Funkcjonowanie uczelni
Jednostką miary czasu nauki jest rok akademicki obejmuje: okres zajęć wynikających z planu studiów, podzielony zazwyczaj na dwa okresy organizacyjne zwane semestrami: semestr zimowy i semestr letni; praktyki programowe i zajęcia terenowe; dwie sesje egzaminacyjne: zimowa, po zakończeniu zajęć semestru zimowego; letnia, po zakończeniu zajęć semestru letniego; wakacje wiosenne, zimowe i letnie; przerwę miedzy semestrem zimowym i letnim. Po zakończeniu obu sesji wyznacza się okres na zdawanie egzaminów poprawkowych w postaci sesji poprawkowej. Najważniejsze dokumenty normatywne uczelni to: - "Program studiów" - określa listę przedmiotów wraz z formą i wymiarem godzin zajęć dydaktycznych, - "Plan studiów" - określa szczegółową organizację toku studiów na danym kierunku i poziomie kształcenia - "Regulamin studiów" - określa organizację i tok studiów oraz związane z nimi prawa i obowiązki studenta. Podstawowe rodzaje zajęć dydaktycznych to: wykłady - organizowane dla większej liczby słuchaczy (najczęściej dla całego roku) w formie monologu wykładowcy oraz ćwiczenia na których uczy się praktycznego zrozumienia materiału. Inne formy zajęć to: - Konwersatoria będące połączeniem wykładów i ćwiczeń audytoryjnych, na których prowadzona jest wymiana informacji pomiędzy prowadzącym i studentami na zadany temat w formie swobodnej rozmowy. - Ćwiczenia projektowe polegające na opracowaniu pod kierunkiem prowadzącego zajęcia zasadniczych części projektów przewidzianych programem przedmiotu w celu nabycia odpowiednich umiejętności. - Zajęcia seminaryjne rozwijające treści wykładów przy czynnym udziale studentów, odbywają się na ostatnich latach studiów. - Dyskusja panelowa - dyskusja, której cechą charakterystyczną jest istnienie dwóch gremiów: dyskutującego (eksperci - panel) i słuchającego (audytorium - uczący się). - Warsztaty umożliwiają studentom zdobycie już na studiach praktycznych umiejętności wykonywania konkretnych zadań zawodowych praktyczna nauka zawodu. - Gry kierownicze (gry decyzyjne) to wszelkiego rodzaju gry dotyczące planowania i kierowania dowolnego typu organizacjami czy przedsięwzięciami. Pomagają one opanować uczestnikom trudną sztukę podejmowania decyzji zarządczych w warunkach strukturalnej niepewności i konieczności realizacji wielu, często sprzecznych ze sobą celów, np. współpraca z otoczeniem przedsiębiorstwa, finanse, kadry, itd. Bardzo często gry kierownicze prowadzone są w oparciu o dane symulowane komputerowo. - Sympozja zajęcia, w czasie których wygłaszane są referaty i prowadzone dyskusje na temat wybranych zagadnień. Najważniejsze sprawdziany dydaktyczne to: egzamin - sprawdzenie wiedzy z "ważniejszych" przedmiotów, realizowane podczas sesji, może odbywać się w formie pisemnej albo ustnej - rzadko stosowanej, i zaliczenie - sprawdzenie wiedzy z "mniej ważnych" przedmiotów, realizowane z reguły na ostatnich zajęciach, może odbywać się w formie pisemnej, np. w postaci testu albo ustnej, przeprowadza je wykładający dany przedmiot.
|
|
|
Pracownicy uczelni
Pracownikami uczelni są nauczyciele akademiccy oraz pracownicy niebędący nauczycielami akademickimi - pracownicy administracyjni. Nauczycielami akademickimi są: 1) pracownicy naukowodydaktyczni; 2) pracownicy dydaktyczni; 3) pracownicy naukowi; 4) dyplomowani bibliotekarze oraz dyplomowani pracownicy dokumentacji i informacji naukowej. Pracownicy naukowodydaktyczni i naukowi są zatrudniani na stanowiskach: 1) profesora zwyczajnego; 2) profesora nadzwyczajnego; 3) profesora wizytującego; 4) adiunkta; 5) asystenta. Pracownicy dydaktyczni są zatrudniani na stanowiskach: 1) docenta - najwyższe stanowosko; 2) starszego wykładowcy; 3) wykładowcy; 4) lektora lub instruktora. Zajmowanie stanowiska asystenta wymaga posiadanie tytułu zawodowego magistra lub równorzędnego. Pozostałe wymagają posiadania stopni naukowych: doktora i doktora habilitowanego, a najwyższe tytułunaukowego - profesora. Pracownik naukowy lub naukowo-dydaktyczny posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego lub tytuł naukowy profesora nazywany jest samodzielnym pracownikiem nauki. Ważne stanowiska administracyjne to: kanclerz - kieruje administracją i gospodarką uczelni w zakresie określonym przez statut oraz kwestor - pełni funkcję głównego księgowego uczelni i jest zastępcą kanclerza. Najważniejsza funkcja w uczelni to rektor, na wydziale - dziekan, w instytucie - dyrektor, a w katedrze - kierownik.
