Літаратура ў сістэме культуры.

5. Літаратура як мастацтва слова. Літаратура і СМІ.Літ-ра працуе са словам - галоўнае яе адрозненне ад іншых мастацтваў. Слова - асноўны элемент літ-ры, сувязь паміж матэрыяльным і духоўным. Слова ўспрымаецца як сума тых значэнняў, якое дала яму чалавечая культура. Праз слова ажыццяўляецца кантакт з агульным у сусветнай культуры. Візуальная культура - тая, якую можна ўспрымаць відавочна. Вербальная культура - больш адказвае запатрабаванням чалавека - слова, праца думкі, фармаванне асобы. Існуе літра на глыбіні, якая патрабуе глыбокага стаўлення, перажыванні. Творы літ-ры - абуджэнне ўнутраных сіл чалавека рознымі спосабамі, т.к. твор валодае матэрыялам. 1. Мастацтва часавае - якое развіваецца ў часе - тэатр, кіно, музыка. Мы не можам пайсці супраць часу (пропуск фрагмента). 2. Мастацтва прасторавае - якое развіваецца ў прасторы - пластычнае мастацтва - жывапіс, скульптура. Не зададзена час успрымання. У карціне закладзеныя прасторавыя арыенціры - мастак ведае, на што глядач павінен звярнуць увагу спачатку. На гэтым фоне літ-ра - сінтэз часавага і прасторавага. Літ-ра мае вызначаныя адрэзкі, фрагменты - гэта звязана са словам. Кожны з элементаў можа быць прадстаўлены асобна. Можна ізаляванае ставіцца да гуку або слову, судзіць аб фразе, аб абзацы, аб раздзеле. У любы момант можна перапыніць часавы ход твора, аўтар не задае яго. Аўтар не ведае хуткасці чытання, і чытач можа ў любы момант чытання спыніцца. Часавы твор - яго аўтар ведае, як доўга будзе цягнуцца яго твор, як доўга будзе ісці ўспрыманне твора. Можа быць парушэнне рытму, хуткасці ходу. У літ. творы час не закладзены, ёсць магчымасць перапыніцца. У тэатры гэта немагчыма, заўсёды ёсць настрой. У літ-ры мы вяртаемся да аднаго і таму жа, ёсць магчымасць вярнуцца і аднавіць тое, што нам неабходна. Часавая структура мастацкага твора больш вольная. Мы ўспрымаем усё такім, якое ёсць у літ.творы, але ў той жа час гэтае ўспрыманне можа быць у кожнага сваё. Слова нематэрыяльна. Слова нясе ў сабе і моцны і слабы пачатак. Літ-ра, аперуючы адзіным матэрыялам - словамі, выкарыстае ўсе іх магчымасці. Пісьменнік не можа пазбавіцца ад полісемічных слоў. Старыя словы актуалізуюцца з новым значэннем. Словы змяняюць значэнні, але старыя значэнні не знікаюць назаўжды, напаўняючыся новым гістарычным утрыманнем.Пісьменнік арыентуецца на поўнасць рэальных і ўяўных значэнняў, не гэтак важных для чытача. Выкарыстанне слова ў іншым значэнні - адзін з літ -ных прыёмаў.Граматыка і сінтаксіс - адзіны матэрыял, якім валодае літаратура. Літаратура і СМІ Вядома, што галоўная місія літаратуры - захаванне і выхаванне маральнасці. Захаванне законаў маральных, выпрацаваных тысячагоддзямі чалавецтвам, яго гісторыяй, рэлігіяй, яго развіццём і яго літаратурай, - гэта вялікая місія. Паступова гэта місія з літаратуры перайшла да СМІ. Але выхоўваць маральнасць СМІ могуць толькі ў тым выпадку, калі яны самі маральныя. Уплыў СМІ на наша жыццё, у тым ліку на нашу маральнасць, велізарна, і з кожным днём павялічваецца. Якія лідыруюць пазіцыі тут, вядома, прыналежаць тэлебачанню і інтэрнэту, сталымі велізарнай і амаль некіраванай сілай. Мы жывём у эпоху поўнага царства тэлебачання.У кантэксце разгляданай сёння праблемы гаворка павінна ісці пра тое, што СМІ павінны ўсвядоміць свае інтэгравальныя функцыі і прыняць на сябе абавязання па аб'ектыўным інфармаванні, і па забеспячэнні інфармацыйнай бяспекі - і ў кантэксце грамадскага клімату, і на ўзроўні асобнага грамадзяніна. Найболей эфектыўнымі ў гэтай сувязі механізмамі ўяўляюцца не гэтулькі механізмы знешняга - заканадаўчага ці паліцэйскага - кантролю за дзейнасцю СМІ, колькі сістэмы самарэгулявання і самаарганізацыі журналісцкай супольнасці ва ўмовах тэрарыстычнай пагрозы.

6. Мастацкі вобраз. Літаратурны вобраз. Існуюць дзесяткі панняццяў мастацкі вобраз. Мастацкі вобраз - любая з'ява творча ўзноўленая аўтарам у мастацкім творы, або канкрэтная і абагульненая карціна жыцця створаная пры дапамозе вымыслаў. Вобраз не толькі адлюстроўвае, але першым чынам абагульняе рэчаіснасць, расчыняе ў адзінкавым, пераходзячым - сутнаснае, вечнае. Спецыфіка мастацкага вобразу вызначаецца не толькі тым што ён асэнсоўвае рэчаіснасць, але і тым, што ён стварае новы, выдуманы мір. Выява ўяўляе сабой не толькі малюнак чалавека - ён з'яўляецца карцінай чал. жыцця, у цэнтры якога стаіць пэўны чалавек, але якое ўключае ў сябе ўсё то што яго ў жыцці акружае. У любым творы шмат вобразаў: Партрэт - малюнак знешнасці персанажа. Партрэт залежыць не толькі ад аўтарскай манеры але і ад пэўнай задумы, ад дадзенага асяроддзя. Прадметы і рэчы - тое становішча якое акружае персанажа. Прамова - найважны паказчык нацыянальнай і сацыяльнай прыналежнасці чалавека, сведчанне яго тэмпераметра розуму, адоранасці, ступені і характару адукаванасці. Псіхалагічны аналіз - узнаўленне духоўнага жыцця персанажа. Унутраны маналог - упадабаны прыём пісьменніка пры малюнку духоўнага жыцця іх персанажаў. Аўтарскі каментар - неадпаведнасць паміж тым што робіць або кажа герой. Успаміны і сны - расчыненне ўнутранага міру. Учынкі дзеяння - найважнейшы паказчык характару, яго светапогляду, усяго дух міру. Функцыі мастацкіх вобразаў: КаммунікатыўнаяПазнавальнаяЭстэтычнаяВыхаваўчая Сістэма мастацкіх вобразаў: Паводле спосабаў адлюстравання: - выяўленча-маляўнічыя- выяўленча-выразныя Паводле характару стварэння: - прасторавыя- часавыя- праторава-часавыя Літаратурная вобраз - гэта апісанне літ-нага героя, яго партрэтная характарыстыка, яго ўнутраны мір, стаўленне да навакольнага міру, асаблівасці яго прамовы. Прыклады? Бярыце любы прыклад з любой кнігі. Той жа Тарас Бульба або Ганна Карэніна. Іншая справа, што далёка не кожнаму аўтару атрымоўваецца напісаць выяву героя, але ўжо калі атрымоўваецца, то вы бачыце яго як жывога.

