С ө з д е р д і т а п т а с т ы р у п р и н ц и п т е р і

 

1.Сөздерді лексикалық мағынаның мәніне қарай бөлу.

2.Сөздердің лексика-семантикалық, лексика-грамматикалық мағынасына қарай сипаты. Семантикалық принциптің сипаты.

3.Сөздердің грамматикалық сипатына, түрлену жүйесіне қарай ерекшеліктері.

4.Сөздердің синтаксистік сипаты.

 

Сөздерді семантика-құрылымдық топтарға бөлудің грамматикалық ілім ретінде тым ерте замандарда пайда болуы, сол дәуір ойшылдарының тіл табиғатын тани түсу үшін сөздерді осылайша жіктеудің де қажеттігін түсіне білуі – морфологияның өзекті мәселе болғандығын дәлелдейді.

А.Байтұрсынов «Тіл құралы» атты еңбегінде қазақ тіліндегі сөздерді әуелі атауыш сөздер, шылау сөздер, одағай деп үш топқа бөледі. Ғалым атауыш сөздер тобына зат есім, сын есім, сан есім, есімдік, етістік, ал шылау сөздер тобына үстеу, демеу, жалғаулықты жатқызады. А.Байтұрсынов қазақ тілі сөздерін үш топқа жіктегенде негізінен сөздердің лексикалық мағынасын басшылыққа алады, яғни сөздердің лексикалық мағынасы негізінде қаншалықты дербес, дербес еместігін ескереді. А.Байтұрсынов осы үлкен үш сөз тобын әрі қарай іштей жіктеп, қазақ тілінде тоғыз сөз табы бар деп көрсетті. Олар: зат есім, сын есім, сан есім, есімдік, етістік, үстеу, демеу, жалғау, одағай. Одағайды ғалым еліктеуіш және лептеуіш деп екіге бөледі, бірақ әрқайсысы жеке сөз табы ретінде танылмаған.

Профессор Қ.Жұбанов өзінің «Қазақ тіліндегі сөз таптары» атты еңбегін жарыққа шығара алмай кеткен, кейіннен бұл еңбек жоғалып кеткен.

Қ.Жұбанов атындағы Ақтөбе университетіндегі «Жұбановтану» зертханасы қорынан ғалымның бұрын-соңды баспа бетін көре алмаған еңбектерін зерделеу кезінде сөздерді семантика- құрылымдық топтарға бөлу ісіне тікелей қатысты ой – тұжырымдар ұшырасқан. Қ.Жұбанов сөздерді тапқа айырғанда үш түрлі негізге сүйенеміз деген:

1. Лексикалық қасиеттеріне

2. Морфологиялық қасиеттеріне қарай, қандай қосымша, қандай қосалқы еретіндігіне қарай

 

3.Сөйлемде қай мүше болатындығына қарай, қай орында тұратындығына қарай – деп үш принципті шегелей атайды. 1934-1935 жылы Қ.Жұбанов айтып көрсеткен бұл принциптер бүкіл түркология үшін үлкен жаңалық еді.

Қ.Жұбанов қазақ тілі сөздерін түбір, шылау, одағай деп үш үлкен тапқа жіктейді. «Түбір тапқа» зат есім, сын есім, сан есім, мезгіл-мекен есім(үстеу),орынбасар, етістікті жатқызса,«Шылаулар» тобына үстеуіш(септеулік), жалғаулықтар(+демеуліктер), одағайды жеке топ ретінде қарайды. Қ.Жұбанов қазақ тілі сөздерін зат есім, сын есім, сан есім, мезгіл-мекен есім, орынбасар, етістік, шылау кейде қосалқы, одағай деген таптарға бөлді.