Charakterystyka uczelni
Podstawowe rodzaje uczelni to: uczelnia publiczna - uczelnia utworzona przez państwo reprezentowane przez właściwy organ władzy lub administracji publicznej oraz uczelnia niepubliczna - uczelnia utworzona przez osobę fizyczną albo osobę prawną niebędącą państwową ani samorządową osobą prawną. Wśród uczelni wyróżnia się uczelnie akademickie, których której przynajmniej jedna jednostka organizacyjna posiada uprawnienie do nadawania stopnia naukowego doktora, uczelnie niespełniające tego warunku nazywane są zawodowymi. Nazwa uczelni wskazuje na liczbę posiadanych uprawnień do nadawania stopnia doktora. I tak wyraz " akademia " może być używany jeżeli uczelnia posiada co najmniej (słownie) dwa uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora, a wyraz " uniwersytet " - przy co najmniej w (słownie) dwunastu dyscyplinach. Największą jednostką naukowo-dydaktyczną uczelni jest wydział, a najmniejszą pracownia. Przykładem międzywydziałowych jednostek organizacyjnych, prowadzących działalność dydaktyczną jest Studium Języków Obcych.
Wśród jednostek administracyjnych występują m.in.: kwestura - dział zajmujący się księgowością uczelni i dziekanat - biuro na wydziale, z którym student utrzymuje częsty kontakt w wielu sprawach.
Uczelnia może utworzyć poza swoją siedzibą zamiejscową jednostkę organizacyjną w formie filii, w której skład wchodzą, co najmniej 2 podstawowe jednostki organizacyjne uczelni. Organa uczelni dzielą się na:
organa kolegialne senat i rady podstawowych jednostek organizacyjnych;
organa jednoosobowe rektor, kierujący działalnością uczelni i dziekan kierujący działalnością wydziału.
Wyróżnia się następujące rodzaje studiów: pierwszego stopnia, drugiego stopnia, jednolite studia magisterskie, studia doktoranckie i studia podyplomowe.
|
|
|
Zarządzanie czasem
Efektywne gospodarowanie czasem polega na dopasowaniu celów do własnej hierarchii wartości oraz przekonań. Efektywne wykorzystanie czasu oznacza, że dokładnie wiemy, co mamy robić lub gdzie zamierzamy dotrzeć. Właściwa organizacja własnego czasu zapewnia efektywne jego wykorzystanie.
Podstawą organizacji własnego czasu jest dokonanie remanentu czasu, czyli określenie procentu czasu poświęcanego na realizację czynności i obowiązków uznanych za podstawowe oraz zidentyfikowanie, na co poświęcamy pozostały czas. Remanent czasu pozwoli nam na zidentyfikowanie pożeraczy czasu: likwidacja zaległości, niespodziewane telefony, niezapowiedziani goście, itp.
Stawiane sobie cele i harmonogram ich realizacji najlepiej jest przedstawić w formie pisanej. Wyznaczane cele można podzielić ze względu na czas, w którym mają być osiągnięte:
cele dalekosiężne osiągnięcie ich może trwać rok lub dłużej, nawet większość życia, np. zaliczenie kolejnego roku studiów;
cele średnioterminowe ich realizacja będzie krótsza niż rok, np. zdanie wszystkich egzaminów w najbliższej sesji;
cele bieżące ich osiągnięcie może nastąpić w najbliższych dniach, np. zaliczenie kolokwium z rachunku prawdopodobieństwa zaplanowanego na najbliższą środę.
Harmonogram osiągnięcia celów określa się w sporządzanych planach:
plan strategiczny uzależniony jest od stawianych sobie celów, wynikających z tego, co jest ważne dla ciebie. Planowanie strategiczne opiera się na globalnym spojrzeniu na własne funkcjonowanie. Pierwszy krok to ocena obecnej sytuacji (czym dysponuję, co umiem?), drugi to prognoza i sprecyzowanie celów do osiągnięcia. Dla każdego celu lub zamierzenia powinno być opracowane postępowanie dla jego osiągnięcia.
plany realizacji projektów np. plan pisania pracy dyplomowej czy uzyskania certyfikatu z j. angielskiego.
plany tygodniowe najbardziej efektywny sposób planowania dla studentów.
plany dzienne tworzone na podstawie planu tygodniowego.
