Стандартная адзнака чараўніка 8 страница

Ён пусціўся ў бясконцыя ўспаміны. Але Гары адчуваў, што Нэвілу і Джыні не атрымалася пераканаць Слагхорна, і тэма Прадказання яшчэ не вычарпаная.

Час ішоў; Слагхорн сыпаў аповедам пра сваіх праслаўленых вучнях, якія ўсе без выключэння ў школьныя гады былі шчаслівыя лічыцца ў, як ён сам выказаўся, “Клубе Слізняў”. Гары не трывалася сысці, але ён баяўся пакрыўдзіць гаспадара. Нарэшце цягнік выехаў з чарговай паласы смугі насустрач чырвонаму заходу, і Слагхорн, падслепавата лыпаючы, агледзеўся па баках.

- Мілыя мае, ужо цямнее! Я і не заўважыў, як запалілі лямпы! Мабыць, вам час ісці пераапранацца. МакЛаген, не забудзься, цябе чакае кніжка аб Хвастарыках! Гары, Блейз – таксама заглядайце, літасці прашу. Тое ж дакранаецца і вас, міс, - ён падміргнуў Джыні. – Ну-з, ідзіце, ідзіце!

Забіні, праціскваючыся міма Гары да выхаду, па-зверску на яго паглядзеў. Гары адказаў тым жа, з адсоткамі, і разам з Джыні і Нэвілам паплёўся ўслед за Забіні па змрочным калідоры.

- Якое шчасце, што ўсё скончылася, - прамармытаў Нэвіл. – Ён нейкі дзіўны, так?

- Ёсць трохі, - пагадзіўся Гары, не зводзячы вока з Забіні. – Джыні, а ты-то як сюды патрапіла?

- Ён бачыў, як я зачаравала Захарыю Сміта, - адказала Джыні, - ідыёта з Хафлпафа, які быў у АД, памятаеце? Ён так дастаў мяне роспытамі пра тое, што здарылася ў Міністэрству, што я ў выніку наслала на яго праклён. Калі ўвайшоў Слагхорн, я падумала, усё, пакаранне гарантавана, а ён толькі пахваліў мой заклён і запрасіў мяне на ланч! Ну не псіх?

- Лепш так, чым з-за матулі-прыгажуні, - сказаў Гары, зласліва жмурачыся на Забіні, - або ўплывовага дзядзькі…

Ён замоўк. Яму толькі што прыйшлі ў галаву адна думка. Вядома, гэта рызыкоўна, затое калі атрымаецца… Забіні зараз вернецца ў купэ слізэрынцаў-шасцікурснікаў, а там – Малфой, які не будзе ведаць, што яго чуюць не толькі свае… Калі неўзаметку, за спіной у Забіні, прабрацца ў купэ, колькі ўсяго атрымалася бы растлумачыць! Праўда, ехаць засталося зусім нядоўга – да Хогсміду, мусіць, менш паўгадзіны, судзячы па бязлюднаму пейзажу за акном – але раз падазронам Гары ніхто не верыць, ён сам павінен шукаць доказы…

- Убачымся пазней, - ледзь чуваць сказаў Гары, накідаючы на сябе Плашч-Нябачнік.

- Што гэта ты…? – пачаў Нэвіл.

- Потым! – шапнуў Гары і кінуўся за Блейзам, імкнучыся ісці зусім бясшумна; урэшце, цягнік так грукатаў, што гэтая засцярога была залішняй.

Калідоры спусцелі; усе разышліся пераапранацца і складаць рэчы. Гары практычна дыхаў у спіну Забіні, і ўсё жа не паспеў своечасова праскочыць у купэ; прыйшлося выставіць нагу, каб не даць дзвярам зачыніцца.

- Што за справы? – злосна кінуў Забіні і патузаў за ручку, некалькі разоў стукнуўшы Гары па назе.

Гары сілком адвёў дзверы ўбок; Забіні, які упарта трымаўся за ручку, зваліўся на калены да Грэгоры Гойла. Услед рушыла блытаніна; Гары нырнуў у купэ, ускочыў на пустое сядзенне Забіні і палез на багажную паліцу. Добра, што з гэты час Забіні і Гойл лаяліся сябар з сябрам, і ўсе погляды былі звернутыя да іх – у нейкі момант нага Гары высунулася з-пад плашча; горш таго, Малфой відавочна заўважыў яго чаравік. Гары спалохана падабраў нагу. Але тут Гойл зачыніў дзверы і скінуў з сябе ўскудлачанага Забіні; той паваліўся на сваё месца; Вінцэнт Крэб вярнуўся да чытання коміксу, а Малфой, гнюсна ўсміхаючыся, зноў паклаў галаву на калены Пэнсі Паркінсон і разваліўся адразу на двух сядзеннях. Гары, згарнуўшыся ў няёмкай фігуры, праверыў, ці добра ён накрыты, і стаў глядзець як Пэнсі перабірае гладкія светлыя валасы Малфоя. На яе твару гуляўла вельмі самаздаволеная ўсмешка: падобна, яна лічыла, што ўсе мараць апынуцца на яе месцы. Лямпы на столі, разгойдваючыся, ярка асвятлілі гэтую ўтульную сцээну; Гары выразна бачыў кожнае слова ў коміксу Крэба, які сядзеў прама пад ім.

