Стандартная адзнака чараўніка 1 страница

Джаўэн Роўлінґ

“Гары Потэр і Прынц-Паўкроўка”

 

Змест

Гары Потэр і Прынц-Паўкроўка”. 1

Іншы міністр. 2

Павуковы тупік. 12

Будзе – не будзе. 22

Гарацый Слагхорн. 31

Занадта шмат флегмы.. 44

Зігзаг Малфоя. 57

Клуб слізняў. 69

Снэйп святкуе. 83

Прынц-паўкроўка. 91

Сямейства Гонтаў. 104

Герміёна прыходзіць на дапамогу. 116

Срэбра і апалы.. 126

Невядомы Рэддл. 137

Фелікс Феліцыс”. 149

Непарушны зарок. 162

Вельмі халодныя Каляды.. 174

Правалы ў памяці 187

Сюрпрызы на дзень нараджэння. 199

Эльфійская агентура. 213

Хадайніцтва лорда Валан дэ Морта. 225

Недасяглы пакой. 239

Пасля пахавання. 250

Хоркруксы.. 262

Сектумсемпра. 273

Падслуханая прадракальніца. 285

Пячора. 296

Вежа маланак. 309

Уцёкі Прынца-паўкроўкі 318

Плач фенікса. 325

Белае надмагілле. 334

 

Макензі, маёй прыгажуні-дачцы, прысвячаю яе сястрычку-двайнятку з паперы і чарнілаў

 

Іншы міністр

Было каля поўначы, і прэм'ер-міністр сядзеў адзін у сваім кабінеце, чытаючы доўгі мемарандум, сэнс якога праходзіў паблізу яго, не пакідаючы ў галаве ні следу ад таго, што ён чытаў. Прэм’ер-міністр чакаў званка ад прэзідэнта адной далёкай краіны, і паміж жаданнем ведаць, калі патэлефануе гэты гнюсны чалавек, і спробамі падушыць прыкрыя ўспаміны аб тым, што адбылося за гэты неверагодна доўгі, стомны і цяжкі тыдзень, у яго галаве было не занадта шмат месца дзеля чаго-небудзь яшчэ. Чым больш ён спрабаваў засяродзіцца на тым, што было надрукавана ў лісце, што ляжаў перад ім, тым больш ясна першы міністр бачыў зларадны твар аднаго з яго палітычных сапернікаў. Гэты асаблівы сапернік з'явіўся ў навінах у той самы дзень, не толькі дзеля таго, каб пералічыць усе жудасныя рэчы, якія здарыліся на мінулым тыдні (як быццам хтосьці патрабаваў напаміну), але таксама дзеля таго, каб растлумачыць, што ўсё гэта было памылкамі ўрада.

Пульс прэм'ер-міністра пачашчаўся менавіта на думках аб гэтых абвінавачваннях, хоць праўды ў іх было столькі ж, колькі і хлусні. Як мог яго ўрад спыніць то крушэнне моста? Абуральна лічыць, што яны выдзялялі недастаткова сродкаў на падтрымку мастоў. Таму мосту было менш за дзесяць гадоў, і самыя лепшыя эксперты не маглі растлумачыць, чаму ён разламаўся на дзве часткі, і тузін машын звалілася ў раку. І як можна лічыць, што з-за недахопу паліцыянтаў адбыліся тыя два жудасных, раскручаных рэпарцёрамі забойствы? Або як урад мог прадбачыць звар'яцелы ўраган над часткай краіны, які нанёс так шмат шкоды і людзям, і будынкам? І ці была яго віна ў тым, што адзін з яго малодшых памагатых, Герберт Чорлі, вылучыў менавіта гэты тыдзень, каб аб’явіць, што ён зараз збіраецца праводзіць больш часу са сваёй сям'ёй?

"У краіне наступілі змрочныя часіны," - скончыў яго апанент, ледзь хаваючы ўсмешку.

І, на вялікі жаль, гэта была чыстая праўда. Прэм'ер-міністр адчуваў гэта сам, людзі сапраўды падаваліся больш бездапаможнымі, чым звычайна. Нават надвор'е было прыгнятальным, гэтая халодная смуга ў сярэдзіне ліпеня…Гэта было няправільна, ненармальна.

Ён адкрыў другую старонку мемарандума і, ўбачыўшы, наколькі яна даўжэйшая, кінуў чытаць. Пацягнуўшыся, ён панура агледзеў свой кабінет. Гэта быў прыгожы пакой з цудоўным мармуровым камінам, размешчаным насупраць вокнаў, шчыльна зачыненымі з-за холаду. Прэм’ер-міністр сцепануўся, падняўся і падышоў да вакна, узіраючыся ў смугу, якая спрабавала пракрасціся ў пакой. І менавіта ў той момант, калі ён павярнуўся спіной да дзвярэй, ён раптам пачуў ззаду мяккае пакашліванне.

