Лекции.Орг


Поиск:




XXI. Казка пра трох братоў 4 страница




Рон перастаў крычаць. Нешта прашамацела, рухаючыся побач з імі.

- Гары? Рон?

- Луна?

- Так, гэта я! О не, я так спадзявалася, што вас не зловяць!

- Луна, ты можаш дапамагчы нам вызваліцца ад вяровак? - спытаў Гары.

- О, так, думаю, так… Мы тут выкарыстоўваем стары цвік, калі нам трэба нешта зламаць… Пачакайце хвіліну…

Зверху зноў прычуўся крык Герміёны, і можна было ўчуць, як Белатрыса нешта таксама крычыць, толькі слоў не атрымалася разабраць, таму што Рон зноў загарлапаніў:

- ГЕРМІЁНА! ГЕРМІЁНА!

- Містэр Алівандэр? - пачуў Гары голас Луны. - Містэр Алівандэр, цвік у вас? Калі б трохі пасунуліся… Па-мойму, ён каля гарлача з вадой.

Праз некалькі секунд яна вярнулася.

- Толькі не варушыся, - вымавіла яна.

Гары адчуў, як яна калупае цвіком вяроўку, спрабуючы прыслабіць пруткія вузлы. Наверсе раздаўся крык Белатрысы.

- Я пытаю зноў! Адкуль у вас меч? Адкуль?

- Мы знайшлі яго… мы знайшлі яго… КАЛІ ЛАСКА! - закрычала зноў Герміёна.

Рон тузануўся яшчэ мацней, і іржавы цвік саскочыў на запясце Гары.

- Рон, калі ласка, сядзі спакойна! - прашаптала Луна. - Я нічога не бачу…

- У кішэні! - выклікнуў Рон. - У маёй кішэні Дэлюмінатр, там досыць святла!

Праз некалькі імгненняў раздалася пстрычка, і люмінесцэнтныя шары, якія Дэлюмінатар паглынуў з намёта, выляцелі з яго і павіслі пад столлю, асвятляючы склеп, нібы малюсенькія сонцы. Гары ўбачыў Луну, яе вялікія вочы на бледным твары, і нерухомую фігуру Алівандэра, які звярнуўся на палу у куце. Выцягнуўшы шыю, ён таксама, убачыў іх таварышаў-палонных: Дына і гобліна Грыпхука. Гоблін, здаецца, знаходзіўся ў амаль несвядомым стане і трымаўся на нагах толькі дзякуючы вяроўкам, якімі ён быў прывязаны да людзей.

- О, так значна прасцей, Рон, дзякуй, - сказала Луна і зноў прынялася важдацца з вузламі. - Прывітанне, Дын!

Зверху зноў прычуўся голас Белатрысы.

- Ты ілжэш, гідкая бруднакроўка, і я гэта ведаю! Вы былі ў маім сховішчы ў Грынгатсу! Кажы праўду, кажы праўду!

Новы жудасны крык…

- ГЕРМІЁНА!

- Што яшчэ вы выкралі? Што яшчэ ўзялі? Скажы мне праўду або, я клянуся, я праткну цябе гэтым клінком!

- Так!

Гары адчуў, што вяроўкі саслаблі і зваліліся, ён стаў расціраць запясці. Рон ужо кідаўся па склепе, гледзячы на нізкі столь у пошуках люка. На твару Дына былі бачныя сінякі і ранкі, сказаўшы Луне "Дзякуй", ён застаўся стаяць, увесь дрыжачы, а Грыпхук у паўнепрытомным стане асеў на падлогу. Рубцы пакрывалі ўсвесь яго цёмны твар.

Рон паспрабаваў апарыяваць без палачкі.

- Тут няма выхаду, Рон, - сказала Луна, назіраючы за яго дарэмнымі высілкамі. - З гэтага склепа нельга выбрацца. Спачатку я спрабавала. Містэр Алівандэр тут даўжэй мяне, ён спрабаваў усё.

Герміёна закрычала зноў: гэты гук прычыніў Гары амаль фізічны боль. Забыўшыся пра пульсавалы шнар, ён таксама пачаткаў бегаць па склепе ў пошуках выхаду, ведаючы ў душы, што гэта бескарысна.

- Што вы яшчэ забралі? АДКАЗВАЙ МНЕ! КРУЦЫЁ!

Крыкі Герміёны рэхам адлюстроўваліся ад сцен верхняга паверху. Рон ужо ледзь не рыдаў, лупячы кулакамі па сценах склепа, а Гары ў адчаі сарваў мяшочак Хагрыда са сваёй шыі і запусціў у яго руку. Спачатку ён выцягнуў з яго Снітч Дамблдора, скалануў яго, сам не ведаючы, на што спадзяючыся, але нічога не адбылося, затым ён узмахнуў зламанымі палоўкамі сваёй палачкі з пяром фенікса, але яны былі знежывелыя, і потым з мяшочка, бліснуўшы, выпаў фрагмент люстэрка. Гары ўбачыў святленне ярка-сіняга колеру…

Вока Дамблдора пільна глядзела на Гары.