- Такім чынам, Забіні, - з агаварыў Малфой, - што ад цябе спатрэбілася Слагхорну?

- Яму патрэбныя людзі з сувязямі, - адказаў Забіні, не перастаючы кідаць зласлівыя погляды на Гойла. – Не то каб такіх шмат.

Малфоя яго словы відавочна не пацешылі.

- Каго ён яшчэ запрасіў? – пажадаў ведаць ён.

- МакЛагена з Грыфіндору, - адказаў Забіні.

- Ах так, яго дзядзька – вялікі чалавек у Міністэрству, - сказаў Малфой.

- … нейкага Белбі з Равенкла…

- Толькі не гэта, ён жа вырадак! – выклікнула Пэнсі.

- … а потым яшчэ Даўгапупса, Потэра і дзяўчынку Уізлі, - скончыў Забіні.

Малфой нечакана сеў, скінуўшы з сябе руку Пэнсі.

- Ён запрасіў Даўгапупа?

- Ну, раз ён там быў, - раўнадушна паціснуў плячамі Забіні.

- Чым гэта Даўгапупс зацікавіў Слагхорна?

Забіні паціснуў плячамі.

- І Потэр, каштоўны Потэр! Як жа не паглядзець на Абранага! – ашчэрыўся Малфой. – Але дзяўчынка Уізлі? У ёй-та што асаблівага?

- Хлопчыкам яна падабаецца, - прамуркала Пэнсі, употай назіраючы за Малфоем. – Нават табе, Блейз, а ўсім

вядома, які ты пераборлівы!

- Я і пальцам не дакрануся да гідкай здрадніцы крыві, хай нават прыгожай, - холадна адклікнуўся Забіні. Пэнсі выслухала гэта з відавочным задавальненнем. Малфой зноў апусціў галаву на яе калены і дазволіў гладзіць сябе далей.

- Шкада, што ў Слагхорна дрэнны густ. Можа, гэта ўжо старэчая прыдуркаватасць? Шкада, бацька заўсёды казаў, што ў свой час той быў добрым чараўніком. Дарэчы, бацька ў яго быў любімчыкам. Мабыць, Слагхорн не ведае, што я таксама ў цягніку, не то…

- Я бы на тваім месцы не вельмі разлічваў на запрашэнне, - сказаў Забіні. – калі я прыйшоў, ён спытаў мяне пра бацьку Нота. Здаецца, раней яны былі вялікімі сябрамі, але калі Слагхорн пазнаў, што Нот-старэйшы схоплены ў Міністэрству, то жудасна скіс, і Нота не паклікаў, так? Ці наўрад Слагхорн жадае мець справу з Пажыральнікамі Смерці.

Малфой адкрыта раззлаваўся, але ўсё-жа выдушыў з сябе бязрадасны смяшок.

- Каго цікавіць, чаго ён жадае? Калі ўдумацца, хто ён наогул такі? Бездапаможны настаўнішка. – Малфой знарочыста пазяхнуў. – Можа, у наступным годзе мяне і ў школе-то не будзе! І на што мне тады любоў нейкага тоўстага старыка, усё-роўна яго песенька даўно праспявана!

- Як гэта цябе не будзе? – абурана выклікнула Пэнсі і адразу перастала гладзіць Малфоя.

- Усё бывае… - бледна ўсміхнуўся Малфой. – Можа мяне чакаюць.. э-э… больш хвалебныя і цікавыя справы?

Гары, які ляжаў на багажнай паліцы, адчуў, як часта забілася яго сэрца. Што бы зараз сказалі Рон з Герміёнай? Крэб і Гойл вытарашчыліся на Малфоя; відавочна, яны былі не ў курсе яго хвалебных і цікавых спраў. Нават напышлівы твар Забіні на секунду выказаў цікавасць. Пэнсі, якая нічога не разумела, зноў прынялася павольна перабіраць валасы Малфоя.

- Ты маеш у выглядзе… Яго?

Малфой паціснуў плячамі.

-- Мама жадае, каб я завяршыў адукацыю, але мне асабіста здаецца, што ў наш час гэта ўсё роўна. У сэнсе… калі Цёмны Лорд прыйдзе да ўлады, ён што, будзе пытаць пра С.А.Ч.ы? Вядома, не… ён спытае, хто і як яму служыў, запатрабуе доказаў пэўнасці і адданасці…

- Па-твойму, ты здольны нешта для яго зрабіць? – уніжальна кінуў Забіні. – У шаснаццаць гадоў і без вышэйшай адукацыі?

- Я жа сказаў: можа, яму ўсё роўна, якая ў мяне адукацыя. Можа, яму ад мяне трэба такое, на што адукацыі наогул не патрабуецца, - ціха прагаварыў Малфой.

