VII. Завяшчанне Альбуса Дамблдора 3 страница

- Можа, спрабуе пазбавіцца ад Вракспуртаў, - выказаў здагадку Гары, які пазнаў сімптомы.

Крум, падобна, ніяк не мог зразумець, гаворыць Гары сур’ёзна або падманвае яго. Ён выняў палачку з-пад мантыі і пагрозліва стукнуў ёй па нагах, з кончыка выляцела некалькі іскр.

- Грыгаровіч! - гучна сказаў Гары, Крум зірнуў на яго, але Гары быў занадта ўзбуджаны, каб кантраляваць сябе. Пры выглядзе палачкі Гары ўспомніў Алівандэра і то, як ён уважліва вывучаў палачку Крума перад Турнірам Трох Чараўнікоў.

- А што з ім? - падазрона спытаў Віктар.

- Ён майстар чароўных палачак.

- Я ведаю, - сказаў Крум.

- Ён зрабіў тваю палачку, таму я падумаў… Квідытч…

- Як ты пазнаў што Грыгаровіч зрабіў маю палачку? - яшчэ вялікім падазронам спытаў Крум.

- Я… Я падаецца дзесьці аб гэтым чытаў, - знайшоўся Гары. У часопісе па Квідытчу ў адным з тваіх інтэрв’ю з фанатамі. Ён брахаў як сабака, але Крум трохі супакоіўся.

- Не памятаю, каб я абмяркоўваў маю палачку з фанатамі…

- А… дзе зараз Грыгаровіч?

Крум выглядаў здзіўлена.

- Ён летась пайшоў на пенсію, я быў адным з апошніх, хто набыў палачку ў самога Грыгаровіча. Ён вырабляў самыя лепшыя палачкі ў свеце. Хоць, я ведаю, брытанцы ў асноўным карыстаюцца палачкамі Алівандэра.

Гары не адказаў, ён прыкінуўся, што назірае за танцорамі, гэтак жа як Крум. Але насамрэч яго думкі былі далёка ад святочных танцаў. Значыць, Вальдэморт адшукаў знакамітага майстра чароўных палачак. Гары не прыйшлося доўга разважаць у пошуках падствы, па якой цёмнаму Лорду спатрэбіўся Грыгаровіч. Гэта з-за таго, што Гары зрабіў у тую ноч, калі Вальдэморт пераследваў яго ў небе. Падуб і пяро Фенікса перамаглі палачку, якую Вальдэморт узяў у паплечніка. Адбылося нешта, чаго Алівандэр не ведаў і не чакаў. Можа быць, Грыгаровіч ведаў? Ці сапраўды ён лепшы майстар у мастацтве стварэння чароўных палачак і ведае нешта, што невядома Алівандэру? Магчыма, ён дасць адказ?

- Між іншым тая дзяўчына вельмі сімпатычная, - голас Крума вярнуў Гары да рэальнасці. Крум паказваў на Джыні, якая толькі што далучылася ў танцы да Луны. - Яна таксама твая сваячка?

- Так, - сказаў Гары адчуваючы раптоўнае раздражненне, - яна ўжо сустракаецца с з кімсьці. Ён бамбіза і жудасна раўнівы тып, у цябе не з’явіцца жадання з ім пасварыцца.

Крум чмыхнуў.

- У чым сэнс, - сказаў ён, спусташаючы кубак і паднімаючыся на ногі, - быць міжнароднай зоркай Квідытча, калі ўсе сімпатычныя маладзіцы ўжо з кімсьці сустракаюцца?

Ён пайшоў, пакінуўшы Гары, той схапіў з падноса ў які праходзіць паблізу афіцыянта бутэрброд і накіраваўся да танцпляца. Ён жадаў знайсці Рона і распавесці яму аб Грыгаровічу, але Рон танчыў з Герміёнай у самой сярэдзіне пляцоўкі. Гары прыхінуўся да залатога слупа і пільна сачыў за Джыні, яна танчыла з сябрам Фрэда і Джорджа, Лі Джорданам. Ён глядзеў на яе і намагаўся не сумаваць, бо даў Рону абяцанне.

Раней Гары ніколі не быў на вяселлі, таму не мог з упэўненасцю сказаць, чым свята чараўнікоў адрозніваецца ад звычайнага. Канешне, ён быў цалкам упэўнены, што вечарынка маглаў не ўключала вясельны торт з двума маленькімі фігуркамі феніксаў на яго вяршку. Феніксы ўзляцелі і кружыліся непадалёк, пакуль торт рэзалі. Бутэлькі з шампанскім лёталі без усякай бачнай апоры прама сярод людзей. Вечарэла, начныя матылькі сталі мітусіцца пад падстрэшкам, асветленым лятаючымі залатымі ліхтарыкамі, вечарынка ўсё яшчэ была ў самым разгары.