Ён замёр, нос да носу са сваім спалоханым адлюстраваннем у цёмным шкле. Ён пазнаў гэты кашаль. Ён чуў яго раней. Міністр вельмі павольна павярнуўся, каб агледзець пусты пакой…

- Так? - сказаў ён, імкнучыся гаварыць адважней, чым ён сябе адчуваў.

У нейкі момант яму здалося нерэальным, што хто-небудзь адкажа яму. Аднак голас нарэшце адказаў. Ён гучаў так, як быццам чытаў загадзя падрыхтаваны тэкст. Ён даносіўся - прэм'ер-міністр пазнаў яго па кашлі - ад маленькага, падобнага на жабу, чалавека ў доўгім серабрыстым парыку, які быў намаляваны на маленькай, бруднай, пісанай алеем карціне, якая вісела ў далёкім куце пакоя.

- Прэм'ер-міністру маглаў. Тэрмінова неабходна сустрэцца. Прашу вас адказаць неадкладна. З павагай, Фадж.

Чалавек у карціне чакальна глядзеў на прэм'ер-міністра.

- Э-э, - сказаў прэм'ер-міністр,- паслухайце… Зараз не вельмі прыдатны час… Ці бачыце, я чакаю тэлефонны званок… ад прэзідэнта з…

- Гэта можа пачакаць, - тут жа адказаў партрэт. У прэм'ер-міністра звалілася сэрца. Менавіта гэтага ён і баяўся.

- Але я сапраўды вельмі спадзяваўся пагаварыць…

- Мы паклапоцімся, каб прэзідэнт забыўся патэлефанаваць. Замест гэтага ён патэлефануе заўтра ўначы, - сказаў маленькі чалавечак. - Прашу вас неадкладна адказаць містэру Фаджу.

"Я… Ох… Добра, - слаба сказаў прэм'ер-міністр.- Так, я ўбачуся з Фаджам.

Ён паспяшаўся назад да стала, па шляху выпростваючы гальштук. Ледзь ён заняў сваё месца і надаў свайму твару, як ён спадзяваўся, расслаблены і безуважны выраз, як ярка зялёныя языкі полымя ўспыхнулі ў пустым каміне. Ён глядзеў, імкнучыся не паказваць здзіўлення і трывогі, як сярод полымя, шалёна круцячыся, з'явіўся чалавек шчыльнага целаскладу. Праз імгненне ён выбраўся на даволі сімпатычны старажытны дыван, стрэсваючы прысак з рукавоў свайго доўгага ў тонкую палоску плашча, трымаючы ў руках светла-зялёны капялюш-кацялок.

- А…Прэм'ер-міністр, - сказаў Карнэліўс Фадж, працягваючы руку, - Рады зноў бачыць вас.

Прэм'ер-міністр наўрад ці мог бы адказаць тым жа, таму вырашыў прамаўчаць. Ён зусім не быў рады бачыць Фаджа, чые раптоўныя з'яўленні, вывадзіўшыя яго з раўнавагі, звычайна значылі, што ён хутка пачуе дрэнныя навіны. Да таго ж Фадж выглядаў устрывожаным. Ён схуднеў, палысеў, пасівеў, і яго твар быў стомлены. Прэм'ер-міністр раней бачыў палітыкаў у такім стане, і гэта не гаварыла ні аб чым добрым.

- Чым магу дапамагчы? - спытаў ён, хутка паціснуўшы руку Фаджа і паказаўшы госцю на самае цвёрдае крэсла за сталом.

- Нават не ведаю, з чаго пачаць, - прамармытаў Фадж, выдвінуў крэсла, сеў і размясціў свой зялёны кацялок на каленах. - Ну і тыдзень, ну і тыдзень…

- У вас таксама цяжкі? - суха спытаў прэм'ер-міністр, спадзеючыся, што гэтым ён дасць зразумець, што ў яго і без візіту Фаджа спраў безліч.

- Зразумела, - сказаў Фадж, стомлена паціраючы вочы і панура гледзячы не прэм'ер-міністра, - У мяне быў такі жа тыдзень, як і ў вас, прэм'ер-міністр. Бракдэйлскі мост… Забойствы Боўнса і Ванса… Не гаворачы ўжо пра тое, што робіцца на захадзе…

- Вы…эээ…вашы…Я хачу сказаць, некаторыя з вашых людзей былі…былі замешаныя ў гэтых…гэтых падзеях?

Фадж сурова паглядзеў на прэм'ер-міністра.

- Вядома былі, - адказаў ён. - Напэўна вы ўжо і самі зразумелі, што адбываецца?

- Я… - запнуўся прэм'ер-міністр.

