Wielki Głód na Ukrainie w 1921 1923 latach
Wielki Głód na Ukrainie w 1921-1923 latach był spowodowany z następujących powodów:
polityka "komunizmu wojennego";
wprowadzenie zakazu nadwyżki zboża po cenach rynkowych;
upadek rolnictwa w skutek Pierwszej wojny światoej i domowej;
zniszczenie bazy materialnej rolnictwa ze względu na straszną susze, która spowodowała nieurodzaje w 1921 - 1922 latach.
Cały świat wiedział o głodzie w regionie Wołgi, który miał miejsce w tym samym czasie. Ale głód na Ukrainie wyciszono. Źródła oficjalne poinformowały, że na Ukrainie katastrofalny wskaźnik urodzeń. Dopiero od połowy 1922 roku do głodujących była wspierana pomoc przez administrację amerykańską. Wprowadzono system "głodówka", zacząły się grabieży i sprzedaż za granicę własności kościelnej i muzeum. Głód został wyeliminowany w połowie 1923 roku - później niż w głodujących regionach Rosji.
USSR w ramach Nowej Ekonomicznej Polityki
Nowa Ekonomiczna Polityka (NEP) - polityka oparta na relacjach rynkowych oraz różnych formach własności i metod ekonomicznych zarządzania gospodarką. Decyzja o tym została wykonana podczas X Zjazdu RKP (b) (marzec 1921 rok). Konieczność zastąpienia polityki "komunizmu wojennego" NEPem spowodował kryzys gospodarczy, społeczny i polityczny w kraju. NEP był postrzegany jako forma przejścia od kapitalizmu do okresu socjalizmu. Na Ukrainie NEP został wprowadzony w 1922 roku. W okresie NEPu były osiągnięte wysoki tempy rozwoju kraju. W krótkim okresie gospodarka była przywrócona, wzrósł poziom życia. W 1929 roku NEP było skasowano.
Polityka kolektywizacji Ukrainy
Jednym z najgorszych skutków kolektywizacji na Ukrainie był głod w 1932-1933 latach. Został on zaprojektowany przez radzieckie kierownictwo w celu masowego wejścia chłopów do kołchozów. Osłabione chłopy nie mogli przeprowadzić kampanię siewu w 1932 roku, ale mimo wszystkieko udało się zasiać ponad połowę z planowanych obszarów. Plan dostawy chleba był w niebezpieczeństwie. Jednocześnie zaczęł się głód. Głodni ludzie zbierali kłosy pszenicy pozostawione na polach, aby karmić swoje dzieci.
7 sierpnia 1932 został wydany dekret "O ochronie własności socjalistycznej", popularnie zwany "Prawo o pięć kłosów". On polega na tym, że za kradzież własności kołchozu - rozstrzelanie z konfiskatą mienia lub pozbawienia wolności na okres nie krótszy niż 10 lat.
|
|
|
Głód stał się narodową katastrofą. Chłopy, pozbawieni żywności, zostały skazane na męczeństwo i śmierć. Głód 1932-1933 spowodował ogromną śmiertelność, zwłaszcza dzieci i osób starszych. Według różnych przepisów w tym czasie od głódu zginęło od 3,5 do 9 mln osób. Taki był wpływ kolektywizacji na Ukrainie.
Ukraina podczas II WOJNY ŚWIATOWEJ
1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa. Przyczyną było tajne porozumienie przywódców nacistowskich Niemiec i bolszewickiego ZSRR - Adolfa Hitlera i Józefa Stalina, każdy z nich starał się panować nad światem. Liderzy tych krajów, na własny rozsądek, zdecydowali o losie wielu europejskich narodów. Za ich zgodą ziemie zachodnie oddeszły do Związku Radzieckiego. W połączonym obszarze władze sowieckie wprowadziły taki zasady, jak we wschodniej Ukrainie. Ale pokój między Niemcami a Związkiem Radzieckim był krótkotrwały.
22 czerwca 1941 - Niemcy napadły na Związek Radziecki. Wojna ZSRR z Niemcami wszedła do historii jako Wielka Wojna Ojczyźniana.
Ziemi ukraiński cierpiały uderzeń przeciwnika w pierwszych godzinach wojny, a Ukraina stała się bezpośrednim polem bitwy. To były krwawe walki, które doprowadziły do straszliwego zniszczenia i śmierci milionów żołnierzy i cywilów.
Żołnierze i dowódcy Armii Czerwonej - tak zwanych sił zbrojnych Związku Radzieckiego - pokazali heroizm, ale zostali zmuszeni do odwrotu. Od 11 lipca do 26 września 1941 roku obroniali Kijów. Wtedy w niewoli było ponad 600 tys. żołnierzy i dowódców. Przez rok od początku wojny ziemi ukraińskie były w pełni zajęty przez wojska niemieckie i ich sojuszników.