Фрэд і Джордж даўно сыйшлі кудысьці ў цёмныя куткі саду ў кампаніі пары кузін Флёр. Чарлі, Хагрыд і скнарлівы чараўнік у пурпурным капялюшы, спявалі "Герай Ода" у куту. Гары блукаў у натоўпе, каб пазбегнуць цалкам непатрэбнай сустрэчы з п’яным дзядзечкай Рона, які быў не зусім упэўнены ў тым, што Гары з’яўляецца яго сынам.

Гары зазначыў пажылога чараўніка які сядзіць за столікам у адзіноце. Воблака белых пухнатых валасоў, якія нагадвалі дзьмухавец, накрывала пабітая моллю феска. У яго абліччы было вызначана нешта знаёмае. Пакутліва напружваючы памяць, Гары нечакана ўспомніў пажылога чараўніка. Гэта быў Эльфіяс Додж, удзельнік Ордэна Фенікса і аўтар некралога пра Дамблдора. Гары падышоў да яго.

- Магу я прысесці?

- Канешне, канешне, - у Доджа быў высокі хрыплы голас.

Гары нахіліўся бліжэй.

- Містэр Додж, я Гары Потэр.

Додж адчыніў рот.

- Мой дарагі хлопчык! Артур сказаў мне, што ты тут, але ў іншым абліччы… мне так прыемна! Такі гонар!

Узрадаваны і ўсхваляваны чараўнік наліў Гары кубак шампанскага.

- Я падумваў напісаць табе, - прашаптаў Додж, - пасля таго як Дамблдор… такое гора для цябе…

Вузкія вочкі Доджа нечакана напоўніліся слёзамі.

- Я бачыў некралог, які вы напісалі для Штодзённага Вяшчуна, - сказаў Гары, - я і не думаў, што вы так добра ведалі прафесара Дамблдора.

- Лепш, чым хто-небудзь, - Додж выцер вочы сурвэткай. - Я ведаў яго даўжэй за ўсіх, калі не лічыць Аберфорта, і чамусьці людзі як раз ніколі яго не лічаць.

- Дарэчы аб Штодзённым Вяшчуну… я не ведаю, ці чыталі вы містэр Додж…?

- Эльфіяс, Гары, калі ласка, заві мяне Эльфіяс.

- Добра, Эльфіяс, я не ведаю, ці чыталі вы інтэрв’ю з Рытай Скітэр, інтэрв’ю аб яе кнізе аб Дамблдоры.

Твар Доджа залілося фарбай.

- Так, Гары, я чытаў. Гэтая жанчына або правільней сказаць - сцярвятнік, у свой час доўга даймала мяне дамаўленнямі даць ёй інтэрв’ю. Сорамна сказаць, адзін раз я нават нагрубіяніў ёй і назваў яе надакучлівай стронгай, што выклікала, як ты можа зазначыў, з’едлівы выбрык наконт майго псіхічнага стану.

- У гэтым інтэрв’ю, - працягнуў Гары, - Рыта Скітэр намякнула, што прафесар Дамблдор у маладосці практыкаваў цёмную магію.

- Лухта! - выклікнуў Додж. - Ніводнага праўдзівага слова! Хай ніхто і нішто не зацемніць тваю светлую памяць аб Альбусе Дамблдоры!

Гары зірнуў у цьмяны твар Доджа. Словы старога толькі знервавалі Гары. Няўжо ён і напраўду думае, што ён можа проста ўзяць і зачыніць на нешта вочы. Няўжо ён не разумее, як яму важна ўсё ведаць. Магчыма Эльфіяс здагадаўся аб пачуццях Гары, ён паспешліва працягнуў.

- Гары, Рыта Скітэр жудасная…

Яго перабіў старэча голас.

- Рыта Скітэр? Яна выдатны пісьменнік, я заўсёды чытаю яе артыкулы!

Гары і Додж паднялі вочы і ўбачылі цётачку Мюрыэль, якая стаяла насупраць іх століка. Пёры боўталіся ў яе валасах, а ў руцэ быў заціснуты кубак з шампанскім.

- Вам вядома? Яна напісала кнігу пра жыццё Даблдора!

- Вечар добры, Мюрыэль, - прывітаў яе Додж. - Так, мы як раз абмяркоўвалі…

- Гэй ты! А ну-ка саступі мне крэсла, мне сто сем гадоў!

Яшчэ адзін рудавалосы кузен Уізлі саскочыў са свайго месца, а Мюрыэль з дзіўнай, для толькі што ўзгаданага ўзросту сілай, перасунула крэсла і пасела паміж Доджам і Гары.

- Прывітанне, Бары, або як там цябе… - сказала яна Гары. - Так што ты там гаварыў пра Рыту Скітэр, Эльфіяс? Ты ведаеш, яна піша біяграфію Дамблдора? Я з нецярпеннем чакаю, калі смогу прачытаць гэтую кнігу. Трэба не забыць замовіць у Флорыш і Блотс!

