Стандартная адзнака чараўніка 3 страница

Цяперашняе месцазнаходжанне прадказання, калі такое існуе, невядома, хоць (працяг гл. стар. 2 калонка 5)

Побач з гэтай газетай ляжала іншая, з артыкулам, азагалоўленым:

Фадж саступае пост Скрымджару

Амаль усю першую старонку займала чорна-белая фатаграфія чалавека з густой грывай валасоў і тварам, які нічога не выказваў. Ён вельмі нагадваў льва. Малюнак рухаўся – чалавек махаў камусьці наверсе.

Руфус Скрымджар, у нядаўнім мінулым – глава кабінета Аўрораў дэпартамента магічнага правапарадку, змяніў Карнэліўса Фаджа на пасту міністра магіі. Большасць чараўнікоў сустрэла гэтую падзею з вялікім запалам, нягледзячы на тое, што літаральна праз пару гадзін пасля назначэння папоўз слых пра рознагалоссях паміж Скрымджарам і Альбусам Дамблдорам, які зноў заняў месца Вярхоўнага ведзьмака Візенгамота.

Прэс-сакратарыят Скрымджара пацвярджае факт сустрэчы, але адмаўляецца каментаваць абмеркаваныя ў яе ходзе пытанні. Альбус Дамблдор вядомы як… (працяг гл. стар 3 калонка 2).

Злева ляжала яшчэ адна газета, разгорнутая на артыкуле:

“Міністэрства гарантуе поўную бяспеку вучняў”.

Новы Міністр Магіі Руфус Скрымджар сёння распавёў пра строгія меры, якія дапамогуць забяспечыць бяспеку вучняў Хогвартса ў гэтым вучэбным годзе.

“Міністэрства распрацавала вельмі жорсткі план дзеянняў, у падрабязнасці якога мы, па відавочных прычынах, удавацца не станем”, - заявіў Скрымджар. Пры гэтым крыніца ў Міністэрстве пацвердзіла здагадку рэдакцыі, што згаданыя меры ўключаюць у сябе ахоўныя заклёны, складаны комплекс контрзаклёнаў, а таксама падразумеюць стварэнне аператыўнага атрада Аўрораў, занятага выключна аховай Хогвартсу.

Грамадкасць у цэлым здаволеная жорсткай пазіцыяй Міністэрства па пытанні бяспекі школьнікаў. вось што сказала нам місіс Аўгуста Даўгапупс:

“Мой унук Нэвіл – дарэчы, добры сябар Гары Потэра, з якім яны ў чэрвені змагаліся супраць Пажыральнікаў Смерці…”

Канчатак артыкула хаваўся пад вялікай птушынай клеткай, дзе сядзела прыгожая белая сава. Яна з царскім выглядам аглядала памяшканне янтарнымі вачамі, а часам паварочвала галаву да гаспадара, які гучна храп, і незадаволена пстрыкала дзюбай, але Гары спаў вельмі крэпка і нічога не чуў.

Пасярод пакоя стаяў адкрыты куфар. Паміж тым унутры ён быў амаль пусты, калі не лічыць старой бялізны, пары цукерак, некалькі пустых бутэлечак з-пад чарнілаў і зламаных пёраў на самым дне. Каля куфры на палу валяліся фіялетавы напамінак з добра выдзеленым тэкстам:

Па замове Міністэрства Магіі

Як абараніць ад злых чар сваю хату і родных

Цяперашні час чараўнікам пагражае арганізацыя, якая носіць назву “Пажыральнікі Смерці”. Ніжэй прыведзеныя простыя правілы, якія дапамогуць вам абараніць ад нападу сябе, сваю сям’ю і жыллё.

1. Не пакідайце хату без нагляду.

2. Выконвайце адмысловую асцярогу ў цёмны час сутак. Па магчымасці, імкніцеся завершыць усе справы да заходу сонца.

3. Праверце, наколькі добра абаронена ваша хата; пераканайцеся, што ўсе члены сям’і дасведчаныя пра такія экстраныя меры абароны, як Заклён Шчыта і Дэзілюмінацыйны заклён, а непаўналетнія члены сям’і валодаюць навыкамі парнай трансгрэсіі.

4. Прадумайце ўмоўныя знакі з сябрамі і блізкімі, каб выключыць магчымасць выкарыстання іх аблічча Пажыральнікамі Смерці пры дапамозе Адваротнага зелля (гл. Стар. 2)

5. Калі хтосьці з членаў вашай сям’і, калегаў, знаёмых або суседзяў паводзіць сябе дзіўна, тэрмінова звяжыцеся з дэпартаментам магічнага правапарадку. Гэтыя людзі могуць знаходзіцца пад дзеяннем заклёну Імперыўс (гл. Стар. 4)

6. У выпадку паяўлення над хатай альбо іншым будынкам Смяротнай Пазнакі, НІ Ў ЯКІМ РАЗЕ НЕ ЎВАХОДЗЬЦЕ ТУДЫ і неадкладна звяжыцеся з кабінетам Аўрораў.

