Стр. 167 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 166

 

Стр. 168

 

Қазақстанның ашық кітапханасы

—

Білдің бе, күйі қалай екен қарттың?

—

Айдап жатыр!..

—

Пай-пай, не деген алып, ә?

Майданға біз Кавказ етегіндегі айқас үшінші тәулікке айналғанда жеткен екеуміз. Кеше

маған өте әбігер көрінген жай толастаудың, алды екен.

—

Алдыңғы күнімізді — абыржу деуге лайық болса, кешегі күнім;з айқас әбігерімен

өтті. Бүгін жауға еріксіз «тыпру!» дегізген шығармыз,— деді Ревякин Мирошникке қарап.

—

Енді бетін артына бұрғызып «Но!» деп қаламыз да... Солай ма, жолдас аға сержант?

—

Солай, аға лейтенант!

Бұл әңгімеміз есіне жаңа бір нәрсені түсіргендей, Мирошник сары ұлтаннан жасалған

сумкасын сырт-сырт ағытып, бір қағазды суырып алып, алдына жайды да, алақанының

сыртымен бір ұрып қалып:

—

Міне!—деді. Мен ол қағаздың ең соңғы бұйрық екенін аңғардым.

Бұлаң қаққан әлсіз шамнан қағаз беті біресе шұбартып, біресе буалдыр көрінеді. Мен

жаудан алынған фонарымды ұсындым. Мирошник фонарьды жағып, алдына қойды да,

біздің бөлімнің басынан кешкен уақиғаларды ауызба-ауыз сұрады. Мен өзім аңғарған екі

жайды баса айттым. Оның біреуі — жаудың әскерін алға айдау әдісі, біреуі — күшпен

соғысып жүрген венгер, болгар, румын солдаттарының аңысы еді.

Мирошник майданның жалпы жайын айта келіп:

—

Бүгін де шегінген бөлімдер бар. Мүмкін, ертең двд шегінетіндер болар. Бірақ мына

бұйрық біздің шабуыл басталатын белгілерді береді. Әзір болыңдар! —деді.

Ертеңгі күннен не күтерін білмеген солдат—ертеңгі күннің оралғысы ғана болуға

жарайды. Ертеңгі күнді сезінбей ұйықтағанша, сол ұйқыны құрбан ету керек. Сондықтан

мен ертеңгі күннің жайын әшейіндегіден гөрі тәптештеп сұрап алдым.

.— Тағы бір тәулік сол үңгірге ие бол! —деді Мирошник,— анықтаған боларсың, батыс

жағың жазық, шығыс жағыңда жол бар. Сен ортада мүйісте отырсың. Сол қақпаны тағы

бір тәулік жабық ұста! Одан кейін, мүмкін, орын ауыстырармыз...

Орын ауыстырармыз деген екі ұшты сөзді анықтай бастап едім, Ревякин орнынан тұрып:

—

Сталинград хәлі ауырлай бастады ғой. Бізге толықтыру беріле қояр ма екен... Осы

күшпен-ақ көрерміз не болса да,— деді.

—

Иә, бізге толықтыру кейін бұрылды деп, полковник өзі де айтты. Тағы бір тәулік

шыдап бақ, Сарталиев. Керегіңді қазір сұра. Бірақ қозғалма орныңнан! — деді

Мирошник.— Ертеңгі күн ең соңғы ауыр күн болсын деп тіле!..

Әлгі жайласып отырған жай ақырын-ақырын өшіп, үңгірдің іші суына бастағандай

сезіледі. Жарқыраған электр фонары да қызғылт тартып, күңгірттеніп бара жатқандай.

—

Мүмкін, ертең жиі хабарласа да алмаспыз...— дей беpiп, Мирошник маған қолын

созды. Мұнысы байланыс үзіліп те қалар дегендей естілді.

Стр. 168 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 167

 

Стр. 169

 

Қазақстанның ашық кітапханасы

Ревякин менімен бірге шықты да, далада қоштасты:

—

Ростов үшін берілген орденіңді ертең аларсың. Ертең сені партияға аламыз. Өліп

қалып жүрме! — деді.

Әскер уставы бойынша политругіңді құшақтауға болмаса да, мен қараңғыны пайдаланып,

Ревякинді құшақтай алдым.

—

Өй, мұның не? — дегенмен мені Ревякин де құшақтап алыпты. Құшағымыз

айрылғаннан кейін Ревякин:

—

Тарасенкомен танысқаның жақсы болған екен. Ол. бір адал жігіт! — деп, қолымды

қысты. Маған мұнысы Тарасенкоға арналғандай сезілді...

Тас жыраның ойпатына түскенше, жау оқтары мені екі рет атқылады. Бір жерде тасты

тасаланып біраз жатып та қалдым. Ертең партия жиналысында болатыным есіме түсті.

Төбемде Кавказдың қаракөк аспаны мен айқын жарқыраған жұлдыздары тұрады.

Арқамды Кавказ құзына тіреп тұрып, мен партияға алынам, басқа жерде емес, Кавказда

алынам. Ұлы Кавказ алдында ұлы көсеміміз бастаған партияға кірем. Кавказ атынан

айыра алмайтын ыстық бір ойлар шумақ-шумағымен келіп, теңіз толқынындай тербетеді,

сайрап тұрған ойлар егізім білер тіл шеңберіне сыя алмай, не екенін атай алмай

жатырмын. Бәрі де Кавказдай алып, Кавказ жұлдыздарындай ірі де шұғылалы сезіледі.

Мен үңгірімізге келсем, Петр Ушаков тағы бір топ иттерді алып келіп жайғастырып жүр

екен. Жыраның арғы бетінде үш жерде күзетші қарауылдар тұр. Үңгірдің:түбегін де

фонарь жарығын тасалап қойып, Володя мен Вася неміс автоматтарын бұзып, жинап

отыр.

—

Неге демалмадыңдар?—дедім мен қастарына келіп.

—

Біз демалдық. Қазір басқа екеуі демалып жатыр. Ендігі кезек өзіңдікі,— деді

Володя байырғы қалпымызға кешіп.

Өткен күннің олжасынан жауынгерлерімнің бәрі де қызуланып, сергіп алыпты.

—

Күн бойы демалдық қой, жолдас аға сержант... Күн батардағы бір сағат болмаса,

өзгесі демалыспен өтпеді ме... Тұруға рұқсат етіңіз! —деп, жатқан екі жауынгер де тура

келді. Ол екеуінің мен келе жатқанда ғана жата қалғандарын да білдім. Бірінің беті де

уқаланбаған, бәрі де ұйықтамаған адамдар.

—

Қырынып алсақ қайтеді? — деп, Петя жарыққа қарай келе жатыр. Мұндай

жауынгерлермен бір тәулік емес, бес тәулік шыдауға болар деген сеніммен мен қырынуға

отырдым...

—

Костя, сенің қатының қайда осы?..

—

Өзінің орнында ғой деймін...

—

Хатында не жазыпты?

—

Бұл хат оныкі емес.

—

Е, сен әлі күнге дейін басқа әйелдерден де хат ала беремісің?

—

Оны қайдан білдің?