7. Міфалогія – фальклор – літаратура. Міф у сучаснай літаратуры. Міфалогія ўзыходзіць да тых часоў, аб якіх амаль не захавалася звестак. Легендаран характар міф. твораў. Часта міф прыраўноўваюць да казкі. "Казка - хлусня" - сутнасць міфа. Казачная прытомнасць - усё ўспрымаецца як загадзя фантастычнае. Міф - нешта сярэдняе паміж навукай і невытлумачальным. Міф паўстаў як тлумачэнне таго, што адбываецца ў рэчаіснасці. У аснове твора літаратуры ляжаць паданні аб тым, як уладкаваны мір, яго з'явы. Міфалогія адлюстроўваецца ў мастацтве: уяўляецца спараджэннем міфалогіі, засноўваецца на міф. творах, але ў той жа час - сведчанне міфа. Міфы характэрныя для антычнай, часткова старажытнарускай літаратуры. У міфалогіі літаратурнае і светаадчуванне практычна супадаюць або становяцца вельмі блізкімі. Міфы можна падпадзяліць на:- старажытныя міфы (аб уваскрэсенні Лазара і інш.сюжэты з Евангелля) -успрымаецца як дадзенасць, гатовае паняцце. У літаратуру пападаюць у гатовым выглядзе. Было актуальна ў Пушкінскую эпоху і практычна памерла ў другой палове 19 стагоддзі. Пераказванне новымі словамі сюжэтаў з міфаў. Уводзіны міфалагічных імёнаў, прайграванне старога сюжэту новымі словамі або асэнсаванне старой з'явы па-новаму, суаднясенне з рэчаіснасцю. Паданні аб сапраўдных героях, кот. ператварыліся ў міфалагічныя постаці (Паўлік Марозаў). - новая міфалогія, спароджаная мастацтвам. Спроба скласці новае паданне аб жыцці, аб міры, аб прыродзе, якое будзе прымацца як рэальныя тлумачэнні міру ў вызначаным крузе людзей). Прыкладу на сённяшні момант не знойдзем. Тыпы мастацкага міфалагізму: - стварэнне сваей сістэмы міфалогіі- інтэрпрэтацыя старажытных міфалагічных сюжэтаў- упляценне асобных персанажаў і матываў у структуру міфалагічных вобразаў- прытчавасць (лірыка-філасофская медыітацыя) Адрозненні міфалогіі на больш позніх этапах развіцця літ-ры ад старажытнай міфалогіі: 1. сіла, якая ўладарыць над чалавекам ужо не прырода і лёс, а створаная намі цывілізацыя2. у таямнічы лёс перарастае паўсядзеннасць3. міф нараджаецца ў сітуацыі адзіноты4. замест культурнага героя прыходзіць экзестыцыйна-абсурдны герой5. міфалагізм ужо не мае наіўна-свядомага характару, а глыбока-рэфлексійны Асаблівасці фальклору (вуснай народнай творчасці):

· Мастацтва вуснага слова

· Калектыўны характар творчасці

· Ананімны характар

· Імправізацыйнасць твораў

· Варыянтнасць

· Невялікі аб’ем

· Сінкрытычнасць (спаянасць некалькі відаў мастацтваў ў адно).

8. Аўтар, апавядальнік, персанаж у літаратурным творы. Маўленчы лад твора. Шматстатнасць галасоў - іх арганізацыя вызначае характар твора. Апавяданне можа быць:АД АЎТАРА (аб'ектыўная форма апавядання, ад 3-яй асобы): уяўная адсутнасць у творы якога-небудзь суб'екта распавядання. Ілюзія гэтая ўзнікае таму, што ў эпічных творах аўтар ніяк непасрэдна не выяўляе сябе - ні праз выказванні ад сваёй асобы, ні праз усхваляванасць тону самога распавядання. Ідэйна-эмацыйнае асэнсаванне выяўляецца апасродкавана - праз спалучэнні дэталяў прадметнай маляўнічасці твора.Прыклады: "Лёгкае дыханне" Буніна, "Ганна Карэніна" Талстога.АД АСОБЫ АПАВЯДАЛЬНІКА, АЛЕ НЕ ГЕРОЯ. Апавядальнік выяўляе сябе ў эмацыйных выказваннях аб персанажах, іх дзеяннях, адносінах, перажываннях. Звычайна, гэтую ролю аўтар адводзіць аднаму з другарадных персанажаў. Прамова апавядальніка дае асноўную адзнаку персанажам і падзеям у літаратурна-мастацкім творы. У сілу гэтага яна і з'яўляецца тым цэментуючым матэрыялам у моўнай структуры твора, які надае яму славеснае адзінства. І прамова персанажаў, нягледзячы на ўсю яе індывідуальнасць - прамова падпарадкаваная, прапушчаная скрозь інтанацыю апавядальніка. Апавядальнік ні ў якім разе не павінен быць змяшаны з пісьменнікам як з асобай. Гэта мастацкая катэгорыя, вызначаная форма моўнай працы пісьменніка.Прыклад: "Аповесці Белкіна" Пушкіна.АД АСОБЫ ГЕРОЯ. Аўтар перадае апавяданне герою тады, калі жадае глыбей расчыніць свайго героя або ў выпадку малюнка дадатнага героя.Прыклад: "Капітанская дачка" Пушкіна, дзе апавяданне вядзецца ад асобы Грынева.Форма апавядання ад першай асобы - СКАЗ. Апавяданне пабудавана як вуснае апавяданне пэўнага апавядальніка, забяспечанага яго індывідуальнымі моўнымі ўласцівасцямі. Гэтая форма дазваляе паказаць чужы пункт гледжання, у тым ліку той, які прыналежыць іншай культуры. Гэтая форма апавядання сустракаецца ў творах Зошчанка. Іншая форма - ЭПІСТАЛЯРНАЯ, г.зн. лісты героя або перапіска некалькіх асоб "Бедныя людзі" ДастаеўскагаТрэцяя форма - МЕМУАРНАЯ, г.зн. творы, напісаныя ў выглядзе ўспамінаў, дзённікаў"Капітанская дачка" Пушкіна.

9. Змест і форма літаратурнага твора. Кожны літаратурны твор мае фармальназмястоўны пачатак і ўласназмястоўны. Да фармальназмястоўнага пачатку адносяць свет літаратурнага твора, стылістыку, кампазіцыю. Да ўласназмястоўнага – тэматыку, аўтарскую суб’ектыўнасць."Змест - гэта пераход у форму, а форма - гэта пераход у змест", - Гегель. Форма і змест - гэта дзве непарыўна звязаных з'явы. Змест - гэта сукупнасць усіх складовых элементаў, уласцівасцяў, станаў, падзей дадзенага прадмета іх узаемадзеянняў вызначальных яго характар (тып). Форма - гэта спосаб існавання і выразы дадзенага ўтрымання, сукупнасць устойлівых сувязяў утваральных рэч, у рамках якіх існуюць элементы рэчы і іх узаемадзеянне. Адзін і той жа змест можа быць у розных формах. Форма актыўна ўплывае на змест, яна можа паскорыць развіццё або замарудзіць яго або адпавядаць яму. Змест - зменлівы, форма - устойлівая.Форма і змест - асновапалагаючыя паняцці, якія ўтрымоўваюць абагульненыя паданні аб унутраных і вонкавых баках твора. Змест - гэта тое, што сказанае. Гэтае выказванне пісьменніка аб міры, яго эмацыйна-разумовая рэакцыя на тыя або іншыя з'явы рэчаіснасці. Гэта сістэма прыёмаў і сродкаў, у якіх гэтае ўспрыманне знаходзіць свой выраз.Форма - гэта стыль, гэта жанр (раман, драма і г.д.), кампазіцыя, мастацкая прамова, рытм.Змест - тэма, фабула, канфлікт, характары і акалічнасці, мастацкія ідэі, тэндэнцыя (пафас).Сюжэт ставіцца і да формы, і да зместу. Сюжэт аб'ядноўвае гэтыя два паняцця. Форма - арганізацыя і вонкавае аблічча прадмета, яго вызначаны бок. Сістэма сродкаў і прыёмаў, службоўцаў для выраза ўтрымання.Змест - аснова прадмета, яго вызначальны бок. Малюнак у творы характараў і сітуацый, іх аўтарскае асэнсаванне і адзнака.

