Wspólna polityka imigracyjna będzie realizowana w ramach partnerstwa między państwami członkowskimi a instytucjami UE. Realizacja tych działań będzie regularnie nadzorowana za pomocą nowego mechanizmu monitorowania i oceny obejmującego coroczną ocenę. Rada Europejska sformułuje zalecenia na podstawie sprawozdania Komisji z sytuacji imigracyjnej na poziomie europejskim i krajowym.
Wspólna polityka imigracyjna powinna opierać się na jasnych, przejrzystych i sprawiedliwych zasadach oraz wspierać legalną imigrację. Dlatego obywatelom krajów trzecich należy zapewniać niezbędne informacje dotyczące legalnego przyjazdu i pobytu w UE. Ponadto należy zagwarantować sprawiedliwe traktowanie obywateli krajów trzecich, którzy zamieszkują legalnie na terytorium UE. Aby wprowadzić te zasady w życie, UE i państwa członkowskie powinny:
- określić jasne i przejrzyste zasady dotyczące przyjazdu i zamieszkania w UE,
- dostarczać potencjalnym imigrantom i osobom wnioskującym o pobyt w UE informacje, w szczególności informacje dotyczące ich praw i obowiązków po legalnym osiedleniu się w UE,
- zaoferować wsparcie i pomoc krajom pochodzenia i krajom docelowym imigracji w spełnieniu wymogów wjazdu i zamieszkania na terytorium danego kraju,
- dążyć do budowy elastycznej europejskiej polityki wizowej.
LUB:
Wspólna polityka imigracyjna ma za zadanie chronić UE przed napływem nielegalnych imigrantów. W tym celu został utworzony m.in. program EORDAC - baza danych zawierająca odciski palców osób ubiegających się o azyl we wszystkich krajach członkowskich. Został on stworzony, aby przeciwdziałać sytuacji, w której imigrant, nie otrzymawszy zgody na stały pobyt np. we Francji, wyjeżdża do Hiszpanii i tam ponownie się o taką zgodę ubiega.
Najwięcej imigrantów mają dwa państwa UE: Francja i Niemcy.
Ostatnie miesiące 2005 roku pokazały, że w dziedzinie polityki emigracyjnej UE ma wciąż jednak wiele do zrobienia.
Właśnie pod koniec 2005 r. we Francji i Hiszpanii miały miejsce gwałtowne zamieszki na tle rasowym. W hiszpańskich enklawach na terenie Maroka: Melilli i Ceucie doszło kilkakrotnie nawet do krwawych starć z imigrantami.
Pod koniec listopada 2005 r. Komisja Europejska przyjęła porozumienie, które ma zapoczątkować akcje usprawniające m.in. przeciwdziałanie nielegalnej imigracji. Wśród głównych założeń porozumienia jest zwiększenie współpracy między krajami, z których pochodzą imigranci oraz państwami tranzytowymi i docelowymi. KE chce też by powstał specjalny fundusz, z którego środki przeznaczane byłyby m.in. na przeciwdziałanie przestępczości związanej z imigracją - handel ludźmi i nielegalne przekraczanie granicy, a także na szkolenia np. straży granicznych.
Na początku 2006 roku unijni ministrowie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych poinformowali, że w czerwcu UE otworzy w Tanzanii swój pierwszy ośrodek dla uchodźców afrykańskich, aby trzymać ich z dala od Europy. Unia przeznaczyła wstępnie 4 miliony euro na ten ośrodek przeznaczony dla uciekających przed konfliktami lub biedą z Konga, Ruandy, Burundi i innych krajów afrykańskich.
Podobne ośrodki UE chce też otworzyć na Ukrainie, w Mołdawii i na Białorusi. Imigranci zmierzający do krajów członkowskich otrzymaliby tam dach nad głową, bezpieczeństwo i opiekę medyczną, jednak bez szans na dostanie się do Unii.
Celem tworzenia takich ośrodków jest zapobieganie przedostawaniu się uchodźców i nielegalnych imigrantów do Europy; będą natomiast podejmowane próby ponownego osiedlania ich w ich własnych krajach lub w państwach sąsiednich.
|
|
|
Ochrona granic
O zniesieniu kontroli policyjnej i celnej w granicach państw członkowskich zdecydowano już w latach osiemdziesiątych.
Układ z Schengen z 1985 roku (modyfikowany w późniejszych latach), znosi kontrolę na wewnętrznych granicach państw, które podpisały dokument. Układ dotychczas podpisały prawie wszystkie państwa starej Unii, czyli Piętnastki (poza Wielką Brytanią i Irlandią) oraz Norwegia i Islandia, które nie wchodzą w skład UE.
