XIII. Камісія па рэгістрацыі магланароджаных 2 страница

- Вада, - прамармытаў Рон, адхіляючыыся ад яе. – Гары, яны ведаюць, што ўнутры Міністэрства ёсць няпрошаныя госці, казалі нешта пра дзірку ў дзвярах Амбрыдж, я думаю, у нас ёсць ад сілы пяць хвілін, калі гэта…

Патронус Герміёны знік з воплескам, як толькі яна звярнула свой напалоханы твар да Гары.

- Гары, калі мы затрымаемся тут!..

- Не затрымаемся, калі будзем рухацца хутка, - сказаў Гары. Ён звярнуўся да нямой групы людзей за імі, якія глядзелі на іх, вытарашчыўшы вочы.

- У каго ёсць палачкі?

Каля паловы людзей паднялі рукі.

- Добра, тыя, у каго няма палачкі, згрупуйцеся з кімсьці ў каго яна ёсць. Нам трэба спяшацца, каб яны нас не спынілі. Хадзем.

Яны вырашылі змясціцца ў два ліфта. Патронус Гары замёр як вартавы поруч залатых рашотак, як толькі яны зачыніліся і ліфт пачаў паднімацца.

- Паверх восем, - абвясціў механічны голас ведзьмы, - Атрыюм.

Гары зразумеў, што ў іх сур’ёзныя праблемы. Атрыюм быў набіты людзьмі, якія рухаліся ад каміна да каміну і блакавалі іх.

- Гары, - прашаптала Герміёна, - куды мы збіраемся…

- СТОП! – пракрычаў Гары і магутны голас Ранкорна рэхам разнёсся па ўсім Атрыюме. Чараўнікі, якія блакавалі каміны, замерлі.

- За мной, прашаптаў ён групе магланароджаных, якія рухаліся кучкаю, якую суправаджалі Рон і Герміёна.

- Альберт, што такое? – спытаў той жа лысеючы чараўнік, які ранее суправаджаў Гары з каміна. Ён відавочна нерваваўся.

- Гэтая група людзей павінна выйсці да таго, як вы заблакуеце ўсе каміны, - заявіў Гары са ўсёй важнасцю, на якую ён быў здольны.

Чараўнікі перад ім пераглянуліся.

- Нам паступіла ўказанне заблакаваць усе каміны і нікога не…

- Вы смееце са мной спрачацца? – усхадзіўся Гары. – Ты жадаеш, каб я вывучыў тваё сямейнае дрэва, як зрабіў гэта з Дыркам Крэсвелам?

- Прабачце, - ледзь дыхаючы вымавіў люсеючы чараўнік. – Я нічога не меў на ўвазе, Альберт, але я думаў… я думаў іх прывялі для допыту і…

- Іх кроў чыстая! – сказаў Гары і яго глыбокі голас гулкім эхам пракаціўся па зале. – Чысцей чым у шматлікіх з вас, я лічу. Ідзіце! – прабразгаў ён Магланароджаным, якія тут жа паспяшаліся да камінаў і пачала знікаць парамі. Чараўнікі Міністэрства адступілі назад, некаторыя былі разгубленыя, а іншыя напалоханыя і абураныя. І тут:

- Мэры?

Місіс Кэтэрмоўл зірнула праз плячо, сапраўдны Рэг Кэтэрмоўл, якога больш не ванітавала, але выгляд у яго быў бледны і змарнелы, толькі што выбег з ліфта.

- Р-рэг?

Яна перавяла свой погляд з мужа на Рона, які гучна вылаяўся.

Лысеючы чараўнік застыг, яго галава недарэчна паварочвалася ад аднаго Рэга Кэтэрмоўла да іншага.

- Гэй! Што адбываецца? Што гэта?

- Блакуйце выхад! БЛАКУЙЦЕ!

Якслі выляцеў з іншага ліфта і кінуўся да каміна, у якім зніклі апошнія людзі з групы місіс Кэтэрмоўл. Як толькі лысеючы чараўнік падняў палачку, Гары падняў свой велізарны кулак і магутным ударам адправіў чараўніка ў палёт.

- Ён дапамагаў магланароджаным збегчы, Якслі! – загарланіў Гары.

Калегі лысеюшчага чараўніка паднялі шум, пад прыкрыццём якога Рон схапіў місіс Кэттэрмоўл, упіхнуў яе ва ўсё яшчэ адчынены камін і знік. Разгублены, Якслі перавёў погляд з Гары на чараўніка, якога той стукнуў, і тут сапраўдны Рэг Кэтэрмоўл закрычаў:

- Мая жонка! Хто гэта быў з маёй жонкай? Што наогул адбываецца?

Гары ўбачыў, што Якслі звярнуў галаву, убачыў лёгкі намёк на яго дурным твару на тое, што ён нарэшце зразумеў праўду.

- Пайшлі! – крыкнуў Гары Герміёне.

