Стандартная адзнака чараўніка 7 страница

- Не, - адрэзаў Малфой. – Яго нельга чапаць. Мне важна, каб вы сказалі, як гэта робіцца.

Борджын нервова аблізаў вусны.

- Але без агляду гэта вельмі няпроста, практычна невыканальна. Нічога нельга гарантаваць.

- Нават так? – па інтанацыі стала ясна, што Малфой нахабна хмыліцца. – Выпадкова, гэта не дадасць вам упэўненасці?

Ён прысунуўся да Борджына, цалкам схаваўшыся за вялікай шафай. Гары, Рон і Герміёна перамясціліся ўбок, спадзеючыся зразумець, што адбываецца ў краме, але бачылі толькі гаспадара. Той страшна напалохаўся.

- Скажаце каму-небудзь, пашкадуеце. Ведаеце Фенрыра Грэйбэка? Сябар нашай сям’і. Ён будзе наведвацца сюды час ад часу, сачыць, каб вы як след займаліся нашай справай.

- Гэта зусім лішняе…

- Вырашаць буду я, - заявіў Малфой. – А цяпер мне час ісці. І не забудзьцеся, гэта трэба берагчы як зрэнку вока, ён мне яшчэ спатрэбіцца.

- Не жадаеце забраць зараз?

- Вы што, з розуму сышлі, як я панясу яго па вуліцы? Галоўнае, не прадавайце.

- Зразумела, не… сэр.

Борджын пакланіўся Драка – вельмі нізка, як калісьці кланяўся Люцыўсу Малфою.

- І нікому ні слова, Борджын, у тым ліку маёй маці, ясна?

- Вядома, вядома, - замармытаў Борджын і яшчэ раз пакланіўся.

Гучна бразнуў дзвярны званок. Вельмі задаволены Малфой паявіўся на парозе крамы. Ён прайшоў так блізка ад Гары, Рона і Герміёны, што падол плашча закалыхаўся ад парыву паветра. Борджын нерухома, нібы скамянеўшы, стаяў за прылаўкам; ялейная ўсмешка на яго твару змянілася трывогай.

- Пра што гэта яны? – прашаптаў Рон, згортваючы Падаўжальнікі Вушэй.

- Паняцця не маю, - адказаў Гары і задумаўся. – Малфой жадаў нешта выправіць… і нешта пакінуць не захоўванне… Вы бачылі, на што ён паказваў, калі сказаў: “гэты”?

- Не, ён быў за шафай…

- Так, рабяты, стойце тут, - шапнула Герміёна.

- Што ты…?

Але Герміёна ўжо выслізнула з-пад Плашча, паправіла валасы перад вітрына і рашуча накіравалася ў краму. Тромкнуў званок. Рон паспешліва саўгануў Падаўжальнікі Вушэй пад дзверы і перадаў адзін канец Гары.

- Дабрыдзень! Жудаснае надвор’е, ці не праўда? – бадзёра звярнулася Герміёна да Борджына. Той адказаў падазроным поглядам. Герміёна, вясёла варкочучы сабе пад нос, стала хадзіць па краме.

- Гэтыя каралі прадаюцца? – пацікавілася яна, запавольваючы крок каля шкляной вітрыны.

- Калі ў вас ёсць паўтары тысячы галеонаў, - холадна адклікнуўся Борджын.

- О!... Э-э… не, столькі ў мяне няма, - Герміёна пайшла далей. – А… вось гэты міленькі… м-м-м… чарапок?

- Шаснаццаць галеонаў.

- Ён таксама прадаецца? Яго ніхто не… заказваў?

Борджын прыжмурыўся. Гары ўжо здагадаўся, што задумала Герміёна, і яму стала не па сабе. Тая, мабыць, таксама зразумела, што яе раскусілі, і раптам адкінула ўсялякае прытворства.

- Ці бачыце, справа ў тым, што… э-э… хлопчык, які ў вас зараз быў, Драка Малфой, ён… э-э… мой сябар… Я жадаю купіць яму падарунак на дзень нараджэння, але можа ён ужо нешта замовіў, навошта мне купляць тое ж самае, таму… кхм…

Па меркаванні Геры, гісторыя атрымалася непраўдападобная – і, здаецца, Борджын лічыў гэтак жа.

- Прэч, - сцісла кінуў ён. – Хутка прэч!

Яму не прыйшлося паўтараць. Герміёна пайшла да выхаду. Борджын крочыў за ёй. Бразнуў званок. Борджын з сілай зачыніў дзверы і тут жа вывесіў таблічку “Зачынена”.

- Так-так-так, - сказаў Рон, закрываючы Герміёну Плашчом. – Паспрабаваць, вядома, трэба было, але каб так у ілоб…

- Ведаеш што, геній шпіянажу, у наступны раз ты пакажаш, як гэта робіцца! – адгыркнулася яна.