Ukraińskie ziemi okupanty próbowali skręcić jako dostawcy żywności i surowy. "Nowy porządek", założony przez nazistów, był strasznym okrucieństwem. Okupanty zatortuowali około 5 milionów zwykłych mieszkańców i więżniów wojskowych. Do Niemiec na roboty przymusowe wywieziono około 2,5 miliona chłopców i dziewcząt.
Wyzwolenie Ukrainy od okupantów stało się w 1943-1944 latach. Ważne znaczenie dla zwolnienia ziem ukraińskich była walka o Dnipro. 6 listopada 1943 roku wojska I Frontu Ukraińskiego pod dowództwem generała Nikołaja Vatutina zwolnili Kijów. W grudniu rozpoczął się ogólny nastup wojsk radzieckich w prawobrzeżnej Ukrainie.
Za zwolnienie swojej ojczystej ziemi, ukraiński naród zapłacił najwyższą cenę, w Armii Czerwonej walczyli ponad 6 milionów ukraińców, z czego 3 miliony - zginęło. Ogólnie rzecz biorąc, od 8 do 9 mln obywateli Ukrainy oddali swoje życie w tej wojnie. Dni, kiedy można pochylić głowy przed wyzwolicielami są 28 października - oficjalny dzień wyzwolenia Ukrainy i 9 maja - dzień, który dla milionów ludzi są Dzień Zwycięstwa.
|
|
|
"Odwilż" Chruszczowa - nieformalna nazwa okresu w historii ZSRR po śmierci Józefa Stalina (od 1953 do 1964 roku.). Wyrażenie "odwilży" pochodzi z nazwy powieści Illi Erenburga. Pojęcie "Chruszczowa odwilż" związane z kadencją pierwszego sekretarza Nikity Chruszczowa (1953-1964 lata). Okres ten charakteryzował się spadkiem represji politycznych, rehabilitacją więźniów represjonowanych w czasach stalinowskich, częściowej liberalizacji życia politycznego, nieznaczne osłabienie totalitarnej władzy.
Po śmierci Stalina 5 marca 1953 roku Nikita Chruszczow, który był głową partii komunistycznej, udał się do reformowania reżimu stalinowskiego. "Odwilż" zaczęła być związana z potępieniem kultu osobowości Stalina. Na XX Zjeździe KPZR w 1956 roku Chruszczow wydał raport krytykujący kult osobowości Stalina oraz stalinowskie represje. W polityce zagranicznej ZSRR został ogłoszony kurs "pokojowego współistnienia" z Zachodem. W tym czasie nieznacznie osłabła cenzura, zwłaszcza w literaturze i sztuce. W 1954 roku do USRR wszedł Krym, którego gospodarka po masowej deportacji krymsko-tatarskich ludzi była w stanie załamania.
W 1961 roku Chruszczow rozpoczął nową falę destalinizacji, którego kulminacją było usunięcie trumny dyktatora z kremlowskiego mauzoleum. W tym okresie pojawił się ruch "sześćdziesiątych", który stał się wyznacznikiem początku kryzysu systemu totalitarnego w ZSRR. Ale wciąż, każda niezgoda była surowo karana. W maju 1961 roku Sąd Okręgowy we Lwowie skazał ukraińskiego pisarza Lewka Lukjanenka na śmierć. Oskarżenie opiera się na podstawie pierwszego projektu programu Ukraińskiej robotniczo-chłopskiej współki. Pisarz został oskarżony, że był "od 1957 roku wpadł na pomysł oddzielenia USRR od ZSRR, podważał autorytet partii komunistycznej, oczerniał teorię marksizmu-leninizmu". Poza L. Lukjanenkom sąd skazał innych członków narodowo świadomych intelektualistów Ivana Kandybu (15 lat), Stepana Viruna (11 lat), Andrzeja Lyubovycza, Ivana Kipisza (10 lat więzienia dla każdego). Po 72 dniach, Sąd Najwyższy zmienił rozstrzelanie Lewka Lukjanenka na 15 lat więzienia. Pozostałe osoby otrzymali karę od 7 do 15 lat więzienia.
Polityka Chruszczowa była nieprzemyślana i niespójna. W wyniku eksperymentów w dziedzinie rolnictwa zaczęł się kryzys. Podczas plenum październikowego KC KPZR w 1964 roku Chruszczow był odsunięty od władzy.
Mimo częściowej destalinizacji administracyjny system zachował swoją tożsamość. Zwiększone prześladowania wierzących, masowe zniszczenia kościołów, odnowione prześladowania intelektualistów. W czasy Chruszczowa Ukraina z jej ogromnymi zasobami i potężną bazą paliwowo-energetyczną stała surowym dodatkiem sowieckiego systemu politycznego i gospodarczego.
