Фразеалагічныя асаблівасці

Унікальнасць і непаўторнасць беларускай мовы складаюць не толькі асобныя словы, але і фразеалагізмы – устойлівыя спалучэнні слоў, якія ўжываюцца як гатовыя моўныя адзінкі з непадзельным, цэласным значэннем, напрыклад: на жабін скок – маленькі, панская хвароба – гультайства, ад яйка адалье – хітрун, грушы на вярбе вярзці – распавядаць глупствы і інш.

Фразеалагізмы, як і словы, не ствараюцца пры маўленні, іх трэба запамінаць і выкарыстоўваць як трапныя, вобразныя сродкі для выказвання думак і пачуццяў.

Фразеалагічнае багацце беларускай мовы назапашвалася стагоддзямі. Асноўная крыніца беларускай фразеалогіі – жывая народная мова. Таму ў беларусаў найбольш размоўных фразеалагізмаў. Асноўная сфера для іх выкарыстання – бытавыя зносіны (напрыклад, з мухамі ў носе, сёрбаць лапцем боршч, цераз пень калоду, сабакам сена касіць і інш.).

У навуковым, публічным маўленні (у адрозненне ад бытавога) выкарыстоўваюць фразеалагізмы, якія маюць кніжную афарбоўку: мець рацыю, браць слова, падвесці рысу, даць зялёнае святло і інш.

У наступнай табліцы прыводзяцца фразеалагізмы з адценнем кніжнасці і іх рускамоўныя адпаведнікі.

 

Табліца 5. Беларускія і рускія найбольш ужывальныя ўстойлівыя спалучэнні.

 

Беларуская мова	Руская мова
гладкай дарогі і з лёгкім ветрыкам	скатертью дорога
зрабіць ласку	оказать услугу
маеш рацыю	ты прав (а)
на волю лёсу	на произвол судьбы
на са´май справе, насамрэч	на самом деле
пункт гледжання	точка зрения
узяць шлюб	вступить в брак
як душа жадае	в своё удовольствие
у чым справа	в чём дело
што мы маем да, што да	обстоит дело
на шчупакова казанне, цудам	по щучьему велению
браць удзел	принимать участие
весці рэй	задавать тон
ісці сваім парадкам	идти своим чередом
для прыліку	для вида
гэтымі днямі	на днях
не ў гуморы	не в духе
праўда што	вот именно
бачыць навылет	видеть насквозь
нішто сабе	ничего себе
на кожным кроку	на каждом шагу
як нічога ніякага, як нідзе нічого	как ни в чем не бывало
не на добрае	не к добру
па шчырасці	по душам
Беларуская мова	Руская мова
урэшце (нарэшце)	в конце концов
што ні дзень	день ото дня
ні ў якім разе	ни в коем случае
як кажуць (так бы мовіць)	как говорится
раз за разам (раз-пораз)	то и дело
не на жарты	не в шутку
жартам кажучы	в шутку говоря
на поўны голас	во весь голос
спазнацца з бядой	испытать беду
узбіцца на грошы	разжиться деньгами
што да мяне	что касается меня
уздыхнуць на поўныя грудзі	вдохнуть полной грудью
на выбар	по выбору
па справах	по делам
на маю думку, на мой погляд	по-моему
уласна кажучы	собственно говоря
на вялікі жаль	к большому сожалению
між іншым	между прочим
абсалютна, зусім	ровным счетом
другім разам	в другой раз
сёлета	в этом году
дый годзе	да и только
ісці ў заклад	держать пари
стаяць на слове	держать слово
годны павагі	достойный уважения
няма часу, няма калі	недосуг
няма ніякага дзіва	нет ничего удивительного
з вашае ласкі	по вашей милости
перш-наперш	прежде всего
раз за разам	то и дело

 

У беларускай мове ёсць шмат безэквівалентных фразелагічных выразаў, якія не маюць прамых адпаведнікаў у рускай мове: параўн. бел. на ласкавым хлебе быць, выскачыць як піліп з канапель, дацца ў знакі і рус. сидеть на шее, сказать невпопад, сидеть в печенках. У некаторыя фразеалагізмы ўключаны словы, якіх няма не толькі ў славянскіх, але і ў самой беларускай мове: біць бібікі, лахі пад пахі, збіць з панталыку, тачыць лясы, біць байды, хадзіць ходырам. А калі ўлічыць надзвычайную вобразнасць беларускіх фразеалагізмаў (некаторыя даследчыкі мовы нават называюць іх паэтычнымі мініяцюрамі) – ляпнуць, як лапцем па цымбалах; раскажаш пра вераб'я, а перакажуць пра жураўля; трэба, як рыбе парасон; салаўі ў жываце пяюць, – то варта лічыць фразеалагічныя адзінкі сапраўнымі дыяментамі нашай мовы, без засваення якіх не магчыма спазнаць прыроду і характар беларускай мовы.

