I. Узвышэнне Цёмнага Лорда 4 страница

- Пажыральнікі Смерці? – рэзка перапытаў Тэд. – Што значыць Пажыральнікі Смерці? Я думаў, яны не ведаюць, што вы будзеце перапраўляцца сёння, я думаў…

- Яны ведалі, - запярэчыў Гары.

Тэд Тонкс паглядзеў на столь, быццам спадзяючыся разглядзець неба.

- Мы ведаем, што нашы ахоўныя чары трымаюцца, ці не так? Яны не могуць да нас дабрацца ў межах ста ярдаў з любога боку.

Зараз Гары зразумеў, чаму Вальдэморт знік; гэта адбылося ў тым месцы, дзе матацыкл перасёк адзін з магічных бар’ераў Ордэна. Гары спадзяваўся, што яны будуць дзейнічаць і далей: ён уявіў Вальдэморта, у ста ярдах вышэй іх, які шукае спосаб пракрасціся праз тое, што Гары прадставіў сабе як вялікую празрыстую бурбалку.

Гары спусціў ногі з канапы; ён павінен быў убачыць Хагрыда ўласнымі вачамі перш, чым ён паверыць, што той жывы. Гары толькі паспеў падняцца, калі дзверы прыадчыніліся і Хагрыд праслізнуў праз яе, яго твар быў пакрыт брудам і крывёй, ён трохі кандыбаў, але, безумоўна, ён быў жывы.

- Гары! Перакуліўшы два далікатных століка і азіяцкі ландыш, Хагрыд перамахнуў адлегласць паміж імі ў два кроку і заключыў Гары ў абдымкі, якія амаль зламалі яго нядаўна адноўленыя рэбры.

- Вось гэта да, Гары, як ты гэта… як ты выбраўся? Я думаў мы зніклі.

- Э, я таксама. Я не магу паверыць…

Гары вырваўся. Ён заўважыў жанчыну, якая ўвайшла ў пакой за Хагрыдам.

- Ты! – крыкнуў ён і саўгануў руку ў кішэнь, але яна была пуста.

- Твая палачка тут, сынок, - сказаў Тэд, укладваючы яе ў руку Гары. – Яна ляжала побач з табой, а я яе падняў. І гэтая жанчына, якую ты жадаў зачараваць – мая жонка.

- О… Я… Прабачце.

Па рухах Місіс Тонкс, яе падабенства з сястрой Белатрысай станавілася ўсё меней прыкметнай: яе валасы былі светла-карычневага колеру і яе вочы былі буйней і дабрэй. Аднак яна выглядала трохі ганарыстай пасля рэплікі Гары.

- Што з нашай дачкой? – спытала яна. – Хагрыд і ты патрапілі ў пастку; дзе Німфадора?

Яна і Тэд абмяняліся поглядамі. Сумесь асцярогі і віны захапіла Гары пры выглядзе іх твараў; калі хто-небудзь з астатніх загінуў, гэта была б яго віна, толькі яго. Ён жа пагадзіўся на план, сам даў ім свае валасы…

- Партал, - сказаў ён раптам успомніўшы. – Мы павінны вярнуцца да Нары і пазнаць… тады мы зможам паслаць вам вестку, або… або Тонкс зможа… яна…

- З Німфадорай усё будзе ў парадку, Андрамеда. – сказаў Тэд. – Яна ведае сваю справу, яна не першы дзень працуе Аўрорам. Партал тут, - дадаў ён, звяртаючыся да Гары. – Вы знікнеце праз тры хвіліны, калі дакранецеся да яго.

- Так, вядома, - адказаў Гары. Ён схапіў свой заплечнік і закінуў яго на плечы. – Я …

Ён паглядзеў на Місіс Тонкс, жадаючы папрасіць прабачэння за стан трывогі, у якім ён яе пакідае і за тое, што ён адчувае сябе ў гэтым вінаватым, але яму на розум не прыйшло слоў, якія б не здаліся пустымі і няшчырымі.

- Я перадам Тонкс… Німфадоры… каб яна паслала вестку, калі яна… Дзякуй за дапамогу, дзякуй за ўсё. Я…

Ён быў рады выйсці з пакоя і рушыць услед за Тэдам Тонксам па кароткім пярэднім пакоі ў спальню. Хагрыд прайшоў за імі, нізка нахіляючыся, каб не стукнуцца галавой аб дзвярной праем.

- Вось, сынок. Гэта Партал. – Містэр Тонкс паказваў на маленькі, упрыгожаны срэбрам грабянец, які ляжаў на трумо.

- Дзякуй, - сказаў Гары, дакрануўшыся пальцам да грабянца, гатовы да знікнення.

- Пачакайце-ка, - выклікнуў Хагрыд, аглядаючыся па баках. – Гары, дзе Хэдвіг?

- Яна… яна загінула, - сказаў Гары.

Жах рэальнасці распаўсюдзіўся па яго целу: ён адчуваў сябе вінаватым, слёзы напоўнілі яго вочы. Сава была яго таварышам, яго велізарнай сувяззю з чарадзейным мірам кожны раз, калі ён быў змушаны вярнуцца да Дурслі.

