Хадайніцтва лорда Валан дэ Морта 5 страница

- Дзённік, як ты сам сказаў, служыў доказам таго, што Валан дэ Морт - спадчыннік Слізэрыну; упэўнены, яму надавалася каласальнае значэнне.

- Добра, сэр, а іншыя Хоркруксы? - спытаў Гары. - Вы ўяўляеце, што гэта можа быць?

- Магу толькі здагадвацца, - адказаў Дамблдор. - Па ўжо названым прычынам я пахілены лічыць, што лорд Валан дэ Морт павінен быў упадабаць рэчы, якія самі па сабе валодаюць вядомай веліччу. Таму я паспрабаваў вярнуцца ў мінулае Валан дэ Морта і знайсці сведчанне існавання артэфактаў, знікненне якіх звязваюць з яго імем.

- Медальён! - гучна выклікнуў Гары. - Кубак Хельгі Хафлпаф!

- Цалкам дакладна, - усміхаючыся, кіўнуў Дамблдор. - Я мог бы даць на адсячэнне… калі не другую руку, то ўжо парачку пальцаў сапраўды, што менавіта яны сталі Хоркруксамі нумар тры і чатыры. З астатнімі двума - тут мы зноў зыходзім з здагадкі, што ўсяго іх створана шэсць - справа ідзе складаней, аднак я рызыкнуў бы выказаць наступную здагадку: займеўшы рэчы Хафлпаф і Слізэрыну, Валан дэ Морт памкнуўся адшукаць нешта, пакінутае ад Грыфіндора і Равенкла. Па рэліквіі ад кожнага з заснавальнікаў школы; для Валан дэ Морта гэтая ідэя несумнеўна была вельмі панадная. Не ведаю, ці знайшоў ён што-небудзь, што належыла Равенкла, але адзіны прадмет, што захаваўся пасля Грыфіндора, знаходзіцца ў цэласці і захаванасці.

Дамблдор паказаў знявечанай рукой сабе за спіну, на шкляны куфар, дзе захоўваўся інкруставаны рубінамі меч.

- Вы лічыце, сэр, ён таму жадаў вярнуцца ў Хогвартс? - спытаў Гары. - Каб знайсці рэч, якая належыла камусьці з заснавальнікаў?

- Менавіта, - пацвердзіў Дамблдор. - Але, на жаль, гэта нас нікуды не вядзе, таму што, атрымаўшы адмову, ён пазбавіўся магчымасці абшукаць школу - так я, ва ўсякім разе, думаю. А таму змушана прыходжу да высновы, што Валан дэ Морт не змог рэалізаваць сваю славалюбівую мару і сабраць па адной рэчы ад кожнага з заснавальнікаў Хогвартсу. Ён вызначана знайшоў дзве - максімум, тры рэліквіі - вось усё, што можна з упэўненасцю сцвярджаць.

- Нават калі ён знайшоў нешта, што належыла Равенкла або Грыфіндору, усё роўна застаецца шосты Хоркрукс, - сказаў Гары, падлічваючы на пальцах. - Або яму атрымалася дастаць і то, і іншае?

- Ці наўрад, - адказаў Дамблдор. - Мне здаецца, я ведаю, што ўяўляе з сябе шосты Хоркрукс. Цікава, як ты адрэагуеш, калі я прызнаюся, што ўжо даўно даглядаюся да яго дзіўнай змяі, Нагіні?

- Да змяі? - уразіўся Гары. - А няўжо жывёлы таксама могуць быць Хоркруксамі?

- Так, хоць гэта непажадана, - сказаў Дамблдор. - Давяраць частку сваёй душы істоце, якое здольна думаць і рухацца самастойна, вельмі рызыкоўная задума. Але, калі мае вылічэнні дакладныя, то калі Валан дэ Морт з'явіўся ў хату тваіх бацькоў, каб забіць цябе, яму ўсё яшчэ не хапала па меншай меры аднаго Хоркрукса.

- Судзячы па ўсім, ён імкнуўся прымеркаваць стварэнне Хоркруксаў да нейкіх лёсавызначальных забойстваў. Тваё, безумоўна, стала б менавіта такім. Валан дэ Морт верыў, што пазбавіцца ад небяспецы, прадказанай прадказаннем, і зробіць сябе непаражальным. Упэўнены, што свой апошні Хоркрукс ён жадаў стварыць у момант тваёй смерці.

- Як мы ведаем, яго план праваліўся. Але потым, праз шмат гадоў, калі ён з дапамогай Нагіні забіў старога-магла, яму магло прыйсці ў галаву зрабіць апошнім Хоркруксам змею. Гэта сімвалізавала б яго сваяцтва са Слізэрынам і пагаршала містыцызм імя лорда Валан дэ Морта. Думаю, ён ні да чаго так не прывязаны, як да яе; ён вызначана імкнецца трымаць яе побач і падобна, валодае над ёй незвычайнай - нават для змееўста - уладай.

