Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 106
Стр. 108
Қазақстанның ашық кітапханасы
жерде бір бөгей алсақ, бүгін дегені ертеңге қалады. Бір айда он бес бүгін, он бес ертең бар.
Бөгеуін, келіссе, бір айда он бес күн ұтып шығасың! Ол он бес күнде біз күшейе түсеміз,
жау әлсірей түседі. Менің есебім осы еді. Жолдастарым бұл ойыма түгел қосылды.
Бұдан бірнеше күн бұрын мұндай көпірді қанымызбен жанымызбен қорғайтын едік. Енді
міне, қара көлеңкені жамылып кеп, аспанға атудың қамын істеп жатырмыз. Неғұрлым
күл-талқаны шығып, аспанға қарай жоғары атсын дегендей, астына дәрі сыналап
жатырмыз. Амал қайсы, екеуі де ел үшін!
—
Өзі бір әдемі көпір екен. Онша бүлдірмесек қайтер?— дейді Семен қол тиірменнің
тасындай кесек дәріні көпірдің төсек темірлеріне байлап жатып.
—
Үндеме, Семен! Немістер өз қолдарымен қайта жасап береді, әлі. Тағы біреуін
әкел,— дейді Петр.
—
Темірі біздің Сталинградта жасалған шығар, танығандай болып тұрмын,— деп
Семен дәріні нығарлай түседі.
—
Болды! — деді Володя Толстов ақырын ғана.
ҚОІІІ бол, көпір! Құның, Гитлердің мойнында! —деп, тұра берді.
Үн жоқ, орнымыздан тұрып, кейін шегініп барып, болып өскен тал мен тікеннің
арасындағы шұңқырға бұқтық. Шақыр-шұқыр қозғалып, ілгері басқан танымалдың
зіркілінен тас көпір қалш-қалш етеді. Ағаш жапырақтары безгек болғандай дір-дір етіп
тұр.
Жақсы көпір екен ә? — деп, Семен манағы ойынан жарыла алмай, маған қарайды.
—
От беретін мен болам! — деді Петр. Онысы Семенге берген жауаптай шықты.
—
Ие, сен боласың!
Енді бір абайласам, жігіттер тас-түйін, түнеріп алған екен. Айқас кезеңі өз әмірін айтып,
жауынгерлер оқпен бірге өздері де атылатындай, жинақы тұр.
«Сарқыраманың аржағында сылдыраманың бер жағында» деген сияқты өздері ғана анық
ұғатын жұмбақ сөздермен радиошы Женко штабқа хабар беріп жатыр...
—
Жау танкылары келіп қалды. Өзім дірілдеп барам деп айт! — дейді Петр, Женкоға
қалжыңдап.
—
Біздің танкылар болып жүрсе қайтеміз? — деді Володя.
—
Біздің танкылар!..— деп, Петр көзін бір жарқ еткізді де, от беретін орнына кетті.
Сергей Астаховты ұзын ақ қайыңның басына шығып, жау жағын бақылап тұруға жібердім
де, радиошыны бір қыр кейін барып жатуға қайырдым. Екі пулеметшімді қабақта егін
арасына қалдырғамын.
Танкылар көпірге жүз метрдей жақындап келіп тоқтады. Күркілдеп, қырылдап, ауыр дем
алып, біздің ғасырдың алыптары алдымызда тұр. Жермен бірге дірілдеп, біз жатырмыз.
Бір кезде алдыңғы танкы легінен бөлініп шығып, көпірге қарай беттеді. Ақырын жылжып
кеп, темір табанымен көпірдің әрбір сүйем жерін байқап басып, бері қарай етіп келеді.
Мұның жау танкысы екенін анық білсек, сол арада жайратып, көпір үстін бөгеп тастауға
Стр. 108 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 107
Стр. 109
Қазақстанның ашық кітапханасы
да болар еді. Толстовтың әлгі бір сөзі ойға дүдамал салып, қашан анықтағанша қимыл
жасамауға ұйғардым.
—
Жақындап барып, танкінің белгілерін байқап кел! — деп, Толстовты жұмсадым.—
Бірақ менің әмірімсіз ешбір қимыл болмасын!—дедім.