Przy planowaniu zadań należy pamiętać o:
Zasadzie Pareto 20 % nakładu naszego czasu przynosi aż 80 % efektów, 80% nakładu czasu daje tylko 20% efektów. Stąd należy skupiać się na działaniach, które przynoszą największe efekty.
Prawie Parkinsona praca wypełnia cały czas przeznaczony na jej wykonanie, im mniej czasu przeznaczymy na kolejne zadania, tym szybciej będziemy musieli je wykonać, czego skutkiem jest zwiększona efektywność.
Zasadzie Eisenhowera priorytety realizacji poszczególnych zadań ustala się według kryterium pilności i ważności. Wyróżnia się 4 klasy zadań:
1.zadania ważne i pilne należy się do nich zabrać natychmiast, np. napisać referat na jutro, oddać sprawozdanie z ostatnich ćwiczeń, odpowiedzieć na znalezione w gazecie ogłoszenie o pracę;
2.zadania ważne, ale niezbyt pilne mogą na razie poczekać, należy je jednak zaplanować, tzn. ustalić termin ich wykonania, np. wykonać zlecone badania lekarskie, uczyć się regularnie języka hiszpańskiego;
3.zadania niezbyt ważne, lecz pilne powinny być realizowane na końcu, np. odpowiedzi na mniej ważne e-maile;
4.zadania niezbyt ważne i niezbyt pilne nie warto zaprzątać sobie nimi głowy, można je wyrzucić do kosza lub odłożyć na półkę, np. czytanie niektórych gazet lub regularne oglądanie niektórych programów TV.
Należy skoncentrowac się na zadaniach ważnych i pilnych, wy, pomijać niezbyt ważne i niezbyt pilne, a pozostałymi zajmować sie w miare możliwości.
Prawo Liebermana - aby oszacować czas potrzebny na wykonanie jakiegoś zadania należy przewidywany czas pomnożyć przez dwa i przyjąć jednostkę o rząd wyższą. Prawo zwraca uwage na niedoszacowywanie czsu porezbnego na wykonaie zadań.
Zasady warunkujące efektywne funkcjonowanie są następujące:
1. Planuj swoje działania opisano to szczegółowo we wcześniejszych rozważaniach.
2. Załatwiaj sprawy od razu, np. segregowanie spraw na rodzaje: do załatwienia teraz i do załatwienia później nie ma sensu bezcelowe jest kilkakrotne czytanie wszystkiego, co jest na biurku przed przystąpieniem do działania nic to nie daje!
3. Rozwiązuj problemy, póki są jeszcze małe bardzo ważne jest rozpoznawanie wszelkich sygnałów informujących o tym, że coś jest nie tak, a będzie jeszcze gorzej, jeżeli nie podejmie się odpowiedniego działania. Załatwianie spraw od ręki powoduje rozwiązywanie drobnych problemów, zanim przekształcą się w poważne kryzysy.
4. Ogranicz odrywanie siebie od realizowanych zadań terminowe wykonywanie zadań eliminuje wyjaśnianie, czemu czegoś nie zrobiłeś a takie wyjaśnianie właśnie powoduje przerwy w pracy.
5. Deleguj zadania, których nie musisz sam wykonywać nie jesteś niezastąpiony, jeżeli wykonujesz projekt zespołowy, to pozwól samodzielnie wykonać jego część swojemu partnerowi.
6. Nie dopuszczaj do powstawania zaległości zaległości zwiększają nawał pracy, tak więc pozbywając się ich, redukujesz swoje obciążenie w większym stopniu, niż się tego spodziewasz.
7. Selekcjonuj informacje dopuszczaj do siebie tylko potrzebne informacje, a zapamiętuj z nich tylko te, które tego wymagają.
8. Działaj z myślą o przyszłości - i licz się z konsekwencjami swoich czynów. Planuj działania w oparciu o ocenę teraźniejszości i prognozę skutków.
|
|
|
|
|
|
Koncentracja uwagi
Koncentracja to zjawisko polegające na skupieniu uwagi i skierowaniu jej na określony przedmiot, zagadnienie, wydarzenie, sytuację czy zjawisko. Jest to kluczowy czynnik, który umożliwia efektywne wykonanie jakiejś pracy zarówno umysłowej, jak i fizycznej. Im wyższy poziom koncentracji, tym większa efektywność! A im większa efektywność, tym więcej zrobisz w krótkim czasie.