- Дапамажыце нам! - закрычаў Гары ў вар’цкім адчаі. - Мы зачыненыя ў склепе маёнтка Малфоев, дапамажыце нам!

Вока міргнула і знікла. Гары не быў нават упэўнены, што там сапраўды хтосьці быў. Ён накланяў аскепак так і гэтак, але не ўбачыў у ім нічога, акрамя сцен і столі іх турмы.

Герміёна закрычала яшчэ надрывней, чым раней, і побач з ім зноў загарлапаніў Рон:

- ГЕРМІЁНА! ГЕРМІЁНА!

- Як вы пракраліся ў маё сховішча? - чулі яны голас Белатрыса. - Гэты маленькі брудны гоблін, у склепе, дапамог вам?

- Мы сустрэлі яго толькі сёння вечарам, - рыдала Герміёна. - мы ніколі не былі ў вашым сховішчы... Гэта не сапраўдны меч! Гэта копія, усяго толькі копія!

- Копія? - завішчала Белатрыса. - Ах, ну вядома!

- Але мы гэта можам лёгка пазнаць! - умяшаўся голас Люцыюса. - Драка, прывядзі гобліна, ён скажа сапраўдны меч або не!

Гары кінуўся да Грыпхуку, які ляжаў на падлозе.

- Грыпхук, - прашаптаў ён у вуха гобліна, - ты павінен сказаць ім, што меч - фальшыўка, яны не павінны пазнаць, што ён сапраўдны, Грыпхук, калі ласка…

Гары ўчуў гук крокаў, у наступнае імгненне з-за дзверэй прычуўся дрыготкі голас Драка:

- Не падыходзіць! Устаньце ў задняй сцяны. Не ўздумайце нешта вытварыць, або я вас заб’ю!

Яны адышлі да задняй сцяны, Рон пстрыкнуў Дэлюмінатарам, і шары скокнулі ў яго кішэнь, і склеп зноў пагрузіўся ў цемру. Дзверы адчыніліся. Малфой увайшоў унутр, трымаючы палачку перад сабой, бледны і рашучы. Ён схапіў маленькага гобліна за руку, і, адыходзячы, зноў выйшаў, цягнучы за сабой Грыпхука.

Дзверы пляснулі і зачыніліся, а адначасова з гэтым у вязніцы раздалася пстрычка. Рон уключыў Дэлюмінатар. Тры шара зноў паляцелі да столя з яго кішэні, і ўсе ўбачылі Добі, дамога эльфа, які толькі што апарыяваў у цэнтр склепа.

- ДОБ..!

Гары схапіў Рона за руку, каб своечасова спыніць яго крык, але Рон ужо і сам зразумеў, што здзейсніў памылку і выглядаў спалоханым. Пачуліся крокі наверсе. Драка прывёй Грыпхука да Белатрысы.

Велізарныя, як тэнісныя мячы, вочы Добі пашырэлі, ён дрыжаў ад пятак да кончыкаў завостраных вушэй. Было ясна, што вярнуўшыся ў хату сваіх былых гаспадароў, ён быў напалоханы да смерці.

- Гары Потэр, - прапішчаў ён ў цішыні склепа. – Добі прыйшоў выратаваць вас!

- Але як ты?..

Жудасны крык заглушыў словы Гары: Герміёну зноў катавалі.

Гары перайшоў ад слоў да справы:

- Ты можаш апарыяваць з гэтага склепа? – спытаў ён у Гары. Добі заківаў, і яго вушы загушкаліся.

- І ты можаш узяць з сабой людзей?

Добі зноў кіўнуў.

- Добра. Добі, я жадаю, каб ты ўзяў Луну, Дына і містэра Алівандэра і перанёс іх… перанёс іх…

- Да Біла і Флёр, - падказаў Рон. – Катэдж Шэл у прадмесцях Тынварта!

Эльф у трэці раз кіўнуў.

- І затым вярніся, - папрасіў Гары. – Ты можаш гэта зрабіць, Добі?

- Вядома, Гары Потэр! – прашаптаў маленькі эльф. Ён паспяшаўся да містэра Алівандэра, які, здавалася, дрэнна разумеў, што адбываецца. Ён узяў адной рукой Алівандэра, другую працягнуў Луне і Дыну, але тыя не паварушыліся.

- Гары, мы жадаем табе дапамагчы! – прашаптала Луна.

- Мы не можам кінуць цябе тут, - дадаў Дын.

- Ідзіце, вы абодва! Мы сустрэнемся ў Біла і Флёр.

Пакуль Гары казаў, яго шнар забалеў яшчэ мацней. Чым раней. Ён паглядзеў уніз, але замест Алівандэра, убачыў іншага чалавека, які быў гэтак жа стары і нямоглы, ён пагардліва смяяўся.

- Забі мяне, Вальдэморт, я з радасцю прыму смерць! Але яна не прынясе табе тое, што ты шукаеш… існуе шмат таго, чаго ты не разумееш…

Гары адчуў лютасць Вальдэморта, але ў гэты момант зноў закрычала Герміёна, і Гары вярнуўся ў склеп, у жудасную рэчаіснасць.

