Свiтанняў я з табой не сустракаў.

Божа, паспагадай усім

Божа, паспагадай усім, –

I магутнаму, і слабому,

I відушчаму, і сляпому,

Каб у згодзе жылося ім.

 

Божа, паспагадай усім, –

Каб вайной не йшоў

Брат на брата,

Каб ржавела сякера ў ката,

Каб вячэраю пахнуў дым.

 

Божа, паспагадай усім, –

Каб цяплелі пагляды людзкія,

Каб у старца не кралі кія,

Нічыіх не кралі радзім.

 

Да любові, да чысціні,

Да святла, да святога ўлоння,

Усявышні, і заўтра і сёння

Заблуканыя душы вярні!

 

Заспаная раніца мжыстая...

Заспаная раніца мжыстая,

На фарбы і гукі скупая.

Нібыта сцяжынаю мшыстаю,

Прыціхлай зямлёю ступаеш.

 

I вёдры прыглушана бразгаюць

Каля адсырэлае студні,

Лісцёваю дыхае брагаю,

Пакутуе восень застудай.

 

Цыбатай нагой жураўлінаю

Імшарамі верасень крочыць.

Ад кіслых прысмак журавінавых

Заплюшчыла сонца вочы.

 

Цвітуць успаміны верасам.

Няяснае мроіцца-сніцца.

I моцна жадаецца-верыцца,

Што ўсё да паўдня праясніцца.

Мы - беларусы...

Мы больш сваёй ахвярнасцю вядомы,

Мы, беларусы,

Мы — народ такі.

Ахвотна забываем, што мы,

Хто мы.

Згадаюць

Нашай памяці вякі!

 

Мы сціпласцю сваёй здаўна вядомы,

Саміх сябе хваліць нам не з рукі.

Хай слабакі

Аж падаюць ад стомы,

На плечы ўзяўшы

Пыхі мех цяжкі.

 

Мы ўсім сваёй гасціннасцю вядомы,

Надзейныя сябры і дружбакі.

I госць, і падарожны ў нас

Як дома.

А злым і травы колюцца ў бакі.

 

Гатовы ўсё аддаць —

I тым багаты,

Мы, беларусы,

Мы — народ такі.

Што з краю небяспекі нашы хаты.

Пра гэта

Не забудуць чужакі!

Неруш

Неруш ранішні –

роднае слова,

Мне шукаць цябе,

покуль гляджу,

Пад зялёным крылом верасовак,

Пад крысом

і спякоты й дажджу.

Слова,

што як нарог для ратая,

Як для ластаўкі –

стромы вільчак,

 

Ад якога на небе світае,

Ад якога яснее ў вачах…

А пашчасціць – натрапіцца неруш, –

Зазвіняць недзе промні наўзбоч.

Неруш свой

панясу я аберуч,

Як слязіну з матуліных воч.

 

Ад абразы,

ад позірку злога,

Шлях заблытаўшы для наслання,

Неруш ранішні –

матчына слова,

Мне, як бору,

цябе засланяць!

«Уцякала зіма ад вясны...»

Уцякала зіма ад вясны

Па кустах вербалозаў рагатых, –

Ёй каптан абарвалі яны,

I на гольлі матляецца вата.

 

Уцякала зіма ад вясны,

Уцякала па рэках, азёрах,

Лёд затрэскаў, закрэктаў, заныў,

Здрадзіў лёд –

і вада на прасторы.

 

Толькі звон крыгалому ачах –

Брод шукаюць бярозы-бяглянкі

I трымаюць на ніцых плячах,

Як дзяцей палахлівых,

бусьлянкі.

 

А вясна даганяла зіму;

Заяц скочыў у лужу блакіту,

Бо на хвост наступіла яму,

I пралескі распырскаў, раскідаў.

 

I ўцякала зіма ад вясны,

Пад нагамі ламачча затлела,

Парастрэсла па сьцежках лясных

Сьнег апошні свой

з ландышаў белых.

Уцякала зіма ад вясны –

Уцякала...

 

Яна адна...

Яна адна,

Зямля вякоў,

Адкуль

Жыццё пачатак брала

Шчырай верай.

Здалёк відна

Зямля бацькоў,

Матуль,

Дзе песня б'ецца

Перапёлкай шэрай.