7. Па непацверджаным звесткам, Пажыральнікі Смерці пачалі выкарыстоўваць інферній (гл. Стар. 10). Аб усіх выпадках паяўлення інферній і сутыкненнях з імі ТЭРМІНОВА паведамляйце ў Міністэрства.

Гары забурчаў у сне. Яго шчака з’ехала ніжэй па шклу, акуляры яшчэ больш перакасіліся, але ён не прачнуўся. На падваконніку стаяў будзільнік, папраўлены ім некалькі гадоў назад, ён гучна цікаў і паказваў без адной хвіліны адзінаццаць. Побач ляжаў пергамент, спісаны тонкім касым почыркам; Гары затуляў яго змяклай рукой. Ліст прыйшоў тры дня назад, але перачытваўся столькі разоў, што пруткі скрутак цалкам распрастаўся.

Дарагі Гары,

Спадзяюся, што не прычыню асаблівай нязручнасці, калі ў пятніцу ў адзінаццаць гадзін вечара прыбуду на Цісавую вуліцу, хату №4. Я жадаў бы сам праводзіць цябе ў Нару, куды ты запрошаны да канца школьных вакацый.

Калі ты не супраць, я таксама быў бы рады тваёй дапамогі ў адной справе, якою я спадзяюся заняцца па дарозе ў Нару. Падрабязней растлумачу пры сустрэчы.

Вялікая просьба прыслаць адказ з той жа савой. Спадзяюся сустрэцца з табой у пятніцу.

З павагай, Альбус Дамблдор.

Гары даўно вывучыў пасланне на памяць, але ўсё роўна з сямі вечара – як толькі заняў пост каля свайго акна пакоя, адкуль нядрэнна праглядалася ўся Цісавая вуліца – без перапынку ў яго зазіраў, хоць і аддаваў сабе справаздачу ў бессэнсоўнасці ўласных дзеянняў. Ён адказаў “так” той жа савой, як яго і прасілі; цяпер заставалася толькі чакаць, паявіцца Дамблдор або не.

Але складаць рэчы Гары не стаў. Прабыць у Дурсляў усяго два тыдня і з’ехаць? Шчасце здавалася непраўдападобным, і Гары раздзіралі ўсялякія асцярогі. Што-небудзь абавязкова пойдзе не так: або яго адказ згубіцца, або Дамблдор не зможа прыехаць, або наогул высветліцца, што ўсё гэта – нейкі дурны жарт. Гары ведаў, што папросту не перажыве, калі яму прыйдзецца зноў разбіраць рэчы, а таму здолеў зрабіць толькі адно – замкнуў у клетцы беласнежную Буклю.

Хвілінная стрэлка будзільніка пераскочыла на лічбу дванаццаць, і ў тое ж імгненне ліхтары за акном дружна загаслі.

Гары адразу прачнуўся, нібы раптоўная цемра была сігналам трывогі. Ён паправіў акуляры, адляпіў ад шкла шчаку, прыціснуў да яго нос і, прыжмурыўшыся, утаропіўся ўніз, на вуліцу. На садовай дарожцы паявілася высокая фігура ў доўгім плашчы.

Гары быццам токам стукнула. Ён ускочыў, перакуліўшы крэсла, і прыняўся падбіраць з падлогі ўсё падрад. У той момант, калі ў куфар паляцелі адзежа, два падручніка заклёнаў і пакет чыпсаў, раздаўся званок.

На першым паверсе, у гасцінай, дзядзька Вернан закрычаў:

- Што за асёл на ноч гледзячы?

Гары замёр з медным тэлескопам у адной руцэ і красоўкамі ў іншай. Кашмар – ён жа не сказаў сваякам пра Дамблдора! Душачы нервовы смех, Гары пералез праз куфар, расхінуў дзверы і пачуў:

- Добры вечар. Вы павінна быць, містэр Дурсль? Спадзяюся ваш пляменнік папярэдзіў, што я за ім заеду?

Гары велізарнымі пераскокамі збег па лесвіцы, але рэзка спыніўся за пару прыступак да падножжа: багаты жыццёвы досвед навучыў яго трымацца далей ад дзядзькі далей. На парозе стаяў высокі худы чалавек з доўгімі, да пояса, серабрыстымі валасамі і барадой. Ён быў у чорнай дарожнай мантыі і востраканцовым капелюшы; на кручкаватым носу сядзелі акуляры са шклом у форме паўмесяца. Вернан Дурсль, у чырванавата-карычневым халаце, аслупянела пазіраў на Дамблдора малюсенькімі ліхімі вочкамі. Яго чорныя вусы сваёй пышнасцю зусім не былі менш вусоў госця.

- Судзячы па вашым здзіўленні, гары забыўся паведаміць пра мой візіт. – прыемным голасам сказаў Дамблдор. – Тым не менш, давайце прадставім, што вы ветліва запрасілі мяне ў хату. У наш клапатлівы час неразумна доўга трымаць дзверы адчыненымі.