Хагрыд працягнуў гіганцкую руку і пагладзіў яго па плячу.

- Не бяры да галавы, - рэзка сказаў ён. – Не бяры ў галаву. Яна пражыла вельмі доўгае жыццё…

- Хагрыд, - перасцерагальна сказаў Тэд Тонкс, паколькі грабянец пылаў ярка-сінім колерам, і Хагрыд паспеў дакрануцца да яго як раз сваечасова.

Нешта рэзка тузанула за пупок. Як калі б нябачная сіла схапіла і панесла наперад, Гары выносіў у нябыт яго палец, быццам прылеплены да Партала. Ён і Хагрыд імчаліся ўдалячынь ад хаты містэра Тонкса. Секундай пазней ногі Гары стукнуліся аб цвёрдую зямлю, і адчуў, што яго рукі і калены апынуліся ў двары Нары. Ён пачуў крыкі. Адкінуўшы ў бок ужо не пылаўшы грабянец, Гары падняўся, трохі хістаючыся, і ўбачыў Місіс Уізлі і Джыні, якія выходзілі праз чорны ход, і Хагрыда, які таксама зваліўся на зямлю і цяпер спрабаваў устаць на ногі.

- Гары? Ты- сапраўдны Гары? Што здарылася? Дзе – астатнія? – крычала Місіс Уізілі.

- Што вы маеце на ўвазе? Няўжо яшчэ ніхто не вярнуўся? – спытаў Гары.

Адказ быў ясны па збляднеламу твару Місіс Уізлі.

- Пажыральнікі Смерці чакалі нас, - распавёў ёй Гары. – Мы былі акружаныя у імгненне, мы ратаваліся… яны ведалі, што гэта павінна было здарыцца сёння ўвечары… Я не ведаю, што здарылася з астатнімі, чацвёра, пераследвалі нас, нам нічога не заставалася, акрамя як збегчы, і затым Вальдэморт дагнаў нас…

Ён учуў ноткі апраўдання ў сваім голасе, просьбу зразумець, чаму ён не ведаў аб тым, што здарылася з яе сынамі, але…

- Як добра, што з вамі ўсё ў парадку, - сказала яна, абдымаючы Гары, але ён не адчуваў, што гэта заслужыў

- У цябе няма брэндзі, Молі? – спытаў Хагрыд. – Для медыцынскіх мэт?

Яна, магчыма, магла начараваць брэндзі, але паколькі Місіс Уізлі паспяшалася назад да хаты, Гары зразумеў, што яна жадала схаваць свой твар. Ён звярнуўся да Джыні, і яна адказала на яго нямое пытанне адразу жа.

- Рон і Тонкс, як лічылася, павінны былі вярнуцца першымі, але яны не паспелі да Партала, ён вярнуўся без іх, - сказала яна, паказваючы на іржавую банку алею, якая ляжала на зямлі паблізу. – Гэта, - яна паказала на стары красовак, - павінны былі быць тата і Фрэд, яны па задумцы былі другімі. Ты і Хагрыд былі трэцімі, і, - яна праверыла свій гадзіннік, - калі ў іх атрымаецца, Джордж і Люпін павінны вярнуцца прыблізна праз хвіліну.

Місіс Уізлі вярнулася з бутэлькай брэндзі, якую яна ўручыла Хагрыду. Той адкаркаваў яе і выпіў залпам.

- Мама! – закрычала Джыні, паказваючы на месца ў некалькіх футах ад іх.

Сіняе святло з’явілася ў цемры. Яно станавілася буйней і ярчэй, і Люпін з Джорджам з’явіліся, круцячыся і падаючы. Гары неадкладна зразумеў, што нешта не так: Люпін прытлімліваў Джорджа, які быў без прытомнасці і яго твар быў запар пакрыт крывёй.

Гары пабег наперад і схапіў Джорджа за ногі. Разам, ён і Люпін занеслі Джорджа ў хату праз кухню ў гасцінуюю і паклалі на канапу. Калі ўключаная лямпа асвятліла галаву Джорджа, Джыні пачала затыхацца, а ў Гары скруціла страўнік: адно вуха Джорджа было адарванае. Гэты бок яго галавы і шыі быў заліты вільготнай, агідна пунсовай крывёй.

Ледзь Міс Уізлі схілілася над сынам, Люпін схапіў Гары рукой і не занадта мякка адцягнуў яго назад у кухню, дзе Хагрыд усё яшчэ спрабаваў прайсці праз чорны ход.

- Ой! – выклікнуў Хагрыд з абуранасцю. – Адпусці яго! Адпусці Гары!

Люпін не звярнуў на яго ўвагі.

- Якая істота сядзела ў куце, калі Гары Потэр упершыню пабываў у маім кабінеце ў Хогвартсе? – спытаў ён, трасучы Гары. – Адказвай мне!

- А… грындылоў, па-мойму?

Люпін адпусціў Гары і сеў насупраць кухоннага буфета.

- Што тут адбываецца? Зароў Хагрыд.