 

У курганах,

Што выраслі з былін,

Спачылі

З поля подзвігу ратаі.

У туманах

Тугі спрадвечны клін

На гнёзды шчасця

Выраі вяртае.

 

Краса ўзышла

Аднойчы назаўжды,

Закрасавала ў душах

I ў паглядах.

Прамень святла,

Струмень жывой вады

Закаласіўся

На ачахлых лядах.

 

Світання сцяг

Над цемрывам начы

Расчырванеўся

Радаснаю стомай,

I на губах,

Крамяна пахнучы,

Застаўся яблык

Ранішняй аскомай.

 

На смерць ішлі

За гэтую зямлю,

За гэтую красу,

За сцяг світання

Сыны зямлі,

Каб засланіць раллю,

З якой нязломнасць

Збажыною ўстане.

 

Пакуль у нас

Пяшчотаю матуль

I рупнасцю бацькоў

Сагрэты далі,

Не посвіст куль,

А галасы зязюль

Лічыць гадоў чароды

Не прысталі.

Палата мінёраў

 

Конец формы

Руку аднагодак працягвае мне,

Пацісну я куксу ў шрамах, бы ў разорах,

I порахам ды марганцоўкай дыхне

З раённай бальніцы

«палата мінёраў».

 

Далёка на захад адкочваўся гром.

Гулялі ў вайну мы — у нашых і немцаў,

Вайна ж, пазалёгшы за кожным кустом,

Глядзела навокала позіркам немым.

 

Мы рана сталелі ў зямлянках сырых,

Але забываліся цацкі няскора.

I рваліся «цацкі»...

I ўрач гаварыў:

— Яшчэ папаўненне ў палату мінёраў...

 

Здавалася, ў цішы рыпела зямля

На восі, — нібы на пратэзе, — у зморы.

Пасля перавязкі

(ой, раны смыляць!)

Спявала «Арлёнка» палата мінёраў.

 

Вятрыска лісты нам на шыбіну клаў,

Рабіны рукамі здаровымі гойдаў.

I доўга не мог нас даклікацца ў клас

Той верасень сорак чацвёртага года...

 

З пустым рукавом сын вярнуўся Дамоў,

А маці, як яблыня, белая з гора...

Хай порахам толькі запахне ізноў,

Вы ўчуеце, хлопцы з палаты мінёраў.

 

Ты помніш:

асколак абвугліла кроў,

Ты ведаеш міны здрадлівы нораў...

Белабілетная ў дваццаць гадоў, —

Ты ў першым запасе,

палата мінёраў!

Галоўная» Рыгор Барадулін

Партызанскі урок

Начало формы

Дрэнна

Нармальна

Добра

Выдатна

Вельмі выдатна

 

Конец формы

А як ішоў дадому тата
З атрада —
Чуў я за вярсту.
Казаў, бывала, сумнавата,
Што гледзячы на лес расту...

Мне памяць
I дагэтуль паліць
Па-партызанску кемны ўрок:
— Адзінка —
Бачыш гэты палец,
Якім я цісну на курок...

З лагодным паўтараў дакорам:
— Навуку, шалапай,
Ляйцай.
«А» —
Слуп з падпорай,
На каторым
Павешаны быў паліцай...

Пракуранага пальца порух,
Вачэй цяслярскіх
Сіні гнеў.
Ігліцай хрупацеў мне порах,
I гільзай
Жаўранак звінеў...

Галоўная» Рыгор Барадулін

Партызанскі урок

Начало формы

Дрэнна

Нармальна

Добра

Выдатна

Вельмі выдатна

 

Конец формы

А як ішоў дадому тата
З атрада —
Чуў я за вярсту.
Казаў, бывала, сумнавата,
Што гледзячы на лес расту...

Мне памяць
I дагэтуль паліць
Па-партызанску кемны ўрок:
— Адзінка —
Бачыш гэты палец,
Якім я цісну на курок...

З лагодным паўтараў дакорам:
— Навуку, шалапай,
Ляйцай.
«А» —
Слуп з падпорай,
На каторым
Павешаны быў паліцай...

Пракуранага пальца порух,
Вачэй цяслярскіх
Сіні гнеў.
Ігліцай хрупацеў мне порах,
I гільзай
Жаўранак звінеў...