Рон з Герміёнай спрачаліся ўсю дарогу, але каля магазіна хохмы двайнят ім прыйшлося замоўкнуць, каб неўзаметку прашмыгнуць міма місіс Уізлі і Хагрыда. Тыя былі вельмі ўстрывожаныя: відавочна, заўважылі іх адсутнасць. Прабраўшыся ўнутр, Геры неўзаметку сарваў Плашч, схаваў яго ў заплечнік і разам з Ронам і Герміёнай прыняўся запэўніваць місіс Уізлі, што яны ўвесь час былі ў задняй частцы крамы, проста іх дрэнна шукалі.

 

Клуб слізняў

Апошні тыдзень вакацыяў Гары толькі і думаў, што пра Малфоя. Што ўсёткі ён рабіў на Дрэннавулку і чаму выйшаў з крамы з такім задаволеным выглядам? Гэта не магло не насцярожваць: тое, што радуе Малфоя, небяспечна па азначэнні. На жаль, да засмучэння Гары, Рон і Герміёна не падзялялі яго трывогі; ва ўсякім разе, праз некалькі дзён Гары стала падавацца, што гутаркі пра Малфоя ім надакучылі.

- Так, Гары, я згодна, гэта падазрона, - з лёгкім нецярпеннем сказала Герміёна. Хлопцы сядзелі ў пакоі двайнят; Герміёна прымасцілася на падваконніку, паставіўшы ногі на кардонную скрынку. Яна вельмі неахвотна адарвалася ад “Пашыранага курсу перакладу старажытных рун”. – Але мы жа дамовіліся, што тлумачэнняў можа быць тысяча.

- Можа, ён зламаў сваю Руку Славы?, - задуменна вымавіў Рон, які важдаўся з мятлой, спрабуючы расправіць пагнутыя лазіны. – Памятаеце, у яго была… такая маршчыністая?

- А як жа яго фразачка: “Не забудзьцеся, гэты трэба берагчы як зрэнку вока?” – спытаў Гары ў мільён першы раз?. – Такое ўражанне, што ў Борджына ёсць пара да сапсаванай рэчы, а Малфою патрэбныя абедзве.

- Думаеш? – раўнадушна прамармытаў Рон, саскрабаючы бруд з дзяржальні мятлы.

- Думаю, - пацвердзіў Гары. Ні Рон, ні Герміёна не адказалі, і тады ён дадаў: - Бацька Малфоя ў Азкабану. вам не здаецца, што Малфой жадае за яго адпомсціць?

Рон падняў галаву, здзіўлена лыпаючы.

- Малфой? Адпомсціць? Але як?

- Пра гэта я і кажу – не ведаю! – у адчаі выклікнуў Гары. – Але ён відавочна нешта задумаў, і па-мойму, да гэтага трэба паставіцца сур’ёзна. Яго бацька – Пажыральнік Смерці і…

Гары замоўк і з раскрытым ротам утаропіўся кудысьці ў акно, за спіну Герміёне. Яму толькі што прыйшла ў галаву жудасная думка.

- Гары? – заклапочана паклікала Герміёна. – Што з табой?

- Шнар захварэў? Ізноў? – устрывожыўся Рон.

- Ён сам Пажыральнік Смерці, - павольна вымавіў Гары. – ЁН заняў месца бацькі!

Павісла маўчанне, але потым Рон разрагатаўся.

- Малфой? Гары, яму ўсяго шаснаццаць! Думаеш, Сам-Ведаеш-Хто яго прыняў бы?

- Гэта вельмі малаверагодна, Гары, - адрэзала Герміёна. – Чаму ты думаеш…?

- Таму што мадам Малкін, калі жадала закатаць рукаў, нават не даткнулася да яго, а ён загарланіў і адшмаргнуў руку. Левую. У яго там Смяротная Пазнака.

Рон і Герміёна пераглянуліся.

- Ну-у… - працягнуў Рон. Па голасе было зразумела, што такога тлумачэння яму не досыць.

- Па-мойму, Гары, ён проста жадаў хутчэй сысці, - сказала Герміёна.

- Мы не бачылі, што ён паказаў Борджыну, - настойваў Гары. – Але Борджын сур’ёзна спалохаўся. Не, сапраўды, гэта была Смяротная Пазнака… Малфой жадаў, каб Борджын зразумеў, з кім мае справу, вы жа бачылі, як той пабялеў ад жаху!

Рон з Герміёнай зноў пераглянуліся.

- Я не ўпэўненая, Гары…

- Я таксама не думаю, што Сам-Ведаеш-Хто ўзяў бы…

Гары быў на сто адсоткаў упэўнены ў сваёй праваце, таму гнеўна схапіў брудную квідышную форму і імкліва выдаліўся; місіс Уізлі даўно паўтарала, каб яны не пакідалі мыццё і збор рэчаў на апошні момант. На лесвіцы ён сапхнуўся з Джыні; тая ішла да сабе з чаркай свежавыпрасаванай адзежай.

- На тваім месцы я бы пачакала захадзіць на кухню, - папярэдзіла яна. – Там зараз вельмі шмат Флегмы.

- Я асцярожна, паспрабую не наступіць, - усміхнуўся Гары.

