Azyl
W zakresie polityki azylowej zdecydowano o utworzeniu Wspólnego Europejskiego Systemu Azylowego (Common European Asylum System CEAS). Prace rozpoczęły się po wejściu w życie Traktatu Amsterdamskiego (maj 1999 r.). Celem pierwszego etapu (1999-2004) była harmonizacja ram prawnych obowiązujących w państwach członkowskich w dziedzinie azylu na postawie wspólnych norm minimalnych. W następstwie Programu z Tampere (program wieloletni w obszarze wymiar sprawiedliwości i sprawy wewnętrzne (WSiSW) na lata 2000-2004) przyjęto 5 aktów prawnych, które tworzą CEAS: dyrektywy recepcyjną, proceduralną i kwalifikacyjną oraz rozporządzenia Dublin (wyznacza państwo członkowskie odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku azylowego) i Eurodac (system porównywania odcisków palców na potrzeby stosowania rozporządzenia Dublin).
W kolejnym programie wieloletnim na lata 2004-2009 (Program Haski), Komisja Europejska została wezwana do zakończenia oceny aktów prawnych pierwszego etapu oraz przedłożenia Radzie i Parlamentowi Europejskiemu propozycji aktów mających na celu utworzenie wspólnej procedury azylowej oraz jednolitego statusu ochrony. Propozycje nowych aktów zostały uzupełnione inicjatywami dotyczącymi praktycznej współpracy, solidarności oraz zewnętrznego wymiaru azylu i migracji. W Europejskim Pakcie na rzecz Migracji i Azylu (2008 r.) oraz Programie Sztokholmskim, państwa członkowskie potwierdziły gotowość do zakończenia prac nad CEAS do końca 2012 r.
W zakresie polityki azylowej gremia Rady Unii Europejskiej pracują obecnie nad zakończeniem prac nad utworzeniem Wspólnego Europejskiego Systemu Azylowego (CEAS). W listopadzie 2011 r., podczas prezydencji polskiej w Radzie UE, przyjęta została dyrektywa kwalifikacyjna. Obecnie trwają intensywne prace nad pozostałymi czterema aktami prawnymi, celem jest zakończenie negocjacji do końca 2012 r. Na forum Rady Unii Europejskiej trwają także prace nad instrumentem wsparcia finansowego UE w zakresie polityki azylowej i migracyjnej, tj. Funduszem Migracji i Azylu na lata 2014-2020.
Utworzenie CEAS ma na celu zagwarantowanie sprawiedliwego i równego traktowania osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej we wszystkich państwach członkowskich, a także zwiększenie zakresu gwarancji i praw zarówno dla osób ubiegających się ochronę, jak i tych, które są jej beneficjentami.
Migracja legalna1
Pierwsze wzmianki na temat legalnej migracji jako jednego z rodzajów migracji do Unii Europejskiej, pojawiły się w Programie Haskim (programie wieloletnim w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości na lata 2004-2009), w którym podkreślono konieczność przeprowadzenia na poziomie europejskim otwartej debaty na temat migracji w celach ekonomicznych. Wraz z procesem realizacji tzw. Strategii Lizbońskiej, która postrzegała migrację zarobkową jako jedno z rozwiązań na kryzys siły roboczej w Unii Europejskiej, Program Haski miał zapoczątkować serię zmian w zakresie zarządzania migracją legalną.
|
|
|
Największe zmiany nastąpiły wraz z przyjęciem przez Komisję Europejską w 2005 r. Zielonej Księgi w sprawie podejścia UE do zarządzania migracją ekonomiczną oraz Planu polityki w dziedzinie legalnej migracji, które zapowiadały przedstawienie szeregu projektów legislacyjnych regulujących warunki wjazdu i pobytu w Unii Europejskiej poszczególnych kategorii legalnych imigrantów.
