Стандартная адзнака чараўніка 6 страница

Дзіўна: тое, ўто ён можа стаць добрым Аўрорам, Гары ўпершыню пачуў з вуснаў Пажыральніка Смерці, хай і замаскіраванага. Але ідэя засела ў галаве, і Гары нават не разглядаў іншыя варыянты. Больш таго, калі месяц назад ён пачуў прадказанне, яму стала здавацца, што гэтая прафесія – яго лёс. Выжыць наканавана толькі аднаму… Як годней сустрэць наканаванае, калі не ў шэрагах высакакласных чараўнікоў, чыя адзіная мэта – знайсці і знішчыць Валан дэ Морта?

 

Зігзаг Малфоя

Наступныя некалькі тыдняў Гары невылазна правёў у Нары. Днём хлопцы звычайна гулялі ў квідыш двое на двое (Гары і Герміёна супраць Рона і Джыні; Герміёна гуляла жудасна, Джыні – вельмі добра, так што сілы былі роўныя), а па вечарах Гары налегаў на ежу місіс Уізлі і з’ядаў па тры порцыі ўсяго, што бы яна не прыгатавала. Усё было бы выдатна, калі бы не бясконцыя паведамленні пра знікнення, загадкавыя здарэнні і нават смерці; яны з’яўляліся ў “Штодзённым Прароку” амаль кожны дзень. А часам Біл з містэрам Уізлі прыносілі навіны перш, чым тыя даходзілі да друку. Святкаванне шаснаццатага дня нараджэння Гары, да вялікага незадавальнення місіс Уізлі, таксама было азмрочанае змрочнай весткаю, якое прынёс Рэмус Люпін. змардаваны і хмурны, як ніколі. Яго каштанавыя валасы яшчэ больш пасівелі, а вопратка зусім здрахлела.

- Дзяменары здзейснілі яшчэ некалькі нападаў, - абвясціў ён, прымаючы ад місіс Уізлі кавалак торта. – А яшчэ ў нейкай халупе на поўначы знойдзена цела Ігара Каркарава. Над хатай вісела Смяротная пазнака… Хоць, сапраўды кажучы, я дзіўлюся, што пасля таго, як ён зрокся ад Пажыральнікаў Смерці, яму атрымалася пражыць амаль цэлы год. Памятаецца, Рэгулус, брат Сірыўса, працягнуў усяго пару дзён.

- Ды ўжо, вось так, - нахмурылася місіс Уізлі, - але, можа быць, мы пагаворым пра нешта інш…

- Рэм, а ты чуў пра Флорана Фортэскью? – спытаў Біл, якога Флер узмоцнена частавала віном. – Які быў…

- …уладальнікам кафэ-марозіва на Касым завулку? – умяшаўся Гары. У яго засмактала пад лыжачкай ад непрыемнага прадчування. – Ён мяне бясплатна частаваў… Што з ім здарылася?

- Судзячы па выглядзе кафэ, яго забралі.

- Навошта? – спытаў Рон. Місіс Уізлі гнеўна свідравала поглядам Біла.

- Хто ведае? Відаць, чымсьці ім не дагадзіў. А такі быў прыемны чалавек.

- Дарэчы, пра Касы завулак, - сказаў містэр Уізлі. – Падобна, Алівандэр таксама знік.

- Які рабіў чарадзейныя палачкі? – узрушана вымавіла Джыні.

- Ён самы. У краме пуста. Слядоў дужання ніякіх. Незразумела, ён сам схаваўся або яго выкралі.

- Але… дзе жа цяпер купляць палачкі?

- Ёсць і іншыя вытворцы, - сказаў Люпін. – Але Алівандэр – самы лепшы. Калі ён дастанецца таму боку, нам будзе вельмі цяжка.

На наступны дзень дашлі лісты з Хогвартсу са спісамі неабходных падручнікаў. А Гары яшчэ чакаў сюрпрыз: яго назначылі капітанам квідышнай каманды.

- Цяпер табе належаць тыя жа прывілеі, што ў стараст! – радасна ўскрыкнула Герміёна. – Асабістая ванная і ўсё іншае!

- Глядзі-ка, у Чарлі была такая жа, - Рон любоўна пагладзіў капітанскую нарукаўную павязку. – З розуму сысці, Гары, ты – мой капітан… гэта значыць, вядома, калі возьмеш мяне зваротна ў каманду, ха-ха…

- Настаў час ісці на Касы Завулак, больш цягнуць нельга, - уздыхнула місіс Уізлі, праглядаючы спіс Рона. – Давайце ў суботу, калі толькі вашаму бацьку зноў не прыйдзецца працаваць. Без яго я туды ні нагой.

- Мам, ты праўда думаеш, што Сама-Ведаеш-Хто сядзіць у засадзе ў “Завітуша і Клякца!? – хіхікнуў Рон.