Твар Доджа змрочыўся, але цётачка Мюрыэль у адно імгненне асушыла кубак з шампанскім і замовіла у афіцыянта новы кубак. Потым, зрабіўшы вялікі глыток, дадала:

- І не трэба на мяне так глядзець! Перш чым Альбус стаў такім важным і знакамітым, пра яго хадзіла шмат цікавых чутак.

- Дурныя плёткі! - сказаў Додж, становячыся падобным на радыску.

- Я ведала, што ты скажаш нешта падобнае, Эльфіяс, - квахтала цётачка Мюрыэль, - я заўважыла, як ты пазбягаў пісаць у некралогу Альбуса аб усіх цёмных момантах яго жыцця!

- Вельмі шкада, што ты так думаеш, - адказаў Додж. - Упэўніваю цябе, я пісаў ад сэрца.

- Ой, мы ўсё ведаем, што ты абагаўляў Дамблдора, я нават адважуся выказаць здагадку што ты па ранейшаму будзеш лічыць яго святым нават калі высвятліцца што ён зрабіў са сваёй сястрой-сквібам!

- Мюрыэль! - выклікнуў Додж.

Халадок які не меў аніякага дачынення да ледзянога шампанскага ў куфлях прабег у Гары ў грудзі.

- Што вы жадаеце гэтым сказаць? - спытаў ён Мюрыэль. - Хто сказаў, што яго сястра была сквібам? Я думаў, яна проста была хворая.

- Тады ты думаў няправільна, Бары! - усмяхнулася цётачка, задаволеная вынікам. - У любым выпадку, адкуль табе наогул што-небудзь ведаць пра гэтую гісторыю? Яна адбылася за шмат гадоў да таго, як ты нарадзіўся. І справа ў тым, што ніхто так і не дазнаўся, што адбылося насамрэч. Менавіта таму я з нецярпеннем чакаю моманту, калі змагу даведацца што скажа на гэты конт Скітэр! Дамблдор трымаў гэтую таямніцу ў сакрэце ўсё сваё жыццё!

- Няпраўда!- Узвіўся Додж. - Лухта!

- Ён ніколі не распавядаў мне пра сястру-сквіба, - сказаў Гары, не падумаўшы.

Бабулька трохі калыхалася на сваім крэсле, пакуль яе погляд спрабаваў сфакусавацца на Гары.

- З чаго б гэта Дамблдору абмяркоўваць з табой такія рэчы, хлопчык?

- Нагода, па якой Дамблдор ніколі не гаварыў аб Арыяне, - пачаў Эльфіяс глухім ад хвалявання голасам, - як мне падавалася, зразумелая для усіх. Ён вельмі цяжка перажыў яе смерць…

- Чаму ніхто і ніколі не бачыў яе, Эльфіяс? - гыркнула Мюрыэль. - Чаму большасць знаёмых Альбуса нават не здагадваліся аб яе існаванні, пакуль труну з яе целам не вынеслі з хаты? Дзе быў святоша Дамблдор, пакуль Арыяна згасала ў турэмнай камеры. Вядома, у Хогвартсе, яму было ўсё роўна, што адбывалася дома!

- Што азначае "у камеры"? - спытаў Гары.

На Доджа было шкада глядзець. Мюрыэль зноўку кракнула і адказала:

- Маці Дамблдора была жудаснай жанчынай, проста жудаснай, магланароджанай, хоць я чула, што яна настойвала на зваротным…

- Нічога такога яна не гаварыла! Кендра была добрай жанчынай, - адчайна прашаптаў Додж, але цётачка праігнаравала яго слова.

- …ганарлівая і вельмі ўладная, для яе нараджэнне дзяцяці-сквіба было невыноснай ганьбай…

- Арыяна не была сквібам! - хрыпла запярэчыў Додж.

- Калі так, то чаму ж яна тады не наведвала Хогсварц? - спытала цётачка і звярнулася да Гары.

- У нашы дні аб нараджэнні сквібаў таксама часта замоўчваюць, але дайсці да крайнасці, замкнуць бедную дзяўчынку ў доме і прыкінуцца што яна наогул не існуе…

- Ды не было такога! Гавару табе! - гучна сказаў Додж, але цётачка Мюрыэль зноўку не звярнула ўвагі на яго рэпліку і працягнула распавядаць Гары.

- Дзяцей-сквібаў звычайна адпраўляюць у школы маглаў, а потым яны звычайна так і жывуць у грамадстве маглаў. Усё ж такі гэта куды гуманней, чым спрабаваць знайсці для іх месца ў нашым свеце, тут яны заўсёды будуць людзьмі другога гатунку. Вядома, Кендра Дамблдор і падумаць не магла аб тым каб адправіць сваю дачку ў школу маглаў…

- Арыяна была хваравітым дзіцем! - у роспачы сказаў Додж. - Яе здароўе ніколі не дазваляла ёй…

- Выходзіць з дому? - хмыкнула Мурыель. - Да таго ж яна ніколі не з’яўлялася і ў лякарні Св. Мунга і не воднага разу да самой смерці не адзін лекар не разу не быў выкліканы да яе дахаты!