- Значыць, - сказаў Гары, - дзённік знішчылі, кольца таксама. Засталіся чара, медальён, змяя і яшчэ адзін Хоркрукс, па вашым меркаванні, рэч, якая належыла Равенкла або Грыфіндору?

- Цудоўна кароткае і ёмістае рэзюмэ, - кіўнуў галавой Дамблдор.

- Атрымліваецца, сэр… вы працягваеце іх шукаць? І таму вас часта не бывае ў школе?

- Цалкам дакладна, - пацвердзіў Дамблдор. - Шукаю і ўжо даўно. А цяпер… магчыма… мне атрымалася падабрацца да аднаго з Хоркрукса даволі блізка. Ёсць абнадзейлівыя прыкметы.

-А раз так, - выпаліў Гары, - то можна і мне з вамі? Я б дапамог яго знішчыць.

Дамблдор пільна паглядзеў на Гары і прамовіў:

- Можна.

- Сапраўды? - Гары быў цалкам узрушаны.

- О так, - злёгку ўсміхнуўся Дамблдор. - Думаю, гэта права ты заслужыў.

Гары акрыяў духам: прыемна для разнастайнасці пачуць замест звычайных навучанняў і засцярог нешта разумнае. Аднак былыя дырэктары і дырэктрысы ўспрынялі рашэнне Дамблдора з куды малодшай ухвалой; сёй-той запампаваў галовамі, а адзін гучна чмыхнуў.

- Сэр, а Валан дэ Морт ведае, калі знішчаюць яго Хоркруксы? Адчувае? - спытаў Гары, не звяртаючы ўвагі на партрэты.

- Вельмі цікавае пытанне. Думаю, не. Па-мойму, Валан дэ Морт так заграз у зле і так даўно адрынуў важныя складовыя часткі сваёй душы, што яго пачуцці вельмі адрозніваюцца ад нашых. Не выключана, што ў момант смерці ён усвядоміць страту… Але не ведаў жа ён, напрыклад, пра знішчэнне дзённіка, пакуль не дамогся прызнання ў Люцыўса Малфоя. А калі пазнаў, што дзённіка няма і яго чары разбураныя, то, кажуць, прыйшоў у такое шаленства, што страшна прадставіць.

- А я думаў, ён сам загадаў Люцыўсу Малфою пераправіць дзённік у Хогвартс.

- Сапраўды, загадаў - калі быў упэўнены, што зможа стварыць іншыя Хоркруксы. Але ўсё ж Люцыўсу трэба было дачакацца сігналу ад Валан дэ Морту, якога так і не паступіла: неўзабаве пасля перадачы дзённіка Цёмны Лорд знік. Ён, відавочна, лічыў, што Люцыўс стане берагчы Хоркрукс як зрэнку вока і не адважыцца штосьці з ім зрабіць, але пераацаніў страх Люцыўса перад спадаром, які знік на шмат гадоў і лічыўся загінулым. Зразумела, Люцыўс не здагадваўся, чым на самай справе з'яўляецца дзённік. Наколькі я разумею, Валан дэ Морт сказаў, што дзённік, дзякуючы мудрагелістаму чараўніцтву, можа зноў адкрыць Таемны Пакой. Калі б Люцыўс ведаў, што трымае ў руках часцінку душы свайго спадара, то, несумнеўна, паставіўся бы да дзённіка з большай павагай - а так вырашыў самастойна прывесці ў дзеянне стары план. Падкінуўшы дзённік дачцэ Артура Уізлі, ён спадзяваўся адным махам дыскрэдытаваць Артура, дамагчыся майго звальнення з Хогвартса і адкараскацца ад небяспечнай рэчы. Няшчасны Люцыўс… Валан дэ Морт так угневаны на яго з-за Хоркрукса і леташняга фіяска ў міністэрстве…Небарака, мабыць, употай рады, што сядзіць зараз у Азкабане.

Гары трохі падумаў, а затым спытаў:

- Значыць, калі знішчыць усе Хоркруксы, Валан дэ Морта можна забіць?

- Лічу, так, - адказаў Дамблдор. - Без Хоркруксаў ён будзе простым смяротным з вельмі недасканалай душой. Урэшце, не трэба забываць, што, хоць душа яго пакаелчана звыш усякіх меж, мозг і чараўніцкія здольнасці застаюцца ранейшымі. Каб забіць такога чарадзея, як Валан дэ Морта, хай нават пазбаўленага Хоркруксаў, патрабуецца незвычайны талент і чараўніцкая магутнасць.

- У мяне няма ні таго, ні іншага, - не разважаючы, заявіў Гары.

- Не, ёсць, - рашуча запярэчыў Дамблдор. - У цябе ёсць то, чаго ніколі не было ў Валан дэ Морта. Ты ўмееш…

- Ведаю, ведаю! - з прыкрасцю выклікнуў Гары. - Я умею кахаць! - Ён з велізарнай працай утрымаўся, каб не дадаць: - Вялікая справа!