- Прабач, Гары, але я павінен быў праверыць, - каротка адказаў Люпін. – Мы былі адданыя. Вальдэморт ведаў, што цябе будуць перавозіць сёння ўвечары і адзіныя людзі, якія маглі распавесці яму, былі непасрэдна залучаныя ў план.Ты магчыма, мог быць самазванцам.

- Чаму ж ты не праверыў мяне? – затыхнуўся Хагрыд, па-ранейшаму змагаўшыся з дзвярным праёмам сорнага ўваходу.

- Ты напалову волат, - адказаў Люпін, зірнуўшы на Хагрыда. – Адваротнае Зелле відазмяняе толькі людзей.

- Ніхто з Ордэна не сказаў бы Вальдэморту, што мы будзем пераязджаць сёння, - выклікнуў Гары.

Гэтая думка жахала яго, ён не мог у гэта паверыць. – Вальдэморт пачаў пераследваць мяне толькі ў канцы, ён спачатку не ведаў, зто з усіх сапраўдны я. Калі б яму данеслі наш план, ён бы ведаў, што я з Хагрыдам.

- Вальдэморт пераследваў цябе? – хутка спытаў Люпін. – Што адбылося? Як вы выратаваліся?

Гары каротка распавёў аб тым, як Пажыральнікі Смерці, якія пераследвалі іх, здавалася, пазналі ў ім праўдзівага Гары, як яны спынілі пераслед, як яны, мусіць, выклікалі Вальдэморта, які з’явіўся непасрэдна перад тым, як Гары з Хагрыдам апынуліся ў бацькоў Тонкс.

- Яны пазналі цябе? Але як? Што ты зрабіў?

- Я… - Гары паспрабаваў успомніць, яале ўсё вандраванне здавалася цяпер змешваннем панікі і замяшання. – Я бачыў Стэна Шанпайка… ён быў кандуктарам на Начным Рыцару, вы ведаеце? І я паспрабаваў абяззбоіць яго замест таго, каб… ну, ён жа не разумеў што робіць, так? На яго, мабыць, дзейнічаў Імперыус!

Люпін выглядаў ашаломленым.

- Гары, час для заклёнаў раззбраення мінуў! Гэтыя людзі спрабавалі схапіць і забіць цябе! І нават Стэн, калі ты сам не зможаш забіць!

- Мы былі высока над зямлёй! Стэн не валодаў сабой, і калі б я ўсяго толькі аглушыў яго, ён бы зваліўся і памёр – гэтак жа, як калі б я ўжыў Аваду Кэдаўру! Экспеліярмус выратаваў мяне два года таму ад Вальдэморта! – абуральна дадаў Гары. Люпін цяпер нагадваў яму студэнта з Хафлпафа, Захару Сміта, які здзекваўся над Гары, калі пазнаў, што Гары збіраецца навучаць Армію Дамблдора заклёнам раззбраення.

- Верна, Гары, - адказаў Люпін ледзь стрымоўваючыся. – І велізарная колькасць Пажыральнікаў Смерці бачылі гэта. Прабач, але гэта не ў нашу карысць падзейнічала на іх: яны ведаюць цябе. Паўтарыць падобнае сёння вечарам перад Пажыральнікамі Смерці, якія бачылі ці чулі аб першым выпадку, было б падобна самагубству!

- Гэта значыць, ты лічыш, што я павінен быў забіць Стэна Шанпайка? – злосна спытаў Гары.

- Вядома, не,- запярэчыў Люпін, - але Пажыральнікі Серці, адкрыта кажучы большасць з іх, будуць чакаць ад цябе зваротнай рэакцыі! Экспеліярмус, - карысны заклён, Гары, але Пажыральнікі Смерці, пэўна думаюць, што гэта твой каронны ход, і я не дазволю табе даказаць ім, што яны правы!

Люпін прымусіў Гары адчуць сябе дурным, хоць у ім яшчэ засталася крыха абурэння.

- Я не жадаю перамагаць, забіваючы людзей на маім шляху толькі таму, што яны там апынуліся, - сказаў Гары. – Так паступае Вальдэморт.

Увага Люпіна была згублена. Нарэшце, паспяхова праціснуўшыся ў дзверы, Хагрыд прысеў на крэсла, але яно зламалася пад ім. Не звяртаючы ўвагі на збянтэжальныя вокханні і выбачэнні, Гары зноў звярнуўся да Люпіну.

- З Джорджам усё будзе ў парадку?

Уся злосць Люпіна на Гары, здавалася, патанула ў гэтым пытанні.

- Я спадзяюся, хоць няма нівднага шанцу аднавіць яго вуха…

Раптам раздаўся гук звонку. Люпін выбег праз чорны ход. Гары, пераскочыўшы праз ногі Хагрыда, таксама паспяшаўся ў двор.

Дзве фігуры матэрыялізаваліся ў двары, і наколькі Гары іх апазнаў, гэта была Герміёна, якая ўжо вярнулася ў сваё нармалёвае аблічча, і Кінгслі, якія абодва сціскалі пагнутую вешалку. Герміёна кінулася да Гары і абняла яго, але Кінгслі не выявіў ніякай радасці пры сустрэчы. Праз плячо Герміёны Гары ўбачыў, што той падняў сваю палачку і прыставіў яе да грудзей Люпіна.