Ён спрытна пераступіў парог і зачыніў за сабой дзверы.

- Даўно я тут не быў, - працягваў Дамблдор, пазіраючы на дзядзьку Вернана з-пад кручкаватага носа. - Глядзіце-ка, вашы афрыканскія ліліі добра квітнеюць.

Вернан Дурсль упарта маўчаў. Гары не сумняваўся, што здольнасць размаўляць вернецца да яго, і вельмі хутка – на яго скроні з небяспечнай частатой пульсавала жылка, але пакуль што ён ледзь мог дыхаць, або збянтэжыўся з-за відавочнай чароўнасці аблічча Дамблдора, або разумеючы, што перад ім чалавек, якога вельмі цяжка запужаць.

- А, вось і ты! Добры вечар, Гары, - Дамблдор заўважыў Гары і радасна паглядзеў на яго скрозь паўмесяцы акуляраў. – Выдатна, выдатна.

Гэтыя словы вывялі дзядзьку Вернана з ступару. Таму, хто лічыць, што Гары – гэта “выдатна”, у яго хаце не месца.

- Не жадаю паказацца няветлівым… - вельмі хамскім тонам пачаў ён.

- Аднак, на жаль, вам гэта мімавольна атрымоўваецца, прычым далёка не ў першы раз, - сурова скончыў за яго Дамблдор. – Ах, шаноўны вы мой, лепей вам памаўчаць! А вось, здаецца, і Пятуння.

Сапраўды, на парозе кухні з’явілася цётка Пятуння ў халаце паўзверх начной кашулі і гумовых пальчатках – перад адыходам да сну яна заўсёды працірала ўсе паверхні. Яе конскі твар выяўляў крайняе ўзрушэнне.

- Альбус Дамблдор, - прадставіўся госць, калі зразумеў, што дзядзька Вернан не мае намер знаёміць з ім жонку. – Урэшце, мы знаёмыя – па перапісцы.

Гары падумаў, што вельмі моцна сказана, бо Дамблдор усяго толькі паслаў аднойчы цёткі Пятунне ліст, які можа гаварыць, але цётка Пятуння, відавочна, не збіралася з ім спрачацца.

- А гэта, пэўна, ваш сын Дадлі?

Дадлі, у паласатай піжаме, высунуў з гасцінай вялікую бялявую галаву. Здавалася, што яна вісіць у паветры сама па сабе, разяўляючы рот ад страху і здзіўлення. Дамблдор памаўчаў некалькі секунд, чакаючы нейкіх слоў ад гаспадароў хаты, але паўза відавочна зацягнулася, і ён усміхнуўся:

- Прапаноўваю прадставіць, што вы запрасілі мяне ў гасціную.

Дадлі паспешна ўбраўся з дарогі, і Дамблдор прайшоў у пакой. Гары, як быў, з красоўкамі і тэлескопам, саскочыў з лесвіцы і накіраваўся следам. Дамблдор сеў у крэсла каля каміна і з добразычлівай цікавасцю закруціў галавой, разглядаючы пакой, у якім выглядаў, дарэчы, дзіўна недарэчна.

- Няўжо… няўжо мы не сыходзім адсюль, сэр? – з трывогай спытаў Гары.

- Так-так, вядома. Але раней я жадаў нешта абгаварыць, - Пераважна ў зачыненым памяшканні. Мы толькі трохі скарыстаемся гасціннасцю тваіх дзядзькі і цёткі.

- Ах, вось, значыць, як?

У пакой уварваўся Вернан Дурсль. З-за яго спіны выглядала Пятуння; ззаду краўся Дадлі.

- Так, - спакойна адклікнуўся Дамблдор. – Трохі затрымаюся.

Ён так хутка ўзмахнуў чарадзейнай палачкай, што Гары ледзь мог улавіць яе рух. Ад гэтага ўзмаху канапа рванулася наперад і стукнула пад каленкі Дурсляў, і яны кучай паваліліся на падушкі. Яшчэ адзін ледзь прыкметны рух – і канапа гэтак жа імкліва вярнулася на месца.

- А раз ужо так, чаму бы не пасядзець з камфортам, - міла ўсміхнуўся Дамблдор.

Ён стаў прыбіраць палачку ў кішэнь, і Гары заўважыў, што яго рука счарнела і зморшчылася, нібы яна абгарэла.

- Сэр, што з вашай…

- Потым, Гары, - сказаў Дамблдор. – калі ласка, сядзь.

Гары заняў другое крэсла, імкнучыся не глядзець на Дурсляў, якія ад здзіўлення зноў страцілі мову.

- Я чакаў, што вы мне прапануеце што-небудзь выпіць, - сказаў Дамблдор дзядзьке Вернану. – Аднак бачу, што чакаць гэтага ад вас было бы з майго боку аптымізмам, які мяжуе з дурнасцю.