Сапраўды, за сталом кухні сядзела Флёр і бесперапынна баўтала пра іх з Білам вяселле. Місіс Уізлі, падціснуўшы вусны, сачыла за брусельскай капустай, якая хутка і самастойна чысцілася.

- Мі з Б’ілам амаль выгашылі, што будзе толкі дзве сябгоўкі нявесты, Хабгыэль і Джыні разам будуць хлядзецца чагоўна. Я жадаю адзець іх у бледна-залатое…. Гужовы будзе жудасна глядзецца пгы колегу валос Джыні…

- А, Гары! – гучна выклікнула місіс Уізлі, перарываючы маналог Флёр. – Вельмі добра! Я жадала распавесці, як мы заўтра паедзем да цягніка. Нам ізноў дадуць машыны з міністэрства, а на вакзале паставяць Аўрораў…

- А Тонкс таксама там будзе? – спытаў Гары, аддаючы місіс Уізлі квідышную форму.

- Ці наўрад… Артур кажа, яна будзе дзяжурыць у іншым месцы.

- Яна зусім махнула на сябе гукой, ваша Тонкс, - вымавіла Флёр, летуценне разглядаючы ўласнае асляпляльнае адлюстраванне на вонкавым баку чайнай лыжкі. – І вельмі дагма, калі вам цікава маё…

- Так, дарагая, дзякуй, - з’едліва сказала місіс Уізлі, зноў абрываючы Флёр. – Гары, ты лепш ідзі, рэчы пажадана сабраць сёння, каб у нас не было, як заўсёды, мітусні перад ад’ездам.

На самай справе, ад’езд раніцай прайшоў куды гладчэйшы, чым звычайна. Калі міністэрскія аўтамабілі бясшумна падкацілі да Нары, усе чакалі іх у двары. Куфры былі спакаваныя; кошык з Касалапсусам і клеткі з Букляй, Сычыкам, Карузлікавым Пухляняткам Арнольдам, новым гадаванцам Джыні - закрытыя.

- Арэвуар, Хары, - грудным голасам вымавіла Флёр, цалуючы яго на развітанне. Рон з надзеяй падаўся наперад, але Джыні зрабіла яму падножку, і небарака расцягнуўся пад нагамі ў Флёр. Ён страшна раззлаваўся і, увесь чырвоны і ў брудзе, схаваўся ў машыне, ні з кім не развітаўшыся.

На вакзале Кінгс-крос вандроўцаў чакаў не радасны Хагрыд, а два змрочных барадатых Аўрора ў цёмнай маглаўскай адзежы. Ледзь спыніліся машыны, Аўроры наблізіліся, усталі па баках і моўчкі адканварыравалі усю кампанію на вакзал.

- Хуценька, хуценька, за бар’ер, - прыскорыла місіс Уізлі. Яна была трохі збянтэжаная суровасцю аховы. – Гары, ідзі першы з…

Яна пытальна паглядзела на аднаго з Аўрораў. Той сцісла кіўнуў, падхапіў Гары пад локаць і пацягнуў да бар’ера паміж платформамі дзевяць і дзесяць.

- Дзяку, я і сам умею хадзіць, - Гары раздражнёна вырваў руку і, не звяртаючы на свайго маўклівага кампаньёна, пхнуў сваю каляску прама на жалезны бар’ер. Секунду праз ён ужо стаяў у натоўпе на платформе дзевяць і тры чвэрці. Побач палаў парам малінавы Хогвартс-Экспрэс.

Літаральна праз некалькі секунд Герміёна і ўсе Уізлі апынуліся каля яго.

Гары, па-ранейшаму ігнаруючы змрочнага Аўрора, жэстам паклікаў Рона і Герміёну пашукаць купэ.

- Мы не можам, Гары, - збянтэжана сказала Герміёна. – Мы з Ронам спачатку павінны пайсці ў вагон для стараст, а потым трохі падзяжурыць у калідорах.

- Ах, так, я і забыўся, - прамармытаў Гары.

- Садзіцеся-ка лепш у цягнік, - загадала місіс Уізлі, паглядзеўшы на гадзіннік. – Засталося ўсяго некалькі хвілін. Ну, Рон, вучыся добра…

- Містэр Уізлі, можна з вамі пагаварыць? – падпарадкоўваючыся раптоўнаму імпульсу, спытаў Гары.

- Вядома, - некалькі здзіўлена адказаў містэр Уізлі і разам з Гары адышоў у старонку.

Гары добра ўсё абдумаў і прыйшоў да высновы, што, калі каму і распавядаць аб сваіх сумненнях, то менавіта містэру Уізлі; пе-першае, ён працуе ў Міністэрству і пры неабходнасці лёгка зможа правесці дадатковае расследаванне, а па-другое, ця наўрад стане лаяцца. Місіс Уізлі і хмурны Аўрор падазрона на іх касіліся.

- Калі мы былі на Касым завулку…. – пачаў Гары, але містэр Уізлі апярэдзіў яго прызнанне грымасай.

- Відавочна, я пазнаю, дзе былі вы з Ронам і Герміёнай, калі нібы знаходзіліся ў краме двайнят?