- Ідзіце! – умольваў Гары Луну і Дына. – Ідзіце! Мы за вамі, ну давайце жа!

Яны схапіліся за працягнутыя пальцы эльфа. Раздалася гучная пстрычка, і Добі, Луна, Дын і містэр Алівандэр зніклі.

- Што гэта было? – ускрыкнуў Люцыюс Малфой над іх галавамі. – Вы чулі гэта? Што там за шум у склепе?

Гары і Рон утаропіліся адзін на аднаго.

- Драка – не, пакліч Галахвоста! Хай ён пайдзе і праверыць!

Наверсе пачуліся крокі, затым наступіла цішыня. Напэўна, людзі ў гасцінай прыслухваліся, ці не даносіцца яшчэ які-небудзь старонні шум з склепа.

- Нам трэба паспрабаваць абязброіць яго, - прашаптаў Гары Рону. У іх не было выбару: у тую секунду, калі ўвайдуць у пакой і ўбачаць, што трое вязняў зніклі, ім канец.

- Пакінь святло ўключаным, - дадаў Гары. Як толькі яны пачулі нечыя крокі, якія надыходзілі да дзвярэй, яны прыціснуліся да сцяны па розных баках ад яе.

- Адыдзіце, - прагучаў голас Галахвоста. – Трымайцеся далей ад дзвярэй. Я захаджу.

Дзверы адчыніліся. Адну секунду Галахвост глядзеў на пусты склеп, які быў асветлены трыма мініятурнымі сонейкамі, якія парылі ў паветры. Гары і Рон накінуліся на яго. Рон схапіў яго за руку, у якой была чарадзейная палачка, і ірвануў яе ўверх. Гары заціснуў Галахвосту далонню рот. Яны моўчкі дужаліся, з чарадзейнай палачкі Галахвоста сыпаліся іскры; яго срэбная руку абхапіла горла Гары.

- Што там, Галахвост? – гучна спытаў Люцыюс Малфой зверху.

- Нічога! – адказаў Рон, імкнучыся капіяваць хрыплы голас Хватста. – Усё добра!

Гары ледзь мог дыхаць.

- Ты жадаеш забіць мяне? - затыхаючыся, спытаў ён, спрабуючы спрабуючы адчапіць ад сябе металічную руку. - І гэта пасля таго, як я выратаваў табе жыццё? Ты мой даўжнік, Галахвост!

Нечакана срэбныя пальцы прыслабілі хватку. Здзіўлены Гары вывярнуўся і вызваліўся, працягваючы заціскаць рот Галахвоста. Ён убачыў, як маленькія вадзяністыя вочы падобнага на пацука мужчыны акругліліся ад страху і здзіўлення. Здавалася, ён не менш Гары быў узрушаны тым, што зрабіла яго рука, паддаўшыся раптоўнаму парыву літасці, і Галахвост пачаткаў дужацца яшчэ больш энергічна, быццам спрабуючы выправіць гэтую секундную слабасць.

- А гэта мы забярэм, - прашаптаў Рон, выдзіраючы палачку з іншай рукі Галахвоста.

У пазбаўленага палачкі, бездапаможнага, Пэцігру зрэнкі пашырэлі ад жаху. Яго погляд слізгануў ад Гары кудысьці ў бок. Пальцы яго срэбнай рукі непахісна рухаліся да яго ўласнага горла.

- Не…

Не задумляючыся, Гары паспрабаваў адцягнуць руку назад, але не было ніякай магчымасці яе спыніць. Срэбная зброя, якую даў свайму самому баязліваму служке Лорд Вальдэморт, абгарнулася супраць свайго ж бяззбройнага і бескарыснага ўладальніка. Пэцігру адплачваўся за ўласную нерашучасць, за імгненне жалю, і зараз гінуў прама на вачах у рабят.

- Не!

Рон таксама адпусціў Галахвоста, і разам, ён і Гары, спрабавалі спыніць металічныя пальцы, якія самкнуліся на глотцы Пэцігру. але ўсё было бескарысна: яго твар пачаў сінець

- Рэлашыё! - сказаў Рон, накіроўваючы палачку на срэбную руку, але нічога не адбылося; Пэцігру зваліўся на калены. У гэты момант Герміёна пранізліва закрычала наверсе. Вочы Галахвоста закаціліся на яго фіялетавым твару, ён тузануўся апошні раз, і зваліўся.

Гары і Рон пераглянуліся і, пакінуўшы цела Галахвоста валяцца на падлозе, яны пабеглі ўверх па лесвіцы назад у цёмны калідор, які накіроўваўся ў гасціную. Яны асцярожна пракраліся да прыадчыненых дзвярэй гасцінай. Адгэтуль ім добра было відаць Белатрысу, якая глядзела ўніз на Грыпхука, які трымаў у сваіх доўгапалых руках меч Грыфіндора. Герміёна ляжала ў ног Белатрысы. Яна амаль не варушылася.

- Ну? - спытала Белатрыса ў Грыпхука. - Гэта сапраўдны меч Грыфіндора?

