Стандартная адзнака чараўніка 4 страница

- Я і сам такую атрымаў, - зноў усміхнуўся Дамблдор. – Ты заўважыў там нешта карыснае?

- Не, асабліва.

- Я так і думаў. Напрыклад, ты не спытаў, якое варэнне я люблю больш за ўсё, і не пераканаўся, што я сапраўдны прафесар Дамблдор, а не які-небудзь самазванец.

- Я не… - пачаў было Гары, не зусім разумеючы, сур’ёзна яго дакараюць або не.

- Дарэчы, на будучыню – малінавае. Але зразумела, любы Пажыральнік Смерці, перш чым прымаць маё аблічча, паспрабаваў бы высветліць, што мне падабаецца.

- Э-э.. вядома, - кіўнуў Гары. – Але ў напамінку гаварылася пра нейкія інферніі. Хто яны? Там было незразумела.

- Гэта трупы, - абыякава адказаў Дамблдор. – Зачараваныя мерцвякі, якія дзейнічаюць па ўказу цёмных чараўнікоў. Даўно яны не з’яўляліся, з таго часу, калі Валан дэ Морт быў у ўлады ў апошні раз… Сапраўды, ён столькіх пазабіваў, што хопіць на цэлае войска. Вось хата, якая нам патрэбна, Гары, сюды…

Яны падышлі да маленькай акуратнай хаткі з невялікім садком. Гары быў настолькі ўзрушаны аповедам пра інферніі, што нічога не заўважаў, і, калі Дамблдор раптам спыніўся каля брамкі, тут жа на яго наткнуўся.

- О божа. Божа, божа, божа.

Гары прасачыў за яго поглядам, і ў яго абарвалася сэрца. Уваходныя дзверы крыва звісалі з завес.

Дамблдор хутка агледзеў вуліцу з канца ў канец: усюды было пуста.

- Гары, дастань палачку, і ідзі за мной, - ціха загадаў Дамблдор.

Ён адчыніў брамку і моўчкі, імкліва пайшоў па дагледжанай садовай дарожцы. Гары не адставаў. Дамблдор асцярожна адчыніў уваходныя дзверы, трымаючы напагатове чарадзейную палачку.

- Люмас.

Палачка засвяцілася. Яны ўбачылі вузкі калідор і злева – адчыненыя дзверы. Дамблдор, высока трымаючы палачку, прайшоў у гасціную. Гары ішоў за ім па пятах.

Яго погляду адкрылася карціна абсалютнага спусташэння. Прама пад нагамі ляжаў вялікі падлогавы гадзіннік. Корпус у яго быў трэснуты, а цыферблат - расколаты. Ледзь наводдаль валяўся ківач, падобны на ўпушчаны меч. Піяніна было прывернутая на бок, клавішы рассыпаныя вакол. Побач асвятляў іскрынкамі пакарабачаны кандэлябр. Жорстка зраненыя падушкі міналі пёрамі; усё вакол здавалася прыпудраным аскепкамі шкла і парцэляну. Дамблдор падняў палачку вышэй і асвятліў сцены. Шпалеры былі абрынданыя чымсьці клейкім, цёмна-чырвоным. Гары паціху ахнуў. Дамблдор павярнуўся.

- Жудаснае відовішча, - змрочна вымавіў ён. – Тут адбылося нешта страшнае.

Ён павольна выйшаў на сярэдзіну пакоя, уважліва разглядаючы абломкі пад нагамі. Гары ішоў за ім і спалохана азіраўся па баках, нібы чакаў, што за зламаным піянінам або перавернутай канапай вось-вось выявіцца нешта жахлівае, аднак трупа нідзе не было.

- Можа, была бойка, а потым яны яго… уцягнулі? – пралапатаў Гары. Ён імкнуўся не думаць пра тое, якія павінны быць раны, калі сцены абрынданыя крывёй ці ледзь не да сярэдзіны.

- Ці наўрад, - задумленна прамармытаў Дамблдор, узіраючыся ў пухлае крэсла, якое ляжала на боку.

- Вы жадаеце сказаць, што ён…

- Дзесьці тут? Так.

Тут Дамблдор без усялякага папярэджання нахіліўся і ткнуў кончыкам палачкі ў сядзенне крэсла. Яно завішчала.

- Добры вечар, Гарацый, - прывітаўся Дамблдор, выпростваючыся.

У Гары адвісла сківіца. На месцы крэсла ў паставе эмбрыёна ляжаў неймаверна тоўсты, лысы старэча. Ён паціраў ніз жывата, абражана гледзячы на Дамблдора маленькімі вадзяністымі вочкамі.

- Ледзь не праткнуў, - незадаволена прабурчаў ён, цяжка падымаючыся. – Балюча ж!

Яго лысіна, выпуклыя вочы і густыя серабрыстыя вусы шчотачкай глянцава паблісквалі ў святле чарадзейнай палачкі – як і паліраваныя гузікі бардовай аксамітнай курткі, надзетай па-над ліловай шоўкавай піжамы.