- Адкуль вы…?

- Гары, я цябе ўмольваю: ты маеш справу з чалавекам, які вырасціў Фрэда і Джорджа.

- А…. так… Так і ёсць, мы не былі ў краме.

- Выдатна. А цяпер выкладвай самае горшае.

- Мы… сачылі за Драка Малфоем. З-пад Плашча-Нябачніка.

- Па нейкай асобай прычыне? Або вам проста захацелася?

- Мне здалося, Малфой нешта задумаў, - адказаў Гары, не звяртаючы ўвагі на незадаволены і адначасова кплівы выгляд містэра Уізлі. – Ён уцёк ад сваёй маці, і я вырашыў пазнаць, навошта.

- Зразумела, - пакорліва ўздыхнуў містэр Уізлі. – Ну і як? Пазнаў?

- Ён пайшоў да “Борджына і Д’Авіла”, - адказаў Гары, - і літаральна прымушаў гаспадара нешта паправіць. А яшчэ сказаў, што Борджын павінен нешта для яго захаваць. Падобна, гэта нешта такое жа, пара да таго, што зламалася. І…

Гары глыбока ўздыхнуў.

- Яшчэ адна рэч. Мы бачылі, як Малфой адхіснуўся ад мадам Малкін, калі яна жадала дакрануцца да яго левай рукі. Па-мойму, у яго там Смяротная Пазнака. Мне здаецца, ён стаў Пажыральнікам Смерці замест бацькі.

Гэтыя словы ашаламілі містэра Уізлі. Але, памаўчаўшы імгненне, ён сказаў:

- Гары, я вельмі сумняваюся, каб Сам-Ведаеш-Хто прыняў шаснаццацігадовага хлапчука…

- Адкуль вы ведаеце, каго Сам-Ведаеце-Хто прыняў бы, а каго не? – гнеўна выклікнуў Гары. – Прабачце, містэр Уізлі, але няўжо вы не бачыце тут падставы для расследавання? Малфою трэба нешта паправіць. Дзеля гэтага ён падрыхтаваны нават запалохаць Борджына. Значыць, гаворка ідзе пра штосьці вельмі небяспечнае, так?

- Сапраўды кажучы, Гары, я не ўпэўнены, - павольна прагаварыў містэр Уізлі. – Ці бачыш, калі Люцыўса Малфоя арыштавалі, мы дбайна абшукалі яго хату і забралі ўсё падазронае.

- Значыць, нешта прапусцілі, - упарта запярэчыў Гары.

- Магчыма, - пагадзіся містэр Уізлі, але, як здалося Гары, проста з нежадання спрачацца.

Раздаўся свісток; усе ўжо селі ў цягнік, дзверы зачыняліся.

- Час, - захваляваўся містэр Уізлі, а місіс Уізлі закрычала: - Гары, хутчэй!

Гары пабег; містэр і місіс Уізлі дапамаглі яму пагрузіць куфар.

- Ну, дарагі, на Каляды ты прыедзеш да нас, з Дамблдорам мы аб усім дамовіліся, так што даволі хутка ўбачымся, - сказала місіс Уізлі у акно, калі Гары ўжо зачыніў за сабой дзверы, а цягнік крануўся. – Калі ласка, будзь уважлівы і асцярожны…

Цягнік набіраў хуткасць.

- Паводзь сябе добра і…

Місіс Уізлі пабегла, імкнучыся не адставаць.

- Не пападай у дрэнныя гісторыі!

Гары махнуў рукой, пакуль цягнік не павярнуў за кут і місіс Уізлі не знікла з выгляду. Тады ён вырашыў паглядзець, дзе астатнія. Рон і Герміёна, мабыць, знаходзіліся ў сваёй рэзервацыі, затое Джыні стаяла наводдаль і размаўляла з сябрамі. Гары, валакучы за сабой куфар, накіраваўся да яе.

Усе бессаромна на яго ўзіраліся; некаторыя нават прыціскаліся тварамі да дзвярнога шкла. Гары, вядома, чакаў, што пасля публікацый у “Штодзённым Прароку” адкрытыя раты і вытарашчаныя вочы будуць суправаджаць яго ўсюды, але ўсё роўна пакутаваў ад празмернай увагі. Ён крануў Джыні за плячо.

- Пойдзем пашукаем купэ?

- Не магу, Гары, я абяцала знайсці Дына, - весела адказала Джыні. – Да сустрэчы!

- Зразумела, - сказаў Гары. Яму чамусьці было вельмі непрыемна глядзець, як яна сыходзіць, разгойдваючы на хаду доўгімі рудымі валасамі. За лета ён вельмі абвык да яе прысутнасці і амаль забыўся, што ў школе яны амаль не маюць зносім. Гары міргнуў і агледзеўся: са ўсіх бакоў яго атачалі захопленыя дзяўчынкі.

- Прывітанне, Гары! – крыкнуў ззаду знаёмы голас.