У пісьмовых тэкстах i вусным маўленні ўласнабеларускія фразеалагізмы маюць адметнае значэнне i паказваюць на веданне аўтарам глыбінных пластоў беларускай мовы, а скалькаваныя на манер рускай мовы дэманструюць штучнасць, ненатуральнасць беларускага маўлення.

 

2.3.1.6. Словаўтваральныя асаблівасці [3] [5]

Каб гаварыць правільна па-беларуску, трэба выкарыстоўваць нарматыўныя словаўтваральныя мадэлі (узоры, паводле якіх утвараюцца словы).

З асаблівай увагай трэба ставіцца да ўтварэння прыналежных прыметнікаў, дзе можна лёгка зрабіць памылку. Так, прыметнікі ад слоў жаночага роду ўтвараюцца з дапамогай суфіксаў -ін/-ын, ад слоў мужчынскага роду – пры ўдзеле суфіксаў - аў(-оў)/-еў(ёў). Лёгка запомніць гэта правіла, калі правяраць сябе па мадэлі “мамін” і “татаў” для прыметнікаў ад слоў ж. р. і м. р. адпаведна. Такім чынам, адхіленні ад нормы бачым у выпадках: сестрава паліто, Коласавы почырк, Косцін бінокль і інш. Правільна: сестрыно паліто, Коласаў почырк, Косцеў бінокль.

Прыметнікі на -оўскі ў беларускай мове ўтвараюцца ад уласных назоўнікаў з націскным канчаткам: Літва – літоўскі, Масква – маскоўскі. Такім чынам, прыметнікі крапівінскі і крапівоўскі нельга адначасова суадносіць з прозвішчам Крапіва. Нарматыўным будуць суадносіны Крапіва – крапівоўскі, Крапівін – крапівінскі.

Для ўтварэння беларускіх тэрмінаў амаль не выкарыстоўваецца суфікс - цель-, якому адпавядаюць словы з суфіксам -нік-, -льнік
[4] [6]-:
преобразователь – пераўтваральнік, предохранитель – засцерагальнік, доверитель – давернік і інш.

У запазычаных тэрмінах замест элементаў -ер- (-эр-) выкарыстоўваецца - ар (не пад націскам): прынтар, адаптар, фламастар і інш.

Рускім дзеясловам з элементам -ир- у беларускай мове адпавядаюць дзеяслоўныя ўтварэнні з суфіксам -ава-/-ява-: абстрагировать – абстрагаваць, регулировать – рэгуляваць, реформировать – рэфармаваць. Выключэнне складаюць тыя словы, якія без –ір- губляюць сваё значэнне, параўн.: суміраваць ‘праводзіць падлікі’ і сумаваць ‘маркоціцца’, планіраваць ‘паступова зніжацца пры палёце’ і планаваць ‘размяшчаць згодна з планам’, фарміраваць ‘арганізоўваць, размяшчаць у пэўным парадку’ і фармаваць ‘надаваць нечаму пэўную форму’ а таксама толькі курыраваць, шакіраваць, гарманіраваць, драпіраваць, сервіраваць, фантазіраваць, штудзіраваць, татуіраваць, лакіраваць,бравіраваць, лабіраваць.

У некаторых прыметніках замест суфіксаў -аль(н)-, -яль(н)-, -иль(н)-, - онн- выкарыстоўваецца беларускі адпаведнік – суфікс -н-: функциональный – функцыйны, гравитационный – гравітацыйны.

Пераважна выкарыстоўваюцца суфіксы -ав- /-ов- /-ев- (параўнальна з суфіксам -н-): рус. выборочный – бел. выбаркавы (выбарачны), рус. блочный – бел. блокавы (блочны), рус. осколочный – бел. асколкавы.

 

Граматычныя асаблівасці

Спецыфіку беларускай мовы складае граматычная сістэма, якая ахоплівае значны па аб’ёме матэрыял (марфалогія і сінтаксіс), складана арганізаваны, падпарадкаваны абстрактным граматычным законам. З гэтай прычыны да вывучэння асаблівасцей граматыкі носьбітам мовы трэба ставіцца з належнай увагай.