- Апошнія словы, якія сказаў нам двоім Альбус Дамблдор?

- Гары – гэта наша лепшая надзея. Давярайце яму, - спакойна адказаў Люпін.

Кінгслі накараваў сваю палачку на Гары, але Люпін выклікнуў:

Гэта ён. Я праверыў!

- Добра, добра, - вымавіў Кінгслі, прыбіраючы палачку зваротна ў кішэнь плашча. – Але хтосьці здрадзіў нас! Яны ведалі, яны ведалі, што гэта здарыцца сёння!

- Падобна на то, - адказаў Люпін, - але, відавочна, яны не здагадваліся, што будзе сямёра Гары.

- Малое суцяшэнне! – прагыркаў Кінгслі.

- Хто яшчэ вярнуўся?

- Толькі Гары, Хагрыд, Джордж і я.

Герміёна прыдушыла стогн, прычыніўшы рот рукой

- Што з вамі адбылося? – спытаў Люпін у Кінгслі.

- Нас пераследвалі пяцёра, параненыя двое, магчыма, адзін забіты, - адказваў Кінгслі, - і мы бачылі Самі-Ведаеце-Каго, ён далучыўся да пераследу на паўдарогі, але знік даволі хутка. Рэмус, ён можа…

- Лятаць, - працягнуў Гары. – Я таксама яго бачыў, ён накіроўваўся за намі з Хагрыдам.

- Дык вось чаму ён знік, ён гнаўся за вамі! – выклікнуў Кінгслі. –Я не мог зразумець, чаму ён схаваўся. Але што прымусіла яго змяніць цэль?

- Гары павёў сябе занадта ветліва са Стэнам Шанпайкам, - адказаў Люпін.

- Стэн? – паўтарыла Герміёна. – Але я думала, ён у Азкабане?

Кінгслі бязрадасна засмяяўся.

- Герміёна, там відавочна былі масавыя ўцёкі, пра якіх Міністэрства прымусілі маўчаць. Але што здарылася з вамі, Рэмус? Дзе Джордж?

- Ён страціў вуха, - адказаў Люпін.

- Страціў…? – ускрыкнула Герміёна.

- Справа рук Снэйпа, - адказаў Люпін.

- Снэйпа? – крыкнуў Гары. – Вы не сказалі…

- Ён страціў каптур у пагоне, Сектумсемпра заўсёды была спецыялізацыяй Снэйпа. Я б жадаў сказаць, што адквітаўся яму за гэта, але ўсё, што я змог зрабіць – гэта ўтрымаць Джорджа на мятле пасля ранення, ён страціў занадта шмат крыві.

Настуупіла цішыня, калі яны чацвёра паглядзелі на неба. Не было ніякіх прыкмет руху. Зоркі былі рассыпаныя па небе, немігатлівыя, абыякавыя, незацененыя сябрамі. Дзе цяпер Рон? Дзе Фрэд і містэр Уізлі? Дзе Біл, Флёр, Тонкс, Мудзі і Мундунгус?

- Гары складзі нам кампанію! – хрыпла пазваў Хагрыд з дзвярэй, у якіх ён зноў затрымаўся. Цешачыся таму, што хоць што-небудзь можна зрабіць, Гары дапамог яму вызваліцца, а потым мінуў праз пустую кухню ў гасціную, дзе побач з Джорджам сядзелі місіс Уізлі і Джыні. Місіс Уізлі ужо спыніла яго крывацёк, і пад святлом лямпы, Гары ўбачыў адтуліну на месцы вуха Джорджа.

- Як ён?

Місіс Уізлі паглядзела вакол і адказала:

- Я не магу выгадаваць яму вуха, мабыць нейкая Цёмная Магія. Але ўсё магло быць куды горш… Ён жывы.

- Да ўж, - уздыхнуў Гары. – Слава Богу.

- Па-мойму я чула кагосьці яшчэ ў двары? – спытала Джыні.

- Герміёна і Кінгслі, - адказаў Гары.

- Якое шчасце, - прашаптала Джыні. Яны паглядзелі адно на аднаго. Гары хацелася абняць яе, пагладзіць; яго нават не хвалявалі рэакцыя місіс Уізлі. Але перш чым ён паддаўся сваім жаданням, на кухні раздаўся аглушальны трэск.

- Я дакажу табе хто я, Кінгслі, пасля таго, як убачу свайго сына, а цяпер сыдзі з дарогі, калі ты ведаеш, што для цябе будзе лепш!

Гары ніколі не чуў містэра Уізлі ў такім тоне. Ён уварваўся ў гасціную; яго лысіна бліскацела ад поту, акуляры сядзелі на насу крыва, Фрэд стаяў акурат ззаду яго, абодва жудасна бледныя, але цэлыя.

- Артур! – зарыдала місіс Уізлі. – Слава Богу.

- Як ён?

Містэр Уізлі прысеў поруч Джорджа. За ўвесь час, пакуль Гары ведаў Фрэда. Ён ніколі не бачыў яго такім ціхім. Ён глядзеў па-над спінкамі канапы на свайго блізнюка і здаецца не мог паверыць таму, што ён бачыць.