Крэб і Гойл сядзелі разявіўшы раты, нібы дзве гаргулі. Пэнсі пазірала на Малфоя з поўным глыбокай пашаны трапятаннем.

- Вось, здаецца, Хогвартс, - сказаў Малфой, атрымліваючы асалоду ад вырабленага эфекту, і паказаў за акно, у цемру. – Даваёце пераапранацца.

Гары настолькі пільна сачыў за Малфоем, што не заўважыў, як Гойл палез за сваім куфрам; сцягваючы яго ўніз, Гойл так моцна стукнуў Гары па галаве, што небарака мімаволі ўскрыкнуў д болю. Малфой нахмурыўшыся, паглядзеў на багажную паліцу. Гары не баяўся Малфоя, але ўсё жа не жадаў, каб слізэрынцы яго знайшлі. У яго жудасна слязіліся вочы і шчымела шышка на галаве, але ён асцярожна, каб не патрывожыць Плашч, дастаў чарадзейную палачку, затаіў дыханне і прыгатаваўся да нападу. Да шчасця, Малфой вырашыў, што крык яму паказаўся; ён, як і ўсе астатнія, нацягнуў праз галаву адзежу, замкнуў куфар, а калі цягнік запаволіў ход і папоўз рыўкамі, зашпіліў у горла новы дарожны плашч з шчыльнай тканіны.

Калідор зноў напоўніўся народам. Гары спадзяваўся, што Рон з Герміёнай здагадаюцца вынесці яго рэчы на платформу; ён не хутка зможа адсюль выйсці. Цягнік, тузануўшыся напрыканцы, спыніўся. Гойл пхнуў дзверы ўбок і энергічна запрацаваў локцямі, раскідваючы другакурснікаў і расчышчаючы дарогу да выхаду; Крэб і Забіні ішлі за ім.

- Ты ідзі, - загадаў Малфой Пэнсі, якая стаяла, працягнуўшы руку, і, мабыць, чакала, што ён за яе возьмецца. – Я яшчэ павінен сёе-тое праверыць.

Пэнсі сышла. У купэ засталіся Гары і Малфой.Школьнікі натоўпам праходзілі міма і спускаліся на цёмную платформу. Малфой апусціў фіранкі на дзверы, каб ніхто не мог зазірнуць у купэ з калідора, а затым нахіліўся і адкрыў свой куфар.

Гары глядзеў ва ўсе вочы; сэрца забілася вельмі хутка. Што гэта Малфой хавае ад Пэнсі? Можа, той самы загадкавы прадмет, які неабходна паправіць?

- Петрыфікус таталус!

Малфой раптам паказаў чарадзейнай палачкай на Гары, і таго паралізавала. Нібы ў запаволенай здымцы, ён пераваліўся праз бок паліцы і з аглушальным грукатам зваліўся пад ногі Малфою. Плашч-Нябачнік адляцеў у бок, адкрыўшы погляду недарэчна скрукаванага Гары. Ён не мог паварушыць нават пальцам і толькі глядзеў уверх на Малфоя. Той шырока, пераможна ўсміхнуўся і сказаў:

- Я так і думаў. Чуў, як цябе стукнула куфрам. Яшчэ калі вярнуўся Забіні, мне здалося, што ў паветры мільганула нешта белае… - Яго погляд на імгненне затрымаўся на курсоўках Гары. – Значыць, гэта ты трымаў дзверы?

Некаторы час ён моўчкі разважаў.

- Нічога важнага, Потэр, ты не пазнаў. Але, калі ты патрапіў да мяне…

Малфой са ўсёй сілы наступіў на твар Гары. Той адчуў, як захрумстаў яго нос; кроў пырснула ва ўсе бакі.

- Гэта – за майго бацьку. А цяпер вось яшчэ што…

Ён выцягнуў Плашч-Нябачнік з-пад Гары і накінуў яго зверху.

- Ці наўрад цябе знойдуць да таго, як цягнік вернецца ў Лондан, - ціха сказаў ён. – Убачымся, Потэр… а можа, не…

І Малфой выйшаў, не забыўшыся напрыканцы прайсціся Гары па пальцах.

 

Снэйп святкуе

Гары нерухома ляжаў пад Плашчом-нябачнікам, адчуваючы, як з носу па твару цячэ кроў, гарачая, ліпкая. З калідора даносіліся галасы, тупат. Першай думкай Гары было, што перад адпраўленнем зваротна хто-небудзь абавязкова павінен праверыць усе купэ. Але вельмі хутка ён з упалым сэрцам усвядоміў: калі і так, яго ўсё-роўна ніхто не ўбачыць і не пачуе. калі толькі не ўвойдзе ўнутр і яшчэ раз не наступіць.Гары валяўся на спіне, як дурная чарапаха, і смяротна ненавідзеў Малфоя. Адкрыты рот паступова напаўняўся крывёй… Трэба ж было ўляпацца ў такую ідыёцкую сітуацыю, прычым па сваёй жа віне… Удалечыні заціхалі апошнія крокі; усе ўжо вышлі і цягнуліся па неасветленай платформе, валакучы за сабою куфры і гучна перагаворваючыся.

