Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 174
Стр. 176
Қазақстанның ашық кітапханасы
деревняның оң бүйіріне қарай кетті. Бөлек-бөлек, жеңіл-жеңіл топтар деревняның әр
тұсынан қадалуға кетіп барады.
Ревякин анда-санда сағатына бір қарап қойып, бізді деревняға тым жақын алып келіп еді.
Оқ айқасар жерге келіп қалдық, Бірақ Ревякин әлдененің сөзсіз болатынына сенген
адамдай, ығыспай, шүбәланбай, әлі ілгері кетіп барады.
Алғашқы үнін әдейі үшке бөліп «та-та-та, та-та, тат!» деп танк бөліміндегі пулемет белгі
бергенде-ақ командасын беріп қалды. Тұс-тұстан ұралығын бізбен қанаттаса жақын
шығады байқалады. Жүгірген да солқылдап, біресе кеткендей, біресе қыр басына
көтеріліп бара жатқандай естіледі.
Өзгені былай қойғанда, солдаттың белінде белбеуі болмаса да ол толық солдат емес. Бүгін
бар ойлары мейрамға ауысып кеткен фашистер бұл жолы түк қарсыласа алған жоқ. Әрбір
үйілген боқтықтың түбінен құлаған қораның іргесінен қолдарын көтеріп тұра келген жау
солдатында бұдан екі ай бұрынғы ұсқын да қалмаған екен. Бастарын екі тізенің арасына
тығып, қолдарын көтереді. Автоматын шошайтып, сені атқалы отыр ма деп қалсаң, ол
шошайған қол болып шығады. Бұлар Кавказ беліне өрлей бастағанда әлі айбынын
жоғалтпаған еді. Кавказдан сырғи домалап құлап түскенде сол ұмар-жұмардың ішінде
айбын да кетіп жоқ болған сияқты. Бұған дейін нені құдірет көрсе, енді сонысын ақысыз-
пұлсыз аяғының астына тастай береді:
—
Гитлер капут! Капут!
Бұлары енді баяғы «Тәуфиқ-бей!», «Тәуфиқ-бей!» сияқты құнсыз естіледі. Бұл «капутты»
бұдан алты ай бұрын айғайласа, мүмкін, біз де қымбатырақ бағалаған болар едік. Қазір біз
бұл соғыстың соңғы ноқатын өз қолымыздан қойып қана тынатын сенімді белге шығып
алған кезде ол бағаны бере алмасақ керек.
Биылғы фашист солдаты былтырғы ожарларына ете аз ұқсайды. Не біз ол ожарларын
біраз қырып тастадық та, не болмаса ожарлық мінездерінің басылатын уақыты жетіп
қалды. Аптығы басылып, енді ойына үрей орнап, күн санап күшейіп барады. Әрине,
мұның, екеуі де бар. Қырдық та, аптығын да бастық, үмітсіздік, үрей де кіргіздік ойына.
Европа мен Африкадан әкелген менмендік, енді өлімсіреп сөніп барады. Жаңа дүние жаңа
сабақтар берді. Біздің майданда бұл жай атақты қырық үшінші жылдан басталды.
Сонымен жаңа жылды қарсы алар шекарада майыстырып әзірленген үлкен столдың
төрінде аға лейтенант Андрей Мирошник отыр. Cay қалған екі қабырғаның ығына
«ұйымдастырылған жаңа жыл столы» фонарь жарығында құлпырып, қол бұлғап
тұрғандай болады. Опырайып қалған үлкен пештің аузында ұйлығып қана алты ұзын
сирақ неміс офицерлері отыр. Былтырғыдай емес, паңдық жоқ. Мойынсұнғандық бар.
Жалпы адамның әдеті бойынша үй маңайын сағалапты демесек, бұл маңайда үйге
ұқсарлық еш нәрсе қалмаған. Бұрышынан сөгіліп, шалғайласып кеткен екі қабырғаның
бірі ғана сау, екіншісі едәуір күйіп барып сенген. Үйдің төбесі де жоқ.
Ұзын сирақтарын шама келгенше баурына қарай қыса түсіп, алты офицер шамалары
келгенше сыпайы отыр. Молтақ тұмсығын офицерлерге тосып, екі келте мұрын автомат
төніп тұр. Автоматтардың қара танауына көздері түсіп кетсе, офицерлер жүздерін тез
бұрып әкетіп, біріне-бірі ығысыңқырап, сығылысыңқырап қояды. Әрине қарсы алдыңнан
автомат төніп тұрғаны ете бір көңілсіз нәрсе... Алты офицердің ортасында әлі қыры
сынбаған фон Крюгердің өзі отыр. Бұл өзгелерінен гөрі әлі де өзін жоғары ұстағысы
келеді. Мирошник оны әдейі елегісі келмей, бірдеме сұрағысы келсе, басқаларынан
сұрайды. Крюгер мұндай елемеушілікке жәбірленіп, бірталай уақыт қыр көрсеткен ірі