Stopień koncentracji warunkują:
1) Odpowiednia fizjologia ciała:
- Nawodnienie organizmu - zapewnia prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego. Umożliwia przewodzenie impulsów nerwowych, a więc wydajność całego systemu. Ma to bezpośredni związek z koncentracją. Jeśli jesteś odwodniony (pijąc np. napoje, herbaty, kawy, etc. zamiast wody), automatycznie obniżasz zdolność koncentracji.
- Brak snu - należy chodzić spać o określonej porze i regularnie wstawać.
- Kondycja ciała - pożadane są regularne ćwiczenia
- Prawidłowe odżywianie - dostarczaj organizmowi wszystkich, niezbędnych składników odżywczych, minerałów, witamin
2) Postawa czyli nastawienie umysłu:
- niepewność - należy dążyć do przyjmowania postawy silnej pewności siebie
- wizualizacja - należy wyobrażć sobie siebie doskonale skupionego na zadaniu i osiągającego sukces.
- autosugestia - wielokrotne powtarzanie pozytywnych twierdzeń na temat własnej osoby, co ma prowadzić do identyfikacji z ich treścią.
- Motywacja
3) Środowisko, w którym się znajdujemy:
- otoczenie - należy usuń wszelkie przedmioty, plakaty i urządzenia które mogą odwracać uwagę od wykonywanej pracy czy nauki.
- zakłócacze - podczas swojej pracy nie przyjmuj gości, nie odbieraj telefonów, nie odpisuj na maile i SMS-y.
- odpowiednie warunki przewietrzone pomieszczenie, światło, temperaturę.
4) Ćwiczenia, które zwiększają poziom koncentracji:
- krzyżówki, puzzle, sudkoku
- nauka nowych umiejętności, obcych języków, gry na instrumentach.
- liczenie w dół.
- skupianie się przez 5-15 minut na czymś bardzo nudnym, takim jak czysta kartka papieru, wyłączony telewizor, pusta ściana lub kropka na niej.
- medytacja i relaksacja
- wpatrywanie się w kolor czerwony.
- przerwy - pozwalają rozerwać się, odprężyć, zrobić kilka ćwiczeń, czy zjeść lub wypić
- listy spraw do zrobienia - oprócz lepszego zarządzania powoduje skupianie się na zadaniach do wykonania.
- realizowane cele - wyznaczanie celów powoduje zwiększanie koncentracji!
Efektywne notowanie
Sporządzanie notatek to najprostszy sposób, na utrwalenie wiedzy. Notujemy podczas wykładu, szkolenia, prezentacji, webcastu, czytając książkę, artykuł, stronę internetową. Dzięki notatkom możemy powrócić do potrzebnej nam wiedzy i utrwalać ją. Wyróżnia sie trzy rodzaje notatek 1) Notatki streszczeniowe Jest to najprostszy i najbardziej rozpowszechniony sposób notowania. Polega na dosłownym zapisywaniu usłyszanych czy przeczytanych treści. Podczas tworzenia notatek, zapisujesz wszystko jak leci, pomijając tylko niepotrzebne elementy. Zastosowania: cytaty, definicje, wzory, ważne stwierdzenia, przykłady Główne plusy tego typu notatek: wierny zapis, zgodny ze źródłem brak utraty części wiedzy Główne minusy: czasochłonność tworzenia i powtarzania notatek bierność umysłu podczas notowania trudność uczenia się z takich notatek zmęczenie podczas notowania znudzenie podczas nauki z takich notatek 2) Notatki konspektowe Konspekty to notatki zawierające najważniejsze treści zapisane w uporządkowany sposób. W konspektach zawierane są główne myśl, tezy i zagadnienia. Notatki te tworzy się poprzez system punktów i akapitów, któregraficznie odzwierciedlają hierarchię zagadnień. Stosuje się też wyróżnienia, podkreślenia, kolory, symbole, kapitaliki i inne sposoby wyróżniania najważniejszych fragmentów treści i nagłówków. Zastosowania: wykład, webcast, film, książka Plusy konspektów: aktywność umysłu podczas notowania większa prędkość notowania i powtarzania od tradycyjnych notatek lepsze zrozumienie i zapamiętanie materiału Minusy konspektów: strata części informacji na skutek nieumiejętności selekcji 3) Mapy Myśli Są to notatki graficzne, przypominające mapę. Mapy myśli stanowią schemat powiązań między słowami kluczowymi. Pozwalają na zapisanie całego obrazu informacji na jednej kartce. Słowa