Kolejne etapy harmonizacji prawa krajowego w zakresie migracji legalnej zostały przedstawione w Programie Sztokholmskim (program wieloletni w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości na lata 2010-2014) oraz opracowanym na jego podstawie programie prac Komisji Europejskiej.
Obecnie toczą się prace we właściwych gremiach Rady Unii Europejskiej oraz Parlamentu Europejskiego nad dwoma projektami dyrektyw:
1) jedna z nich reguluje warunki wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich (czyli niebędących obywatelami Unii Europejskiej) w ramach przeniesieniach wewnątrz przedsiębiorstwa (której celem jest ułatwienie transferów wewnątrz przedsiębiorstw pracowników wysoko wykwalifikowanych kadra kierownicza, specjaliści do Unii Europejskiej oraz w ramach UE);
2) druga reguluje warunki wjazdu i pobytu pracowników sezonowych spoza Unii Europejskiej (zakłada ustanowienie wspólnej procedury wjazdu i pobytu na terytorium Unii Europejskiej, wspólnej dla wszystkich państw członkowskich oraz określa prawa tych pracowników). W trakcie polskiej prezydencji udało się zakończyć prace i przyjąć projekt dyrektywy w sprawie jednolitego zezwolenia (wjazdu i pobytu). Dyrektywa ta odnosi się również do pracowników z państw trzecich.
Trwa także dyskusja na temat ewentualnych zmian zasad regulujących politykę łączenia rodzin w UE dyskusja ta opiera się na Zielonej Księdze w sprawie prawa do łączenia rodzin obywateli państw trzecich zamieszkujących w Unii Europejskiej Publikacja Zielonej Księgi jest wynikiem zgłaszanych postulatów przez państwa członkowskie na temat renegocjacji zapisów dyrektywy w celu dostosowania ich do panującej sytuacji migracyjnej w Unii Europejskiej.
Legalna migracja to obszar polityki migracyjnej, który w największym stopniu podlega regulacjom państw członkowskich. To państwa członkowskie decydują o zakresie przyznawanych praw np. dla pracowników cudzoziemskich oraz kryteriach dotyczących ich pobytu. W celu skutecznej walki z kryzysem demograficznym w Unii Europejskiej oraz związanym z tym brakiem wystarczającej siły roboczej, podjęto decyzję na poziomie europejskim o konieczności wypracowania wspólnych dla całej Unii zasad postępowania wobec migrantów legalnych, które przyczyniłyby się do zwiększenia atrakcyjności Unii Europejskiej jako miejsca do osiedlenia się i podjęcia pracy (stałej lub sezonowej).
|
|
|
Ponadto, promocja i rozwijanie legalnej migracji jest uważane obecnie za jeden z najskuteczniejszych instrumentów walki z nielegalną imigracją, który wzmocni bezpieczeństwo w Unii Europejskiej.
Zwalczanie nielegalnej migracji
Działania Unii Europejskiej w zakresie nielegalnej imigracji zostały usankcjonowane poprzez przyjęcie Traktatu z Amsterdamu z 1997 r. Środki, które Unia Europejska była zobowiązana przyjąć dotyczyły przede wszystkim nielegalnego pobytu i wjazdu obywateli państw trzecich (czyli osób spoza Unii) na terytorium Unii Europejskiej. Następnie poprzez kolejne dokumenty polityczne, plany działań, a także programy strategiczne obszar nielegalnej migracji był systematycznie harmonizowany oraz wzmacniany. Każdorazowo kolejne zagadnienia były włączane w zakres prac związanych z walką z nielegalną imigracją: polityka wizowa; system wymiany informacji, współpracy i koordynacji; zarządzanie granicami, współpraca policyjna, polityka powrotów i readmisji. Budowanie ram współpracy i koordynacji działań Unii Europejskiej w zakresie walki z nielegalną imigracją był związany z nasilaniem się tego zjawiska i coraz większej presji migracyjnej na granicach zewnętrznych Unii Europejskiej.