Гэта было менавіта тое, што так раздражняла яго ў візітах Фаджа. Ён, урэшце рэшт, быў прэм'ер-міністрам і не цярпеў, каб да яго ставіліся, як да някемлівага школьніка. Але, зразумела, гэта паўтаралася з той першай сустрэчы з Фаджам у першую ноч, як ён стаў прэм'ер-міністрам. Ён памятаў гэта так, як быццам гэта здарылася ўчора і ведаў, што гэта будзе працягвацца да канца яго дзён.

Ён стаяў адзін у гэтым самім кабінеце, атрымліваючы асалоду ад сваёй перамогі, да якой ішоў столькі гадоў, аб якой так марыў. Раптам ён пачуў кашаль ззаду сябе, такі жа, як і сёння ўначы, і звярнуўся, каб убачыць, як маленькі пачварны партрэт гаворыць з ім, папярэджваючы, што міністр магіі зараз прыбудзе і прадставіцца.

Натуральна, ён падумаў, што гэта доўгая кампанія і перанапружанне, звязанае з выбарамі, пашкодзілі яго розум. Ён быў жудасна напалоханы, пачуўшы, што партрэт гаворыць з ім, хоць гэта яшчэ было дробяззю ў параўнанні з тым, што ён адчуў, калі толькі што прадстаўлены чараўнік выскачыў з каміна і паціснуў яму руку. Ён страціў дарунак прамовы, у той час як Фадж спакойна тлумачыў, што ёсць чараўнікі і чараўніцы, якія дагэтуль жывуць па ўсім свеце ў таямніцы ад астатніх, і запэўніў, што аб гэтым не варта турбавацца, таму што Міністэрства магіі бярэ на сябе адказнасць за ўсё тое, што адбываецца ў грамадстве чараўнікоў, і сочыць за тым, каб нечараўніцкае насельніцтва ніколі не пазнала аб іх існаванні. Як сказаў Фадж, гэтая няпростая справа - ахапіць усё, пачынаючы ад кантролю над выкарыстаннем мёцел і канчаючы рэгуляваннем папуляцыі драконаў (тут, памятаецца, прэм'ер-міністр схапіўся за стол, каб не зваліцца). Затым Фадж па-бацькоўску папляскаў па плячу ўсё яшчэ знямелага прэм'ер-міністра.

- Не варта турбавацца, - сказаў ён, - хутчэй за ўсё, вы ніколі больш мяне не ўбачыце. Я патурбую вас, толькі калі з нашага боку здарыцца што-небудзь сапраўды сур'ёзнае, нешта, што можа паўплываць на маглаў - нечараўніцкае насельніцтва. Іншымі словамі, жывіце як жывеце. І я павінен сказаць, вы трымаецеся значна лепш, чым ваш папярэднік. Ён паспрабаваў выштурхнуць мяне ў акно, вырашыўшы, што мяне падаслалі яго сапернікі, каб разыграць.

І тут нарэшце прэм'ер-міністр змог вымавіць:

- Вы… Значыць вы не разыгрываеце мяне?

Гэта была яго апошняя адчайная надзея.

- Не, - мякка адказаў Фадж. - Не, я баюся, што не. Паглядзіце.

І ён ператварыў шалю прэм'ер-міністра ў пацука.

- Але, - ледзь чутна сказаў прэм'ер-міністр, гледзячы, як яго шаля жуе куток яго наступнай прамовы, - Але чаму… Чаму ніхто не сказаў мне?

- Міністр магіі расчыняецца толькі дзеючаму прэм'ер-міністру маглаў, - адказаў Фадж, хаваючы чароўную палачку зваротна ў пінжак, - Мы лічым, што гэта лепшы спосаб захавання сакрэтнасці.

- Але тады, - умольным голасам праенчыў прэм'ер-міністр, - Чаму былы прэм'ер-міністр не папярэдзіў мяне?

Фадж на гэта толькі засмяяўся.

- Дарагі мой прэм'ер-міністр, а вы збіраецеся гаварыць аб гэтым каму-небудзь?

Усё яшчэ пасмейваючыся, Фадж кінуў у камін трохі парашка, ступіў у смарагдавае полымя знік са свісцячым гукам. Прэм'ер-міністр стаяў нерухома і разумеў, што ён ніколі ў жыцці нікому не распавядзе пра гэта, таму што ніхто ва ўсім свеце не паверыць яму.

