Беларуская мова – нацыянальная мова беларускага народа. У час свайго фарміравання яна прайшла некалькі этапаў, якія паўплывалі на асаблівасці развіцця і функцыянавання мовы тытульнай нацыі.
Станаўленне беларускай мовы цесна звязана з гістарычнымі і сацыяльна-палітычнымі падзеямі ў жыцці беларускага народа, якія абумоўлівалі ў пэўны час яе росквіт або заняпад.
Вытокі беларускай мовы
Несумненна, што працэс узнікнення і развіцця любой мовы звязаны з фарміраванем народнасці. Працэс складання беларускай народнасці, паводле звестак гісторыкаў, пачынаецца з рассялення славян на этнічнай тэрыторыі Беларусі, якое было асабліва масавым у VІ – VІІІ ст.ст. н.э. Да прыходу славян на гэтых тэрыторыях ужо жылі балты. У выніку змешвання славян з балтамі ўтварыліся этнічныя супольнасці крывічоў, дрыгавічоў і радзімічаў. Гэта адбылося ў IX - X стст. Затым у канцы X – пачатку XI ст. разам з іншымі ўсходнеславянскімі супольнасцямі крывічы, дрыгавічы і радзімічы кансалідаваліся ў новую агульнаславянскую этнічную супольнасць. Для яе былі характэрныя агульнаўсходнеславянская мова, агульная матэрыяльная і духоўная культура. Іх тэрыторыі сталі агульнай этнічнай тэрыторыяй, якая атрымала назву "Русь". Менавіта з гэтага часу ў дачыненні да тэрыторыі Беларусі, як і да суседніх усходнеславянскіх зямель, пачала ўжывацца назва "Русь", а насельніцтва стала называцца русамі, русічамі, русінамі, рускімі [32].
Разам з фарміраваннем беларускай народнасці складаецца і беларуская мова са спецыфічнымі фанетычнымі, граматычнымі, лексічнымі рысамі. Аднак пры вывучэнні складанага пытання пра паходжанне беларускай мовы важна мець на ўвазе, што ўзнікненне беларускай мовы, як і яе носьбітаў – беларускай народнасці, нельга датаваць пэўным годам ці нават дзесяцігоддзем.
У гісторыі ўтварэння беларускай мовы было адрозным фарміраванне вуснай і пісьмовай мовы. Вусная беларуская мова складаецца з жывой народнай гаворкі (племяннога дыялекту) насельнікаў этнічнай тэрыторыі Беларусі. Гэтыя дыялекты ўзаемадзейнічалі з балцкімі гаворкамі, якія бытавалі на гэтай тэрыторыі, і з часам ўвабралі іх ў сябе. З тых часоў у беларускай мове засталося нямала т.зв. “балтызмаў”. Сярод іх шматлікія тапонімы і гідронімы (Ашмяны, Смаргонь, Нарач, Нёман і інш.); а таксама такія словы, як дзірван, свіран, клуня, пуня, парсюк, дойлід, рэзгіны, лоўж і інш.
Племянныя саюзы аб’ядноўваліся ў феадальныя цэнтры (княствы). Найбольш развітымі былі: Полацкае, Турава-Пінскае і Смаленскае. Ужо ў ІХ ст. Полацкае княства становіцца адным з самых магутных палітычных і культурных цэнтраў Усходняй Еўропы. У гэты ж час пачынае ўзвышацца другі цэнтр усходніх славян – Кіеўская Русь.
У такіх буйных цэнтрах вылучаліся асноўныя мясцовыя дыялекты. Пры фарміраванні мовы беларускай народнасці сталі вядучымі два дыялекты – паўднёва-заходні (гаворкі Турава-Пінскага княства і навагародска-гарадзенскія гаворкі) і паўночна-ўсходні (гаворкі Полацкага і Смаленскага княстваў), на аснове якіх і ўзнікла беларуская мова ў яе вусна-гутарковай форме [6, с. 11].