 

Марфалагічныя асаблівасці

Назоўнік

Пры ўжыванні назоўніка ў беларускай мове могуць узнікнуць праблемы з правільным вызначэннем роду, ліку, выбарам нарматыўнага канчатка пры скланенні, што можа быць абумоўлена ўплывам сугучных рускіх слоў. Разгледзім найбольш распаўсюджанныя выпадкі словаўжывання, дзе могуць выяўляцца памылкі:

1) у беларускай мове існуюць назоўнікі, якія не супадаюць з адпаведнымі рускімі ў формах ліку і роду.

 

Табліца 6. Несупадзенні ў катэгорыі ліку

Беларуская мова	Руская мова
адзіночны лік	множны лік
чарніла (чырвонае)	чернила (красные)
клопат	хлопоты
змрок	сумерки
садавіна′	фрукты
гародніна	овощи
макарона	макароны
вотруб’е	отруби
множны лік	адзіночны лік
паводзіны	поведение
адносіны	отношение
уводзіны	введение
уцёкі	побег
грудзі	грудь
Беларуская мова	Руская мова
двайняты	двойня
дзверы	дверь
крупы	крупа
ажыны	ежевика
брусніцы	брусника
суніцы	земляника
маліны	малина
журавіны	клюква
клубніцы / трускалкі	клубника
чарніцы	черника

У беларускай мове ўніфікаваная форма назоўнікаў назоўнага склону множнага ліку: канчаткі -і, -ы, (лясы, бары, сыны, браты, лугі, шляхі, палі, заданні, пытанні), толькі словы тыпу армянін маюць канчатак -е (армяне). У рускай мове – -и,-ы (столы, ученики), -а, -я (леса, учителя), -ья (сучья, братья,сыновья), -е (армяне).

Табліца 7. Несупадзенні ў катэгорыі роду

 

Беларуская мова	Руская мова
мужчынскі род	жаночы род
гармонік	гармонь
медаль	медаль
летапіс	летопись
запіс	запись
роспіс	роспись
подпіс	подпись
жывапіс	живопись
насып	насыпь
россып	россыпь
накіп	накипь
стэп	степь
пыл	пыль
цень	тень
шаль	шаль
цюль	тюль
боль	боль
жаль	жаль
сабака	собака
шынель	шинель
туфель	туфля
мазоль	мозоль
Беларуская мова	Руская мова
мужчынскі род	жаночы род
продаж	продажа
прыбытак	прыбыль
пачак	пачка
дроб	дробь
вокіс	окись
перакіс	перекись
рамонак	ромашка
гваздзік ‘кветка’	гвоздика
валяр’ян	валерьяна
палын	полынь
відэлец	вилка
плеш	плешь
жаночы род	мужчынскі род
гусь[5][7]	гусь
камода	комод
шафа	шкаф
салата	салат
табака (размоўнае, літаратурнае – тытунь)	табак
пара	пар
кава	кофе
газа	керосин
півоня	пион
таполя	тополь
вяргіня	георгин
шыпшына	шиповник
папараць	папоротник
падлога	пол
акруга	округ
жырафа	жираф
кафля	кафель
гамана	гомон
ухаба	ухаб
жаночы род	ніякі род
какава	какао
большасць	большинство
бялізна	белье
мужчынскі род	ніякі род
капыт	копыто
Беларуская мова	Руская мова
мужчынскі род	ніякі род
успамін	воспоминание
яблык	яблоко
ніякі род	жаночы род
брыво	бровь
жыццё	жизнь
ніякі род	мужчынскі род
шчаня	щенок
кацяня	котенок
жарабя	жеребенок
медзведзяня	медвежонок

 

Зразумела, што часцей назіраюцца родавыя несупадзенні, калі адпаведныя словы ў дзвюх мовах маюць розныя корані: жыта (ніякі род) і рожь (жаночы), столь (жаночы род) і потолок (мужчынскі), пытанне (ніякі род) і вопрос (мужчынскі), кішэнь (жаночы род) і карман (мужчынскі).