- Ну адкуль ты можаш ведаць…

- Каб ты ведаў, Эльфіяс, мой кузен Лансялот быў лекарам у лякарні Св. Мунго ў то час, і ён па сакрэце распавёў маёй сям’і, што Арыяна ніколі не была ў яго на прыёме. Лансялот знаходзіў гэта вельмі падазроным!

Додж быў гатовы расплакацца. Мюрыэль, была задаволеная вырабленым эфектам і зноўку паклікала афіцыянта. Гары ў гэты час ўзгадваў зноўку і зноўку як Дурслі у свой час замкнулі яго і доўга спрабавалі рабіць выгляд, што яго зусім не існуе, толькі таму што ён быў ведзьмаком, нібы гэта злачынства. Няўжо сястра Дамблдора падзяліла падобны лёс, толькі, наадварот, з-за няздольнасці да чараўніцтва? І Дамблдор сапраўды кінуў сваёй сястрычку, каб адправіцца ў Хогвартс і зрабіць бліскучую магічную кар’еру?

- Калі б Кендра не памерла раней за яе, - працягвала Мюрыэль, - я б вырашыла што гэта яна забіла Арыяну…

- Як ты можаш, Мюрыэль! - праенчыў Додж. - Маці - забойца ўласнай дачкі? Думай што кажаш!

- Калі яна змагла замкнуць сваю дачку на доўгія гады, чаму б і не, - паціснула плечамі Мюрыэль, - але, як я ўжо сказала, Кендра памерла раней Арыяны, так што версія адпадае… Вось толькі... ніхто ж так і не высвятліў чаму памерла Кендра...

- Вядома, Арыяна магла вырвацца з сваёй келлі і забіць маці, спрабуючы збегчы… Можаш спрачацца колькі табе заўгодна, Эльфіяс, але ж ты ж быў на пахаваннях Арыяны, не ці так?

- Так, быў, - у Доджа задрыжалі вусны, - нават не магу ўспомніць, калі яшчэ я бачыў усіх гэтак засмучанымі, Альбус быў літаральна забіты горам…

- Справа не толькі ў яго душэўным стане, хіба Аберфорт не зламаў Дамблдору нос прама падчас цырымоніі?

Калі раней Додж выглядаў засмучаным байкамі Мюрыэль, то зараз тыя прывялі яго ў жах. Яе слова ранілі яго прама ў сэрца. А цётачка, падобна, весялілася на ўсю моц, яна зрабіла вялікі глыток шампанскага, тоненькім струменьчыкам пабег па падбародку.

- Адкуль ты…? - прашаптаў Додж.

- У маё маці была сяброўкай Батыльда Багшот, - сказала цётачка. - Батыльда распавядала матуле, як усё было на пахаваннях, як раз калі я праходзіла паблізу дзвярэй. Сварка поплеч труны - вось як яна гэта назвала! Аберфорт крычаў на Альбуса, што гэта ён вінаваты ў смерці Арыяны, а затым стукнуў яго па твары. Батыльда заўважыла, што Альбус нават не спрабаваў абараніцца, што само па сабе дзіўна. Бо на дуэлі Альбус мог бы безвач развеяць Аберфорта ўшчэнт..

Цётачка зноўку пацягнулася за шампанскім. Успаміны аб старых скандалах узбадзёрылі яе настолькі, а Доджа наадварот засмуцілі. Гары ўжо не ведаў, што яму думаць і чыім словам верыць. Ён жадаў ведаць толькі праўду пра Дамблдора. А Додж усё мармытаў, паўтараючы, што Арыяна проста была цяжка хворая. З іншага боку, Гары цяжка мог уявіць сябе, на месцы Дамблдора.. Але несумнеўна, ва ўсёй гэтай гісторыі было нешта дзіўнае.

- Вось што я вам яшчэ скажу, - Мюрыэль пачала ікаць, асушваючы чарговы кубак. - Я думаю, Батыльда распавяла ўсё Рыце Скітэр. Усе гэтыя падказкі ў інтэрв’ю са Скітэр паказваюць на Батыльду крыніцай інфармацыі, бо яна была незвычайна блізкім чалавекам да сям’і Дамблдора. Яна была там падчас усіх гэтых трагічных падзей.

- Батыльда не стала б казаць праўду Скітэр, - ціха прашаптаў Додж.

- Батыльда Багшот, аўтар кнігі "Гісторыя магіі"? - здзівіўся Гары.

Гэтае імя было напісана на вокладцы аднаго з школьных падручнікаў Гары, аднак трэба прызнаць гэтая кніга была не з тых, што Гары штудзіраваў з адмысловай стараннасцю.

- Так, - Додж ухапіўся за пытанне Гары, - адзін з самых адораных магічных гісторыкаў нашага часу і даўні сябар Альбуса.

- Гавораць, апошні час яна зусім не ў сабе, - весяла ўставіла цётачка Мюрыэль.