Ён схапіў яе за руку і яны скокнулі разам у камін, калі заклён Якслі пранёсся побач з яго галавой. Яны круціліся некалькі секунд пакуль не апынуліся ў кабінцы туалета. Гары рыўком расхінуў дзверы. Рон стаяў там побач з мыйкай, усё яшчэ дужаючыся з місіс Кэтэрмоўл.

- Рэг, я не разумею…

- Адпусці, я не твой муж, табе трэба ісці дадому!

У кабінцы за імі раздаўся шум. Гары азірнуўся і ўбачыў, што з’явіўся Якслі.

- БЯЖЫМ! – загарланіў Гары. Ён схапіў Герміёну і Рона за рукі і разгарнуўся на месцы.

Цемра паглынула іх разам з адчуваннем сціскання рук, але нешта было не так… Рука Герміёны, здавалася, выслізгвала з яго хваткі.

Яму было цікава, ці задушыцца ён. Ён не мог дышаць або бачыць і адзінымі рэальнымі рэчамі на свеце былі пальцы Герміёны і рука Рона, якія павольна ад яго выслізгвалі… А затым ён убачыў дзверы хаты нумар дванаццаць на Плошчы Грымма з дзвярным малатком у выглядзе змяі, але перад тым, як ён змог зрабіць удых, раздаўся крык і выбліск пурпурнага колеру, рука Герміёны нечакана знікла з яго рукі і ўсё зноў паглынула цемра.

 

 

XIV. Выкрадальнік

 

Гары адкрыў вочы, яго асляпіла нешта залатое і нешта зялёнае. Ён не разумеў, што здарылася, ён толькі ведаў, што ён ляжаў на лісці і галінках, як яму здавалася. Ён з усіх сіл спрабаваў дыхаць, лёгкія былі быццам здаўлены, ён міргнуў і зразумеў, што яркае святло было сонечным святлом, якое лілася праз лісцяны шацёр над ім. Нешта тузалася каля твара. Ён падняўся на карачкі, гатовы ўбачыць маленькую ашалелую істоту, але ўбачыў, што гэта нешта было ступняй Рона. Агледзіўшыся, Гары ўбачыў, што яны з Герміёнай ляжалі ў лесе, відавочна адны. Першая думка Гары была аб Забароненым Лесе, і на імгненне, нават прытым, што ён ведаў, наколькі дурна і небяспечна гэта будзе для іх – з’явіцца паблізу Хогвартса, яго сэрца завагалася пры думцы пракрасціся да халупы Хагрыда.

Аднак калі праз некалькі секунд Рон выдаў нізкі стогн, і Гары пачаў паўзці да яго, ён зразумеў, што гэта месца не было Забароненым Лесам. Дрэвы выглядалі маладзей, яны былі пасаджаныя далей адзін ад аднаго, зямля была чысцей. Герміёна таксама стаяла на карачках у галавы Рона. У тую секунду, калі ён убачыў Рона, усе думкі адразу ж пакінулі яго, таму што з левага боку ў Рона ўсё было ў крыві, а яго бледна-шэры твар моцна вылучаўся на фоне зямлі, абсыпанай лісцем. Дзеянне Адваротнага Зелля ўжо скончылася: Рон ужо напалову ператварыўся ў сябе, але напалову заставаўся Кэтэрмоўлам, яго валасы рудзелі, а твар станавіўся ўсё бледней.

- Што з ім здарылася?

- Рашчапленне, - сказала Герміёна, яна ўжо занялася рукавом Рона, дзе кроў была самай вільготнай і самай цёмнай.

Гары спалохана назіраў, як яна разарвала кашулю Рона. Ён заўсёды думаў аб Расшчапленні як пра штосьці смешным, але гэта… Яго непрыемна перасмыкнула, калі Герміёна апусціла на зямлю аголенае перадплечча Рона, пазбаўленага велізарнага кавалка цела, нібы адрэзанага нажом.

- Гары, хутчэй, у маёй сумкі ёсці маленькая бутэлька з этыкеткай “Экстракт ясенца”.

- Сапраўды… сумка…

Гары, паспяшаўшыся туды, дзе Герміёна паклала ўпрыгожаную пацеркамі малюсенькую сумку, і засунуў туды руку. Ён пачаў перабіраці рэч за рэччу: скураныя вокладкі кніг, рукавы джэмпера, абцасы…

- Хутка!

Ён схапіў палачку з зямлі і накіраваў яе ў глыбіні чарадзейнай сумкі.

- Акцыё, Ясенец!

Маленькае карычневая бутэлька выляцела з сумкі. Ён злавіў яе і паспяшаўся назад да Герміёны і Рона, вочы якога ўжо амаль закрыліся, скрозь павекі было відаць толькі тонкую белую палоску.

- Ён знепрытомеў, - сказала не меней бледная Герміёна, яна ўжо не пахадзіла на Мафальду, хоць дзе-нідзе яшчэ былі відаць сівыя валасы. – Адчыні, Гары, у мяне рукі дрыжаць.