- Так, ты ўмееш кахаць, - Дамблдор вымавіў гэта так, нібы прачытаў думкі Гары. - А гэта, улічваючы гісторыю твайго жыцця, само па сабе дзіўна. Ты пакуль яшчэ занадта юны, Гары, і не разумееш, якая ты незвычайная асоба.

- Гэта значыць, словы прадказання пра маю "сілу, пра якую невядома Цёмнаму Лорду" разумеюць усяго толькі … каханне? - спытаў Гары, пачуваючыся ашуканым.

- Так, усяго толькі каханне, - пацвердзіў Дамблдор. - Але ўлічы: прадказанне важна толькі таму, што ў яго верыць Валан дэ Морт. Я ужо казаў пра гэта летась. Валан дэ Морт вырашыў лічыць, што ты - самы небяспечны для яго чалавек, і ў выніку зрабіў цябе такім!

- Але гэта жа адно і…

- Нічога падобнага! - з лёгкім нецярпеннем выклікнуў Дамблдор і, паказваючы на Гары счарнелай рукой, вымавіў: - Ты надаеш прадказанню занадта вялікае значэнне!

- Але, - ледзь не захлынуўся Гары, - вы ж самі сказалі, што прадказанне азначае…

- А калі б Валан дэ Морт ніколі яго не чуў, яно б выканалася або не? Азначала б хоць што-небудзь? Зразумела, не! Думаеш, усё, што захоўваецца ў Зале прадказанняў, абавязкова выконваецца?

- Але, - узрушана вымавіў Гары, - летась вы казалі, што адзін з нас павінен будзе забіць іншага…

- Гары, Гары, таму толькі, што Валан дэ Морт здзейсніў велічэзную памылку і стаў дзейнічаць, узгоднячыся з прадказаннем прафесара Трэлані! Не забі ён твайго бацьку, няўжо ў тваёй душы пасялілася б гэтак адчайная смага помсты? Не! А калі б тваёй маці не прыйшлося памерці дзеля цябе, няўжо Валан дэ Морт даў бы табе магічную абарону, якую цяпер сам не можа разбурыць? Не, не і не, Гары! Няўжо ты не бачыш? Валан дэ Морт, як спрадвеку ўсе тыраны, сам стварыў горшага свайго ворага! Ці ўяўляеш ты, да якой ступені тыраны баяцца тых, каго прыгнятаюць? Яны разумеюць, што аднойчы сярод шматлікіх прыгнечаных знойдзецца чалавек, які падніме галаву і вырабіць зваротны ўдар! Валан дэ Морт не выключэнне! Ён заўсёды быў напагатове, асцерагаючыся з'яўлення годнага саперніка, а пачуўшы прадказанне, тут жа пачаў дзейнічаць - і ў выніку не толькі сам абраў чалавека, які здольны з ім пакончыць, але і асабіста забяспечыў яго ўнікальнай, смяротнай для сябе зброяй!

- Але…

- Вельмі важна, каб ты зразумеў! - Дамблдор устаў і закрочыў па пакоі; блякла мігатлівая адзежа, шастаючы, раздзімалася ззаду. Гары ніколі яшчэ не бачыў яго такім усхваляваным. - Паспрабаваўшы забіць цябе, Валан дэ Морт не толькі сам абраў сабе ў сапернікі выбітнага чалавека, які сядзіць зараз перад мною, але і даў яму ў рукі сродку для дужання! Ён сам вінаваты, што ты здольны пранікаць у яго думкі і адгадваць яго намеры, што ты разумееш змяіную мову, на якой ён аддае загады! Пры ўсім тым, Гары, цябе, нягледзячы на гэты прывілей (за які, дарэчы, любы Пажыральнік Смерці пайшоў бы на забойства), ніколі не прыцягнула цёмная магія, ты ніколі, ні на секунду, не выказваў жадання далучыцца да Валан дэ Морта!

- Вядома, не! - абурана выклікнуў Гары. - Ён забіў маіх бацькоў!

- Адным словам, цябе абараняе твая здольнасць кахаць! - гучна сказаў Дамблдор. - Адзінае, што можа процістаяць сіле Валан дэ Морта! Насуперак усім спакусам, усім пакутам ты захаваў чысціню сэрца адзінаццацігадовага дзіцяці. Памятаеш, ты глядзеў у люстэрка, якое паказвала тваё самае патаемнае жаданне? То было не неўміручасць або незлічоныя багацці, не - толькі імкненне знішчыць Валан дэ Морта. Ці ведаеш ты, Гары, як мала на святле людзей, якія бачылі ў тым люстэрку нешта падобнае? Валан дэ Морту ўжо тады трэба было здагадацца, з кім ён мае справу, але ён не зразумеў!