Магчыма пабуджаны гукамі прыхода Фрэда і бацькі, Джордж заварушыўся.

- Як ты сябе адчуваеш, Джордж? – прашаптала місіс Уізлі.

Джордж правёў пальцамі па галаве.

- Дзірава, - прамырмытаў ён.

- Што з ім такое? – ускрыкнуў Фрэд усхвалявана. – Яго розум пашкоджаны?

- Дзірава, - паўтарыў Джордж, адчыняючы вочы і паглядзеўшы знізу ўверх на брата. – Ты бачыш… Я дзіравы. Прадзіраўлены, Фрэд, улавіў?

Місіс Уізлі расплакалася пушчы ранейшага. Бледны твар Фрэда зноў пачаў пакрывацца чырванню.

- Патэтычна! – сказаў ён Джорджу. – Паэтычна!

- Ну добра, сказаў Джордж, усміхаючыся сваёй заплаканай маме. – Ты скажаш нам абасоблена, мама, у любым выпадку.

Ён паглядзеў вакол.

- Прывітанне, Гары… Ты – Гары, правільна?

- Так, я, - адказаў Гары. Прысоўваючыся бліжэй па канапе.

- Добра, нам павезла, што мы вярнулі хоць бы цябе ў добрым стане зваротна. – сказаў Джордж.

- А чаму Рон і Біл дагэтуль не пхаюцца каля ложку хворага?

- Яны яшчэ не вярнуліся, Джордж, - адказала місіс Уізлі. Усмешка Джорджа знікла. Гары паглядзеў на Джыні і поглядам прапанаваў ёй выйсці з пакоя. Калі яны праходзілі па кухні, яна ціха сказала:

- Рон і Тонкс павінны зараз вярнуцца. Ім не трэма шмат часу, цётачка Мюрыэль жыве недалёка адсюль.

Гары нічога не адказаў. Ён спрабаваў трымаць страх унутры з самога прыбыцця ў Нару, але зараз гэта ахінала яго, асцярога поўзала па яго скуры, пульсуючы ў яго грудзях, перакрываючы горла. Яны выйшлі ў цёмны двор, і Джыні узяла яго за руку.

Кінгслі крочыў узад і наперад, гледзячы на неба, кожны раз ён абарочваўся. Гары ўспомніў дзядзьку Вернана, які патрулюе гасціную гэтак жа мільён гадоў таму. Хагрыд, Герміёна і Люпін стаялі плячом да пляча пільна ўзіраючыся ўверх у цішыні. Ні адзін з іх не паглядзеў вакол, калі Гары і Джыні далучыліся да іх маўклівасці.

Хвіліны ператвараліся ў тое, што магло б лічыцца гадамі. Найменшае дыханне ветра прымусіла іх усіх прыскокнуць і звярнуцца да хмызняка або дрэву ў надзеі, што адзін з членаў Ордэна мог бы выскачыць цэлым з яго лісця… А потым мятла матэрыялізуецца прама над ім і хутка зваліцца на зямлю…

- Гэта яны! – закрычала Герміёна. Тонкс апусцілася на доўгую намець з зямлі і галькі.

- Рэмус! – Закрычала Тонкс, і, адкінуўшы мятлу, кінулася на рукі Люпіну. Яго твар быў журботным і белым. Ён, здавалася, не мог казаць. Рон хутка падышоў да Гары і Герміёны.

- Ты у парадку, - прамармытаў ён перад тым, як Герміёна падбегла і моцна абняла яго.

- Я думала… Я думала…

- Я ў парадку, - вымавіў Рон, гладзячы яе па спіне. – Усё выдатна.

- Рон быў цудоўны, - цёпла адклікалася Тонкс, раздзіраючы абдымкі з Люпіным. – Проста цудоўны. Аглушыў аднаго з Пажыральнікаў Смерці, акурат ў галаву.

- Праўда? – спытала Герміёна, пільна гледзячы на Рона, усё яшчэ абдымаючы яго за шыю.

- Заўсёды падаю сюрпрызы, - адказаў ён, вызваляючыся ад абдымак. – Мы апошнія хто вярнуўся?

- Не, - адказала Джыні. – Мы чакаем Біла з Флёр і Вар’яцкага Вока з Мундугусам. Я скажу маме і таце, што з табой усё добра, Рон…

Яна вярнулася ў хату.

- Так што затрымала вас? Што здарылася? – амаль са злосцю спытаў Люпін у Тонкс.

- Белатрыса, - сказала Тонкс. – Яна жадала гэтак жа моцна, Рэмус, яна вельмі жадала і вельмі імкнулася мяне забіць. Я спадзяюся што. Я дастала яе. Але мы сапраўды ранілі Рудольфуса… Потым мы дабраліся да цёткі Рона – Мюрыэль і прапусцілі наш партключ, а Мюрыэль увесь гэты час трэслася над намі.

Сквіца Люпіна нервова рухалася. Ён спрабаваў нешта адказаць, але здаваўся няздольным сказаць што-небудзь яшчэ.

- Ну, а што было з ўсімі вамі? – спытала Тонкс, звяртаючыся да Гары, Герміёны і Кінгслі.