Яшчэ адзін узмах палачкай – і ў паветры паявілася запыленая бутэлька і пяць куфляў. Бутэлька нахілілася, шчодра разліла цёмна-залацісую вадкасць, і напоі разляцеліся да людзей, якія сядзелі ў пакоі.

- Лепшая мёдавуха мадам Размерты, вытрыманая ў дубовай бочкі, - сказаў Дамблдор і падняў куфель, гледзячы на Гары.

Той поймаў у паветры свой куфель і трохі адпіў. Ён ніколі нічога не спрабаваў, але яму вельмі спадабалася. Дурслі, спалохана пераглянуліся, беспаспяхова робячы выгляд, што не заўважаюць свае куфлі, аднак тыя ўпарта тыкаліся ім у шчокі. У Гары з’явілася моцны падазрон, што Дамблдор шчыра атрымлівае асалоду ад таго, што адбывалася.

- Такім чынам, - пачаў Дамблдор, павярнуўшыся да Гары, - мы патрапілі ў няпростую сітуацыю, якую, спадзяюся, ты зможаш вырашыць. “Мы” – гэта Ордэн Фенікса. Аднак раней дазволь паведаміць, што на мінулым тыдні было выяўлена завяшчанне Сірыўса і што ён усе пакінуў табе.

Дзядзька Вернан імгненнем насцярожыўся, але Гары нават не зірнуў у яго бок. Словы не ішлі ў яго з мовы, і ён толькі прамямліў:

- А-а. Зразумела.

- У цэлым, усё проста, - прыняўся распавядаць Дамблдор. – Да твайго рахунку ў Грынгаттсу дадаецца круглая сема, і да цябе жа пераходзіць асабістая маёмасць Сірыўса. Адзіная праблема складаецца ў тым…

- Яго хросны бацька памёр? – раздаўся з канапы гучны голас дзядзькі Вернана. Дамблдор і Гары дружна павярнуліся да яго. Куфель з мёдам патрабавальна стукаў Дурслю ў скронь; ён паспрабаваў збіць яго далонню. – Памёр? Хросны?

- Так, - пацвердзіў Дамблдор, не пытаючы, чаму Гары сам пра гэта не паведаміў, і як ні ў чым не бывала працягнуў: - Праблема ў тым, што хата №12 на Плошчы Грымма таксама дасталася табе.

- Ты ўспадкаваў хату? – прагна павузіўшы вочкі, перапытаў дзядзька Вернан, але яму ніхто не адказаў.

- Хай там застанецца штаб-кватэра, - прамармытаў Гары. – Мне ўсё роўна. Карыстайцеся, мне нічога не трэба. – Яму і пад страхам смерці не жадалася вяртацца ў асабняк Блэкаў, дзе яго бясконца праследавалі бы ўспаміны пра Сірыўса, які лічыў гэтую змрочную, замшэлую хату сваёй турмой.

- Высакароднае рашэнне, - адклікнуўся Дамблдор. – Тым не менш, нам прыйшлося часова выехаць.

- Чаму?

- Ці бачыш, - сказаў Дамблдор, не звяртаючы ўвагі на мармытанне дзядзькі Вернана, якога дзёўб па галаве настырны куфель з мёдавухай. – Па традыцыі фамільны асабняк павінен перайсці да наступнага прадстаўніка роду Блэкаў па мужчынскай лініі. Сірыўс быў апошнім: яго малодшы брат Рэгулус памёр раней, і абодва не мелі дзяцей. У завяшчанні ясна сказана, што хата застаецца табе, аднак не выключна, што яна абаронена заклёнамі, і ўладальнікам можа стаць толькі чыстакроўны Блэк.

Гары жыва ўспомніў партрэт маці Сірыўса, які крычаў і пляваўся і вісеў у холе асабняка.

- Ды ўжо напэўна, - буркнуў ён.

- Вось-вось, - кіўнуў Дамблдор. – І калі абарона існуе, то хата, верагодней усяго, адыдзе старэйшаму сваяку Сірыўса, які зараз жыве: а менавіта, яго стрыечнай сястры Белатрысе Лестрэйндж.

Гары, не ўсведамляючы, што робіць, ускочыў з крэсла; тэлескоп і красоўкі, якія ляжалі ў яго на каленах, пакаціліся на пол. Белатрыса Лестрэйндж, забойца Сірыўса, успадкуе яго хату?

- Не, - прашаптаў Гары.

- Нам бы таксама не жадалася, каб яна яго атрымала, - спакойна прагаварыў Дамблдор. – Але ў справе досыць складанасці. Напрыклад, мы не ведаем, ці ўтрымаецца наша ўласная абарона зараз, калі хата больш не прыналежыць Сірыўсу. у любы момант Белатрыса можа паявіцца на парозе? Вядома, нам прыйшлося выехаць – пакуль становішча не выпагадзіцца.

- Але як пазнаць, мая хата, або не?

- Да шчасця, - адказаў Дамблдор. – Праверыць гэта даволі проста.