Гары чакаў, затаіўшы дыханне, імкнучыся не заўважаць боль у шнары.

- Не, - адказаў Грыпхук. - Гэта падробка.

- Ты ўпэўнены? - задушылася Белатрыса. - Сапраўды ўпэўнены?

- Так, - адказаў гоблін.

Палягчэнне адбілася на яе твару, змяняючы напружанасць.

- Добра, - і пстрычкай палачкі яна зрабіла глыбокі парэз на твары гобліна, той з крыкам зваліўся да яе ног. Яна штурхнула яго ў бок.

- А зараз, - сказала яна з нотамі трыюмфу ў голасе, - мы паклічам Цёмнага Лорда!

Белатрыса адкруціла рукаў і кранула паказальным пальцам Цёмнай Пазнакі.

І у гэты момант Гары здалося, што яго галава раскалолася. Усё навакольнае яго знікла: ён быў Вальдэмортам, і худы чараўнік смяяўся, адкрыўшы свой бяззубы рот. Ён быў узвар’яваны тым, што яго паклікалі. Бо ён папярэджваў, каб яны могуць рабіць гэта, толькі калі злавілі Потэра. Калі яны памыліліся…

- Забі мяне! - патрабаваў стары. - Ты не пераможаш, ты не можаш перамагчы! Гэтая палачка ніколі не будзе прыналежаць табе…

Лютасць Вальдэморта залыгала яго праз бок: выбліск зялёнага святла напоўніў турэмны пакой, худое старое цела паднялося над ложкам, а затым, знежывелае, звалілася зваротна. Вальдэморт, вярнуўся да акна, з працай душачы свой гнеў:… Яны атрымаюць спаўна, калі высвятліцца, што паклікалі яго, не маючы досыць важкай на то прычыны...

- Лічу, - сказала Белатрыса, - мы можам пазбавіцца ад бруднакроўкі. Грэйбэк, забірай яе, калі жадаеш.

- НЕЕЕЕЕЕЕЕЕ!

Рон уварваўся ў гасціную; Белатрыса здзіўлена азірнулася і навяла на яго палачку, але….

- Экспеліярмус! - зароў Рон, нацэліўшы на Белатрысу палачкай Галахвоста. Палачку, якая выляцела з яе рукі злавіў у паветры Гары, які ўбег у пакой следам за Ронам. Люцыюс, Нарцыса, Малфой і Грэйбэк звярнуліся адначасова. Гары закрычаў:

- Ступефай!

І Люцыюс Малфой адляцеў у камін. Агністыя бруі заклёнаў Драка, Нарцысы і Грэйбэка ляцелі ў Гары; ён кінуўся на падлогу, і пракаціўся за канапа, каб схавацца ад іх.

- СПЫНІЦЕСЯ АБО ЯНА ПАМРЭ!

Цяжка дыхаючы, Гары вызірнуў з-за боку канапы. Белатрыса падтрымлівала Герміёну, і прыставіла кароткі срэбны нож да горла дзяўчыны.

- Апусціце вашы палачкі, - прашаптала Белатрыса. - Апусціце або мы ўсё ўбачым, наколькі брудная яе кроў!

Рон стаяў нерухома, сціскаючы ў руцэ палачку Галахвоста. Гары выпрастаўся, Трымаючы палачку Белатрысы.

- Я сказала апусціць іх! - завішчала Белатрыса, прыціскаючы нож да горла Герміёны: Гары ўбачыў, як пад лязом на скуры выступілі кропелькі крыві.

- Добра! - крыкнуў ён і кінуў палачку на падлогу ў сваіх ног, Рон таксама апусціў палачку. Абодва паднялі рукі на ўзроўні плечаў.

- Добра! - зласліва сказала яна. - Драка, паднімі іх! Цёмны Лорд набліжаецца, Гары Потэр! Набліжаецца твая смерць!

Гары і без таго гэта ведаў. Яго шнар раздзіраўся ад болю, і ён адчуваў, як Вальдэморт ляціць па небе над цёмным бурлівым морам аднекуль здалёку. Хутка ён будзе досыць блізка, каб апарыяваць. Выхаду Гары не бачыў.

- А цяпер, - мякка сказала Белатрыса, калі Драка спяшаўся да яе з палачкамі. - Цысі, я думаю, мы павінны зноў звязаць гэтых маленькіх герояў, а Грэйбэк пакуль падбае аб міс Грэнджэр. Упэўненая, Цёмны Лорд не пашкадуе для цябе дзяўчынку пасля таго, што ты здзейсніў сёння вечарам.

Пры апошніх словах над галовамі прычуўся незвычайны скрэжэшчушы гук. Усё паглядзелі наверх, і як раз своечасова, таму што ў гэты момант крыштальная люстра задрыжала і затым са злавесным рыпаннем і звонам пачала падаць уніз. Белатрыса стаяла прама пад ёй. Кінуўшы Герміёну, яна закрычала і адскочыла ў бок. Люстра абрынулася ўніз грудай крышталя і ланцугоў прама на Герміёну і гобліна, які усё яшчэ сціскаў у руцэ меч Грыфіндора. Зіготкія аскепкі шкла пырснулі ў розныя бакі. Драка сагнуўся напалову, прыціскаючы далоні да скрываўленага твару.