- Цяпер, аднак, яму ўсё вядома. Ты пранікаў у яго прытомнасць без шкоды для сябе, а ён, як высветлілася ў міністэрстве, не мог пракрасціся ў тваю, не выпрабаваўшы страшных пакут. Ці ледзь ён разумее, чаму, Гары; ён так спяшаўся знявечыць уласную душу, што не паспеў задумацца аб непараўнальнай сіле душы суцэльнай, непашкоджанай.

- Але, сэр, - асцярожна сказаў Гары, так, каб Дамблдор не падумаў, быццам ён спрачаецца, - так або інакш усё зводзіцца да аднаго, дакладна? Я павінен паспрабаваць забіць яго або…

- Павінен? - выклікнуў Дамблдор. - Вядома, павінен! Але не з-за прадказання! А таму, што ты не будзеш ведаць супакою, пакуль не паспрабуеш гэта зрабіць! Нам абодвум гэта ясна! Прадстаў, калі ласка, на хвіліначку, што ты не чуў ніякага прадказання! Што б ты тады адчуваў да Валан дэ Морту? Падумай!

Гары глядзеў на Дамблдора, які хадзіў па пакою, і думаў. Ён думаў пра маці, пра бацьку, пра Сірыўса. Пра Сэдрыка Дыгары. Пра ўсе злачынствы лорда Валан дэ Морта. І у яго грудзей успыхнула полымя, якое хутка падступіла да горла.

- Я жадаў бы яго прыкончыць, - ціха вымавіў ён. - Сам.

- Вядома! - ускрыкнуў Дамблдор. - Разумееш, з прадказання не вынікае, што ты павінен нешта рабіць! Але з-за яго лорд Валан дэ Морт адзначыў цябе як роўнага… Вядома, ты маеш права ісці сваёй дарогай і не думаць пра прадказанне! Але Валан дэ Морт дзейнічае, і жыве ім, і будзе працягваць паляваць за табой… а гэта, зразумела, азначае, што…

- Калі-небудзь адзін з нас заб'е іншага, - скончыў за яго Гары. - Так.

Але ён нарэшце зразумеў, што спрабуе данесці да яго Дамблдор. Што адна справа, калі цябе выштурхваюць на арэну на смяротную бітву, і зусім іншае, калі ты выходзіш сам з ганарліва паднятай галавой. Хтосьці, верагодна, скажа, што розніца невялікая, але Дамблдор - і я, з лютым гонарам падумаў Гары, і мае бацькі - ведаем: яна велізарная.

 

Сектумсемпра

Раніцай на ўроку Загавораў Гары, сонны, але вельмі задаволены сваімі здзяйсненнямі, з дапамогай "Аглухні" адключыў слых у тых, хто сядзелў побач і распавёў Рону і Герміёне аб апошніх падзеях. Тыя выявілі належнае захапленне спрытам, з якой ён вывудзіў у Слагхорна ўспамін, і трапяталі, слухаючы аб хоркрусах Валан дэ Морта і абяцанні Дамблдора ўзяць Гары з сабой, калі адзін з таямнічых прадметаў знойдзецца.

- Ух ты, - сказаў Рон, калі захапляльнае апавяданне падышло да канца. Ён бяздумна круціў чарадзейнай палачкай, накіраваўшы яе ў столь і цалкам не заўважаючы таго, што робіць. - Ух ты. Значыць, Дамблдор возьме цябе з сабой… каб паспрабаваць знішчыць… ух ты.

- Рон, ты сыплеш снегам, - Герміёна з анёльскім цярпеннем узяла яго за руку і адвяла чарадзейную палачку ад столі, з якога, сапраўды, падалкі вялікія белыя шматкі. Лаванда Браўн, якая сядзела непадалёк, пранізала Герміёну зласлівым, заплаканым поглядам. Герміёна імгненна адпусціла руку Рона.

- І праўда, - Рон з безуважлівым здзіўленнем агледзеў свае плечы. - Прашу прабачэння… Атрымалася, як быццам у нас у ўсіх жудасная перхаць…

Ён змахнуў з пляча Герміёны некалькі штучных сняжынак. Лаванда расплакалася. Рон з вельмі вінаватым выглядам звярнуўся да яе спіной.

- Мы расталіся, - кутком рота паведаміў ён Гары. - Учора ўвечар. Яна засекла нас з Герміёной на выхадзе з спальні. Цябе яна не бачыць не магла, вось і вырашыла, што мы былі ўдваіх.

- А, - сказаў Гары. - Ну… ты рады, што ўсё скончылася?

- Так, - прызнаўся Рон. - Яна жудасна на мяне накрычала, затое не прыйшлося нічога самому тлумачыць.

- Баязлівец, - канстатавала Герміёна, зрэшты, не без задавальнення. - Для закаханых учора наогул быў няўдалы дзень. Ведаеш, Гары, Джынні з Дынам таксама расталіся.

І яна, як здалося Гары, вельмі шматзначна на яго ўтаропілася, хоць ніяк не магла ведаць, што ўсё яго ўнутранасці раптам затанцавалі конгу. Ён, са ўсёй мажлівай абыякавасцю, спытаў:

- З чаго гэта раптам?