Ён адставіў пусты куфель на столік побач з крэслам, але больш нічога зрабіць не паспеў, таму што дзядзька Вернан загарлапаніў:

- Можа прыбярыце гэтыя чортавы штукі?

Гары азірнуўся. Дурслі затулялі галовы рукамі: куфлі вытанцоўвалі ў іх на галовах, распырскваючы ва ўсе бакі змесціва.

- Ах, прабачце, вінаваты, - папрасіў прабачэння Дамблдор і падняў чарадзейную палачку. Куфлі зніклі. – толькі ведаеце, значна ветлівей было бы іх выпіць.

Судзячы па выразе твару дзядзькі Вернана, у яго на мове круцілася мноства атрутных адказаў, але ён толькі мацней уціснуўся ў спінку канапы побач з жонкай і сынам і маўчаў, не зводзячы парасячых вачэй з чарадзейнай палачкі.

- Разумееш, - Дамблдор зноў як ні ў чым не бывала звярнуўся да Гары, - калі ты праўда ўспадкаваў хату, то табе дастаўся і…

Ён у пяты раз узмахнуў палачкай. Раздаўся гучны трэск, і на пушыстым дыване гасцінай паявіўся дамавы эльф у нейкіх брудных анучах, з носам, які вельмі нагадваў свіны лыч. У яго былі вялікія, як у кажана, вушы і велізарныя, у крывавых прожылках, вочы. Цётка Пятуння пранізліва закрычала: такая агіднасць ды на яе дыване! Дадлі імгненна падабраў з падлогі вялікія босыя ногі і падняў іх амаль не вышэй галавы, нібы асцерагаючыся, што гадкая істота ўлезе на яго па піжамным штанам. А дзядзька Вернан гучна загыркаў:

- Што яшчэ за чорт?

- Крычар, - дамовіў нарэшце Дамблдор.

- Крычар не жадае, Крычар не будзе, Крычар не будзе! – прахрыпеў дамавы эльф гэтак жа гучна, як дзядзька Вернан. Ён тупаў доўгімі гузаватымі ступнямі і ашалела цягнуў сябе за вушы. – Крычар прыналежыць міс Белатрысе, о так, Крычар прыналежыць Блэкам, Крычар жадае пайсці да новай гаспадыні, Крычар не будзе служыць гэтаму паганаму Потэру, не будзе, не будзе, не будзе!

- Як бачыш, Гары, - павысіўшы голас, каб заглушыць бесперапыннае “не будзе, не будзе”, - Крычар выяўляе нежаданне пераходзіць пад тваё заступніцтва.

- Ну і напляваць, - буркнуў Гары, з агідай паглядзеўшы на Крычара, які крычаў, тупаючы нагамі. – Мне ён не патрэбен.

- Не будзе, не будзе, не будзе…

- Ты перадаеш перавагу перадаць яго Белатрысе Лестрэйндж? Ведаючы, што ён увесь апошні год жыў у штаб-кватэры Ордэна Фенікса?

- Не будзе, не будзе, не будзе…

Гары паглядзеў на Дамблдора. Ясна, што Крычара нельга аддаваць Белатрысе, але… Стаць гаспадаром таго, хто здрадзіў Сірыўса? Сама думка пра гэта здавалася агіднай.

- Аддай яму які-небудзь загад, - прапанаваў Дамблдор. – Калі ён зараз твой, то будзе змушаны падпарадкоўвацца. А кале не, нам прыйдзецца знайсці спосаб не пусціць яго да законнай гаспадыні.

- Не будзе, не будзе, НЕ БУДЗЕ!

Крыкі перашлі ў скуголенні, і Гары не прыдумаў нічога лепей, акрамя як цыкнуць:

- Крычар, заткніся!

Той нібы здушыўся. Ён выпнуў вочы і, не перастаючы разяваць рот, схапіўся за горла. Некалькі секунд эльф сутаргава спрабаваў праглянуць, а потым кінуўся тварам на дыван (цётка Пятуння гаротна заскавытала) і ў адчайнай, хоць і абсалютна нямой, істэрыцы прыняўся біць па палу рукам і нагамі.

- Што ж, гэта ўсё растлумачыла, - ўзрадаваўся Дамблдор. – Сірыўс ведаў сваю справу. Гары, ты- законны ўладальнік хаты нумар дванаццаць на Плошчы Грыма і Крычара.

- А абявязкова… каб ён жыў са мной? – Гары ў жаху паглядзеў на эльфа, які выгінаўся ў яго пад нагамі.

- Не, раз ты гэтага не жадаеш, - адказаў Дамблдор. – Калі не пярэчыш, прапаноўваю адправіць яго ў Хогвартс, на кухню. Там ён будзе пад наглядам у нашых эльфаў.

- Так, - з палягчэннем пагадзіўся Гары, - так і зробім. Э-м-м-м… Крычар! Жадаю, каб ты адправіўся ў Хогвартс і працаваў на кухні разам з іншымі эльфамі.