Гары выцягнуў карак з бутэлечкі, Герміёна ўзяла яе і тры разу капнула зеллем на рану. Зелянявы дым падняўся ўверх, і калі ён знік, Гары ўбачыў, што крывацёк спыніўся. Рана зараз выглядала, як быццам ёй было ўжо некалькі дзён; новая скура з’явілася там, дзе толькі што была адкрытая рана.

- Нічога сабе, - сказаў Гары.

- Гэта адзіны бяспечны сродак, - дрыжачы, сказала Герміёна. – Ёсць заклёны, якія б яго цалкам вылечылі, але я не адважуся іх ужываць, таму што калі я памылюся, то стане яшчэ горш… Ён і так ужо страціў шмат крыві…

- Як ён быў паранены? Я маю на ўвазе, - Гары здрыгануўся, спрабуючы ачысціць галаву, каб зразумець, што зараз адбылося. – Чаму мы тут? Я думаў, што мы вярталіся да Плошчы Грыма.

Герміёна глыбока ўздыхнула. Яна амаль плакала.

- Гары, я не думаю, што нам можна туды вяртацца.

- Што ты?..

- Калі мы дызапарыравалі, Якслі схапіўся за мяне, і я не магла пазбавіцца ад яго, ён быў занадта моцны, і ён усё яшчэ трымаўся, калі мы прыбылі на Плошчу Грыма, а потым… я думаю, што ён убачыў дзверы, і здагадаўся, што мы там былі, таму ён амаль адпусціў мяне, а мне атрымалася вызваліцца і перанесці нас сюды!

Тады дзе ён? Пачакай… Ты ж не думаеш, што ён у хаце на Плошчы Грыма? Ён не зможа туды патрапіць.

Яе вочы бліскацелі ад слёз, яна ківала.

- Гары, я думаю, што ён можа. Я… я прымусіла яго адпусціць сябе пры дапамозе Заклёна Агіды, але ён ужо пракраўся скрозь абарону Заклёна Пэўнасці. Паколькі Дамблдор памёр, зараз мы сталі Захавальнікамі сакрэту, а я выдала гэты сакрэт, хіба не так?

Прыкідвацца не было сэнсу, Гары быў упэўнены, што яна мела рацыю. Гэта было вельмі сур’ёзна. Калі Якслі мог цяпер пракрасціся ўнутр хаты, ім нельга было туды вяртацца. Зараз ён зможа апарыраваць туды з іншымі Пажыральнікамі Смерці. Хоць хата была змрочная, гэта было іх адзіным сховішчам. А цяпер, калі Крычар быў радасней і прывязней, яно нават стала ім хатай. Гары прадставіў сабе эльфа, які рыхтуе ім пірог, які яны больш ніколі не змогуць пакаштаваць, і пачуццё шкадавання ніяк не было звязана з пірагом.

- Гары, прабач, мне так шкада!

- Не дуры, гэта была не твая віна! Хутчэй мая…

Гары выцягнуў вока Мудзі з кішэні. Герміёна спалохана адскочыла.

- Амбрыдж прымацавала яго да дзвярэй свайго офіса, каб шпіёніць за людзьмі. Я не мог гэтага так пакінуць… вось як яны пазналі аб няпрошаных гасцях.

Перш чым Герміёна паспела адказаць, Рон праенчыў і адкрыў вочы. Ён усё яшчэ быў шэрым, і яго твар бліскацеў ад поту.

- Як ты сябе адчуваеш? – прашаптала Герміёна.

- Паршыва, - прахрыпеў Рон, моршчачыся, пакуль ён абмацваў балючую руку. – Дзе мы?

- У лесе, дзе праводзіцца Сусветны Кубак па Квідытчу, - вымавіла Герміёна. – Я жадала патрапіць у абароненае, таемнае месца, і гэта было…

- Першым месцам, аб якім ты падумала, - скончыў Гары за яе, аглядаючы абсалютна пустую паляну. Ён не мог не ўспомніць, што здарылася, калі яны ў апошні раз апарыравалі ў першае месца, аб якім Герміёна падумала… Пажыральнікі Смерці знайшлі іх у лічаныя хвіліны. Ці была гэта Легіліменцыя? Ці ведаў Вальдэморт, куды перамясціла іх Герміёна?

- Думаеш, нам трэба ісці далей? – спытаў Рон у Гары, і па твару Рона было відаць, што іх думкі супадаюць.

- Я не ведаю.

Рон усё яшчэ выглядаў бледным і млявым. Ён нават не спрабаваў сесці, здаецца, ён быў занадта слабы, каб зрабіць гэта. Адпраўляцца кудысьці, улічваючы яго стан, не ўяўлялася магчымым.

- Давайце пакуль застанемся тут, - сказаў Гары.

З палягчэннем Герміёна паднялася на ногі.

- Што ты робіш? – спытаў Рон.

- Калі мы застанемся, неабходна накласці на гэтае месца некалькі ахоўных заклёнаў, - адказала яна і, паднімаючы палачку, прынялася апісваць шырокія кругі вакол Гары і Рона, на хаду мармычучы заклёны. Гары ўбачыў невялікія хваляванні ў паветры, здаецца, Герміёна начаравала цёплае паветра.