- З-за найпоўнага глупства… Джынні абвінаваціла яго ў тым, быццам ён заўсёды спрабуе яе падсадзіць у адтуліну за партрэтам, нібы яна сама не можа… Зрэшты, у іх даўно не ўсё гладка.

Гары паглядзеў у іншы канец класа, на Дына. Той сядзеў з нясчасным выглядам.

- А перад табой, вядома ж, устае дылема, - сказала Герміёна.

- Пра што гэта ты? - занадта паспешна спытаў Гары.

- Наконт каманды, - растлумачыла Герміёна. - Бо калі Джынні з Дынам не будуць размаўляць…

- А! Так, - сцяміў Гары.

- Флітвік, - папярэдзіў Рон. Да іх, падскокваючы на ходу, набліжаўся малюсенькі выкладчык загавораў, а ператварыць воцат у віно паспела адна толькі Герміёна; вадкасць у яе шкляной колбе набыла цёмна-малінавы колер, паміж тым як у Гары і Рона заставалася брудна-карычневай.

- Ну-ка, ну-ка, рабяты, - дакорліва пропішчал прафесар Флітвік. - Менш слоў, больш справы…. дайце я пагляджу, што вы робіце…

Гары і Рон разам паднялі чарадзейныя палачкі і, сканцэнтраваўшы волю, накіравалі іх на колбы. Воцат Гары ператварыўся ў лёд; колба Рона падарвалася.

- М-так… такім чынам,заданне на дом, - вымавіў прафесар Флітвік, выбіраючыся з-пад стала і збіраючы аскепкі ў капялюш, -практыка і яшчэ раз практыка.

Пасля загавораў у Гары, Рона і Герміёны, па рэдкім супадзенні, быў вольны час, і яны накіраваліся ў агульную гасціную. Рон, здавалася, цалкам не хваляваўся з-за парыву з Лавандай; Герміёна таксама была вясёлая, хоць на пытанне, чаму яна ўсміхаецца, проста адказвала: "Дзень сёння добры". Ніхто, падобна, не заўважаў, якая страшная бітва разгортваецца ў душы Гары:

"Яна сястра Рона.

Але яна кінула Дына!

І усё роўна яна сястра Рона.

А я яго лепшы сябар!

Ад гэтага толькі горш.

Калі я спачатку пагавару з ім…

Ён дасць табе па фізіяноміі.

А калі мне абыякава?

Ён твой лепшы сябар!"

Гары амаль не заўважыў, як яны пралезлі ў залітую сонцам агульную гасціную, і ледзь звярнуў увагу на групку сямікласнікаў, якія сабраліся ў гурток, але Герміёна раптам закрычала:

-Кэці! Ты вярнулася! Як ты?

Гары прыглядзеўся і, сапраўды, убачыў Кэці Бэл, акружаную радаснымі сябрамі і суцэль здаровую.

- Я ў поўным парадку! - радасна адказала яна. - Мяне выпісалі з лякарні святога Мунга ў панядзелак, пару дзён я была дома з мамай і татам, а сёння раніцай вярнулася ў Хогвартс. Гары, Ліанна як раз распавядала мне пра апошні матч і МакЛагана…

- Ясна, - кіўнуў Гары. - Добра, раз ты вярнулася і Рон у форме, мы яшчэ размажам равенклаўцаў і падужаемся за кубак. Слухай, Кэці…

Ён не мог не высвятліць гэтага; ён нават на час забыўся пра Джынні. Сябры Кэці прыняліся збіраць рэчы, здаецца, яны спазняліся на трансфігурацыю, а Гары, панізіўшы голас, спытаў:

-…наконт тых караляў… ты ўспомніла, хто яго табе даў?

- Не, - журботна пагушкала галавой Кэці. - Усё пытаюць, а я і паняцця не маю. Памятаю толькі, як уваходжу ў жаночы туалет у "Трох мётлах".

- А ты сапраўды ўвайшла ўнутр? - пацікавілася Герміёна.

- Я сапраўды адкрыла дзверы, - сказала Кэці. - Атрымліваецца, той, хто наклаў на мяне Імперыё, стаяў за ёй. А далей - поўны правал у памяці, і толькі потым апошнія дзве тыдня ў святым Мунга … Слухайце, я пабягу, а то МакГонагал не паглядзіць, што я першы дзень у школе, прымусіць сто разоў пісаць якое-небудзь глупства…

Яна падхапіла кайстру і падручнікі і пабегла за сваімі сябрамі. Гары, Рон і Герміёна селі за столік у акна і прыняліся разважаць над аповядам Кэці.

- Выходзіць, каралі магла даць толькі дзяўчына або жанчына, - прагаварыла Герміёна, - раз усё адбылося ў жаночым туалеце.