Нервовае ўзрушэнне патроху праходзіла. Некаторы час ён спрабаваў упэўніць сябе, што Фадж на самай справе быў галюцынацыяй, выкліканай недасыпаннем падчас вымотвальнай перадвыбарнай кампаніі. У дарэмнай спробе пазбавіцца ад усяго, што нагадвала бы яму аб прыкрай падзеі, ён падарыў пацука сваёй каханай пляменніцы і даручыў сакратару зняць партрэт пачварнага маленькага чалавечка, які папярэдзіў аб прыбыцці Фаджу. Аднак, да жаху прэм'ер-міністра, прыбраць партрэт апынулася немагчыма. Пасля таго, як некалькіх цесляроў, адзін або два будаўніка, гісторык жывапісу і канцлер казначэйства беспаспяхова спрабавалі ададраць яго ад сцяны, прэм'ер-міністр пакінуў спробы ў надзеі, што гэтая штука не будзе рухацца і не выдасць ні гуку да канца яго знаходжання ў гэтым кабінеце. Ён мог паклясціся, што часам ён бачыў бокам вока, як насельнік карціны пазяхаў або калупаўся ў носе, і нават, адзін або два разу, проста сыходзіў з карціны, пакідаючы пасля сябе толькі брудна-карычневае палатно. Тым не менш, прэм'ер-міністр імкнуўся не глядзець на карціну занадта часта, і штораз, калі здаралася нешта падобнае, упэўніваў сябе, што гэта ўсяго толькі гульня яго ўяўлення.

Затым, тры года назад, у ноч, вельмі падобную на сённяшнюю, калі прэм'ер-міністр знаходзіўся адзін у сваім кабінеце, партрэт ізноў абвясціў яму аб хуткім візіце Фаджу, які выскачыў з каміна, змоклы да ніткі, у стане поўнай панікі. Не паспеў прэм'ер-міністр спытаць, навошта той замачыў яго дыван, як Фадж выліўся цэлай прамовай аб нейкай турме, пра якую прэм'ер-міністр ніколі не чуў, аб чалавеку, якога клікалі Сірыўс Блэк, пра нейкі "Хогвартс", і пра хлопчыка па імі Гары Потэр, словам, аб тым, што не гаварыла прэм'ер-міністру роўным рахункам нічога.

- Я толькі што з Азкабана, - задыхаўшыся, гаварыў Фадж, пераліваючы ваду са свайго капелюша ў кішэню, - Гэта пасярод Паўночнага мора, ці ведаеце, агідна даляцеў… Дзяментары хвалююцца, - ён паціснуў плячамі. - Ад іх яшчэ ніхто ніколі не ўцякаў. Увогуле, я прыйшоў да вас, прэм'ер-міністр. Блэк - вядомы забойца маглаў, і, магчыма, ён збіраецца далучыцца да Самі-Ведаеце-Каго… Але вы, вядома, не ведаеце, хто такі Самі-Ведаеце-Хто! - Імгненне ён з надзеяй глядзеў на прэм'ер-міністра, а потым сказаў: - Ну, садзіцеся, садзіцеся, я вас увяду ў курс справы… Віскі будзеце?

Прэм'ер-міністр быў відавочна абураны тым, што яго папыталі сесці ў яго ўласным кабінеце, не гаворачы ўжо аб тым, што яму прапаноўваюць яго ўласныя віскі, але ён не стаў супрацівіцца. Фадж выцягнуў палачку, стварыў з паветра дзве вялікіх шклянкі, напоўненыя бурштынавай вадкасцю, саўгануў адзін з іх у руку прэм'ер-міністра і апусціўся ў крэсла.

Фадж гаварыў больш гадзіны. Ён адмовіўся прамаўляць услых адно імя, замест гэтага напісаў яго на лапіку пергаменту і саўгануў яго ў іншае руку прэм'ер-міністра. Калі Фадж нарэшце ўстаў, каб сысці, прэм'ер-міністр устаў разам з ім.

- Так вы лічыце, што… - ён скрыва зірнуў на імя ў яго левай руцэ. - Лорд Вол…

- Самі-Ведаеце-Хто! - абарваў яго Фадж.

- Прабачыце… Вы лічыце, што Самі-Ведаеце-Хто дагэтуль жывы?

- Ну, Дамблдор гаворыць, што так і ёсць, - адказаў Фадж, зашпіліўшы свой паласаты плашч пад падбародкам. - Але мы ніколі не бачылі яго. Я думаю, што ён не небяспечны датуль, пакуль яго ніхто не падтрымлівае, таму зараз мы павінны турбавацца аб Блэке. Такім чынам, вы папярэдзіце, каго варта? Выдатна. Ну, я спадзяюся, што мы больш не сустрэнемся, прэм'ер-міністр! Дабранач!

Але яны сустрэліся. Менш, чым праз год устрывожаны Фадж прама з паветра з'явіўся ў кабінеце, каб распавесці прэм'ер-міністру, што адбылася нейкая заварушка на чэмпіянаце свету па Квідзішу (падаецца, так ён гэта назваў) і што ў яе былі залучаныя некалькіх маглаў, але што прэм'ер-міністру не варта турбавацца, а тое, што ізноў бачылі пазнаку Самі-Ведаеце-Каго, бо гэта яшчэ ні аб чым не гаворыць. Фадж быў упэўнены, што гэта быў адзінкавы выпадак, і кіраванне па сувязях з магламі ўладзіла ўсе пытанні з зменай памяці.

- Ой, я ледзь не забыў, - дадаў Фадж, - Мы прывязем трох замежных драконаў і сфінкса для турніру трох чараўнікоў. Звычайная справа, але ў Дэпартаменце па кіраванні і кантролю над магічнымі істотамі мне сказалі, што, паводле правіл, мы павінны апавясціць вас, што мы ўвозім у краіну вельмі небяспечных жывёлін.

- Я… што… драконы? - захваляваўся прэм'ер-міністр.

- Так, тры штукі, - адказаў Фадж. - І сфінкс. Ну, усяго добрага.

Прэм'ер-міністр усёй душой спадзяваўся, што драконы і сфінксы будуць горшым, што можа здарыцца, але няма. Меней, чым праз два года, Фадж зноў з'явіўся з агню, гэтым разам з навінамі аб масавых уцёках з Азкабана.

- Масавыя ўцёкі? - сіпатым голасам паўтарыў прэм'ер-міністр.

- Не трэба турбавацца, не трэба турбавацца! - пракрычаў Фадж, ступіўшы адной нагой у полымя. - Мы схопім іх, вокам не паспееце міргнуць. Проста я падумаў, што вам трэба гэта ведаць!

Не паспеў прэм'ер-міністр крыкнуць: "Гэй, пачакайце хвіліначку!", як Фадж знік у слупе зялёных іскраў.

Што бы ні гаварыла прэса і апазіцыя, прэм'ер-міністр быў недурным чалавекам. Ад яго ўвагі не выслізнула, што, нягледзячы на гарантыі Фадж падчас іх першай сустрэчы, зараз яны бачаць адзін аднаго досыць часта, і што з кожным візітам Фадж становіцца ўсё больш устрывожаным. Хоць прэм'ер-міністру і не дастаўляла адмысловага задавальнення думаць аб міністру магіі (або, як ён заўсёды пра сябе зваў Фадж, "сябрам міністру"), ён баяўся, што наступны раз Фадж з'явіцца з яшчэ больш пагрозлівымі навінамі. Таму момант, калі растрапаны і раздражнёны Фадж зноў з'явіўся ў агні, жудасна здзіўлены, што прэм'ер-міністр не ведае, чаму ён знаходзіцца тут, было горшым, што здарылася на працягу гэтага надзвычай змрочнага тыдня.

- Адкуль мне ведаць, што адбываецца ў …э-э-э… грамадстве чараўнікоў? - раздражнёна сказаў прэм'ер-міністр гэтым разам. - Мне трэба краінай кіраваць, у мяне зараз шмат спраў і без…

- У нас з вамі адны і тыя жа клопаты, - перапыніў яго Фадж, - Бракдэйлскі мост абрынуўся не сам па сабе. І ураган насамрэч не быў ураганам. Забойствы не былі справай рук маглаў. І сям'я Герберта Чорлі будзе ў большай бяспецы без яго. Мы рыхтуемся перавесці яго ў лякарню магічных хвароб і траўм імя Святога Мунга. Перавозіць будзем сёння ўначы.

- Што вы... Я баюся, што я… Што?! - ускіпеў прэм'ер-міністр.

Фадж глыбока ўздыхнуў і сказаў:

- Прэм'ер-міністр, я з вялізным шкадаваннем змушаны сказаць вам, што ён вярнуўся. Самі-Ведаеце-Хто вярнуўся.

- Вярнуўся? Калі вы сказалі "вярнуўся"… Ён жывы?.. Я маю ў выгляду…

Прэм'ер-міністр перабіраў у сваёй памяці дэталі той жудаснай гутаркі тры года назад, калі Фадж распавёў яму пра чараўніка, якога ўсё баяліся, чараўніка, які здзейсніў тысячу жудасных злачынстваў, пасля чаго загадкава знік пятнаццаць гадоў назад.

-Так, ён жывы, - сказаў Фадж, - Гэта значыць… Я толкам не ведаю… ці можа быць жывым чалавек, якога нельга забіць? Я не зусім разумею гэта, а Дамблдор не жадае нічога тлумачыць… Але ў любым выпадку, у яго ёсць цела, ён ходзіць, гаворыць і забівае, таму, я мяркую, у рамках нашай гутаркі, так, ён жывы.

Прэм'ер-міністр не ведаў, што і адказаць на гэта, але звычка падавацца выдатна дасведчаным па любым пытанні прымусіла яго ўчапіцца за некаторыя дэталі, якія ён мог успомніць з іх папярэдніх гутарак.

-А Шэрывус Блэк разам з эээ… Самі-Ведаеце-Кім?

- Блэк? Блэк? - мармытаў Фадж, хутка круцячы свой кацялок. - Вы маеце ў выгляду Сірыўса Блэка? Клянуся барадой Мерліна, не, Блэк мёртвы. Як апынулася, мы … эээ… памыляліся наконт Блэка. Ён не быў вінаваты. І ён не быў у змове з Самі-Ведаеце-Кім. Я маю ў выгляду, - дадаў ён, нібы апраўдваючыся, і стаў круціць кацялок яшчэ хутчэй, - Усё доказы былі ў наяўнасці - мы маем больш пяцідзесяці відавочцаў - але ў любым выпадку, як я ўжо сказаў, ён мёртвы. Забіты насамрэч. У будынку Міністэрствы Магіі. Хоць гэта яшчэ пытанне наогул-то…

Да ўласнага здзіўлення. прэм'ер-міністр адчуў жаль да Фаджу. Але яе тут жа выцесніла цёплае пачуццё самаздаволення: хай сам ён не ўмее матэрыялізавацца ў камінах, затое на тэрыторыі даручаных яму дзяржаўных устаноў забойстваў не было... па крайняй меры пакуль.

Прэм'ер-міністр неўзаметку пастукаў па драўлянай стальніцы, а Фадж тэм часам працягваў:

- Зараз Блэк - справа дзесятае. Галоўнае, што мы знаходзімся ў стане вайны і неабходна прымаць адпаведныя меры.

- Вайна? - трывожна перапытаў прэм'ер-міністр. - Не ці занадта моцна сказанае?

- Самі-Ведаеце-Хто зноў сустрэўся са сваімі прыхільнікамі, якія вырваліся з Азкабана ў студзені. - Фадж гаварыў усё хутчэй і хутчэй і так люта круціў свой кацялок, што той падаваўся размытай светла-зялёнай плямай. - Яны больш не хаваюцца і дзеюць немаведама што. Бракдэйлскі мост - гэта яго рук справа, прэм'ер-міністр, ён пагражаў масавым забойствам маглаў, калі я не адыду ў бок, адкрыўшы яму дарогу...

- Божа ты мой, так гэта па вашай віне загінулі людзі, а мне прыходзіцца адказваць на пытанні аб праржавелай арматуры і карозіі апорных канструкцый і не ведаю ўжо аб чым яшчэ! - гнеўна выклікнуў прэм'ер-міністр

- Па маёй віне?! - успыхнуў Фадж. - Жадаеце сказаць, вы бы пагадзіліся саступіць падобнаму шантажу?

- Можа быць, і не, - адказаў прэм'ер-міністр, устаючы і прымаючыся расхаджваць па пакоі. Аднак я бы прыклаў усе намаганні, каб злавіць шантажыста, перш чым ён здзейсніць такое злачынства!

- Вы думаеце, я не прыкладваю намаганняў? - з жарам выклікнуў Фадж. - Усё міністэрскія Аўроры да адзінага кінутыя на гэтую задачу, яны дагэтуль спрабуюць знайсці яго і адлавіць яго саўдзельнікаў, але бо гаворка ідзе аб адным з самых магутных чарадзеяў усіх пор, аб чарадзею, якога амаль тры дзесяцігоддзі нікому не атрымоўвалася адалець!

- Мяркую, зараз вы мне скажыце, што і ўраган на паўднёва-захадзе таксама ён выклікаў? - спытаў прэм'ер-міністр, з кожным крокам усё больш раз'юшваючыся. Ён быў па-за сябе ад думкі, што зараз яму вядома прычына гэтых жудасных бед, але ён не можа адкрыць яе грамадскасці; лепш ужо хай бы насамрэч урад быў ва ўсім вінават, ці што!

- Гэта быў не ўраган, - прагаварыў Фадж няшчасным голасам.

- Прашу прабачэння! - зароў прэм'ер-міністр, ці ледзь не тупаючы нагамі. - Вывернутыя з коранем дрэвы, сарваныя з хат страхі, пагнутыя ліхтарныя слупы, чалавечыя ахвяры...

- Гэта зрабілі Пажыральнікі смерці, - сказаў Фадж. - прыхільнікі Самі-Ведаеце-Каго. І яшчэ... мы падазраем, што ў справе ўдзельнічалі волаты.

Прэм'ер-міністр спыніўся на ўсім ходу, як быццам наляцеў на нябачную сцяну.

- Хто ўдзельнічаў?!

Фадж зрабіў грымасу:

- У мінулы раз ён выкарыстаў волатаў, калі жадаў дасягнуць большага эфекту. Сектар дэзінфармацыі працуе кругласутачна, каманды Сцірацелей памяці заняты мадыфікацыяй памяці маглаў, якія ведалі, што сапраўды, адбывалася. Аддзел Рэгуляванні магічных папуляцый і кантролю над імі носіцца па Самерсэце, але волатаў так дагэтуль і не могуць знайсці... Проста катастрофа нейкая!.

- Ды што Вы гаворыце! - у шаленстве раўнуў Прэм'ер-міністр.

- Я не буду адмаўляць, што настроі ў Міністэрстве падушаныя, - сказаў Фадж. - А тут яшчэ і пагібель Амеліі Боўнс.