- Ну, я чым жа я сябе выдаў? – буркліва пацікавіўся гаспадар хаты і, не перастаючы масажаваць ніз жывата, з крахтаннем падняўся з пола. Галавой ён ледзь даставаў Дамблдору да падбародка, і для чалавек, які толькі што прыкідваўся крэслам, выгляд у яго быў на рэдкасць абякавы.

- Мой дарагі Гарацый, - ледзь кпліва сказаў Дамблдор, - калі бы тут сапраўды пабывалі Пажыральнікі Смерці, над хатай вісела бы Смяротная Пазнака.

Гарацый пляснуў сябе пухлай далонькай па высокім лбу.

- Смяротная Пазнака, - прамармытаў ён. – Так і ведаў, абавязкова што-небудзь… ну ды добра. Часу ўсё роўна не было. Я яшчэ са сваёй абіўкай не скончыў, а вы ўжо ўвайшлі.

Ён выдаў цяжкі ўздых, і кончыкі яго вусоў затрымцелі.

- Дапамагчы прыбрацца? – ветліва прапанаваў Дамблдор.

- Калі не цяжка, - адказаў Гарацый.

Чараўнікі ўсталі спіна да спіны, высокі худы і нізенькі тоўсты, і адначасова ўзмахнулі чарадзейнымі палачкамі.

Мэбля адразу ж разляцелася па месцах; упрыгожванні і іншыя прадметы інтэр’еры зноў паўсталі прама з паветра; пёры напакаваліся ў падушкі; падраныя кнігі склеіліся яшчэ па дарозе да паліц; багатая калекцыя фатаграфій, зіхоцячы знявечанымі сярэбранымі рамкамі, праляцела праз увесь пакой і памкнулася на пісьмовым стале, цэлая і чыстая; разнастайныя дзюры, расколіны і парывы зляталіся і зацягнуліся; сцены ачысціліся.

- Дарэчы, што за кроў? – пацікавіўся Дамблдор. Яму прыйшлося моцна павысіць голас – адноўлены гадзіннік прыняўся гучна біць.

- На сценах? Драконавая, - прагукаў у адказ Гарацый. Тым часам кандэлябр, аглушальна скрыгочучы, ушрубаваўся зваротна ў столь. Напрыканцы блямкнула піяніна, і запанавала цішыня.

- Так, драконавая, - задумлена паўтарыў чараўнік. –Заўважым, апошняя бутэлька, а кошт цяпер ого які! Або яе можна выкарыстаць паўторна?

Ён грузна прайшоў да буфета, узяў у рукі маленькую крыштальную бутэлечку з густой вадкасцю і паглядзеў на святло.

- Хм… мутнаватая…

Гарацый паставіў бутэлечку на месца, уздыхнуў і толькі тады заўважыў Гары.

- Ого, - сказаў ён, і яго вялікія круглыя вочы кінуліся да шнару на лбу Гары. – Ого!

- Гэта, - Дамблдор падышоў бліжэй, каб прадставіць іх адзін аднаму, - Гары Потэр. Гары, пазнаёмся – мой сябар і калега, Гарацый Слагхорн.

Слагхорн пранікліва паглядзеў на Дамблдора.

- Вось, значыць, чым ты разлічваў мяне пераканаць? Усё роўна, мой адказ “не”, Альбус.

Гарацый, пхнуўшы Гары плячом, адышоў у бок з выглядам чалавека, які цвёрда вырашыў не паддавацца спакусе.

- Можа быць, хоць вып’ем па шкляначцы? – прапанаваў Дамблдор. – За старыя добрыя часы?

Слагхорн нерашуча замёр.

- Калі толькі па шкляначцы, - няветліва прабурчаў ён.

Дамблдор усміхнуўся Гары і паказаў на крэсла, вельмі падобнае на то, якім нядаўна прыкідваўся Слагхорн. Яно стаяла каля зноў распаленага каміна; побач ярка гарэла алейная лямпа. Гары сеў, разумеючы: Дамблдору чамусьці трэба, каб ён быў навідавоку. Гаспадар хаты трохі павазіўся з графінамі і куфлямі, павярнуўся тварам да пакоя, наткнуўся поглядам на Гары, чмыхнуў і маментальна адвёў вочы, нібы асцерагаючыся іх абпаліць.

- Прашу, - Слагхорн перадаў напой Дамблдору, які сеў без запрашэння, ткнуў падносам у бок Гары, а затым зваліўся на падушкі адноўленай канапы і пагрузіўся ў змрочнае маўчанне. Яго кароценькія ножкі трохі не даставалі да падлогі.

- Як пажываеш, дарагі Гарацый? – ветліва пацікавіўся Дамблдор.

- Так сабе, - адразу адказаў Слагхорн. – Слабыя лёгкія. Хрыпы. Яшчэ рэўматызм. Перасоўваюся з працай. Урэшце, чаго чакаць? Старасць. Ператамленне.