- Нэвіл! – з палягчэннем выдыхнуў Гары, павярнуўся і ўбачыў круглатварага хлопчыка, які старанна прабіраўся да яго. За ім ішла дзяўчынка з доўгімі валасамі і вялікімі затуманенымі вачамі.

- Дабрыдзень, Гары, - сказала яна.

- Луна, прывітанне, як ты?

- Вельмі добра, дзякуй, - адказала Луна. Яна прыціскала да грудзі часопіс; на вокладцы вялікім літарамі паведамлялася, што ўнутры знаходзіцца пара бясплатных спектракуляраў.

- Бачу, “Квіблер” квітнее? – спытаў Гары. Пасля свайго эксклюзіўнага інтэрв’ю ён выпрабоўваў да гэтага часопіса вядомую пяшчоту.

- Так, тыражы растуць! – захоплена абвясціла Луна.

- Давайце дзе-небудзь сядзем, - прапанаваў Гары, і яны пайшлі па цягніку пад пільнымі поглядамі маўклівага натоўпу. Нарэшце, знайшлося пустое купэ, і Гары з радасцю накіраваўся туды.

- Яны нават на нас тарашчацца, - Нэвіл паказаў на сябе і Луну, - Таму што мы з табой!

- Яны тарашчацца, таму што вы таксама былі ў Міністэрству, - сказаў Гары, запіхваючы куфар на багажную паліцу. – “Штодзённы Парок” раз сто пісала пра нашу маленькую прыгоду, вы напэўна чыталі.

- Так, прычым я думаў, што бабуля раззлуецца з-за шуміхі, - пашырыў вочы Нэвіл, - а яна, наадварот, узрадавалася. Кажа, я станаўлюся падобным на свайго ўласнага бацьку. Нават купіла мне новую палачку, вось!

Нэвіл дастаў чарадзейную палачку і паказаў Гары.

- Вішня і волас аднарога, - пахваліўся ён. – Мы думаем, што гэта адна з апошніх, што прадаў Алівандэр, ён знік на наступны дзень… Гэй, Трэвар, ну-ка назад!

І Нэвіл нырнуў пад сядзенне за сваёй жабай, якая ў чарговы раз здзейсніла спробу здабыць волю.

- Гары, а АД сёлета будзе? – пацікавілася Луна, вымаючы з часопісу псіхадэлічныя акуляры.

- Без Амбрыдж як-то і сэнсу няма. – Гары сеў.

Нэвіл стаў вылазіць з-пад сядзення і стукнуўся галавой. Выгляд у яго быў засмучаны.

- А мне падабаліся заняткі! Я ад цябе гэтулькі навучыўся!

- Мне таксама падабаліся, - ціхамірна сказала Луна. – Гэта было нават падобна на сяброўства.

Луна часта адпускала фразачкі, ад якіх усім станавілася ніякавата. Вось і зараз Гары збянтэжыўся і адначасова пашкадаваў яе, але не паспеў нічога адказаць: за дзвярамі купэ зашумелі; скрозь шкло было відаць, што там стаяць нейкія чацвёртакурсніцы. Яны шапталіся і хіхікалі.

- Ты спытай!

- Не, ты!

- Я спытаю!

Самаўпэўненая дзяўчына з вялікімі цёмнымі вачамі, даволі вялікім падбародкам і доўгімі чорнымі валасамі рашуча пхнула дзверы ўбок.

- Дабрыдзень, Гары! Я – Рамільда. Рамільда Вейн, - гучна і ўпэўнена абвясціла яна. – Не жадаеш перайсці ў наша купэ? Табе не абавязкова сядзець з імі, - тэатральным шэптам дадала яна і паказала на тоўсты зад Нэвіла, які ўзвышаўся над сядзеннем (Трэвар зноў уцёк) і Луна, якая начапіла бясплатныя спектракуляры і стала падобная на рознакаляровую вар’яцкую саву.

- Гэта мае сябры, - холадна сказаў Гары.

- О! – Рамільда вельмі здзівілася. – А! Тады добра.

Яна выйшла і акуратна зачыніла дзверы.

- Усе ўпэўненыя, што ў цябе павінны быць крутыя сябры, не такія, як мы, - заўважыла Луна з шакавальнай шчырасцю.

- Вы для мяне – крутыя, - проста адказаў Гары. – Яны не былі ў Міністэрству. Не ваявалі побач са мной.

- Вельмі прыемна гэта чуць, - Луна праззяла, паправіла спектракуляры, падапхнуўшы іх вышэй, і прынялася чытаць “Квіблер”.

- Але не мы стаялі з ім твар да твару, а ты, - сказаў Нэвіл, паяўляючыся з-пад сядзення з смеццем у валасах. Трэвар пакорліва вісеў у яго ў руках. – Чуў бы ты, як кажа пра цябе мая бабуля. “У аднаго Гары Потэра больш адвагі, чым у цэлага Міністэрства Магіі!” Яна бы аддала ўсё на святле, абы ты быў яе ўнукам…

Гары ніякавата засмяяўся і хутчэй змяніў тэму, загаварыўшы пра вынікі іспытаў. Нэвіл стаў пералічваць свае адзнакі і ўслых разважаць пра тое, ці можна далей вучыць ператварэнні і здаваць на Ж.А.Б.А., калі атрымаў толькі “добра”, але Гары глядзеў на яго, не слухаючы.