Көпірді байқауға шыққан танкы көпірден аман етіп кетті де, сыңар табанымен шырқ
айналып, артына бұрылып, төбедегі қақпағын ашты. Қақпақтан шұбар жыланның
басындай жарқырап, адам басы көрінді. Көпірден қорықпай өткеніне масаттанып, шұбар
жылан артындағыларына ірі дауыспен сөйлеп тұр.
—
Алло! Алло! — деп айғайлайды. Арт жақтан да әлде не деп жауап беріліп жатыр.
Басқа жағдайда бұлардың не сөйлескенін шала ұғынар немісше тіл менде де болатын еді,
қазір танкылардың гүрсілінен бір ауыз сөзін аңғара алмадым.
Петр, әрине, әмір күтіп, қалшылдап, ызаланып отыр. Бір топ талдың тасасынан Толстов та
маған қарай қолын ербеңдетеді. «Сенің ақылыңның түстен кейін келетін бір әдеті бар»
деп, Шегеннің мазақтайтыны да еске түседі. Көпірден аман өтіп кеткен танкыға қарай
жылжығысы келгенін білдіріп, сол жағымда сұлап жатқан Семен де аяғымен ұсақ
тастарды асықтай сыртылдатып маған қарай ысырып қояды. Жоқ, жолдастар, асықпаңдар!
Бұл жолы құланның қасынуына, менің, басуым да дәл келеді! Қазір, қазір, қазір...
Көпірден өткен танкы тағы да сыңар табанымен шыр айналып, оп-оңай бұрылды да, тас
жолмен ілгері қарай жүріп кетті. Көпірдің қауіпсіздігін білген соң, артқы танкылар да
іркілмей қозғалып, ұбақ-шұбақ көпірге таянып келеді. Алдыңғы біреуі көпірдің ортасынан
аса бергенде, екінші танкы да кеудесін көпірдің төсегіне салды.
—
Тарт! — дедім Петрға...
Гүрс еткен қара бұйра жалын көпірдің темір төсегі мен тақтайларын жұлып алып, аспанға
атып жіберді. Ұшқан тастар мен тақтайлар қайтадан құлап суға түскенше, не болғанын
анықтай алғанымыз да жоқ. Жанар таудан атқандай қара түтін сейілгеннен кейін қарасақ,
көпірден қалған бір белгі жоқ. Екі жартасқа ұсап, суға шоңқия құлаған екі танкы көрінеді.
Суды күмп-күмп жұтып, лықсып-лықсып қалып, айналасын ойран-ботқа қылып, қор-қор
етеді. Жарқ етіп, жағаға шапшыған су, сарылдап қайтадан өзенге құлап жатыр. Лықсып
қап, кейін серпіген ауыр қара толқындар өзен бетін жайқай жүйткіп, тағы ілгері кетті.
Құйрықтарымен құлаған танкыларды сүйкей өтіп, сылқ-сылқ күліп, әрі асып барады.
Біріне-бірі соқтыға құлаған екі үлкен танкы суға шөккен қоспақ жартасқа ұсап, үнсіз
қатып қалыпты. Ағысты өзен еш нәрсені көрмегендей бұрынғысындай жұлқына ағып,
төмен сырғып барады.
Енді тез шегініп кету керек еді, жолдастарым тегіс оралмай жатыр. Владимир Толстов
жоқ... Көпірден ұшқан соның кеткен маңайына көбірек құлаған сияқты жазым болды ма
деп қауіптенем. Петр кесірткедей жорғалап қасымнан шыға келді де:
Володя қайда? — деді.
Сен оны бірінші ерлік ісімен құттықтадым да, қаупімді айттым
Жоқ, Костя, бұл түгел бөлімнің еңбегі,— деді Петр.
Өзеннің арғы жағынан ондаған пулемет оқ себелей бастады. Еңкейе жүгіріп, біз де кейін
шегіндік. Әлі айқын атпаған таң мен көпірден көтерілген түтінді шымылдық етіп, біз ұзап
кеттік. Жау пулеметтері өзен бойын сүзе атқылап, кемпірдің, екі жағын жүндей түтіп