- Сільвіё Хексія.. Пратэга Таталум.. Рэпела Маглтум… Муффліята… Ты мог бы дастаць намёт, Гары…

- Намёт?

- У сумачцы!

- У… вядома, - вымавіў Гары.

У гэты раз ён не стаў азадачваць сябе пошукамі ў сумке, а выкарыстаў яшчэ адзін Прызывальны Заклён. Намёт з’явіўся ў выглядзе скамечанай масы парусіны, вяровак і калкоў. Гары пазнаў яго, з большага з-за паху катоў, гэта быў намёт, у якім яны спалі ў ноч Сусветнага Кубка па Квідытчу.

- Я думаў, ён прыналежыў гэтаму тыпу Перкінсу з Міністэрства, - сказаў ён, спрабуючы дастаць калкі, якія запуталіся.

- Мабыць, ён не захацеў узяць яго зваротна з-за сваёй хваробы, - вымавіла Герміёна, выконваючы палачкай складаныя рухі ў выглядзе васьмёркі. – Так што бацька Рона сказаў, што я магу пазычыць яго. Эрэкто! – дадала яна, паказваючы на бясформенную парусіну, якая адным плыўным рухам прыпаднялася і расправілася, цалкам сабраная, на зямлі перад Гары, з яго дрыготкіх рук раптам выскачыў калок, каб з грукам усадзіцца ў зямлю.

- Кавэ Імінікум, - скончыла Герміёна, вымаляваўшы ўзор над галавой. – Гэта ўсё, што я магу зрабіць. Урэшце рэшт, мы павінны пазнаць, калі яны з’явяцца, але я не магу гарантаваць, што абгародзіць ад Вал...

- Не кажы гэтае імя! – грубіянска выпаліў Рон.

Гары і Герміёна пераглянуліся.

- Выбачце, - вымавіў Рон, прыўздымаючыся, каб паглядзець на іх, – але гэта гучыць як заклён. Няўжо мы не можам зваць яго Самі-Ведаеце-Хто… калі ласка.

- Дамблдор сказаў, што страх імя… - пачаў Гары.

- Калі ты не заўважыў, прыяцель, успамін імя Сам-Ведаеш-Каго ў выніку не абгарнуўся для Дамблдора нічым добрым, - кінуў Рон у адказ. – Проста… ты павінен выявіць да Сам-Ведаеш-Каго хоць трохі павагі, няўжо не так?

- Павагі? – паўтарыў Гары, але Герміёна папераджальна зірнула на яго. Яму не трэба спрачацца з Ронам, паколькі той быў занадта слабы. Гары і Герміёна напалову пранеслі, напалову працягнулі Рона да ўваходу ў намёт. Унутры чарадзейны намёт выглядаў такім, якім Гары яго запомніў: невялікай кватэрай з ваннай і малюсенькай кухняй. Ён адпіхнуў старое крэсла і асцярожна апусціў Рона на ніжні ярус двух’яруснага ложка. Нават гэтае кароткае вандраванне зрабіла Рона яшчэ бледней, і, як толькі яны апусцілі яго на матрац, ён зноў закрыў вочы і доўгі час маўчаў.

- Я прыгатую гарбаты, - задыхаўшыся, вымавіла Герміёна, дастаючы імбрычак і кружкі з глыбіні сваёй сумкі і накіравалася ў кухню.

Гары піў гарбату з такім жа запалам, як і Агневіскі у тую ноч, калі загінуў Вар’яцкае Вока - яна, здавалася, выпаліла частку палохалай дрыготкі ў яго грудзях. Праз некалькі хвілін Рон парушыў маўчанне.

- Як думаеце, што здарылася з Кэтэрмоўламі?

- Калі пашанцавала, яны выйшлі сухімі з вады, - адказала Герміёна, сціскаючы кружку. – Калі містэр Кэтэрмоўл быў у сваім розуме, то ён, напэўна, перамясціў місіс Кэтэрмоўл Раўналежнай Апарацыяй, і цяпер яны ўцякаюць з краіны з дзецьмі. Гэта тое, што Гары прапанаваў ёй зрабіць.

- Божа, я спадзяюся, што яны збеглі, - вымавіў Рон, зноў адкідваючыся на падушкі. Гарбата, пэўна, аказвала на яго добры ўплыў, паступова да яго твару прыліваў колер. – Толькі мне не здалося, што Рэг Кэтэрмоўл быў кемлівы, судзячы па тым, як усе са мной размаўлялі, калі я быў ім. Божа, я спадзяюся, што ў іх атрымалася… Калі яны абодва акажуцца ў Азкабане з-за нас…

Гары паглядзеў на Герміёну, і пытанне, якое ён жадаў задаць аб тым, ці змагла місіс Кэтэрмоўл апарыраваць без палачкі, адпаў сам сабой. Герміёна назірала за Ронам, які хваляваўся за Кэтэрмоўлаў, і ў выразе яе твару было гэтулькі пяшчоты, што Гары здзівіўся гэтак жа, як калі б застаў іх, калі яны цалаваліся.