Академиялық грамматика(1967) қазақ тіліндегі сөздер семантикалық және морфологиялық белгілеріне қарай, ең әуелі атаушы сөздер, көмекші сөздер және одағай сөздер деп аталатын үш топқа бөлінеді деп көрсетілсе, А.Ысқақов еңбегінде де осы аталған атауыш сөздер, көмекші сөздер және одағай сөздер көрсетіледі.Атаушы сөздер деп өмірде кездесетін ұғымдар мен түсініктерді не тікелей, не жанай білдіріп, олардың атаулары ретінде қабылданатын және жұмсалатын, өздеріне тән толық лексикалық мағыналары бар, соған лайық, қалыптасқан өзді-өздерінің дыбыстық құрамдары мен екпіндері бар дербес сөздерді атайды. Атаушы сөздер, өздеріне тән дербес мағыналары болатындықтан, адамның қатынас құралына негізгі арқау я таяныш есебінде қызмет етеді де, өзге сөздермен тіркесіп те, тіркеспей жеке-дара тұрып та керегінше қолданыла береді. Олар тілдің грамматикалық заңына лайық түрленіп те, түрленбей де жұмсалып, сөйлемге өз алдына мүше бола алады және олардан тілдегі қалыптасқан тәсілдер бойынша басқа да туында атаушы сөздер жасала береді. Сөйтіп, атаушы сөздер дегеніміз лексикалық та, грамматикалық та дербестігі бар, өзге сөздермен тиісті байланыс-қатынасқа түскенде, әр алуан қосымша мағыналарды білдіре алатын сөздер.

Көмекші сөздер деп дербес лексикалық мағыналары я солғындаған, я жоғалған жәрдемші сөздерді атаймыз. Көмекші сөздердің кейбірі дыбыстық жағынан тұрақсыз болады да, әдетте өз алдына екпіні болмайды. Дербес мағыналары болмайтындықтан, көмекші сөздер тек атаушы сөздермен тіркесіп жұмсалады және соған орай сөйлемде өз алдына мүше бола алмайды, немесе күрделі мүшенің құрамына енеді, немесе сөйлемдердің я сөз тіркестерінің дербес мүшелерінің араларын байланыстыратын дәнекер есебінде қызмет етеді.

Одағай сөздер деп адамның әрқилы сезім күйімен байланысты айтылатын сөздерді атаймыз. Өздерінің шығу ерекшеліктеріне қарай одағайлардың өзге сөздермен,атаушы сөздермен де, көмекші сөздермен де семантикалық байланыс қатынасы болмайды, сондықтан сөйлемнің мүшесі болмайды, бірақ олар бүтіндей сөйлемнің орнына балама есебінде жүреді.

Сөздерді грамматикалық топтарға яғни сөз таптарына жіктеуде, топтастыруда ұсынылатын басты принцип – семантикалық принцип(грамматикалық-семантикалық). Екіншіден, осындай грамматикалық топтарға белгілі – белгілі өзіндік түрлену жүйесі, өзгеру, тұлғалық парадигмасы немесе бұған қарама-қайшы түрленбеу, тұлғалық өзгеріске түспеу тән болып келеді. Сондықтан түрлену жүйесіне негізделген категориялық грамматикалық мағына жүйесі мен грамматикалық категорияларының болу-болмауы сөздерді топтастырудың екінші негізгі морфологиялық принцип сөздердің түрлену жүйесі болып табылады. Мысалы: зат есім мен етістік түрленетін сөз табы болып есептелсе, сын есім мен үстеу түрленбейтін сөз табына жатады. Сөздерді топтастырудың үшінші синтаксистік принципі сөздердің сөйлемде өзіне тән белгілі қызмет атқаруымен және сол сөздермен тіркесу сипатымен яғни қандай топтағы сөздермен қалай тіркесе алуымен байланысты.Осы көрсетілген принциптер негізінде атаушы сөздерді мынадай сөз таптарына бөліп қарауға болады: зат атауын білдіретін – зат есім, заттың әр түрлі сынын, қатыстық белгісін білдіретін – сын есім, заттың сандық мөлшерін білдіретін – сан есім, сөздердің орнына жүретін орынбасар сөздер – есімдік, қимыл іс-әрекетті білдіретін – етістік, қимыл іс-әрекеттің әр түрлі сипатын (амал, мезгіл, мақсат, себеп) білдіретін – үстеу, дыбыстарға, қимыл – қозғалыстарға еліктеп аталатын – еліктеу сөздер болып бөлінеді. осы атаушы сөздерден басқа көмекші сөздердің бір түрі шылау және одағай сөздер мен модаль (С.Исаев) сөздер де жеке-жеке сөз табы болып қаралады, өйткені олардың жеке лексикалық мағыналары болмаса да өзі қатысты сөзге я сөйлемге қосымша грамматикалық мән үстейді немесе ойға қатысты

(көңіл-күй я модальдылық) мәндер қосады. Сөйтіп, қазақ тілінде А.Ысқақов, Қазақ тілі грамматикасында тоғыз сөз табы көрсетілсе, С.Исаев оныншы сөз табы ретінде модаль сөздерді қосады. Ғалым модаль сөздерді жеке сөз табы ретінде қатарға қосып отыр. 2002 жылғы грамматикада модаль сөздер жеке сөз табы ретінде қаралған.