Яны пераказалі кожна сваю гісторыю вандравання, але доўгая адсутнасць Біла, Флёр, Вар’яцкага Вока і Мундугуса, было падобна на мароз, гэтую ледзяную рану станавілася цяжэй і цэжэй ігнараваць.

- Я павінен вярнуцца зваротна на Даўнінг-стрыт, я павінен быў туды вярнуцца яшчэ гадзіну таму, - урэшце-рэшт сказаў Кінгсі, адарваўшы погляд ад неба. – Дайце мне ведаць, калі яны вярнуцца.

Люпін кіўнуў. Развітаўшыся з астатнімі, Кінгслі сышоў у цемру па кірунку да варот. Гары здалося, што ён пачуў характэрны гук апарыявання, калі Кінгслі знік пасярэдзіне градкі Нары. Містэр і місі Уізлі хуткімі крокамі вышлі з хаты, Джыні накіроўвалася за імі. Абодва бацькі абнялі Рона перад тым, як звярнуцца да Люпіна і Тонкс.

- Дзякуй, - выклікнула місіс Уізлі, - за нашых сыноў.

– Не паводзь сябе дурна, Молі. – усміхнулася Тонкс.

- Як Джордж? – спытаў Люпін.

- А што з ім не так? – адразу спытаў Рон.

- Ён пазбавіўся…

Але канчатак прапановы місіс Уізлі патанула ў шуме. Фестрал прызямліўся недалёка ад іх. Біл і Флёр спусціліся з яго спіны, змёрзлыя, але цэлыя.

– Біл! Слава Богу! Слава Богу… Місіс Уізлі падбегла да яго, але іх абдымкі былі нядбайнымі. Паглядзеўшы прама на бацьку, Біл выдушыў: - Мудзі загінуў.

Ніхто нічога не сказаў, ніхто не паварушыўся. Гары адчуў, як нешта ўнутры яго звалілася, правалілася пад зямлю, пакінула назаўжды.

- Мы бачылі гэта, - працягнуў Біл. Флёр кіўнула, слёзы на яе шчоках бліскацелі ад святла, якое ішло з вокнаў кухні. – Гэта здарылася адразу пасля таго, як мы разарвалі круг: Вар’яцкае Вока і Мундугус былі побач з намі, яны таксама накіроўваліся на поўнач, Вальдэморт… ён можа лятаць… ён рухаўся прама на іх. Мундугус запанікаваў, я чуў, як ён заплакаў, Вар’яцкае Вока спрабаваў яго спыніць, але ён апарыяваў. Вальдэморт бросіў у Вар’яцкага Вока заклёнам прама ў твар, ён зваліўсяз мятлы… Мы нічога не маглі зрабіць, нічога… паўтузіна іх пераследвала нас…

У Біла надламаўся голас.

-Вядома, вы нічога не маглі зрабіць, - вымавіў Люпін.

Яны стаялі і глядзелі адно на аднаго. Гары не мог спакойна ўсвядоміць, што здарылася. Мудзі мёртвы; гэтага не можа быць… Мудзі, такі жорсткі, такі адважны, ён заўсёды ратаваўся… Здаецца, усе нарэшце зразумелі што здарылася, хоць ніхто нічога і не вымавіў. Больш не было сэнсу чакаць у двары, і цішыню парушылі місіс і містэр Уізлі, якія вярнуліся ў Нару, у гасціную. Дзе Фрэд і Джордж смяяліся разам.

- Што адбылося: - спытаў Фрэд, убачыўшы іх твары, як толькі яны ўвайшлі. – Што здарылася? Хто...?

- Вар’яцкае Вока, - вымавіў містэр Уізлі. – Загінуў.

На тварах двайнят адлюстраваўся шок. Ніхто зараз не разумеў, што трэба рабіць. Тонкс ціха плакала поруч серванта. Гары ведаў, што менавіта Мудзі адабраў яе кальсьці, яна была яго любіміцай у Міністэртве Магіі. Хагрыд, які сядзеў на палу у кухні, зачыніў вочы, абапёршыся на шафу. Біл увайшоў з бакавых дзвярэй і паставіў бутэльку агністага віскі і некалькі шклянак.

- Вось, - сказаў ён і, дастаўшы палачку, наліў з бутэлькі дванаццаць шклянак для кожнага з прысутных. – За Мудзі.

- За Мудзі, - падхапілі ўсе, і выпілі.

- За Мудзі, - ікаючы, вымавіў Гары трохі пазней.

Агністае віскі палілося па яго горлы. Ён адчуў, як нешта ўнутры яго разгараецца, з’яўляецца нерэальнасці адбывалага і нешта, падобнае на адвагу.

- Так Мундугус дэзапарыяваў? – спытаў Люпін, выпіўшы сваю шклянку адным з першых.

Атмасфера змянілася ў імгненне. Усе напружыліся, паглядзеўшы на Люпіна, чакаючы працягу і, як здалося Гары, баяліся таго, што яны могуць пачуць.