2) у беларускіх формах назоўнага склону адзіночнага ліку прыметнікаў і слоў, якія скланяюцца, як прыметнікі, адсутнічае фінальны - й: сіні, віртуальны, напісаны, некаторы, самы, шосты (рус.: синий, виртуальный, написанный, некоторый, самый, шестой);

3) у форме роднага склону беларускіх назоўнікаў мужчынскага роду могуць выкарыстоўвацца канчаткі –у/-ю або –а/-я ў залежнасці ад значэння гэтых слоў.

 

Табліца 8. Некаторыя прыклады назоўнікаў у форме Р. скл. адз. ліку

 

Беларуская мова	Руская мова
завода (прадпрыемства)	заводу (механізм)	завода
курса (навучання)	курсу (напрамак; абмен валюты)	курса
закона (дэкрэт, пастанова)	закону (звычай, заканамернасць)	закона
лістапада (месяц)	лістападу (працэс)	листопада
каменя (кусок мінералу)	каменю (горная парода, матэрыял)	камня
пераезда (месца)	пераезду (пераязджаць)	переезда
пропуска(дакумент)	пропуску (няўяка на заняткі)	пропуска
тэрміна (слова)	тэрміну (час)	термина / срока
сада (установа)	саду (дрэвы)	сада
народа (нацыя)	народу (у зборным значэнні ca словамі многа, мала, шмат)	народа

 

4) наяўнасць у назоўнікаў жаночага і ніякага роду ў родным склоне множнага ліку канчаткаў -аў(-яў): бітваў, кафедраў, нормаў. У рускай мове мове – битв, кафедр, норм;

5) у форме давальнага і меснага склонаў жаночага роду чаргуюцца канцавыя зычныя г, к, х з адпаведнымі з, ц, с: дарога – дарозе, нага – назе, рука – у руцэ, страха – страсе. Некаторыя назоўнікі жаночага роду з асновай на к і націскам на канчатку маюць у Д. і М. склонах канчатак – э: рука – на руцэ, шчака – на шчацэ, рака – у рацэ, дачка – пры дачцэ і інш.(а таксама назоўнік ніякага роду: малако – у малацэ);

6) назоўнікі жаночага роду з мяккай асновай (зямля, станцыя) у Д. і М. склонах адзіночнага ліку і назоўнікі мужчынскага роду з мяккай асновай (конь, трамвай, Кітай) у М. скл. адз. ліку маюць канчатак -і: зямлі, у зямлі, на кані, на трамваі, у Кітаі (параўн: рус. земле, в земле, на коне, на трамвае, в Китае);

7) у беларускай мове назоўнікі мужчынскага роду на –а (-я) (з націскам на аснове) тыпу дзядзька, ваявода, бацька, стараста, у Д і М. скл. адз. ліку маюць канчатак -у: бацька – (каму?) бацьку, дзядзька – (каму?) дзядзьку, а ў творным склоне адз. ліку - канчатак -ам: бацька – (кім?) бацькам, музы´ка –(кім?) музыкам, мужчына – (кім?) мужчынам (параўн.: у рускай мове – воеводе, старосте; воеводой, старостой).

Падобна будуць скланяцца беларускія прозвішчы тыпу Скарына, Карызна, Батура (якія не суадносяцца з назоўнікамі жаночага роду)пры абазначэнні асобы мужчынскага полу: Скарыну, Карызну, Батуру (Д. скл); Скарынам, Карызнам, Батурам (М. скл).

Калі такія прозвішчы абазначаюць жанчын, ва ўсіх склонавых формах яны не змяняюцца: Міхасю Машару, але Алене Машара; Міхасём Машарам, але Аленай Машара.

Мужчынскія прозвішчы на –а, калі яны суадносяцца з назвамі прадметаў жаночага роду скланяюцца як назоўнікі мужчынскага роду: Віталь Сарока – Віталю Сароку, Віталем Сарокам. Адпаведныя жаночыя прозвішчы – як назоўнікі жаночага роду: Таццяна Сарока – Таццяне Сароцы, Таццянай Сарокай.