 

Пайдаланылған әдебиеттер:

1.Қазақ грамматикасы. – Астана. 2002.

2.А.Ысқақов: «Қазіргі қазақ тілі». – Алматы: Ана тілі. 1991.

3.С.Исаев: «Қазіргі қазақ тіліндегі сөздердің грамматикалық сипаты». -Алматы: Рауан, 1998.

4.Т.Қордабаев: «Қазақ тілі білімінің қалыптасу, даму жолдары». – Алматы: Рауан. 1995.

 

Лекция № 4

 

 

З а т е с і м

 

1. Зат есімнің жалпы сипаттамасы.

2. Зат есімнің мағыналық топтары.

Айналамыздағы қоршаған дүниедегі зат пен жан-жануар атаулыға, барша құбылыс пен уақиғаға – болмыс атаулыға есім, атауыш болып келетін сөздердің бәрі – зат есімдер. Лексикалық тұрғыдан алғанда зат есімдер өз алдына мағыналық дербестігі бар, заттық ұғымды білдіретін сөздер. Лексика-семантикалық өрісі аса кең сөз таптарының бірі – зат есімдер. Мысалы: күнделікті тұрмысымызда жиі айтылып, жиі қолданылатын түрлі бұйымдар мен нәрселердің аттары (ыдыс-аяқ, қасық, табақ, жүген, асық), тағамдардың аттары (сорпа, қазы-қарта, жент, өрік-мейіз,,нан, сүт, шұжық), жан-жануарлар аттары (жылқы, түйе, киік, түлкі, мысық, ит), өсімдік атаулары(қайың, тобылғы,бидайық), табиғат денелері мен құбылыстардың аттары(ай, жұлдыз, жауын-шашын, боран, аяз), адамның кәсібін, тегін, мамандығын, қабілетін, қоныс-тұрағын білдіретін сөздер(мұғалім, тілші, диқан, қаламгер, мүсінші, саудагер, алыпсатар, саятшы, керей, найман, қазақ), тұрмыс-салтқа, әдет ғұрыпқа байланысты айтылатын сөздер(айтыс, көкпар, шілдехана, жар-жар, қыз қуу).

Зат есім деп аталатын сөздердің өздеріне тән морфологиялық ерекшеліктері де бар. Олар өздерінің лексика-семантикалық сипаттарына қарай, сөйлемдегі өзге сөздермен еркін қарым-қатынасқа түсетіндіктен, сол қатынастарға аса қажетті көптік, тәуелдік, септік және жіктік жалғауларын қабылдап, түрленіп отырады, екіншіден зат есімдердің сөз тудыратын және форма тудыратын арнаулы жұрнақтары бар.

Зат есімдер тілдегі өзге сөздердің барлығына әрі ұйытқы, әрі өзек болып қызмет атқаратындықтан, әдетте сөйлемнің барлық мүшелері ретінде қолданыла береді. Зат есімдердің ең негізгі қызметі – бастауыш, толықтауыш, анықтауыш болу.

Өзара бір-бірімен байланысты осы үш түрлі белгіні семантикалық, морфологиялық, синтаксистік белгілерді ұштастыра қарағанда ғана, зат есім деп аталатын негізгі сөз табының сыр-сипаты толық ашылады.

 

Зат есімнің лексика – грамматикалық сипаты.

Зат есімдердің қай-қайсысы болсын заттық ұғымды білдіретіндіктен, олар негізінен біркелкі болғанымен іштей нақтылық және абстрактілік, жалпылық және жалқылық, даралық және жинақтылық, жекелік және топтық сияқты семантикалық категорияларды қамтиды.

Тілімізде немесе өмірде көзбен көріп, қолмен ұстап тануға болатын заттарды деректі немесе нақтылы я конкретті зат есімдер деп аталады.

Мысалы: сөздік, кітап, домбыра, кілем, бөрік.