- Калі так, то з боку Скітэр нізка карыстацца яе станам, - адказаў Додж, - да таго ж у гэтым выпадку няма ніякай упэўненасці, што яе словам можна верыць.

- Існуе безліч спосабаў вярнуць згубленыя ўспаміны, - працягнула Мюрыэль, - але нават калі Батыльда зусім звар’яцела, я ўпэўненая, у яе засталіся старыя фатаграфіі, можа, якія-небудзь лісты. Яна сябравала з сям’ёй Дамблдораў доўгія гады… Думаю ўжо гэта варта таго, каб наведацца ў Годрыкаву Лагчыну.

Гары, піўшы Вяршковае піва, папярхнуўся. Додж пастукаў яго па спіне, пакуль Гары адчуліўся, гледзячы на Мюрыэль мокрымі вачамі. Як толькі да яго вярнуўся дар прамовы, ён спытаў:

- Батыльда Багшот жыве ў Годрыкавай Лагчыне?

- Яна там ужо цэлую вечнасць. Сям’я Дамблдора пераехала туды пасля таго, як Персіваль быў зачынены. А Батыльда была іх суседкай.

- Сям’я Дамблдора жыла ў Годрыкавай Лагчыне?

- Так, Бары, я ж гэта толькі што сказала, - раздражнёна кінула цётачка.

Пасля гэтай гутаркі Гары адчуў пустэчы, за шэсць гадоў, што ён ведаў Дамблдора, той не разу нават не згадаў, што яны абодва жылі і страцілі блізкіх людзей у Годрыкавай Лагчыне, але чаму?

Можа быць, Лілі і Джэймс пахаваныя побач з маці і сястрой Дамблдора? Ці наведваў ён іх? Можа быць, прыходзячы на могілкі наведаць іх, Дамблдор праходзіў паблізу магіл бацькоў. І ён ніколі і нічога не распавядаў аб гэтым Гары. Нават не спрабаваў ўзгадаць. Але чаму гэта так важна? Гары не мог гэта растлумачыць нават самому сабе, але ён адчуваў, што схаваць ад яго, што з Дамблдорам яго злучала адно і тое ж месца і смерць блізкіх людзей, з боку Дамблдора каштуе вялікаму падману.

Пустым поглядам ён глядзеў наперад, ледзь прымячаючы, што адбываецца вакол. Ён нават не зазначыў што, што з натоўпу з’явілася Герміёна, датуль, пакуль яна не паставіла крэсла побач з ім.

- Я проста больш не магу танчыць, - цяжка дыхаючы, сказала яна. Потым зняла адну з туфлікаў і стала размінаць распухлую ступню.

- Рон пайшоў прынесці яшчэ піва. Гэта трохі дзіўна, але я бачыла, як Віктар з абурэннем сыйшоў пасля гутаркі з бацькам Луны, падаецца, яны пасварыліся…

Яна панізіла голас, уважліва гледзячы на Гары.

- Гары, з табою ўсё добра?

Гары не ведаў з чаго пачаць, але гэта было ўжо ўсё роўна. Таму што ў менавіта гэты момант, нешта вялізнае і срэбнае прадзерлася праз падстрэшак над танцпляцам. Зіхоцячы срэбным целам, вялізная рысь павольна і зграбна прызямлілася сярод танцораў. Усё павярнуліся да яе, некалькі пар так і застылі на месцах.

Затым Патронус павольна загаварыў гучным, глыбокім голасам Кінгслі Шеклболта.

- Міністэрства больш няма! Скрымджар мёртвы! Яны ідуць!

 

IX. Прытулак

 

Усё было нібы ў смузе. Гары і Герміёна падняліся на ногі і дасталі палачкі. Шматлікія толькі пачыналі разумець, што адбылося нешта дзіўнае; галовы ўсё яшчэ былі звернутыя туды, адкуль толькі што ўзнікла срэбная рысь. Маўчанне разпаўзлося ад месца, дзе з’явіўся Патронус. Затым хтосьці закрычаў.

Гары і Герміёна кінуліся ў панікуючы натоўп. Госці разбегаліся ў розных кірунках, шматлікія дызапарыявалі. Ахоўныя чары вакол Нары былі знішчаныя.

- Рон! - крычала Герміёна. - Рон, дзе ты?

Яны прабіраліся праз танцпляцоўку, Гары бачыў, як у натоўпе з’явіліся людзі ў мантыях і масках; затым ён убачыў Люпіна і Тонкс, яны абодва паднялі палачкі і закрычалі "Пратэга!", крык разнёсся паўсюль і адклікаўся рэхам...

- Рон! Рон! - клікала Герміёна, амаль плача, пакуль яны з Гары прабіраліся скрозь натоўп напалоханых госцяў. Гары схапіў яе за руку, каб яна не адстала, калі выбліск святла праляцеў над іх галовамі, гэта было альбо ахоўны загавор, ці нешта больш жудаснае, але ён не ведаў...

