Стр. 105 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 104

 

Стр. 106

 

Қазақстанның ашық кітапханасы

ағаш арбалардың сықыры ғана естіледі. Бұл әлі ағылып жатқан бейбіт жұрт пен әскер

бөлімдерінің жүктері. Бір жерінде маң-маң басып кемпірдің өгіздері де кетіп бара жатқан

шығар.

—

Жұмыртқаламай, құр сылаңдап...— деп анда-санда тауығына ұрсып қойып,

кемпірдің өзі де кетіп бара жатқан шығар...

Бұдан бірнеше күн бұрын жұрттың қозғалысында бір асығыстық бар еді, қазір ол жоқ.

ұзыннан-ұзақ шұбатылған қалың көп баяу қозғалады. Жұрт әрі шаршаған, әрі қорқу

дегенге бойы үйреніп алған сияқты. Ағаш арасында, саяларда ұйлығып ұйықтап жатқан

топ-топ адамдар кездеседі. Үйінен шыққанда үйіп тиеп алып шыққан нәрселері де енді

жеңілденіп қалыпты.

—

Анау көпірдің шуы! •—• деді сақ құлақ Петр.

—

Келіп қалғанбыз ба?

—

Келіп қалғанымыз.

—

Оң жағымызда, не базарда болатың не кемпір аузында болатын у-шу бар екен.

Көбінесе, басым шығып жатқан адам даусы. Әйелдердің қарғыс айтқанда шығатын ащы

дауыстарына араласа, қысқа-қысқа зекіп қалған еркек даусы келеді.

Бұлтты қабағы тұнжырап, таң да біліне бастады, нысанаға алған көпірге біз де жетіппіз.

Өзеннің арғы бетінде оңтүстікке қарай созылып, үлкен деревня жатыр. Бау-бақшалары

солтүстікке қарай созылып, алыста қарауытып көрінген қалың орманға барып тіреліпті.

Деревняда үн де жоқ, от та жоқ. Жалғыз ғана ұлыған иттің үні естіледі. Оған жауап берген

ит және жоқ. Айналаны анықтау үшін, жата қалып қарадық.

Шабуылмен келе жатқан неміс армиясын біз тосар жер осы өзен осы кемпір. Бізден кейін

қару мен қару әңгімесі басталады. Жау танкылары иықтап келе жатқан бейбіт жұртты

бөліп әкетер шекарамыз да осы.

—

Немістер! — деді Петр жатқан бойы.

—

Қайда? Қане?

—

Жерді тыңда!

Жерге құлағымды тосып ем, дәл астымыздан ауыр қол етіп бара жатқандай, жер дүңк-

дүңк етеді екен. Тас жолмен келе жатқан танк лектерінің дүрсіл-гүрсілі басыңды көтерсең

естілмейді де, құлағыңды жерге тоссаң айқын естіледі. Ауыр қолдың жат үні айқын

танылып қалды. Манадан алаңсыз келе жатсақ, енді бірінші рет айқас шегіне жетіп

қалғанымыз бәрімізді бір уыс қылып, үркердей жинапты. Командир әмірін күтіп

жолдастарым маған қарайды да, алғашқы бергелі тұрған әмірімнің аумағын анықтай

алмай, мен тұрмын. Сасыңқырап қалып, тапсырмаларымды тым көп беріп, екі

жауынгерімді көпір маңайын барлап қайтауға жібердім.

Көпірден бес шақырымдай жоғары, қызылды-жасылды оттар жарқылдасып қалды. Әр

жерден аспанды сызып, ақ оттар, сары оттар жауап беріп жатыр.

—

Ақылдасып жатыр...— деді Зонин өзіне-өзі айтқан үнмен.

Алғашқы абыржудың әсері болу керек. Мен одан:

Стр. 106 - Ғ. Мүсірепов Қазақ солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 105

 

Стр. 107

 

Қазақстанның ашық кітапханасы

—

Нені ақылдасады?—деп сұрадым...

Жау қолының алдыңғы лектеріне кездесіп қалғанымызда енді дау жоқ еді. Тоғыз

жауынгерге лайық айқас жобасын жасап алу керек болды. Біз жау жарықтары көрінген

тұсты қағазға түсіріп алып жатқанымызда, жол бойын қуалай атылған қызыл оттар

беріректен басталып, шұбап әрмен асып кетті. Зонин маған қайтарар жауабын енді ойлап

тапқандай:

—

Көпірден өтуге болмайды, «тоқтаңдар!» десіп жатыр,— деді.

—

Мүмкін...

Көпір маңайын барлауға кеткен екі жауынгердің бірі Петр Ушаков бар жайды түгел

байқап келді. Көпірге келіп тірелген жау қолы жоқ, сиреп қалған жаяу жұрт өтіп жатыр

екен.

—

Азған-тозған түрлеріне қарағанда осылар соңғы топтар болу керек,— деді.

—

Қанша екен?— деп сұрады Володя.

Ұнатпаған сұрауға оқыс жауап беретін әдеті бойынша, Петр:

—

Бір базар! — деп, бір-ақ қайырып тастады.

Жауынгерлерімнің көз қарастарындағы «ал, қайтеміз?» деген сұрау әлі жауапсыз тұр.

Қазір қараңғыны жамылып барып, танкылы лекке көлденең барып тисек, бір-екеуін алып

қаламыз. Қасқыр оқ тиген жерін бір қауып қалады, артына бұрылады. Ол екі арада бейбіт

жұрт иықтап келе жатқан жаудың жігін де ашып алады. Зеңбіректердің жолы да

ашылады...

Жолдастарыма осы ойымды айтып ем, Толстов бір-екі сұрау беріп барып мақұлдады да,

қолма-қол құмартып жүрген Петр Ушаков:

—

Дарынды қазақ халқының алдына басымды иемін!— деді.— Бір-бір байлам граната

мен танк өртейтін шөлмек лақтыратын жерге жетсек, көрерміз еңбектеніп! —деп,

құтырынып кетті.

Үлкен-үлкен танкылар үйдей қарауытып, күркілдеп, зіркілдеп бергі қырға шығып қалды.

Еңкейіп сығаласаң, жалғыз-жалғыз мүйізге ұсап, зеңбірек мойындары көрінеді. Әлде

немене кедергі болып, енді ілгері аттамай, иіріліп тұр. Уақыт тез өтіп бара жатқандай, біз

тым баптанып кеткендейміз.

—

Костя, дүниеде сендей бақытты командир көргенім жоқ! Жоям дегенің көзін

жұмып, жол үстінде иіріліп тұр! — деп, Петр Ушаков менің білегімнен қысып-қысып

қояды.

Толстовтың ойланып мақұлдағаны, Петрдің тым қызып мақұлдағаны, жаңағы

ұсынысымның бір балаң жері барлығын айтып тұрғандай еді. Қайта ойлансам, кемпірді

жауға аман қалдырып, азғантайға қызығып тұр екенмін.

—

Жоқ! — дедім, жолдастарыма,— алғашқы ұсынысымды қайтып аламын. Екі жүз

танкының екеуіне қызығып, жүз тоқсан сегізін өткізіп жіберуге болмайды! Ұзағырақ өмірі

бар, үлкенірек кедергі жасап көрейік. Кеттік!.. Жардың астымен жүріп отырып көпірге

келдік. Көпірдің астына дәрі қойып жіберіп, аспанға ату онша қиынға да соғатын емес

екен. Заниннің арқасындағы жүгі мұндай екі кемпірді жоқ қылуға жетеді. Жауды осы