Нэвіл папакутваў ад Валан дэ Морта не менш Гары, аднак і паняцця не меў, што лёгка мог падзяліць яго лёс. Прадказанне магло ставіцца да іх абоіх, але Валан дэ Морта па нейкай невядомай прычыне абраў Гары.

У адваротным выпадку шнар у выглядзе маланкі і груз прадказання дасталіся бы Нэвілу… або не? Змагла бы маці Нэвіла патупіць, як Лілі, і аддаць сваё жыццё за сына? Вядома… але калі бы ёй не атрымалася ўстаць паміж Нэвілам і Валан дэ Мортам? Наогул не было бы ніякага Абранага? Пустое месца замест Нэвіла і Гары без шнара, якога цалавала бы на развітанне ўласная маці, а не місіс Уізлі?

- Усё нармальна, Гары? Ты нейкі дзіўны, - сказаў Нэвіл.

Гары здрыгануўся.

- Прабач, я…

- Што, Думкасмок мучыць? – спагадліва спытала Луна, пільна гледзячы на Гары скрозь велізарныя каляровыя акуляры.

- Хто?

- Думкасмок… такая нябачная істота. Заскоквае ў вушы і каламуціць мазгі, - растлумачыла яна. – Па-мойму, я толькі што аднаго бачыла… кружыў тут…

Яна замахала рукамі ў паветры, нібы адганяючы вялікіх нябачных матылькоў. Нэвіл з Гары пераглянуліся і паспешна загаварылі пра квідыш.

Надвор’е сёння было няўстойлівае, як, зрэшты, і ўсё лета; астраўкі халоднай смугі за вокнамі прымяжоўваліся сонечнымі прасветамі. У адзін з такіх прасветаў, калі ў зеніце паказалася бледнае сонца, у купэ нарэшце ўвайшлі Рон і Геміёна.

- Калі жа пачнуць развозіць ежу? Паміраю з голаду, - праенчыў Рон, паціраючы жывот, і плюхнуўся побач з Гары. – Прывітанне, Нэвіл, добры дзень, Луна. Ведаеш што? – Ён звярнуўся да Гары. – Малфой напляваў на свае абавязкі і зусім спакойна сядзіць у купэ з сяброўкамі! Мы бачылі, калі ішлі міма.

Гары схамянуўся. Увесь мінулы год Малфой з зачараваннем марнатравіў становішчам старасты, а цяпер раптам адмаўляецца ад такой магчымасці? Дзіўна.

- А што ён рабіў, калі вы яго бачылі?

- Ды як звычайна, - Рон павёў бровамі і зрабіў непрыстойны жэст. – Гэта на яго непадобна. Гэта значыць… гэта, - ён яшчэ раз паказаў тое ж самае, - як раз падобна, але чаму ён не выйшаў папалохаць першакурснікаў?

- Не ведаю, - Гары ліхаманкава разважаў. Няўжо гэта не даказвае, што ў Малфоя ёсць справы больш сур’ёзныя?

- Можа, яму больш падабалася інспекцыйная брыгада? – выказала здагадку Герміёна. – А цяпер абавязкі старасты здаюцца занадта сумнымі?

- Ці наўрад, - сказаў Гары. – Па-мойму, Малфой….

Ён не паспеў развіць сваю думку: дзверы купэ зноў адчыніліся, і ўвайшла задыханая трэцякурсніца.

- Мне загадалі перадаць вось гэта Нэвілу Даўгапупсу і Гары П-Потэру. – Дзяўчынка сустрэлася вачамі з Гары, яе голас здрадліва завагаўся, і яна густа счырванела. У руках у яе былі два пергаментных скрутка, якія былі перавязаныя фіялетавымі стужкамі. Гары і Нэвіл здзіўлена ўзялі іх, і дзяўчынка, спатыкнуўшыся на парозе, выйшла. Гары разгарнуў скрутак.

- Што гэта? – патрабавальна спытаў Рон.

- Запрашэнне, - адказаў Гары.

 

Гары!

Буду вельмі шчаслівы, калі Вы наведаеце мяне ў купэ “Ц” і падзеліце са мной ланч.

Шчыра ваш, прафесар Г. Э. Ф. Слагхорн

 

- Хто гэта – прафесар Слагхорн? – Нэвіл здзіўлена глядзеў на сваё запрашэнне.

- Новы настаўнік, - растлумачыў Гары. – Я так разумею, трэба ісці?

- А я яму навошта патрэбен? – нервова спытаў Нэвіл. Ён нібы асцерагаўся пакарання.

- Паняцця не маю, - сказаў Гары, не суцэль дакладна: некаторыя меркаванні ў яго меліся, хоць і бяздоказныя. Раптам яго ахінула: - Слухай. давай пойдзем пад Плашчом-Нябачнікам, - прапанаваў ён. – Заадно паглядзім на Малфоя і паспрабуем высветліць, што ён задумаў.