- Пагібель каго?

- Амеліі Боўнс. Яна кіравала Аддзелам забеспячэння магічнага заканадаўства. Мы думаем, што Той-Каго-Нельга-Зваць, магчыма, забіў яе асабіста, таму што яна была вельмі адоранай чараўніцай і… і судзячы па ўсім, дужалася да канца.

Фадж кашлянуў і з відавочным высілкам спыніў нарэшце круціць свой кацялок у руках.

- Але ж гэтае забойства было ў газетах, - сказаў Прэм'ер-міністр, на імгненне пазабываўшы аб сваім гневе. - У нашых газетах. Амелія Боўнс... толькі там сказана, што яна была жанчынай сярэдніх гадоў, якая жыла адна. Гэта, сапраўды, было зверскае забойства, ці не так? Гэтае злачынства мела занадта вялікую галоснасць. Расследаванне зайшло ў тупік.

Фадж уздыхнуў.

- Яшчэ бы яно не зайшло ў тупік! Забітая ў пакоі, які быў зачыненая знутры, ці не так? З іншага боку, мы сапраўды ведаем, хто зрабіў гэта, але гэта ніяк не дапамагае злавіць яго. І затым Эмеліна Вэнс. Магчыма, Вы чулі аб гэтым.

- Аб ды, я чуў! - сказаў Прэм'ер-міністр. - Гэта здарылася недалёка адгэтуль, фактычна за кутом. Газеты паўтаралі аб гэтым цэлы дзень - "парушэнне грамадскага парадку на заднім двары Прэм'ер-міністра…"

- І як быццам гэтага нядосыць, - сказаў Фадж, слухаючы Прэм'ер-міністра. - У нас яшчэ ёсць дзяментары, паўсюду нападаюць на людзей...

Раней, у болей шчаслівыя поры, гэтае выказванне было бы незразумела Прэм'ер-міністру, але зараз ён ведаў, аб чым прамова.

- Я думаў, што дзяментары ахоўваюць зняволеных у Азкабане, - сказаў ён асцярожна.

- Ахоўвалі, - сказаў Фадж стомлена. - Але зараз не. Яны пакінулі турму і далучыліся да Тома-Каго-Нельга-Зваць. Я не буду прыкідвацца, што гэта не было ўдарам.

- Але, - з нарастальным жахам сказаў Прэм'ер-міністр, - вы гаварылі мне, што гэта - істоты, якія высмоктваюць надзею і шчасце з людзей?

- Правільна. І яны размножваюцца. Адгэтуль і ўся гэтая смуга.

Прэм'ер-міністр, адчуўшы слабасць у каленах, апусціўся на самае блізкае крэсла. Магчымасць прысутнасці нябачных істот, якія перамяшчаюцца па гарадах і вёскам, распаўсюджваючы роспач і безнадзейнасць сярод яго выбіральнікаў, адымала ў яго сілы.

- Зараз паслухайце сюды, Фадж! Вы павінны зрабіць што-небудзь! Гэта - Ваш абавязак, як Міністра Магіі!

- Мой дарагі Прэм'ер-міністр, Вы што жа думаеце, што я ўсё яшчэ Міністр Магіі пасля ўсяго гэтага? Я быў звольнены тры дня назад! Уся чароўная супольнасць крычала аб маёй адстаўцы на працягу двух тыдняў. За ўвесь час, праведзены мной на пасту, я не памятаю такой аднадушнасці! - сказаў Фадж, адважна спрабуючы ўсміхнуцца.

Прэм'ер-міністр на імгненне страціў дарунак прамовы. Нягледзячы на ўсё яго абурэнне з нагоды становішчы, у якое ён быў пастаўлены, ён спачуваў чалавеку, які сядзіць насупраць яго.

- Я вельмі шкадую, - сказаў ён нарэшце. - Ці магу я што-небудзь для Вас зрабіць?

- Гэта вельмі ласкава з Вашага боку, Прэм'ер-міністр, але ці ледзь. Мяне паслалі сюды сёння ўвечар, каб увесці Вас у курс справы аб нядаўніх падзеях і прадставіць Вас майму пераемніку. Я меркаваў, што ён ужо павінен быць тут, але, вядома, ён зараз вельмі заняты, так што працягнем.

Фадж азірнуўся на партрэт выродлівага маленькага чалавека ў доўгім павойным срэбным парыку, з які тырчыць за вухам пяром. Злавіўшы погляд Фадж, партрэт сказаў: " Ён будзе тут праз імгненне, ён заканчвае ліст Дамблдору".

- Я жадаю яму поспеху, - сказаў Фадж з упершыню прарэзаўшыся разлютаванасцю. - Я пісаў Дамблдору па два разу на дзень на працягу мінулых двух тыдняў, але ён не ссунуўся з месца. Калі бы ён толькі ўпэўніў хлопчыка, я мог бы ўсё яшчэ быць... Што ж, магчыма, Скрымджар будзе больш удачлівы.

Фадж абвяў. Пакой пагрузілася ў сумную цішыню, якая была неадкладна парушаная партрэтам, які раптам загаварыў сваім сухім, афіцыйным голасам.

- Прэм'ер-міністру маглаў. Просьба аб сустрэчы. Тэрмінова. Калі ласка, адкажыце неадкладна. Руфус Скрымджар, Міністр Магіі.

- Так, так, добра, - сказаў Прэм'ер-міністр устрывожана і здрыгануўся, паколькі агонь у каміне зноў стаў смарагдава-зялёным, падняўся і праз імгненне няміласцяў, выпускаючы чараўніка, праз хвіліну ступіўшага на старажытны дыван.

Фадж падняўся на ногі і, пасля секунднага вагання, Прэм'ер-міністр зрабіў тое ж самае, назіраючы, як ізноў прыбылы атрасаецца, чысцячы сваю доўгую чорную вопратку, і аглядаецца.

Першай дурной думкай Прэм'ер-міністра было, што гэты Руфус Скрымджар пахадзіў на старога льва. Шэрыя палосы ў грыве жаўтлява-карычневых валасоў і густых броў; вострыя жаўтлявыя вочы за акулярамі і сухарлявая фігура, пульсавалая вытанчанасцю нават пры тым, што ён трохі кульгаў. Ад яго фігуры зыходзіла адчуванне ўстойлівасці і спакойнай праніклівасці. Прэм'ер-міністр падумаў, што, падаецца, ён зразумеў, чаму чароўная супольнасць упадабала, каб Скрымджар стаў лідэрам у гэтыя небяспечныя поры.

- Як Вашы справы? - ветліва спытаў Прэм'ер-міністр, працягваючы руку.

Скрымджар сцісла паціснуў яму руку, яго вока аглядалі пакой. Затым ён выцягнуў палачку з-пад вопратка.

- Фадж распавёў Вам усё? - спытаў ён, ступіў да дзвярэй і крануў палачкай замка. Прэм'ер-міністр пачуў, як пстрыкнуў замак.

- Э-э-э… так, - сказаў Прэм'ер-міністр. - І, калі Вы не пярэчыце, я ўпадабаў бы, каб дзверы заставалася адчынены.

- Я не жадаў бы, каб нас перапынілі, - сцісла адказаў Скрымджар, - або назіралі за намі, - дадаў ён, паказваючы палачкай на вокны, пасля чаго фіранкі самі зашмаргнуліся. - Што ж, я - заняты чалавек, так што давайце пяройдзем адразу да справы. Першым чынам мы павінны абмеркаваць Вашу бяспеку.

Прэм'ер-міністр глыбока ўдыхнуў і адказаў: - Я цалкам задаволены сваёй бяспекай, дзякуй вялікае, але…

- А мы не, - адрэзаў Скрымджар. - Гэта будзе дрэнна для маглаў, калі іх Прэм'ер-міністр будзе змешчаны пад заклён Імперывус. Новы сакратар у Вашым знешнім офісе…

- Я не пазбаўлюся ад Кінгслі Шэклболта, калі гэта тое, што Вы прапаноўваеце! - горача сказаў Прэм'ер-міністр. - Ён вельмі старанны, выконвае ўдвая больш працы, чым іншыя.

- Справа ў тым, што ён - чараўнік, - сказаў Скрымджар без ценю ўсмешкі. - Добра навучаны Аўрор, які быў прызначаны дзеля Вашай абароны.

- Пачакайце хвілінку! - выклікнуў Прэм'ер-міністр. - Вы не можаце змяшчаць сваіх людзей у мой офіс! Я сам вырашаю, хто будзе працаваць на мяне!

- Я думаў, што Вы былі задаволеныя Шэклболтам? - холадна сказаў Скрымджар.

- Я… так…гэта значыць, я быў…

- Тады няма ніякай праблемы? - спытаў Скрымджар.

- Я... добра, пакуль Шэклболт будзе... э-э-э... цудоўна спраўляцца са сваімі абавязкамі, - непераканаўча сказаў Прэм'ер-міністр, але Скрымджар, падавалася, не чуў яго.

- Цяпер аб Герберце Чорлі, вашым памагатым, - працягваў ён. - Той, хто забаўляў публіку, паказваючы з сябе качку.

- Што з ім? - спытаў Прэм'ер-міністр.

- Гэта была яго рэакцыя на дрэнна накладзены заклён Імперывус, - сказаў Скрымджар. - Гэта звяло яго з розуму, але ён можа ўсё яшчэ быць небяспечны.

- Але ён жа ўсяго толькі кракае! - слаба сказаў Прэм'ер-міністр. - Трохі адпачынку... Магчыма, лёгкая выпіўка...