Крычар – ён зараз ляжаў на спіне і засяроджана малаціў па паветры адразу ўсімі канечнасцямі – акінуў Гары поглядам, поўным невымоўнай агіды, і, з гучнай пстрычкай, знік.

- Выдатна, - сказаў Дамблдор. – Але ёсць яшчэ гіпагрыф, Клювакрыл. Пасля смерці Сірыўса за ім даглядаў Хагрыд, але цяпер Клювакрыл твой, і калі ў цябе ёсць іншыя меркаванні…

- Не, - адразу адказаў Гары, - хай застаецца з Хагрыдам. Думаю, самому Клювакрыла так лепей будзе.

- Хагрыд будзе ў захапленні, - усміхнуўся Дамблдор. – Ён так цешыўся сустрэчы з былым гадаванцам. Дарэчы, у інтарэсах бяспекі мы вырашылі часова пераклікаць яго ў Куракрыла, хоць ці наўрад у Міністэрству здагадаліся бы, што гэта той самы гіпагрыф, якому калісьці вынеслі смяротны прысуд. Ну-з, Гары, ты спакаваў рэчы?

- Э-э-м…

- Сумняваўся, што я з’ўлюся? – усміхнуўся праніклівы Дамблдор.

- Я зараз… імгненнем… скончу, - выпаліў Гары, кідаючыся паднімаць тэлескоп і красоўкі.

На зборы сышло ледзь больш дзесяці хвілін. Нарэшце Гары дастаў з-пад ложка Плашч-Нябачнік, зашрубаваў бурбалку з рознакаляровымі чарніламі, саўгануў іх у куфар, запхаў кацёл і з працай закрыў крышку. Пасля чаго, адной рукой валакучы куфар, а ў іншай трымаючы клетку з Букляй, спусціўся на першы паверх.

Ён засмуціўся, не знайшоўшы ў холе Дамблдора – прыйдзецца яшчэ раз захадзіць у гасціную.

Там усе маўчалі. Дамблдор паціху напяваў і відавочна адчуваў сябе суцэль камфортна, але ў цэлым атмасфера ў пакоі чымсьці нагадвала застылы заварны крэм. Гары, не адважваючыся зірнуць на сваякоў, сказаў:

- Прафесар, я гатоў.

- Выдатна, - адклікнуўся Дамблдор. Застаецца апошняе. – Ён павярнуўся да Дурсляў. – Вам, без сумневу, вядома, што праз год Гары стане паўналетнім…

- Не, - запярэчыла цётка Пятуння. Гэта было першае, што яна вымавіла за ўвесь час.

- Прабачце? – ветліва перапытаў Дамблдор.

- Не дасягне. Ён на месяц малодшы Дадлі, а таму васемнаццаць толькі праз два гады.

- Вось як, - ветліва прагаварыў Дамблдор. – Але чараўнікі дасягаюць паўналецця ў семнаццаць.

Дзядзька Вернан праігнараваў гэтую зацемку.

- Далей. Вы ведаеце, што ў краіну вярнуўся маркотна знакаміты Лорд Валан дэ Морт. У чараўніцкім грамадстве ідзе вайна. Гары, якога Лорд Валан дэ Морт неаднаразова спрабаваў забіць, пагражае небяспека – пятнаццаць гадоў назад, калі я пакінуў яго на вашым парозе з лістом, дзе распавядалася пра згубу яго бацькоў. Памятаецца, я выказаў надзею, што вы будзеце клапаціцца аб хлопчыку, як аб уласным сыне.

Дамблдор памаўчаў. Ён казаў мерна і спакойна, без гневу, але зараз ад яго адчувальна падзьмула холадам, і Гары заўважыў, што Дурслі цясней прыціснуліся сябар да сябра.

- Вы не выканалі маю просьбу; ніколі не лічылі Гары сваім. Ён не бачыў ад вас нічога, акрамя грэбавання, а часцяком – жорсткасці. Тым не менш – і гэта ваш лепшы ўчынак – вы не здолелі нашкодзіць яму, гэтак жа страшна, як таму няшчаснаму хлопчыку, што сядзіць паміж вамі.

Цётка Пятуння і дзядзька Вернан інстыктыўна звярнулі галовы да Дадлі, нібы паміж імі мог апынуцца не ён, а хтосьці іншы.

- Мы Дадліку?! Ды што вы такое..? – гнеўна пачаў дзядзька Вернан, але Дамблдор падняў палец, заклікаючы да маўчання, і дзядзьку Вернана нібы ўразілі немата.

Чарадзейная абарона, якую я стварыў пятнаццаць гадоў назад, забяспечвае бяспеку Гары датуль, пакуль ён можа зваць вашу хату сваёй. Ён быў тут няшчасным, непатрэбны, пакрыўджаны, але вы, хай і змацуючы сэрца, давалі яму прытулак. Абарона перастане дзейнічаць у тое імгненне, калі Гары споўніцца семнаццаць: іншымі словамі, як толькі ён стане мужчынам. Я прашу вас аб адным: дазволіць Гары вярнуцца ў вашу хату яшчэ адзін раз, каб абараніць яго хоць бы да семнаццацігоддзя.