W październiku 1964 roku na plenum Komitetu Centralnego było wybrano pierwszego sekretarza KC KPZR Leonida Breżniewa. Podczas jego kierownictwa jeszcze więcej była wzmocniona rola aparatu partyjnego. Zgodnie z Konstytucją ZSRR 1977 roku Komunistyczna Partia była ogłoszona "prowadzącą i przewodnią siłą społeczeństwa", co oznaczało, monopol partii komunistycznej na władzę w kraju.
|
|
|
"Era" Leonida Breżniewa była okresem stagnacji, ostatecznego zaniku systemu administracyjnego modelu stalinowskiego. Reformy Chruszczowa zostały odwołane. Od września 1965 roku zdecentralizowany system zarządzania, który nie był uzasadniony, zmienił system testowany - scentralizowany. Unijnym ministerstwam były podległe większość przedsiębiorstw. A Edukacja, nauka, kultura i medycyna były finansowane przez to, co się zostało.
Przez eliminację rad ekonomicznych zostało ograniczone uprawnienia republiki i jej kierowników. Wbrew deklaracji o ochronie języka ukraińskiego i kultury, była prowadzona likwidacja szkół ukraińskich, prowadziła się celowa rusyfikacja Ukrainy.
Krajowy ruch wyzwolenia został aktywowany w drugiej połowie 1960 roku, gdy w odpowiedzi na uciski władz oficjalnych pojawiły się protesty przeciwko łamania praw człowieka. Wszystkim opozycjonistom zarzucali antyradziecką nacjonalistyczną agitację. Jedną z formą obrony demokracji i kultury narodowej narodu ukraińskiego był ruch dysydentów (Vasyl Symonenko, Vasyl Stus, Lina Kostenko, Ivan Dzyuba, Ewhen Sverstyuk, Chornovil, Alla Górski i inne). Dysydenci krytykowali totalitarne porządki, zażądali pełną rehabilitację represjonowanych, rozszerzania praw cywilnych, religijnych i narodowych. Ci ludzie walczyli z reżymem drogą organizacji wydarzeń masowych, pisaniem listów protestacyjnych do władz URSR i Związku Radzieckiego, podaniami do organizacji międzynarodowych, rządów demokratycznych państw, akcjami solidarności z innymi narodami, które ucierpiały ucisk przez system totalitarny.
W latach 1970-1972 we Lwowie pojawiło się czasopismo "Ukraiński wisnyk", założone przez Wjaczeslawa Chornovola. Został on wydrukowany na temat naruszeń praw związanych ze swobodą słowa, praw człowieka i narodów, gwarantowanych przez Konstytucję, o represjach sądowych i pozasądowych w Ukrainie, o protestach.
Nowy etap aresztowań i zabójstw opozycjonistów rozpoczęł się z kierownictwem nowego sekretarza Komunistycznej Partii Volodymyra Szczerbytskiego. Szczególnie aktywnymi w walce z dysydentami byli sekretarz partii komunistycznej z ideologii Walentyn Malanchuk i przewodniczący KGB Ukrainy Witalij Fedorchuk.
W 1976 roku w Kijowie powstała grupa społeczna, aby pomagać w realizacji Helsińskich umow 1975 roku - Ukraińska Grupa Helsińska (UGH), która była pierwsza zorganizowana struktura w ukraińskim ruchu narodowo-wyzwoleńskim. Grupa przyjmowała pisemne skargi o łamaniu praw człowieka jako na Ukrainie tak i ukraińców za granicą. Z 1979 KGB rozpoczęła wojnę z UGH. Na Ukrainie zaczęły się procesy karne przeciwko obrońców praw człowieka przez wymyślone sprawy "pasożytnictwo", "opór policji", "chuligaństwo", "próba gwałtu", "gotowanie, posiadanie i sprzedaż narkotyków." Te metody władzy na początku 1980 roku przerwały działania Grupy i uwięziły większość jej członków.
|
|
|
Na Ukrainie też istnieli religijne dysydenci, które ochroniali prawa wierzących. Szczególnie aktywnie występowali za odzyskiwanie swoich praw grekokatoliki. Zniszczony Kościół grecko-katolicki pracował nielegalnie tylko w obszarach zachodnich. Z zagranicy Kościół kierowany był przez kardynała Josefa Slipoho, który przybył do Watykanu w 1963 roku, po długim wygnaniu na Syberie.
Pomimo ciągłej represji przez KGB, ruch na rzecz praw człowieka nie był zatrzymany, a popełniony nowymi ludźmi. Na początku przebudowy, w celu podniesienia swego prestiżu międzynarodowego, reżym sowiecki musiał zwolnić wszystkich więźniów dysydentów.
Ukraina w okresie pierestrojki (1985-1991)
Ogólny kryzys społeczeństwa tylko zaostrzył się. Pytanie zmian stało kwestią życia lub śmierci sowieckiego systemu. W marcu 1985 roku nowym sekretarzem generalnym KC KPZR został wybrany Mychajlo Gorbaczow, z inicjatywy którego w ZSRR rozpoczęła się pierestrojka społeczeństwa.
Periodyzacja pierestrojki
- 1985-1988 lata - okres opracowania koncepcji pierestrojki i realizacji pierwszych reform gospodarczych.
- 1988-1991 - okres aktywnej politycznej transformacji pod hasłem budowania demokratycznego socjalizmu.