- Такім чынам, ён у цябе? – спытаў Гары, збольшага каб нагадаць аб сваёй прысутнасці.

- Ён? Хто – ён? – вымавіла яна, нібы апамятаўшыся.

- А дзеля чаго мы мінулі праз усё гэта? Медальён! Дзе медальён?

- Ён у вас? – закрычаў Рон, прыўздымаючыся на падушках ледзь вышэй. І ніхто мне не кажа! Чорт пабяры, вы маглі б і ўспамянуць аб гэтым!

- Ну, мы ўцякалі, ратуючыся ад Пажыральнікаў Смерці, ці не так? – растлумачыла Герміёна. – Вось.

Яна дастала медальён з кішэні мантыі і перадала Рону. Ён быў памерам з курынае яйка. Мудрагелістая літра “С”, інкруставаная мноствам зялёных камянёў, слаба мігцела ў святле, якое пранікала праз парусінаваю страху намёта.

- Не можа быць так, што хтосьці знішчыў яго пасля таго, як Крычар узяў яго? – з надзеяй спытаў Рон. – Я маю на ўвазе, няўжо мы можам быць упэўненыя, што гэта ўсё яшчэ Хоркуркс?

- Я думаю, так, - адказала Герміёна, забіраючы ў яго медальён і разглядаючы апошні зблізку. – На ім павінны былі застацца пашкоджанні, калі б яго магічна пазбавілі сілы.

Яна перадала медальён Гары, які перавярнуў яго. Рэч выглядала выдатнай, некранутай. Ён успомніў знявечаныя астаткі дзённіка, і то, як камень у пярсцёнку-Хоркурксу надламіўся, калі Дамблдор пазбавіў яго сілы.

- П-мойму, Крычар мае рацыю, - сказаў Гары. – Нам прыдзецца высвятліць, як адчыніць яго, перш чым мы зможам яго знішчыць.

Раптоўнае разуменне таго, што ён трымаў, што жыла за гэтымі залатымі дзверцамі, уразіла Гары, пакуль ён казаў. Нават пасля ўсіх высілкаў па яго пошуку, ён адчуў моцнае жаданне закінуць медальён далей. Зноў збіраючыся з думкамі, ён паспрабаваў адчыніць медальён пальцамі, затым паспрабаваў заклён, які выкарыстала Герміёна, каб адчыніць дзверы ў спальню Рэгулуса. Нічога не спрацавала. Ён перадаў медальён зваротна Рону і Герміёне, кожны з іх рабіў усё магчымае, але яны таксама не змаглі адчыніць медальён.

- Вы гэта чуеце? – ціхім голасам спытаў Рон, дужа сціскаючы медальён.

- Што ты маеш на ўвазе?

Рон перадаў Хоркуркс Гары. Праз некалькі імгненняў, Гары зразумеў, што Рон меў на ўвазе. Ці было то, што ён адчуваў, крывёй, якая пульсіравала па яго венам, або нешта білася ўнутры медальёна, быццам малюсенькае металічнае сэрца?

- Што мы будзем рабіць з ім? – спытала Герміёна.

Захаваем, датуль, пакуль не зразумеем, як яго знішчыць, - адказаў Гары і, хоць ён гэтага не жадаў, павесіў ланцужок сябе на шыю, хаваючы медальён пад мантыяй, дзе ўжо быў мяшочак, які даў яму Хагрыд.

- Я думаю, нам трэба па чарзе сачыць за тым, што адбываецца каля намёта, - дадаў ён Герміёне, устаючы і пацягваючыся. – І нам трэба падбаць аб ежы. Заставайся тут, - рэзка дадаў ён, калі Рон паспрабаваў сесці і стаў ванітна-зялёнага адцення.

Астатак дня Гары і Герміёна правялі, па чарзе сочачы за Брыдаскопам, які Герміёна падарыла Гары на дзень нараджэння, акуратна ўсталяваным на стале ў намёце. Тым не менш, Брыдаскоп заставаўся спакойным увесь дзень, ці то з-за ахоўных заклёнаў і чар адгона маглаў, якія Герміёна наклала вакол іх, ці то таму, што людзі рэдка вырашаліся хадзіць гэтым шляхам, гэтая частка лесу заставалася пустыннай, не лічачы птушак і белак. Увечары нічога не змянілася, Гары запаліў палачку, калі ён замяніў Герміёну ў дзесяць гадзін, і вызірнуў на пустынную акругу, не заўважаючы нічога акрамя кажаноў, якія парылі высока над ім, на невялікім кавалачку неба, бачным з іх абароненай палянкі.