10. Літаратурны твор як сістэма. Паняцце пра цэласнасць мастацкага тэксту. Кожны літаратурны твор мае фармальназмястоўны пачатак і ўласназмястоўны. Да фармальназмястоўнага пачатку адносяць свет літаратурнага твора, стылістыку, кампазіцыю. Да ўласназмястоўнага – тэматыку, аўтарскую суб’ектыўнасць (задума, тэма, ідэя, пафас).Пісьменнік паказвае нам жыццё цэласна. Малюнак чалавека мяркуе малюнак таго жыццёвага становішча, у якой ён дзейнічае, пры чым малюнак і індывідуалізаваны і абагульнены. У шматлікіх творах выведзены цэлы шэраг персанажаў, і ў кожным з іх утрымоўваецца вызначанае мастацкае абагульненне. Твор дае нам абагульненне, якое адносіцца не толькі да таго або іншаму характару, але і да вызначанай грамадскай супярэчнасці ў цэлым. У сваім узаемадзеянні характары прыводзяць нас да цэласнага абагульнення - да высновы, якая ўжо не зводзіцца ні да аднаго з характараў, а ахапляе апісаную ў творы вобласць жыцця ў яе цэласнасці. Гэтае асноўнае абагульненне, якое ажыццяўляецца ва ўсёй сістэме характараў, завуць асноўнай ідэяй твора.Такім чынам, твор уяўляе сабой складанае ідэйнае цэлае, ланцуг абагульненняў пісьменніка, шэраг яго назіранняў над рэчаіснасцю, арганізаваных адзінай думкай, асноўнай ідэяй твора.Але асноўную ідэю не варта разумець абстрактна, як адцягненую формулу. Яе трэба расчыніць ва ўсім творы, ва ўзаемадзеянні характараў і г.д. Форма і змест - гэта дзве непарыўна звязаных з'явы. Змест - гэта сукупнасць усіх складовых элементаў, уласцівасцяў, станаў, падзей дадзенага прадмета іх узаемадзеянняў вызначальных яго характар (тып). Форма - гэта спосаб існавання і выразы дадзенага ўтрымання, сукупнасць устойлівых сувязяў утваральных рэч, у рамках якіх існуюць элементы рэчы і іх узаемадзеянне. Змест - гэта тое, што сказана. Гэтае выказванне пісьменніка аб міры, яго эмацыйна-разумовая рэакцыя на тыя або іншыя з'явы рэчаіснасці. Гэта сістэма прыёмаў і сродкаў, у якіх гэтае ўспрыманне знаходзіць свой выраз.Форма - гэта стыль, гэта жанр (раман, драма і г.д.), кампазіцыя, мастацкая прамова, рытм.Форма - арганізацыя і знешняе аблічча прадмета, яго вызначаны бок. Сістэма сродкаў і прыёмаў, службоўцаў для выраза зместу.Змест - аснова прадмета, яго вызначальны бок. Малюнак у творы характараў і сітуацый, іх аўтарскае асэнсаванне і адзнака.Аналізуючы мастацкі твор, неабходна вызначыць абраны ім круг жыццёвага матэрыялу, малюючы які мастак сцвярджае сваё разуменне тэмы. Тэма- гэта тое, што пісьменнік адлюстроўвае, ідэя- гэта тое, што ён жадае сказаць аб адлюстроўваным, адзнака яго. Мастацкі твор мае ідэйна-тэматычную аснову, г.зн. паказвае вызначаны бок жыцця, ідэйна асэнсаваную мастаком.Непадзельнае, гарманічнае суіснаванне ў рамках літаратурнага твора формы і зместу, тэмы і ідэі твора, літаратурных персанажаў (характараў) і асяроддзі іх пасялення і стварае агульную цэласнасць твора. Без уліку ўзаемнай сувязі і непадзельнасці гэтых кампанентаў не магчыма цэласнасць літаратурнага твора.

11. Элементы зместу: тэма, праблема, ідэя. Задума твора.Задума – першапачатковая ідэя, уяўленне аўтара пра яго змест.Значэнне задумы:- раптоўнае натхненне, падзея ўнутранага жыцця, вобраз- доўгі, працяглы, глыбокі інтарэс да той ці іншай праблемы. Інтуітыўнае адчуванне будучага твора.Напрыклад: “Техника писательского ремесла”. Раздел: «Как писать статьи».Там даецца парада пачынаць твор з сярэдзіны, з таго месца, дзе ў цябе штосьці выходзіць. А калі напішыце сярэдзіну, то знойдзецца і пачатак і канец. Тэма - асноўны круг тых жыццёвых пытанняў, на якіх засяродзіў увагу пісьменнік у сваім творы. Часам тэма атажэствляецца нават з ідэяй твора. Тэмамі мянуюць найболей істотныя кампаненты мастацкай структуры, аспекты формы, апорныя прыёмы. У літаратуры гэта - значэнні ключавых слоў, тое, што імі фіксуецца. Тэма як падмурак мастацкага тварэння - гэта ўсё тое, што стала прадметам аўтарскай цікавасці, асэнсаванні і адзнакі. Праблематыка - вобласць асэнсавання, разуменне пісьменнікам адлюстраванай рэальнасці. Праблематыку можна назваць цэнтральнай часткай мастацкага зместу, таму што ў ёй, як правіла, і складзена то, дзеля чаго мы звяртаемся да твора - непаўторны аўтарскі погляд на мір. У адрозненне ад тэматыкі праблематыка з'яўляецца суб'ектыўным бокам мастацкага зместу, таму ў ёй максімальна выяўляецца аўтарская індывідуальнасць, самабытны аўтарскі погляд на мір. Яшчэ адной складаючай ідэйнага міру твора з'яўляецца мастацкая ідэя -галоўная абагульняючая думка або сістэма такіх думак. Праблема - гэта вылучэнне якога-небудзь аспекту, акцэнт на ім, які разрашаецца па меры разгортвання твора, асноўнае пытанне, пастаўленае ў літаратурным творы. Складаная, канфліктная сітуацыя. Праблема ўзнікае тады, калі ёсць выбар. Ідэя - гэта тое, што жадае сказаць аўтар, навошта напісана гэты твор. Складовая частка мастацкага ўтрымання твора, галоўная абагульняючая думка, сістэма думак.

12. Ідэя твора. Аўтарская і аб’ектыўная ідэя ў літаратурным творы.Ідэя - гэта тое, што жадае сказаць аўтар, навошта напісана гэты твор. Складовая частка мастацкага ўтрымання твора, галоўная абагульняючая думка, сістэма думак. Ідэя - галоўная абагульняючая эмацыянальна-вобразная думка твора, вобласць мастацкіх рашэнняў, сфера, у якой становяцца зразумелымі аўтарскія адносіны да свету, аўтарская пазіцыя, сцвярджаецца ці адмаўляецца аўтарам пэўная сістэма каштоўнасцей. Каштоўнасны аспект і эмацыянальная накіраванасць ідэі, абумоўленая светапогляднымі, маральнымі і эстэтычнымі адносінамі аўтара да адлюстроўваемых супрацьлегласцей чалавечага жыцця. Розная ступень выражанасці аўтарам эмацыянальнай ацэнкі ў цэласнасці мастацкага твора (у залежнасці ад творчых задач аўтара, жанравых і стылёвых патрэб). Спосабы знаходжання ідэі ў творы: непасрэднае фармуліраванне аўтарам ў змесце (напрыклад, у байках), ці ў архітэктоніцы (напрыклад, у эпіграфе), ці выказваецца персанажам, ці (у большасці выпадкаў) разлітая ва ўсім творы. Аўтарская суб’ектыўнасць (кампаненты): Рэфлектуўны кампанент (думкі, пачуцці)Нерэфлектыўны (аксіёматычныя ўяўленні пэўнай культурнай традыцыі)Псіхаідэалогія грамадскай групы, да якой належыць пісьменнікМіфапаэтычны план твора Творы мастацтва, мастацкай літаратуры асабліва, заўсёды выяўляюць ідэйна-эмацыйнае стаўленне пісьменнікаў да тых сацыяльных характараў, якія імі намаляваныя. Менавіта ў ідэйнай адзнацы мацней і ясней усяго выяўляецца ідэалагічная сутнасць твораў мастацкай літаратуры.