Сол сияқты тілімізде ой арқылы сезілетін яғни көзбен көріп, қолмен ұстауға келмейтін зат есімдер де қалыптасқан. Оларды дерексіз я абстракты зат есімдер деп аталады. Мысалы: сезім, қиял, әсер, інкәрлік, ой, сана.

Заттардың ішінде даралау және жинақтау ұғымын білдіру қабілеті де жоқ емес. Мысалы: құрт, құмырсқа, апа, қарындас,төсек, шөп тәрізді дара сөздер белгілі заттардың аты болса, құрт –құмырсқа, апа – қарындас, төсек –орын, шөп – шалам сияқты қос сөздер белгілі бір ұғымдарды жинақтап, олардың топ-тобының атын білдіреді. Ал мая-мая, қора –қора, тау-тау сияқты қос сөздер бөлу я даралау ұғымын білдіреді.

Зат есімдерді семантикалық ерекшеліктеріне қарай іштей мал атаулары, өсімдік атаулары, құрт-құмырсқа атаулары, үй-мүліктерінің атаулары, саяси- әлеуметтік салада қолданатын атаулар деп бөлуге болады.

Зат есімнің ішінде өздеріне тән семантикалық және грамматикалық ерекшеліктері бар кейбір топтарда кездеседі. Мысалы: адамзат(кімдік) және ғаламзат(нелік) есімдерін, жалқы есімдерді, көптік мәнді есімдерді, эмоциялы –экспрессивтік зат есімдерді, көмекші есімдерді жатқызуға болады.

Тіліміздегі зат есімдерді семантикалық және грамматикалық сипаты жағынан талдаған кезде, олардың бір саласы адам атаулары, екінші саласы адамнан өзге жан- жануарлар мен заттардың атаулары болып келеді. Осы аталған екі топтың біріншісіне қатысты сөздердің бәрі тек кім?-деген сұрауға жауап береді. Кім?-деген сұрауға жауап беретін зат есімдерге жалпы адам атаулары жатады. Зат есімнің бұл тобына адам атаулымен байланысты ұғымдардың аттары және кісі аттары енгендіктен, оларды семантикалық ерекшеліктеріне қарай адамзат есімдері деп атауға болады(Персондық есімдер).

Не?- деген сұрау адамнан өзге барлық жан-жануарлардың және күллі заттар мен нәрселердің атауларына қойылады. Мысалы: топырақ, су, күлкі, ағаш, жусан, нан, ірімшік, аю, жолбарыс,үй. Зат есімдердің бұл тобы адамнан өзге жан-жануарлардың, заттар мен нәрселердің, заттық ұғымдардың атауларын түгел қамтитындықтан, оларды семантикалық ерекшеліктеріне қарап ғаламзат есімдері(наперсондық есімдер) деп аталады.

Тілдегі әр алуан деректі және дерексіз ұғымдарды білдіретін зат есімдер әдетте жалпы есімдер деп аталады. Мысалы: ағаш, ат, ас, дала, су.

Ал заттар мен заттық ұғымдарды жалпылама түрде атайтын осындай жалпы есімдермен қатар белгілі бір ғана затты арнай, даралай атайтын жалқы есімдер де бар. Жеке я дара заттарға берілген осындай зат есімдерді жалқы есімдер дейміз.Мысалы: Асқар, Тайбурыл, «Еңбек», Көкшетау, Абылай хан алаңы, Абай проспектісі.

Затты жеке – даралап атамай, оның жиынын тобымен атайтын зат есімдерді көптік мәнді есімдер деп атайды. Мысалы: ұн, алтын, жел.

Зат есімдердің ішінде затты я заттық ұғымды әдеттегідей атаумен қатар, сол аталған заттың сын-сипаты жағынан қандай екендігін қоса-қабат білдіре атайтын, олардың кейбір өзіндік сипатын нақтылай түсіп, әсерлеу не бейнелеу жолымен қолданылатын топтары да бар. Мысалы: көл, тау, төбе, арба деген жалпы есімдердің көлшік, таушық, төбешік, арбашық деген түрлері, сандық, кітап деген зат есімдердің сандықша, кітапша деген түрлері бар.