Ён быў галодны. Герміёна не паклала ніякай ежы ў сваю чарадзейную сумку, паколькі думала, што ноччу яны вернуцца на Плошчу Грыма, таму ў іх не было нічога ядомага, акрамя некалькіх дзікарослых грыбоў, якія Герміёна сабрала ў найблізкіх дрэў і патушыла ў паходным кацялку. Пасля пары лыжак, Рон з агідай адсунуў сваю порцыю, у той час як Гары з цяжкасцю спрабаваў не зрабіць тое ж, каб не кранаць пачуцці Герміёны.

Навакольную цішыню нарушыў дзіўны шоргат, падобны не храбусценне галінак: Гары падумаў, што гэта, хутчэй за ўсё былі жывёлы, а не людзі, хоць і трымаў палачку нагатове. Унутры і так было гадка з-за агідных грыбоў, нешта адваротна паколвала.

Ён думаў, што яму стане лягчэй, калі яны змогуць вярнуць Хоркуркс, але гэтага чамусьці не адбывалася. Усё, што ён адчуваў, узіраючыся ў цемру, ледзь асветленую яго палачкай, была асцярога таго, што адбудзецца далей. Быццам ён дамагаўся гэтага тыднямі, месяцамі, магчыма, нават гадамі, але зараз ён зайшоў у тупік, сышоў з дарогі.

Былі і іншыя Хоркурксы, але ў яго не было ні найменшага падання, дзе яны. Ён нават не ведаў, што яны з сябе ўяўлялі. У той жа час, ён не ведаў, як знішчыць той адзіны, што яны знайшлі, Хоркуркс, які зараз быў пахаваны на голай скуры яго грудзей. Дзіўна, ён не краў цеплыню ў цела, а быў такім халодным, быццам яго толькі што выбавілі з ледзяной вады. Час ад часу, Гары здавалася, або, магчыма ён проста ўяўляў, што ён адчуваў маленечкі пульс, перарывіста дрыготкі побач з яго ўласным сэрцам. Дзіўнае прадчуванне аплятала яго, пакуль ён сядзеў у цемры. Ён паспрабаваў процістаяць яму, адапхнуць яго, але яно надыходзіла бязлітасна.Ні водзін не можа жыць, пакуль жывы іншы. Рон і Герміёна, зараз ціха размаўляюць у намёце за ім, маглі сысці, калі захацелі б. Ён не мог. І Гары здавалася, што пакуль ён сядзеў тут, спрабуючы справіцца са сваім страхам і знямогай, Хоркуркс адлічваў час, пакінуты яму.

- Дурнасці, - сказаў ён сабе. – Не думай…

Яго шнар зноў стала паколваць. Ён баяўся, што гэта адбываецца з-за такіх думак, і паспрабаваў накіраваць іх у іншае рэчышча. Ён думаў аб бедным Крычару, які чакаў іх дома, а замест гэтага сапхнуўся з Якслі. Ці будзе эльф маўчаць або распавядзе Пажыральніку ўсё, што ведае? Гары жадалася верыць, што Крычар змяніўся за апошнія месяцы, прыняў яго бок, што цяпер ён будзе цярплівы, але хто мог ведаць, што здарыцца? Што, калі Пажыральнікі Смерці катавалі эльфа? У галаве Гары сталі з’яўляцца гадкія малюначкі, і ён паспрабаваў адапхнуць іх таксама, таму што цяпер ён не мог нічога парабіць з Крычарам. Ён і Герміёна вырашылі не заклікаць яго: што, калі б з ім з’явіўся хтосьці з Міністэрства? Нельга было думаць, што апарацыя эльфа не дала б такога ж эфекту, з-за якога Якслі апынуўся на Плошчы Грыма, учапіўшыся за рукаў Герміёны.

Шнар Гары зараз гарэў. Ён думаў, што яны яшчэ аб многім не ведаюць: Люпін меў рацыю, кажучы аб магіі, з якой яны не маглі сутыкацца і не маглі ўявіць. Чаму Дамблдор не растлумачыў больш? Ці думаў ён, што для гэтага знойдзецца час, што ён будзе жыць заўсёды, магчыма, стагоддзямі, як яго сябар Нікалас Фламель? Калі так, то ён аказаўся няправы… У Снэйпа было сваё меркаванне на гэты конт… Снэйп, спячая змяя, якая нанесла ўдар на вяршыні вежы.

І Дамблдор загінуў… загінуў…

- Аддай яе мне, Грыгаровіч.

Голас Гары быў высокім, ясным і халодным, перад сабой ён трымаў палачку доўгімі белымі пальцамі. Чалавек, на якога ён паказваў, вісеў уверх нагамі ў паветры, хоць яго не трымалі ніякія вяроўкі; ён быў звязаны нябачнымі путамі, яго твар выяўляў страх, ён счырванеў, ад таго што кроў прыліла да галавы. У яго былі беласнежныя валасы і густая барада, выліты Санта Клаўс.

- У мяне яе няма, больш няма! Яе выкралі шмат гадоў таму!

- Не хлусі Лорду Вальдэморту, Грыгаровіч. Ён ведае, ён заўсёды ведае.