- А Фортэскью і Алівандэр адправіліся на курорт, так? – імгненна ўспыхнула місіс Уізлі. – Калі ты лічыш магчымым жартаваць на гэтую тэму, сядзі ў хаце, я сама куплю ўсё, што табе трэба…

- Не ўжо, я з вамі, я жадаю ўбачыць краму Фрэда і Джорджа! – паспешна дабавіў Рон.

- Тады, малады чалавек, раю вам хутка пасталець, не то я магу вырашыць, што вы яшчэ не паспелі для нашай кампаніі! – злосна кінула місіс Уізлі. Яны схапіла свой гадзіннік – усе стрэлкі нібы прыляпіліся да “смяротнай небяспекі” – і паклала на чарку свежавымытых ручнікоў. – Тое ж дакранаецца вяртання ў Хогвартс!

Рон паглядзеў на Гары. Яго маці падхапіла цяжкі кошык з бялізнай і гадзіннікам і імкліва выйшла з кухні.

- Ачумець… ужо і пажартаваць нельга…

Урэшце, Рон спрабаваў не гаварыць больш дурасцяў пра Валан дэ Морта і здолеў абысціся без новых сутыкненняў з місіс Уізлі. Тым не менш, у суботу за сняданкам яна была вельмі напружаная. Біл, які заставаўся дома з Флер (да вялікай радасці Джыні і Герміёны), працягнуў Гары праз стол кашалёк, прутка набіты грашыма.

- А мне? – тут жа запатрабаваў Рон, вытарашчыўшы вочы.

- Гэта яго грошы, дубень, - сказаў Біл. – Гары, я ўзяў іх з твайго сейфа, а то зараз на атрыманне грошаў сыходзіць гадзін пяць, не менш. Гобліны зусім звар’яцелі на бяспецы. Два дня назад Аркі Філпоту нават засунулі індыкатар шчырасці ў… карацей, можаце мне паверыць, што так прасцей.

- Дзякуй, Біл, - падзякаваў Гары і саўгануў кашалёк у кішэнь.

- Ён у нас такі клапатльівы, - мякка смурлыкнула Флер і пагладзіла Біла па носе. Джыні, за яе спіной, адлюстравала, што яна ванітуе ў талерку з кашай. Гары здушыўся шматкамі; Рон прыняўся латашыць яго па спіне.

Дзень выдаўся хмурны, прыйшлося апранаць плашчы. У двары чакала асабістая міністэрская машына: аднойчы за імі такую ўжо дасылалі. Яны бясшумна ад’ехалі ад Нары. Біл і Флер махалі на развітанне з акна кухні.

- Добра, што таце зноў яе далі, - Рон прывольна раскінуўся на прасторным заднім сядзенні, дзе хапала месца яму, Гары, Герміёне і Джыні.

- Не абвыкай, гэта толькі дзеля Гары, - кінуў праз плячо містэр Уізлі. Яны з місіс Уізлі сядзелі наперадзе побач з міністэрскім вадзіцелем; сярэдняе пасажырскае сядзенне паслужліва расцягнулася да памераў двухмеснай канапы. – Ён у нас звышсакрэтны аб’ект. У “дзіравым катле” нас чакае дадатковая ахова.

Гары маўчаў; яму зусім не жадалася хадзіць па крамах у асяроддзі батальёна Аўрораў. Ён узяў з сабой Плашч-Нябачнік і лічыў, што калі Дамблдору гэтага досыць, то павінна бы задаволіць і Міністэрства. Урэшце, калі падумаць, яны, мабыць, пра Плашч не ведаюць… Праз дзіўна кароткі час машына зменшыла ход і спынілася на Чарынгкрос-роўд перад “Дзіравым катлом”.

- Прыехалі, - абвясціў вадзіцель, упершыню падаўшы голас. – Мне загадана вас дачакацца. Можаце хоць бы прыкладна сказаць, колькі вам запатрабуецца?

- Думаю, гадзіны дзве, - адказаў містэр Уізлі. – А, выдатна, вось і ён!

Гары ўслед за містэрам Уізлі прымкнуў да акна, і яго сэрца радасна застукала. Каля “Дзіравага катла” не было ніякіх Аўрораў, але затое там у доўгім бабровым футры стаяў велізарны, барадаты Рубеўс Хагрыд, прываротнік і дворнік Хогвартсу. Ён рашуча не заўважаў здзіўленых поглядаў, якія кідалі на яго маглы, але пры выглядзе Гары заззяў.

- Выдатна! – гулка прабасіў ён і кінуўся абдымаць Гары, ледзь не пераламаўшы яму ўсе косткі. – Клювакрыл… у сэнсе, Куракрыл… бычыў бы ты, Гары, як ён раз адкрытаму небу…

- Рады, што ён рад, - сказаў Гары, усміхаючыся і паціраючы рэбры. – Мы і не ведалі, што “ахова” – гэта на самай справе ты!