***Дваццаць пятага сакавіка —
Годны дзень
Беларускай дзяржавы.
Веснаплынных вятроў талака
Пыл з кароны атрэсла іржавы.
Шматавалі нас досыць арлы
І з адной, і з дзвюма галавамі.
Мы не зь нейкай бязроднай імглы,
Нас вякі як сваіх
Гадавалі.
Мы — ратаі святла,
Крывічы,
Верхачы неўміруючай Пагоні.
Маладзік сакалом на плячы,
Гартны меч у цьвярдое далоні.
Лучыць нашыя мары рака
Бел-чырвона-белага сьцяга.
Дваццаць пятага сакавіка —
Наша сьвята,
Пароль
І прысяга!

Босая зорка

Зорка босая йшла па зямлі.
Я хацеў ёй купіць чаравічкі.
Толькі як згаварыцца,
Калі
У яе незямныя прывычкі.

Зорка босая йшла па расе,
і сляды яе не астывалі.
і вятры слугавалі красе.
Халады ад яе адставалі.

Зорка босая йшла нацянькі,
Бо спазніцца баялася дужа.
Дзе ступала, цвілі васількі,
Дзе стаяла, ўсміхалася ружа.

Зорка босая йшла ў тумане
Кладкай зыбкай над хітрай вадою,
Зорка босая йшла да мяне,
Каб аднойчы назвацца табою.
Чытаць цалкам: http://vershy.ru/content/bosaya-zorka

 

Маленне за Беларусь

Начало формы

Дрэнна

Нармальна

Добра

Выдатна

Вельмі выдатна

Сярэдняя: 4.7 (64 галасоў)

Конец формы

Божа, пашлі Беларусі
Ласку з Тваімі вачамі,
Сэрцы суцеш у скрусе,
Злітуйся над крывічамі.

Знікнуць, Святы, не дай нам
Ад рукатворнага жаху,
Верацьмем вечным тайнам
Руху Твайго і шляху.

Божа, вярні дадому
Блудныя душы з выгнання.
Поперак духу злому
Воля Гасподняя стане.

Хай беларус беларуса
Будзе любіць як брата.
Светлая Імем Ісуса
Наша крывіцкая хата.

Божа, на ўсіх раздарожжах
Нас ад напасцяў варожых
Твой зберажэ напамін.
Амін.

Свiтанняў я з табой не сустракаў...

Начало формы

Дрэнна

Нармальна

Добра

Выдатна

Вельмі выдатна

Сярэдняя: 4.8 (133 галасоў)

Конец формы

Свiтанняў я з табой не сустракаў,
Не рассякаў вяслом азёрнай хвалi.
I толькi ў хваляваннi скуб рукаў,
Калi цябе да дошкi выклiкалi.

Здавалася, што бачыць увесь клас,
Калi ў твой бок глядзеў я незнарокам.
Каб аб сабе напомнiць лiшнi раз,
Па пяць заўваг я зарабляў на ўроку.

Што стала ты мне нейкаю другой,
Баяўся i сабе прызнацца ў гэтым.
Ды толькi ўсё чамусьцi нас з табой
На кнiжках плюсавалi без сакрэту.

Ну, а калi кiлометры за два
Дамоў з аднавяскоўцамi iшла ты,
Як крыўдна мне было, як я злаваў,
Што каля самай школы наша хата.

Гады прайшлi. У кожнага свой шлях.
I апынуўся я не ў роднай хаце.
... З усмешкай палахлiвай на губах
Я снiў цябе ў студэнцкiм iнтэрнаце.

I вось нарэшце на лiстах шасцi
Прызнаўся я табе ў сваiм каханнi.
З трывогай “заказное” апусцiў
I атрымаў адказ — тваё маўчанне.

Дамоў прыехаў.
Кажуць, трэцi дзень
Грымiць тваё вяселле (я ж не веру).
Вянок з гароху хочуць мне надзець
Сябры, як адстаўному кавалеру.

Хай надзяюць — мне невялiкi страх,
Я з гора нацягну з кiлiшка троху.
Дык пасядзiм з табою у вянках,
Твой — з красак палявых, а мой — з гароху.

... Хай снег гадоў асядзе ў валасах,
Хай будзе мне хоць пяць разоў па дваццаць —
Усмешкай палахлiвай на губах
Ты школьнiцай мне будзеш усмiхацца...