Ccccccccccccccccccccccccccccc

Podstawowe rodzaje uczelni to: uczelnia publiczna - uczelnia utworzona przez państwo reprezentowane przez właściwy organ władzy lub administracji publicznej oraz uczelnia niepubliczna - uczelnia utworzona przez osobę fizyczną albo osobę prawną niebędącą państwową ani samorządową osobą prawną. Wśród uczelni wyróżnia się uczelnie akademickie, których przynajmniej jedna jednostka organizacyjna posiada uprawnienie do nadawania stopnia naukowego doktora, uczelnie niespełniające tego warunku nazywane są zawodowymi. Nazwa uczelni wskazuje na liczbę posiadanych uprawnień do nadawania stopnia doktora. I tak wyraz " akademia " może być używany jeżeli uczelnia posiada co najmniej (słownie) dwa uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora, a wyraz " uniwersytet " - przy co najmniej w (słownie) dziesięciu dyscyplinach. Największą jednostką naukowo-dydaktyczną uczelni jest wydział, a najmniejszą pracownia. Przykładem międzywydziałowych jednostek organizacyjnych, prowadzących działalność dydaktyczną jest Studium Języków Obcych.
Wśród jednostek administracyjnych występują m.in.: kwestura - dział zajmujący się księgowością uczelni i dziekanat - biuro na wydziale, z którym student utrzymuje częsty kontakt w wielu sprawach.
Uczelnia może utworzyć poza swoją siedzibą zamiejscową jednostkę organizacyjną w formie filii, w której skład wchodzą, co najmniej 2 podstawowe jednostki organizacyjne uczelni. Organa uczelni dzielą się na:
•organa kolegialne – senat i rady podstawowych jednostek organizacyjnych;
•organa jednoosobowe – rektor, kierujący działalnością uczelni i dziekan – kierujący działalnością wydziału.
Wyróżnia się następujące rodzaje studiów: pierwszego stopnia, drugiego stopnia, jednolite studia magisterskie, studia doktoranckie i studia podyplomowe.

DDDDDDDDDDDDDDDDDDD

Pracownikami uczelni są nauczyciele akademiccy oraz pracownicy niebędący nauczycielami akademickimi - pracownicy administracyjni.
Nauczycielami akademickimi są:
1) pracownicy naukowo –dydaktyczni;
2) pracownicy dydaktyczni;
3) pracownicy naukowi;
4) dyplomowani bibliotekarze oraz dyplomowani pracownicy dokumentacji i informacji naukowej.
Pracownicy naukowo–dydaktyczni i naukowi są zatrudniani na stanowiskach:
1) profesora zwyczajnego;
2) profesora nadzwyczajnego;
3) profesora wizytującego;
4) adiunkta;
5) asystenta.
Pracownicy dydaktyczni są zatrudniani na stanowiskach:
1) docenta - najwyższe stanowisko;
2) starszego wykładowcy;
3) wykładowcy;
4) lektora lub instruktora.
Zajmowanie stanowiska asystenta wymaga posiadanie tytułu zawodowego magistra lub równorzędnego. Pozostałe wymagają posiadania stopni naukowych: doktora i doktora habilitowanego, a najwyższe tytułu naukowego - profesora.
Pracownik naukowy lub naukowo-dydaktyczny posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego lub tytuł naukowy profesora nazywany jest samodzielnym pracownikiem nauki.
Ważne stanowiska administracyjne to: kanclerz - kieruje administracją i gospodarką uczelni w zakresie określonym przez statut oraz kwestor - pełni funkcję głównego księgowego uczelni i jest zastępcą kanclerza.
Najważniejsza funkcja w uczelni to rektor, na wydziale - dziekan, w instytucie - dyrektor, a w katedrze - kierownik.

EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE

Jednostką miary czasu nauki jest rok akademicki, który obejmuje:
•okres zajęć wynikających z planu studiów, podzielony zazwyczaj na dwa okresy organizacyjne zwane semestrami: semestr zimowy i semestr letni;
•praktyki programowe i zajęcia terenowe;
•dwie sesje egzaminacyjne:
zimowa, po zakończeniu zajęć semestru zimowego;
letnia, po zakończeniu zajęć semestru letniego;
•wakacje wiosenne, zimowe i letnie;
•przerwę miedzy semestrem zimowym i letnim.
Po zakończeniu obu sesji wyznacza się okres na zdawanie egzaminów poprawkowych w postaci sesji poprawkowej.
Najważniejsze dokumenty normatywne uczelni to:
- " Program studiów" - określa listę przedmiotów wraz z formą i wymiarem godzin zajęć dydaktycznych,
- " Plan studiów" - określa szczegółową organizację toku studiów na danym kierunku i poziomie kształcenia
- " Regulamin studiów" - określa organizację i tok studiów oraz związane z nimi prawa i obowiązki studenta.
Podstawowe rodzaje zajęć dydaktycznych to: wykłady - organizowane dla większej liczby słuchaczy (najczęściej dla całego roku) w formie monologu wykładowcy oraz ćwiczenia na których uczy się praktycznego zrozumienia materiału.
Inne formy zajęć to:
- Konwersatoria – będące połączeniem wykładów i ćwiczeń audytoryjnych, na których prowadzona jest wymiana informacji pomiędzy prowadzącym i studentami na zadany temat w formie swobodnej rozmowy.
- Ćwiczenia projektowe – polegające na opracowaniu pod kierunkiem prowadzącego zajęcia zasadniczych części projektów przewidzianych programem przedmiotu w celu nabycia odpowiednich umiejętności.
- Zajęcia seminaryjne – rozwijające treści wykładów przy czynnym udziale studentów, odbywają się na ostatnich latach studiów.
- Dyskusja panelowa - dyskusja, której cechą charakterystyczną jest istnienie dwóch gremiów: dyskutującego (eksperci - panel) i słuchającego (audytorium - uczący się).
- Warsztaty – umożliwiają studentom zdobycie już na studiach praktycznych umiejętności wykonywania konkretnych zadań zawodowych – praktyczna nauka zawodu.
- Gry kierownicze (gry decyzyjne) – to wszelkiego rodzaju gry dotyczące planowania
i kierowania dowolnego typu organizacjami czy przedsięwzięciami. Pomagają one opanować uczestnikom trudną sztukę podejmowania decyzji zarządczych w warunkach strukturalnej niepewności i konieczności realizacji wielu, często sprzecznych ze sobą celów, np. współpraca z otoczeniem przedsiębiorstwa, finanse, kadry, itd. Bardzo często gry kierownicze prowadzone są w oparciu o dane symulowane komputerowo.
- Sympozja – zajęcia, w czasie których wygłaszane są referaty i prowadzone dyskusje na temat wybranych zagadnień.
Najważniejsze sprawdziany dydaktyczne to: egzamin - sprawdzenie wiedzy z "ważniejszych" przedmiotów, realizowane podczas sesji, może odbywać się w formie pisemnej albo ustnej - rzadko stosowanej, i zaliczenie - sprawdzenie wiedzy z "mniej ważnych" przedmiotów, realizowane z reguły na ostatnich zajęciach, może odbywać się w formie pisemnej, np. w postaci testu albo ustnej, przeprowadza je wykładający dany przedmiot.

FFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFF – nie zrobiłem w trybie sprawdzenia