- Так, сапраўды, прама як у старыя добрыя часы. Разумееш, Міністэрства жадала прыслаць брыгаду Аўрораў, але Дамблдор сказаў, што мяне і аднаго хопіць, - Хагрыд ганарліва выпукліў грудзі і засунуў вялікія пальцы ў кішэні футра. – Ну чаго, зрушыліся?... Моллі, Артур, пасля вас…

“Дзіравы кацёл” упершыню на памяці Гары пуставаў. Нікога з заўсёднікаў не было, адзін толькі гаспадар, маршчыністы і бяззубы Том. Ён з надзеяй падняў вочы на тых, хто прыйшоў, але нават не паспеў нічога сказаць, таму што Хагрыд важным голасам абвясціў: - Расседжвацца некалі, Том, сам разумееш. Справы Хогвартса.

Том змрочна кіўнуў і зноў прыняўся праціраць куфлі. Гары, Герміёна, Хагрыд і ўсе Ўізлі прайшлі бар і апынуліся ў маленькім заднім двары, дзе стаялі смеццевыя бакі і было даволі холадна. Хагрыд пастукаў ружовым парасонікам па вызначанай цагліне ў сцяне, і там адразу жа ўтварыўся арачны праём, за якім вілася брукаваная вулачка. Яны прайшлі пад аркай і на хвіліну замерлі, аглядаючыся па баках.

Касы завулак вельмі змяніўся. Прыгожыя вітрыны з кнігамі заклёнаў, інгрэдыентамі для зелляў і катламі былі залепленыя вялікімі плакатамі змрочнага фіялетавага колеру. У асноўным гэта былі вельмі павялічаныя копіі міністэрскай лістоўкі па мерах бяспекі, якую рассылалі летам; але месцамі сустракаліся чорна-белыя фатаграфіі збеглых Пажыральнікаў Смерці. З фасада самай блізкай аптэкі хмылілася Белатрыса Лестрэйндж. Вокны дзе-нідзе былі забітыя – уключаючы кафэ Флорана Фортэскью. Па іншым боку вуліцы, ціснуліся нейкія ўбогія латкі; пешы стаяў перад крамай Завітуша і Клякца. На брудным, паласатым падстрэшку боўталася кардонка з надпісам: Магутныя засцярогі – супраць пярэваратняў, дзяментараў, інферній.

Невысокі, сумнеўнай знешнасці чараўнік трос перад людзьмі прыгаршняй срэбных амулетаў.

- Возьмеце для дачушкі, мэм? – крыкнуў ён місіс Уізлі, тарашчачыся на Джыні. – Шкада такую добранькую шыйку.

- Быў бы я на дзяжурстве…. – містэр Уізлі апёк прадаўца гнеўным поглядам.

- Так-так, толькі зараз нікога арыштоўваць не трэба, мы спяшаемся, - прагаварыла місіс Уізлі, вывучаючы спіс. – Думаю, пачаць трэба з мадам Малкін. Герміёне патрэбна новая парадная адзежа, і ў Рона з-пад школьнай формы ногі тырчаць… Гары таксама вельмі вырас… Пайшлі, пайшлі, жывей…

- Моллі, навошта нам усім ісці да мадам Малкін? – спытаў містэр Уізлі. – Гэтыя трое могуць пайсці з Хагрыдам. А мы тым часам адправімся да “Завітуша і Клякца” і купім падручнікі.

- Не ведаю, не ведаю, - заклапочана прамармытала місіс Уізлі, відавочна раздзіраючыся паміж жаданнем як мага хутчэй пакончыць з купляннем і бояззю выпусціць дзяцей з-пад нагляду. – Хагрыд, як па-твойму…?

- Не хвалюйся, Моллі, нічога з імі не здарыцца, - Хагрыд бесклапотна махнуў далонню памерам з накрыўку смеццевага бака. Місіс Уізлі трохі пасумнявалася, але ўсё жа пагадзілася падзяліцца і разам з мужам і Джыні хутка накіравалася да “Завітуша і Клякцы”. Гары, Рон і Герміёна пад наглядам Хагрыда пайшлі да мадам Малкін.

Гары заўважыў, што ў шматлікіх людзей, якія праходзілі міма, заклапочаны і зацкаваны выгляд, зусім як у місіс Уізлі. Ніхто не спыняўся пабалбатаць са знаёмымі, не шпацыраваў, не хадзіў па крамах адзін: міма дзелавіта крочылі цесныя, згуртаваныя групкі людзей.

Хагрыд спыніўся перад крамай мадам Малкін, нахіліўся і зазірнуў у акно.

- Мабыць, вельмі цесна будзе, калі мы ўсе кучай зойдзем туды, - сказаў ён. – Лепш я тут пастаю, так?

Гары, Рон і Герміёна зашлі ўнутр. Спачатку крама здалася ім пустой, але, як толькі за імі зачыніліся дзверы, аднекуль, з-за вешалкі з параднай адзежай, размалёванай сінімі і зялёнымі бліскаўкамі, данёсся знаёмы голас:

- … ужо не дзіця, калі ты, мама, не заўважыла. Я суцэль здольны купіць усё неабходнае сам.

Хтосьці пацокаў языком, а затым жаночы голас – Гары пазнаў мадам Малкін – вымавіў:

- Што ты, мілы, пры чым тут дзіця, мама цалкам права! Нікому зараз не варта расхаджваць па вуліцах у адзіночку….