Затым з’явіўся Рон. Ён злавіў вольную руку Герміёны, і Гары адчуў, як Герміёна павярнулася; малюнак і гук выдаляліся, над імі навісла цемра; ён адчуваў толькі руку Герміёны, пакуль іх зацягваў вір прастору і часу, выносячы прэч ад Нары, прэч ад Пажыральнікаў Смерці, прэч, магчыма, ад самога Вальдэморта...

- Дзе мы? - сказаў голас Рона.

Гары адкрыў вочы. На секунду ён падумаў, што яны зусім не ўцяклі з вяселля: ён усё яшчэ быў акружаны людзьмі.

- Тотнэм Корт Роўд, - затыхаючыся, сказала Герміёна. - Ідзіце, проста ідзіце, нам трэба знайсці месца, дзе вы б змаглі перапрануцца.

Гары зрабіў, што яна папытала. Яны хутка ішлі, часам пераходзячы на бег, па шырокай цёмнай вуліцы сярод запозненых мінакоў, паміж зачыненымі крамамі, а над імі ззялі зоркі. Двухпавярховы аўтобус пранёсся побач, і група вясёлых пьянчуг паклікала іх, калі тыя прайшлі міма. Гары і Рон усе яшчэ былі апранутыя ў парадныя мантыі.

- Герміёна, нам няма ў што перапрануцца, - сказаў ёй Рон, калі маладая жанчына закацілася ад смеху, убачыўшы яго.

- Чаму я не ўзяў Плашч-Нябачнік? - сказаў Гары, дзівячыся ўласнай дурасці. - Увесь мінулы год я насіў яго з сабой і…

- Нічога страшнага, Плашч ў мяне, і рэчы для вас абодвух, - сказала Герміёна, - проста паспрабуйце пакуль паводзіць сябе натуральна… можна сюды…

Яна правяла іх далей па вуліцы ў хованку ў цёмнай алеі.

- Калі ты кажаш, што Плашч ў цябе і рэчы таксама… - сказаў Гары, хмурачыся пры выглядзе маленькай сумачкі, якую несла Герміёна і ў якой яна цяпер капалася.

- Так, яны тут, - сказала Герміёна і, да здзіўлення Гары і Рона, дастала джынсы, футболку, некалькі карычневых шкарпэтак і, нарэшце, серабрысты Плашч.

- Як, халера ясна?..

- Невызначаемы Пашыральны Заклён, - сказала Герміёна. - Цяжка, але я думаю, што ў мяне атрымалася. Увогуле, мне атрымалася змясціць тут усё, што нам можа спатрэбіцца. - Яна патрэсла на выгляд малюсенькую сумачку, і адтуль прычуўся гук некалькіх цяжкіх прадметаў, якія перакатываліся ўнутры. - Ой, чорт, гэта кнігі, - сказала яна, зазіраючы ўнутр, - а я пасартавала іх па тэмах… ну што ж… Гары, лепш табе ўзяць Плашч-Нябачнік. Рон, паспяшайся і перапраніся…

- Калі ты ўсё гэта зрабіла? - спытаў Гары, пакуль Рон здымаў з сябе мантыю.

- Я казала вам яшчэ ў Нары, што я сабрала ўсё неабходнае, ведаеце, на выпадак, калі нам трэба будзе абрацца хутка. Я збірала твой заплечнік сёння раніцай, Гары, пасля таго як ты перапрануўся і пакінуў яго… У мяне было прадчуванне…

- Ты проста дзівосная, - сказаў Рон, працягваючы ёй сваю згорнутую мантыю.

- Дзякуй, - сказала Герміёна, ледзь прыкметна ўсміхаючыся і засоўваючы мантыю Рона ў сумачку. - Калі ласка, Гары, надзень Плашч!

Гары накінуў на сябе Плашч-Нябачнік, знікаючы з вачэй. Толькі цяпер ён пачаў разумець, што адбылося.

- Астатнія… усе на вяселлі…

- Мы не можам зараз думаць пра гэта, - прашаптала Герміёна. - Яны пераследваюць цябе, Гары, і мы падвергнем шматлікіх яшчэ большай небяспецы, калі вернемся.

- Яна права, - сказаў Рон, які, здавалася, ведаў, пра што зараз збіраецца спрачацца Гары, нягледзячы на тое, што ён не бачыў яго твара. - Вялікая частка Ордэна была там, яны нагледзяць за ўсімі.

Гары кіўнуў, затым успомніў, што яны яго не бачылі, і сказаў "Так". Але ён думаў пра Джыні, і страх кіслатой абпальваў яго знутры.

- Добра, час нам рухацца далей, - сказала Герміёна.

Яны зноў вышлі на вуліцу, дзе спявала песні і хісталася з боку ў бок група мужчын на процілеглым ад іх боку дарогі.

- Прабач, што пытаю, але чаму Тотнэм Корт Роўд? - спытаў Рон у Герміёны.

- Паняцця не маю, гэта першае, што прыйшло мне ў галаву, але я ўпэўненая, што ў свеце маглаў значна бяспечней, тут яны чакаюць нас знайсці менш усяго.