Рон кінуўся да Герміёны і стаў здабываць яе з-пад абломкаў, а Гары вырашыў рызыкнуць: ён пераскочыў праз крэсла і вырваў усё тры палачкі з рук Драка. Накіраваўшы іх на Грэйбэка, ён закрычаў:

- Ступефай!

Пярэваратня падкінула ўверх ад патроенага заклёну, ён падляцеў да столі і затым паваліўся на падлогу.

Пакуль Нарцыса адцягвала Драка ў бок, каб ён не папакутаваў яшчэ больш, Белатрыса ўскочыла на ногі, размахваючы срэбным нажом, яе валасы пры гэтым развіваліся. Нарцыса ж накіравала сваю палачку ў дзвярны праём.

- Добі! - закрычала яна, і нават Белатрыса застыгла на месцы. - Ты! Гэта ты абрынуў люстру?..

Малюсенькі эльф подбегам убег у пакой, наставіўшы палец на былую гаспадыню.

- Вы не павінны прычыняць боль Гары Потэру, - прапішчаў ён.

- Забі яго, Цысі! - залямантавала Белатрыса, але ізноў раздаўся скрыгат, і палачка Нарцысы ўскінулася ў паветра і прызямлілася ў процілеглай частцы пакоя.

- Ты брудная маленькая малпа! - закрычала Белатрыса. - Як ты смееш датыкацца да палачкі ведзьмы? Як ты смееш кідаць выклік сваім гаспадарам?

- У Добі няма гаспадара! - завішчаў эльф. - Добі - вольны эльф, і Добі прыйшоў выратаваць Гары Потэра і яго сяброў!

Боль у шнары асляпляла Гары. Смутна ён разумеў, што ад прыбыцця Вальдэморта яго адлучаюць секунды.

- Рон, лаві - і БЯЖЫ! - закрычаў ён, кідаючы адну з палачак сябру; потым ён нагнуўся, каб выцягнуць Грыпхука з-пад люстры. Перакінуўшы гобліна, які стагнаў і усё яшчэ дужа трымаў меч, праз плячо, Гары схапіў за руку Добі і закруціўся на месцы, апарыруя.

Апускаючыся ў цемру, апошняе, што ён убачыў у гасцінай, - гэта бледныя, застылыя на месцы фігуры Нарцысы і Дракы, руды пошуг шавялюры Рона і размытую палоску срэбра якое ляцела, нож, які шпурнула Белатрыса, ляцеў праз увесь пакой туды, дзе знікаў Гары…

Біл і Флёр… Катэдж Шэл… Біл і Флёр…

Ён праваліўся ў невядомасць. Усё, што ён мог рабіць, - гэта паўтараць назву месца прызначэння, і спадзявацца, што гэтага досыць, каб туды дабрацца. Яму не давала супакою боль у шнары, цяжар гобліна ціснуў на плечы, а лязо мяча Грыфіндора білася аб спіну. Ён адчуў, як тузанулася рука Добі у яго руцэ. Ён вырашыў, што, мабыць, эльф спрабуе кіраваць апарацыяй, каб яны перамясціліся ў правільным кірунку, і сціснуў яго пальцы, даючы зразумець, што ўсё ідзе нармалёва…

Затым яны прызямліліся на цвёрдую зямлю, у паветры адчуваўся салёны пах. Гары зваліўся на калены і, кінуўшы руку Добі, паспрабаваў як мага асцярожней пакласці на зямлю гобліна.

- Вы ў парадку? - спытаў ён, але Грыпхук толькі прахныкаў у адказ.

Гары бегла агледзеўся ў цемры. Непадалёк на фоне шырокага зорнага неба віднелася хата, поруч якой, як яму здалося, ён заўважыў нейкі рух.

- Добі, гэта Катэдж Шэл? - шэптам спытаў Гары, дужа сціскаючы ў руках дзве палачкі, якія ён захапіў з хаты Малфоеў, гатовы ваяваць, калі спатрэбіцца.

- Гэта ж тое самае месца? Добі?

Ён агледзеўся. Маленькі эльф стаяў у некалькіх кроках ад яго.

- ДОБІ!

Эльф злёгку хістаўся, у яго велізарных блішчалых вачах адлюстроўваліся зоркі

Яны абодва, Гары і эльф, паглядзелі ўніз на срэбную дзяржальню нажа, якая тырчала ў грудзях эльфа.

- Добі… не… ДАПАМАЖЫЦЕ! - прагукаў Гары, звярнуўшыся да хаты, да людзей, якія перасоўваюцца поруч яго. - ДАПАМАЖЫЦЕ!

Ён не ведаў і яго не хвалявала, хто гэта быў: маглы або чараўнікі; сябры або ворагі, - усё, што яго турбавала, - гэтая цёмная пляма, якая расцякалася на грудзі Добі. Эльф працягнуў да Гары рукі і паглядзеў на яго з маленнем. Гары злавіў яго і паклаў бокам на прахалодную траву.