- Глядзіце лепш, куды тыкаеце сваёй шпількай!

З-за вешалкі паявіўся юнак з бледным вострым тварам і светлымі, амаль белымі валасамі. На ім была прыгожая цёмна-зялёная адзежа, якая па подле і бакам рукавоў іскрылася шпількавымі галоўкамі. Юнак прайшоў да люстэрка і ўважліва сябе агледзеў; толькі праз некалькі секунд ён заўважыў адлюстраванне Гары, Рона і Герміёны. Яго светла-шэрыя вочы павузіліся.

- Калі пачуеш смурод, мама, не дзівіся: тут бруднакроўка, - працадзіў Драка Малфой.

- Прашу не ўжываць такія словы ў маёй краме! – Мадам Малкін выскачыла з-за вешалкі з кравецкім метрам і чарадзейнай палачкай у руках. – І не даставаць чарадзейныя палачкі! – паспешна дадала яна, заўважыўшы, што Гары і Рон накіравалі палачкі ў бок Малфоя.

Герміёна – яна стаяла трохі ззаду – прашаптала:

- Вы што, не трэба, ён таго не каштуе…

- Вядома-вядома, як быццам яны адважацца чараваць па-за школай, - ашчэрыўся Малфой. - Дарэчы, хто паставіў табе сіняк, Грэнджэр? Я пашлю яму кветкі.

- Ну-ка хопіць! – гнеўна прыкрыкнула мадам Малкін і азірнулася назад, шукаючы падтрымкі. – Мэм… прашу вас…

З’явілася Нарцыса Малфой.

- Прыбярыце палачкі, - загадала яна Гары і Рону. – Калі вы яшчэ раз нашкодзіце майму сыну, гэта будзе ваш апошні ўчынак, ужо я абяцаю.

- Праўда? – Гары ступіў наперад. Ён не адрываючыся глядзеў на яе гладкі напышлівы твар, які, нягледзячы на ўсю бледнасць, так моцна нагадваў твар сястры. – Заклічаце сваіх сяброў, Пажыральнікаў Смерці, каб яны нас прыкончылі?

Мадам Малкін, завішчаўшы, схапілася за сэрца.

- Прашу, не трэба шпурляцца абвінавачваннямі… небяспечна такое казаць… прыбярыце палачкі, калі ласка!

Але Гары і не падумаў гэта зрабіць. Нарцыса Малфой непрыемна ўсміхнулася.

- Так, Гары Потэр… Ты вядома, любімчык Дамблдора, і таму вельмі самаўпэўнены. Дарма. Дамблдор не заўсёды будзе побач.

Гары з кплівым выглядам закруціў галавой.

- Ой… глядзіце-ка… яго і зараз няма! Так чаму не паспрабавацЬ? Вам знойдуць камеру на дваіх з недарэкай-мужам.

Малфой у лютасці кінуўся на Гары, але спатыкнуўся аб занадта доўгі падол. Рон гучна разгаргатаўся.

- Не смей так размаўляць з маёй маці, Потэр! – раўнуў Малфой.

- Супакойся, Драка, - спыніла сына Нарцыса, паклаўшы тонкія белыя пальцы яму на плячо. – Думаю, Потэр уз’яднаецца з дарагім Сірыўсам раней, чым мы з Люцыўсам.

Гары падняў палачку яшчэ вышэй.

- Не трэба! – узмалілася Герміёна, хапаючы Гары за руку і з высілкам яе апускаючы. – Падумай…. Нельга… у цябе будуць жудасныя непрыемнасці…

Мадам Малкін, з хвіліну патаптаўшыся на месцы, у выніку вырашыла паводзіць сябе так, нібы нічога не здарылася – мабыць у надзеі, што тады і не здарыцца. Яна схілілася да Малфоя, які не пераставаў свідраваць Гары лютым поглядам.

- Мне здаецца, мілы, левы рукаў можна зрабіць яшчэ карацей, дай-ка я…

- А-а! – завыў Малфой і стукнуў яе па руцэ. – Ды глядзіце жа вы, куды колеце! Мама… я ўжо не жадаю гэта купляць…

Ён сарваў з сябе адзежу і шпурнуў яе пад ногі мадам Малкін.

- Правільна, Драка, - сказала Нарцыса, пагардліва гледзячы на Герміёну. – Цяпер, калі я ведаю, на які бруд тут можна наткнуцца… Пойдзем лепш да “Рышэлье і Хламура”.

Яны велічна вышлі з крамы. Малфой напрыканцы паспрабаваў мацней пхнуць Рона.

- Ну, ведаеце! – выклікнула мадам Малкін, падабрала адзежу з падлогі і, як пыласосам, прайшлася па ёй чарадзейнай палачкай.

Увесь астатні час, пакуль Гары і Рон прымяралі новую адзежу, мадам Малкін была вельмі безуважлівая і нават дала Герміёне адзежу для чараўнікоў замест адзежы для чараўніц, а калі з паклонамі выпраўляла рабят у дзвярэй, то ледзь магла схаваць, што ён не трываецца іх праводзіць.