Дурслі маўчалі. Дадлі хмурыўся, сапраўды спрабаваў зразумець, калі і ў чым яму нашкодзілі. У дзядзькі Вернана быццам кавалак затрымаўся ў горле, а цётка Пятуння дзіўна расчырванелася.

- Што ж, Гары… нам час ісці, - Дамблдор устаў і расправіў свой доўгі плашч. – Да сустрэчы, - сказаў ён Дурслям, на тварах якіх адбілася гарачае жаданне, каб сустрэча ніколі не адбылася, надзеў капялюш і выйшаў з пакоя.

- да пабачэння, - паспешліва кінуў Гары і паспяшаўся за Дамблдорам. Той затрымаўся ў куфры, на якім стаяла клетка з Букляй.

- Гэта нам будзе мяшаць, - сказаў ён і зноў дастаў палачку. – Я адпраўлю тваі рэчы ў Нару. Урэшце, Плашч-Нябачнік лепш захапіць… на ўсякі выпадак.

Гары не без працы выняў з куфра плашч, паспрабаваўшы, каб Дамблдор не заўважыў бязладзіцы ўнутры. Потым ён схаваў плашч у кішэнь курткі, і Дамблдор узмахнуў палачкай. Куфар і клетка зніклі. Дамблдор павёў палачкай яшчэ раз. Уваходныя дзверы расхінуліся. За ёй чарнела халодная, імглістая імга.

- Ну-з Гары, наперад, у ноч, за гэтай легкадумнай спакусніцай – авантурай.

 

Гарацый Слагхорн

Апошнія некалькі дзён Гары толькі і рабіў, што чакаў сустрэчы з Дамблдорам, але цяпер, калі яны апынуліся адны, вельмі збянтэжыўся. Раней яны мелі зносіны выключна ў школе, і звычайна іх падзяляў пісьмовы стол. А ўспамін пра апошнюю сустрэчу толькі дадаваў няёмкасці: у той раз Гары многа рыкаў і ў дадатак размалаціў шматлікую колькасць каштоўных для Дамблдора рэчаў.

Аднак Дамблдора гэта, відавочна, не турбавала.

- Трымай палачку напагатове, Гары, - жыццярадасна загадаў ён.

- Мне ж нельга чараваць па-за школай…

- Калі на нас нападуць, - сказаў Дамблдор, - дазваляю табе скарыстацца любым контрзаклёнам, які прыйдзе ў галаву. Урэшце, сёння табе ці наўрад варта асцерагацца.

- Чаму, сэр?

- Таму што ты са мной, - проста адказаў Дамблдор. – гэтага досыць.

Ён рэзка спыніўся на куце Цісавай вуліцы і спытаў?

- Ты яшчэ не здаваў на аппарыраванне?

- Не, - пакруціў галавой Гары, - гэта ж толькі з семнаццаці.

- Так, - адклікнуўся Дамблдор. – Тады проста моцна трымайся за маю руку. Левую, калі не пярэчыш; ты, верагодна, заўважыў, што правая ў мяне злёгку не ў парадку.

Гары ўхапіўся за яго руку.

- Выдатна, - вымавіў Дамблдор, - паехалі.

Гары адчуў, што рука Дамблдора вырываецца з яго далоняў, і ўзмацніў хватку. У наступнае імгненне ўсё вакол счарнела; Гары сціснула са ўсіх бакоў. Ён не мог дыхаць, рэбры нібы сцягнула жалезным абручом; на вочы і вушы жудасна душыла, а потым…

Ён некалькі разоў сутаргава глынуў халоднае начное паветра і адкрыў свае вочы, якія слязіліся. Ён адчуваў сябе так, быццам яго прапхнулі праз вельмі вузкую гумовую трубу, і не адразу ўсвядоміў, што Цісавай вуліцы больш няма. Яны з Дамблдорам апынуліся на пустыннай бязлюднай пляцы, пасярэдзіне якога стаяў стары ваенны помнік і некалькі лавак. Як толькі мазгі Гары ўсталі на месца, ён зразумеў, што трансгрэссіраваў першы раз у жыцці.

- Ты як? – пацікавіўся Дамблдор. – Да гэтага адчування трэба абвыкнуць.

- Добра, - адказаў Гары, паціраючы вушы, якія, відавочна, неахвотна пакінулі Цісавую вуліцу. – Але на мятле усё ж такі лепей.

Дамблдор усміхнуўся, шчыльней захінуў каўнер і сказаў:

- Нам сюды, - ён хуткімі крокамі зрушыўся наперад, міма пустой гасцініцы і нейкіх хат. На гадзінніку царквы, якая стаяла непадалёк, стрэлкі набліжаліся да поўначы.

- А скажы, калі ласка, Гары, - загаварыў Дамблдор, - твой шнар… ён у цябе балеў хоць раз?