8) назоўнікі з зацвярдзелай (на ж, ш, дж, ч, р, ц) i мяккай асновай маюць у М. скл. канчаткі -ы, -і, але асабовыя (гл. п. № 7) – канчаткі -у, -ю: у кадры, на катэджы, па зайцы, у продажы, аб выйгрышы, на плашчы, у музеі, на камені, на рублі, аб гандлі, але аб аўтару, аб Ігару, аб Аляксандру, аб гледачу, аб іспанцу, аб Васілю, пры Алесю Івашкевічу, аб герою, аб мужу. Выразы ў цяню, у гаю, аб дню (неасабовыя) лічацца памылковымі (трэба: у ценi, у гаі, аб дні);

9) назоўнікі м.р. з асновай на -к у М. скл. заўсёды маюць канчатак -у: у замку, на блоку, у банку, аб парушальніку, пры ўладальніку, у Мінску, аб Краўчуку;

10) назоўнікі м. р. з асновай на -г, -x у М. скл. у пераважнай большасці маюць таксама канчатак -у: на рынгу, у Гонконгу, аб выбуху, у тварагу, на мітынгу, на Бугу, аб Алегу, аб моху (імху).

Некалькі ўласнабеларускіх на- зоўнікаў (ix трэба запомніць) змяняюць зычную асновы: -г //-з, -x //-с i маюць канчатак -е: астрог – у астрозе, бераг – на беразе, верх – на версе, гарох– у гаросе, кажух – у кажусе, круг – у крузе, луг – на лузе, нарог – на нарозе, начлег – на начлезе, наверх – на паверсе, нарог – на парозе, плуг – на плузе, рог – на розе, снег – у снезе, стог – на стозе, струг – у струзе i некаторыя іншыя.

Назоўнік двор мае розныя канчаткі ў залежнасці ад значэння слова: калі абазначае ‘не ў памяшканні’, ‘на адкрытым паветры’, ‘у прыродзе’, то мае качатак -э, калі абазначае ‘месца каля будынкаў’ – канчатак -ы: Адпачываем на дварэ; На дварэ пахаладнела; Паставіць лаўку ў двары.

Форма на розе выкарыстоўваецца тады, калі рог адносіцца да жывёлы; форма на рагу – калі рог абазначае вугал: на розе каровы – на рагу вуліцы.

 

Прыметнік

1) прыметнікі вышэйшай ступені параўнання ў беларускай мове ўтвараюцца з дапамогай суфіксаў -эйш-,-ейш-, -ш- і з’яўляюцца поўнымі зменнымі формамі: разумнейшы за брата, прыгажэйшая за яе, дабрэйшыя за іншых; мая канапа карацейшая за суседскую; гэтая гісторыя цікавейшая за тую. У рускай мове прыметнікі вышэйшай ступені – застылая, нязменная форма, аманімічная з прыслоўямі: умнее, краси′вее, добрее, короче, интереснее. Нагадаем, што для вышэйшай ступені параўнання прыметнікаў выкарыстоўваецца канструкцыя з прыназоўнікам за: саладзейшы за мёд, маладзейшы за мяне;

2) прыметнікі найвышэйшай ступені параўнння ўтвараюцца ад формы вышэйшай ступені пры дапамозе прыстаўкі –най: найлепшы, найноўшы. Таксама яны ўтвараюцца ад прыметнікаў і слоў самы, найбольш, найменш: самы вясёлы, самы цікавы. Па гэтай прычыне рускім прыметнікам, якія абазначаюць самую высокую (або самую нізкую якасць) чаго-небудзь, будуць адпавядаць беларускія ў форме найвышэйшай ступені параўнання. Параўн. бел. Полацк – найстаражытнейшы горад Беларусі. Мінск – самы прыгожы горад у Еўропе. Рус. Полоцк – древнейший город Беларуси. Минск – красивейший город в Европе.

 

Лічэбнік

1) у назоўным склоне ў спалучэнні з лічэбнікамі два (дзве), абодва (абедзве), тры, чатыры ( у тым ліку спалучэнні з дробавымі, састаўнымі лічэбнікамі, якія заканчваюцца на два, тры, чатыры) ужываецца форма множнага ліку: два новыя камп’ютары, чатыры драўляныя крэслы, дзве трэція, тры сёмыя, дваццаць два студэнты;

2) у беларускай мове ёсць асобныя формы скланення лічэбнікаў два (для мужчынскага роду) і дзве (для жаночага) у адрозненне ад рускай мовы: двух братоў – дзвюх сясцёр, двум братам – дзвюм сястрам, двума братамі – дзвюма сястрамі;

3) беларускія лічэбнікі 90, паўтары, паўтара не скланяюцца.