Obecnie trwają prace nad przygotowaniem skutecznej odpowiedzi na presję migracyjną na granicach zewnętrznych Unii Europejskiej, w szczególności na tych okalających Basen Morza Śródziemnego. Przygotowano scenariusz działań niezbędnych do podjęcia w chwili obecnej, a odnoszących się do kryzysu migracyjno-azylowego na południu Europy w związku z sytuacją polityczną w Afryce Północnej i Syrii. Ponadto, nadal prowadzone są prace dotyczące umów o readmisji z państwami trzecimi (finalizacja negocjacji lub zawarcie nowych umów). Nadal prowadzone są prace w zakresie wzmacniania polityki powrotowej, ze szczególnym uwzględnieniem dobrowolnych powrotów jako najbardziej humanitarnego środka w zakresie powrotów.
Nielegalnej migracji nie można kontrolować w pełnym stopniu a liczbę nielegalnych imigrantów przebywających w UE czy w danym państwie członkowskim można jedynie szacować. Jest to zjawisko niosące ze sobą również zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego obywateli UE, gdyż wiąże się z innymi, niebezpiecznymi, zjawiskami tj. przestępczością zorganizowaną, handlem ludźmi czy terroryzmem. Dlatego też, niezwykle ważnym jest, aby działania zmierzające do walki z nielegalną imigracją i innymi procederami z nią powiązanymi były spójne, a co za tym idzie, wspólne dla całej UE.
31. Uchodźcy -W prawodawstwie i praktyce wielu państw rozróżnienie instytucji azylu od statusu uchodźcy nie jest czytelne, a pojęcia te traktowane są jako tożsame. W Polsce są to dwie różne instytucje prawne, oparte na podobnych przesłankach faktycznych, tj. prześladowaniu lub zagrożeniu prześladowaniem. Generalnie instytucja azylu terytorialnego w swojej klasycznej postaci jest instytucją zanikającą, z uwagi na zróżnicowane formy ochrony. Prawo azylu terytorialnego, w przeciwieństwie do praw uchodźców, nie jest instytucją powszechnego prawa międzynarodowego. Uchodźcy podlegają ochronie międzynarodowej sformalizowanej i zinstytucjonalizowanej, związanej z konkretną decyzją. Nadanie statusu uchodźcy może być dokonane zarówno przez organ międzynarodowy, jak i przez konkretne państwo. Azyl jest wyrazem suwerennej woli państwa, które udziela schronienia obywatelowi innego państwa ze względów humanitarnych lub politycznych. Statusu uchodźcy nie można odmówić cudzoziemcowi, jeżeli spełnia on przewidziane prawem wymogi, natomiast udzielenie azylu nie jest obowiązkiem państwa i nie ma szczególnych konwencji międzynarodowych w tym względzie. Status osoby ubiegającej się o azyl nie powinien być gorszy od statusu uchodźcy.
Podstawowe przesłanki materialne prawa azylu terytorialnego i przypadków uchodźctwa są tożsame. Problematykę uchodźstwa regulują postanowienia konwencji dotyczącej statusu uchodźców sporządzonej 28 lipca 1951 r. w Genewie (zwanej dalej Konwencją genewską) oraz protokołu do niej z 31 stycznia 1967 r., podpisanego w Nowym Jorku (zwanego dalej Protokołem nowojorskim). Konwencja genewska i Protokół nowojorski definiują uchodźcę jako osobę, która, żywiąc uzasadnioną obawę prześladowania z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów politycznych, znajduje się poza terytorium swojego kraju i będąc jego obywatelem, nie jest w stanie lub nie chce do tego kraju powrócić (art. 1A). Uchodźcą jest też osoba, która, nie mając żadnego obywatelstwa i znajdując się na skutek podobnych zdarzeń poza granicami swojego dawnego stałego zamieszkania, nie może lub nie chce z powodu tych obaw wrócić do tego państwa.