- Добі, не, не памірай, не памірай…

Погляд эльфа знайшоў яго, яго губы дрыжалі, і ён з велізарным высілкам вымавіў:

- Гары… Потэр…

 

XXIV. Стваральнік палачак

 

Гары на імгненне быццам пагрузіўся ў стары начны кашмар: яму здавалася, што ён стаіць на каленах перад целам Дамблдора, хоць на самай справе перад ім было далікатнае цельца, якое скурчылася ў траве, працятае срэбным кінжалам Белатрысы. Гары ўсё яшчэ паўтараў: “Добі… Добі…”, хоць ён ведаў, што эльф знаходзіўся там, адкуль няма звароту.

Прыкладна праз хвіліну, ён усвядоміў, што яны, нарэшце, прыбылі ў патрэбнае месца… Біл і Флёр, Дын і Луна атачылі яго. Ён ўсё яшчэ стаяў на каленах каля эльфа.

- Герміёна, - раптам спытаў Гары. – Дзе яна?

- Рон адвёў яе ў хату, - адказаў Біл. - З ёй усё будзе добра.

Гары зноў паглядзеў на Добі. Ён працягнуў руку, і выцягнуў вострае лязо з грудзей эльфа, пасля гэтага зняў з сябе куртку, і накрыў ёю цела, як коўдрай.

Дзесьці непадалёк марскія хвалі разбіваліся аб скалы. Гары прыслухваўся да гэтых гукаў, а ў гэты час астатнія абмяркоўвалі справы, якія не цікавілі яго зараз, прымалі нейкія рашэнні… Дын аднёс параненага Грыпхука ў хату, Флёр рушыла ўслед за ім… Потым Біл прапанаваў пахаваць Добі. Гары пагадзіўся, толкам не разумеючы, пра што ён кажа. Ён паглядзеў на худзенькае цельца і яго шнар пачаткаў паколваць і гарэць. Нейкай часткай сваёй прытомнасці, нібы гледзячы ў зваротны бок тэлескопа, дзесьці ў аддаленні, ён убачыў, як Вальдэморт карае пакінутых у Асабняку Малфоеў.

Боль, прычынены смерцю Добі, прытупіў ўспрыманне Гары, і жахлівы гнеў Цёмнага Лорда здаваўся яму толькі адгалоскам шторму, які даносіўся з іншага боку велізарнага спакойнага акіяна.

- Я жадаю зрабіць гэта, як патрэбна, - былі першыя ўсвядомленыя словы Гары. - Без дапамогі магіі. У вас ёсць рыдлёўка?

Біл паказаў яму месца ў канцы саду, паміж кустамі, і амаль адразу Гары прыняўся рыць магілу, сам. Ён капаў амаль з апантанасцю, атрымліваючы асалоду ад фізічнай працай, упіваючыся яго нечараўнічасцю, і кожная кропля поту, і кожны мазоль былі нібы данінай эльфу, які выратаваў іх жыцці.

Яго шнар гарэў, але ён кіраваў болем, ён адчуваў яго, але быў аддзелены ад яго. Ён нарэшце навучыўся таму, чаму Дамблдор жадаў, каб навучыў яго Снэйп: кантраляваць сваю прытомнасць, зачыняць яе ад Вальдэморта. Гэтак жа як Вальдэморт не мог авалодаць прытомнасцю Гары, калі той скарбіў па Сірыюсе, так і зараз яго думкі не маглі пранікаць у мозг Гары, пакуль ён сумаваў па Добі. Боль згубы быццам адганяла Вальдэморта, хоць, Дамблдор, вядома, назваў бы гэта каханнем.

Не звяртаючы ўвагі на боль у шнары, Гары працягваў капаць, усё глыбей і глыбей уразаючыся ў цвёрдую, халодную зямлю, топячы сваё гора ў поце. У цемры, акружаны толькі гукам свайго ўласнага дыхання і шумам хваль, Гары думаў пра тое, што здарылася ў Малфоеў, успамінаў, што чуў, і да яго прыйшло разуменне, нібы прамень святла які атачаў яго ў цемры…

Выразны рытм яго рухаў адмяраў час ва ўнісон з яго думкамі.

Рэліквіі... Хоркруксы... Рэліквіі... Хоркруксы... усё гэта больш не спальвала яго знутры з такой звышнатуральнай, вар’яцкай нудой. Страта і страх нібы загасілі гэта ў ім. Ён адчуваў, быццам ачуўся ад глыбокага сну.

Гары ўсё глыбей і глыбей апускаўся ў магілу. Ён ведаў, дзе быў Вальдэморт сёння, каго і завошта ён забіў у самой верхняй вязніцы Нурменгарда…

Ён падумаў пра Галахвоста, які памер з-за мімалётнага пробліску літасці. Дамблдор прадбачыў гэта… Што яшчэ было яму вядома?

Гары страціў рахунак часу. Ён заўважыў толькі, што трохі пасвятлела, калі падышлі Рон і Дын.

- Як Герміёна?

- Лепей, - адказаў Рон. - Флёр прыглядае за ёй.

Гары ўжо падрыхтаваў адказ на пытанне, чаму ён не захацеў зрабіць магілу адным узмахам палачкі, але ён яму не спатрэбіўся. Яны заскочылі ў яму са сваімі рыдлёўкамі, і ўтрох яны працягнулі капаць, пакуль магіла не дасягнула падыходных памераў.

Гары паўтульней загарнуў эльфа ў сваю куртку. Рон сеў на бок магілы, зняў шкарпэткі і чаравікі, і надзеў іх на босыя ногі эльфа. Дын дастаў ваўняны капялюшык, які Гары акуратна надзеў на галаву Добі, нацягнуўшы на вушы эльфа, якія нагадвалі крылы кажана...

- Трэба закрыць яму вочы.

Гары не чуў, як у цемры падышлі астатнія. Біл быў усё яшчэ ў дарожнай мантыі, Флёр - у вялікім белым фартуху, з кішэні якога віднелася бутэлечка, і Гары здагадаўся, што гэта быў Косткарос. Апранутая ў нечую мантыю Герміёна была вельмі бледная і з працай стаяла на нагах. Рон абняў яе, калі яна падышла да яго. Луна у плашчы Флёр прысела на кукішкі і, акуратна дакранаючыся кончыкамі пальцаў павекаў эльфа, апусціла іх.

- Ну вось, - мякка сказала яна, - зараз ён можа спаць.

Гары паклаў эльфа ў магілу, уладкаваўшы яго рукі і ногі так, быццам той адпачывае, затым вылез і ў апошні раз паглядзеў на маленькае цела. Ён з усіх сіл стрымліваўся, каб не заплакаць, успамінаючы пахаванні Дамблдора, шэрагі залатых крэслаў, Міністра Магіі ў першым шэрагу, пералік заслуг дырэктара і веліч белай мармуровай магільні. Ён адчуваў, што Добі заслугоўвае такіх жа раскошных пахаванняў, але эльф ляжаў тут паміж кустамі, у няўмела выкапанай магіле.

- Пэўна, трэба нешта сказаць, - вымавіла Луна. - Я пачну, добра?

Усё глядзелі на яе, пакуль яна казала, звяртаючыся да мёртвага эльфа на дні магілы:

- Дзякуй табе, Добі, за тое, што выратаваў мяне з таго склепа. Несправядліва, што ты памёр, быўшы такім добрым і адважным. Я заўсёды буду памятаць, што ты зрабіў для нас. Спадзяюся, цяпер ты шчаслівы.

Яна звярнулася і чакаючы паглядзела на Рона, які адкашляўся і вымавіў сеўшым голасам:

- Так, дзякуй, Добі.

- Дзякуй - прамармытаў Дын.

- Бывай, Добі, - вымавіў ён – гэта было ўсё, на што ён быў здольны, але Луна і так усё сказала за яго.

Біл падняў палачку і куча зямлі каля магілы паднялася ў паветра і мякка звалілася ў яе, утварыўшы маленькі, чырванаваты ўзгорак.

- Вы не супраць, калі я затрымаюся тут ненадоўга? – спытаў Гары астатніх.

Яму шапталі нейкія словы, але ён не разумеў іх сэнсу, хтосьці злёгеньку папляскаў яго па спіне, і затым усё павольна пайшлі ў хату, пакінуўшы Гары сам-насам з эльфам.

Ён агледзеўся - агароджа кветніка была выкладзеная з гладкіх белых камянёў, адшліфаванымі морам. Ён падняў адзін з самых буйных і паклаў яго, туды, дзе знаходзілася галава Добі. Ён палез у кішэнь за палачкай, там іх было дзве. Ён ніяк не мог успомніць, каму яны прыналежаць. Здаецца, ён вырваў іх з нечых рук. Ён абраў тую, што была карацей, якая лепш легла ў яго руку, і паказаў ёю на камень.

Павольна, падпарадкоўваючыся яго шэпту, глыбокія надрэзы з’яўляліся на камяні. Ён ведаў, што Герміёна зрабіла б гэта акуратней і, магчыма, хутчэй, але ён жадаў напісаць гэта сам гэтак жа, як сам жадаў вырыць магілу. Калі Гары падняўся на ногі, надпіс на камені абвяшчаў - "Тут пахаваны Добі, вольны эльф".

Гары разглядаў сваю працу яшчэ некалькі секунд, затым пайшоў прочкі. Яго шнар усё яшчэ паколвала, а ў галаве раіліся думкі, якія прыйшлі яму на розум, пакуль ён капаў магілу. Ідэя, якая нарадзілася ў цемры, была гэтак жа павабная, як і рызыкоўная.

Калі ён увайшоў у хату, усё сядзелі ў гасцінай, усеагульная ўвага была звернута на Біла, які гаварыў. Гэта быў светлы, утульны пакой, у каміне якога ярка палаў невялікі агонь. Гары не захацеў пэцкаць дыван, таму застаўся стаяць у дзвярах.

- Слава богу, Джыні на вакацыях, калі б яна была зараз у Хогвартсу, яны б схапілі б яе да таго, як мы яе забралі. Зараз мы ведаем, што яна ў бяспецы.

Ён абгарнуўся і ўбачыў Гары.

- Я забраў усіх з Нары, - растлумачыў ён, - Перавёз іх да Мюрыэль. Пажыральнікі Смерці ведаюць, што Рон з табой, і цяпер яны жадаюць знішчыць усю сям’ю - не перапрошвай, - дадаў Біл, убачыўшы выраз твару Гары. - Гэта заўсёды было толькі пытаннем часу - бацька казаў гэта ўжо на працягу апошніх некалькіх месяцаў. Мы з’яўляемся самой вялікай сям’ёй здраднікаў крыві.

- Як яны абароненыя? - спытаў Гары.

- Заклёнам Пэўнасці. Бацька - захавальнік тайны. На гэтую хату таксама дзейнічае гэты заклён. Тут захавальнік тайны - я. Ніхто з нас не можа хадзіць на працу, але наўрад ці гэта найважнейшае зараз. Як толькі Алівандэру і Грыпхуку стане лепш, мы перавязем іх да Мюрыэль, як і астатніх. Тут не вельмі шмат пакояў, а ў яе звышдастаткова. Ногі Грыпхука аднаўляюцца. Флёр дала яму Косткарос, мы зможам перавезці іх праз гадзіну або…

- Не, - сказаў Гары. Біл выглядаў здзіўленым. - Яны абодва патрэбныя мне тут. Мне трэба пагаварыць з імі. Гэта важна.

Ён пачуў у сваім голасе ўладарнасць і перакананасць, уласцівыя чалавеку, які рашыў ажыццявіць сваю задуму, задума, якая прыйшла да Гары, калі ён капаў дол Добі. Усё звярнулі да яго збянтэжаныя твары.

- Я вымыю рукі, - сказаў Гары Білу, гледзячы на свае далоні - усё ў брудзе і крыві Добі. - Затым мне адразу трэба будзе ўбачыць іх.

Ён увайшоў у маленькую кухню і схіліўся над ракавінай пад акном з выглядам на мора. Світанак з’яўляўся з-за гарызонту, афарбоўваючы яго ў перламутрава-чырвоныя і залатыя тоны. Гары мыў рукі, вынікаючы за чарадой думак, якія дашлі яму ў галаву ў цёмным садзе…

Добі ніколі не зможа сказаць ім, хто ж паслаў яго ў склеп, але Гары ведаў, што бачыў ён сам: пранізлівае блакітнае вока глядзела з аскепка люстэрка. А затым прыйшла дапамога. У Хогвартсу заўсёды пададуць дапамогу таму, хто ў ёй патрабуецца…

Гары выцер рукі, не звяртаючы ўвагі на прыгажосць, якая распасціраецца за акном і на галасы астатніх, якія данасіліся з гасцінай. Ён глядзеў удалячыню, за акіян, на світанак, адчуваючы, што ён вельмі блізкі, значна бліжэй да разгадкі, чым калі б то ні было.

Шнар дагэтуль паколвала, і ён ведаў, што Вальдэморт таксама блізкі да мэты. Гары разумеў, і ў той жа час не мог зразумець. Яго нюх падказваў яму адно, а розум - абсалютна процілеглае. Дамблдор у галаве Гары ўсміхаўся, назіраючы за ім па-над пальцамі, складзеных быццам у малітве.

Вы далі Рону Дэлюмінатар… Вы зразумелі яго… Вы далі яму магчымасць вярнуцца…

І вы зразумелі Галахвоста… Вы ведалі, што было нейкае раскаянне, дзесьці ў глыбіні душы…

І калі вы ведалі пра іх… Што вы ведалі пра мяне, Дамблдор?

Няўжо я павінен ведаць пра Рэліквіі, але не шукаць іх? Ці ўяўлялі вы, як гэта будзе цяжка? Ці таму вы так усё ўскладнілі? Каб у мяне быў час распрацаваць план?

Гары стаяў нерухома, ашклянелымі вачыма гледзячы туды, дзе залаты прамень асляпляльнага сонца паднімаўся з-за гарызонту. Затым ён паглядзеў на свае чыстыя далоні і на імгненне здзівіўся, што сціскае ў руках рушнік. Ён паклаў яго на месца і вярнуўся ў хол. У той жа момант яго шнар пачаткаў пульсаваць, і затым у яго галаве гэтак жа мімалётна, як адлюстраванне страказы на паверхні вады, успыхнулі абрысы добра знаёмага яму будынка.

Біл і Флёр стаялі ў падножжа лесвіцы.

- Мне трэба пагаварыць з Грыпхукам і Алівандэрам, - сказаў Гары.





Поделиться с друзьями:


Дата добавления: 2016-11-18; Мы поможем в написании ваших работ!; просмотров: 445 | Нарушение авторских прав


Поиск на сайте:

Лучшие изречения:

Настоящая ответственность бывает только личной. © Фазиль Искандер
==> читать все изречения...

825 - | 701 -


© 2015-2024 lektsii.org - Контакты - Последнее добавление

Ген: 0.009 с.