 

Займеннік

1) у займенніках мой, твой, свой, чый (у формах мужчынскага і ніякага роду) у Р. і Д. скл. адз. ліку адсутнічае літара е ў канчатках: майму, твайму, свайму, майго, твайго, свайго;

2) у асабовых займенніках пры іх скланенні і не пішацца літара н у адрозненне ад адпаведных рускіх: з ім, без яго;

3) зваротны займеннік сябе мае гэту форму ў P. i В. склонах, а форму сабе – у Д. i М. склонах;

4) адмоўныя займеннікі некага, нечага не характэрныя для беларускай мовы, яны замяняюцца спалучэннямі няма каго, няма чаго.

Дзеяслоў

1) на канцы дзеясловаў першага спражэння ў трэцяй асобе адзіночнага ліку цяперашняга часу адсутнічае зычны т: ён спявае, яна прыедзе;

2) пры спражэнні дзеясловаў загаднага ладу чаргуюцца г //ж і к // ч: лягу – ляж – ляжце, пяку – пячы – пячыце (параўн.: рус. лягу – ляг – лягте, пеку – пеки – пеките);

3) могуць узнікаць памылкі пры выкарыстанні дзеясловаў з суфіксам -ава-. Гэты суфікс ужываецца тады, калі ў форме 1-ай асобы адзіночнага ліку дзеяслоў заканчваецца на -ую (-юю): даследаваць (даследую), камандаваць (камандую), здзекавацца (здзекуюся), дзякаваць (дзякую).

4) дзеясловы I спражэння маюць канчаткі І -ай асобы множнага ліку –ом/-ём (пад націскам) i -ам/-ем (не пад націскам): бяром, жывём, скажам, будзем;

5) у 2-ой асобе множнага ліку дзеясловаў I спражэння ўжываюцца канчаткі -аце/-еце/-яце, а дзеясловаў II спражэння – - ыце/-іце. Вельмі важнае значэнне ў гэтых формах мае націск, які прыпадае на склад -це канчатка тады, калі ў 1-ай асобе множнага ліку (мы) націск на канчатку. Такім чынам, правільныя формы ідзяцё (ідзём), гледзіцё (глядзім), берацё (бяром), возьмеце (возьмем), коціцеся (коцімся), ірвяцёся (ірвёмся), седзіцё (сядзім), стрыжацёся (стрыжомся), сочыце (сочым) i г.д;

6) у беларускай мове зваротныя дзеясловы маюць постфіксы –ся, -цца: вучыцца, вучылася, смяяцца, смяялася. Па-руску: учиться, училась, смеяться, смеялась;

7) інфінітывы з асновай на зычны ў беларускай мове маюць суфіксы -ці, -чы: есці, класці, плысці, берагчы, стрыгчы. Калі аснова на галосны – суфікс – ць: мыць, чытаць, размаўляць. Таму вымаўленне класць, плыць, стрыч - парушэнне нормы пад уплывам рускай мовы.

 

Дзеепрыметнік

1) у беларускай мове адсутнічаюць зваротныя дзеепрыметнікі: опоздавший студент – студэнт, які спазніўся і інш.;

2) Амаль не ўжываюцца ў беларускай мове дзеепрыметнікі з суфіксамі - уч- (-юч-), -ач-(-яч-), -ўш-, -ш-, -ем-, -ім-
[6] [8]
. У рускай мове яны вельмі пашыраныя (поступающий, восстанавливающий, ответивший, интегрируемый). Сказам з дзеепрыметнікамі такога тыпу ў беларускай мове адпавядаюць:

а) складаназалежныя сказы з даданай часткай: поступающий на военный факультет – які паступае на ваенны факультэт; восстанавливающее средство – сродак, які аднаўляе; ответивший на все вопросы ученик – вучань, які адказаў на ўсе пытанні;

б) назоўнікі: стимулирующий – стымулятар, записывающее устройство – прылада для запісу;

в) дзеепрыметнікі і прыметнікі з суфіксамі –л-, -льн-, -оўн-: поседевший – пасівелы, охлаждающий – ахаладжальны, обезжиривающий – абястлушчвальны, управляющий – кіроўны, интегрируемый – інтэгроўны

г) прыметнікі: предшествующий – папярэдні.

 

Дзеепрыслоўе

1) утварэнне дзеепрыслоўяў незакончанага трывання ў беларускай мове адбываецца з дапамогай суфіксаў -учы, -ачы: гаворачы, ідучы, робячы (словы гаварыўшы, пісаўшы, рабіўшы будуць памылкай). У рускай мове ім адпавядаюць дзеепрыслоўі з суфіксамі -а(-я): идя, неся, читая;

2) у беларускай мове ўтвораны і ўжываюцца дзеепрыслоўі незакончанага трывання ад дзеясловаў тыпу біць, піць, віць, ліць (б’ючы, п’ючы, л’ючы), ад дзеясловаў тыпу мазаць, пісаць, рэзаць (мажучы, пішучы, рэжучы). У рускай мове такіх дзеепрыслоўяў няма.