- Сапраўды, - сказаў Рон, аглядаючыся, - але вы не адчуваеце сябе злёгку… неапранутымі?

- А куды нам ісці? - сказала Герміёна, прыгінаючыся, калі на іншым боку адзін з мужчын прысвіснуў. - У Дзіравым Катле мы наўрад ці забраніруем нумары, так? Плошча Грыма адпадае, бо туды можа прыйсці Снэйп … Лічу, нам трэба паспрабаваць пайсці да маіх бацькоў, хоць яны могуць правяраць і там… Калі ж яны замоўкнуць?

- Як справы, мілачка? - крыкнуў самы п’яны з стаялых наадварот. - Жадаеш выпіць? Кідай рудага і пайшлі з намі, прапусцім пару шкляначак!

- Давайце дзе-небудзь сядзем, - нервова сказала Герміёна, калі Рон ужо адкрыў рот, каб крыкнуць што-небудзь у адказ. - Вось, паглядзіце, можна сесці тут!

Гэта было маленькае бруднае кругласутачнае кафэ. Сталы былі пакрытыя тонкім пластом тлушча, але, прынамсі, тут было пуста. Гары прайшоў да століка першым, побач з ім сеў Рон, насупраць - Герміёна, не вельмі задаволеная тым, што ёй прыйшлося сесці спіной да выхаду. Яна паварочвалася так часта, што здавалася, быццам у яе былі сутаргі. Гары не падабалася сядзець на месцы, пакуль яны рухаліся, здавалася, што ў іх ёсць нейкая мэта. Пад Плашчом ён адчуваў, як апошнія астаткі Адваротнага Зелля пакідалі яго, яго рукі прымалі ранейшае аблічча. Ён дастаў акуляры з кішэні і зноў надзеў іх.

Праз пару хвілін Рон сказаў:

- Вы ведаеце, мы не так далёка ад Дзіравага Катла, нам толькі трэба дабрацца да Чарынг Крос…

- Рон, мы не можам! - перабіла яго Герміёна.

- Не каб застацца, а каб пазнаць, што адбываецца!

- Мы і так ведаем, што адбываецца! Вальдэморт захапіў Міністэрства, што нам яшчэ трэба ведаць?

- Добра, добра, я проста прапанаваў!

Запанавала цішыня. Афіцыянтка, якая жавала жуйку, падышла да іх, і Герміёна заказала два капучына. Паколькі Гары быў нябачным, было б дзіўным заказваць каву і на яго. Двое здаравенных рабочых увайшлі ў кафэ і селі за суседні столік. Герміёна перайшла на шэпт:

- Я прапаноўваю знайсці ціхае месца, каб апарыяваць і адправіцца за горад. Як толькі мы там акажамся, мы зможам звязацца з Ордэнам.

- А ты ўмееш рабіць Патронуса, яки размаўляе? - спытаў Рон.

- Я трэніравалася, думаю, што змагу, - сказала Герміёна.

- Ну, можна, пакуль гэта не пагражае непрыемнасцямі, хоць іх маглі ўжо арыштаваць. Божа, якая гадкая кава, - дадаў Рон, адпіўшы з кружкі дымлівую вадкасць шараватага адцення. Афіцыянтка пачула і зласліва паглядзела ў яго бок, падыходзячы да новых наведвальнікаў. Адзін з двух рабочых, велізарны светлавалосы мужчына, жэстам папытаў яе адысці. Яна з здзіўленнем паглядзела на яго.

- Хадзем, я не жадаю піць гэтыя памыі, - сказаў Рон. - Герміёна, у цябе ёсць маглаўскія грошы, каб адплаціцца?

- Так, я ўзяла ўсе свае зберажэнні, перш чым адправіцца ў Нару. Магу паспрачацца, дробязь на дні, - уздыхнула яна, залазячы ў сумачку.

Двое рабочых здзейснілі аднолькавы рух, які Гары тут жа скапіраваў, не разважаючы: усе трое выцягнулі палачкі. Рон, толькі праз некалькі секунд зразумеўшы, што адбываецца, перахіліўся праз стол, пхаючы Герміёну ўбок на лаўку. Сіла заклёнаў Пажыральнікаў прабіла дзіру ў сцяне ў тым месцы, дзе толькі што была галава Рона, а Гары, усё яшчэ нябачны, закрычаў: "Ступефай!"

Чырвоны выбліск патрапіў здароваму светлавалосаму Пажыральніку прама ў твар, ён без прытомнасці паваліўся на бок. Яго спадарожнік не мог зразумець, хто вымавіў заклён і зноў пальнуў па Рону. Блішчалыя чорныя вяроўкі выляцелі з яго палачкі і апавілі Рона з ног да галавы. Афіцыянтка закрычала і пабегла да выхаду. Гары паслаў яшчэ адзін Ашаламляльны Заклён у Пажыральніка з крывым тварам, які звязаў Рона, але прамахнуўся. Заклён адскочыў ад акна і патрапіў ў афіцыянтку, якая звалілася на падлогу перад дзвярамі.