W przypadku statusu uchodźcy prawo międzynarodowe, a ściślej konwencja genewska, zdefiniowało przyczyny prześladowania, natomiast przy prawie azylu rozstrygające znaczenie ma praktyka państw, oparta na dokumentach niewiążących lub źródłach prawa wewnętrznego. Wg konwencji genewskiej definicja uchodźcy opiera się na trzech elementach, do których zalicza się: przebywanie poza terytorium państwa ojczystego, spowodowane uzasadnioną obawą prześladowania ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej, poglądach politycznych, a także brak ochrony ze strony państwa ojczystego. Uchodźcą jest cudzoziemiec, który nie ma normalnych powiązań z własnym państwem, co uniemożliwia mu korzystanie z ochrony jakiegokolwiek państwa. Wyróżnia go motywacja powodująca opuszczenie własnego państwa lub uniemożliwiająca powrót, dzięki czemu uchodźcę można odróżnić od migranta, a zwłaszcza od migranta ekonomicznego. Motywacja ta nie ma charakteru ekonomicznego, jest nią uzasadniona obawa prześladowania.
Przepis art. 31 ust. 1 Konwencji genewskiej zabrania państwom-stronom nakładania kar na uchodźców za nielegalny pobyt na swoim terytorium lub sam wjazd, jeśli uchodźcy przybywają z miejsc, w których ich życiu lub wolności zagrażało niebezpieczeństwo. Przepis ten dotyczy jednak wyłącznie tych uchodźców, którzy choć weszli lub przebywają na terytorium danego państwa bez zezwolenia, zgłosili się bezzwłocznie do władz i przedstawili wiarygodne przyczyny swojego nielegalnego pobytu lub wjazdu.
Konwencja genewska i Protokół nowojorski regulują jedynie kwestie sytuacji prawnej uchodźców, pomijając zagadnienia procedur. Wyjątek stanowi tu podstawowa zasada dotycząca statusu uchodźców, ujęta w art. 35 Konwencji genewskiej - zasada non-refoulement, czyli zasada niewydalaniu uchodźcy do państwa, w którym byłby narażony na prześladowania. Kwestia postępowania w sprawach identyfikacyjnych cudzoziemca, jako uchodźcy i przyznawania mu statusu uchodźcy jest rozwiązana w poszczególnych państwach w sposób zróżnicowany.
Niezależnie od konstytutywnego, czy deklaratywnego charakteru samej decyzji, uznanie jednostki za uchodźcę pozwala korzystać ze statusu uchodźcy, a więc ze wszystkich praw zawartych w odpowiednich umowach międzynarodowych. Cudzoziemiec, który zostanie przyjęty jako uchodźca korzysta w państwie przyjmującym ze specjalnych, raczej korzystnych, standardów traktowania składających się na treść statusu uchodźcy., którą wyznaczają akty międzynarodowo prawne. Na podstawie Konwencji genewskiej i Protokołu nowojorskiego państwo powinno przyznać uchodźcom - na zasadzie traktowania narodowego - określone uprawnienia w zakresie religii, dostępu do sądów, nauczania, ustawodawstwa pracy i ubezpieczeń społecznych. W kwestiach takich jak prawo do wykonywania zawodu traktowanie uchodźców powinno być zgodne z klauzulą największego uprzywilejowania. Uchodźcy korzystają z dokumentów podróży podobnych do paszportów nansenowskich. Konwencja genewska nie ma zastosowania do osób, które popełniły przestępstwa przeciwko pokojowi, zbrodnie wojenne, ciężkie przestępstwa pospolite lub są winne czynów sprzecznych z celami i zasadami ONZ (art. 1 F).