13. Выбар тэмы. Тэматыка мастацтва.ТЭМА (грэч. 'галоўная думка') — гэта жыццёвая праблема, пастаўленая пісьменнікам у творы. Тэма – сфера адлюстравання рэчаіснасці.Тэма – пасрэднік паміж эстэтычнай рэальнасцю твора і рэчаіснасцю. З пункту гледжання рэчаіснасці, тэма – праблемны або карцінны змест. З эстэтычнай рэальнасці мы можам казаць пра ўнутраную тэму твора або асабістую думку пісьменніка. Выбар тэмы абумоўлены: - жыццёвым вопытам, - грамадзянскімі і асабістымі інтарэсамі, - светапоглядам, - ідэйнай пазіцыяй пісьменніка. Тэма непасрэдна звязана з ідэяй твора. У беларускай літаратуры, напрыклад, знайшлі сваё адлюстраванне такія тэмы, як гераізм народа ў мінулай вайне (творы В. Быкава, I. Навуменкі, А. Адамовіча, Я. Брыля), гістарычнае мінулае Беларусі (творы У. Караткевіча, Л.Дайнекі, У. Арлова,), жыццё сучаснай вёскі (творы С. Грахоўскага, I. Пташнікава, М. Гіля), чалавек і прырода (творы В. Карамазава, А. Жука, В. Казько), чарнобыльская аварыя (творы I. Шамякіна, В. Пгевіча, У. Някляева), а таксама «вечныя» тэмы кахання, дружбы, жыцця і смерці, любові да радзімы і інш. У буйных эпічных творах можа вылучацца некалькі тэм. Так, шматтэмнасцю характарызуецца «Палеская хроніка» I. Мележа (калектывізацыя, барацьба паміж старым і новым і змены ў свядомасці людзей, каханне і інш.).В.Шкловский: “Найти тему – очень сложная вещь. Основной совет – писать о современности, писать о совершенно определенных вещых, случаях. Не бояться, что тема велика или мала. Не бойтесь, что в своем рассказе вы не разрешите вопрос. Самое главное, чтобы тема хоть затронула вопрос, чтобы она была способна отложить материал и повернуть по новому то явление, которое берется в основу».

14. Тыпы аўтарскай эмацыянальнасці. (або пафас):- тып, дзе пераважае героіка, сатырыка, трагізм- ідылія, гумар і драматызм Віды пафасу: 1. гераічны 2. Трагічны 3. Драматычны 4. Ідылічны 5. Сентэмінтальны 6. Рамантычны 7. Гумарыстычны 8. ІранічныУ мастацтве апошніх стагоддзяў аўтарская эмацыйнасць непаўторна індывідуальная. Але і ў ёй нязменна прысутнічаюць нейкія заканамерна паўтаральныя пачаткі. Гэта героіка, трагізм, іронія, сентыментальнасць і шэраг сумежных ім феноменаў. Дадзены шэраг паняццяў і тэрмінаў шырока выкарыстоўваецца ў мастацтвазнаўстве і літаратуразнаўстве, але іх тэарэтычны статут выклікае розныя тлумачэнні. Сучаснікі завуць героіку, трагічнае, рамантыку і г. д. альбо эстэтычнымі катэгорыямі, альбо катэгорыямі метафізічнымі, альбо выглядамі пафасу.1. ГЕРАІЧНАЕ Героіка складае пераважны эмацыйна-сэнсавы пачатак гістарычна ранніх высокіх жанраў, першым чынам эпапей. Тут паэтызуюцца ўчынкі людзей, якія сведчаць аб іх бясстрашнасці і здольнасці да велічных здзяйсненняў, аб іх гатовасці пераадолець інстынкт самазахавання, пайсці на рызык, пазбаўленні, небяспекі, годна сустрэць смерць. Гераічны настрой звязаны з валявой сабранасцю, з бескампраміснасцю і духам непахіснасці. Гераічная дзея ў традыцыйным яго разуменні - гэта дакладны шлях чалавека пасмяротнай славе. Гераічная індывідуальнасць выклікае захапленне і глыбокую пашану, малюецца агульнай прытомнасцю як змешчаная на нейкім пастаменце, у арэоле высокай вынятковасці. 2. ІДЫЛІЧНАЕ, СЕНТЫМЕНТАЛЬНАСЦЬ, РАМАНТЫКА Нараўне з героікай, вытокі якой у эпасе старажытнасці, і эмацыйнасці, узыходзячай да хрысціянскага сярэднявечча, у мастацтве прысутнічаюць такія формы жыццясцвярджэння, як ідылічнае, а ў Новы час таксама сентыментальнасць і рамантыка. Ідылічным у мастацтве і літаратуры завуць радасную растроганасць мірным, устойлівым і гарманічным складаннем жыцця, дзе знаходзяць сабе месца спакойнае сямейнае быццё і шчаслівае каханне, яднанне чалавека з прыродай, яго жывая, творчая праца. Ідылічны мір далёкі ад бурнага запалу, ад усялякай розніцы, ад якіх-небудзь пераўтваральных жыццё дзеянняў. Сентыментальнасць - гэта адчувальнасць, спараджальная сімпатыяй і спагадай да рознага роду "зняважаным і абражаным", першым чынам - да ніжэйшых пластоў грамадства. Тут паэтызуецца адчыненае, няхітра-давернае, цёплае чалавечае пачуццё. Гэты выгляд эмацыйнасці атрымаў шырокае распаўсюджванне і нават узяў верх у культуры і мастацкага жыцця шэрагу еўрапейскіх краін, уключаючы Расею. Сентыментальнасцю адзначаны і шэраг твораў рускай літаратуры XIX у., напрыклад "Бедныя людзі" Дастаеўскага. Рамантыкай прынята зваць настрой думак, звязанае з уздымам пачуцця асобы, поўнасцю душэўнага быцця, верай чалавека ва ўласныя бязмежныя магчымасці, з радасным прадчуваннем з'явы самых высокіх, патаемных жаданняў і намераў. 3. ТРАГІЧНАЕ Такая адна з формаў (ці ледзь не найважная) эмацыйнага зразумення і мастацкага засваення жыццёвых супярэчнасцяў. У аснове трагічнага - канфлікты ў жыцці чалавека (або групы людзей), якія не могуць быць дазволеныя, але з якімі нельга і пагадніцца. Традыцыйнае разуменне трагічнага ўзыходзіць да Арыстоцеля, а тэарэтычная распрацоўка паняцця - да эстэтыкі рамантызму і Гегелю. Трагічны герой тут разглядаецца як моцная і суцэльная асоба, трапіўшая ў сітуацыю разладу з жыццём (часам і з сабою), асуджаная на пакуты і згуба. Нараўне з трагічным у мастацтве і літаратуры існуюць такія формы асвятлення жыццёвых супярэчнасцяў, як драматызм і элегічнае. 4. СМЕХ. КАМІЧНАЕ, ІРОНІЯ Значнасць для мастацтва і літаратуры смеху і ўсяго з ім звязанага цяжка пераацаніць. Смех як грань прытомнасці і паводзін чалавека, па-першае, з'яўляецца выразам жыццерадаснасці, душэўнай весялосці, жыццёвых сіл і энергіі і пры гэтым - неад'емным звяном добразычлівых зносін. І па-другое, смех - гэта форма непрымання і асуджэнні людзьмі таго, што іх атачае, насмешка над чым-альбо, непасрэдна-эмацыйнае зразуменне нейкіх супярэчнасцяў, нярэдка звязанае з адчужэннем чалавека ад таго, што ім успрымаецца. Гэтым бокам смех звязаны з камічным.Значная з'ява культуры і мастацтвы Новага часу - рамантычная іронія. Апошнім элементам, уваходным у ідэйным міры твора, з'яўляецца пафас, які можна вызначыць як кіроўны эмацыйны тон твора, яго эмацыйны настрой.

15. Прадметны свет літаратурнага твора.Свет літаратурнага твора – узноўленая ў творы пры дапамозе мовы з удзелам вымыслу прадметнасці

· Рэчыўная рэальнасць

· Асобная рэальнасць – псіхалагічная свядомасць або душэўная рэальнасць чалавека.

Уласцівасці света літаратурнага твора:

1. няроўнасць першай рэальнасці2. Удзел вымыслу (фантазіі, што-небудзь створанае пры дапамозе ўяўлення) ў стварэнні твора3. Выкарыстоўванне пісьменнікам умоўных форм існавання.