Важна адзначыць, што пры ўжыванні дзеепрыслоўяў могуць узнікнуць сэнсавыя памылкі такога тыпу: Лятаючы на самалёце, Васю ў галаву прыходзілі розныя думкі (атрымліваецца, што розныя думкі і ляталі на самалёце, і прыходзілі ў Васеву галаву). У такім выпадку трэба памятаць, што дзеепрыслоўе абазначае дадатковае дзеянне той самай асобы – выканаўцы асноўнага дзеяння, гэта значыць: у сказе з дзеепрыслоўем павінен быць адзін утваральнік. Правільнай будзе такая пабудова сказа: Лятаючы на самалёце, Вася думаў пра розныя рэчы. Калі Вася лятаў на самалёце, да яго ў галаву прыходзілі розныя думкі.

 

Сінтаксічныя асаблівасці

Нягледзячы на тое, што мовы, якімі валодае чалавек, пакідаюць адбітак на яго маўленні, трэба быць уважлівым, пры перакладзе словазлучэнняў адной мовы на другую. У беларускай мове дастаткова адметных спалучэнняў слоў, якія адрозніваюцца ад адпаведных рускіх канструкцый:

1) дзеясловы са значэннем ветлівасці (дараваць, дзякаваць, прабачыць) у беларускай мове кіруюць давальным склонам: дараваць чалавеку, дзякаваць маме, прабачыць сястры і брату, прабачце мне. У рускай мове адпаведныя дзеясловы кіруюць вінавальным склонам: простить человека, благодарить маму, просить брата и сестру, извините меня;

2) дзеясловы руху (ісці, бегчы, ехаць, плыць, ляцець) і волевыяўлення (паслаць, выправіць, адправіць), калі яны маюць значэнне мэты, то выкарыстоўваюцца з прыназоўнікам па: ісці па ваду, ехаць па грошы, паслаць па лекі і інш. Калі гэтыя дзеясловы спалучаюцца з назоўнікамі – назвамі ягад, грыбоў і словамі ягады, грыбы, то гэтыя назоўнікі ўжываюцца з прыназоўнікам у: пайсці ў суніцы, адправіць у грыбы. У рускай мове ў абодвух выпадках выкарыстоўваецца прыназоўнік за: пойти за водой, послать за лекарством, отправить за грибами.

Словазлучэнні з прыназоўнікам за ў беларускай мове (ісці за вадой, паехаць за бацькам) абазначаюць не мэту дзеяння, а яго напрамак (значэнне ‘услед’);

3) дзеясловы маўлення, думкі, пачуцця (гаварыць, шаптаць, думаць, непакоіцца, клапаціцца, дбаць, хвалявацца, маўчаць і інш.) звычайна ўжываюцца з прыназоўнікам пра: гаварыць пра надвор’е, клапаціцца пра бацькоў, маўчаць пра здарэнне. У рускай мове пасля адпаведных дзеясловаў ужываецца прыназоўнік о/об: говорить о погоде, беспокоиться о родителях, молчать о происшествии;

4) дзеясловы здзіўляцца, дзівіцца, жартаваць, насміхацца, рагатаць, смяяцца глуміцца, здзекавацца, кпіць у беларускай мове спалучаюцца з назоўнікамі ў родным склоне з прыназоўнікам з: дзівіцца з сяброўкі, кпіць з дарослых. Рускія выразы смеяться над недостатками і шутки надо мной перакладаюцца на беларускую мову як смяяцца з недахопаў і жарты з мяне;

5) дзеясловы і назоўнікі са значэннем дзеяння ці стану (хадзіць, лятаць, сустракацца, бачыцца, непакоіцца, нудзіцца, маркота, туга і інш.) ужываюцца з назоўнікамі ў месным склоне з прыназоўнікам па: хадзіць па дарогах, бегаць па сценах, бачыцца па суботах, сустракацца па выхадных, туга па дзецях. У рускай мове адпаведна: ходить по дорогам, бегать по стенам, видеться по субботам, встречаться по выходным, тоска по детям;