Рон і Герміёна вырашаць, што ён сышоў раней. Толькі ў Хогвартсу, сеў за грыфіндорскі стол і некалькі разоў агледзеўшы ўсіх прысутных, яны нарэшце зразумеюць, што яго нідзе няма, але тады ён, без сумневу, будзе ўжо на паўдарогі да Лондану.

Гары паспрабаваў замыкаць. На жаль. Потым успомніў, што некаторыя, напрыклад. Дамблдор, умеюць чараваць моўчкі, і паспрабаваў заклікаць чарадзейную палачку, якая выпала з яго рук. Ён стаў разумова паўтараць: “Акцыё палачка!”, “Акцыё палачка!”, але нічога не атрымалася.

Ён, здаецца, чуў, як шамаціць лістота на дрэвах у возера і вухкае ўдалечыні сава, але спалоханых крыкаў: “Дзе жа Потэр”? не было і ў памоўцы. Гары злёгку пагарджаў сябе за такую надзею. Ён прадставіў, як працэсія карэт, запрэжаных фестраламі, грукочучы, пад’язджае да школы; як з карэты, дзе едзе Малфой і распавядае сябрука пра расправу з Гары, нясуцца выбухі рогату, і яго сэрца заныла ад тужлівай безвыходнасці.

Цягнік тузануўся; Гары перакаціўся на бок. Цяпер ён глядзеў не ў столь, а на пыльны ніз сядзенняў. Пол захадзіў ходырам – гэта, зароўшы, уключыўся рухавік. Хогвартс-Экспрэс адпраўляўся ў зваротны шлях, і ніхто нават не здагадваўся, што Гары ўсё яшчэ тут…

Тут ён адчуў, як з яго здымаюць Плашч-Нябачнік, і знаёмы голас зверху сказаў:

- Салют, Гары.

Успыхнула чырвонае святло, цела Гары размарозілася, і ён змог прыняць некалькі больш годнае становішча: сеў і тыльным бокам далоні хутка абцёр кроў з пабітага твару. Затым падняў галаву і паглядзеў на Тонкс, якая стаяла з Плашчом-Нябачнікам у руках.

- Нам лепш паспяшацца, - сказала тая. Вокны запацелі ад пару, цягнік пачаў рух. – Пойдзем хутчэй, паспеем саскочыць.

Гары паспяшаўся ўа ёй. Тонкс адчыніла дзверы цягніка і саскочыла на платформу. якая, здавалася, слізгала ўнізе: цягнік усё мацней набіраў хуткасць. Гары скокнуў следам, трохі спатыкнуўся, прызямляючыся, але выраўнаваўся і паспеў убачыць, як блішчалы малінавы паравоз схаваўся за паваротам.

Начное паветра прыемна халадзіла нос, які пульсаваў ад болю. Тонкс моўчкі глядзела на Гары; ён злаваўся, саромеючыся, што яго знайшлі ў такім недарэчным становішчы. Тонкс, ні слова не кажучы, вярнула яму Плашч-Нябачнік.

- Хто гэта цябе?

- Драка Малфой, - рэзка адказаў Гары. – Дзякуй за… ну…

- Няма за што, - Тонкс нават не ўсміхнулася. Гары дрэнна бачыў у цемры, але, судзячы па ўсім, яна была ўсё такі шэранькай і маркотнай, як летам, у Нары. – Жадаеш, я выпраўлю твой нос, толькі пастой спакойна.

Гары паставіўся да яе прапановы без захаплення; ён разлічваў на мадам Помфры, школьную фельчарку, якой у пытаннях лекаў давяраў больш. Але, зрэшты, прызнацца ў гэтым было бы жорстка, а таму ён закрыў вочы і замер.

- Эпіскей, - сказала Тонкс.

Нос Гары спачатку стаў вельмі гарачым, потым – вельмі халодным. Гары асцярожна пакратаў яго рукой: накшталт бы ўсё ў парадку.

- Дзякуй вялікі!

- Лепш надзень плашч, мы дойдзем да школы пешшу, - прагаварыла Тонкс. Яна так ні разу і не ўсміхнулася. Гары накінуў плашч; Тонкс узмахнула палачкай. З кончыка паявілася нешта велізарнае, серабрыстае, на чатырох лапах і адразу знікла ў цемры.

- Гэта Патронус? – Гары ўжо бачыў, як Дамблдор такім чынам пасылаў паведамленні.

- Так, трэба папярэдзіць, што ты са мной, каб у замку не турбаваліся. Пойдзем, не трэба чакаць.

Яны пайшлі па дарозе, што вяла да школы.

- Як ты мяне знайшла?

- Заўважыла, што ты не выйшаў з цягніка. А ў цябе Плашч. Думаю: мабыць, яму прыйшлося схавацца. Потым гляджу: у адным купэ запавесы апушчаныя, ну, і вырашыла зайсці праверыць.

- Але што ты наогул тут рабіла? – спытаў Гары.