На жаль, з гэтай задумы нічога не выйшла: па калідорах у чаканні каляскі з ежай сноўдаліся школьнікі і прайсці там пад плашчом было зусім немагчыма. Гары засмучана схаваў плашч у заплечнік і ўздыхнуў; шкада, што не атрымаецца пазбегнуць нясціплых поглядаш. На яго зараз тарашчыліся яшчэ больш чым у пачатку паездкі; шматлікія нават выбягалі з купэ. Адна Чоў Чанг, убачыўшы Гары, схаваліся. Праходзячы міма яе купэ, Гары праз шкло ўбачыў, што яна з дэманстратыўнай захопленасцю гутарыць з сяброўкай Марыэтай. Твар той пакрываў вельмі тоўсты пласт касметыкі, скрозь якую ўсё жа праступалі вельмі незвычайныя вугры. Гары ўсміхнуўся пра сабе і пайшоў далей.

Ужо перад дзвярамі купэ “Ц” ім з Нэвілам стала ясна, што яны не адзіныя запрошаныя; урэшце, судзячы па захапленні, з якім іх сустрэў Слагхорн, Гары быў самым важным госцем.

- Гары, мой хлопчык!

Слагхорн ускочыў з месца, і яго вялікі, абцягнуты аксамітам жывот запоўніў сабой амаль усю вольную прастору. Яго блішчалая лісіна, серабрыстыя вусы і залатыя гузікі на камізэлькі бліснулі на сонцы.

- Рады цябе бачыць, вельмі рады цябе бачыць! А гэта, павінна быць, містэр Даўгапупс?

Нэвіл спалохана кіўнуў. Слагхорн жэстам паказаў на два вольных месца каля дзвярэй; хлопчыкі селі тварамі сябар да сябра. Гары агледзеўся: яму было цікава ўбачыць іншых госцяў. Ён пазнаў слізэрынца сваіх гадоў, рослага чарнаскурага юнака з высокімі скуламі раскосымі вачамі. Яшчэ ў купэ сядзелі два незнаёмых сямікласніка і, у кутку побач з Слагхорнам, Джыні. Яна азіралася па баках з такім выглядам, нібы не разумела, як тут апынулася.

- Вы са ўсімі знаёмы? – спытаў Слізнар у Гары і Нэвіла. – Блэйз Забіні, дарэчы таксама шасцікурснік…

Забіні нават брывом не павёў, як, урэшты, і Гары з Нэвілам: грыфіндорцы і слізэрынцы не маглі цярпець адзін аднаго з прынцыпу.

- А гэта Кормак МакЛаген, магчыма, вы сустракаліся..? Не?

МакЛаген, здаровы хлопец з цвёрдымі валасамі, падняў руку, вітаючы Гары і Нэвіла; тыя ў адказ кіўнулі.

- Маркус Белбі. Не ведаю, знаёмыя лі вы...?

Белбі, худы і вельмі спалоханы, нацягнута ўсміхнуўся.

- …затое гэтая чароўная юная лэдзі сказала, што даўно вас ведае! – скончыў Слагхорн.

Джыні за яго спіной скурчыла грымасу.

- Цудоўненька, цудоўненька, - утульна завуркатаў Слагхорн. – Выдатны шанец пазнаёміцца з вамі бліжэй. Вось, трымайце сурвэткі. Я тут сабраў сёе-тое ў дарогу; у цягніку, па маіх успамінах, гандлююць аднымі лакрычнымі палачкамі. а такая ежа не для дзядоўскага стрававання.. Трохі фазана, Белбі?

Белбі здрыгануўся і ўзяў прыкладна палову фазана.

- Я зараз распавядаў юнаму Маркусу, што меў задавальненне навучаць яго дзядзьку Дамокла, - сказаў Слагхорн Гары і Нэвілу, перадаючы па крузе кошык з будачкамі. – Выдатны чараўнік, вельмі выдатны; Ордэн Мерліна заслужаны на ўсе сто адстоткаў… Вы з ім часта бачыцеся, Маркус?

Белбі як раз адкусіў вялікі кавалак; прыспешыўшыся з адказам, ён здушыўся і ўвесь пабарвовеў.

- Анапнео, - Слагхорн вельмі спакойна накіраваў на Белбі чарадзейную палачку, і той адазу перастаў затыхацца.

- Не… не, не вельмі, - прасіпеў Маркус. У яго слязіліся вочы.

- Вядома, ён, верагодна, вельмі заняты, - Слагхорн пытальна паглядзеў на Белбі. – Няўжо ён бы вынайшаў Воўчы напой, калі бы ён не працаваў, як катаржны!

- Так... – пралапатаў Белбі. Ён не вырашаўся есці далей, асцерагаючыся новых пытанняў. – Э-э.. ці бачыце, яны з маімі бацькамі не занадта добра ладзяць, таму мы, увогуле, толкам не знаёмыя…

Яго словы павіслі ў паветры. Слагхорн холадна ўсміхнуўся і пераключыўся на МакЛагена:

- Цяпер пра цябе, Кормак. Воляй выпадку мне вядома, што ты часа бачышся са сваім дзядзькам Тыберыўсам. У яго ёсць цудоўная фатаграфія: ты і ён палюеце на хвастарыкаў. Здаецца у Норфолке.