6) дзясловы хварэць, захварэць, а таксама прыметнік хворы ў беларускай мове спалучаюцца вінавальным склонам з прыназоўнікам на: хварэць на запаленне легкіх; хварэць на грып;

7) словы ажаніць, ажаніцца патрабуюць пасля сябе дапаўненне ў форме творнага склону з прыназоўнікам з: ажаніўся з дачкой інжынера, ажэніцца багаты з беднаю;

8) пры вызначэнні адлегласці шырокаўжывальныя спалучэнні з прыназоўнікам за: за тры крокі ад яе, за тры кіламетры ад вёскі, за дваццаць кіламетраў ад сталіцы. Па-руску: в трех шагах от нее, в трех километрах от деревни, в двадцати километрах от столицы.

Акрамя таго, у беларускай мове ёсць шмат канструкцый, адрозных ад рускай мовы. Гэта наглядна ілюструе табліца 9.

 

Табліца 9. Адметныя беларускія словазлучэнні і іх пераклад на рускую мову

 

Беларуская мова	Руская мова
ехаць у дровы	ехать за дровами
ехаць у млын	ехать на мельницу
выправіцца ў заробкі	отправиться на заработки
больш за тысячу	более тысячи
згодна з правілам	согласно правилу
адцурацца / зрачыся бацькоў	отречься от родителей
пазбавіцца / пазбыцца недахопаў	избавиться от недостатков
перапрашаць маці	извиняться перед матерью
думаць сам сабе (не ўслых) гаварыць сам сабе	думать про себя говорить про себя
глядзець сябе	смотреть за собой
смех праз слёзы	смех сквозь слезы
бачыць на свае вочы	видеть своими глазами
гаварыць на карысць	говорить в пользу
дом на пяць паверхаў	дом в пять этажей
спатыкнуцца на камень	споткнуться о камень
жыць пры бацьках	жить с родителями
забыцца на сустрэчу	забыть о встрече
загадчык кафедры	заведующий кафедрой
некалькі разоў на месяц	несколько раз в месяц
звяртацца на адрас	обращаться по адресу
даглядаць хворага	ухаживать за больным
сядзець пры дарозе	сидеть у дороги
заляцацца да дзяўчыны	ухаживать за девушкой
добра ставіцца да суседзяў	хорошо относиться к соседям
прызвычаіцца да характару	привыкнуть к хактеру
рыхтавацца да сесіі	готовиться к сессии
цешыцца з сонейка	радоваться солнышку
імкнуцца да перамогі	стремиться к победе
прыйсці па абедзе	прийти после обеда
створаны на ўзор	создан по образцу
на выбар	по выбору
Беларуская мова	Руская мова
ісці ўздоўж берага	идти по берегу
гаварыць па тэлефоне	говорить по телефону
у кірунку да ракі	по направлению к реке
радавацца з нагоды/з прычыны	радоваться по случаю
малы памерам	маленький по размеру
страляць у бандыта	стрелять по бандиту
жыць у суседстве	жить по соседству
хавацца ў вуглы	прятаться по углам
капуста па вядры	капуста с ведро
на ўвесь рост	во весь рост
сказаць на поўны голас	сказать во весь голос
не было пра што гаварыць	не было о чём говорить
паабапал дарогі	с обеих сторон
жыць каля самага мора	жить у самого моря
дарога да славы	дорога к славе
няма да каго звярнуцца	не к кому обратиться
сонца хіліцца на лес	солнце клонится к лесу
не да месца	не к месту
дакрануцца да рукі	прикоснуться к руке
больш за сорак гадоў	более сорока лет
яму галава баліць	у него болит голова
раніцай, зранку	по утрам
увесну, вясной	по весне
а 17-й гадзіне	в 17 часов
у выхадныя дні	по выходным дням
выбраць на свой густ	выбрать по своему вкусу
на ўсіх напрамках	по всем направлениям
на святочны стол	к праздничному столу

 

Пералічваючы асаблівасці беларускай мовы, мы разглядалі выпадкі словаўжывання, якія адпавядаюць нормам беларускай мовы. Менавіта дзякуючы нормам дасягаецца адзінства мовы, разуменне паміж людзьмі ў працэсе моўных зносін. Беларускія моўныя нормы з’яўляюцца абавязковымі для ўсіх, хто карыстаецца беларускай мовай. Веданне моўных нормаў і іх выкарыстанне – важны складнік культуры маўлення ў цэлым.