- Мяне накіравалі ў Хогсмід для дадатковай абароны школы, - адказала Тонкс.

- Ты адна або…?

- Не, яшчэ Праўдфут, Сэвідж і Доліш.

- Доліш? Аўрор, якога аглушыў Дамблдор у прошлым годзе?

- Ён самы.

Яны ішлі ўздоўж цёмнай пустыннай алеі па свежых слядах карэт. Гары скоса пазіраў на Тонкс. Летась яна заўсёды была вельмі цікаўная (часам – нават надакучлівая), вельмі шмат смяялася, жартавала. А зараз нібы пасталела, зрабілася больш сур’ёзней. З-за здарэння ў Міністэрству? Гары з няёмкасцю ўспомніў, што Герміёна прапаноўвала яму пагаварыць з ёй, суцешыць, сказаць. што яна не вінаватая ў смерці Сірыўса. На жаль, Гары не мог сябе прымусіць, хоць зусім не вініў яе; ва ўсякім разе, не больш астатніх і значна менш, чым самога сябе. Але ён не любіў без крайняй неабходнасці казаць пра Сірыўса. Таму яны цягнуліся моўчкі; было холадна, ціха, і толькі доўгі плашч Тонкс шастаў, валакучыся па зямлі.

Раней Гары заўсёды даязджаў да школы ў карэце і не думаў, што Хогвартс так далёка. Нарэшце паказаліся два высокіх слупа з крылатымі кабанамі наверсе. Гары змерз, прагаладаўся, і яму не трывалася растацца з новай, панурай Тонкс. Ён працягнуў руку, збіраючыся адчыніць вароты, але тыя апынуліся зачыненымі.

- Алахамора! – Ён упэўнена паказаў чарадзейнай палачкай на вісячы замок. Заклён не падзейнічаў.

- Не выйдзе, сказала Тонкс. – Іх сам Дамблдор зачараваў.

Гары агледзеўся.

- Я магу пералезці праз агароджа, - прапанаваў ён.

- Нельга, - бескаляровым голасам адклікнулася Тонкс. –Яно абароненае заклёнамі. У гэтым годзе меры бяспекі ўзмацнілі разоў у сто.

Яна быццам знарок не жадала яму дапамагчы! Гары пачаў злавацца.

- Значыць, застануся тут да раніцы, - буркнуў ён.

- За табой ідуць, глядзі, - паказала Тонкс.

Удалечыні, у падножжа замка, бадзёра падскокваў маленькі агеньчык. Гары так ўзрадаваўся, што нават не спалохаўся Філча. Ён, вядома, абавязкова збэсціць за спазненне, а потым пачне распавядаць пра тое, як спрыяе выпрацоўцы пунктуальнасці рэгулярнае ужыванне ціскоў для вялікіх пальцаў, але гэта ўсё глупства. Ліхтар быў ужо на адлегласці дзесяці футаў. Гары зняў плашч, каб стаць бачным – і пазнаў таго, хто падышоў – Сэверуса Снэйпа. Ён з нянавісцю і пагардай паглядзеў на доўгія лоевыя валасы і падсветлены знізу кручкаваты нос.

- Так, так, так, - Снэйп хмыкнуў, дастаў палачку і дакрануўся ёю да замка. Ланцугі распаўзліся; вароты, зарыпаўшы, адчыніліся. – Міла, што ты ўсё такі вырашыў ушанаваць нас сваёю прысутнасцю, Потэр. Але ты, відавочна, палічыў, што школьная форма адцягне ўвагу ад тваёй незвычайнай знешнасці?

- Я не мог пераапрануцца, у мяне не было… - пачаў Гары, але Снэйп яго не слухаў.

- Няма чаго чакаць, Німфадора. Са мной Потэр у поўнай… э-м… бяспецы.

- Я думала, маё паведамленне атрымае Хагрыд, - нахмурылася Тонкс.

- Хагрыд спазніўся на Вячэру, зусім як наш юны сябар Потэр, таму паведамленне атрымаў я. Дарэчы, - дадаў Снэйп, адыходзячы назад, каб прапусціць Гары, - бачыў твайго новага Патронуса.

Ён з грукатам зачыніў вароты прама перад яе носам і яшчэ раз пастукаў палачкай па ланцугах. Тыя, бразгаючы, упаўзлі на месца.

- Па-мойму, стары быў лепш, - з непрытоенай злараднасцю сказаў Снэйп. – Гэты нейкі хліплы.

Ён павярнуўся, каб ісці, і яго ліхтар на секунду асвяціў узрушаны, разгневаны твар Тонкс. Гары закрочыў да школы побач з Снэйпам., потым павярнуўся і крыкнуў:

- Да сустрэчы, Тонкс! Дзякуй за… усё.

- Да сустрэчы, Гары.