- Так, гэта было выдатна, вельмі, - адказаў МакЛаген. – З намі яшчэ ездзілі Берці Хігс і Руфус Скрымджар, ён, вядома, тады яшчэ не быў міністрам…

- Ах, так ты знаёмы з Берці і Руфусам? – праззяў Слагхорн і перадаў гасцям паднос з піражкамі; дзіўнай выявай, Белбі апынуўся абыдзены. – А зараз скажы-ка мне…

Падазроны Гары апраўдаліся. Усіх, акрамя Джыні, запрасілі дзякуючы тым або іншым сувязям з вядомымі, уплывовымі людзьмі. У Забіні, якога распытвалі пасля МакЛагена, маці апынулася знакамітай прыгажуняй (наколькі зразумеў Гары, яна сем разоў выходзіла замуж, і ўсе мужыкі загадкава паміралі, пакідаючы ёй горы золата). Затым падышла чарга Нэвіла. Гутарка доўжылася дзесяць хвілін і атрымалася вельмі нязграбнай: бацькоў Нэвіла, знакамітых Аўрораў, катавалі і давялі да вар’яцтва Белатрыса Лестрэйндж з парачкай іншых Пажыральнікаў Смерці. пад канец у Гары паявілася адчуванне, што Слагхорн не спяшаецца выносіць прысуд Нэвілу, паколькі яшчэ не зразумеў, успадкаваў той таленты сваіх бацькоў ці не.

- А цяпер, - Слагхорн грузна паёрзаў на сядзенні з выглядам канферансье, які аб’яўляў цвік праграмы, - Гары Потэр! З чаго пачаць? Ведаю, што летам, пры першай сустрэчы, мне атрымалася пракрасціся не глыбей паверхні!

З хвіліну ён разглядаў Гары так, нібы перад ім быў асабліва вялікі і акавіты кавалак фазана, а затым выклікнуў:

- Цяпер зараз завуць Абраным!

Гары маўчаў, Белбі, МакЛаген і Забіні збянтэжана на яго вытарашчыліся.

- Гэтулькі гадоў, гэтулькі здагадак… - працягваў Слагхорн, не зводзячы вачэй з Гары. – Памятаю, пасля… м-м-м… той жудаснай ночы… калі Лілі… і Джэймс… а ты выжыў… папоўз слых пра твае незвычайныя здольнасці…

Забіні паціху кашлянуў, нібы выражаючы сумнеў і ўсмешку. Тут жа з-за спіны Слагхорна раздаўся злосны голас:

- Вядома. Забіні, гэта ў цябе незвычайныя здольнасці… Вылузвацца!

- Бацечкі, гэта што ж такое! – дабратліва пракудахтаў Слагхорн і павярнуўся да Джыні. Яе было ледзь відаць за жыватом Слагхорна, але яна люта прапальвала поглядам Забіні. – Асцярожней, Блейз! Калі я праходзіў міма іх купэ, я заважыў вельмі выдатны Кажанавы Праклён, які выканала гэтая юная лэдзі! На вашым месцы я бы з ёй не спрачаўся!

Забіні адказаў пагардлівым поглядам.

- Аднак, да справы, - Слагхорн зноў звярнуўся да Гары. – Гэты жудасны слых, усё лета. Зразумела, ніхто не ведаў, чаму верыць, “Штодзённы Прарок” можа памыляцца… Але тут, здаецца, ніякіх сумневаў: гэтулькі сведак! Ясна, што ў Міністэрству здарылася нешта вельмі непрыемнае і ты быў у самым цэнтры падзей!

Гары нічога не заставалася, як нахабна зманіць, таму ён кіўнуў, але ўсё такі прамаўчаў. Слагхорн глядзеў на яго, ззяючы.

- Сама сціпласць, сама сціпласць! Не дзіўна, што Дамблдор цябе любіць… Значыць, ты быў там? А наконт астатняга? Усе гэтыя сенсацыйныя гісторыі, ніхто не разумее, дзе праўда, дзе хлусня, напрыклад, тое легендарнае Прадказанне…

- Прадказання мы не чулі, - выпаліў Нэвіл і заружавеў, як герань.

- Гэта праўда, - пацвердзіла Джыні. – Мы з Нэвілам таксама там былі. Гутаркі наконт Абранага – чарговая качка “Штодзённага Прароку”.

- Вось як, таксама там былі? – Слагхорн з велізарнай цікавасцю паглядзеў на Джыні і Нэвіла. Тыя сустрэлі яго ўсмешлівы погляд цалкам абыякава. – Так… што жа… “Штодзённны Прарок” часта перабольшвае… - трохі расчаравана прамармытаў ён. – Памятаю, дарагая Гвеног казала… Гвеног Джонс. зразумела, капітан “Грральхедскіх гарпій”…