Przeprowadzenie reform gospodarczych
Etapy:
- Kwiecień 1985 rok - program przyspieszenia rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, który przewidywał:
- do 2000 roku stworzyć potencjał produkcyjny, równy już utworzonym za 70 lat władzy radzieckiej;
- rozwiązać standardowe problemy społeczne - żywnościowe, mieszkaniowe, zaopatrzenie ludności towarami codziennego spożycia.
W rezultacie, program okazał się utopijny i świadczył o niezrozumieniu kierownictwem głębokości społeczno-gospodarczego kryzysu.
Zamiast oczekiwanego przyspieszenia tempów rozwoju gospodarczego przyśpieszył się ich spadek, wzrosły problemy społeczne. Czerwiec 1987 roku - reforma Mikolaja Ryżkowa i Leonida Albakina.
Istota reformy polega na trzech "S" - samodzielność, samowystarczalność, samofinansowanie.
Została uchwalona "Ustawa o przedsiębiorstwie państwowym (zjednoczenie)", "Ustawa o kooperacji" i inne, które dotyczą:
- przelew przedsiębiorstw na rozrachunek gospodarczy;
- formacja spółdzielczego sektora;
- bezpośredny związek wynagrodzenia z wynikami działalności gospodarczej;
- wspieranie wdrażania osiągnięć postępu naukowo-technicznego.
W wyniku reformy okazały się niezgodne, odbywały się niepewnie i poniosły porażkę. W 1990 roku po raz pierwszy od wielu lat obserwuje się spadek ilości środków produkcji. Dochód narodowy Ukrainy zmniejszył się na 1,5%.
Nierozsądna finansowa polityka doprowadziła do wybuchu inflacji w kraju.
Stało się jasne, że tylko przejście do gospodarki rynkowej w stanie wyprowadzić kraj z głębokiego kryzysu gospodarczego.
Czerwiec 1990 rok - Rada Najwyższa ZSRR przyjęła program przejść do regulowanej gospodarki rynkowej, który od samego początku okazał się nieopłacalny.
Reforma systemu politycznego
XIX konferencja partyjna (czerwiec 1988 rok) podjęła decyzję o reformowaniu systemu politycznego, umacniała kurs na głasnost.
Przeprowadzenie reformy systemu politycznego pomigło demokratyzacji społeczeństwa, polityka jawności przyspieszyła proces destalinizacji, rehabilitacji ofiar represji. Likwidacja art. 6 Konstytucji świadczyła o rezygnacji od kierowniczej roli KPZR. Były podważone podstawy reżimu totalitarnego.
Procesy pierestrojki przyczyniły wzrost aktywności politycznej, odrodzenia świadomości narodowej ludu ukraińskiego.
|
|
|
Katastrofa elektrowni atomowej w Czarnobylu
Ogromny wpływ na wydarzenia na Ukrainie miała awaria w elektrowni atomowej w Czarnobylu w nocy z 25 na 26 kwietnia 1986 roku, która doprowadziła do bezprecedensowego zanieczyszczenia biosfery, promieniowania tysięcy ludzi, pojawy na terytorium Ukrainy martwej 30-kilometrowej strefy. Awaria w Czarnobylu była prawdziwym szokiem dla republiki, ona spowodowała aktywizację ruchu społecznego przeciwko istniejącego reżymu, przeciwko komunistycznej Partii Ukrainy, która wyraziła zgodę na budowę elektrowni atomowej w Czarnobylu, zamilczyła straszne skale i skutki katastrofy.
Awaria w Czarnobylu nabyła globalnego charakteru. Czas, który upłynął od tego czasu - okres trudny i kontrowersyjny. Z jednej strony, wiele zrobiono dla likwidacji skutków największej i najgorszej z katastrof spowodowanych przez człowieka. Główny ciężar tej pracy wzięła na siebie i ponosi dalej Ukraina, wydając dużo środków i zasobów. Następnym krokiem w realizacji naszych międzynarodowych obowiązków stało się usuwanie stacji z eksploatacji w grudniu 2000 roku.
Na Ukrainie został przyjęty program ochrony socjalnej pracowników elektrowni atomowej w Czarnobylu i mieszkańców Slawutycza, podejmowane są działania w celu jej realizacji. Ale własnych możliwości to za mało.
W Apelu Prezydenta Ukrainy z okazji 15 rocznicy awarii w Czarnobylu podkreśla się konieczność koncentracji wspólnych działań i zasobów naturalnych Ukrainy i społeczności międzynarodowej, wdrażania działania Międzynarodowego funduszu ochrony socjalnej pracowników stacji, w ramach którego akumulować finansowe, techniczne, intelektualne zasoby i zapewnić efektywne ich wykorzystanie.
