Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 213
Стр. 215
Қазақстанның ашық кітапханасы
—
Севастопольға дейін! Одессаға дейін! Берлинге дейін!
«Отан үшін!» деген ұранды Мирошник алды да, сол ұран бәрімізге берілген команданың
орнына жүретін болды. Ол айғай шықпай, ешкім үн шығармасқа керек.
—
Қазақ батальоны, алға!..
—
Өзбек батальоны, алға!..
—
Украина батальоны, алға! — деген қосымшаларымыз және бар.
Бұл «батальондарымызда» бір-ақ адам барлығы ешқайсымызға күлкі де көрінер емес. Оны
өзіміз білеміз, немістер үшін батальон болып көрінбесіне кім кепіл?..
—
Үнсіз қозғаламыз... Қашан жауға кездесіп қалғанша сақ қозғалыңдар! —деді
Мирошник.
Мен өз тобымды алып оң жақ қанатқа шықтым. Он жігіттің арасы он метрден жүз метр.
Мирошник тобымен арамызда елу метрдей ашық аралығымыз тағы бар. Жау оқтары осы
ашық аралыққа үймелер деген жорамалымыз болып, әдейі қалдырдық.
Ақырын жылжып біз де қабаққа шықтық, араның ұясы да гуілдеп қоя берді. Арандай оқ,
арсылдаған пулемет, байлаулы төбеттей өршеленіп, теңіз жағасы азан-қазан болды. Айқас
басталып қалды.
Мирошник «Отан үшін!» дей бергенде, мен де анадан туғалы шыққан ең ұзақ айғайға
бастым:
Қазақ батальоны, алға-а-а!..
"Батальон» командирлерінің бәрі де дүние жүзіндегі кәрлі дауыс пен ең кәрлі айғайларға
басып келеді.
—
Украин батальоны!..
—
Өзбек батальоны!..
—
Сталинград батальоны!..
Жиырма жігіттің үні қосыла өріліп, жер жара шықты. Оған автоматтарымыз бен қол
пулеметтеріміз үн қосқанда, жау түгіл, өзіміз де қайдан көбейіп кеткенбіз деп
қалғандаймыз. Үніміз бір полктай шығады, батылдырымыз — артымызда самсаған сары
қол бардай көрінеді...
Қараңғыда кездесіп қалған жау окоптарына бірер ғана граната лақтырып, қолма-қолға
жоламай, ілгері қарай кете бердік. Неміс әскері оқ боранын біздің айғайдың ең алғаш
шыққан жеріне, арт жағымызға төгіп жатыр. Оқты алдымыз бен оң-солымызға кезек төгіп,
біз нысанаға алған қорғанға қарай тартып келеміз. Біздің айғайымызды қуалай атып
жатқандар да бар...
Бірақ бізді өлімнен құтқарған немістердің өздері болды. Алғашқы қым-қуытта қанша жау
барың қай жақта екенін анықтай алмай қалып, неміс әскері автомат дыбысының молырақ
шыққан жағына оқ төгіп, бізді емес, өздерін атқылап кетті. Оң жағымыз бен сол
жағымыздағы неміс әскерлері өзара атысып қалды. Ол сыр байқалған соң-ақ, жау қолына
кездесіп қалғанда болмаса, оқ тізгінін біз де тарта қойдық.
Стр. 215 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 214
Стр. 216
Қазақстанның ашық кітапханасы
Қара теңіздің жағасы түгел атысқа кірісті...
—
Тек оқты!.. Пулемет!.. Миномет!..— деп, аласұрып жатқан неміс офицерлерінің
айғайын естігендейсің. Алақандай жерден басталып, енді күркіреген күндей жайылып
бара жатқан атыс шеңбері осыны аңғартады. Әлдеқайдан, абайсызда кіріп кеткен жау
қолы жалпағынан шабуылға кешіп, тықсырып бара жатқандай, неміс әскері алай-түлей,
әбігер болып қалды.
Осы қарбаласта «Эльтигеннен» өтіп кеттік. Алдымызда өркештеніп, қарауытып биік
қорған көрінеді. Енді біз айқас шенінен өтіп, саябырға шығып қалыппыз. Қаңғырып
жоғары зулаған оқ болмаса, бұл маңайда атып жатқан бір пулемет жоқ, түнеріп, тұнжырап
қорған ғана тұр.
Қорғанның төбесіне үнсіз ғана шықтық. Сала-сала болып, тармақтанып жатқан
траншеялар, үңірейген окоптар бос жатыр. Кенеттен автомат шандылдап қалды.
—
Жат!— деген Мирошник даусына араласа екі граната борс-борс жарылды.
Самедтың «иә, ханнанына» Васяның «қолыңды көтер!» дегені араласа шықты.
—
Хендехох!..
Енді апанынан ата жөнелген қасқырға ұқсап, әр окоптан сұр киінген неміс солдаты тұра
салып қашып барады. Биік төбенің жай төбе емес екендігі де айқындала бастады. Бір топ
қорғаушысы бар, ұзақ атыстың бекінісі екен.
Тас пен темірден берік жасалған бекіністе ешкім жоқ. Манағы қарбалас басталған кезде
офицерлер айқасты бас«қаруға кетіп, содан әлі оралмаса керек. Қазір олар жағадағы
атыста жүрген болар. Бекіністі қорғауға қалған он шақты солдат автоматтарын бізге
қалдырып, бұдан былай «хабарсыз кеткендердің» тізіміне қосылатын болды: бізде тұтқын
бағып отыратын жай да жоқ еді...
—
Сарталиев, Толстов, бекіністі түгел тексеріп шығыңдар. Шаруашылығымыздың
жайы қандай екен біліп отырайық...— деді Мирошник. Өзі бекіністің ішін тексеруге
кірісті.
Бұл бір ерекше ыңғайлы жасалған бекініс екен. Биік қорғанның нақ төбесіндегі үлкен
бөлме тарам-тарам қазылған ұңғы-жолдар арқылы екі бүйірдегі пулемет ұяларымен
қатынаса алады. Төбені айналдыра жасалған автомашиналарға арналған ұялар да солай
төбеден етекке дейін, бірінен-бірін темен етіп, қос етектеп қазылған үш қатар окоп бар.
Бәрі де траншеялармен қатынасатын етіп жасалған. Етектен төбеге қарай үш сала болып
өрмелеген жыра-траншеялар жатыр. Айнала ататын зеңбірек орны да әзір тұр. Тек
зеңбірегі орнатылмапты. Қайда да айқыш-ұйқыш салынған темір, құйылған тас, тебенің
астымен қатынасатын жолдар... Қорғанның сыртын тексеріп шығу үшін, бір бүйірінен
екінші бүйіріне баруға мен үш рет капитан отырған орталық бекініске соғып еттім.
Барлық жолдар осында әкеледі екен. Мен осы жайларды баяндап тұрғанда, Василий
Гришин осы бекіністің планын тауып алып, Мирошниктің алдына жайды:
—
Планы мынау болу керек... Тебенің биіктігі де көрсетілген...
Бұдан әрі, мен кергендерімді ауызша айтып тұрдым да, Мирошник қағаз бетіне қарап
тексеріп отырды.
—
Бізге болысқан қай құдай десем екен?— дейді Мирошник.