Хвіліну-іншую Снэйп маўчаў. Гары так пякуча яго ненавідзеў, што нават дзівіўся: як гэта Снэйп нічога не адчувае? Гары цярпець не мог гэтага чалавека з самай першай сустрэчы, але канчаткова, назаўжды паставіў на ім крыж, калі ўбачыў, як той ставіцца да Сірыўса. Хай Дамблдор кажа што заўгодна, але ў Гары было цэлае лета не разважанне, і ён прыйшоў да высновы, што Сірыўса загубіў Снэйп. Яго атрутныя папрокі – гаварыў, увесь Ордэн Фенікса дужаецца з Валан дэ Мортам, адзін толькі Сірыўс адседжваецца ў цішыні і супакоі – згулялі самую фатальную ролю. Сірыўс кінуўся ў Міністэрства на дапамогу сваім таварышам і загінуў. Такая версія давала Гары маральнае права вінаваціць ва ўсім Снэйпа, што само па сабе было вельмі прыемна, але акрамя таго, ён ведаў: калі ёсць на святле чалавек, які ніколькі не шкадуе аб смерці Сірыўса, то гэты чалавек крочыць зараз у цемры побач з ім.

- Думаю, трэба зняць з Грыфіндора пяцьдзесят балаў за тваё спазненне, - перапыніў маўчанне Снэйп. – І яшчэ дваццаць за маглаўскую адзежу. Нават не памятаю, каб нейкі каледж быў у такім мінусе у самым пачатку семестра – мы яшчэ і да пудынгу не прыступалі. Гэта безумоўны рэкорд, Потэр.

Лютасць Гары дайшла да лімітавай кропкі, але… лепш было застацца ў цягніку паралізаваным і паехаць зваротна ў Лондан, чым прызнацца, чаму спазніўся.

- Ты, як заўсёды, разлічваў на эфектнае з’яўленне? Зразумела, зразумела, - працягваў Снэйп. – Аўтамабіля, які лятае не знайшлося, вось ты і вырашыў з’явіцца прама на баль.

Гары ўпарта не адказваў, хоць сур’ёзна асцерагаўся, што ў яго разарвуцца грудзі. Ён ведаў: Снэйп прыйшоў менавіта дзеля таго, каб уволю паздзекавацца над ім без сведак.

Нарэшце яны падышлі да велізарныя дубовых дзвярэй замка; тыя адчыніліся, і погляду адкрыўся неабсяжны вестыбюль, выбрукаваны плітамі. З адчыненай Вялікай залы даносіліся зрыўкі гутарак, выбухі смеху, звон посуду. Гары падумаў было надзець Плашч-Нябачнік і прабрацца за грыфіндорскі стол (які, на бяду, стаяў далей усяго ад дзвярэй) неўзаметку, але Снэйп, нібы прачытаўшы яго думкі, сказаў:

- Ніякіх плашчоў, Потэр. Хай усе на цябе паглядзяць – чаго, я не сумняваюся, ты і дамагаўся. Гары павярнуўся на месцы і рашуча увайшоў у Вялікую Залу: усё што заўгодна, абы хутчэй пазбавіцца ад Снэйпа. У паветры над доўгімі сталамі, як заўсёды, плавалі свечкі; посуд іскрыўся прыгожымі блікамі. Але для Гары ўся зала злілася ў адзіную светлавую пляму – ён крочыў так хутка, што праскочыў хафлпафскі стол раней, чым яго паспелі заўважыць, а калі там ўсе паўставалі, каб лепш разгледзець яго, ён ужо адшукаў вачамі Рона і Герміёну, імкліва прабраўся паміж лаўкамі і ўціснуўся паміж імі.

- Дзе цябе… чорт, што з тваім тварам? – Рон, як і ўсе, хто сядзеў паблізу, вытарашчыў вочы на Гары.

- А што? – Гары схапіў лыжку і, прыжмурыўшыся, прыгледзеўся ў скрыўленае адлюстраванне.

- Ты ўвесь у крыві! – ускрыкнула Герміёна. – Звярніся-ка…

Яна падняла чарадзейную палачку і сказала:

- Тэрджэо! – і сабрала засохлую кроў.

- Дзякуй, - падзякаваў Гары, абмацваючы чысты твар. – Як там нос?

- У парадку, - адказала Герміёна, але ўстрывожылася: - А што такое? Гары, у чым справа, мы ледзь з розуму не сышлі!

- Потым распавяду, - адказаў Гары, адчуўшы, як натапырылі вушы Джыні, Нэвіл, Дын і Сімус; нават Амаль Безгаловы Нік, прывід Грыфіндору, падплыў бліжэй.

- Але… - запярэчыла Герміёна.

- Не зараз, - сурова і шматзначна сказаў Гары. Хай усе думаюць, што з ім здарылася нейкая гераічная гісторыя – пажадана з удзелам Пажыральнікаў Смерці і, як мінімум, аднаго дзяментара. Вядома, Малфой не замарудзіць разбалбатаць пра свой подзвіг, але можна ж спадзявацца, што да большасці грыфіндорцаў гэты слых проста не дойдзе.

Гары сцягнуў у Рона дзве курыныя ножкі і жмень бульбы-фры, але не паспеў пакласці іх у рот, паколькі яны зніклі. На стале паявілася салодкае. Рон накінуўся на шакаладнае печыва, а Герміёна сказала:

- Так або інакш, сартаванне ты прапусціў.