kluczowe są wyrazami, które niosą ze sobą największy ładunek informacji dla danej treści. Wyzwalają ciągi skojarzeń i połączeń między sobą. Pozwala to na odtworzenie całej struktury wiedzy i ogromną oszczędność czasu. Stosowanie słów kluczowych eliminuje zbędne słowa, które w tradycyjnych notatkach wypełniają miejsce i stanowią nawet do 90% całego zapisu! Notatki w postaci map myśli są czytelne, przejrzyste i oszczędzają czas. Za pomocą niewielkiej ilości słów i obrazów, można przedstawić ogromną ilość informacji. Mapy myśli wyrażają sposób, w jaki przetwarzane są informacje w umyśle człowieka. Tworzenie map myśli aktywizuje obie półkule mózgowe, dzięki czemu powstaje efekt synergii. Zwielokrotnia to możliwości umysłu, w tym zapamiętywanie informacji. Zastosowania: uczenie się, przygotowanie do egzaminu czy pisania pracy, zbieranie materiału, burza mózgu, planowanie, książka, artykuł, film, webcast, przygotowanie przemówienia/prezentacji Plusy: oszczędność od 50 do 90% czasu na notowanie i powtarzanie łatwiejsze zapamiętywanie materiału większe możliwości wykorzystania obrazów, kolorów, symboli a tym samym prawej półkuli mózgu uwolnienie kreatywności aktywność umysłu podczas notowania nadają się do aktywnego powtarzania atrakcyjność, mniejsze znudzenie podczas nauki wgląd w całość zagadnienia, a nie pojedynczy fragment Minusy: wymaga wprawy nieumiejętny dobór słów może spowodować stratę informacji nie nadają się do notowania definicji i zdań, które muszą być dokładnie odtworzone
|
|
|
Skuteczne zapamiętywanie
Dobra pamięć jest podstawą sukcesu w każdej dziedzinie. Już Platon zwykł mawiać, że wiedza to nic innego jak pamięć. Łańcuchowa metoda skojarzeń wykorzystywana jest do zapamiętania określonego ciągu elementów, tzn. określonych elementów uszeregowanych w odpowiedniej kolejności. W metodzie tej kojarzysz ze sobą kolejnepozycje, wykorzystując wszystkie zmysły (wzrok, słuch, węch, dotyk) i skojarzenia, które mogą być zabawne, przesadzone, niezwykłe, dziwne bo takie na długo zapadają w pamięć. Trzeba więc wykazać się pomysłowością w tworzeniu skojarzeń. Skojarzenia mogą być zapamiętane w formie wymyślonej, zabawnej historyjki. Podstawą zapamiętywania długich liczb: numerów telefonów, numerów PIN, adresów, kodyów dat może być tzw. alfabet kodów, w którym każdej cyfrze przyporządkowana jest jedna lub dwie spółgłoski. Gdy tylko będzie trzeba zapamiętać jakiś numer, przekształcisz go w podane spółgłoski, dodasz samogłoski i będziesz mieć wyraz, najlepiej rzeczownik, który będziesz mógł sobie wyobrazić, skojarzyć w jakiejś historyjce dzięki czemu łatwo zapamiętasz numer. Samogłoski i typowo polskie spółgłoski, np.: sz, ś, ć nie będą niosły ze sobą żadnej informacji o numerze, lecz będą potrzebne, by utworzyć wyraz. Skojarzenia, które nie są przez nas używane, są zapominane. Im mniej ważne dla nas skojarzenie i im rzadziej wspominane, tym szybciej je zapominamy. Sposobem na przeciwdziałanie zapominaniu informacji, z których rzadko korzystamy, jest powtarzanie. W roku 1885 Hermann Ebbinghaus opublikował wyniki swoich badań nad ludzką pamięcią, obejmujące tzw. krzywązapominania. Z wykresu tego wynika, że: nabyta wiedza, bez jej powtarzania, wraz z upływem czasu sukcesywnie zmniejsza się; powtarzanie wiedzy powoduje jej odtwarzanie i w konsekwencji zostaje zapamiętany istotny jej fragment. Badania dowiodły, że średnio zapamiętujemy tylko około: 10% z tego, co przeczytamy; 20% z tego, co usłyszymy; 30% z tego, co zobaczymy. Jeśli jednak poznając coś, użyjemy do tego kilku naszych zmysłów, procent zapamiętanych wiadomości wzrasta patrząc i słuchając zapamiętamy już około 50% danych wiadomości, kiedy sami przekazujemy jakieś informacje, zapamiętywanie ich wzrasta do około 70%, a kiedy dodajemy nasze własne działanie, mamy szansę zapamiętać aż około 90% informacji.