- Экспульса! - закрычаў Пажыральнік, і стол, за якім стаяў Гары, падарваўся. Сілай выбуху яго прыбіла да сцяны, палачка выпала з рук, а Плашч зляцеў з яго.

- Петрыфікус Таталус! - аднекуль закрычала Герміёна, і Пажыральнік, падобны на статую, паваліўся на падлогу, пакрыты бітым парцалянам, астаткамі стала і кавы. Герміёна вылезла з-пад злаўкі, вытрасаючы з валасоў аскепкі шкляной попельніцы, яе біла дрыготка.

- Д-дыфінда, - сказала яна, паказваючы палачкай на Рона, які зароў ад болю, калі яна параніла яго каленку, пакідаючы глыбокі парэз. - Прабач Рон, у мяне трасецца рука! Дыфінда!

Вяроўкі зваліліся. Рон падняўся на ногі, падтрасаючы зацёклымі рукамі, каб прывесці іх у норму. Гары падняў палачку і прабраўся праз руіны да ляжалага на лаўцы вялікага светлавалосага Пажыральніка Смерці.

- Я павінен быў пазнаць яго, ён быў там ў ноч смерці Дамблдора, - сказаў ён. Ён перавярнуў цёмнага Пажыральніка нагой, вочы мужчыны бегалі паміж Гары, Ронам і Герміёнай.

- Гэта Долахаў, - сказаў Рон. - Я бачыў яго на старых плакатах "Адшукваецца". Я думаю, што вялікі - гэта Торфін Роўл.

- Не важна, як іх клічуць! - трохі істэрычна сказала Герміёна. - Як яны нас знайшлі? Што нам рабіць?

Нейкім чынам яе паніка растлумачыла галаву Гары.

- Замкні дзверы, - сказаў ён ёй. - А ты, Рон, выключы святло.

Ён паглядзеў на паралізаванага Долахава, хутка збіраючыся з думкамі, пакуль пстрыкаў замок, а Рон пры дапамозе Дэлюмінатара пагрузіў кафэ ў змярканне. Гары чуў, як мужчыны, якія клікалі Герміёну на вуліцы, цяпер крычалі іншай дзяўчыне.

- Што нам цяпер з імі рабіць? - прашаптаў Рон у цемры, а затым стаў казаць зусім ціха. - Забіць іх? Яны б забілі нас. У іх быў выдатны шанец.

Герміёну страсянула, і яна адышла назад. Гары закруціў галавой.

- Нам трэба проста сцерці ў іх памяць, - сказаў Гары. - Лепш так, мы зб’ем іх са следа. Калі мы іх заб’ем, стане ясна, што мы тут былі.

- Ты ў нас галоўны, - сказаў Рон з палягчэннем.

- Але я ніколі не рабіў Заклён Памяці.

- І я, - сказала Герміёна, - але ў тэорыі ведаю.

Яна глыбока ўздыхнула і супакоілася, затым паказала палачкай на ілоб Долахава і сказала: "Аблівіатэ".

Імгненна вочы Долахава сталі затуманенымі і бессэнсоўнымі.

- Выдатна! - сказаў Гары, пляскаючы яе па спіне. - Займіся іншым і афіцыянткай, а мы з Ронам прыбярэмся.

- Прыбярэмся? - сказаў Рон, аглядаючы паўразбуранае кафэ. - Навошта?

- Табе не здаецца, што яны могуць нешта западозрыць, калі прачнуцца ў месцы, якое выглядае так, быццам яго падарвалі?

- А, так, сапраўды…

Рону прыйшлося прыкласці немалыя высілкі, каб выцягнуць палачку з кішэні.

- Нядзіўна, што я не магу яе дастаць, Герміёна, ты паклала мае старыя джынсы, а яны вузкія.

- Ой, ну прашу прабачэння, - прашыпела Герміёна, адцягваючы афіцыянтку ад акна. Гары чуў, як яна ціха прапанавала, куды б яшчэ Рон мог бы засунуць сваю палачку.

Як толькі кафэ было прыведзена ў ранейшы стан, яны пасадзілі Пажыральнікаў за той столік, дзе тыя сядзелі раней, тварам адно да аднаго.

- Але як яны знайшлі нас? - спытала Герміёна, гледзячы то на аднаго, то на іншага. - Як яны пазналі, што мы тут?

Яна павярнулася да Гары.

- Ты… ты думаеш, на табе ўсё яшчэ ёсць След?

- Не павінна быць, - сказаў Рон. - След знікае ў семнаццаць, гэта закон, ім нельга пазначыць дарослага.

- Гэта тое, што ведаеш ты, - сказала Герміёна. - А калі Пажыральнікі знайшлі спосаб, як накладваць След і на сямнаццацігадовых?

- Але Гары ўжо суткі не знаходзіўся побач з Пажыральнікамі. Хто б наклаў на яго След?