- Або чалавек у жаночым абліччы, - удакладніў Гары. - Не забывай, у школе цэлы кацёл Зваротнага зелля, і мы ведаем, што трохі знікла…

Перад ім разумовым поглядам дружна прамаршавала доўгая працэсія з Крэбаў і Гойлаў, якія ператварыліся ў дзяўчынак.

- Мабыць, трэба прыняць яшчэ трохі "Фелікса", - сказаў ён, - і зноў папытаць шчасця з Патрэбным пакоем.

- Марнае марнаванне зелля, - катэгарычна заявіла Герміёна, паклаўшы на стол "Слоўнік чарадзея", які толькі што дастала з заплечніка. - Поспех, Гары, яшчэ не ўсё. Са Слагхорном - іншая справа; ты заўсёды ўмеў на яго ўплываць, таму было досыць толькі трошачкі падшпіліць лёс. Але супраць наймоцнага загавору адной удачлівасці замала. Так што не марнуй астатак зелля! Бо калі, - яна панізіла голас да шэпту, - Дамблдор возьме цябе з сабой, поспех ой як спатрэбіцца….

- А нельга прыгатаваць яшчэ? - спытаў Рон у Гары, не звяртаючы ўвагі на Герміёну. -Назапасіцца як след… Вось было бы выдатна. Зазірні ў свой падручнік…

Гары дастаў "Вышэйшае зеллеварэнне" і знайшоў "Фелікс Феліцыс".- Чорт, апыняецца, гэта дзіка складана, - сказаў ён, прабегшы вачамі спіс інгрэдыентаў. - да таго ж, займае шэсць месяцаў… яго трэба доўга настойваць…

- Вось так заўсёды, - уздыхнуў Рон.

Гары жадаў прыбраць падручнік, але раптам заўважыў загнуты куток і, адкрыўшы кнігу на гэтай старонцы, убачыў загавор Сектумсемпра, якое адзначыў некалькі тыдняў назад. Па-над было напісана: "Для ворагаў". Гары пакуль не высвятліў, як яно дзейнічае, у асноўным таму, што не жадаў выпрабоўваць яго пры Герміёне, аднак намерваўся пры першым зручным выпадку выпрабаваць на МакЛагане.

Шчыра цешыцца акрыянню Кэці Бэл не мог адзін толькі Дын Томас, які замяняў яе ў камандзе. Калі Гары паведаміў Дыну, што яму прыйдзецца саступіць месца, той прыняў удар па-стаічнаму, толькі буркнуў нешта і паціснуў плечамі, але сыходзячы, Гары выразна чуў, як Дын і Сімус абурана шэпчуцца за яго спіной.

Ніколі за ўвесь час капітанства Гары яго каманда не лётала так добра, як у наступныя два тыдня; усё настолькі цешыліся збавенню ад МакЛагана і вяртанню Кэці, што выкладваліся па поўнай.

Джынні не засмучалася з-за растання з Дынам, наадварот, была сэрцам і душой каманды і стала ўсіх бавіла. Яна то перадражнівала Рона, які, згледзеўшы квафл, пачынаў скакаць у тычак, быццам паплавок, то адлюстроўвала, як Гары, нема прагукаўшы нешта МакЛагану, падае на зямлю і губляе прытомнасць. Гары смяяўся разам са ўсімі, цешачыся нявіннай падставе палюбавацца Джынні, і, паколькі яго думкі былі занятыя зусім не гульнёй, ён некалькі разоў даволі сур'ёзна папакутаваў ад удараў мячоў.

У яго галаве па-ранейшаму ішло бітву: Джынні або Рон? Часам яму здавалася, што пасля Лаванды Рон не павінен моцна пярэчыць жаданню Гары сустракацца з Джынні… але потым ён успамінаў, як Рон глядзеў на Джынні і Дына, якія цалаваліся, і разумеў, што, толькі крануўшы рукі Джынні, адразу будзе абвешчаны падступным здраднікам…

І усё жа ён не мог прымусіць сябе не размаўляць з Джынні, не смяяцца з ёй, не вяртацца разам пасля трэніровак; нягледзячы на згрызоты сумлення, ён толькі і думаў аб тым, каб апынуцца з ёй сам-насам. Вось бы Слагхорн задумаў чарговую вечарынку, куды Рона не запрашаюць - але, нажаль, Слагхорн, падобна, паставіў на гэтым крыж. Гары ледзь было не папытаў дапамогі ў Герміёны, але раздумаўся; баяўся не вытрымаць яе ўсеазумеюага погляду, які ўжо лавіў на сабе пару разоў, калі яна заўважала, як ён глядзіць на Джынні і смяецца яе жартам. А у давяршэнне да ўсяго яго раздзіраў страх, што калі ён не запросіць Джынні на спатканне, то гэта вельмі хутка зробіць хтосьці іншы: яны з Роном нарэшце-то сышліся ў меркаванні, што празмерная папулярнасць не давядзе Джынні да дабра.