- Я ведаю, пра што ты думаеш, - адказаў Біл, - я таксама аб гэтым думаў, калі мы вярталіся зваротна, таму што ўсё выглядала так, быццам яны чакалі нас, ці не так? Але Мундугус не мог здрадзіць нам. Ён не ведаў, што будзе сем Потэраў, гэта здзівіла яго, калі мы гэта абмяркоўвалі, і, на выпадак, калі ты забыўся, Мундугус – трохі ашуканец. Чаму ён не сказаў ім аб існавалай перашкодзе? Я думаю, Мундугус запанікаваў, гэта відавочна. Ён наогул не жадаў удзельнічаць, Вар’яцкае Вока вымусіў яго, а Вальдэморт насоўваўся прама на іх. Гэта любога прымусіць занервавацца.

- Самі-Ведаеце-Хто абраў менавіта Мудзі, як той і чакаў, - чмыхнла Тонкс. – Вар’яцкае Вока казаў, што Самі-Ведаеце-Хто будзе чакаць сучаснага Гары менавіта ў пары з самым дасведчаным Аўрорам. Ён напаў на Мудзі, а калі Мундугус знік, Самі-Ведаеце-Хто пагнаўся за Кінгслі…

- Так, гэта ўсё добра зразумела, - адклікалася Флёр. – Але дагэтуль ніхто не растлумачыў, як яны маглі ведаць, што Гары будзе пераязджаць сёння. Хтосьці здраднік. Хтосьці распавёў, што гэта адбудзецца сёння. Гэта адзінае тлумачэнне таму, што яны ведалі не толькі дату, але і ўвесь план.

Яна абвяла ўсіх поглядам, слёзы дагэтуль бліскацелі на яе выдатным твары, і ніхто не вырашыўся спрачацца з ёй. Ніхто не мог. Адзіным гукам, які раздзіраў цішыню, быў Хагрыд, які ікаў за шафай. Гары паглядзеў на Хагрыда, які сёння рызыкаваў сваім жыццём, каб выратаваць жыццё Гары… Хагрыд, якога ён любіў, якому давяраў, якога аднойчы абдурыў Вальдэморт і падсунуў яму драконава яйка…

- Не, - гучна сказаў Гары, і ўсе здзіўлена паглядзелі на яго. Агністае віскі, падобна, умацавала яго голас. – Я жадаю сказаць.. калі хтосьці здзейсніў памылку і пра штосьці прагаварыўся, я ведаю, што гэта зроблена не адмыслова. Гэта не яго віна, - вымавіў ён ізноў трохі гучней свайго звычайнага голасу… - Мы павінны давяраць адзін аднаму. Я давяраю вам усім, і я не веру, што хто-небудзь у гэтым пакоі здрадзіў мяне.

Пасля гэтых слоў наступіла яшчэ глыбейшая цішыня. Усе паглядзелі на яго. Гары кінула ў запал, і ён адчуў, што выпіў больш агністага віскі, чым трэба. Гары быў п’яны, і ён падумаў аб Вар’яцкім Воку, Мудзі ніколі не ўхваляў жаданне Дамблдора давяраць людзям.

- Добра сказана, Гары, - нечакана вымавіў Фрэд.

- Эх.. так-так, - сказаў Джордж, мімаходам зірнуўшы на Фрэда, вугалкі вуснаў якога трохі паторгваліся.

На Люпіна сказанае зрабіла велізарнае ўражанне, ён глядзеў на Гары. У яго поглядзе чытаўся сум.

- Ты думаеш, што я дурань? – з выклікам спытаў Гары.

- Не, я думаю, ты паводзіш сябе, як Джэймс, - адказаў Люпін. – Які б расцаніў недавер сябрам як самую вялікую ганьбу.

Гары ведаў, што Люпін мае на ўвазе: бацька быў адданы сваім сябрам, Пітэрам Пэцігру. Па невядомай прычыне ён адчуваў злосць. Ён жадаў пагадзіцца з Люпіным, але той устаў, сеў на процілеглы канец стала і звярнуўся да Біла.

- Ёсць адна справа. Я, вядома, мог звярнуцца да Кінгслі…

- Не, - адразу адклікнуўся Біл. – Я гэта зраблю, я пайду.

- Куды вы збіраецеся? – у адзін голас спыталі Тонкс і Флёр.

- Цела Вар’яцкага Вока, - адказаў Люпін. – Трэба забраць яго.

- Гэта не можа…? – пачала місіс Уізлі, уважліва гледзячы на Біла.

- Пачакаць? – выклікнуў Біл. – Датуль, пакуль хто-небудзь з Пажыральнікаў Смерці забярэ яго?

Ніхто не адказаў. Люпін і Біл развіталіся і дэзапарыявалі.

Астатнія адсунулі крэслы і прыселі, усе, акрамя Гары, які застаўся стаяць. Раптоўнасць і скончанасць смерці, быццам прысутнічалі ў яго целе.

- Я павінен сысці, - сказаў Гары.

Дзесяць пар здзіўленых вачэй зараз на яго паглядзелі.

- Не дуры, Гары, - запярэчыла місіс Уізлі. – Пра што ты кажаш?

- Я не магу тут заставацца.

Ён пацёр свой шнар, які зноў балеў, значна мацней, чым за шматлікія гады.

- Вы ўсе ў небяспекі, пакуль я тут. Я не жадаю…

- Не дуры! – выклікнула місіс Уізлі. – Увесь сэнс сённяшняй ночы складаўся ў тым, каб даставіць цябе ў бяспечнае месца, і, слава Богу, усё атрымалася. І Флёр пагадзілася на вяселле тут, я не ў Францыі, так што мы ўсе маглі застацца тут даглядаць за табой.

Яна нічога не можа зразумець. Яна прымушае Гары адчуваць сябе горш, а не лепш.

- Калі Вальдэморт пазнае, што я тут…

- Як ён пазнае? – спытала місіс Уізлі.

- Цяпер ёсць мноства месцаў, дзе ты можаш быць у бяспецы, Гары, - пацвердзіў містэр Уізлі. – І ён не пазнае дзе ты менавіта.

- Я не за сябе баюся! – выклікнуў Гары.

- Мы ведаем, - хутка адказаў містэр Уізлі. – Але ўсё, што адбывалася сёння не будзе мець ніякага сэнсу, калі ты сыдзеш.

- Ты гэта… нікуды не пайдзеш, - прабразгаў Хагрыд. – Пасля ўсяго, праз што мы мінулі, Гары?

- Гэй, так, а як жа маё крывацечнае вуха? – сказаў Джордж, паднімаючыся на канапе.

- Я ведаю…

- Вар’яцкае Вока б не жадаў..

- Я ВЕДАЮ! – закрычаў Гары.

Ён адчуваў сябе прайграўшым і зняважаным: няўжо яны думаюць, шо ён не разумее, што яны зрабілі дзеля яго, няўжо яны не разумеюць, што гэта адзіная прычына, па якой ён жадае сысці зараз, пакульне прычыніў ім яшчэ большай шкоды? Шнар Гары працягваў балець і пульсаваць, гэтая цішыня была доўгай і шчымлівай, і нарэшце, была парушаная місіс Уізлі:

- Дзе Хэдвіг, Гары? – раптам спытала яна. – Мы можам пасадзіць яе разам з Дзікам і пакарміць.

Яго ўнутранасці сціснуліся ў кулак. Ён не мог сказаць ёй праўду. Ён выпіў астатак віскі, каб уйсці ад адказу.

- Пачакай пакуль, гэта мінуе… э… ты зрабіў гэта зноў, Гары, - сказаў Хагрыд. – Выратаваўся ад яго, пазмагаўся з ім, калі ён быў над табой… э!

- Гэта не я, - катэгарычна адказаў Гары. – Гэта мая палачка. Мая палачка дзейнічала сама па сабе.

Трохі памаўчаўшы, Герміёна ветліва заўважыла:

- Але гэта ж немагчыма, Гары. Ты жадаеш сказаць, што стварыў магію без свайго ўмяшання. Гэта ненатуральна.

- Не, - сказаў Гары. – Матацыкл падаў. Я не мог убаыць, дзе знаходзіцца Вальдэморт, але мая палачка тарганулася і сама зачаравала яго, я нават не ведаю якім заклёнам. Я ніколі не чараваў залатымі іскрамі.

- Гэта пастаянна здараецца, - заўважыў містэр Уізлі, - калі ты знаходзішся ў стрэсавай сітуяцыі, ты можаш узнаўляць магію, аб якой раней і марыць не мог. Маленькія дзеці заўсёды так робяць. Пакуль чамусьці не навучацца.

- Гэта не так, - цяжка сказаў Гары. Яго шнар раздзіраўся. Ён быў злы і падушаны. Яго нервавала думка аб тым, што яны думаюць, быццам у яго ёсць утоеная сіла, здольная перамагчы Вальдэморта.

Ніхто не адказаў. Ён ведаў, што яны яму не паверылі. І цяпер, калі ён аб гэтым падумаў, ён і сам успомніў, што з яго чарадзейнай палачкай такога ніколі не адбывалася. Шнар балеў усё мацней, быццам гэрэлы агнем. Гары ледзь стрмліваўся, каб не закрычаць ад болю. Яму трэба было ўдыхнуць свежае паветра, ён паставіў шклянку і выйшаў з пакоя.

Ён выйшаў у цемру саду і ўбачыў велізарнага фестрала, які гуляў непадалёк і распраўляў сваі велізарныя крылы. Гары спыніўся пасярод саду, пацёр падпалены лоб і падумаў аб Дамблдору. Дамблдор паверый бы яму, ён гэта ведаў. Дамблдор ведаў чаму і як чарадзейная палачка Гары можа дзейнічаць незалежна ад уладальніка, таму што ў Дамблдора заўсёды былі адказы на ўсе пытанні. Ён ведаў аб чарадзейных палачках, мог распавесці аб незразумелай сувязі палачак Гары і Вальдэморта. Але Дамблдора, як і Мудзі, Сірыюса, яго бацькоў і яго беднай савы ўжо няма, і ён ніколі не зможа пагаварыць з імі зноў… Ён адчуў пякоту ў горле, якая ніяк не была звязана з агністым віскі.