16. Літаратурны вобраз. Вобраз-персанаж: сродкі стварэння. Літаратурны Вобраз – асобы спосаб эстэтычнага адлюстравання рэчаіснасці ў канкрэтнай, індывідуальна-пачуццёвай форме. Вобраз персанаж – у эпічных, драматычных і ліра-эпічных творах ствараюцца вобразы-персанажы. Станоўчыя і адмоўныя. Вобраз-персанаж (або літаратурны герой) – гэта мастацка пераканальны вобраз чалавека з глыбока і яскрава выяўленымі індывідуальнымі рысамі. Мае непасрэдную сувязь з эстэтычным ідэалам свайго часу, мастацкім метадам пісьменніка.Персанаж можа існаваць у выглядзе адзінкавай асобы і групавога партрэту. Персанаж ў тэксце выконвае пэўныя функцыі, мае дваякую прыроду, самастойна незалежны ад сюжэта. Віды персанажаў:- літаратурны герой- дзеючая асоба- мастацкі тып Сродкі стварэння вобразаў персанажаў: нематэрыяльны ўзровеньматэрыялізацыя (наданне герою пэўнага аблічча)Вобраз персанажа ствараецца праз:- аўтарскі настрой- моўныя характарыстыкі- праз думкі героя аб сабе- праз эпізоды межавай сітуацыі- праз эпізоды ўражання- праз эпізоды кантраснасціІндывідуальныя прыемы (асаблівасці) пісьменнікаў Або іншая класіфікацыя сродкаў. Асноўныя сродкі стварэння вобраза-персанажа: 1) дзеянні, учынкі і перажыванні. Мова (пра што і як ён гаворыць)2) прамая аўтарская хар-ка3) хар-ка вуснамі іншых дзейный асоб4) партрэт5) пейзаж6) апісанне абстаноўкі 7) гаварковае прозвішча Аснова вобраза – той ці інш хар-р, аднак паняцце “вобраза” шырэйшае за паняцце “характару”. Яно ўключае не толькі рысы, якія вызначаюць паводзіны чалавека, а і чыста знешнія, партрэтныя, неістотныя, прыватныя. З другога боку, не усякі верш з’яўляецца характарам. Тэрмін “характар” увёў старажытна грэчаскі філосаў Таэфраст (IV-III ст да н э), вучань Арыстоцеля, апісаўшы тэрмін “характар” (“нудны апавдальнік” “падхалім” “даносчык” і інш). Усяго было 30 тыпаў характараў. Самы яскравы характар – раб.

17. Мастацкая дэталь. Дэталь і падрабязнасць. Дэталь (ад фр detail – “падрабязнасць”) – такая падрабязнасць літатарурнага твора, якая асаблівай сілай абуджае ўяўленне і творчую думку чытача, нясе значную ідэйна эмацыянальную і сэнсавую нагрузку. Такім могуць быць асобныя падрабязнасці пейзажу, партрэта, побыту, маўлення і дзеяння персанажа і г.д.Напрыклад па словах К. Паўстоўскага, мастацкая дэталь “знаходзіцца” ў адным шэрагу з удалым вобразам.Майстрамі мастацкай дэталі з’яўляюцца Я. Колас, М. Гарэцкі, І. Мележ, Я. Брыдь, В Быкаў.Часам мастацкая дэталь лейтматывам праходзіць праз твор, вызначаючы нават ягоную назву (“На ростанях”, Я. Коласа”, “Плач перапёлкі” І. Чыгрынава і інш) Мастацкая дэталь - выяўленчая і выразная падрабязнасць, характэрная рыса якога-небудзь прадмета, часткі побыту, пейзажу, інтэр'еру, партрэта і г. д., нясучая падвышаную сэнсавую нагрузку, характарызуючы не толькі ўвесь прадмет (характар, прастора, час у творы), часткай якога яна з'яўляецца, але і вызначальная шмат у чым стаўленне чытача да яго. Функцыі мастацкай дэталі:

· сродак малюнка (апісанне) аб'ёмнасці, канкрэтнасці прадметнага міру.

· эстэтычныя функцыі

· удакладняе, растлумачвае і агаляе задуму пісьменніка

· можа быць і лейтматывам твора (у Чэхава).

18. Персанаж і пісьменнік: герой і аўтар. Формы і прыемы псіхалагізму. У літаратурных творах нязменна прысутнічаюць і, як правіла, пападаюць у цэнтр увагі чытачоў выявы людзей: ачалавечаных жывёл, раслін і рэчаў. Існуюць розныя формы прысутнасці чалавека ў літаратурных творах. Гэта апавядальнік-разкажчык, лірычны герой і персанаж, здольны явіць чалавека з поўнасцю і шыратой. Персанаж мае як бы дваякую прыроду. Ён, па-першае, з'яўляецца суб'ектам адлюстроўванага дзеяння, стымулам разгортвання падзей, складнікаў сюжэту. Нараўне з літаратурнымі героямі вельмі значнымі апыняюцца групавыя, калектыўныя персанажы. Персанажы характарызуюцца з дапамогай здзяйсняных імі ўчынкаў, а таксама формаў паводзін і зносіны, рыс выгляду і блізкага асяроддзя, думак, пачуццяў, намераў. Літаратурныя персанажы могуць паўставаць не толькі "носьбітамі" каштоўнасных арыентацый, але і ўвасабленнем безумоўна адмоўных рыс. Стаўленне аўтара да героя можа быць па перавазе альбо адчужаным, альбо роднасным, але не нейтральным. У літаратурных творах так або інакш існуе дыстанцыя паміж персанажам і аўтарам. Яна мае месца нават у аўтабіяграфічным жанры, дзе пісьменнік з некаторай часавай адлегласці асэнсоўвае ўласны жыццёвы досвед. Малюнак персанажа складаецца з шэрагу кампанентаў, выящляючых як унутраны мір чалавека, так і яго знешняе аблічча. Псіхалагізм у літ-ры – скурпулёзнае яскравае выяўленне пісьменнікам унутранага, душэўнага стану вобраза-персанажа.Упершыню праявы псіхалагізма ў літ-ры заўважаюцца яшчэ ў творах антычнасці (“Дафніс і Хлоя”) у сярэднявякоўі ён практычна не сустракаецца, на нов аснове пачынае узнікаць у эпоху Адраджэння (“Дэкамерон” Бакачыо, “Жон Кіхот” Сервантэса). З прыходам рэальзму ўзнікае яго вышэйш. Форма – псіхалагічны аналітызм (Л. Талстой. Ф Дастаеўскі)Бел пісьменнік – псіхааналітык (К.Чорны, В.Быкаў)Мастацкае даследванне найтанчэйшых душэўных зрухаў персанажаў заўсёды звызваюць з паказам сацыяльна значных падзей. Псіхалагізм у літ-ры праяўляецца ў трох формах: 1) унутранай (пры дапамозе ўнутранай мовы персанажаў, вобразаў, памяці і ўяўленні)2) знешняй (праз мастацкі дэталі, псіхалагіч. інтэрпрытацыю паводзін і мовы персанажаў, іх міміку, жэсты)3)апісальна-аўтарскі (пераказ думак і пачуццяў персанажаў аўтарам). З другога боку існуюць такія формы псіхалагізму як:- адкрыты (дэманстратыўны) - Дастаеўскі- закрыты (падтэкст) – Чэхаў, Стральцоў- плынь свядомасціБез дасканалай псіхалагічнай хар-кі нельга стварыць паўнацэнныя літ-я вобразы, паказаць мнагалостайныя праявы чалавечага жыцця. Мастацкія сродкі, пры дапамозе якіх, аўтар паскрывае псіхалагізм героя: - апісанне ўражанняў- характарыстыка перажыванняў- унутраныя маналогі- існанаванне (адлюстраванне) снабачанняў і галюцынацый Для перадачу псіхалагізму зручныя:- эпісталярная форма- аўтабіяграфічны аповед- аповед ад 3-яй асобы, якая мае дар убачання Пранікненне ва ўнутраны свет героя: - простае- апасродкавае

· партрэт

· формы паводзінаў герояў (жэсты, міміка, рухі)

· дыялогі, маналогі (звернутыя, адасобленыя)