- Паміж тым, каб падрыхтавацца да нашага прыходу, табе відавочна прыйшлося памітусіцца, - заўважыў Дамблдор. – У цябе ж было не больш трох хвілін.

Слагхорн раздражнёна і адначасова з гонарам удакладніў:

- Дзве. Я не пачуў чарасігналізацыю – ванну прымаў. Але, - сурова працягнуў ён, спахапіўшыся, - факт застаецца фактам, Альбус: я – пажылы, стомлены чалавек. Я заслужыў права на ціхае і хоць якое-небудзь жыццё.

“Што-што, а гэта ў яго ёсць” - падумаў гары, акінуўшы поглядам пакой.Яна была вельмі душная і занадта цесна застаўленая, але ніхто не мог бы назваць яе нядосыць зручнай. Тут былі мяккія крэслы, лаўкі для ног, кнігі і розныя напоі, скрынкі з шакаладнымі цукеркамі і мяккія падушкі. Калі бы Гары не ведаў, хто тут жыве, падумаў бы, што гэта багатая і капрызная лэдзі.

- Ты ж маладзей за мяне, Гарацый, - сказаў Дамблдор.

- Так і табе даўно час на супакой, - бесцырымонна адказаў Слагхорн. Яго бледныя агрэставыя вочы спыніліся на хворай руцэ Дамблдора. – Бачыш, рэакцыя ўжо не тая.

- Ты маеш рацыю, - ціхамірна адклікнуўся Дамблдор і скалануў рукавом, каб схаваць абпаленыя, счарнелыя пальцы; пры выглядзе іх Гары перасмыкнула. – Несумнеўна, я стаў марудлівей, чым раней. Але з іншага боку…

Ён паціснуў плячамі і развёў рукі ў бакі: як бы гаворачы, у старасці свае перавагі. Гары раптам заўважыў на яго здаровай руцэ кольца, якога ніколі раней не бачыў: вялікае, не занадта хупавае і накшталт бы залатое, з цяжкім чорным каменем, які трэснуў пасярэдзіне. Слагхорн таксама затрымаўся поглядам на кольцы, і наяго высокім лбу ненадоўга з’явілася тоненькая маршчынка.

- Такім чынам, Гарацый, усе гэтыя засцярогі… накіраваныя супраць Пажыральнікаў Смерці або супраць мяне? – спытаў Дамблдор.

- Навошта Пажыральнікам Смерці бедны стары інвалід? – ускінуўся Слагхорн.

- Напрыклад, каб скарыстацца яго шматлікімі талентамі для гвалту, катаванняў і забойстваў, - спакойна вымавіў Дамблдор. – Жадаеш сказаць, яны дагэтуль не спрабавалі перавабіць цябе на свой бок?

Слагхорн ваяўніча паглядзеў на Дамблдора і прамармытаў:

- У іх не было магчымасці. Вось ужо год, як я не сяджу не месцы больш тыдня. Пераязджаю з аднаго маглаўскага жылля ў другое – скажам, гаспадары гэтай хаты зараз у адпачынку на Канарах. Тут вельмі ўтульна, будзе шкада з’язджаць. Усё гэта робіцца вельмі проста, калі ведаеш як. Досыць замарозіць звычайным заклёнам дурную сігналізацыю, якая ў іх замест шкоднаскопа, і занесці піяніна так, каб суседзі не заўважылі.

- Геніяльна, - захапіўся Дамблдор. – Але досыць стомна для беднага старога інваліда, які прагне ціхага спакойнага жыцця. Вось калі бы ты пагадзіўся вярнуцца ў Хогвартс…

- Пашануй сілы, Альбус! Можаш не распісваць, якая ў цябе цудоўная школа. Я хоць і жыву ў выгнанні, але пра Далорэс Амбрыдж чуў! Так з вас звяртаюцца з настаўнікамі…

-- Прафесар Амбрыдж не зладзіла з кентаўрамі, - сказаў Дамблдор. – Думаю, ты, Гарацый, не пайшоў бы ў Забаронены лем і не стаў зваць раззлаваны табун бруднымі паўкроўкамі.

- Вось што яна, значыць, зрабіла? Крэтынка. Ніколі яе не любіў.

Гары здушыўся смяшком. Дамблдор і Слагхорн здзіўлена павярнуліся да яго.

- Выбачце, - паспяшаўся растлумачыць Гары. – Проста… я таксама яе не люблю, вось і ўсё.

Дамблдор нечакана ўстаў.

- Ужо сыходіце? – з надзеяй спытаў Слагхорн.

- Не, я бы жадаў наведаць ванную, - адказаў Дамблдор.

- А, - Слагхорн відавочна знерваваўся. – Другія дзверы злева па калідоры.

Дамблдор выйшаў. Дзверы за ім зачыніліся, і ў пакоі павісла маўчанне. Слагхорн устаў, відавочна не ведаючы, што бы такое зрабіць, употай зірнуў на Гары, а затым прайшоў да каміна, устаў спіной да агню і прыняўся абаграваць свой шырокі тыл.

