Стр. 245 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 244

 

Стр. 246

 

Қазақстанның ашық кітапханасы

Ең жақын. достарымның ішінен ендігі тірі қалған — Володя мен Вася да сол тізімде,

Володя екеуміз тіпті қатар тұрмыз.

Мана таң атысымен Володя келіп кетті... Алдыңғы күні көппен бірге көрген у-шудың

ішінде бірімізді-біріміз бір құттықтағамыз. Енді оңашада еркін бір құшақтасалық

дегендей, көзіміз жылтырап, үнсіз ұмтылысып қалдық. Құшақтасып жатып, бірімізді-

біріміз бүйірден түртіп-түртіп, нұқып-нұқып қойдық... Ол немене дескеніміз деп

сұрасқанымыз да жоқ. Аузымыз айта алмасты жанмен тәнмен айтысқанымыз еді онымыз.

Ол көзін менен жасырады, мен одан жасырам...Тегі, жылаған болуымыз керек... Батыр

атансақ қайтейік, бұл біздің әрі сақылдап күліп, әрі кеңкілдеп жылардай бақытты бір

минутымыз еді.

Газетке қарай беретін тағы бір себебім бар... Бұл менің ең қымбат достарымның тізімі.

Көбінің өмірбаяны мен еңбектері осы тізімге келіп тіреледі де, тоқтап қалады. Өздері де

осы төбенің іргесінде, бір молада қалып барады. Ендігі адрестері — Керчь бауырластар

зираты...

Тірі қалған екі жолдасымнан енді жарты сағатта тағы айрылғалы жатырмын. Қазір маған

самолет келмек, алып кетпек...

Әлгіде ғана дәрігерлік қызметінің майоры келіп:

—

Әзірленіңіз, қазір сізді жөнелтеміз,— деді, мен оған:

—

Бекер олай ұйғарған екенсіз. Осында-ақ жазылып, қатарға қосылатын жайым бар

сияқты еді ғой,— дедім.

Майор бұған ренжіп қалғандай болып:

—

Мұндай жарамен ойнамаңыз... Мен сізге турасын айтайын, халыңыздың бірнеше

қауіпті жақтары бар... Мүмкін, аяғыңыз кесілетін де болар. Оны бұл жерде істей

алмаймыз,— деді.

Екеуміз сөз жарыстырып, едәуір жерге барысып қайттық. Мен ол кісіге, атақ алған

адамдарда артығырақ қалбаң қағып тұратын мінез болатын жағын да аңғарттым-ау

деймін... Ол кісі маған ауру мен атақ екеуі екі нәрсе екенін түйрей ескерте келіп:

—

Әзірленіңіз, жөнелтеміз! — дегенді үзілді-кесілді айтқан қабақ көрсетті.

Әйтеуір жөнелтер болсаң, айтарымды айтып қалайын деген адамша:

—

Жолдас майор, мен аяғымды кестірмеймін! Бұл аяқ маған Берлин көшесінде де

керек болады. Балдаққа асылып бара алмайтын шығармын,— дедім.

—

Кесу керек болмаса, кеспес. Ақсақ-тоқсақты көбейтуге біз де құмар емеспіз,— деп,

дәрігер кетіп қалды.

Сонымен қазір аттанғалы жатқан сияқтымын... Менімен бірге кететін төрт жылдан бергі

қайғы-қуанышымыз араласып кеткен жауынгер достарымның тізімі ғана...

—

Аяғыңды еш уақытта кестіруші болма! Аяқ деген екеу болғанда ғана жақсы. Бірі

ұзын, бірі қысқа болса да сәні болмайды! —деп, Володя қасымда отыр.

—

Үшеу болғанда да оңбайды!—деп, Вася қалжыңдайды.

Стр. 246 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 245

 

Стр. 247

 

Қазақстанның ашық кітапханасы

—

Төртеу болса, әлдекімге ұқсағаныңды өзің де танымай қаласың!—деп,

жаралылардың біреуі тық-тық күледі.

Мирошниктің орнына командир болып қалған капитан Ревякин маған әмір есебінде

бұйырып:

—

Аяқты кестірем дегенді ойыңнан біржола шығар! Алты ай уақыт берем, Одер

өзенінде қуып жетіп, өзімізге қосылатын бол!.. Одан кешігіп қалып, Шпреяда қуып жетер

болсаң, қабылдамаймын... Әмір осы!..— дейді.

Мен оған Одерде қуып жетуге уәде бердім...

Өзгеден гөрі Васяның түтіні басқарақ шығады. Ол біз қайда да солдатпыз, соғыста да,

еңбекте де, қазір де, соғыстан кейін де деген жақты басыңқырай сөйлейді.

—

Сен тура Қарағандыға тарт! — дейді Вася.— Ана жолы адасып барғандай болып

едік, енді өзің сұра!.. Біз Одерға жетіп қалсақ, ар жағы екі-ақ аттам.. Қуып әуре болғанша,

Қарағандыда күт... Мен соғыс біткен күні билетті Қарағандыға деп алам... Тағы да бір

майданда бірге болармыз... Сүйт, Костя!.. Қарағанды деген — байлық қой жатқан... Ол

үлкен бекініс, Отанның бекінісі. Сонда кездесейік...— дейді.

Жалғыз бүгінгі емес, ертеңгіні қоса ойлап отырған Васяға қалай уәде бермессің?.. Екеуміз

Қарағандыда кездесуге уәделестік...

Қасымыздағы үңгірде «тез, тез!» деген дәрігер даусы шығады. Кенептен көріп жасаған

теңдерін алдыма көлденең тосып маған да екі санитар келіп қалды.

—

Кәне ауру жолдас...

—

Жолдас майор, рұқсат етіңіз...— деп, Володя мен Вася мені көтеріп алып, теңге

өздері салып жатыр.

—

Тез, тез! Санитар самолеті жау барлаушысына кездесіп те қалыпты. Тез көтеріліп

кетуі керек,—деген дауыс естіледі. Манадан берік жатқан көңілім босап, болжырап

барам... Тең көтеріліп кетті. Екі жағымнан келіп аузымнан сүйе бастаған Володя мен

Васяның маңдайлары түйісіп қалды.

—

Ал, Костя, жазыл... Тез жазыл!..

—

Күтеміз... Тез күтеміз...

—

Күнде хат жазып тұр!..

—

Сендерге жазбағанда кімге жазар дейсің, бауырларым!.. Мен кетсем, өзім ғана кетіп

барам, ой-арманымыз бөлінбеген еншідей, осында, сендерде қалып бара жатқан жоқ па!..

Кішкене-кішкене шамдар, бірінен соң бірі кейін қалып, аласа үңгірдің исі де өзгеріп

барады. Дәрі-дәрмек исі жоғалып, адам исі, оқ-дәрі исі келеді. Енді, міне, ауа тазарып,

даланың исі келе бастады.

Шалқамнан жатқан бойы төбенің тар үңгірінен кең да» лаға шықтым. Жазғытұрғы шуақ

самал, сағынған самал жібектей желпиді. Күннің көзі шекеңе қадалып, көзіңді

аштырмайды. Аспанда күркіреп айналып бірнеше самолет жүргені сезіледі. Тебенің

түбінде ғана зіркілдеп, жер тарпып, жарқырап санитар самолеті тұр. Қанатында қызыл

крест...