Спакуса выпіць глоточэк "Фелікс Феліцыс"расло з кожным днём: няўжо гэта не той самы выпадак, калі трэба, па выразе Герміёны, "трошачкі падшпіліць лёс"? Цёплыя, далікатныя травеньскія дні ляцелі вельмі хутка, а пры з'яўленні Джынні Рон кожны раз апыняўся побач. Гары ўвесь час лавіў сябе на марах аб неком шчаслівым збегу акалічнасцяў, дзякуючы якому Рон раптам горача захоча злучыць лёсы сястры і лепшага сябра і пакіне іх сам-насам хоць бы на тры секунды. Але нажаль… набліжаўся фінальны матч сезону, і Рон жадаў аднаго: абмяркоўваць з Гары тактыку гульні.

Зрэшты, у гэтым не было нічога дзіўнага; уся школа толькі і казала, што аб матчы Грыфіндор - Равенкла, яму мелася стаць вырашальным, паколькі пытанне аб чэмпіёнстве заставалася адчыненым. Калі Грыфіндор пераможа з перавагай як мінімум у трыста ачкоў (моцная заяўка, і ўсё жа каманда Гары ніколі яшчэ не лётала так добра), то выйдзе на першае месца. Пры перамозе з меншай перавагай яны зоймуць другое - пасля Равенкла; пры пройгрышы ў сто ачкоў стануць трэцімі, ізноў жа за Равенкла, або ўжо зоймуць чацвёртае месца. "І тады", - думаў Гары, - "ніхто, ніколі і ні завошта не дасць мне забыцца, што менавіта я быў капітанам каманды Грыффіндора, калі яна ўпершыню за апошнія дзвесце гадоў патрывала такое разгромнае паражэнне".

Рыхтаваліся да лёсавызначальнага матчу як звычайна: навучэнцы факультэтаў-супернікаў задзіралі адзін аднаго ў калідорах; асобных удзельнікаў будучай гульні даводзілі адмыслова складзенымі здзеклівымі рэчэўкамі; гульцы альбо ганарліва расхаджвалі па школе, атрымліваючы асалоду ад усеагульнай увагай, альбо пакутвалі нервовымі ванітамі і на перарывах імчаліся ў туалет. Гары чамусьці напроста звязваў лёс сваіх адносін з Джынні з будучыняй поспехам або паражэннем. Ён шчыра верыў, што выйгрыш з перавагай у трыста ачкоў, усеагульная эйфарыя і шумная вечарынка ў гонар перамогі падзейнічаюць не горш, чым добры глыток "Фелікса".

Аднак сярод усіх клопатаў Гары не забываў і аб іншай задачы: шпегаванні Малфоя. Ён па-ранейшаму часта правяраў Карту Марадзёраў і, паколькі Малфоя на ёй часта не апынялася, прыйшоў да высновы, што той, як і раней, праводзіць шмат часу ў Патрэбным пакоі. Гары амаль ужо страціў надзею туды пракрасціся і тым не менш кожны раз, праходзячы міма, прадпрымаў чарговую спробу - але, як бы ні змянялася яго просьба, дзверы ў сцяне ўпарта не жадалі з'яўляцца.

За некалькі дзён да матчу з Равенкла Гары ішоў на вячэру адзін; Рона ізноў занудзіла, і ён зайшоў у найблізкі туалет, а Герміёна пабегла да прафесара Вектар абгаварыць памылку, якую, як ёй здавалася, яна дапусціла ў апошняй працы па нумералогіі. Гары без адмысловага жадання, хутчэй па звычцы, павярнуў у калідор сёмага паверху, правяраючы па дарозе Карту Марадзёраў. Спачатку ён не знайшоў Малфоя і вырашыў, што той па сваім звычаі знікае ў Патрэбным пакоі, але затым каля мужчынскага туалета паверхам ніжэй убачыў малюсенькую кропку з пазнакай "Малфой" і побач з ёй зусім не Крэба або Гойла, а Плаксу Міртл.

Гары здзіўлена глядзеў на гэтую ні з чым не адпаведную пару і адарваў ад іх погляд толькі тады, калі ўвайшоў наўпрост у рыцарскія даспехі. Грукат вывяў яго з забыцья; ён панёсся прочкі, ратуючыся ад Філча, які суцэль мог з'явіцца на месца здарэння. Ён бегам спусціўся на адзін паверх па мармуровых сходах і прыпусціў па калідоры. Апынуўшыся ў туалета, ён прыціснуў вуха да дзвярэй, але нічога не пачуў. Гары вельмі ціха адчыніў дзверы.

Драка Малфой стаяў да яго спіной, учапіўшыся ў боку ракавіны і нізка нахіліўшы светлавалосую галаву.