Зрэнкі чалавека, які вісеў уверх нагамі, пашырыліся, яны працягвалі пашырацца датуль, пакуль іх цемра цалкам не паглынула Гары…

Ён бачыў цёмны калідор, у руках у яго быў ліхтарык, Грыгаровіч адчыніў дзверы ў пакой, які быў падобны на майстэрню. Там былі габлюшкі, золата, а на акне сядзеў малады чалавек з залацістымі валасамі. На секунду яго прыгожы твар асвятліў ліхтар, ён быў відавочна вельмі задаволены, затым няпрошаны госць кінуў заклён, які замарожвае і выскачыў з акна, заліваючыся смехам.

Гары імчаўся назад па шырокім тунэлі… І зноў бачыў спалоханы твар Грыгаровіча.

- Хто гэты выкрадальнік, Грыгаровіч? – сказаў высокі ледзяны голас.

- Я не ведаю, я ніколі не ведаў, гэта хлопец… не… калі ласка.. КАЛІ ЛАСКА!

Крык станавіўся ўсё мацней, а затым успыхнулі зялёныя іскры…

- Гары!

Гары адкрыў вочы, затыхаючыся, яго лоб балеў. Ён зноў знепрытомеў звонку намёту, саслізнуў па палатне і апынуўся на зямлі. Ён зірнуў на Герміёну, чые пышныя валасы закрывалі яму той маленькі кавалачак неба, які было відаць скрозь густыя зараснікі.

- Сон, - сказаў ён, хутка падымаючыся і спрабуючы выглядаць як мага больш нявінным. – Пэўна, я заснуў, выбачай.

- Я ведаю, што справа ў тваім шнары! У цябе на лбе напісана! Ты зноў чытаў думкі Вал…

- Не смей прамаўляць гэтае імя! – зласліва закрычаў Рон з глыбіні намёта.

- Добра, - сказала Герміёна. – Думкі Сам-Ведаеш-Каго!

- Я не жадаў! – сказаў Гары. – Гэта быў сон! Ты ўмееш кіраваць снамі, Герміёна?

- Табе проста трэба навучыцца ўжываць Аклюменцыю…

Але Гары не прыцягвала перспектыва зноў выслухоўваць папрокі, ён проста жадаў абгаварыць тое, што зараз бачыў.

- Ён знайшоў Грыгаровіча, Герміёна, і я думаю, што ён яго забіў, але перш чым зрабіць гэта, ён прачытаў яго думкі і я бачыў…

- Я думаю, мне лепш цябе замяніць, раз ты так стаміўся, што засынаеш, - халодна сказала Герміёна.

- Я магу дасядзець да канца змены!

- Не, ты вельмі стаміўся, пайдзі паляжы.

Яна ўпарта села ва ўваходзе. Гары быў злы, але не жадаў ладзіць сварку, таму вярнуўся ў намёт.

Бледны твар Рона было відаць у цемры з ніжняга яруса ложка. Гары забраўся на верхні ярус і стаў глядзець у палатняную столь. Праз некалькі імгненняў Рон загаварыў ціхім голасам, каб Герміёна не пачула.

- Што зараз робіць Сам-Ведаеш-Хто?

Гары адчайна спрабаваў успомніць дэталі, а затым прашаптаў.

- Ён знайшоў Грыгаровіча. Ён звязаў яго, ён яго мучыў.

- Як бы Грыгаровіч зрабіў яму палачку, калі ён быў звязаны?

- Я не ведаю… Гэта вельмі дзіўна, так?

Гары закрыў вочы, думаючы аб тым, што ён толькі што бачыў і чуў. Але чым больш ён успамінаў, тым менш сэнсу гэта мела… Вальдэморт нічога не сказаў аб палачцы Гары, нічога аб асяродках-двайнятах, нічога аб тым, каб Грыгаровіч зрабіў новую палачку, якая была б мацней палачкі Гары…

- Ён нешта жадаў ад Грыгаровіча, - сказаў Гары, усё яшчэ шчыльна сціскаючы павекі. – Ён запатрабаваў аддаць гэта яму, але Грыгаровіч сказаў, што гэта выкралі… а потым…

Ён успомніў як ён, як быццам сам Вальдэморт, пракраўся ў памяць Грыгаровіча скрозь вочы таго…

- Ён чытаў думкі Грыгаровіча, і я бачыў, як малады хлопец залез на карніз, выпусціў у Грыгаровіча заклён, а потым саскочыў уніз. Ён выкраў тое, што шукае Сам-Ведаеш-Хто. І я… я думаю, што бачыў яго раней…

Гары вельмі жадалася зноў зірнуць у твар хлопчыку, які смяяўся. Крадзеж, як сказаў Грыгаровіч, здарыўся шмат гадоў таму. Чаму хлопец здаваўся яму такім знаёмым?

Шум лесу прыглушаўся ўнутры намёта, Гары чуў толькі дыханне Рона. Праз некаторы час Рон прашаптаў:

- Ты не бачыў, што было ў руках у выкрадальніка?

- Не, але гэта павінна быць нешта маленькае.