Niepodległa Ukraina
24 sierpnia 1991 roku Rada Najwyższa Ukrainy przyjęła dokument Historyczny, który jest bardzo ważny dla narodu ukraińskiego Akt proklamowania niepodległości Ukrainy. W nim napisano: "na podstawie prawa do samostanowienia, przewidzianego Statutem ONZ i innymi międzynarodowymi prawnymi dokumentami, realizując Deklarację o suwerenności Ukrainy, Rada Najwyższa Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej uroczyście proklamuje niepodległość Ukrainy i utworzenie niezależnego Ukraińskiego państwa Ukrainy. Teren Ukrainy jest niepodzielny i w stanie nienaruszonym. Na terytorium Ukrainy obowiązują wyłącznie Konstytucja i prawa Ukrainy. Akt ten wchodzi w życie z chwilą jego zatwierdzenia. Rada Najwyższa Ukrainy." Za Akt głosowała zdecydowana większość deputowanych rady Najwyższej. URSR przestał istnieć. Na geopolitycznej mapie świata pojawiło się nowe niepodległe państwo Ukraina.
Ogólnoukraińskie referendum 1 grudnia 1991 roku
Na potwierdzenie Aktu niepodległości Rada Najwyższa Ukrainy postanowiła zrobić 1 grudnia 1991 roku republikański referendum. On był potrzebny, aby zneutralizować spekulacje polityczne przeciwników niepodległości ukraińskiej, zwłaszcza we wschodnich i południowych obwodach republiki, które deklarowały, że ludzie nie popierają Akt o niepodległości. Związkowe przewodniki, na czele z prezydentem ZSRR Michajlem Gorbaczowym, nie tracąc nadziei na zawarcie nowego traktatu, prowadzili aktywną pracę w tym kierunku. Ponadto, społeczność międzynarodowa nie spieszyła się z uznaniem niepodległości Ukrainy, czekając, jak potoczą się wydarzenia. Na ogólnoukraińskim referendum każdy obywatel powinien był jasno odpowiedzieć "Tak, potwierdzam", lub "Nie, nie potwierdzam" na pytanie: "Potwierdza Pan (Pani) Akt proklamowania niepodległości Ukrainy?"
Z 37885,6 tys. obywateli Ukrainy, które zostały wpisane na listy do tajnego głosowania, wzięli udział w głosowaniu 31891,7 tys. (84,18%). Z nich pozytywnie odpowiedzieli 28804,1 tys. wyborców (90,92%). W szczególności, w Krymie odpowiedział na pytanie referendum "Tak, potwierdzam" 54,19% obywateli, w Sewastopolu 57,07%, w Donieckim, Ługańskim, Odesskim, Charkowskim obszarach potwierdzili Akt o niepodległości ponad 80% wyborców; w Iwano-Frankowskim, Lwowskim, Tarnopolskim, Wołyńskim, Równowskim, Żytomierzskim, Kijowskim, Chmielnickim, Czerkaskim, Winnickim obszarach o niepodległość głosowało ponad 95%, w pozostałych dziedzinach ponad 90% obywateli. Na podstawie wyników referendum już nikt nie mógł mieć wątpliwości, ukraiński naród chce mieć swoje niepodległe państwo. Po raz trzeci w ciągu 350 lat Wyzwoleńczej wojny połowy XVII wieku Ukraina odzyskała samodzielność.
Głównym zadaniem stało się utrzymanie niepodległości i suwerenności państwa Ukraińskiego, unikania błędów, dokonanych w poprzednich dwóch etapach istnienia państwowości, w połowie XVII wieku i w latach 1917-1920. Przejście od gospodarki nakazowo-administracyjnej do gospodarki rynkowej spowodowało pogorszenie sytuacji społeczno-gospodarczej w kraju, co pociągnęło za sobą zaostrzenie sytuacji politycznej. Zdecydowano się przeprowadzić przedterminowe wybory Prezydenta i rady Najwyższej. 27 marca 1994 roku odbyły się wybory do Rady Najwyższej Ukrainy. Zostało wybrano 338 ludowych deputowanych, połowa z nich byli członkami partii politycznych. Najwięcej miejsc otrzymali KPU 96, Ludowy ruch Ukrainy 20, SePU 18 i SPU 14, co zaświadczyło dominację lewicy. Przewodniczącym rady Najwyższej został wybrany Aleksander Mróz. Nowy parlament zatwierdził premierem Vitalija Masola. Proces zmiany władzy politycznej na Ukrainie zakończyły wybory prezydenckie, które odbyły się w czerwculipcu 1994 roku. W drugiej turze wyborów wygrał Leonid Kuczma.
Wolne wybory 1994 roku pokazały, że Ukraina stoi na drodze demokratycznego rozwoju. W okresie panowania Leonida Kuczmy przeprowadzone pewne rynkowe konwersji, jednak kontynuował spadek produkcji, dochód narodowy w 1991-1994 latach zmniejszył się o ponad połowę (56%), rubel cierpił z powodu hiperinflacji.
28 czerwca 1996 roku uchwalona Konstytucja Ukrainy, która umacniała osiągnięcia suwerennej Ukrainy, potwierdziła prawo człowieka na bezpieczeństwo, zdrowie i samostanowienia we własnym kraju. Również dokument musi uregulować uprawnienia ustawodawczej, wykonawczej i sądowej władz. We wrześniu tego samego roku przez Narodowy Bank, którym kierował Wiktor Juszczenko, wprowadzono krajową walutę hrywnę. Stabilizacja sektora finansowego była jedną z przesłanek ożywienia gospodarki.