- Не трэба, - буркаваў голас Плаксы Міртл аднекуль з кабінак. - Не плач… распавядзі, у чым справа… я табе дапамагу …

- Мне ніхто не дапаможа, - адклікаўся Малфой, уздрыгваючы ўсім целам. - Я не магу гэтага зрабіць… не магу… нічога не атрымаецца… а калі не зраблю, і вельмі хутка… то ён сказаў, што заб'е мяне…

Тут Гары, з неверагодным узрушэннем, літаральна прыгвоздзіўшім яго да паў, зразумеў, што Малфой плача - па-натуральнаму плача. Слёзы сцякалі па ім бледным тварыі капалі у брудную ракавіну. Ён выдаў сутаргавы ўздых, гучна праглынуў, затым, моцна здрыгануўшыся, падняў вочы да надтрэснутага люстэрка - і ўбачыў ззаду сябе Гары, які не зводзіў з яго здзіўленага погляду.

Малфой рэзка звярнуўся, выхапіўшы чарадзейную палачку. Гары інстыктыўна выхапіў сваю. Заклён Малфоя цудам не зачапіў Гары і разбіў лямпу на сцяне; Гары адскочыў у бок, падумаў: "Левікорпус!" і ўзмахнуў палачкай; Малфой, блакаваўшы заклён, падняў руку, каб яшчэ раз выпаліць свій.

- Не! Не! Спыніце! - лямантавала Міртл. Яе голас гулкім рэхам разносіўся па выкладзеным кафляй памяшканню. - Стоп! СТОП!

Раздаўся аглушальны грукат. Смеццевае вядро, якое стаяла за спіной у Гары, падарвалася; ён паслаў абязножываючы праклён, але ён праляцеў міма уха Малфоя, адбіўся ад сцяны і размалаціў бачок ззаду Плаксы Міртл. Тая гучна закрычала; паўсюль разлілася вада. Гары паслізнуўся і зваліўся. Малфой, з перакошаным ад гневу тварам, крыкнуў:

- Круцы…

- СЕКТУМСЕМПРА! - зароў Гары з падлогі, ашалела размахваючы палачкай.

Кроў лінула з твару і грудзяў Малфоя, нібы яго пасяклі нябачным мячом. Ён захістаўся, адступіў назад і з гучным воплескам паваліўся ў лужыну на падлозе. Чарадзейная палачка выпала з яго змяклай рукі.

- Не… - хрыпла выдыхнуў Гары.

Ліпеючы на саслабелых нагах, ён устаў і кінуўся да свайго суперніка, чыя пунсовая асоба вільготна бліскацела, а збялелыя рукі драпалі скрываўленыя грудзі.

- Не, не… я не жадаў…

Гары не разумеў, што кажа; ён зваліўся на калены побач з Малфоем, які безупынна дрыжаў, лежачы ў лужыне ўласнай крыві. Плакса Міртл аглушальна залямантавала:

- ЗАБОЙСТВА! ЗАБОЙСТВА! ЗАБОЙСТВА Ў ТУАЛЕЦЕ!

Дзверы з шумам расхінулася. Гары падняў вочы і ахнуў ад жаху: у туалет убег звар'яцелы ад лютасці Снэйп. Грубіянска адапхнуўшы Гары, ён апусціўся на калены каля Малфоя, дастаў чарадзейную палачку і правёў ёю па глыбокіх ранах, нанесеным праклёнам; пры гэтым ён мармытаў загавор, які гучаў амаль як песня. Струмень крыві саслабеў; Снэйп сцёр яе астаткі з асобы Малфоя і паўтарыў загавор. Раны пачалі зацягвацца.

Гары глядзеў на іх з жахам ад таго, што нарабіў, ледзь заўважаючы, што і яго адзежа да ніткі прасякнутая крывёй і вадой. Плакса Міртл ўсхліпывала і скуголіла пад столлю. Снэйп у трэці раз вымавіў заклён, а затым дапамог Малфою падняцца і ўстаць на ногі.

- Табе трэба ў лякарню. Не выключана, што застануцца шнары, але калі неадкладна прыняць ясенец белы, гэтага можна пазбегнуць… ідзем…

Снэйп павёў Малфоя да вынахаду, звярнуўся ад дзвярэй і сказаў з ледзяной нянавісцю:

- А ты, Потэр… ты чакай мяне тут.

Гары ў галаву не прыйшло не паслухацца. Дрыжачы ўсім целам, ён павольна падняўся і зірнуў на падлогу; тамака, у вадзе, плавалі плямы крыві, падобныя на пунсовыя кветкі. У яго не было сіл нават на то, каб папытаць замоўкнуць Міртл, якая выла і екатала са ўсё нарастальнай асалодай.

Снэйп вярнуўся праз дзесяць хвілін. Ён увайшоў у туалет і зачыніў за сабой дзверы.

- Прочкі, - загадаў ён Міртл. Тая рыбкай нырнула ва ўнітаз, і ў пакоі запанавала цішыня.

- Я не жадаў, каб так атрымалася, - адразу сказаў Гары. Яго словы рэхам разнесліся па халоднаму, залітаму вадой памяшканню. - Я нічога не ведаў, як дзейнічае гэты загавор.

Снэйп, не звяртаючы ўвагі на яго лопат, ціха прагаварыў: