, і полымя, якое ірвалося з яе, велізарным смажанінам ласо ўвінала выспу.

Інферніі пачалі слепа тыкацца сябар у сябра, спрабуючы ўцячы ад агню…

Дамблдор схапіў са дна чары медальён і схаваў яго ва ўнутраную кішэнь, потым жэстам падклікаў Гары. Інферніі, здавалася, нават не заўважылі, што выпусцілі здабычу. Дамблдор павёў Гары да лодкі; агністае кольца рухалася разам з імі. Інферніі аслупянела дайшлі да боку возера і з палягчэннем слізганулі ў цёмную ваду.

Гары дрыжаў з галавы да ног. Ён падумаў, што Дамблдору можа не хапіць сіл перабрацца ў лодку; сапраўды, той хістаўся; уся яго энергія сыходзіла на падтрыманне агністага кольца. Гары падхапіў Дамблдора і дапамог яму сесці. Толькі яны ўвайшлі ў лодку, як яна паплыла ад выспы, які ўсё яшчэ акружала кольца полымя; інферніі кішэлі ўнізе, але не адважваліся высунуцца.

- Сэр, - выдыхнуў Гары, - сэр, я зусім забыўся… пра агонь… яны надыходзілі, я запанікаваў…

- Не дзіўна, - прамармытаў Дамблдор. Гары спалохаўся - настолькі глуха гучаў яго голас.

Лодка лёгка ткнулася ў бераг. Гары выскачыў з яе і адразу павярнуўся, каб дапамагчы Дамблдору. Ледзь ступіўшы на бераг, той у знямозе выпусціў руку і выпусціў з пальцаў чарадзейную палачку; агністае кольца знікла, але інферніі больш не паказваліся. Лодка сышла пад ваду; ланцугі, бомкаючы і бразгаючы, таксама выслізнулі на глыбіню. Дамблдор гучна ўздыхнуў і адкінуўся на сцяну пячоры.

- Я так стаміўся… - пажаліўся ён.

- Не турбуйцеся, сэр, - адклікнуўся Гары, вельмі спалоханы смяротнай бледнасцю Дамблдора. - Я адвяду вас у Хогвартс… абапрыцеся на мяне…

Ён паклаў здаровую руку Дамблдора сабе на плечы і, прагінаючыся пад яго вагай, павёў вакол возера.

- Увогуле і цэлым… абарона апынулася… вельмі мудрагелістай, - ціха вымавіў Дамблдор. - Адзін чалавек не зладзіўся бы… ты малайчына, Гары, малайчына…

- Лепш нічога не гаварыце зараз, - невыразны голас і няцвёрдая хада Дамблдора выклікалі ў Гары вялікую трывогу, - захоўвайце сілы, сэр… хутка мы абярэмся адсюль…

- Арка будзе закрытая… мой нож…

- Не трэба, я парэзаўся аб камень, - цвёрда сказаў Гары, - вы толькі пакажыце, дзе…

- Тут…

Гары правёў скрываўленай рукой па сцяне пячоры; арачны праём, атрымаўшы крывавы поплатак, адразу адкрыўся. Яны перасеклі вонкавую пячору, і Гары дапамог Дамблдору спусціцца ў ледзяную ваду, якая напаўняла расколіну ў скале.

- Усё будзе добра, сэр, - зноў і зноў паўтараў Гары, якога маўчанне Дамблдора палохала нашмат больш, чым яго абцяжараная прамова. - Мы амаль дашлі… я вам дапамагу апарыраваць зваротна… не бойцеся…

- Я і не баюся, Гары, - адказаў Дамблдор. Яго голас злёгку адужэў, нягледзячы на тое, што вада была ледзяная. - Я ж з табой.

 

Вежа маланак

Нарэшце над галавою зноў паказаліся зоркі. Гары ўвалок Дамблдора на вяршыню самага блізкага валуна і дапамог яму ўстаць на ногі. Гары страшна змок, і дрыжэў ад холаду; ён згінаўся пад цяжарам Дамблдора, аднак сабраў апошнія сілы і засяродзіўся на сваёй мэце -Хосміду. Ён сціснуў павекі, сашчаміў руку свайго спадарожніка і ступіў наперад, у знаёмую пустэчу.

Не паспеўшы адкрыць вочы, ён ужо зразумеў, што падарожжа прайшло паспяхова: запах солі і лёгкі марскі брыз зніклі. Яны з Дамблдорам стаялі пасярод неасветленай Высокай вуліцы; з іх ручаямі сцякала вада, яны дрыжалі з галавы да пят. На адно жудаснае імгненне ўяўленне Гары намалявала інфэрній, якія напаўзалі са ўсіх бакоў, але ён міргнуў і ўбачыў, што вакол усё ціха і цемра стаіць абсалютная, калі не лічыць некалькіх ліхтароў і вокнаў, з якіх лілося святло ў верхніх паверхах крам.

- Атрымалася, прафесар! - знясіленым шэптам выклікнуў Гары, толькі цяпер адчуўшы жудасную рэзь у грудзях. - Атрымалася! Мы здабылі Хоркрукс!

Дамблдор пахіснуўся і прываліўся да яго. Спачатку Гары падумаў, што з-за яго няўмелага апарыравання ў прафесара закруцілася галава, але потым зазірнуў яму ў твар і жахнуўся: ён быў пакрыты потам і нават у бляклым святле ліхтароў дзівіў сваёй бледнасцю.

- Сэр, як вы сябе адчуваеце?

- Было і лепей, - слабым голасам адказаў Дамблдор. Куткі яго вуснаў завагаліся ў ледзь прыкметнай усмешцы. - Гэтае зелле… танізавальным не назавеш…

Тут, да поўнага адчаю Гары, Дамблдор апусціўся на зямлю.

- Сэр… не хвалюйцеся, сэр, вам зараз стане лепш, не бойцеся…

Ён у паніцы агледзеўся, разлічваючы знайсці хоць нейкую дапамогу, але нідзе нікога не было, а Гары разумеў толькі адно: што неабходна любым спосабам хутка даставіць Дамблдора ў лякарню.

- Трэба адвесці вас у школу, сэр… да мадам Помфры..

- Не, - запярэчыў Дамблдор. - Патрэбен … прафесар Снэйп… але я… ці наўрад смогу дайсці…

- Так… сэр, паслухайце… я зараз пастукаю ў дзверы, знайду, дзе вам перадыхнуць… а сам збегаю і прывяду мадам…

- Сэверуса, - ясна сказаў Дамблдор. - Патрэбен Сэверус…

- Добра, няхай… але мне ўсё роўна прыйдзецца пакінуць вас ненадоўга, каб…

Але, не пасп