- Не думай, быццам я не разумею, навошта цябе прыцягнулі, - адрывіста кінуў ён.

Гары нічога не адказаў, толькі паглядзеў на Слагхорна. Той, слізгануўшы вадзяністымі вочкамі па зігзагападобным шнары, затрымаў погляд на твару Гары.

- Ты вельмі падобны на бацьку.

- Так кажуць, - сказаў Гары.

- Вось толькі вочы. Яны ў цябе…

- Ад маці, ведаю. – Гары чуў пра вочы столькі раз, што яго гэты пачатак стамляў.

- Хм! Так, выдатна. Вядома, настаўніку не належыць мець любімчыкаў, але яна… Твая мама. – растлумачыў Слагхорн у адказ на пытальны погляд Гары. – Лілі Эванс. Адна з самых здольных. Жывая дзяўчынка, цуд! Я ўвесь час ёй казаў: “Табе трэба было вучыцца ў маім каледжы”. У адказ, вядома, чуў адны грубіянствы.

- Ваш каледж – гэта які?

-Я быў дэканам Слізэрыну, - адказаў Слагхорн і, убачыўшы, як змяніўся твар Гары, пагразіў яму тоўстым пальцам: - Ну-ну! Нічога! Надзьмуўся ён… Ты ж у Грыфіндору, як і яна? Звычайна гэта сямейнае. Не заўсёды, вядома. Чуў пра Сірыўса Блэка? Напэўна… Было ў газетах два гады назад… Ён нядаўна памёр…

Нябачная рука звязала вантробы Гары ў пруткі вузел.

- Усё роўна, галоўнае, у школе яны з вам татам былі сябрамі. Дык вось, уяві сябе: усе Блэкі вучыліся ў маім каледжы, а Сірыўс патрапіў у Грыфіндор! Прама бяда - такі таленавіты хлопчык. Я, зразумела, атрымаў яго бара Рэгулуса, але ж жадалася поўны камплект…

Слагхорн сказаў гэта як заўзяты калекцыянер, якога абышлі на аўкцыёне. Ён пагрузіўся ва ўспаміны і нябачна глядзеў перад сабою, час ад часу гультаявата паварочваючыся, каб спіна прагравалася раўнамерна.

- Вядома, твая маці магланароджаная… Я, калі пазнаў, не паверыў. Быў упэўнены, што яна чыстакроўка, з такімі-то здольнасцямі.

- Мая лепшая сяброўка таксама магланароджаная, - сказаў Гары, - і пры тым лепшая вучаніца ў нашай паралелі.

- Бывае жа… Праўда, дзіўна? – прагаварыў Слагхорн.

- Не вельмі, - суха адказаў Гары.

Слагхорн здзіўлена ўскінуў бровы.

- Толькі не трэба вінаваціць мяне ў маглафобству! – выклікнуў ён. – Не, не, не! Няўжо я не сказаў, што твая мама была адной з маіх любімчыкаў? А яшчэ Дырк Крэссвел, класам менш – ён зараз глава дэпартаменту па сувязях з гоблінамі – таксама з маглаў і вельмі адораны хлопчык… да таго ж забяспечвае мяне ўсякімі карыснымі звесткамі пра ўнутраныя справы Грынгаттсу!

Гарацый з задаволенай усмешкай пагушкаўся на абцасах і паказаў на буфет. Там зіхацелі рамкамі незлічоныя фатаграфіі, на якіх тоўпілася мноства людзей.

- Усе былыя вучні, і ўсе з аўтографамі. Паглядзі, вось Варнава Кафф, галоўны рэдактар “Штодзённага Прароку”. Заўсёды цікавіцца маім меркаваннях пра бягучыя падзеі. А вось Амброзіўм Флюм, уладальнік Салодкага Каралеўства – на кожны мой дзень нараджэння кошык падарункаў, а ўсё таму, што я пазнаёміў яго з Цыцэронам Харкісам, першым прадаўцом! А ззаду – ледзь-ледзь выцягні шыю і ўбачыш – Гвеног Джонс, капітана “Граахедскіх гарпій”… Людзі проста дзівяцца, што я так блізка знаёмы з “Гарпіямі”! Да таго ж, бясплатныя квіткі калі жадаеш!

Здавалася, думка аб гэтым яго бязмерна пацешыла.

- І ўсе яны ведаюць, дзе вас шукаць і куды адпраўляць падарункі? – здзівіўся Гары. Дзіўна, што Пажыральнікі Смерці дагэтуль не выявілі Слагхорна, раз да яго, мабыць, кожны дзень прыбываюць кошыкі, квіткі і візіцёры, якія цікавяцца яго меркаваннем і радамі.

Усмешка знікла з твару Слагхорна гэтак жа хутка, як кроў са сцен яго хаты.

- Зразумела, не, - буркнуў ён, незадаволена пакрывіўшыся на Гары. – Я ўжо год ні з кім не меў зносіны.

Падобна, Слагхорна непрыемна ўразілі ўласныя словы; нейкі час ён маўчаў. Але затым паціснуў плячыма.

- Як бы там ні было… у наш час разумна трымацца ў цені. Дамблдору добра казаць, але… Вярнуцца ў Хогвартс зараз – усё роўна што публічна абвясціць пра прыналежнасць Ордэну Фенікса! Вядома, яны малайчыны, храбрацы і іншае, але мне асабіста не па душы адсотак смяротнасці…

- Каб выкладаць у Хогвартсу, не абавязкова быць у Ордэну, - з дрэнна ўтоеным сарказмам сказаў Гары. Ці мог ён спагадаць капрызнаму Слагхорну, памятаючы, што Сірыўс жыў у пячоры і сілкаваўся пацукамі? – Настаўнікаў у ім мала, і нікога яшчэ не забілі, няўжо што Квірэла, але той сам вінаваты – працаваў на Валан дэ Морта.

Гары быў упэўнены, што Слагхорн з тых, хто баіцца страшнага імя, і сапраўды: таўстун здрыгануўся і пратэставальна ахнуў. Але Гары не звярнуў на гэта увагі і працягнуў:

- Наогул, пакуль Дамблдор дырэктар, настаўнікі школы абароненыя лепш усіх; вядома ж, што Валан дэ Морт толькі Дамблдора і баіцца.

Слагхорн моўчкі глядзеў у прастору, відавочна, абдумваючы пачутае, а потым быццам не жадаючы прамармытаў:

- Так, дакладна, Той-Каго-Нельга-Называць заўсёды пазбягаў Дамблдора… І вось яшчэ што: я жа не далучыўся да Пажыральнікаў Смерці, і Той-Каго-Нельга-Называць ці наўрад лічыць мяне сваім сябрам… Значыць, бяспечней быць каля Альбуса… Не буду хітраваць, смерць Амеліі Боўнс мяне патрэсла… Калі ўжо яна, пры ўсіх знаёмствах і сувязях у Міністэрству…

Вярнуўся Дамблдор. Слагхорн здрыгануўся, быццам цалкам забыўся пра яго.

- А, вось і ты, - сказаў ён. – Што так доўга? Страўнік не ў парадку?

- Не, на маглаўскія часопісы загледзеўся, - адказаў Дамблдор. – Люблю ўзоры для вязання. Гары, мабыць, мы з табой злоўжылі гасціннасцю Гарацыя. Час ісці.

Гары без ценю шкадавання ўскочыў з крэсла. Затое Слагхорн засумаваў:

- Ужо?

- Так, час. Я выдатна бачу, калі справа прайграна.

- Прайграна?

Слагхорн захваляваўся. Ён нерашуча круціў тоўстымі вялікімі пальцамі, гледзячы, як Дамблдор зашпіляе гузікі на дарожнай мантыі, а Гары – маланку на куртцы.

- Ну-з, дарагі Гарацый, вельмі шкада, што цябе не зацікавіла мая прапанова, - Дамблдор, развітаючыся, падняў здаровую руку. – Мы ў Хогвартсу былі бы рады твайму вяртанню. Але калі жадаеш нас наведаць, літасці просім. Прымем, нягледзячы на ўсю найнавейшую абарону.

- Так… што ж… дзякуй за запрашэнне… вось і я гавару…

- Тады да пабачэння.

- Да пабачэння, - развітаўся і Гары.

Яны ўжо выходзілі, калі ззаду раздаўся крык:

- Ну добра, добра, згодзен!

Дамблдор павярнуўся да Слагхорну. Той, затыхаючыся, стаяў на парозе гасцінай.

- Згодзен вярнуцца на працу?

- Так, так, - нецярпліва заківаў Слагхорн. – Хай я вар’ят, але згодзен.

- Цудоўна, - праззяў Дамблдор. – Тады, Гарацый, спадзяюся ўбачыцца першага верасня.

- Ды ўжо абавязкова, - праварчаў Слагхорн.

Ужо на садовай дарожцы да гары і Дамблдора данеслася:

- Я запатрабую дадатку жалавання!

Дамблдор сцісла усміхнуўся. Брамка зачынілася за імі, і яны, у цемры і смузе, сталі спускацца.

- Малайчына, Гары, - пахваліў Дамблдор.

- Я жа нічога не зрабіў, - здзівіўся Гары.

- Яшчэ як зрабіў. Здолеў паказаць Гарацыю, колькі ён выйграе, вярнуўшыся ў Хогвартс. Ён табе спадабаўся?

- Ну-у…

Гары не мог адназначна адказаць на гэтае пытанне. Слагхорн быў па-свойму прыемны, але занадта напышлівы, і насуперак усім запэўненням, прадузята наладжаны да магланароджаных. Урэшце, Дамблдор пазбавіў Гары ад неабходнасці ўсё гэта выказваць.

- Гарацый, - загаварыў ён, вельмі любіць спакойнае жыццё. А таксама грамадства знакамітых, паспяховых і надзеленых уладай людзей. Яму прыемна ўсведамляць, што ён аказвае на іх уплыў. Сам ён на трон ніколі не імкнуўся; з яго пункта гледжання, зручней сядзець ззаду – можна, вобразна выяўляючыся, выцягнуць ногі. У Хогвартсу ён абавязкова выбіраў сабе любімчыкаў, за мэтанакіраванасць, розум, абаянне, або талент, прычым валодаў прама такі звышнатуральным нюхам на будучых знакамітасцяў. Гарацый стварыў нешта накшталт клуба фаварытаў і дапамагаў завязаць карысныя знаёмствы, абавязкова з выгадай для сябе, усё роўна якой, будзь то бясплатная скрынка любімых ананасавых цукатаў або магчымасць парэкамендаваць свайго чалавека ў дэпартамент па сувязях з гоблінамі.

Гары жыва прадставіў велізарнага тоўстага павука, які маўкліва пляце сваю сетку і перыядычна тузае за нітачкі, каб падцягнуць бліжэй вялікую сакавітую муху.

- Я распавёў гэта, - працягваў Дамблдор, - не для таго, каб наладзіць цябе супраць Гарацыя – мабыць, зараз яго варта зваць прафесар Слагхорн – але каб ты быў напагатове. Ён, без сумневу, паспрабуе ўлучыць цябе ў сваю калекцыю ў якасці самай галоўнай каштоўнасці: падумаць толькі, сам Хлопчык, які выжыў… або, як цябе сёння завуць, Абраны.

Гары пранялі дрыжыкі, прычым зусім не з-за смугі. Ён успомніў словы, пачутыя некалькі тыдняў назад; прадказанне, напоўненае для яго адмысловым, жудасным гучаннем:

Выжыць наканавана толькі аднаму…

Дамблдор спыніўся каля царквы, міма якой яны праходзілі раней.

- Мабыць, досыць. Будзь добры, вазьмі мяне за руку.

На гэты раз Гары быў маральна гатоў да аппарыравання, і тым не менш яно не даставіла яму ніякага задавальнення. Калі спыніўся ціск, і ён зноў смог дыхаць, то выявіў, што яны з Дамблдорам стаяць на вясковай вуліцы недалёка ад аднаго з двух самых дарагіх яго сэрцу месцаў: Нары. На душы, нягледзячы не нуду, адразу стала лягчэй. Там Рон… місіс Уізлі… і ўсе яе ўзрушаючыя смачнасці…

- Калі не пярэчыш, Гары, - сказаў Дамблдор, калі яны ўваходзілі ў брамку, - то, перш чым мы растанемся, я бы жадаў за табой сёе пра што пагаварыць. Сам-насам. Можа, зойдзем сюды?

Дамблдор паказаў на трухлявы хлеў, у якім Уізлі захоўвалі мётлы. Гары, злёгку здзіўлены, услед за Дамблдорам прайшоў у скрыпучыя дзверы. Па памерах хлеў быў трохі менш буфета. Дамблдор засвяціў чарадзейную палачку і ўсміхнуўся Гары.

- Спадзяюся, ты не пакрыўдзішся, што я закранаю гэтую тэму, але я вельмі задаволены, і нават ганаруся, тым, як ты добра трымаешся пасля трагедыі ў Міністэрству. Упэўнены, што і Сірыўс вельмі бы табой ганарыўся.

Гары праглянуў і, здавалася, страціў мову. Ён не мог пра гэта казаць. Яму было вельмі балюча, калі дзядзька Вернан сказаў: “Яго хросны памёр?”, і яшчэ балючай, калі пра Сірыўса мімаходам ўспомніў Слагхорн.

- Лёс абышоўся з вамі жорстка, - мякка прагаварыў Дамблдор, - не дазволіўшы лепей пазнаць адзін аднаго. Вашы адносіны абяцалі быць доўгімі і шчаслівымі.

Гары кіўнуў, упарта гледзячы на павука, які поўз па капелюшы Дамблдора. Было ясна, што Дамблдор усё разумее. І напэўна здагадваецца, што, пакуль не прыйшоў ліст, Гары шмат дзён праляжаў на ложку, адмаўляючыся ад ежы і бессэнсоўна гледзячы на смугу за акном, і што ў душы ў яго панавала тая халодная пустэча, якую ён абвык звязваць з дзяментарамі.

- Проста цяжка, - вымавіў нарэшце Гары, вельмі-вельмі ціха, - прадставіць, што ён ніколі больш не напіша.

Вочы раптам нясцерпна зашчыпала. Гары залыпаў. Ён сароммеўся свайго прызнання, але ўвесь той нядоўгі час, пакуль у яго быў хросны бацька, яго грэла прытомнасць, што на святле ёсць чалавек, якому ён, Гары, дарагі амаль гэтак жа, як уласным бацькам… а цяпер ад савінай пошты больш не будзе ніякай радасці…

- Сірыўс даў табе шмат такога, чаго ты не ведаў раней, - ласкава сказаў Дамблдор. – Вядома, страта незаменная…

- Але пакуль я сядзеў у Дурсляў, - перабіў Гары ледзь уздужалым голасам. – То зразумеў, што нельга проста замкнуцца ад усіх і… зламацца. Сірыўс бы гэтага не жадаў, так? І наогул, жыццё такое кароткае… вось мадам Боўнс, Эммеліна Ванс…наступным магу стаць я. Але нават калі так, - ваяўніча працягнуў ён, гледзячы прама ў блакітныя вочы Дамблдора, якія бліскацелі ў святле чарадзейнай палачкі, - Я паспрабую забраць з сабой як мага больш Пажыральнікаў Смерці і Валан дэ Морта заадно.

- Праўдзівы сын сваіх бацькоў і хроснік Сірыўса! – Дамблдор ухвалявана папляскаў Гары па спіне. – Я бы зняў перад табой капялюш… калі бы не баяўся засыпаць цябе павукамі

- А цяпер, Гары, пяройдзем да больш надзённай тэме… Як я зразумеў, апошнія два тыдня ты сачыў за публікацыямі ў “Штодзённым Прароку”?

- Так, - адказаў Гары, і яго сэрца забілася хутчэй.

- Тады ты, верагодна, звярнуў увагу на ўцечкі, а дакладней нават, выкіды інфармацыі, датычнай падзей у Зале Прадказанняў?

- Так, - зноў сказаў гары. – Цяпер ужо ўсе ведаюць, што я…

- Не, не ведаюць, - запярэчыў Дамблдор. – У свеце ёсць толькі два чалавека, якім вядома, што абвяшчае прадказанне, і абодва яны стаяць зараз у давольна такі смуродным, заседжаным павукамі хляву. Але шматлікія, сапраўды, здагадаліся, што Пажыральнікі Смерці па загадзе Лорда Валан дэ Морта спрабавалі выкрасці прадказанне і што яно дакранаецца менавіта цябе.

- Далей. Скажы, я маю рацыю – ты нікому не распавядаў пра тое, што ведаеш прадказанне?

- Не, не казаў, - пацвердзіў Гары.

- Надзвычай мудрае рашэнне, - пахваліў Дамблдор. – Урэшце, я лічу, што тваім сябрам, містэру Рону Уізлі і міс Герміёны Грэнджэр, ты можаш зрабіць выключэнне. Так-так, - заківаў ён у адказ на здзіўленне Гары. – Думаю, ім трэба ведаць. Несправядліва хаваць ад іх гэтак важныя акалічнасці.

- Я не жадаў…

- Трывожыць і палохаць іх? – Дамблдор пранікліва паглядзеў на Гары па-над сваімі незвычайнымі акулярамі. – Або прызнавацца, што ты і сам устрывожаны і напалоханы? Твае сябры патрэбны табе, Гары. Як ты цалкам справядліва сказаў, Сірыўс не жадаў бы, каб ты адгароджваўся ад свету.

Гары маўчаў, але Дамблдор, мабыць, не чакаў адказу і працягнуў:

- Ёсць яшчэ і іншае, урэшце, звязанае з першым пытаннем. Я лічу, што сёлета ты павінен займацца са мной індывідуальна.

- Я – з вамі? – ашаламіўся Гары.

- Так. Падобна, мне час прыняць больш актыўны ўдзел у тваёй адукацыі.

- А чаму вы жадаеце мяне вучыць, сэр?

- Так, таму-сяму, - бестурботна адказаў Дамблдор.

Гары спадзяваўся пачуць нейкія растлумачэнні, але Дамблдор маўчаў, і тады Гары спытаў пра іншае, што яго таксама турбавала:

- Калі я буду займацца з вамі, то мне больш не трэба браць урокі аклюменцыі ў Снэйпа?

- Прафесара Снэйпа, Гары… Не, не трэба.

- Выдатна, - палегчана ўздыхнуў Гары. – Таму што гэта было такое…

Ён своечасова запнуўся.

- Думаю, слова “фіяска” падыдзе тут лепш усяго, - сказаў Дамблдор.

Гары засмяяўся.

- Значыць, цяпер мы з прафесарам Снэйпам будзем бачыцца вельмі рэдка! Таму што, калі толькі я не атрымаў за С.А.Ч “Пышна” – а я ведаю, што не атрымаў – зеллеварэнне мне не пагражае.

- Сачэй пасля дастаўкі лічаць, - строга прамовіў Дамблдор. – А яна, калі мы пра гэта загаварылі, адбудзецца ўжо заўтра, дакладней, ужо сёння. А цяпер, Гары, перш чым растацца, абгаворым яшчэ дзве важныя рэчы.

- Па-першае, прашу цябе з гэтага моманту заўсёды мець пры сабе Плашч-Нябачнік. Нават у Хогвартсу. На ўсякі выпадак, разумееш?

Гары кіўнуў.