 

Сол сияқты адамға байланысты әке, шеше, апа тәрізді туыс атауларын әкей, шешей, апай деп, шешетай, ағатай, әкежан деп те қолданылу бар. Сондай-ақ бала,бота сөздерін балақан, ботақан деп, бөпе, қалқа, сәуле секілді жалпы есімдер мен Әлия, Нұрлан тәрізді жалқы есімдерді бөпеш, қалқаш, Сәулеш, Нұрыш, Әлкен деп айту да кездеседі. Сөйтіп, кейбір зат есімдердің әдеттегідей бейтарап түрде жалпы қолданылуымен бірге, үлкен тұтып құрметтеу я сыйлау, кіші тұтып еркелету, кем тұтып қомсыну тәрізді эмоциялық әсер, экспрессивтік рең бере қолданылатын формалары болады. Бұл формалар мен жай түрде айтылған сөз формалардың араларында өзара ерекшеленетін семантикалық айырмашылық болады.

Зат есімдердің көпшілігі өздерінің лексикалық мағыналарында жұмсалып, өздеріне тән түрлену жүйелерін және сөйлемде өз алдарына дербес мүше болу қасиеттерін сақтап отырады. Ал кейбір зат есімдер өздеріне тән байырғы қызметтерінен жартылай айрылып, көбінесе көмекші сөздер, яғни көмекші есімдер есебінде жұмсалады.

Көмекші есімдер деп лексикалық мағыналары бірде бүтіндей сақталып, бірде солғындап, өзге сөздермен тіркесу ерекшеліктеріне қарай, синтаксистік жағынан кейде жеке-дара мүше есебінде кейде күрделі мүшенің құрамындағы дәнекер элемент есебінде қолданылып, морфологиялық жағынан зат есімдерше түрленіп отыратын жәрдемші сөздерді айтамыз. Көмекші есімдер сан жағынан көп емес, оларға: алды, арты, асты, үсті, жаны, қасы, арасы, ортасы, іші, сырты, басы, беті, шеті, түбі, тұсы, маңы сияқты сөздер жатады.

Көмекші есімдердің негізгі сөздерге үстейтін қосымша мағыналары көбінесе көлемдік, мезгілдік қатынастарды білдіреді. Көмекші сөздердің мағыналары қаншалықты солғындағанымен, шылау сөздердегідей бүтіндей я жартылай жоғалып кетпейді.Көмекші есімдер алдында тұрған ілік жалғаулы сөзбен әбден жымдасып, сонымен біртұтас семантикалық бірлік түзеді. Көмекші есім деп грамматикалық өзгеріске түсіп дерексіздену нәтижесінде заттық мағынасынан айрыла бастаған тәуелдік жалғаулы көбіне мекендік септіктерде қолданылып, матаса байланысқан тіркестің екінші сыңары қызметінде жұмсалатын зат есімнің кеңістік мәнді ерекше бір тобын айтады. Лексикалық жағынан алғанда, қазақ тіліндегі көмекші есімдерді білдіретін мағынасына бір нәрсенің үстіңгі, астыңғы жағын, алдыңғы, артқы жағын, шеті мен жанын, айналасын, ішкергі тұсы мен ортаңғы тұсын білдіретін ыңғайына қарай оларды шартты түрде горизанталь бағыттағы кеңістік қатынасты білдіретін, вертикаль бағыттағы кеңістік қатынасты, көлемдік кеңістік қатынасты білдіретін көмекші есімдер деп бөлінеді.

1.Горизанталь бағыттағы кеңістік қатынасты білдіретін көмекші есімдерге: алды, арты, қасы, жаны, маңы, тұсы, шеті, жан-жағы, айналасы, төңірегі секілді сөздер жатады.

2.Вертикаль бағыттағы кеңістік қатынасты білдіретін көмекші есімдерге: асты, үсті, беті, түбі секілді көмекші есімдер кіреді.

 

Пайдаланылған әдебиеттер

1. Қазақ грамматикасы. – Астана. 2002.

2.А.Ысқақов: «Қазіргі қазақ тілі». – Алматы: Ана тілі. 1991.

3.С.Исаев: «Қазіргі қазақ тіліндегі сөздердің грамматикалық сипаты». Алматы: Рауан, 1998.

4.Қазақ тілі грамматикасы. – Алматы: Білім. 1967. 1 том.

 

Лекция№5