- Усё купілі? – з радасным натхненнем сустрэў іх Хагрыд.

- амаль, - сказаў Гары. – Бачыў Малфоя з матуляй?

- Ага, - бесклапотна адказаў Хагрыд. – Але, Гары, не хвалюйся! Няўжо ім хопіць пораху брыдзіць пасярод Касога завулка?

Гары, Рон і Герміёна абмяняліся поглядамі, але не паспелі развеяць гэтак зручную памылку Хагрыда, таму што да іх падышлі містэр і місіс Уізлі разам з Джыні. Кожны прыціскаў да сабе цяжкі пакет з кнігамі

- Усе цэлыя? – спытаў містэр Уізлі. – Адзежу купілі? Вось і добра. Цяпер, па дарозе да Фрэда з Джорджам, заскочым у аптэку і “Савіную імперыю”… Цясней, цясней не расходзьцеся….

У аптэцы Гары і Рон нічога не купілі, бо з зеллеварэннем было пакончана, але ў “Савінай імпэрыі Лупавока” набылі па вялікай скрыні савінай радасці для Буклі і Сычыка. А затым накіраваліся далей у пошуках “Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі”, магазіна хохмы двайнят. Місіс Уізлі кожную хвіліну глядзела на гадзіннік.

- У нас вельмі мала часу, - казала яна. – Хуценька ўсё паглядзім і ў машыну. Здаецца, амаль дашлі… хата дзевяноста два… дзевяноста чатыры…

- О-Го-Го! – Рон спыніўся на месцы як укапаны.

Сярод сумных, завешаных міністэрскімі аб’явамі фасадаў акна магазіна хохмы выбухалі перад вачыма фантастычным, асляпляльным феерверкам. Выпадковыя людзі мімаволі аглядаліся на іх, а некаторыя нават заміралі ў поўным узрушэнні. Вітрына злева дзівіла бясконцым мноствам тавараў; яны круціліся, круціліся, скакалі, скакалі, зіхацелі і крычалі: ад аднаго толькі погляду на іх у Гары заслязіліся вочы. Вітрыну справа закрываў плакат, фіялетавы, як міністэрскія, але зіготкі неонава-жоўтымі літарамі:

 

Чаму вас турбуе

САМІ-ВЕДАЕЦЕ-ХТО?

Няхай вас турбует

САМІ-ВЕДАЕЦЕ-ШТО –

Адчуванне запору ўвесь год –

Вось што хвалюе народ!

 

Гары засмяяўся. Побач з імі хтосьці слаба застагнаў, ён азірнуўся і ўбачыў, што місіс Уізлі ашклянелым поглядам глядзіць на плакат, бязгучна паўтараючы: “Запор”.

- Іх заб’юць ва ўласных пасцелях! – прашаптала яна.

- Вось яшчэ! – запярэчыў Рон, які, як і Гары, вельмі развесяліўся. – Гэта ж проста геніяльна!

Ён і Гары ўвайшлі ў краму першымі. Унутры было не праштурхнуцца; Гары не мог падысці да паліц. Ён агледзеўся: усе стэлажы да самай столі займалі скрынкі, у тым ліку са Злоснымі Закускамі; летась, яшчэ ў Хогвартсу, двайняты давялі іх да дасканаласці, праўда, школу так і не скончылі. Гары заўважыў, што самай вялікай папулярнасцю карыстаецца Кроў з Носа: на паліцы засталася толькі адна мятая скрынка. Тут жастаялі бліскучыя слоікі з фальшывымі чарадзейнымі палачкамі – самыя танныя пра першым жа ўзмаху ператвараліся з гумовых куранятаў, або з трусы, а самыя каштоўныя маглі панадаваць гора-чараўніку па шыі, - і скрынкі з пёрамі, самапіснымі, вельміразумнаадказнымі і з праверкай арфаграфіі. Калі ў натоўпе нарэшце ўтварыўся прасвет, Гары праціснуўся да прылаўка. Там зграйка дзетак гадоў дзесяці захоплена назірала, як малюсенькі драўляны чалавечак паднімаецца на эшафот да сапраўднай мініятурнай шыбеніцы, усталяванай на скрынцы з надпісам: “ Аднаўляльны шыбенік – зачаруй, не то пашкадуеш!”

- “Патэнтаваныя мары наяву…”

Герміёна змагла прайсці да вялікай шкляной вітрыны недалёка ад прылаўка, і яна ўслых чытала інструкцыю на скрынцы з вельмі яркім малюначкам: прыгожы юнак і шчаслівая дзяўчына на борце пірацкага карабля.

- “Усяго адзін просты заклён, і вы пераносіцеся ў трыццаціхвілінную мару, звышвысокай якасці і вышэйшага ўзроўня рэалістычнасці, якая лёгка ўпісваецца ў школьны ўрок сярэдняй працягласці і практычна не ідэнтыфікуецца. Пабочныя дзеянні: адсутны выраз твару і малаважнае слюнавыдзеленне. Узроставыя адмежаванні: не адпускаецца дзецям да 16 гадоў”. Ведаеш, - сказала Герміёна, паглядзеўшы на Гары, - Гэта магія самага высокага ўзроўня!