- Шапка сказала што-небудзь цікавае? – пацікавіўся Гары і ўзяў кавалак торта з патакай.

- Не, усё тое ж… сам ведаеш… раіла аб’яднацца перад тварам ворага.

- А Дамблдор казаў пра Валан дэ Морта?

- Пакуль не, але яго галоўная прамова звычайна бывае пасля вячэры. Засталося нядоўга.

- Снэйп сказаў, што Хагрыд спазніўся на баль…

- Ты бачыў Снэйпа? Дзе? – спытаў Рон, самазабыўна ўгрызаючыся ў печыва.

- Так, выпадкова наткнуўся, - унікліва адказаў Гары.

- Хагрыд спазніўся ўсяго на пару хвілін, - сказала Герміёна. – Вось ён табе махае.

Гары паглядзеў на настаўніцкі стол і ўсміхнуўся Хагрыду; той і праўда махаў яму рукой. Хагрыд так і не навучыўся паводзіць сябе стрымана, з вартасцю, як, напрыклад, прафесар МакГонагал, завуч Грыфіндора. Яна сядзела побач – яе галава была ледзь вышэй локця Хагрыда – і відавочна не ўхваляла яго паводзін. З іншага боку ад Хагрыду сядзела настаўніца прадказанняў, прафесар Трэлоні. Гары вельмі здзівіўся: яна рэдка пакідала свой пакой у вежы, і раней ён ніколі не бачыў яе на балі ў пачатку новага вучэбнага года. Яна была ўся ў зіготкіх каралях і шматлікіх шалях і выглядала, зазвычай, недарэчна; гіганцкія акуляры павялічвалі яе вочы да неверагодных памераў. Гары заўсёды лічыў Трэлоні трошачкі шарлатанкай, таму ў канцы мінулага вучэбнага года быў проста ўзрушаны, пазнаўшы, што менавіта яе прадказанне наклікалі няшчасце на яго сям’ю. Зараз яму нават глядзець на яе не жадалася; да шчасця, з прадказаннем ён ужо развітаўся… Прафесар Трэлоні звярнула да яго вочы, велізарныя, як агні маяка; ён хутка адвярнуўся, і яго погляд упаў на Малфоя, які, цалкам відавочна, распавядаў пра расправу над Гары. Слізэрынцы, паміраючы ад смеху, ашалела білі ў ладкі. Гары паспешна ўткнуўся ў свой торт. Унутры ў яго ўсё гарэла. Чаго бы ён толькі ні даў, каб пагутарыць з Малфоем па душах сам-насам…

- Дык чаго жадаў прафесар Слагхорн? – спытала Герміёна.

- Пазнаць, што на самай справе адбылося ў Міністэрству, - адказаў Гары.

- Не ён адзін, - чмыхнула Герміёна. – У цягніку нас прама закатавалі пытаннямі, праўда, Рон?

- Ага, - пацвердзіў Рон. – Усе жадаюць ведаць, ці праўда, што ты – Абраны.

- Нават у нас, прывідаў, толькі гэта і абмяркоўваюць, - паведаміў Амаль Безгаловы Нік, даверна схіляючы да Гары галаву, якая дрэнна трымалася на шыі і небяспечна закалыхалася над гафрыраваным каўняром. - Мяне лічаць свайго роду экспертам па Гары Потэру; у зманлівай супольнасці вядома, што мы сябруем. Аднак я наадрэз адмовіўся даймаць цябе роспытамі. "Гары Потэр ведае, што можа разлічваць на поўную прыватнасць з майго боку", - так я ўсім сказаў, - "я хутчэй памру, чым здраджу яго давер".

- Жудасная пагроза, - заўважыў Рон, - улічваючы, што ты і так нябожчык.

- Прыемны, як тупая сякера, - абразіўся Амаль Безгаловы Нік і, прыпадняўшыся над лавай, слізгануў на іншы канец грыфіндорскага стала. Тым часам Дамблдор падняўся са свайго месца. Смех і гутаркі сціхлі амаль імгненна.

- Добры вечар, сябры! - Дамблдор радасна, шырока развёў рукамі, нібы жадаў абняць усю залу.

- Што ў яго з рукой?! – ахнула Герміёна.

Не толькі яна заўважыла, што правая рука Дамблдора счарнела. Па Вялікай Зале пабег шэпт; Дамблдор усё зразумеў, але толькі ўсміхнуўся і скалануў малінава-залатым рукавом, хаваючы хворую руку.

- Дробязі, не варта ўвагі, - бестурботна прагаварыў ён. – А цяпер… Навічкі, сардэчна запрашаем; дзядкі, з вяртаннем! Наперадзе ў вас год, які абяцае чарадзейныя веды…

- Летам яго рука была такая жа. – шапнуў Гары Герміёне. – Я думаў, ён яе ўжо вылечыў… або хоць бы мадам Помфры.

- Яна як мёртвая, - з жахам на твару адклікнулася Герміёна. – Бываюць раны, якія нельга вылечыць… ад старадаўніх праклёнаў.. а яшчэ ёсць яды без проціяддзя…

- …містэр Філч, наш наглядчык, прасіў мяне дадаткова паведаміць аб абсалютнай забароне на тавары з магазіна хохмы пад назвай “Узрушаючыя Ультрафокусы Уізлі”…

- …жадаючыя запісацца ў квідышныя каманды могуць падысці да завучаў сваіх каледжаў, тое ж ставіцца да патэнцыйных каментатараў, іх мы таксама набіраем…

- Акрамя таго, з радасцю прадстаўляю вам новага настаўніка: прафесар Слагхорн, - таўстун устаў; у лысіне адлюстроўваліся свечкі, а вялікі жывот, абцягнуты камізэлькай, адкідаў цень на стол, - мой былы калега, ветліва пагадзіўся заняць свой стары пост – пасаду настаўніка зеллеварэння.

- Зеллеварэння?

- Зеллеварэння?

Слова рухам разнеслася па зале – школьнікі не паверылі сваім вушам.

- Зеллеварэння? – разам паўтарылі Рон з Герміёнай. Яны здзіўлена павярнуліся да Гары. – Ты жа казаў…

- Паміж тым, настаўнікам Абароны аб Цёмных Мастацтваў, - Дамблдору прыйшлося падвысіць голас, каб заглушыць шум, - стане прафесар Снэйп.

- Не!- гучна закрычаў Гары, чым прыцягнуў да сябе шмат увагі. Але яму гэта было абыякава; ён абурана глядзеў на настаўніцкі стол. Выходзіць, Снэйп усё-такі займеў жаданае месца? Як? Чаму? Доўгія гады лічылася, што Дамблдор нядосыць яму давярае, і раптам…?

- Але, Гары, ты жа сказаў, што Слагхорн будзе выкладаць Абарону ад Цёмных Мастацтваў! – выклікнула Герміёна.

- Я так думаў! – Гары ліхаманкава рыўся ў памяці, але не змог узгадаць, каб Дамблдор казаў нешта падобнае; здаецца, ён наогул не згадваў пра тое, які прадмет будзе выкладаць Слагхорн.

Снэйп - ён сядзеў справа ад Дамблдора - пры згадванні свайго імя не ўстаў, а толькі гультаявата падняў руку, дзякуючы за апладысменты, якімі выліліся слізэрынцы. Але ўсё жа Гары быў упэўнены, што на ненавісным яму твару напісана імпрэза.

- Адно добра, - са зверскім выразам працадзіў ён. - У наступным годзе Снэйпа ўжо не будзе.

- У якім сэнсе? - не зразумеў Рон.

- Гэтае месца праклятае. Больш года ніхто пратрымацца не можа… Квірэл наогул загінуў. Асабіста я перакрыжую пальцы ў надзеі на яшчэ адну смерць.

- Гары! - упікнула Герміёна.

- Можа, потым ён зноў зоймецца зеллеварэннем, - слушна запярэчыў Рон. - Раптам гэты тып, Слагхорн, не захоча заставацца надоўга? Грум жа не захацеў.

Дамблдор кашлянуў. Размаўлялі не толькі Гары, Рон і Герміёна; вестка пра тое, што запаветнае жаданне Снэйпа нарэшце-то спраўдзілася, вырабіла сенсацыю; Вялікая зала ўсхвалявана гула. Але Дамблдор нібы не заўважаў гэтага. Ён больш ні слова не сказаў пра фантастычныя змены у жыцці школы, вычакаў некалькі секунд, дамагаючыся абсалютнай цішыні, і працягнуў:

- Цяпер пра іншае. Думаю, вам усім добра вядома, што лорд Валан дэ Морт і яго прыхільнікі ізноў паднялі галовы і хутка набіраюць сілу.

Цішыня ў зале зазвінела, як нацягнутая цеціва. Гары зірнуў на Малфоя. Той, ігнаруючы Дамблдора ўвагай, чарадзейнай палачкай утрымліваў у паветры свой відэлец.

- Няма слоў, здольных перадаць, наколькі небяспечная цяперашняя сітуацыя і як важна, каб мы з вамі, вучні і настаўнікі, клапаціліся аб уласнай бяспецы. Улетку чарадзейная абарона замка была ўзмоцненая новымі, больш магутнымі заклёнамі, і ўсё жа нам належыць строга сачыць за парадкам, не дапушчаючы найменшай бестурботнасці. Я настойліва прашу вас сур'ёзна паставіцца да ўсіх загадаў настаўнікаў, якімі бы недарэчнымі яны вам ні здаваліся - у прыватнасці, забаронена знаходзіцца па-за спальняй пасля адбоя. І яшчэ, пераканаўчая просьба: калі вы заўважыце нешта дзіўнае і падазронае ў "Хогвартсу" альбо па-за ім, неадкладна паведамляйце настаўнікам. Я цалкам спадзяюся на ваш розум і што вы будзеце лімітава ўважлівыя і асцярожныя.