Stres i jego zmniejszanie
Stres jest zjawiskiem biologicznym, stanowiącym reakcję organizmu na jakiekolwiek stawiane mu wymagania: fizyczne lub psychiczne. Pojęciem stres określa się wszystkie bodźce, które zmieniają stopień gotowości człowieka do działania. Stres może być spowodowany czynnikami umysłowymi, fizjologicznymi, anatomicznymi lub fizycznymi. Oznaki stresu: w sferze fizjologii - bladość, pocenie się, przyspieszenie bicia serca, napięcie mięśni, dyszenie, zmiany ciśnienia krwi, odpływ krwi do mięśni, suchość w ustach i gardle, częste oddawanie moczu, ból pleców, szyi i innych części ciała, zaburzenia menstruacji, niestrawność, bóle głowy, częste przeziębienia i inne pospolite dolegliwości, bezsenność; w sferze sprawności myślenia - luki w pamięci, zapominanie, niemożność skoncentrowania się, ogólny brak zainteresowań, obsesyjne trzymanie się pewnych pomysłów; w sferze emocji - lęk, rozdrażnienie, depresja, zamykanie się w sobie, nerwowość, złość, zakłopotanie; w sferze zachowań - trudności z mówieniem, impulsywność, drżenie, tiki nerwowe, wysoki i nerwowy śmiech, zgrzytanie zębami, częstsze uleganie wypadkom, intensywne palenie papierosów, picie dużych ilości alkoholu, nieuzasadnione zażywanie leków, zmiany w odżywianiu, pojawienie się innych nerwowych zachowań. Ogólne sposoby radzenia sobie ze stresem można podzielić na trzy grupy: Techniki relaksacyjne jak: -Trening autogenny Schultza (trening składa się z kilku elementów, które ćwiczymy po kolei: uczucie ciężaru, uczucie ciepła, regulacja pracy serca, regulacja swobodnego oddychania, uczucie chłodu na czole). -Progresywna relaksacja Jacobsona (trening polega na wykonywaniu określonych ruchów rękami, nogami, tułowiem i twarzą. Chodzi o to, by napinać i rozluźniać określone grupy mięśni. Systematyczne ćwiczenia uczą rozluźniać mięśnie - zaczynamy od tych, nad którymi panujemy, a potem potrafimy rozluźniać nawet te pozostające poza naszą kontrolą, np. mięsień serca, mięśnie trzewne). -Medytacja transcendentalna -zestaw ćwiczeń medytacyjnych opartych głównie na powtarzaniu mantr (formuła, werset lub sylaba, która jest elementem praktyki duchowej) -Ćwiczenia jogi - wyciszamy układ nerwowy i odnawiamy straty energetyczne Modyfikacje własnej filozofii życia, własnych nastawień do życia - stylu życia, Walka ze stresem poprzez hartowanie się, tzn. znoszenie stresów, np. wynikających z wysiłku fizycznego, wyrzekanie się przyjemności (głodówka). Walka z negatywnymi skutkami stresu powinna odbywać się zarówno na poziomie osobniczym (praca nad sobą), jak i na poziomie środowiska (formowania pozytywnych reakcji). Zawsze korzyścią jest wywołanie u innych uczucia przyjaźni, życzliwości i miłości do nas samych, stratą jest sprowokowanie u innych nienawiści, frustracji i chęci odwetu. Stres w znacznym stopniu nie jest efektem działania czynników zewnętrznych - sam jesteś odpowiedzialny za to, co odczuwasz w związku ze zbliżającym się egzaminem - dlatego możesz zacząć przejmować kontrolę nad stresem. Specyficznym rodzajem stresu odczuwanego przez studentów jest stres egzaminacyjny, dopada ich w drodze na salę egzaminacyjną, bądź niemiłosiernie dręczy już wiele tygodni przed egzaminem. Zdecydowana większość badanych studentów stwierdziła, że największe natężenie reakcji stresowej pojawia się podczas egzaminu ustnego - zasycha w ustach, pocą się ręce, a - co najgorsze - w głowie panuje kompletna pustka.. Na drugim miejscu badani podają egzamin pisemny nietestowy, a na trzecim - egzamin pisemny testowy. Większość z badanych studentów twierdzi, że informacje o egzaminującym mają zasadniczy wpływ na natężenie reakcji stresowej, przy czym im są to korzystniejsze informacje dla zdającego, tym stosunkowo lepiej jest tolerowana konieczność udziału w egzaminie. Do czynników potęgujących doznania stresowe w trakcie egzaminu badani studenci w pierwszej kolejności zaliczają opinię o egzaminatorze jako osobie ostrej i wymagającej, dalej niezdanie egzaminu przez osoby egzaminowane wcześniej oraz świadomość nieopanowania całości obowiązującego materiału. Spośród pozostałych możliwości studenci obu toków studiów wybrali: świadomość obecności objawów obiektywnych stresu i strach przed pytaniami dodatkowymi, jako znaczące w nasilaniu stresu. Ostatnim zagadnieniem, o które pytano ankietowanych studentów, były formy radzenia sobie ze stresem egzaminacyjnym. Większość twierdzi, że woli przychodzić na egzamin bezpośrednio przed jego rozpoczęciem lub też wchodzić na egzamin w pierwszej kolejności. Do pozostałych form radzenia sobie ze stresem studenci zaliczyli: wypalanie papierosa lub wypicie kawy przed egzaminem i poprawę pewności siebie poprzez zaopatrzenie się w pomoce naukowe. Gruntowne przygotowanie się do egzaminu jako metoda radzenia sobie ze stresem znalazło się na ostatnim miejscu.
Zdawanie egzaminów
Zdawanie egzaminów jest być może najważniejszą umiejętnością akademicką. Warunkuje ją opanowanie innych umiejętności takich jak: pokonanie stresu, koncentracja, przejrzyste notowanie, szybkie czytanie, skuteczne zapamiętywanie oraz organizowanie czasu. Na wstępie przygotowania do egzaminu należy odpowiedzieć na pytania: 1) Jaki jest rodzaj i wymagania egzaminu? 2) Jaka jest wstępna moja wiedza? 3)Preferencje i styl zadawania pytań egzaminatora. Zdawanie egzaminu jest umiejętnością, której można i należy się uczyć oraz ją rozwijać. Aby zdać egzamin, najpierw dokładnie dowiedz się, co jest przedmiotem egzaminu, jaki materiał jest wymagany, jakie podręczniki, jakie zagadnienia. Korzystając z tej wiedzy zbierz odpowiednie materiały. Do niektórych egzaminów lepiej jest uczyć się z wielu książek do innych dobrze i szybciej można przygotować się z jednego źródła. Umiejętność zdawania egzaminów jest równie ważna, jak sama wiedza. Trzeba tylko umieć zaprezentować się i odpowiednio przekazać swoje wiadomości. Mimo różnorodności typów egzaminów i egzaminatorów, istnieją sprawdzone standardy. Generalnie egzaminy dzieli się na: egzaminy doniosłe, czyli takie, od wyniku których zależy los egzaminowanego (matura, egzamin wstępny na studia, egzamin komisyjny, egzamin dyplomowy); egzaminy powszednie, organizowane dla sprawdzenia w ujednolicony sposób opanowania przez studenta / ucznia większej partii materiału. Egzaminy powszednie są znakomitym sposobem na doskonalenie umiejętności zdawania oraz panowania nad stresem. Przed egzaminem ustnym dobrze jest rozpoznać egzaminatora. Można wyróżnić następujące typy egzaminatorów (podanych poniżej w kolejności alfabetycznej): Egzaminator roztargniony nie słucha albo tylko robi takie wrażenie(!) dopytuje się o coś, co już zostało powiedziane, spóźnia się lub skraca spotkanie. Jego zachowanie nie może nas irytować lub niecierpliwić a przynajmniej nie okazujmy tego! Sposobem jest wytrwałe powtarzanie odpowiedzi na kolejne pytania, nawet jeśli padają one po raz dziesiąty. Trudno zdaje się egzaminy u takiego egzaminatora. Egzaminator rzeczowy uważnie słucha, pozwala powiedzieć wszystko, co się wie. Zadaje on zwykle niewiele pytań, nie przeszkadza, jeśli trzeba pomoże komentarzem lub uwagą wrócić na właściwy tok rozumowania. Należy skupić się na odpowiedzi, mówić na temat i kończyć wtedy, gdy już wszystko się powiedziało. U takiego egzaminatora najszybciej i najłatwiej zdaje się egzaminy. Egzaminator sadysta jest to najgorszy typ egzaminatora. Wszelkie próby dyskusji są z góry skazane na niepowodzenie, a każdy sprzeciw lub okazana emocja tylko