· рэч

· прырода

19. Персанаж і яго каштоўнасная арыентацыя. У літаратурных творах нязменна прысутнічаюць і пападаюць у цэнтр увагі чытачоў выявы людзей, а ў асобных выпадках - іх падабенстваў: ачалавечаных жывёл, раслін і рэчаў. Існуюць розныя формы прысутнасці чалавека ў літаратурных творах. Гэта апавядальнік-разкажчык, лірычны герой і персанаж, здольны явіць чалавека з поўнасцю і шыратой. Персанаж - гэта альбо плён чыстай выдумкі пісьменніка (Гулівер і ліліпуты ў Дж. Свіфта; які страціў носу маёр Кавалеў у Гогаля), альбо вынік домысла аблічча рэальна існавалага чалавека (будзь то гістарычныя асобы або людзі, біяграфічна блізкія пісьменніку, а то і ён сам); альбо, нарэшце, вынік апрацоўкі і апрацоўка ўжо вядомых літаратурных герояў, якія, скажам, Дон Жуан або Фаўст. Нараўне з літаратурнымі героямі як чалавечымі індывідуальнасцямі, сітавінай вельмі значнымі апыняюцца групавыя, калектыўныя персанажы (тоўпы на пляцы ў некалькіх сцэнах "Барыса Гадунова" Пушкіна, якая сведчыць аб меркаванні народным і яго што выказвае). Персанаж мае як бы дваякую прыроду. Ён, па-першае, з'яўляецца суб'ектам адлюстроўванага дзеяння, стымулам разгортвання падзей, складнікаў сюжэт. Па-другое, персанаж мае ў складзе твора значнасць самастойную, незалежную ад сюжэту: ён выступае як носьбіт стабільных і ўстойлівых уласцівасцяў, чорт, якасцяў. Персанажы характарызуюцца з дапамогай здзяйсняных імі ўчынкаў, а таксама формаў паводзін і зносіны, думак, пачуццяў, намераў. Каштоўнасныя арыентацыі (іх можна таксама назваць жыццёвымі пазіцыямі) вельмі разнастайныя і шматпланавыя. Прытомнасць і паводзіны людзей могуць быць накіраваныя на каштоўнасці рэлігійна-маральныя, уласна маральныя, пазнавальныя, эстэтычныя. Яны звязаныя і са сферай інстынктаў, з целавым жыццём і задавальненнем фізічных запатрабаванняў, з імкненнем да славы, аўтарытэту, улады. Героі літаратуры розных краін і эпох бясконца шматстайныя. Існуюць сваё роды літаратурныя "звыштыпы" – надэпахальныя і інтэрнацыянальныя. Падобных звыштыпаў няшмат. Персанажы, прыналежныя да авантурна-гераічнаму звыштыпа, імкнуцца да славы, прагнуць быць каханымі, валодаюць воляй, схільныя актыўна ўдзельнічаць у змене жыццёвых становішчаў, дужацца, дасягаць, перамагаць. Авантурна-гераічны персанаж - свайго роду выбраннік або самазванец, энергія і сіла якога рэалізуюцца ў імкненні дасягнуць нейкіх вонкавых мэт. Зусім іншы, палярны авантурна-гераічнаму "звыштып", паказаны ў сярэднявечных жыццях і тых творах, якія ў большай або меншай ступені, прама або ўскосна ўспадкоўваюць жыційную традыцыю або ёй сродны. Гэты звыштып правамерна назваць жыційна-ідылічным.

Персанажы падобнага роду не датычныя якому-небудзь барацьбы за поспех. Яны знаходзяцца ў рэальнасці, вольнай ад палярызацыі поспехаў і няўдач, перамог, а ў час выпрабаванняў здольныя выявіць устойлівасць, сыдучы ад выпрабаванняў і тупікоў адчаю.У рускай літаратурнай класіцы XIX-XX стст. жыційна-ідылічны звыштып прадстаўлены вельмі ярка і шырока. Тут і Таццяна "Яўгенія Анегіна", і "групавы партрэт" Грыневых і Міронавых у "Капітанскай дачцы", і князь Гвідон ("Казка аб цару Салтане"), якому не спатрэбілася ісці за трыдзевець земляў у пошуках шчасця.Есць таксама рамантычна настроеныя бунтары і народныя скітальцы ў літ-ры 19-20 ст., рамантычна настроеныя персанажы, уласна-авацюрыстны, антыгерой.

20. Час і прастора ў літаратурным творы. Паняцце пра хранатоп.Мастацкі час і мастацкая прастора, гэта характар мастацкай выявы, які забяспечвае цэласнае ўспрыманне мастацкай рэчаіснасці і арганізуе кампазіцыйны твор. Мастацкая прастора ўяўляе сабой мадэль міру дадзенага аўтара на мове яго прасторы паданняў. У рамане Дастаеўскага гэтым з'яўляецца ўсходы (лесніца). У сімвалістаў люстэрка, у лірыцы Пастарнака вокны. Характэрнай асаблівасцю мастацкага часу і прасторы з'яўляецца іх дыскрэтнасць. Літаратура не ўспрымае ўвесь струмень часу, а толькі вызначаныя істотныя моманты. Дыскрэтнасць прасторы звычайна не апісваецца падрабязна, а пазначаецца з дапамогай асобных дэталяў. У лірыцы прастора можа быць іншасказальнай. Для лірыкі характэрна накладанне розных часавых планаў у сучаснасці, прошлым, будучым і г.д. Мастацкі час і прастора сімвалічны. Асноўныя прасторавыя знакі: хата (выява замкнёнай прасторы), прастор (выява адчыненай прасторы), парог, акно, дзверы (мяжа). У сучаснай літаратуры: вакзал, аэрапорт (месцы вырашальных сустрэч). Мастацкая прастора можа быць: кропкавай, аб'ёмнай. Мастацкая прастора рамана Дастаеўскага - гэта сцэнічная пляцоўка. Час у яго раманах рухаецца вельмі хутка, а ў Чэхава час спыніўся. Вядомы фізіёлаг Ухтомскі аб'ядноўвае два грэцкіх слова: хронас - час, топас - месца. У паняцці хранатоп - прасторава часавы комплекс і лічыў, што гэты комплекс прайграваецца намі, як адзінае цэлае. Хранатоп - літаратуразнаўчы тэрмін, уведзены Бахціным у працы "Формы часц і хранатопу ў рамане". Пад хранатопам Бахцін разумее "істотную ўзаемасувязь часавых і прасторавых адносін". Тэрмін таксама актыўна выкарыстоўваецца ў працах Бахціна "Праблемы творчасці Дастаеўскага" і "Творчасць Франсуа Рабле і народная культура сярэднявечча і Рэнесансу".Тэрмін хранатоп пасля прац Бахціна атрымаў значнае распаўсюджванне ў рускім і замежным літаратуразнаўстве. З гісторыкаў яго актыўна выкарыстаў Гурэвіч."Хранатоп у літаратуры мае істотнае жанравае значэнне. Можна прама сказаць, што жанр і жанравыя разнавіднасці вызначаюцца менавіта хранатопам, прычым у літаратуры кіруючым пачаткам у хранатопе з'яўляецца час. Хранатоп як фармальна-змястоўная катэгорыя вызначае і выяву чалавека ў літаратуры; гэтая выява заўсёды істотна хранатапічна. Засваенне рэальнага гістарычнага хранатопу ў літаратуры працякала складна і прырыўна: асвойвалі некаторыя вызначаныя бакі хранатопу, даступныя ў дадзеных гістарычных умовах, выпрацоўваліся толькі вызначаныя формы мастацкага адлюстравання рэальнага хранатопу. Гэтыя жанравыя формы, прадуктыўныя ў пачатку, замацоўваліся традыцыяй і ў наступным развіцці працягвалі ўпарта існаваць і тады, калі яны ўжо цалкам згубілі сваё рэалістычна прадуктыўнае і адэкватнае значэнне. Адгэтуль і існаванне ў літаратуры з'яў глыбока разначасовых, што надзвычай ускладняе гісторыка-літаратурны працэс". Характэрныя рысы хранатопу ў літаратуры 20 стагоддзі: 1. Абстрактная прастора замест пэўнага мелае знак, значэнне. 2. Нявызначана месца і час дзеяння 3. Памяць персанажа як унутраныя прастора разгорнутых падзей. Структура прасторы будуецца на апазіцыі: верх-ніз, неба-зямля, зямля-падземнае царства, поўнач-поўдзень, лева- права і інш. Структура часу: дзень-ноч, вясна восень, святло-цямрэча і інш.