Postanowienia Konwencji genewskiej i Protokołu nowojorskiego mają ochronny charakter, natomiast instrumenty prawne UE regulujące sytuację prawną uchodźców w Europie mają charakter restryktywny z uwagi na ekonomiczny charakter uchodźctwa na tym kontynencie. Formalnie polityka UE wobec uchodźców opiera się na Konwencji genewskiej z 1951 r. Do tego dochodzi Konwencja dublińska z 1990 r., która określając państwo odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku azylowego rozstrzyga, że tylko jedno państwo UE jest odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku azylowego i jego decyzja wiążąca jest dla innych państw. Celem konwencji ma być eliminacja przekazywania osób ubiegających się o azyl z jednego państwa do drugiego, podczas gdy żadne z nich nie uznaje się za właściwe do rozpatrzenia wniosku o azyl (refugees in orbit) oraz eliminowanie jednoczesnego lub kilkakrotnego składania wniosków o azyl przez tę samą osobę w jednym lub w kilku państwach członkowskich (asylum shopping). Praktyczne zastosowanie tej konwencji zasady budzi jednak szereg kontrowersji co do zgodności z Konwencją genewską, jak również co do słuszności kryteriów, które przyjmuje konwencja dublińska.
|
|
|
|
|
|
32. Narzędzia i instytucje Polityki migracyjnej i azylowej Unii Europejskiej:
*System eurodac- system azylowy UE. Wiążę się ze skladaniem wniosków o azyl pobierając odciski palców osób napływających do UE *Frontex (siedziba w warszawie) to europejska agencja zarządzania współprac a operacyjną na zewnętrznych granicach państw członkowskich UE. Zwiększa on odpowiedzialność skrajnych państw za swoje zewnętrzne granice. Wspiera równie z szkolenia funkcjonariuszy państw i wspomaga zaplecze informacyjne wszystkich państw UE *VIS- systm informacji wizowej, której baza danych mówi jaka osoba ma jaką wizę *Schengen *system SIS- system informacji Schengen, który monitoruje grupy przestępcze według rodzajów przestępstw. Do danych nie każdy ma dostęp *traktat o funkcjonowaniu UE (TFUE)
|
|
|
33. Problemy kulturowe i społeczne migracji dla migrantów i społeczeństw przyjmujących
Kalkulując wielkość imigracji do państw członkowskich Unii należy wziąć pod uwagę trzy elementy, które mogą mieć zasadniczy wpływ na ten proces w przyszłości: czynniki ekonomiczne, społeczno-kulturowe oraz różnego rodzaju ograniczenia administracyjne (...) Czynnik ekonomiczny odnosi się głównie do możliwości uzyskania większego dochodu w państwach członkowskich Unii niż w państwie pochodzenia. Jednakże nie można zapominać, że członkowie Wspólnoty często charakteryzują się wyższym standardem życia, a w związku z tym koszty utrzymania są znacznie większe. Różnice mogą być na tyle duże, że w konsekwencji dochód imigranta nie ulegnie znacznej poprawie i w ogólnym rozrachunku nie będzie opłacało się wyjeżdżać z kraju rodzinnego. W tym miejscu zasadniczego znaczenia nabiera drugi czynnik uwarunkowania społeczno-kulturalne. Imigrant musi liczyć się z barierami językowo-kulturowymi, opuszczeniem rodziny i znajomych, utratą miejsca zamieszkania, których zachowanie często więcej znaczy niż uzyskanie większego dochodu w niesprzyjających warunkach społecznych. Istnieją wreszcie, różnego rodzaju ograniczenia administracyjne i prawne, wprowadzane przez poszczególnych członków Unii, których celem jest ograniczenie napływu obywateli państw trzecich na teren organizacji.