Efektywne gospodarowanie czasem polega na dopasowaniu celów do własnej hierarchii wartości oraz przekonań. Efektywne wykorzystanie czasu oznacza, że dokładnie wiemy, co mamy robić lub gdzie zamierzamy dotrzeć. Właściwa organizacja własnego czasu zapewnia efektywne jego wykorzystanie.
Podstawą organizacji własnego czasu jest dokonanie remanentu czasu, czyli określenie procentu czasu poświęcanego na realizację czynności i obowiązków uznanych za podstawowe oraz zidentyfikowanie, na co poświęcamy pozostały czas. Remanent czasu pozwoli nam na zidentyfikowanie pożeraczy czasu: likwidacja zaległości, niespodziewane telefony, niezapowiedziani goście, itp.
Stawiane sobie cele i harmonogram ich realizacji najlepiej jest przedstawić w formie pisanej. Wyznaczane cele można podzielić ze względu na czas, w którym mają być osiągnięte:
•cele dalekosiężne – osiągnięcie ich może trwać rok lub dłużej, nawet większość życia, np. zaliczenie kolejnego roku studiów;
•cele średnioterminowe – ich realizacja będzie krótsza niż rok, np. zdanie wszystkich egzaminów w najbliższej sesji;
•cele bieżące – ich osiągnięcie może nastąpić w najbliższych dniach, np. zaliczenie kolokwium z rachunku prawdopodobieństwa zaplanowanego na najbliższą środę.
Harmonogram osiągnięcia celów określa się w sporządzanych planach:
•plan strategiczny – uzależniony jest od stawianych sobie celów, wynikających z tego, co jest ważne dla ciebie. Planowanie strategiczne opiera się na globalnym spojrzeniu na własne funkcjonowanie. Pierwszy krok to ocena obecnej sytuacji (czym dysponuję, co umiem?), drugi to prognoza i sprecyzowanie celów do osiągnięcia. Dla każdego celu lub zamierzenia powinno być opracowane postępowanie dla jego osiągnięcia.
•plany realizacji projektów – np. plan pisania pracy dyplomowej czy uzyskania certyfikatu z j. angielskiego.
•plany tygodniowe – najbardziej efektywny sposób planowania dla studentów.
•plany dzienne – tworzone na podstawie planu tygodniowego.
Przy planowaniu zadań należy pamiętać o:
•Zasadzie Pareto – 20 % nakładu naszego czasu przynosi aż 80 % efektów, 80% nakładu czasu daje tylko 20% efektów. Stąd należy skupiać się na działaniach, które przynoszą największe efekty.
•Prawie Parkinsona – praca wypełnia cały czas przeznaczony na jej wykonanie, im mniej czasu przeznaczymy na kolejne zadania, tym szybciej będziemy musieli je wykonać, czego skutkiem jest zwiększona efektywność.
•Zasadzie Eisenhowera – priorytety realizacji poszczególnych zadań ustala się według kryterium pilności i ważności. Wyróżnia się 4 klasy zadań:
1.zadania ważne i pilne – należy się do nich zabrać natychmiast, np. napisać referat na jutro, oddać sprawozdanie z ostatnich ćwiczeń, odpowiedzieć na znalezione w gazecie ogłoszenie o pracę;
2.zadania ważne, ale niezbyt pilne – mogą na razie poczekać, należy je jednak zaplanować, tzn. ustalić termin ich wykonania, np. wykonać zlecone badania lekarskie, uczyć się regularnie języka hiszpańskiego;
3.zadania niezbyt ważne, lecz pilne – powinny być realizowane na końcu, np. odpowiedzi na mniej ważne e-maile;
4.zadania niezbyt ważne i niezbyt pilne – nie warto zaprzątać sobie nimi głowy, można je „wyrzucić do kosza” lub odłożyć na półkę, np. czytanie niektórych gazet lub regularne oglądanie niektórych programów TV.
Należy skoncentrować się na zadaniach ważnych i pilnych, wy, pomijać niezbyt ważne i niezbyt pilne, a pozostałymi zajmować się w miarę możliwości.
Prawo Liebermana - aby oszacować czas potrzebny na wykonanie jakiegoś zadania należy przewidywany czas pomnożyć przez dwa i przyjąć jednostkę o rząd wyższą. Praktyka zwraca uwagę na niedoszacowywanie czasu potrzebnego na wykonanie zadań;.
Zasady warunkujące efektywne funkcjonowanie są następujące:
1. Planuj swoje działania – opisano to szczegółowo we wcześniejszych rozważaniach.
2. Załatwiaj sprawy od razu, np. segregowanie spraw na rodzaje: „do załatwienia teraz” i „do załatwienia później” nie ma sensu – bezcelowe jest kilkakrotne czytanie wszystkiego, co jest na biurku przed przystąpieniem do działania – nic to nie daje!
3. Rozwiązuj problemy, póki są jeszcze małe – bardzo ważne jest rozpoznawanie wszelkich sygnałów informujących o tym, że coś jest nie tak, a będzie jeszcze gorzej, jeżeli nie podejmie się odpowiedniego działania. Załatwianie spraw od ręki powoduje rozwiązywanie drobnych problemów, zanim przekształcą się w poważne kryzysy.
4. Ogranicz odrywanie siebie od realizowanych zadań – terminowe wykonywanie zadań eliminuje wyjaśnianie, czemu czegoś nie zrobiłeś – a takie wyjaśnianie właśnie powoduje przerwy w pracy.
5. Deleguj zadania, których nie musisz sam wykonywać – nie jesteś niezastąpiony, jeżeli wykonujesz projekt zespołowy, to pozwól samodzielnie wykonać jego część swojemu partnerowi.
6. Nie dopuszczaj do powstawania zaległości – zaległości zwiększają nawał pracy, tak więc pozbywając się ich, redukujesz swoje obciążenie w większym stopniu, niż się tego spodziewasz.
7. Selekcjonuj informacje – dopuszczaj do siebie tylko potrzebne informacje, a zapamiętuj z nich tylko te, które tego wymagają.
8. Działaj z myślą o przyszłości - i licz się z konsekwencjami swoich czynów. Planuj działania w oparciu o ocenę teraźniejszości i prognozę skutków.