У кожнай кроплі сонечнай.

Я НЕ ГОСЦЬ

Людзі едуць на дачу, ў адведкі да...маці,

Настальгуюць па вёсцы са сталічных нябёс,

Я не госць-прыхаджай у бацькоўскае хаце,

Тут Радзіма мая, тут планіда, тут лёс.

 

Мне казалі, нібыта за Лепелем лепей,

У сталіцы культура і шмат кілбасы,

Я паверыў. Ды ўдалечы сніўся мне Лепель,

Запаведныя вёскі, баравыя лясы.

 

Бачыў маміну хату і маму у хаце,

Там, дзе бацька прылёг, на кладах – курганок,

І пачулася мне, бы паклікала маці:

“Ты прачніся, сынок! Ты вярніся, сынок!”

 

І чаўрэла душа на асфальце пякучым,

І ўцякаў я, злавіўшы “папутку” за хвост,

Каб паветрам падыхаць празрыстым, гаючым,

Каб убачыць ізноў праз Бярэзіну мост...

 

Апусцела ў душы, абязлюдзела ў хаце.

Я вярнуўся дадому, цяпер – да сябе,

І, пакінуўшы хціўцам пасады, багацце,

Да цямна паруплюся на ціхай сяўбе...

 

Людзі едуць на дачу, ў адведкі да... маці,

Настальгуюць па вёсцы са сталічных нябёс,

Я не госць, не чужы у бацькоўскае хаце,

Я – тутэйшы, бо Лепель, бо Чэрцы – мой лёс.

 

БУСЛЯНЯТЫ

Лета. Падрастаюць бусляняты

У бацькоўскім цёпленькім гняздзе,

Шчэ не пакідалі роднай хаты,

Не былі удалечы нідзе.

Толькі што разняць спрабуюць крылы,

Толькі азіраюцца вакол.

Боязна ўзлятаць. Ці хопіць сілы

З вышыні гнязда не ўпасць на дол?

Сочаць за малымі мама й тата,

Як заўжды, хвалююцца бацькі.

Мо й дарэмна. Нашы бусляняты

Не падлеткі ўжо, а юнакі.

Прыйдзе восень, і, сабраўшы сілы,

Раптам зробяць першы ў неба крок,

І расправяць у палёце крылы,

І – пакінуць дзеці мацярок.

Хай жа будзе светлаю дарога,

Хай жа будзе моцны ўзмах крыла,

Хай жа помняць родны кут, з якога,

На прастор дарога іх лягла...

 

МАЛІТВА

Жыву. Самотны воўк – адзін на свеце.

Жыццё – прысуд мне? Прыгавор мне – лёс?

Зняверыўся... Адно што веру – дзецям,

Мацней, чым Богу.

Выбачай, Хрыстос!

 

Не ведаю, ці ў пекла мне дарога,

А ці анёлы занясуць у рай...

Пакуль жывы, адно малю у Бога:

“Гасподзь Святы, сяброў не адбірай!”

 

Хай мне сябры прыбавяць свежай сілы,

Хай зачаўрэць да часу не дадуць,

А прыйдзе час – праводзяць да магілы,

Валун мне ля падножжа пакладуць.

 

Сябры мае, ўчарашнія падлеткі,

Злятуць тым часам гнёзды віць свае,

А мне ля каменя пакінуць кветкі,

Якіх на гэтым свеце нестае...

 

Жыву – бо паміраць мне ранавата:

Пасеяў шмат, ды мала змалаціў.

Бацькоўскім успамінам грэе хата,

Плячо сяброў трымае па жыцці.

 

 

Крый, Божа, іх ад здрадаў і ад бедаў,

Дай, Божа, ім шчаслівы доўгі век,

Зрабі, Гасподзь, пакуль жыву, каб ведаў,

Што я не адзінокі чалавек.

 

Ды што там смерць і кветкі на граніце,

Даў Бог – жыві, сваю раллю ары...

Я без сяброў – як васілёк у жыце.

Мой помнік пры жыцці – мае сябры!

 

І ўсё ж я не адзін, як воўк, на свеце,

Не канчатковы прагавор мне – лёс.

Вунь колькі іх – дарослыя і дзеці –

Мае сябры...

Хвала табе, Хрыстос!

 

* * *

У. М. Дамашэвічу

Працую напаўсілы-напаўстаўкі

І ахінею нейкую пішу.

Даруйце мне, шаноўныя настаўнікі,

Што д’яблу прадаю сваю душу.

 

Дзеля таго, каб мець акраец хлеба,

Я мушу заставацца у ярме,

І мой Пегас, які сягаў да неба,

Па забараскі зараз у дзярме.

 

Дратуюць-рэдагуюць графаманы

Радок, які стараюся-пішу...

О краю мой, забраны-растаптаны,

Гнабяць цябе, плююць табе ў душу!

 

О час! Эпоха шэрых кардыналаў,

Смярдзючы баль “премудропескарёвый”.

О норавы! За паншчыны кавалак

Радзімы выракаемся і мовы.

 

Успомніце ж, як Быкаў, як Купала,

Як Дамашэвіч мову бараніў!

Дай, Божа, ёй пазбавіцца навалы,

Не спапялець на здрадніцкім агні.

 

Працую на паўстаўкі – не бяды!

Бо жыць не выпадае на паўстаўкі,

Жыву для Беларусі, як заўжды,

Шаноўныя духоўныя настаўнікі!

 

У кожнай кроплі сонечнай...

Да кожнай кроплі сонечнай гатоў

Я, радуючыся, цягнуць далоні.

Жыве мой край шэсцьдзесят пяць гадоў

Ў вятроў на ўлонні, у дажджоў палоне,

Жыве ў пракосах траў, у жыце ніў,

Ў аблоках мараў, у абдыймах сонца,

Мой сын, дзіця жытнёвай цішыні,

Упэўнены, што век яго бясконцы.

І я шапчу заклёнам – будзе жыць

Мой сын, зялёны парастак планеты,

Бо дзед яго, які ў зямлі ляжыць,

У сорак першым ваяваў за гэта.

Скасіла дзеда куляй, як касой,

Ў абдыймах смерці, там, на полі бою,

Сцякаў, паранены, густой расой,

Расой крывавай, дзесьці пад Масквою.

Ён будзе жыць, зялёны сын Зямлі,

Хаця Зямля ссівела вунь дачасна,

Калі у сорак пятым дзед заліў

Увесь Рэйхстаг крывёй сваёй уласнай.

Вунь Панчанка казаў – зямлі баліць...

Яшчэ баліць параненай планеце,

А ўжо нячыстай сілы каралі

Нам зноў падрыхтавалі па ракеце.