- А за гэта, Герміёна, - вымавіў ззаду мужчынскі голас, - ты атрымаеш адзін экземпляр бясплатна.

За імі, ззяючы ўсмешкай, стаяў Фрэд у малінава-фіялетавай адзежы, якая эфектна кантраставала з яго агністымі валасамі.

- Гары! Як жыццё? – Яны паціснулі адзін аднаму рукі. – Што гэта ў цябе з вокам, Герміёна?

- Што-што? А… гэта ваш тэлескоп, які б’ецца, - уздыхнула яна.

- Чорт, зусім забыўся! – пляснуў сябе па ілбу Фрэд. – Ну-ка…

Ён дастаў з кішэні цюбік і працягнуў Герміёне; тая асцярожна адкрыла цюбік. Унутры быў густы жоўты крэм.

- Намажся, і сіняк на працягу гадзіны сыдзе, - сказаў Фрэд. – Нам проста неабходна мець пры сабе прыстойны гематомарастваральнік, мы жа ў асноўным тэстуем усё на сабе.

Герміёна відавочна занервавалася.

- Гэта хоць бяспечна?

- Вядома, - супакоіў Фрэд. – Пойдзем, Гары, я ўстрою цябе экскурсію.

Герміёна засталася разбірацца з сіняком, а Гары пайшоў за Фрэдам у заднюю частку крамы, дзе стаяў стэнд з картачнымі і вераўчанымі фокусамі.

- Нечарадзейныя фокусы! – радасна паказаў на іх Фрэд. – Ведаеш, для псіхаў накшталт таты, якія памяшаныя на маглах. Грошай асоба не прыносіць, але прыбытак стабільны, як-ніяк навінка… А, глядзі, вось і Джордж…

Брат Фрэда энергічна патрос руку Гары.

- У вас экскурсія? Пайдзе ўнутр, Гары, убачыш, дзе робяцца сапраўдныя грошы… Толькі сцягні што-небудзь, сапля, дорага заплаціш! – крыкнуў ён на нейкага маленькага хлопчыка. Той паспешна выдраў руку з скрынкі з надпісам: “Ядомыя Смяротныя Знакі – занудзіць каго жадаеш!”

Джрордж адсунуў фіранку побач са стэндам маглаўскіх фокусаў, і перад Гары адкрылася памяшканне цямней і зацішней, з таварамі ў менее прыгожых пакаваннях.

- Мы нядаўна пачалі выпускаць сур’ёзную прадукцыю, - растлумачыў Фрэд. – Дзіўна так атрымалася…

- Гары, ты не паверыш, але шматлікія людзі, нават супрацоўнікі міністэрству, не ў стане ладзіцца з рыкашэтным заклёнам, - сказаў Джордж. – Урэшце, яно і зразумела, у іх не было такога настаўніка, як ты.

- Так… Вось мы і падумалі, што капялюшы-рыкашэты – гэта будзе смешна. Напрыклад, папытай прыяцеля навесці на цябе псуту і глядзі, што будзе, калі яна адскочыць. А міністэрства ўзяло і закупіла цэлых пяць сотняў, на ўвесь абслуговы персанал! Заказы паступаюць і паступаюць, да таго ж велізарныя!

- Мы пашырылі серыю, зрабілі плашчы і пальчаткі-рыкашэткі….

- Яны, вядома, ці наўрад дапамогуць пры смяротным заклёне, але ад рознай дробязі і псуты сярэдняй сілы….

- А потым мы наогул падумалі заняцца абаронай ад цёмных мастацтваў, гэта ж залатая жыла, - натхнёна працягнуў Джордж. – Класна! Бачыш, парашок маментальнай цемры, мы яго імпартуем з Пяру. Вельмі зручна, калі трэба хутка знікнуць.

- А вабныя бомбачкі прама такі знікаюць з паліц, - падхапіў Фрэд, паказваючы на чорныя і даволі цудоўныя, падобныя на клаксан прадметы, якія і праўда спрабавалі кудысці ўцячы. – Кідаеш іх непрыкметна, яны адбягаюць у старонку, дзе іх не відаць, і верашчаць. Зручна, калі трэба адцягнуць нейчыю ўвагу.

- Выдатна, - Гары быў узрушаны.

- На-ка, - Фрэд злавіў пару бомбачак і кінуў Гары.

З-за фіранкі высунулася маладая чараўніца з кароткімі светлымі валасамі ў фіялетавай форменнай адзежы.

- Містэр Уізлі і містэр Уізлі, там адзін пакупнік просіць прышпільны кацёл, - паведаміла яна. Зварот “містэр Уізлі” па стаўленні да двайнят здаўся Гары вельмі дзіўным, але самі яны, падобна, успрымалі гэта як нешта, само сабой зразумелае.

- Дзякуй, Верыці, зараз іду. – адгукнуўся Джордж. – Гары, набірай што жадаеш, добра? Бясплатна.

- Вы што, я не магу! – ускрыкнуў Гары. Ён ужо дастаў кашалёк, каб адплаціцца за вабныя бомбачкі.

- У нас ты ні завошта плаціць не будзеш, - цвёрда сказаў Фрэд, адмахваючыся ад грошай Гары.

- Але…

- Мы не забыліся, хто даў нам грошай на раскрутку, - сур’ёзна вымавіў Джордж. – Таму бяры што падабаецца. Галоўнае, абавязкова адказвай, калі цябе пытаюць, адкуль гэта ўзялося.

Джордж адправіўся дапамагаць пакупнікам, а Фрэд павёў Гары ў галоўную залу. Герміёна і Джыні па-ранейшаму глядзелі на патэнтаваныя мары.

- Дамы, а вы не бачылі нашу ўзрушаючую серыю “Цудоўная чараўніца?” – пацікавіўся Фрэд. – Тады за мной….

Каля акна шэрагамі стаялі ярка-ружовыя слоічкі, а вакол тоўпіліся ўзбуджана ўсміхаючыеся дзяўчынкі. Герміёна і Джыні насцярожана застыглі наводдаль.

- Прашу ўвагі! – ганарліва абвясціў Фрэд. – Самы шырокі асартымент лепшага Зелля Кахання!

Джыні скептычна падняла брыво.

- І дзейнічае?

- Яшчэ як, да дваццаці чатырох гадзін у залежнасці ад вагі хлопчыка…

- …і прывабнасці дзяўчынкі, - перабіў Джордж, раптам з’яўляючыся побач. – Але мы не станем прадаваць Зелле Кахання роднай сястры, - нечакана пасуравеўшы, дадаў ён. – Вакол якой і так уюцца пяцёра, судзячы па…

- Тое, што кажа Рон, нахабная хлусня, - спакойна адказала Джыні і, ледзь падаўшыся наперад, зняла з паліцы маленькі ружовы гаршчочак. – Што гэта?

- Гарантаваны дзесяцісекундны вугоравыдаліцель, - сказаў Фрэд. – Выдатна спраўляецца са ўсімі дэфектамі скуры ад нарываў да вугроў, але не будзем выдаляцца ад тэмы. Ты сустракаешся або не сустракаешся з тыпам па імі Дын Томас?

- Сустракаюся, - кіўнула Джыні. – Прычым калі я бачыла яго апошні раз, ён абсалютна дакладна быў у адным экземпляры, а зусім не ў пяці. А гэта што за штучкі?

Яна паказала на клетку з круглымі пухнатымі шарыкамі, ружовымі і бэзавымі, якія, тоненька папіскваючы, каталіся на палу.

- Карузлікавыя Пухлянята. Пушыстыя карлікавыя шарыкі. Літаральна выгадоўваць не паспяваем. – растлумачыў Джордж. – А што здарылася з Майклам Корнерам?

- Я яго кінула. Такі балван, - паціснула плячамі Джыні і прасунула палец паміж дубцамі. Пухлянята дружна пакаціліся да яго – Ой, якія лапанькі!

- І праўда даволі мілыя, - пагадзіўся Джордж. – Нешта ты занадта хутка змяняеш хлопчыкаў, табе не здаецца?

Джыні павярнулася да яго, упёршы рукі ў бакі. Выразам твару яна так нагадвала місіс Уізлі, што Гары нават здзівіўся, чаму Фрэд у жаху не праваліўся скрозь зямлю.

- Гэта не твая справа. А табе, - злосна сказала яна нагружанаму рознымі рознасцямі Рону, які толькі што падышоў да Джорджа. – Я была бы ўдзячная, калі бы ты спыніў распускаць пра мяне плёткі!

- Тры галеона дзевяць сікляў адзін нут, - падлічыў Фрэд, мімаходам зірнуўшы на шматлікія скрынкі. – Выкладвай, Рон!

- Я жа ваш брат!

- А гэта наш тавар, і не трэба яго пёрці. Тры галеона дзевяць сікляў. Адзін нут скідкі.

- Але ў мяне няма трох галеонаў дзевяці сікляў!

- Тады пакладзі ўсё на месца. Глядзі, паліцы не пераблытай.

Рон выпусціў частку скрынак, вылаяўся і, гледзячы на Фрэда, зрабіў непрыстойны жэст рукой. Гэта, да няшчасця, заўважыла місіс Уізлі, якой уздумалася паявіцца менавіта зараз.

- Яшчэ раз убачу, зачарую, так што пальцы назаўжды склеяцца, - крыкнула яна.

- Мам, можна мы купім Карузлікавага Пухлянятку? – умольна вымавіла Джыні.

- Што купім? – насцярожана перапытала місіс Уізлі.

- Глядзі, якія мілыя…

Місіс Уізлі адышла ад акна, каб разглядзець Карузлікавых Пухлянятак, і перад вачамі Гары, Рона і Герміёны мільгатнуў Драка Малфой. Ён быў адзін і кудысьці вельмі спяшаўся. Праходзячы міма “Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі”, Малфой хутка азірнуўся праз плячо, а праз секунду схаваўся з выгляду.

- А дзе жа наша матуля? - нахмурыўся Гары.

- Падобна, ён ад яе збег, - сказаў Рон.

- З чаго бы гэта? – прагаварыла Герміёна.

Гары маўчаў; ён глыбока задумаўся. Па добрай волі Нарцыса Малфой нізавошта не адпусціла бы сына аднаго; значыць, Малфой вельмі пастараўся, каб вышмыгнуць. Гары занадта добра ведаў Малфоя і не верыў, што з гэтым няма нічога падазронага.

Ён зладзеявата агледзеўся. Місіс Уізлі і Джыні буркавалі над Карузлікавымі Пухлянятамі. Містэр Уізлі захоплена разглядаў калоду маглаўскіх карт. Фрэд і Джордж займаліся пакупнікамі. Хагрыд, па іншым боку вітрыны, стаяў да крамы спіной і ўважліва сачыў за вуліцай.

- Жыва да мяне, - сказаў Гары, дастаючы з заплечніка Плашч-Нябачнік.

- Ой, Гары… я нават не ведаю, - Герміёна няўпэўнена азірнулася на місіс Уізлі.

- Хутка! – люта прашыпеў Рон.

Герміёна пахіснулася яшчэ імгненне і нырнула пад Плашч. Ніхто не заўважыў, што сябры зніклі; усе былі занадта адцягненыя. Гары, Рон і Герміёна хутчэй пайшлі да выхаду, але, калі яны выбраліся на вуліцу, Малфой ужо знік.

- Ён накіроўваецца туды, - вельмі ціха, каб не пачуў Хагрыд, сказаў Гары. – Пайшлі.

Яны пацерушылі па вуліцы, імкнучыся скрозь шкло вітрын і дзвярэй разгледзець пакупнікоў у крамах. Раптам Герміёна паказала кудысьці наперад.

- Здаецца, ён! – шапнула яна. – Паварочвае налева.

- Ну вядома! - таксама шэптам адказаў Рон: Малфой, пакруціўшы галавой, схаваўся за кутом Дрэннавулку.

- Хутчэй, не то выпусцім, - Гары паскорыў крок.

- Цішэй, ногі відаць! – устрывожана сказала Герміёна; Плашч-Нябачнік, раздзімаючыся, прыадкрываў ладыжкі рабят; ім стала цяжэй хавацца разам.

- Усё роўна, - нецярпліва адмахнуўся Гары. – хутчэй!

Дрэннавулак, прыстанак цёмных чараўнікоў, нібы змер. Гары, Рон і Герміёна на хаду ўзіраліся ў вокны, але ў крамах не было ні душы. Яно і зразумела, падумаў Гары, у такі трывожны час было бы вельмі неабачліва купляць падобныя рэчы – ва ўсякім разе, адкрыта. Герміёна балюча ўскубнула яго за руку.

- Ой!

- Ш-ш-ш! Глядзі! Вось ён! – ледзь чуваць сказала яна Гары на вуха.

Яны падышлі да “Борджына і Д’Авіла”, адзінай крамы на Дрэннавулку, дзе Гары аднойчы быў і дзе прадавалася ўсялякая жудасць. Там, паміж вітрынамі з чэрапамі і старадаўнімі фіяламі, спіной да вуліцы стаяў Драка Малфой. Яго амаль не было відаць за велізарнай чорнай шафы, той самай, у якой Гары калісьці прыйшлося хавацца ад Малфоя і яго бацькі. Малфой энергічна жэстыкуляваў, з запалам тлумачачы нешта з уладальніку, містэру Борджыну, гарбаватаму чалавеку з тоўстымі валасамі. Ён стаяў тварам да Малфоя, і ў яго вачах чыталіся адначасова абуранасць і страх.

- Вось бы падслухаць, пра што яны кажуць! – уздыхнула Герміёна.

- Гэта можна! – усхвалявана адгукнуўся Рон. – Пачакайце… чорт…

Ён па-ранейшаму трымаў у руках нейкія скрынкі і, пачаўшы адкрываць самую вялікую, выпусціў некалькі іншых.

- Глядзіце: Падаўжальнікі Вушэй!

- Фантастыка! – узрадавалася Герміёна. Рон разгарнуў доўгія, колеру цела вяроўкі і стаў прасоўваць іх пад дзверы крамы. – Спадзяюся, тут не накладзены непранікальны заклён…

- Не! – радасна выклікнуў ён. – Слухайце!

Яны схілілі галовы да вяроўкі. Адтуль гучна і выразна, як з радыёпрымача, даносіўся голас Малфоя.

- … вы здолееце яго выправіць?

- Верагодна, - з поўнай адсутнасці запалу сказаў Борджын. – Трэба паглядзець. Зможаце прынесці яго ў краму?