W marcu 1998 roku wybory parlamentarne odbyły się w nowym systemie mieszanym (proporcjonalno-większościowym). Z 450 deputowanych 225 zostali wybrani w jednomandatowych okręgach wyborczych, a 225 od partii politycznych i bloków w wielumandatnym ogólnokrajowym okręgu wyborczym. Na podstawie wyników głosowania czteryprocentną barierę pokonali KPU (24,65%), Ludowy ruch Ukrainy (9,4%; 32), blok wyborczy STC i SelPU "Za prawdę, za lud, za Ukrainę!" (8,6%), Partia zielonych Ukrainy (5,4%), Ludowo-demokratyczna partia (5%; 17), Ogólnoukraińskie zjednoczenie "Gromada" (prawie 4,7%; 16), Postępowa socjalistyczna partia Ukrainy (4%).
Wybory Prezydenta zgodnie z Konstytucją przyznaczono na 31 października 1999 roku. Po zliczeniu głosów okazało się, że żaden z kandydatów nie zdobył wymaganej do zwycięstwa liczby głosów. W drugiej rundzie wyszli obecny prezydent Leonid Kuczma i lider komunistów Petro Symonenko. Za Kuczmę głosowało 56% wyborców, za Symonenko 38%
Po wyborze na Prezydenta odbyła się zmiana rządu. W grudniu 1999 roku premierem Ukrainy został mianowany Wiktor Juszczenko, ówczesny przewodniczący Narodowego banku Ukrainy, który miał opinię reformatora. Za lata premierstwa w życiu gospodarczym kraju nastąpiły ważne zmiany i rozpoczął się wzrost gospodarczy. Szczególnym wydarzeniem, co pozytywnie wpłynęło na przyspieszenie procesów i przeprowadzenie reform, było kształtowanie w składzie Rady Najwyższej większości parlamentarnej. W styczniu 2000 roku jej tworzyli deputowane 11 parlamentarnych grup i frakcji, a także niektóre deputowane pozafrakcyjne. Większość wspierała działania rządu Juszczenka. Przewodniczącym Rady został Iwan Pluszcz.
lata 2000
16 kwietnia 2000 roku odbył się Ogólnoukraiński referendum z inicjatywy ludzi. Ponad 80% wyborców, którzy wzięli udział w głosowaniu, opowiedziali się za tworzenie dwuizbowego parlamentu, zmniejszenie liczby deputowanych z 450 do 300, likwidację prawa immunitetu poselskiego, prawo Prezydenta przedwcześnie rezygnować uprawnienia Rady Najwyższej Ukrainy, jeśli ona w ciągu jednego miesiąca nie może tworzyć większość parlamentarną lub w ciągu trzech miesięcy nie jest w stanie zatwierdzić przygotowanego i podanego w ustalonym porządku Gabinetem Ministrów projektu Państwowego budżetu Ukrainy. Jednak decyzja w referendum nie została wcielona w życie.
Wiosną 2001 roku Ukrainę ogarnął kryzys polityczny, związany z zabójstwem opozycyjnego dziennikarza Georgija Gongadze. Podczas śledztwa pojawiły się negatywne zjawiska w wyższych szczeblach władzy. Wpisy majora Służby bezpieczeństwa Ukrainy Melnyczenka, wykonane przez niego w gabinecie Prezydenta, świadczyły o przynależności do tego i innych głośnych zbrodni przedstawicieli najwyższych szczeblów władzy. Stały się one przyczyną głośnego "kasetnego skandalu", który znacznie obniżył zaufanie ludzi do władzy. Zostały zorganizowane masowe demonstracje i protesty w ramach akcji "Ukraina bez Kuczmy!", 9 marca 2001 roku nawet zakończyły się starciami z policją. Jednak dopiąć swego, opozycja nie mogła, ale autorytet władzy był znacznie utrudniony, zarówno wewnątrz kraju, jak i za granicą.
Konsekwencją tego stała się przegrupowanie sił politycznych w kraju w 2000-2001 roku, zwłaszcza w przededniu wyborów parlamentarnych 2002 roku. W 2001 roku został wysłany do dymisji cały rząd Juszczenka. To było impulsem do powstania silnej opozycji. W okresie jesień-zima 2001 roku stało się tworzenie bloków wyborczych. Głównymi przeciwnikami w wyborach parlamentarnych były opozycyjny blok "Nasza Ukraina" i blok od władzy "Za jedyną Ukrainę".