Гары машынальна пацёр зігзагападобную метку на лбу.

- Не, - прамармытаў ён, - я яшчэ дзівіўся. Думаў, ад яго цяпер супакою не будзе, раз Валан дэ Морт набірае сілу.

Ён падняў вочы на Дамблдора і ўбачыў, што той задаволены адказам.

- Я як раз думаў інакш, - сказаў Дамблдор. – Лорд Валан дэ Морт нарэшце зразумеў, што ў цябе ёсць шчаслівая магчымасць пранікаць у яго думкі і пачуцці. І, падобна, вырашыў абараніцца ад цябе з дапамогай аклюменцыі.

- Вось і добра, - буркнуў Гары. Ён ніколькі не нудзіўся па начным кашмарам і нечаканым пранікненням у прытомнасць Валан дэ Морта.

Яны загарнулі за кут, прайшлі міма тэлефоннай будкі і аўтобуснага прыпынку. Гары скоса паглядзеў на Дамблдора.

- Прафесар…

- Так, Гары?

- А.. дзе гэта мы?

- У чарадзейнай вёскі пад назвай Бадлі-Бэббертон.

-А навошта?

- Ах так,я жа не сказаў! – выклікнуў Дамблдор. – Я столькі разоў гэта казаў, што страціў рахунак: наша школа ў чарговы раз засталася без настаўніка. Мы з табою тут, каб угаварыць аднаго майго былога калегу пакінуць заслужаны адпачынак і вярнуцца ў Хогвартс.

- А чым я магу вам дапамагчы, сэр?

- Упэўнены, ты абавязкова спатрэбішся, - нявызначана адказаў Дамблдор. – Тут налева, Гары.

Яны ішлі ўверх па вузкай стромкай вулачцы паміж шчыльнымі шэрагамі хат. Святло нідзе не гарэла. Дзіўная смуга, якая вось ужо два тыдня ахутвала Цісавую вуліцу, стаяла і тут. Гары мімаволі ўспомніў пра дзяментараў, небяспечна азірнуўся і мацней сціснуў у кішэні чарадзейную палачку.

- Прафесар, а чаму нельга было аппарыраваць прама ў хату вашага калегі?

- Але гэта ж ўсё роўна што выбіць уваходныя дзверы, - растлумачыў Дамблдор. – Правілы добрага тону патрабуюць падаваць людзям права не прымаць госцяў, калі ім таго не жадаецца. І потым, большасць чарадзейнага жылля абароненыя ад непажаданага ўварвання. Напрыклад, у Хогвартс…

- Нельга аппарыраваць, ні ў будынак, ні на тэрыторыю, - бойка адчаканіў Гары. – Мне Герміёна Грэнджэр казала.

- І яна дасканала права. Тут зноў налева.

Дзесьці ззаду царкоўны гадзіннік прабіў дванаццаць. Гары жадалася спытаць, чаму Дамблдор не лічыць няветлівым паяўляцца ў гасцях апоўначы, але зараз, калі ў іх завязалася нармальная гутарка, ён вырашыў абгаварыць важнейшыя пытанні.

- Сэр, я прачытаў у “Штодзённым Прароку”, што Фаджа звольнілі.

- Гэта так, - Дамблдор згарнуў у завулак, які рэзка сыходзіў уверх. – Не сумняваюся, ты ведаеш і пра тое, што на яго месца прайшоў Руфус Скрымджар, які раней быў главой кабінета Аўрораў.

- А як па-вашаму, ён добры?

- Цікавае пытанне, - вымавіў Дамблдор. – Ён на шматлікае здольны. Асоба, безумоўна, больш рашучая і напорыстая, чым Карнэліўс.

- Так, але я меў у выглядзе…

- Я ведаю, што ты меў у выглядзе. Руфус – чалавек справы. Ён амаль усё свядомае жыццё дужаецца з сіламі зла і не можа недаацэньваць Валан дэ Морта

Гары чакаў, што Дамблдор скажа што-небудзь пра свае рознагалоссі са Скрымджарам, якія былі згаданыя ў “Штодзённым”, але той маўчаў. Сам Гары не адважыўся заводзіць гутарку на гэтую тэму, а таму загаварыў аб іншым.

- А яшчэ, сэр… я прачытаў пра мадам Боўнс.

- Так, - спакойна кіўнуў Дамблдор. – Жудасная страта. Яна была цудоўнай чараўніцай. На маю думку, нам сюды… О! – Ён паказаў шлях хворай рукой.

- Прафесар, а што ў вас з…

- Зараз няма часу тлумачыць, - сказаў Дамблдор. – Не жадалася бы камячыць гэтак халодную гісторыю.

Ён усміхнуўся, даючы зразумець, што зусім не жадаў абсадзіць Гары.

- Сэр… мне даслалі савінай поштай міністэрскі напамінак пра меры бяспецы, якія трэба прадпрымаць супраць Пажыральнікаў Смерці.