nagły spadek gęstości duchowej (zmniejszona liczba, intensywność, stabilność i głębia kontaktów społecznych): ograniczanie kontaktów do równych sobie z tego samego kraju, unikanie pogłębiania kontaktów z ludnością miejscową; poczucie alienacji i osamotnienia: stereotyp innego i fałszywa tożsamość jako antyteza obcego, mit dwóch światów tu i w starym kraju o różnych standardach; dysonanse poznawcze: co do warunków tu i tam: brak zrozumienia warunków życia (praw, obyczajów, kultury, języka etc.), niewiara w rzeczywistość życie kierowane stereotypami; stałe poczucie czasowości (mit powrotu): poczucie bezdomności, czasowe zawieszenie stosowania norm; utrata (porzucenie) własnej kultury powiązane z niezdolnością do asymilowania się do kultury lokalnej; ograniczanie własnego życia do pracy, podporządkowywanie wszystkich innych elementów zatrudnieniu przynoszącemu zysk (korzyść); niedostateczne wsparcie ze strony społeczności wysyłającej, które mogłoby dać narzędzie weryfikacji i falsyfikacji przekonań oraz praktycznego stosowania standardów moralnych: zastępowane przez subkulturę migrantów; brak uprzedniej głębszej internalizacji norm moralnych (niższy rozwój moralny): zewnętrzne usprawiedliwienia zamiast wewnętrznego uzasadnienia działań;
34. Migranci i praca
Międzynarodowa migracja jest potężnym narzędziem w walce z ubóstwem i szansą na polepszenie życia. Obecnie jest mnóstwo migrantów którzy przynoszą wymierne korzyści zarówno krajom, w jakich zamieszkują, jaki i krajom swojego pochodzenia. Migranci świadczą pracę i przesyłają pieniądze swoim rodzinom pozostawionym w ojczyźnie. Jednak ta liczna populacja nadal pozostaje w dużej mierze niewidoczna i niewysłuchana. Prawie połowę migrantów stanowią kobiety: 40 proc. emigrantek pochodzi z krajów rozwijających się, a co dziesiąta jest w wieku poniżej 15 lat.
Biedni i słabo wykształceni migranci napotykają olbrzymie przeszkody, które ograniczają ich mobilność społeczną. (...) Imigranci nie powinni być zmuszani do ryzykowania własnego życia i godności w poszukiwaniu lepszej przyszłości
Bądź:
Badania migracyjne są jedną z najprężniej rozwijających się dziedzin w dzisiejszych naukach społecznych. Dotyczą one kwestii ważnych, złożonych i kontrowersyjnych.
Celem mojej pracy jest przedstawienie najważniejszych wątków badawczych oraz koncepcji teoretycznych zjawiska emigracji we współczesnej Polsce.
Emigracja z Polski jest w chwili obecnej jednym z częściej rozważanych przez Polaków scenariuszy na życie. Jakie są więc jej skala i mechanizmy? Kuszące są wysokie zarobki, szersze perspektywy, wysoki standard życia na Zachodzie. Czy więc w takiej sytuacji
polski rynek pracy jest bez szans w konkurowaniu o najlepiej wykwalifikowanych pracowników? Kto wyjeżdża z Polski i dlaczego? Czy migracja wpływa negatywnie na sytuację w Polsce, a może wręcz przeciwnie? Jak emigracja oddziaływuje na funkcjonowanie
lokalnych rynków pracy? Być może emigranci za kilka lat powrócą do kraju, przywożąc ze sobą doświadczenie, szerokie kontakty i kapitał finansowy, którego w inny sposób nie byliby w stanie zdobyć? Ta te pytania postaram się odpowiedzieć.