go nakręca i prowokuje. Jedynym skutecznym sposobem na ewentualną agresję i złośliwość egzaminatora jest zachowanie spokoju. Egzaminator sufler podpowiada kolejne zdanie, podrzuca kolejną kwestię, nie dając czasu na samodzielne formułowanie wypowiedzi. Warto go słuchać, ponieważ czasem sam sobie udziela odpowiedzi na pytania. U takiego egzaminatora należy mówić jedynie na temat i unikać gadulstwa. Egzaminator życzliwy to krańcowe przeciwieństwo sadysty. Taki egzaminator najchętniej zdałby za studenta, byle zaoszczędzić mu stresu. Bardzo rzadko oblewa, ale jeśli to robi to z widocznym bólem serca. Ten typ egzaminatora jest wyjątkowo podatny na oddziaływanie przy pomocy łez, cierpień i opowiadania o najrozmaitszych problemach trzeba tylko przy tym zachować umiar i takt. Przy możliwości odpowiadania w dowolnej kolejności na początek wybierz to zagadnienie, które możesz w pełni scharakteryzować, ale nie najlepiej; w środek upchnij najsłabsze odpowiedzi, a na końcu zabłyśnij tym, coszczególnie dobrze opanowałeś. Przy egzaminach testowych na początku trzeba odpowiadać na pytania, co do których nie mamy żadnych wątpliwości. Zastanawianie się nad pozostałymi pytaniami należy zostawić na koniec, gdy wypełnimy już cały test. O ile nie ma punktów ujemnych za złe odpowiedzi, nie opłaca się pomijać żadnego pytania. Przy wątpliwości do do prawdziwości podanych odpowiedzi oraz nieprzyznawaniu punktów ujemnych za nieprawidłowe odpowiedzi można te odpowiedzi zgadnąc. Zgadywanie odpowiedzi może nastąpić na trzy sposoby podane poniżej w rekomendowanej kolejności: Zgadywanie racjonalne gdy mamy wiedzę częściową, to znaczy możemy wyeliminować pewne odpowiedzi, bo wydają się nam mało prawdopodobne. Wtedy zgadujemy nie z czterech odpowiedzi, ale (na przykład) z trzech lub dwóch. W przypadku zgadywania z dwóch mamy prawdopodobieństwo trafienia 50%, przy zgadywaniu z trzech 33%. Zgadywanie selektywne opiera się na znajomości mechanizmów psychologicznych, którym podlegają autorzy zadań testowych. Podstawowa z tych prawidłowości: odpowiedź dłuższa, bardziej szczegółowa i zawierająca więcej fachowych terminów (niezrozumiałych słów) jest prawdopodobnie odpowiedzią właściwą. Profesjonalni autorzy zadań testowych powinni dbać o to, żeby wszystkie odpowiedzi do wyboru były podobnej objętości i sformułowane podobnym językiem, ale w praktyce takie bardzo profesjonalne testy nie zdarzają się często. Zgadywanie losowe (gdy w ogóle nic nie wiemy na dany temat) polega na losowym wyborze odpowiedzi: raz a, raz b, raz c, itd. Nie jest prawdziwe stwierdzenie, że konsekwentne zakreślanie zawsze tej samej pozycji pozwala na uzyskanie lepszego wyniku od losowego wyboru. Egzamin pisemny zazwyczaj pozwala na większą swobodę w dysponowaniu informacjami, ale zmusza jednocześnie do ich selekcji. Nie jesteśmy w stanie napisać wszystkiego, co wiemy. Istnieje jednak podstawowe kryterium oceny każdej pracy zgodność treści z tematem. I o tym należy pamiętać, zastanawiając się, co wziąć pod uwagę, a co pominąć. Równie ważnym elementem jest kompozycja pracy. Obowiązuje przede wszystkim zasada trójdzielności, która zakłada, że we wstępie należy zinterpretować temat i określić, o czym będzie się pisało; rozwinięcie to przedstawienie tez, udowodnienie ich poprzez odpowiedni dobór przykładów; zakończenie służy zaś podsumowaniu najważniejszych wątków pracy tu warto umieścić szczególnie błyskotliwą myśl, bo to, co na końcu, zapamiętywane jest w sposób szczególny. I na koniec słowo o języku pracy powinien być jasny, precyzyjny i pozbawiony błędów W czasie pisania egzaminu warto zostawić sobie trochę czasu na sprawdzenie i poprawę błędów. Należy unikać oddawania prac nieskończonych lub w postaci brudnopisu