Dla poprawy bezpieczeństwa na granicach stworzono tzw. SIS, czyli System Informacyjny Schengen (jest to, uzupełniana przez policje wszystkich państw członkowskich baza danych osób niepożądanych, poszukiwanych przedmiotów i pojazdów). Dane osób przekraczających granice są na posterunkach celnych wprowadzane do komputera i ten informuje celnika, czy dany człowiek nie zagraża bezpieczeństwu Wspólnoty.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa na obszarze Wspólnoty bez granic wewnętrznych, konieczne jest także usprawnienie współpracy między policjami. Podstawowym udogodnieniem w tej dziedzinie jest stworzenie możliwości działań policji sąsiadującego kraju na terenach przygranicznych. Chodzi przede wszystkim o możliwość prowadzenia pościgu za przestępcą uciekającym przez granicę.
Współpracę sądową UE podzielono na prowadzoną w sprawach karnych i cywilnych. Najważniejszym wymiarem współpracy jest współdziałanie w kwestiach dotyczących ekstradycji, przekazywania dokumentów prawnych w trakcie prowadzenia rozpraw, wykonywania wyroków karnych wydanych w sądach innego kraju członkowskiego.
AZYL
Komisja Europejska, Parlament Europejski i Rada od lat prowadziły prace nad stworzeniem kompleksowych ram prawnych dotyczących traktowania osób ubiegających się o azyl, mówi że fundamentem Unii Europejskiej są wartości obejmujące poszanowanie praw człowieka i rządów prawa. Dowodzi również, że nawet w czasach kryzysu gospodarczego propagowanie prawa do azylu leży w centrum unijnych wysiłków zmierzających do budowy przestrzeni wolności i sprawiedliwości.
|
|
|
Dotychczas nasza polityka azylowa była obarczona wadami i charakteryzowała się nie do końca wypracowaną strukturą. Uderzające różnice w odniesieniu do rozstrzygania wniosków o azyl na terytorium Unii Europejskiej, warunków materialnych, w których przyjmowane są osoby ubiegające się azyl i praw proceduralnych, które są im przyznawane, podważały wiarygodność i skuteczność naszego systemu azylowego.
Szczególne gwarancje zostały wprowadzone dla osób wymagających szczególnej troski, zwłaszcza małoletnich oraz ofiar tortur i przemocy; wyraźnie również stwierdzono, że państwa członkowskie powinny unikać zatrzymywania osób ubiegających się o azyl.
Unia Europejska jest zobowiązana nie tylko do stania na straży wartości ludzkich w odniesieniu do jej obywateli, ale również do odgrywania roli wiodącego członka społeczności międzynarodowej przyjmującego tych, którzy potrzebują schronienia przed prześladowaniami i konfliktami. Mamy obowiązek traktować w sposób humanitarny każdą osobę i jeżeli te osoby są uprawnione do ochrony zaproponować im w perspektywie godziwe życie oraz szansę wniesienia wkładu do europejskiego społeczeństwa. Jestem przekonana, że wspólna europejska polityka azylowa, którą właśnie uzgodniono, pomoże urzeczywistnić te dążenia.
37. Asymilacja kulturowa proces określający całokształt zmian społecznych i psychicznych, jakim ulegają jednostki, odłączając się od swojej grupy i przystosowując się do życia w innej grupie o odmiennej kulturze.
Najczęściej o asymilacji mówi się w przypadku przystosowania się imigrantów do norm życia społecznego kraju, w którym się osiedlili bądź przedstawicieli mniejszości narodowych do norm zbiorowości (narodu) dominujących w danym kraju lub krainie. Zjawisko to może mieć naturalny, niewymuszony charakter; niekiedy państwa prowadzą aktywną politykę asymilacyjną, która ma prowadzić do wykorzenienia innych wartości kulturowych i narzucenia norm narodu panującego.
Proces asymilacji składa się z trzech faz:
- akulturacja - przyjęcie przez migrantów (mniejszość) wzorów zachowań społeczności gospodarzy (grupy dominującej),
- asymilacja strukturalna - przenikanie migrantów do grup i instytucji społeczeństwa gospodarzy,
- asymilacja identyfikacyjna - rozwinięcie poczucia przynależności migrantów jedynie do społeczności gospodarzy.
Proces pełnej asymilacji może trwać dwa lub trzy pokolenia - czasami jednak zasymilowani potomkowie migrantów powracają do swoich korzeni kulturowych.
ASYMILACJA to całokształt zmian psychicznych i społecznych, jakim ulegają jednostki, odłączając się od swojej grupy i przystosowując się do życia w innej grupie o odrębnej kulturze.