Малюнак 1. Асаблівасці фарміравання вуснай беларускай мовы
Племянны дыялект феадальныя цэнтры
Буйныя мясцовыя дыялекты
Пісьмовая форма беларускай мовы ў параўнанні з вуснай прайшла іншы шлях свайго развіцця.
Да ўсходніх славян з прыняццем хрысціянства (у 988 г.) прыйшло пісьменства на стараславянскай, або царкоўнаславянскай, мове, пры чым тымі славянскімі літарамі, якія вынайшлі асветнікі Кірыл і Мяфодзій у 863 годзе. З Візантыі праз Балгарыю прыходзілі неабходныя для набажэнства кнігі: “Евангелле” (з грэч. – “добрая вестка”), “Апостал” (з грэч. “пасол”), “Псалтыр” (з грэч. “зборнік псалмоў”), якія былі напісаны на стараславянскай мове.
Царкоўнаславянскай мовай карысталіся не толькі пры перапісванні свяшчэнных тэкстаў, але і для стварэння арыгінальных твораў рэлігійнага зместу (казанні, павучанні, словы, малітвы епіскапа Кірылы Тураўскага; пісьмовая спадчына пісьменнікаў-асветнікаў Клімента Смаляціча і Аўраамія Смаленскага). Асаблівай увагі заслугоўвае жыццё і дзейнасць Ефрасінні Полацкай. Беларуская асветніца заснавала жаночы і мужчынскі манастыры, царкву ў Полацку, адкрыла скрыпторыі – майстэрні, у якіх перапісваліся свяшчэнныя кнігі. Па яе загаду майстар Лазара Богша у 1161 г. стварыў захапляльнай прыгажосці твор – крыж. Надпіс на ім зроблены таксама на царкоўнаславянскай мове. Крыж Ефрасінні Полацкай з’яўляецца нацыянальнай рэліквіяй, святыняй-ахоўнікам Беларусі.
Аднак стараславянская мова была чужой для ўсходніх славян, незразумелай для неадукаванага чалавека, і асаблівасці вуснага маўлення паступова пранікаюць у пісьмовую мову. У выніку сінтэзу гэтых дзвюх моўных плыней паступова выпрацоўваецца свой варыянт пісьмовай (кніжнай) мовы, якая існуе побач са шматлікімі дыялектамі ўсходніх славян. Гэты варыянт кніжнай мовы традыцыйна называюць агульнаўсходнеславянскай (старажытнарускай) літаратурнай мовай. На ёй напісаны такія творы, як “Слова аб палку Ігаравым”, летапіс “Аповесць мінулых гадоў”, “Руская праўда” (у той час слова праўда мела значэнне закон), “Астрамірава Евангелле”, творы Уладзіміра Манамаха, а таксама шматлікія гандлёвыя дамовы, граматы, надпісы на прадметах матэрыяльнай культуры і інш.
Важна адзначыць, што тэрмін “старажытнаруская” адносіцца не да сучаснай рускай мовы, а ў роўнай ступені звязаны з беларускай, рускай і ўкраінскай мовамі, і помнікі, напісаныя на старажытнарускай мове, з’яўляюцца культурным здабыткам трох усходнеславянскіх народаў.
Такім чынам, да распаду буйной феадальнай Кіеўскай Русі, які адбыўся ў ХІІІ ст., існавала адносна адзіная пісьмовая мова ўсходніх славян - старажытнаруская, аднак гаварылі продкі беларусаў, украінцаў і рускіх па-рознаму. Гаворкі насельнікаў будучых усходнеславянскіх земляў мелі ў гэты час настолькі шмат адметнага ў фанетычным, граматычным ладзе, лексіцы, што навукоўцы дазваляюць гаварыць аб трох самастойных усходнеславянскіх мовах. Такім чынам, кожная з моў беларусаў, рускіх і ўкраінцаў развівалася сваім адметным шляхам.
Малюнак 2. Асаблівасці фарміравання пісьмовай беларускай мовы
