Oświetlenia tła/dalszego planu

Zestaw reporterski – 3 statywy (szczeniaki, mandarynki), filtry na lampy (temperatura barwowa światła), klipsy do przypinania filtrów, zapasowe żarówki, kable, przedłużacze.

Światła rysujące – światło dzienne

Światło to mieszanina 3 kolorów w proporcjach 1:1:1 RGB. Zmiana ilości jednego z koloru Madaje światłu innego koloru.

Temperatura barwowa światła mówi o procentowej zawartości spektrum barw różnych źródeł światła.

Wybielanie – pokazanie wzorca bieli kamerze w określonych warunkach świetlnych.

Ustalenie właściwych proporcji między kolorami RGB.

Dzień to temp. Ok. 5500K-elwinów

By zatrzymać fale światła o określonej długości wykorzystuje się odpowiednie filtry:

· Niebieskie

· Dyfuzyjne (dawniej wazelina, kalka)

· Butterfly (jedwab, nylon) większe ramki paru metrowe na statywach z kalką lub nylonem.

Szangan – lampa zasilana akumulatorem (lampa nakamerowa)

Blenda – płachta materiału odbijającego światło

Lampy z soczewką fressnela (żarowe o określonej mocy stosowane najczęściej w studiach TV) 2kW(juniory) 5-10-20kw, 600-750W/1kW, 650 bardzo popularne

Lampy wyładowcze HNI (łukowe z dużymi soczewkami) 5500K (nie ma strat światła z filtrami) 2-2,5-4-6-8kW Muszą być razem ze statecznikami.

Lampy PAR (efektowe)paraboliczne odbłyski z tyłu za żarówką.

Lampy Kinoflo (fluorescencyjne) o określonej temperaturze barwowej, korektują plan, nie nagrzewają się.

Lampy LED – płaskie, potrzebują mało miejsca, są różnej wielkości, nie nagrzewają się, nie zużywają dużo energii.

Lampy DEDO – małe leflektory z soczewkami płasko wypukłymi, które dają czyste równomierne światło. Można nimi precyzyjnie sterować. W zestawie 5 lamp.

Murzyn – czarna folia aluminiowa, która ma ograniczyć światło na planie. Ma zapobiec blikom.

Skrzydełka/wrota osłon lamp – regulują strumień światła padającego z lampy

Dyfuzor – filtr zmiękczający światło (kalka techniczna)

Klucz niski – niskie natężenie, kontrasty, oświetlenie tylno boczne

Klucz wysoki – jasna tonacja, brak cieni, niskie kontrasty.

CZOŁÓWKA I TYŁÓWKA (NAPISY KOŃCZOWE)

Czołówka – początkowa sekwencja filmu, prezentująca logotypy producenckie i napisy wstępne (tytuł obrazu, nazwiska najważniejszych twórców: reżysera, scenarzysty, operatora, głównych aktorów, producenta), lub piosenkę otwierającą film (najczęściej animowany). Natomiast końcowa sekwencja z napisami zwana jest „tyłówką”. Jeśli mówimy o Intrze, wstępie do filmu (czołówce) to istnieje tutaj duża dowolność. Bardzo często w każdym filmie nawet tego samego producenta czy nawet wytwórni wygląda kompletnie inaczej. Kwestia jest taka, że czołówka „ma być” oryginalna, niepowtarzalna, ma wprowadzić widza w klimat filmu. Na początku praktycznie każdej produkcji są loga/animacje pokazujące jakie podmioty sponsorują dany projekt bądź biorą udział w jego produkcji lub koprodukcji. Potem możemy spotkać nazwiska aktorów grających głównych bohaterów/postacie… lub nawet dedykacje dla kogo dany film powstał. Opcji jest tyle ilu pomysłodawców i ich nieskończonej wyobraźni.

Jeśli mowa o tyłówce czyli o napisach końcowych tutaj również jest pewna doza dowolności jednak zazwyczaj zakończenie filmu, które przedstawia nam ilu ludzi brało udział przy jego produkcji jest schematyczne.