21. Мова мастацкага твора. Паэзія і проза. Верш і проза. Раней тэрмін "паэзія" азначаў "вусная творчасць". Цяпер - толькі тое, што напісана вершам і ў малой форме. Аналаг - лірыка, але гэта радавая класіфікацыя, лірыка неабавязкова з'яўляецца вершам. Проза - тып мастацкай прамовы, калі няма сістэмы кампазіцыйных паўтораў (скончанай сістэмы). Структура празаічнай прамовы нічога не губляе пры даданні або ліквідацыі слова. Верш валодае спарадкаванасцю. У ім узнікаюць раўналежныя маўленчыя шэрагі, якія як раз і надаюць фразе адчувальную складнасць. Існуе шэсць тыпаў паўтораў. 1. Гукавыя паўторы ў пачатку, у сярэдзіне, у канцы (рыфмы). 2. Паузнае дзяленне фразы па прыкмеце інтанацыйнай выразнасці. 3. Роўная колькасць складоў у вершы. 4. Метрычная мера, паўтараная ў вершах перыядычна або неперыядычна. 5. Анакрузы ў пачатку вершаваных радкоў - гэта група ненаціскных складоў да першага моцнага ў пачатку радка. 6. Роўнаскладаныя клаузулы ў канцы радка. Вершаваныя формы самі па сабе не валодаюць сэнсам. Вершы - гэта такія шэрагі слоў, на якія прамова дзеліцца не лагічнымі, а рытмічнымі паўзамі. У літаратурным тэксце кожны такі шэраг слоў (верш) пішацца асобным радком. У прозе такты адлучаюцца толькі лагічнымі паўзамі, часта якія пазначаюцца знакамі пунктуацыі.Матэрыялам і інструментам як празаіка, так і паэта з’яўляецца слова. Але ў прозе, якая імкнецца да аб’ектыўнасці адлюстравання рэчаіснасці, на першы план выступае паняційная змястоўная сутнасць слова (абазначэнне прадмета), у той жа час у паэзіі – вобразная і гукапісная. Аб’ектыўнай абмалеўцы прадметаў і з’яў у найлепшай ступені адпавядае натуральная празаічная мова. Што датычыцца непасрэднага выяўлення пачуццяў, перажыванняў, то гэтаму дапамагае мова вершаваная. Калі забыцца пра самае істотнае адрозненне паэзіі ад прозы, то фармальныя прыкметы паэзіі могуць таму-сяму здацца нават лішнімі.

22. Мова як матэрыял літаратуры. Літаратурная мова і мова мастацкага твора. 1) Мова літаратурная - адабраная і кадыфікаваная мова зносін нацыі, адбор з усяго багацця мовы, абмежаваны нормамі і правіламі. (Моладзевы і блатны слэнг у літаратурную мову не ўваходзяць).2) Мова мастацкага твора - аўтар адбірае формы мовы, якія дарэчныя для яго твора.Мастацкая прамова адрозніваецца асаблівай выразнасцю. Закон Шклоўскага - "закону астранення". Сутнасць яго ў тым, што любая з'ява мастацтва з часам аўтаматызуецца, становіцца звыклай. Каб па-новаму зірнуць на рэч трэба па-новаму аб ёй сказаць, і задача мастака - кожную рэч паказаць так, каб чытач убачыў яе як быццам упершыню.1. Метафара - перанос па падабенстве (Залатыя рукі)2. Метанімія - па смежнасці (Горад спіць)3. Сінекдаха - па колькасці - частка па цэлым і наадварот 4. Іронія - па супрацьлегласці (Немаўлю кажуць: "Ты ў нас багатыр!").5. Гіпербала - узмацненне значэння "Гулівер у краіне багатыроў". Літота - пераменшванне "Гулівер у краіне ліліпутаў" 6. Эмфаза - звужэнне значэння (Гэты чалавек быў чалавекам)7. Антыэмфаза - пашырэнне значэння. Сімвал - шматзначнае іншасказанне. Алегорыя - адназначнае іншасказанне Асаблівасці мовы літаратуры. Мова мастацкай літаратуры нясе ў сабе велізарны эстэтычны пачатак, таму аўтар мастацкага твора не проста абагульняе моўны досвед, але і ў нейкай меры вызначае маўленчую норму, з'яўляецца творцам мовы. Мова мастацкага твора. Мастацкая літаратура - гэтае мноства літаратурных твораў, кожнае з якіх уяўляе сабой самастойнае цэлае. Літаратурны твор - вынік творчасці пісьменніка. Звычайна твор мае загаловак, у лірычных вершах яго функцыю часта выконвае першы радок. Мастацкая прамова - першы элемент літаратуры. Гэта мысленне ў выявах. Матэрыяльным носьбітам вобразнасці літаратуры з'яўляецца слова. Прынцып арганізацыі тэксту - сістэмна-структурны. 1.узровень маўленчай 2.узровень вобразны 3.узровень ідэйны або канцэптуальны 4.узровень тыпалагічны. Маўленчы ўзровень: слоўнікава-фразеалагічны, граматычны, гукавы, рытміка-інтанацыйны. I. Слоўнікава-фразеалагічны ўзровень: Будаўнічы матэрыял у мастацкім творы, пэўнай мастацкай выявы; будуецца на:1. апорных і ключавых словах;2. паранімія (тэкст, які засноўваецца на крылатых словах, вынятках, афарызмах, клішэ.);3. стылістычна афарбаваныя словы (камбінаторнае прырашчэнне сэнсу). У іх ліку стылістычныя архаізмы;4. этна-каннатаціўная лексіка (вобразна-творчая);5. арганізмы (тэрміны, састарэлыя перыфразы). II. Граматычны ўзровень: 1. парадак слоў у прапанове; 2. сіметрычнасць слоў у прапанове; 3. наяўнасць стылістычных постацяў; 4. спосабы дзялення прапановы, аб'яднанні. III. Гукавы ўзровень: 1. рыфма; 2. гукаперайманне; 3. алітэрацыя; 4. асананс. IV. Рытміка-інтанацыйны ўзровень:Лірычны твор: 1. памер; 2. рыфма (арганізатар рытму); 3. размяшчэнне падзелаў; 4. клаузула; 5.паўза; 6.метрыка Празаічны твор: 1.танальнасць; 2.працягласць паўзаў паміж сінтагмамі; 3. мелодыка прапаноў; 4.расстаноўка лагічных і эпіфанічных націскаў; 5.суадносіны сінтаксічнага і рытмічнага дзялення прамовы; 6.наяўнасць рытарычных постацяў; 7.інтанацыйная арганізаванасць; 8.гарманічная спарадкаванасць прапаноў і ўсяго мастацкага цэлага. Мастацкая прамова, яе прыкметы: 1)прырашчэнне сэнсу (камбінаторнае); 2)унутраная форма слова; (вобразнасць слова); 3)кантэкстная характарыстыка;

23. Метафара і яе разнавіднасці. Метафарычнае мысленне ў літаратуры.МЕТАФАРА (грэч. metaphora - перанясенне) - утоенае вобразнае параўнанне, перанясенне ўласцівасцяў аднаго прадмета або з'явы на іншы на падставе агульных прыкмет ("праца кіпіць", "лес рук", "цёмная асоба", "каменнае сэрца" і г. д.). У метафары, у адрозненне ад параўнання, словы "як", "нібы", "як быццам" апушчаныя, але разумеюцца. Маюць свае разнавіднасці і метафарычныя абароты мовы, атажэствляючыя з'явы жыцця па іх падабенству. Так, у рускім прастамоўі захавалася мноства метафарычных словазлучэнняў, асновай якіх было ўвасабленне тых або іншых з’яў прыроды. (снег ляжыць).Сярод метафар можна выдзяліць 2 віда, якія маюць аліцытварычнае значэнне: - славесныя ўвасабленні працэсаў, існуючых у неарганічнай прыродзе - выгляд увасаблення асобных перажыванняў людзей.Пры частым ужыванні гэтыя метафарычныя словазлучэнні губляюць адчувальнасць сваёй іншасказальнасці. Гэта лексічныя метафары. Існуюць метафары, заснаваныя на атаясненні душэўных уласцівасцяў са ўласцівасцямі матэрыяльнага жыцця. Гэта арэчаўляючыя (“овеществляющие» русск.) метафары. Адмысловы выгляд " овеществляющих " метафар - словазлучэнні, у якіх з'явы прыроды або матэрыяльнай культуры атажэствлюяць па прынцыпе падабенства з часткамі чалавечага, жывёлы арганізма. (падэшва гары). У сувязі з развіццём абстрактнага мыслення паўстаў такі выгляд овеществляющих метафар, у якіх тыя або іншыя адцягненыя з'явы і працэсы славесна атажэствляюцца па прынцыпе падабенства са з'явамі, працэсамі матэрыяльнага жыцця. (ход рэчаў).Існуюць таксамапаэтычная метафара, развернутая, моўная і іншыя.

24. Тропіка. Троп, вобраз (ад грэч. Tropos – паварот, зварот, вобраз) – слова ці моуны выраз, ужытыя ў пераносным значэнні. У тропіке на аснове нейкіх агульных рыс супастаўляюцца дзве з’явы, адна з якіх характырызуецца праз прыметы другой. Ужываюцца тропы і ў размоўнай мове, аде асноўная сфера іх бытавання – мастацкая літаратура, асабліва паэзія. Яны дапамагаюць лаканічна і вобразна выявіць сутнасць з’явы, індывідуалізаваць яе, даць ей ацэнку.Адрозніваюць тропы простыя: эпітэт, параўнанне і складаныя: метафара, зваротная метафарызацыя, этымалагізм паэтычны, метанімія, сінекдаха, гіпербала, літота, сімвал, алегорыя, іронія, гратэск, перыфраза. Часам вылучаюць два тыпы тропаў – канкрэтна-пачуццевыя і ўмоўна-асацыятыўныя. Тропы першага тыпу ўлічваюць канкрэтнасць і рэльнасць адзнак з’яў ці прадметаў, што ўспрымаюцца з дапамогай асацыятыўных магчымасцей органаў пачуццяў – зроку, слыху, смаку, абаняння і асязання (серп месяца, зяленае полымя дрэў), другога – вызначаюцца вялікай доляй умоўнасці, апелююць да здольнасцей лагічнага мысленння чалавека, ведаў, жыццевай дасведчанасці (парог, вычасаны з ўспамінаў;карціны, намаляваныя сціснутымі кулакамі, вачамі беспрацоўных).Часам другі тып тропаў звязваюць толькі з сучаснай паэзіяй. Віды троп:Метафара – від тропа, перанясенне ўласцівасцяў аднаго прадмета (з'явы) на іншы па прынцыпе іх падабенства ў якім-небудзь стаўленні або па кантрасце. «И золотеющая осень листвою плачет на песок». Метанімія - троп, які складаецца ў замене слова або паняцці іншым словам, мелым прычынную сувязь з першым. Існуе некалькі выглядаў. Найболей ужывальныя наступныя:1)згадванне аўтара замест яго твораў або, наадварот, згадванне твораў або біяграфічных дэталяў, па якіх адгадваецца аўтар.2)указанне на прыкметы асобы або прадмета замест згадвання самога прадмета.3)перанос назвы з пасудзіны, ёмішчы, памяшканне на змесціва, аб'ём змесціва.4) перанос назвы з матэрыялу на выраб з яго. 5) перанос назвы з дзеяння на яго вынік, месца або залучаны ў дзеянне прадмет.6) перанос назвы з месца населенага пункта на сукупнасць яго жыхароў або звязанае з ім падзея. Сінекдаха - разнавіднасць метаніміі, заснаваная на перанясенні значэння з аднаго з'явы на іншае па прынцыпе колькасных адносін паміж імі. "Усё спіць: і чалавек, і звер, і птушка". Увасабленне (олицетворение) - стылістычны прыём, які складаецца ў тым, што неадушаўлёнаму прадмету, жывой істоце, не нададзенаму прытомнасцю, прыпісваюцца якасці або дзеянні, уласцівыя чалавеку. "І зорка з зоркаю гаворыць". Параўнанне - супастаўленне аднаго прадмета з іншым з мэтай стварэння мастацкай выявы. «Безумных лет угасшее веселье мне тяжело, как смутное похмелье». Адрозніваюць простае параўнанне (моцны як скала), адмоўнае або ад адваротнага (то не гром грукоча, то камар ляціць) і разгорнутае (са словазлучэннем). Гіпербала - вобразны выраз, маючая надмернае перабольшанне памеру, сілы, значэнні чаго-альбо. Іронія - ужыванне слова (выразы) у сэнсе, зваротным літаральнаму. Літота - вобразны выраз, утрымоўвальнае надмернае пераменшванне памеру, сілы, значэнні чаго-альбо. Эпітэт - вобразнае азначэнне прадмета, з'явы. Выяўленае пераважна прыметнікам. Эпітэтам слова становіцца ў тэксце. Алегорыя - іншасказальны малюнак адцягненага паняцця пры дапамозе пэўнай жыццёвай выявы: "ліса" - аб хітрым чалавеку. Перыфраз - апісальнае абарачэнне, які ўжываецца замест што-небудзь словы, словазлучэнні.

25. Паэтычны сінтаксіс. Сінтаксіс - сістэма сінтаксічнай арганізацыі мовы мастацкай літаратуры. Два тыпы мовы – вершаваная і празаічная – маюць сваю спецыфіку. Сінтаксіс вершаванай мовы больш складаны, чым сінтаксіс празаічны. Аднак гэтыя складаюць, дзеякуячы асаблівасцям вершаванай мовы, не адчуваецца чытачам, не перашкаджае разуменню. Наадварот, уся складанасць сінтаксіса пабудовы верша, калі яны толькі мастацкі апраўданы, служаць адной мэце: дапамагчы лепш, больш арганічна выявіць думку і пачуцце паэта. У сістэму паэтычнага сінтаксісу ўваходзяць: 1) рытарычныя фігуры – рытарычнае пытанне (не патрабуе адказу) - рытарычны зваротак (не прадугледжвае канкрэтнага адрасата)- рытарычны вокліч2) Стылістычныя фігуры - разнастайныя паўторы- усе формы парушэння звычайнай сінтаксічнай ці лагічнай сувязі паміж словамі ўнутры вершаваных радкоў - супрацьстаўленне і супрацьпастаўленне вершаваных радкоў- групоўка асобных фрагментаў літ-га выказвання ў пэўныя інтанацыйна-сінтаксічныя адзінствы. Кожная з фігур у паэтычным сінтаксісе адыгрывае ў творы сваю выяўленчую ролю.

· Градацыя – паступовы пераход нейкай з’явы ад яе ніжэйшай ступені да вышэйшай ці, наадварот, рэзка павышае эмацыянальнасць выказвання.

· Недасказ або абрыў. Умаўчванне – літаратурнае выказванне раптоўна абрываецца, выяўляе ўсхвальванасць аўтара ці героя

· Паралелізм –супастаўленне дзвюх ці больш нейкіх з’яў

· Інверсія – такая расстаноўка ў фразе слоў або словазлучэнняў, якая парушае іх звычайны граматычны парадак.

· Антытэза – супрацьстаўленне процілеглых з’яў прадметаў. Характараў пачуццяў. Ідэй, вобразаў і г.д.

· Сінтаксічныя погляды – складаныя сінтаксіч. Канструкцыі з адным галоўным і некалькімі даданымі сказамі сінтаксічныя перыяды, звычайна выклікаюць рэтардацыю – запаволенне ў апісанні як-небудзь падзей ці з’яў

· Ампліфікацыя або накапленне – ужыванне ўвыказванні неалькіх аднатыпных слоў ці моўных канструкцый (эпітэтаў, параўнанняў, сінонімаў, аднародных членаў сказа і г.д.)

· Эліпсы – пропуск у фразе нейкага члена сказа.

У паэтычных творах ужываюцца разнастайныя лексіка-стылістычныя паўторы:

1) Анафара – паўтарэнне адных і тых жа слоў ці гукаў на пачатку вершаваных радкоў2) Эпіфара – паўтор адных і тых жа слоў у канцы верш. радкоў 3) Падваенне – паўтор у верш радках двух слоў ці словазлучэнняў 4) Шматзлучнікавасць, або палісідэтан – паўтор адных і тых жы злучнікаў5) Бяззлучнікавасць, або асіндэтан – адсутнасць злучнікаў паміж граматычна-аднароднымі словамі і сказам6) Бяззлучнікавасць, або асіндэтан – паўтор адных і тых жа прыназоўнікаўПаўторы надаюць літаратурнай мове асаблівую экспросію, узвышаюць тон, запавольваюць тэмп. Ад паэтычнага сінтаксісу залежыць характар інтанацыйнасці ладу твора, граматычнага выражэннем якого, па сутнасці, ён і з’яўляецца.