Wyjazdy z Polski stanowią istotny element historii naszego kraju. Nie może więc zaskakiwać fakt, że na arenie międzynarodowej Polska tradycyjnie uznawana jest za kraj emigracji. Migracje te były różnorodnie motywowane, począwszy od ucieczek przed prześladowaniami politycznymi, poprzez emigrację z powodów rodzinnych, kończąc na chęci podwyższenia standardu życia. Sytuacja ta nie zmieni a się wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej - w połowie 2004 r. mówi o się wręcz o gorączce wyjazdowej do Wielkiej Brytanii i Irlandii. W ostatnim czasie, przy okazji otwierania kolejnych rynków pracy
i przy pierwszej analizie sensowności wprowadzenia i utrzymywania okresów przejściowych, w mediach rozgorzała ponownie debata dotycząca migracji zarobkowych Polaków. Podkreślano, że praca na Zachodzie, nawet jeśli wymaga niskich kwalifikacji i nie
cieszy się wysokim prestiżem, pozostaje nadal bardzo intratna. Dziennikarze przeciwstawiali ten obraz trudnej sytuacji na rodzimym rynku zatrudnienia, który w chwili obecnej nie oferuje realnych szans na pracę dla dużej części społeczeństwa. Ubolewano także nad faktem licznych wyjazdów ludzi młodych, którzy zaraz po obronie pracy magisterskiej pakowali walizki i wyjeżdżali za granicę w poszukiwaniu lepszego jutra. Jednocześnie wysuwano
zarzut, że regularnych badań nad emigracją jest niewiele, a tym samym trudno mówi o wypracowywaniu efektywnych sposobów zarządzania nią.
W procesie emigracji możemy wyróżnić dwie grupy. Są to:
- osoby o niskich kwalifikacjach i dochodach, często nie znające języka kraju do którego wyjeżdżają, które znajdują zatrudnienie w tych sektorach gospodarki, które nie cieszą się popularnością tamtego społeczeństwa
-osoby wykwalifikowane, często o wysokich kwalifikacjach, na które jest wysoki popyt w krajach przyjmujących z uwagi na brak pokrycia w krajowych zasobach pracy.
Z powyższego wynika że szansy na wyjazd mogą skorzystać wszyscy zainteresowani, niezależnie od kwalifikacji i napotykanych po drodze barier. Wszyscy jednak zgodnie podają że głównym powodem ich emigracji jest czynnik płacowy. Lub w przypadku specjalistów- awans i rozwój zawodowy.
Jednak jakie skutki niesie masowa emigracja? Co oznacza dla gospodarki, zasobów ludzkich w Polsce? Kluczem do problemu oceny łącznych efektów emigracji - zysków lub strat - jest więc z pewnością to, czy emigracja ma charakter bardziej lub mniej czasowy, czy też trwały. Emigracja czasowa daje państwu szanse rozwoju. Zakładając że młodzi ludzie, wzbogaceni o pewne doświadczenia i kwalifikacje powrócą do kraju. Będą zakładać własne firmy oparte na zdobytych umiejętnościach. Również w życiu jednostki możemy wyróżnić pewne korzyści wynikające z emigracji. Poprawa sytuacji materialnej rodzin i realizacja ich planów. Kształtują się też aspiracje i nowe wzorce zachowań.
Zdecydowanie więcej jest niestety strat, które niesie dla społeczeństwa masowy wyjazd ludności. Już teraz możemy zaobserwować zdecydowany spadek siły roboczej. Finansowa katastrofa, jaka nastąpiła w nie zreformowanej publicznej służbie zdrowia powoduje, że emigracja znacznej części lekarzy może mieć charakter nieodwracalny. Brakuje więc również pracowników wykwalifikowanych. W następnych latach zaobserwujemy również spadek liczby ludności. Emigracja wywiera wpływ także na rodzinę, której członek wyjechał w poszukiwaniu lepszej pracy. Powoduje zakłócenie realizacji funkcji opiekuńczej i wychowawczej oraz nadmierne obciążenie obowiązkami. Jej skutkiem jest oddalenie emocjonalne i z kolei poszukiwanie nowego partnera.
W obecnej sytuacji, przy otwierających się granicach Unii, emigracja jest zjawiskiem, z którym po prostu musimy się pogodzić. I starać się z jednej strony zminimalizować jej negatywne konsekwencje, a z drugiej robić wszystko, by za kilka lat to szybko rozwijająca się Polska stała się magnesem przyciągającym z powrotem znaczną część obecnych emigrantów.