Wybory w marcu 2002 roku odbywały się w mieszanej wyborczej systemie. Na podstawie wyników głosowania czteryprocentną barierę pokonali: blok "Nasza Ukraina" (23,55%), Komunistyczna partia Ukrainy (20,01%), Blok "Za jedyną Ukrainę!" (11,79%), Blok Julii Tymoszenko (7,25%), Socjalistyczna partia Ukrainy (6,87%), socjaldemokratyczna partia Ukrainy (zjednoczona) 6,27%. Po raz pierwszy w historii niepodległej Ukrainy komunistyczna partia przegrała pierwsze miejsce w wyborach.
Na początku pracy Rady Najwyższej nowej kadencji partii i bloky, którzy wygrały w wyborach, utworzyły swoje frakcji. Do frakcji "Jedna Ukraina" weszło 177 deputowanych, "Naszej Ukrainy" 118 deputowanych, KPU 64, SDPU (o) 31, BJUT 23, SPU 22; 12 deputowanych chceli zostać poza frakcją. Prorządowe frakcji poprzez posłów, którzy wybierani byli w okręgach większościowych, uzyskali większość w parlamencie, a tym samym niwelowały zwycięstwo opozycji.
Pomarańczowa rewolucja
Wybory Prezydenta Ukrainy w 2004 roku stały się przełomowymi w historii państwa. Kandydatem od władzy stał się aktualny Premier-minister Ukrainy Wiktor Janukowycz. Siły opozycyjne były zgrupowane wokół lidera "Nasza Ukraina" Wiktora Juszczenka, byłego Premiera w latach 2000-2001, zwolennika reform.
W wyniku głosowania 31 października 2004 roku głosy podzielone w taki sposób: Wiktor Juszczenko (39,26% głosów), Wiktor Janukowycz (39,11%), Aleksander Mróz (5,82%), Petro Symonenko (4,97%). Taki rozkład nie wykazało zwycięzcy, więc została mianowana druga tura wyborów 21 listopada 2004 roku. Po pierwszej rundzie wspierać Juszczenko wezwał Aleksander Mróz i Anatolij Kinach. Wiktora Janukowycza poparła Natalia Witrenko. Głosowanie drugiej rundy odbyło się ze znacznymi zaburzeniami i oszustwami. Wydane przez CKW wyniki o zwycięstwie W. Janukowycza znacznie różniły się od danych exit polls, którzy zeznawali w zwycięstwie W. Juszczenka. Oburzeni takim stanem rzeczy wyborcy odpowiedziali na wezwanie opozycyjnego kandydata chronić swój wybór i już wieczorem 21 listopada zebrali się na wiecu na centralnym placu Kijowa, majdanie Niepodległości. Następnego dnia mityng przerodził się w masową pokojową akcję protestu, która trwała do 8 grudnia 2004 roku i otrzymała nazwę "Pomarańczowa rewolucja".
Swoją decyzją z dnia 3 grudnia 2004 roku Sąd Najwyższy Ukrainy uznał za nieważne wyniki drugiej tury wyborów prezydenckich i wyznaczył przegłosowanie drugiej tury na 26 grudnia 2004 roku.
Podczas Pomarańczowej rewolucji Ukraina znajdowała się w centrum uwagi światowej prasy. Na przegłosowanie na Ukrainę przyjechała rekordowa liczba obserwatorów międzynarodowych około 12 tysięcy osób. Przegłosowanie 26 grudnia 2004 roku dało takie wyniki: za Wiktora Juszczenka głosowało 51,99% wyborców, a Wiktora Janukowycza 44,21%. Inauguracja nowego Prezydenta Ukrainy Wiktora Juszczenka odbyła się 23 stycznia 2005 roku.
2010 rok
17 stycznia 2010 roku odbyła się pierwsza tura wyborów prezydenckich na Ukrainie, w wyniku którego zwycięzcy nie stwierdzono. 7 listopada odbyła się druga tura wyborów, w której zwycięstwo z przewagą w trzy procentu nad ówczesnym premierem Ukrainy Julią Tymoszenko odniósł opozycyjny prezydent Wiktor Janukowycz. Jest to pierwszy w historii Ukrainy przypadek, gdy prezydent został wybrany na mniej niż 50% głosów wyborców.
11 marca został utworzony nowy rząd, na czele z Mykołą Azarowym. 21 kwietnia Wiktor Janukowycz podpisał porozumienie z prezydentem Federacji Rosyjskiej Dmitrijem Miedwiediewem o przedłużenie okresu pobytu floty Czarnomorskiej Federacji Rosyjskiej w Sewastopolu do 2042 roku. 27 kwietnia tą umowę synchronicznie ratyfikowały Rada Najwyższa Ukrainy i duma Państwowa Federacji Rosyjskiej.
16 listopada 2010 roku rozpoczęła się Akcja protestu przeciwko kodeksu Podatkowego, w wielu miastach odbywają się masowe wiece i protesty na Majdanie Niepodległości w Kijowie rozbity namiot. Na głównym placu stolicy zebrało się około 20 tysięcy demonstrantów.
2012 rok okazał się kluczowy dla grup politycznych, które znajdowały się przy władzy. W ciągu roku rozwój polityczny określał się wyborami parlamentarnymi, sprzecznym rozwojem gospodarczym i wzrostem społeczno-gospodarczego ruchu.