- Гары…

Рон перавярнуўся і яго ложак зарыпеў.

- Гары, як ты думаеш, Сам-Ведаеш-Хто шукае нешта яшчэ, каб ператварыць у Хоркуркс?

- Не ведаю, - павольна сказаў Гары. – Магчыма. Але няўжо гэта не небяспечна для яго – рабіць яшчэ адзін? Няўжо Герміёна не казала, што ён ужо перайшоў за межы дазволенага ў рашчапленні душы?

- Так, але, можа быць, ён гэтага не ведае.

- Так… можа быць, - сказаў Гары.

Ён быў упэўнены, што Вальдэморт шукаў рашэнне праблемы стрыжняў-двайнят, натуральна ён шукаў яго ў старога вытворца палачак… і нават не спытаў аб стрыжнях, бязлітасна забіўшы яго.

Што ж шукаў Вальдэморт? Чаму, калі ўсё Міністэрства і ўвесь чарадзейны свет цяпер ляжалі ў яго ног, ён быў так далёка, спрабуючы адшукаць рэч, якой аднойчы валодаў Грыгаровіч і якую выкраў невядомы выкрадальнік? Гары ўсё яшчэ бачыў вясёлы, дзікі твар светлавалосага маладога чалавека, амаль такі ж вясёлы, як у Фрэда і Джорджа. Ён, нібы птушка, спырхнуў з карніза, і Гары ведаў, што бачыў яго раней, але не мог успомніць, дзе…

Цяпер, калі Грыгаровіч быў мёртвы, гэты вясёлы выкрадальнік быў у вялікай небяспецы, і Гары падумаў аб ім, а Рон тым часам гучна захроп. Гары стаў павольна пагружацца ў сон.

 

XV. Помста гобліна

 

Ранняй раніцай, пакуль Рон і Герміёна яшчэ спалі, Гары выбраўся з намёта, каб знайсці самае старое каравае і прыкметнае дрэва. Знойдзячы такое, ён закапаў у яго цені вока Мудзі, і з дапамогай палачкі пазначыў ствол малюсенькім крыжыкам. Гэта было, вядома, не Бог ведае што, але Гары адчуваў, што Вар’яцкае Вока заслужыў значна большага, чым тырчаць у дзвярах Далорэс Амбрыдж. Затым ён вярнуўся ў намёт і стаў чакаць, пакуль прачнуцца сябры, каб потым абгаварыць з імі план наступных дзеянняў.

Гары і Герміёна вырашылі, што не трэба затрымоўвацца дзе б то ні было занадта доўга, Рон з імі пагадзіўся, пажартаваўшы, што было б нядрэнна, калі б наступнае месца іх знаходжання знаходзілася ў непасрэднай блізкасці да сэндвічаў з беконам. Герміёна выдаліла ахоўныя заклёны, якія яна накладвала вакол іх лагера, у той час як Гары і Рон знішчалі ўсе сляды іх знаходжання ў тым месцы. Пасля гэтага яны рушыліся да ўскраіны маленькага гандлёвага мястэчка.

Як толькі яны разбілі новы лагер у невялікім гайку і атачылі яго абаронай, Гары накінуў свой Плашч-Нябачнік, і адправіўся на пошукі хлеба надзённага. Аднак яго планам не было наканавана спраўдзіцца. Ён ледзь увайшоў у горад, як раптам пранізлівы холад, густая смуга, якая апусцілася на зямлю і пацямнелае неба прымусілі яго застыгнуць на месцы.

- Але ты ж можаш выклікаць узрушаючага Патронуса! – выклікнуў Рон, калі Гары вярнуўся зваротна з пустымі рукамі, цяжка дыхаючы і паўтараючы аднымі вуснамі адзінае слова “Дэментары”.

- Я не… змог, - адказаў Гары, сутаргава хапаючы ртом паветра. Бок ад хуткага бегу неміласэрна балеў, Гары заціснуў яго рукой. – Патронус… не… з’явіўся.

Яму раптам стала саромна, калі ён убачыў ашаломленыя і расчараваныя твары сяброў. Гэта было падобна на сапраўдны начны кашмар – бачыць слізгальных у смузе Дэментараў, і ўсведамляць, што ён не здольны абараніць сябе ў той час, калі жудасны холад душыць яго, запоўніўшы і паралізаваўшы лёгкія, а ў галаве гучаць падалёныя крыкі. Ад Гары запатрабавалася ўся яго сіла волі, каб не рвануць з месца і не ўцячы, пакінуўшы ззаду безаблічных Дэментараў сярод людзей, якія, вядома іх не бачылі, але цалкам дакладна адчувалі адчай і безвыходнасць з-за нябачнай прысутнасці жудасных істот.

- Такім чынам, мы ўсё яшчэ без ежы.

- Затыкніся, Рон, - абарвала яго Герміёна. – Гары, так што здарылася? Чаму ты думаеш, што не змог бы выклікаць Патронуса? Учора ў цябе гэта выдатна атрымлівалася!