- І другое. На той час, пакуль ты ў Нары, яго забяспечылі найлепшай абаронай, якую толькі здольна падаць Міністэрства Магіі. Гэта звязана з некаторымі нязручнасцямі для Моллі і Артура – напрыклад, уся іх пошта праглядаецца. Яны ніколькі не пярэчаць, таму што першым чынам клапоцяцца аб тваёй бяспецы. Але з твайго боку было бы вялікай няўдзячнасцю рызыкаваць жыццём, знаходзячыся на іх апецы.

- Я зразумеў, - хутка адказаў гары.

- Вось і выдатна, - сказаў Дамблдор, пхнуў дзверы хлява і выйшаў у двор. – Бачу, на кухні гарыць святло. Дадзім нарэшце Моллі магчымасць пабедаваць аб тым, як ты схуднеў.

 

Занадта шмат флегмы

Гары і Дамблдор падышлі да задніх дзвярэй Нары. Побач, як заўсёды, валяліся старыя гумовыя боты і іржавыя катлы; з куратніка непадалёк даносілася соннае квахтанне. Дамблдор пастукаў тры разы, і ў кухонным акне зараз жа прамільгнуў нечы сілуэт.

- Хто тут? – сказаў нервовы голас, і Гары пазнаў місіс Уізлі. – Адклічцеся!

- Гэта я, Дамблдор. Мы з Гары.

Дзверы расхінуліся. на парозе ў старым зялёным халаце стаяла маці Рона, маленькая і кругленькая.

- Гары, мілы! Альбус, як жа вы мяне напалохалі, бо вы казалі, што не з’явіцесь раней раніцы!

- Нам павезла, - сказаў Дамблдор, прапускаючы Гары наперад, - Слагхорн апынуўся згаворлівей, чым я думаў. З-за гары, зразумела. А, Німфадора! Прывітанне.

Гары агледзеўся: сапраўды, нягледзячы на познюю гадзіну, місіс Уізлі была ў кухні не адна. За сталом, абдымаючы далонямі вялікую кружку, сядзела маладая чараўніца з бледным тварам у форме сэрца і мышына-бурымі валасамі.

- Добры вечар, прафесар, - прывіталася яна. – Салют, Гары.

- Прывітанне, Тонкс.

Тонкс здавалася стомленай, нават хворай, а яе ўсмешка – нацягнутай. Без звыклых ружовых, колеру жавальнай гумкі, валос яна выглядала нейкай аблезлай.

- Я, мабыць, пайду, - прыспешылася яна, устала і накінула на плечы мантыю. – Молі, дзякуй за гарбату і спагаду.

- Калі ты з-за мяне, то, калі ласка, не турбуйся, - з звычайнай ветлівасцю сказаў Дамблдор. – Я ніяк не магу застацца, мне трэба тэрмінова сустрэцца са Скрымджарам.

- Не-не, час, - Тонкс пазбягала погляду Дамблдору. – Усяго…

- Дарагая, можа павячэраеш з намі ў выхадныя? Будуць Рэм і Аластар…

- Не, Моллі, праўда… але ўсё роўна дзякуй… добрай ночы усім.

Тонкс прашмыгнула міма Гары і Дамблдора, выйшла ў двор, у некалькі кроках ад парога павярнулася на месцы і імгненна знікла. Гары звярнуў увагу на заклапочаны выгляд місіс Уізлі.

- такім чынам, сустрэнемся ў Хогвартсу, - вымавіў Дамблдор. – Усяго табе добрага Моллі, мая павага.

Ён пакланіўся місіс Уізлі, выйшаў і знік там жа, дзе і Тонкс. Місіс Уізлі зачыніла ўваходныя дзверы, узяла Гары за плечы і павяла да стала, у круг святла пад лямпай.

- Зусім як Рон, - уздыхнула яна, агледзеўшы Гары з галавы да ног. – На вас быццам заклён расцяжэння наклалі. Рон вырас цалі на чатыры з тых часоў, як мы ў апошні раз куплялі форму. Жадаеш есці, Гары?

- Так, - адказаў Гары, толькі цяпер разумеючы, да якой ступені галодны.

- Садзіся, дарагі, я зараз што-небудзь прыдумаю.

Гары сеў. На яго калены тут жа ўскочыў касматы руды кот з пляскатай пысай і згарнуўся клубком, гучна варкочучы.

- Так Герміёна тут? – радасна спытаў Гары, чухаючы Касалапуса за вухам.

- Заўчора прыехала, - адказала місіс Уізлі, дакранаючыся чарадзейнай палачкай вялікага жалезнага рондаля. Той з грукатам пляснуўся на пліту і адразу напоўніўся кіпячай вадой. – Зараз усе, вядома, спяць, мы чакалі цябе толькі раніцай. Так, давай-ка…

Яна яшчэ раз стукнула па рондалі, які ўзняўся ў паветра, падляцеў да Гары і перавярнуўся; місіс Уізлі спрытна падставіла талерку і набрала ў яе густога, гарачага супу з цыбулі.