Przywracanie mieszanego systemu wyborczego oznaczało powrót do dopomarańczowych oszustw procesu wyborczego na Ukrainie. Jak pokazał monitoring mediów, polityczna opozycja miała znacznie mniejszy dostęp do mediów, podczas gdy siły polityczne, którzy były bliżej do prezydenta, utrzymywały reklamę na krajowych kanałach. Szereg międzynarodowych monitoringowych misji poinformował o krycie konkurencji w większościowych wyborach. W raporcie misji ODIHR/OBWE międzynarodowi obserwatorzy powiedzieli, że wybory były taki: "brak równych warunków, spowodowane przede wszystkim nadużywaniem administracyjnymi zasobami, brakiem przejrzystości kampanii i finansowania partii, a także brak zrównoważonego oświetlenia mediów. Kampania wyborcza jest krokiem wstecz w porównaniu z najnowszymi krajowymi wyborami"; obserwatorzy ocenili głosowanie w dniu wyborów i początkowe obliczenia głosów "w zasadzie pozytywnie", tym nie mniej, w raporcie podkreślono, że podsumowanie wyników głosowania zostało ocenione negatywnie ze względu na brak przejrzystości.
Bez względu na nieregularność obserwacji, Centralna komisja wyborcza zatwierdziła wyniki liczenia we wszystkich obszarach, z wyjątkiem wyników w pięciu jednomandatowych okręgach. Zgodnie z tą decyzją Partia regionów (208 członków, mniej 226 niezbędnych dla większości), Komunistyczna partia (32 uczestników) i grupa niezależnych deputowanych (około 30 członków) utworzyli niestabilną większość parlamentarną.
Przeznaczenia w nowym gabinecie ministrów wykazały, że są zmiany w stosunku między biznes-grupami wewnątrz Partii regionów. Zajmując większość ministerialnych foteli przedstawiciele grupy prezydenta, wzmocniły kontrolę nad przepływem środków pieniężnych i organami ścigania. Grupa Achmetowa utrzymuje pewną kontrolę nad poszczególnymi sektorami gospodarki. Grupa Firtasza traci swój wpływ gospodarczy (zachowując pewien wpływ w sektorze energetycznym), ale zdobywa coraz większą obecność w politycznym i media sektorze. Jednak większość wcześniej wpływowych grup biznesowych w Partii regionów stają się marginalne, że i przewiduje ewentualne przyszłe konflikty wewnątrz partii rządzącej.
Polityczna opozycja okazuje się w trudnych warunkach funkcjonowania. Z wieloma liderami w więzieniu i/lub w przymusowej emigracji, opozycja jest wykluczona z największych procesów podejmowania decyzji.
Ekonomiczny rozwój Ukrainy wzbudza zaniepokojenie. Ukraina znalazła się w recesji w drugim półroczu 2012 roku, w wyniku wzrostu realnego PKB za cały rok wyniósł zaledwie 0,2 procenta. Słabe wyniki gospodarcze w wyniku znacznego deficytu budżetu w drugim półroczu 2012 roku: rzeczywiste dochody budżetu centralnego zostały 33000000000 gryweń (2,5% PKB) jest niższa niż pierwotny plan budżetu, bo wzrost realnego PKB i inflacji były niższe niż prognoza, na której budżet został założony. Do końca 2012 roku, deficyt na rachunku obrotów bieżących wzrosła do 8,4% PKB i rezerwy walutowe Narodowego banku Ukrainy (NBU) osłabione.
Pojawienie się nowych politycznych sporów i pogłębianie starych, zmniejszenie udziału społeczeństwa w procesie podejmowania decyzji, a także pogorszenie warunków ekonomicznych, stały się podłożem dla rozwoju społeczno-gospodarczego ruchu protestów na Ukrainie. Publiczne protesty szybko wzrosły w ciągu ostatnich dwóch lat, pozostając głównie niegwałtowny. Geografia protestu zmieniła się: teraz, główne protesty odbywają się w Kijowie, Lwowie, Odessie, Mikołajowie, na Krymie i w Doniecku. Ponadto, w przeciwieństwie do poprzednich lat, partie polityczne wziąć na siebie wiodącą rolę w coraz większej liczbie społecznych protestów, z wyraźną dominacją radykalnego nacjonalistycznego ruchu Swoboda.
Jeden z najbardziej znanych przypadków przygotowania do prezydenckich wyborów w sektorze mediów zmiana właścicieli największego ukraińskiego kanału telewizyjnego Inter. Teraz kanał należy do grupy Firtasza. Zmiana ta natychmiast odbiła się na równowagi w świetle wiadomości politycznych. Został również przeprowadzony bezprecedensowy konkurs na cyfrowe licencjonowania częstotliwości. W wyniku tego konkursu, większość regionalnych firm straciły możliwość nadawania w formacie cyfrowym po 2015 roku, gdy telewizja analogowa zostanie zlikwidowana.
